WarningHumanity

Regardez cette vidéo sur : https://vkpatriarhat.org/fr/?p=17487 Abonnez-vous aux newsletters du PCB https://bit.ly/3Ozi9Rt Dans la prière intérieure, il est nécessaire de prendre conscience des vérités essentielles qui concernent chaque personne individuellement, à savoir la mort, le jugement de Dieu et l’éternité. La contemplation chrétienne s'est traditionnellement concentrée sur deux domaines. Le premier domaine concerne les dernières choses liées à l’homme, et le second concerne la souffrance et la mort du Christ. Nous revenons encore aujourd’hui à ces sources spirituelles. Principes de la prière intérieure La position de prière est importante. Vous vous agenouillez ou vous tenez debout, les bras levés. Au début et pendant un certain temps, une expression forte nous aide à concentrer notre attention. L’Écriture dit : « L’Esprit Lui-même intercède pour nous par des gémissements inexprimables » (Rom 8, 26). Prier en langues est généralement simplifié ici en mots de deux syllabes. Beaucoup ont l’expérience des mots « mana » ou « bara ». D’autres mots de deux syllabes peuvent également être utilisés, mais il faut se méfier de ce que certains d’entre eux fassent référence à un mantra païen, c’est-à-dire le nom d’un démon. Le mot mana est mentionné dans Ex 16, 31 et bara signifie créer (Gen 1, 1). Jésus se présente comme étant le pain spirituel, la manne de Dieu. Mais cela ne concerne pas ici le sens des mots ; il s'agit au fond d'un simple discours de soutien qui nous dispose à la prière intérieure. Le Psaume 28 et d’autres mentionnent ce cri de notre esprit : « Réponds-moi quand je t’appelle, ô mon Dieu ». Quant aux ordres contemplatifs, il est utile pour eux de prier cette prière intérieure trois à cinq heures par jour. Il est possible de s'en passer un jour par semaine. Si des femmes zélées, des retraitées ou des diplômées du supérieur prient, elles suivent un horaire de prière fixé en proportion de leurs capacités. Quant aux communautés sacerdotales qui consacrent le lundi et une partie du mardi à la prière et à la Parole de Dieu, il convient de prier ainsi pendant au moins trois heures ce jour-là. La quatrième heure peut être consacrée à la prière du Bréviaire (Liturgie des Heures) ou du Rosaire. La parole de motivation d'introduction dans la prière est utilisée pour les débutants ; plus tard, il suffira d'introduire brièvement la partie suivante. Lors de la prière, il est conseillé d’avoir une montre, un bloc-notes et une Bible à portée de main. La première partie de la prière intérieure consiste à contempler les dernières choses de l'homme. Dans la deuxième partie, nous nous concentrons sur la croix du Christ et sa mort rédemptrice. La première contemplation dure 20 minutes. Nous commençons par la parole de motivation. Parole de motivation pour la première partie : La Parole de Dieu dit : « Mais vous vous êtes approchés de… la cité du Dieu vivant, de la Jérusalem céleste, des myriades qui forment le chœur des anges, de l'assemblée des premiers-nés inscrits dans les cieux, du juge qui est le Dieu de tous… » (Héb 12, 22f) Prenez conscience de la réalité de la mort qui vous attend. Jésus dit : « Soyez prêts, car vous ne connaissez ni le jour, ni l’heure ». La deuxième vérité : le jugement de Dieu. Jésus dit : « Il n’y a rien de caché qui ne sera révélé. Vous devrez rendre compte de chaque mot inutile ». La troisième vérité : Ciel éternel, enfer éternel. Les deux sont éternels. Nous n’avons qu’une vie pour déterminer à quoi ressemblera notre éternité. La quatrième vérité : la miséricorde de Dieu ne dure que toute une vie et exige le repentir : « Si nous marchons dans la lumière, le sang du Christ nous purifie de tout péché ». A présent, apportez vos péchés à la croix du Christ et demandez pardon. Regardez avec foi les blessures du Christ, dans Ses yeux, et recevez le pardon. Suit ensuite votre propre prière dans laquelle vous réfléchissez à ces quatre vérités. Dans la partie suivante de la prière – contrairement à la première partie, qui était plutôt une contemplation libre – nous nous concentrons intensément sur la parole de Dieu. Son début peut être comparé au lancement d’une fusée spatiale à trois étages. Elle doit dépenser le plus d’énergie pour décoller et vaincre la gravité terrestre. Sans abnégation intérieure et extérieure, nous sommes incapables de nous libérer de la gravité de notre égocentrisme et de notre vanité. Entrer dans la présence de Dieu et ensuite demeurer dans la parole de Dieu, nécessite de rassembler toutes nos forces dès le début. Parole de motivation pour la partie suivante (Rom 6, 6) « Nous savons que notre vieux moi a été crucifié avec Lui (avec Christ) afin que le corps du péché perde sa puissance… ». La lettre de l'Écriture doit être reçue dans l'Esprit de vérité et appliquée dans le même Esprit. Le mot co-crucifié, du grec synestaurothe au temps aoriste, signifie qu'un événement survenu dans le passé possède une continuation dans le présent. Ainsi pouvons-nous dire : « a été et est crucifié ». Mais pour notre part, le verbe « est », qui exprime une réalité présente, requiert une foi qui nous unit présentement à Jésus et à ce qu'Il a fait pour nous. C’est une coopération de foi de notre part. Nous recevons par la foi, puis demeurons dans cette réalité et tenons compte d'elle dans nos vies. C’est la foi biblique – salvatrice. Essayez intensément de demeurer dans la réalité de cette parole - et ainsi dans la présence de Dieu - pendant un quart d’heure. Concentrez-vous sur le moment dit présent, qui est un élément d’union spirituelle dans la prière intérieure – c’est comme si le temps s’était arrêté. Imaginez-vous vous tenant à la croix ou même suspendu avec vos mains clouées aux pieds de Jésus. Le monde entier, imprégné des métastases spirituelles du mal, du péché originel, est suspendu à vos pieds. Cette métastase se trouve dans chaque âme humaine. Mais maintenant tout ce système du mal est relié, par vous, à la croix de Christ ; ce vieil homme est à présent paralysé, crucifié, c'est-à-dire que « le corps du péché a perdu sa puissance » (Rom 6, 6b). Toutes les âmes humaines ont été corrompues par un seul et même vieux soi, qui est le corps du péché. Suspendu au-dessus du globe, vous voyez un abîme sombre en dessous. Maintenant, vous tenez votre ancien moi cloué sur la croix par la foi. C’est en vous et c’est chez tous les gens. L'Écriture dit – de notre vieux moi : « Nous savons que notre vieux moi » – non seulement votre vieux moi, mais notre vieux moi « a été crucifié avec Christ ». Gardez votre esprit concentré sur les paroles avec Lui et, de temps en temps, regardez le visage de Jésus, conscient que vous êtes maintenant en union spirituelle avec Lui, que vous êtes maintenant avec Lui. Accrochez-vous à cela par la foi et ne lâchez pas prise. Ne laissez entrer aucune pensée ou rêverie distrayante ; demeurez simplement dans la parole de Dieu. Vous ressentez une certaine pression du mal de la part de votre vieux moi qui vous tire vers le bas. À ce moment-là, vous pouvez répéter dans vos pensées : « Je ne lâcherai pas ! » et puis encore, « avec Lui » (crucifié avec Lui) : de cette façon, non seulement mon vieux moi, mais notre vieux moi est paralysé à ce moment-là – à la fois en moi et en vous (vous tous). C'est votre mission. Vous pouvez penser aux différents continents : maintenant le vieux moi est paralysé, maintenant, en ce moment, le système du mal ne peut pas fonctionner. Ce quart d'heure constitue un combat spirituel de vigilance, en union avec Jésus. Vous ne laissez entrer aucune pensée ; vous gardez simplement votre esprit concentré sur le mot « ensemble, ensemble » (avec Lui). L’infection spirituelle, ou le vieux soi, en est une ; c'est une infection du diable. Aujourd’hui, on peut la comparer à un vaccin spirituel génétique nocif. Cet empoisonnement spirituel est en nous, même si nous n’en avons pas conscience. Mais nous voyons ses fruits négatifs – tout le mal et, finalement, la mort physique. Au moment même où vous êtes spirituellement unis par la foi à la croix du Christ, vous paralysez cette puissance du mal. Jésus a déjà paralysé le vieil homme au Calvaire. Notre vieux moi a été crucifié avec Christ, comme en témoigne l’Écriture. Jésus n’a donc pas été crucifié seul. Physiquement, il l’était, c’est vrai, mais spirituellement, il a été crucifié avec son vieux moi. En ce moment, vous êtes unis à Jésus et vous êtes en même temps un représentant des pécheurs. Vous agissez également en leur nom, qu’ils le veuillent ou non, qu’ils en soient conscients ou non. Parce que le vieux moi est également en vous, vous avez maintenant le droit de le maintenir cloué sur la croix. Lorsque vous le tenez cloué sur la croix, il n'est pas séparé des autres, mais il est lié à eux ; ils forment un tout, tout un mécanisme, tout un réseau. Par la foi en la parole de Dieu, vous savez aussi que notre, je le répète – notre – vieux moi est maintenant crucifié avec Christ à travers vous. Était et est ! C'est une foi qui s'étend du temps à l'éternité. Ce fut un quart d'heure intensif de crucifixion avec le Christ. Nous savons que ce mystère de foi agit dans le domaine spirituel. Lorsque vous êtes unis à Jésus crucifié, Il paralyse tout l’organisme obscur du vieux moi dans toutes les âmes. À ce moment précis, la grâce de Dieu agit dans ces âmes. Beaucoup reçoivent la lumière pour se convertir, d'autres tentés de commettre le mal sont paralysés, les mourants reçoivent la grâce du salut. Passons à présent à la vérité exprimée dans les versets bibliques suivants : « Lorsque Jésus vit sa mère et le disciple qui était là, il dit à sa mère : « Femme, voici ton fils ! » Puis il dit au disciple : « Voici ta mère ! » Et à partir de cette heure ce disciple la reçut en lui (eis ta idia) ». Nous demeurons dans cette vérité pendant encore 15 minutes, expérimentant la transplantation spirituelle d'un cœur nouveau. Essayez de percevoir et d'expérimenter les paroles suivantes : Jésus a vu le disciple – Il me voit maintenant comme son disciple. Jésus parle au disciple – maintenant, Il me parle. Vous pouvez le regarder dans les yeux en esprit, et maintenant vous accomplissez son héritage avec la même foi et le même dévouement que le disciple Jean près de la croix. « Ce disciple l'a reçue en lui », en grec eis ta idia, en latin in sua – c'est-à-dire au plus profond de lui-même. Comment a-t-il reçu la Mère de Jésus chez lui ? Par la foi. La Mère de Dieu a dit à Fatima : « À la fin, mon Cœur Immaculé triomphera. » Ces 15 minutes ne nécessitent pas de concentration accrue ; l'acte de recevoir en nous la Mère de Jésus et les paroles qui s'y rapportent, peut être vécu plus librement. Lorsque nous recevons spirituellement la Mère de Jésus dans notre cœur, nous réalisons qu'elle est la Nouvelle Jérusalem, ou le temple vivant de Dieu, où Dieu rencontre son peuple (cf. Ap 21, 2-3). La Nouvelle Jérusalem est symbolisée par un carré (Ap 21, 16). Nous demandons : comment notre première mère Eve et son code spirituel génétique du mal sont-ils présents chez nous, les humains ? Cela ne se voit pas, mais nous goûtons quotidiennement les fruits de ce mal héréditaire. Par le péché, Ève, la mère du genre humain, a reçu l’infection du diable, le venin du serpent infernal, c’est-à-dire l’orgueil et l’émancipation de Dieu, ou l’égocentrisme. La Mère de Jésus est la femme nouvelle qui, au contraire, écrase la tête du diable (Gn 3, 15). Elle est la nouvelle Mère, la Mère du premier-né, c'est-à-dire Jésus, et du deuxième-né, qui ont reçu Jésus. Marie, la Mère de Jésus et notre Mère, est pleine de grâce – kecharitomène (Lc 1, 28). Nous savons que l’essence du péché originel consiste dans la perte de la grâce, et nous sommes tombés en disgrâce à cause de la première femme, Ève. Le fait que Marie soit pleine de grâce signifie, par conséquent, qu'elle est tout immaculée, sans la tache du péché que nous a transmise la première mère, Ève. Enfin, vous le réalisez peut-être : j'ai reçu la Mère de Jésus. J'ai un cœur nouveau. Nous pouvons consacrer les cinq dernières minutes de cette heure au partage de témoignages. Ces deux vérités – la co-crucifixion (15 minutes) et la réception de la Mère de Jésus (15 minutes) – nous disposent à recevoir les quatre autres vérités liées aux quatre dernières paroles de la croix. Nous en parlerons dans la deuxième partie, en introduction au mystère de la mort du Christ. L’Écriture dit : « Ne savez-vous pas que vous avez été plongés par le baptême dans la mort du Christ ? » (Cf. Rom 6, 3f).

Watch this video on: https://vkpatriarhat.org/en/?p=24142 Subscribe to BCP newsletters https://bit.ly/3cJLzzm In interior prayer, it is necessary to realize the essential truths that concern each person individually, namely death, God’s judgment, and eternity. Christian contemplation has traditionally focused on two areas. The first area is the last things of man, and the second is Christ’s suffering and His death. We return to these spiritual sources even now. Principles of interior prayer The prayer position is important. You kneel or stand with your arms up. For the beginning and for a certain time, loud expression helps us focus our attention. Scripture says: “The Spirit Himself makes intercession for us with groanings which cannot be uttered.” (Rom 8:26) Praying in tongues is usually simplified here to two-syllable words. Many have experience of the words “mana” or “bara”. Other two-syllable words may also be used, but one must beware lest some of them refer to a pagan mantra, i.e. the name of a demon. The word mana is mentioned in Ex 16:31 and bara means create (Gen 1:1). Jesus refers to Himself as the spiritual bread, God’s manna. But this is not about the meaning of the words; in essence it is just a simple supporting speech disposing us to interior prayer. Psalm 28 and others mention this cry of our spirit: “Answer me when I call to You, O my God.” As for contemplative orders, it is helpful to pray this interior prayer for three to five hours a day. It is possible to skip it one day a week. If zealous women, retired women or tertiary women pray, they follow a set prayer schedule in proportion to their abilities. As for priestly communities that devote Monday and part of Tuesday to prayer and the Word of God, it is appropriate to pray in this way for three hours at least on that day. The fourth hour can be spent praying the Breviary (Liturgy of the Hours) or the Rosary. The introductory motivational word in prayer is used for beginners; later it is enough to introduce the next part only briefly. When praying, it is advisable to have a watch, a notepad and a Bible handy. The first part of the interior prayer is about contemplating the last things of man. In the second part, we focus on the cross of Christ and His redemptive death. The first contemplation lasts 20 minutes. We begin with the motivational word. Motivational word for the first part: God’s Word says: “You have come … to the city of the living God, the heavenly Jerusalem. You have come to thousands upon thousands of angels in joyful assembly, to the church of the firstborn, whose names are written in heaven. You have come to God, the Judge of all men…” (Heb 12:22f) Become aware of the reality of death that awaits you. Jesus says: “Be ready, because you know neither the day nor the hour.” The second truth: God’s judgment. Jesus says: “There is nothing concealed that will not be disclosed. You will have to give account for every idle word.” The third truth: Eternal heaven, eternal hell. Both are eternal. We only have a lifetime to determine what our eternity will be like. The fourth truth: God’s mercy lasts only for a lifetime and requires repentance: “If we walk in the light, the blood of Christ cleanses us from all sin.” Now bring your sins to the cross of Christ and ask for forgiveness. Look with faith at Christ’s wounds, into His eyes, and receive forgiveness. Then your own prayer follows in which you reflect on these four truths. In the next part of the prayer – unlike the first part, which was more of a free contemplation – we intensely focus on God’s word. Its beginning can be compared to the launch of a three-stage space rocket. It needs to expend the most energy to lift off and overcome the Earth’s gravity. Without inward and outward self-denial, we are unable to break free from the gravity of our self-centredness and vanity. Getting into the presence of God and then abiding in God’s word requires summoning up all our strength at the very beginning. Motivational word for the next part (Rom 6:6) “We know that our old self was crucified with Him (with Christ) so that the body of sin might lose its power…” The letter of Scripture is to be received in the Spirit of truth and applied in the same Spirit. The word co-crucified, Greek synestaurothe in the aorist tense, means that an event that happened in the past has a continuation in the present. Thus we can say: “was and is crucified”. But for our part, the verb “is”, which expresses a present reality, requires a faith that unites us at present to Jesus and to what He has done for us. This is a cooperation of faith on our part. We receive by faith and then abide in this reality and reckon with it in our lives. This is biblical – saving – faith. Try intensively to abide in the reality of this word and thus in God’s presence for a quarter of an hour. Keep your focus on the so-called present moment, which is an element of spiritual union in interior prayer – it is like time has stopped. Imagine yourself holding on to the cross or even hanging with your hands nailed to Jesus’ feet. The whole globe pervaded with the spiritual metastasis of evil, original sin, is hung on your feet. This metastasis is in every human soul. But now this whole system of evil is connected through you to the cross of Christ; this old self is now paralysed, crucified, that is, “the body of sin has lost its power” (Rom 6:6b). All human souls have been corrupted by one and the same old self, which is the body of sin. Hanging over the globe, you see a dark abyss beneath. Now you hold the old self nailed to the cross by faith. It is in you and it is in all people. Scripture says – our old self: “We know that our old self” – not only your old self, but our old self “was crucified with Christ”. Keep your mind focused on the words with Him, and from time to time look into the face of Jesus, aware that you are now in spiritual union with Him, that you are now together with Him. Hold on to this by faith, and do not let go. Do not let in any distracting thought or daydreaming; just abide in God’s word. You feel a certain pressure of evil from the old self pulling you down. At that moment you can repeat in your thoughts, “I won’t let go!” and then again, “together with Him” (crucified with Him): In this way, not only my old self, but our old self is paralysed at this point of time – both in me and in you (all of you). This is your mission. You can think of the different continents: now the old self is paralysed, now, at this moment, the system of evil cannot work. This quarter-hour is a spiritual struggle for vigilance in union with Jesus. You do not let in any thought; you just keep your mind focused on the word “together, together” (with Him). The spiritual infection, or the old self, is one; it is an infection from the devil. Today it may be likened to a harmful genetic spiritual vaccine. This spiritual poisoning is within us, even if we are not aware of it. But we see its negative fruits – all the evil and ultimately physical death. At the very moment you are spiritually united by faith to the cross of Christ, you paralyse this power of evil. Jesus has already paralysed the old self on Calvary. Our old self was crucified with Christ, as Scripture testifies. So Jesus was not crucified alone. Physically, He was, it is true, but spiritually He was crucified with the old self. At this moment, you are united to Jesus and you are a representative of sinners at the same time. You also act on their behalf, whether they like it or not, whether they are aware or unaware. Because the old self is also within you, you have the right to hold it nailed to the cross now. When you hold it nailed to the cross, it is not separated from other people, but is connected to them; they form one whole, a whole mechanism, a whole network. Through faith in God’s word you know, too, that our, I repeat – our – old self is now crucified with Christ through you. Was and is! This is a faith breaking from time into eternity. That was an intensive quarter-hour of crucifixion with Christ. We know that this mystery of faith works in the spiritual realm. When you are united to Jesus crucified, He paralyses the whole dark organism of the old self in all souls. At that very moment, God’s grace works in these souls. Many receive the light to be converted, others tempted to commit evil are paralysed, the dying receive the grace of salvation. Let us now proceed to the truth expressed in the following Bible verses: “When Jesus saw His mother, and the disciple standing by, He said to His mother, ‘Woman, behold your son!’ Then He said to the disciple, ‘Behold your mother!’ And from that hour that disciple received her into his own (eis ta idia).” We abide in this truth for another 15 minutes, experiencing the spiritual transplantation of a new heart. Try to perceive and experience the following words: Jesus saw the disciple – He now sees me as His disciple. Jesus speaks to the disciple – now He speaks to me. You can look into His eyes in spirit, and now you fulfil His legacy with the same faith and dedication as the disciple John by the cross. “That disciple received her into his own,” Greek eis ta idia, Latin in sua – that is, into his innermost self. How did he receive the Mother of Jesus into his own? Through faith. The Mother of God said at Fatima: “In the end, my Immaculate Heart will triumph.” These 15 minutes do not require increased concentration; the act of receiving the Mother of Jesus into our own and the words related to it can be experienced more freely. When we spiritually receive the Mother of Jesus into our heart, we realise that she is the New Jerusalem, or the living temple of God, where God meets with His people (cf. Rev 21:2-3). The New Jerusalem is symbolized by a square (Rev 21:16). We ask: How is our first mother Eve and her genetic spiritual code of evil in us humans? It cannot be seen, but we taste the fruits of this inherited evil on a daily basis. Through sin, Eve, the mother of the human race, received the devil’s infection, the poison of the infernal serpent, that is, pride and emancipation from God, or self-centredness. The Mother of Jesus is the new woman who, by contrast, crushes the head of the devil (Gen 3:15). She is the new Mother, the Mother of the firstborn – that is Jesus, and of the secondborn, who have received Jesus. Mary, the Mother of Jesus and our Mother, is full of grace – kecharitomene (Lk 1:28). We know that the essence of original sin consists in the loss of grace, and we fell from grace through the first woman Eve. The fact that Mary is full of grace means, in consequence, that she is all-immaculate, without the stain of sin passed on to us by the first mother, Eve. Finally, you may realise: I have received the Mother of Jesus. I have a new heart. We can devote the last five minutes of this hour to sharing testimony. These two truths – the co-crucifixion (15 minutes) and the reception of the Mother of Jesus (15 minutes) – dispose us to receive the other four truths that are linked to the last four words from the cross. We will talk about them in the second part, in the introduction to the mystery of Christ’s death. Scripture says: “Do you not know that you were immersed through baptism into Christ’s death?” (cf. Rom 6:3f)

Este video se puede ver también aquí: https://vkpatriarhat.org/es/?p=13754 Suscríbase a los boletines del PCB https://bit.ly/3zyTacR Fragmentos de la obra de san Roberto Belarmino «De romano pontifice», libro II, capítulo 30: San Roberto Belarmino (1610): «Un papa que se manifieste hereje, por ese mismo hecho cesa de ser papa y cabeza, así como por lo mismo deja de ser un cristiano y miembro del cuerpo de la Iglesia». Esta declaración de san Belarmino está de acuerdo con la Palabra de Dios, con la tradición de la Iglesia y es confirmada por el sexto y octavo concilios generales. Parte del supuesto fundamental de que un hereje se ha autoexcluido de la Iglesia y no es su miembro y, por tanto, tampoco puede ser su cabeza. Esta afirmación se aplica plenamente al pseudopapa Bergoglio porque sus herejías son manifiestas. Si la Iglesia no se opone a sus herejías, por lo menos ahora, se transformará en una anti-Iglesia de Satanás con arreglo a su programa. San Belarmino explica más adelante: «Se prueba con argumentos de autoridad y de razón que un hereje manifiesto está ‘ipso facto’ depuesto. El argumento de autoridad se basa en san Pablo (Tito, 3), que ordena que se debe evitar al hereje después de dos advertencias, es decir, después de revelarse manifiestamente obstinado, lo que significa antes de cualquier excomunión o sentencia judicial». San Belarmino se refiere a argumentos de razón y de autoridad, es decir, al apóstol Pablo, y enfatiza que un hereje manifiestamente obstinado queda ipso facto excluido de la Iglesia. San Belarmino afirma además: «Y esto es lo que escribe san Jerónimo agregando que los otros pecadores están excluidos de la Iglesia por sentencia de excomunión, pero los herejes, por sus propios actos, se exilian y se separan a sí mismos del cuerpo de Cristo. El no cristiano no puede de modo alguno ser papa... La razón de esto es que nadie puede ser cabeza de lo que no es miembro. Ahora bien, quien no es cristiano no es miembro de la Iglesia; y el que se manifieste hereje no es un cristiano, como claramente enseñan san Cipriano (lib. 4, epíst. 2), san Atanasio (cont. Arian.), san Agustín (lib. De grat. Christ.), san Jerónimo (Dialog. contra Lucifer.) y otros; por lo tanto, el hereje manifiesto no puede ser papa». San Pablo menciona el anatema, que significa excomunión por predicar otro evangelio. La palabra anatema también significa maldición, y el fruto de la maldición es la condenación eterna en el infierno para aquellos que, mediante un arrepentimiento adecuado no regresan, mientras haya tiempo, a la Iglesia de Cristo, no a la sinagoga de Satanás, que Bergoglio y su secta representan hoy en día. Una breve instrucción basada en las Escrituras, san Roberto Belarmino y el papa Pablo IV aplicada a la situación actual: Bergoglio, que detenta el cargo de jefe de la Iglesia, no es en realidad el jefe de la Iglesia de Cristo, sino de la anti-Iglesia llamada «la Iglesia profunda» (Deep Church). Ésta no es el cuerpo de Cristo, sino el cuerpo del Anticristo. Así lo demuestran los hechos: Bergoglio entronizó al demonio Pachamama en la basílica principal de la Iglesia, se hizo consagrar públicamente a Satanás por un brujo en Canadá, promueve un antievangelio sodomita e introduce antisacramentos como la bendición eclesiástica de las uniones sodomitas y pseudosacerdocio relacionado con ordenaciones inválidas de mujeres, lesbianas y transexuales. ¡Este es el sistema anticristo y Bergoglio es la cabeza de este organismo maligno! Él no es la cabeza de la Iglesia de Cristo. Es un hombre consagrado a Satanás, que deroga las leyes de Dios e introduce antileyes que contradicen incluso las leyes naturales. Con un evangelio falso (cf. Ga 1, 8-9), conduce a los católicos engañados a la perdición. La declaración del apóstol Pablo en 2 Tesalonicenses sobre la rebelión contra Dios es plenamente aplicable a Bergoglio. Bergoglio no es un hereje cualquiera; ha tenido la intención desde el principio de destruir la Iglesia en su esencia. Nada podría ser peor para la Iglesia. Ya san Roberto Belarmino dijo: «Sería la condición más miserable de la Iglesia, si se viera obligada a reconocer a un lobo, manifiestamente merodeador, como su pastor». Desafortunadamente, la Iglesia católica se encuentra hoy en esta condición más miserable. A ello contribuye la herejía de la papolatría, que sostiene que el papa puede cometer las mayores herejías que existen y seguir siendo papa. Los papólatras dicen: «El romano pontífice no puede caer en la herejía formal debido a la asistencia divina sobre los sucesores de Pedro, que se da en respuesta a la oración de Cristo que la fe de Pedro no desfallezca». La historia ha demostrado que esta declaración contradice la realidad. Es absurdo utilizarla para negar hechos evidentes y pretender como si las herejías flagrantes de Jorge Bergoglio no existieran. La consecuencia es que la Iglesia, siguiendo su ejemplo como si fuera un papa legítimo, debe desechar las leyes de Dios, aceptar la bendición de las uniones sodomitas y asumir como algo natural su entrega a Satanás, que ha sentado precedente, sin dejar de referirse hipócritamente a la oración de Cristo por el apóstol Pedro. Se trata de un terrible autoengaño. De manera similar, los judíos afirmaban demagógicamente que Dios no podía permitir que el templo fuera destruido. Y cuando estaba ardiendo, se lanzaban al fuego como locos, aún creyendo que no era verdad. Dios permitió la destrucción del templo. Sigue destruido hasta el día de hoy. La herejía de la papolatría la promueve constantemente el obispo Schneider. Esta situación dentro de la Iglesia es peor que cualquier persecución externa bajo la cual decenas de miles de mártires han muerto por su fidelidad a Jesús y a Sus enseñanzas. Hoy, cuando el mayor hereje de todos los tiempos ha usurpado el papado, la herejía de la papolatría colabora en la destrucción interna de las raíces fundamentales de la fe y la moral. Si bien los papólatras afirman hipócritamente que la unidad externa de la Iglesia no puede romperse, no les importa la unidad interna con Cristo, que es la condición de la salvación. Bajo la influencia de esta herejía, la secta bergogliana se apoderará paulatinamente incluso de los restos de la estructura externa, a menos que los obispos y sus diócesis se separen a tiempo de la secta bergogliana y de la herejía de la papolatría. Bergoglio justifica los crímenes más graves diciendo que esto es «lo que el Espíritu Santo dice a las iglesias» (Ap). Se trata de una mentira descarada. Todo esto es, de hecho, obra del Anticristo, y sus frutos dan un doloroso testimonio de ello. Por los frutos se puede conocer que detrás del pseudopapa Jorge Bergoglio está el espíritu del Anticristo. El Apóstol habla del hombre de pecado, el hijo de perdición. Y continúa: «Se opondrá y se exaltará sobre todo lo que se llama Dios o que se adora, tanto que se sentará en el templo de Dios haciéndose pasar por Dios» (2 Ts 2, 3-4). Bergoglio se presenta como el representante visible de Cristo en la tierra, aunque se ha consagrado abierta y provocadoramente a Satanás en Canadá. En nombre de una falsa obediencia, está obligando a toda la Iglesia y a cada miembro en particular a rebelarse contra Cristo y Sus mandamientos. En realidad, es un representante visible de Satanás, a quien se ha entregado públicamente. Incluso antes de lograr usurpar el papado, ya tenía la intención de abolir las leyes y mandamientos de Dios mediante la promoción de la legalización de la iniquidad de la sodomía. Bergoglio predica una doctrina diferente, un evangelio falso, por lo que ha incurrido en el múltiple anatema de Dios según Ga 1, 8-9. El Apóstol también dice: «Ya está obrando el misterio de la iniquidad; solamente espera hasta que sea quitado de en medio el que ahora lo detiene. Y entonces será manifestado aquel inicuo, a quien el Señor Jesús matará con el soplo de su boca... El advenimiento del inicuo es por operación de Satanás... con todo engaño de iniquidad obrando en los que perecen, por cuanto no recibieron el amor de la verdad para ser salvos» (2 Ts 2, 3-10). El apóstol Juan señala repetidamente al falso profeta del Apocalipsis, que siempre aparece en relación con la bestia. San Juan dice que de la boca del falso profeta salieron tres espíritus inmundos semejantes a ranas (Ap 16, 13). Bergoglio ocupa el cargo más alto de la Iglesia y, de hecho, está aliado con la bestia. Influye en la opinión pública mundial para que la humanidad se someta a la bestia, sataniza a la Iglesia con la llamada bendición de las uniones sodomitas y reúne todas las características del falso profeta. Permanecer en unión con él y engañarse creyendo que él es el santo padre, el vicario de Cristo en la tierra, es una locura suicida. San Belarmino afirma: «Ahora bien, la verdadera opinión es la que sostiene que un papa que se manifieste hereje, por ese mismo hecho cesa de ser papa y cabeza, así como por lo mismo deja de ser un cristiano y miembro del cuerpo de la Iglesia. Por tanto, él puede ser juzgado y castigado por la Iglesia. Esta es la enseñanza de todos los santos padres que enseñaban que los herejes manifiestos pierden inmediatamente toda jurisdicción, como claramente lo enseña también San Cipriano (lib. 4, epist. 2)». Primeramente, el hecho de que es posible juzgar a un papa hereje se afirma expresamente en el canon Si Papa, distinción 40, y por Inocencio III (serm. II de consec. pontif.). Y no solo eso: en el octavo concilio (act. 7) se citan las actas del concilio celebrado en Roma bajo el pontificado de Adriano II, y en ellas se ve, que el papa Honorio fue anatematizado con justicia por haber sido declarado culpable de herejía... De hecho, papa Adriano, y con él el concilio de Roma, nada menos que el octavo concilio (así como el sexto), determinaron que en caso de herejía se puede juzgar al romano pontífice. Hasta aquí san Belarmino. ¿Cómo reaccionaría este santo ante el actual Francisco Bergoglio, que se ha entregado a Satanás e impulsa la legalización de la sodomía y la bendición de estas uniones? Difícilmente podía imaginar san Belarmino que la silla de Pedro la ocuparía un hombre que negaría las verdades fundamentales con sus acciones, y obligaría, bajo el terror, a cometer apostasía. Pero al mismo tiempo, san Belarmino también acusaría a la jerarquía eclesiástica de una incomprensible ceguera espiritual manifestada en el hecho de que hayan elegido a Bergoglio, que lo respeten y se sometan a él en detrimento propio y de la Iglesia. Uno se queda perplejo al ver el estado en el que se ha encontrado la Iglesia por rechazar sistemáticamente la verdad, es decir, el arrepentimiento. San Belarmino se sentiría obligado a decir: «Si todavía consideráis a un hombre que está en abierta rebelión contra Dios y que tiene el espíritu del anticristo cabeza y representante visible de Cristo en la tierra, habéis perdido la razón y vais por el llamado camino sinodal a la perdición eterna». Los partidarios de la herejía de la papolatría seguramente objetarían a san Belarmino: «No podemos romper la unidad, caeríamos en el cisma». San Belarmino les respondería: «¿Habéis perdido el juicio? ¡El objetivo del hombre es salvar su alma! La condición para ello es tener una doctrina y una moral verdaderas; esto es sobre lo que se basa la Iglesia católica. La secta bergogliana es una rebelión contra Dios y erradica la doctrina fundamental de la Iglesia. Si alguien está destruyendo los cimientos mismos y os sometéis a él, entonces la culpa es vuestra porque no amáis la verdad. A esta situación son aplicables las palabras del apóstol Pablo en Tesalonicenses sobre la venida del Anticristo, el hijo de perdición. ¿Estáis ciegos y no lo veis? Las acciones de este hombre demuestran que no es miembro de la Iglesia y, por tanto, no puede ser su cabeza». Y añadiría san Belarmino incluso hoy: «Esta es la enseñanza de todos los santos padres que enseñaban que los herejes manifiestos pierden inmediatamente toda jurisdicción». ¡De esto se desprende claramente que Jorge Bergoglio no es el papa! + Elías Patriarca del Patriarcado católico bizantino + Metodio OSBMr + Timoteo OSBMr obispos secretarios

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21527 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs Cztery ostatnie słowa krzyża Struktura drugiej godziny modlitwy wewnętrznej 5 minut: 4 podstawowe prawdy (śmierć, sąd, wieczność, miłosierdzie Boże) 10 minut: współukrzyżowanie 5 minut: przyjęcie Matki Jezusa 5-10 minut: wprowadzające motywacyjne słowo do czterech ostatnich słów na krzyżu 10 minut: słowo „Pragnę” 5 minut: słowo „Eli, Eli…” 5 minut: słowo „Wykonało się” 5 minut: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” 5 minut: refleksja Słowo motywacyjne do przeżycia ostatnich czterech słów Apostoł Jan jako naoczny świadek po słowach: „I od tej godziny uczeń przyjął Ją – eis ta idia – do siebie”, kontynuuje: „Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: «Pragnę». Ewangelista Mateusz dodał: „Od godziny szóstej (tj. dwunastej) mrok ogarnął całą ziemię, aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej (tj. piętnastej) Jezus zawołał donośnym głosem: «Eli, Eli, lema sabachthani?», to znaczy Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” (Mt 27:45-46). Zewnętrzna ciemność wyraża rzeczywistość duchowej ciemności zła i oddzielenia od Boga. Ona skoncentrowała się przy umieraniu i śmierci Chrystusa. „Niektórzy ze stojących tam mówili: «On woła Eliasza». Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, napełnił ją octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić. Lecz inni mówili: «Poczekaj! Zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby Go wybawić»...” (Mt 27:45-50). „A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: «Wykonało się!» ” (J 19:30). Zasłona świątynna oddzielała świątynię od Miejsca Najświętszego (zob. Hebr 9:3). „A zasłona przybytku rozdarła się na dwoje, z góry na dół (Mk 15:38) i Jezus zawołał donośnym głosem: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego». Po tych słowach wyzionął ducha” (Łk 23:45-46). Gdy uczeń przyjął matkę Jezusa, Jezus powiedział: „Pragnę”. Czego pragnie Jezus? To nie jest tylko pragnienie fizyczne, ale przede wszystkim duchowe. Jezus pragnie dokonać zbawienia dusz, przełamać moc śmierci, zła i niewoli grzechu, która trzyma każdego potomka Adama. To jeszcze nie dokonało się przez ukrzyżowanie, dokona się to przez Jego śmierć. Duchowa zasłona pierworodnego grzechu Adama pokrywa wszystkie narody, wszystkie ludzkie rasy (zob. Iz 25:7). Ja również pragnę usunięcia zasłony, która pokrywa moją duszę, a jednocześnie pokrywa duchową ciemnością wszystkich ludzi, których egzystencjalna próba życia odbywa się w tym samym czasie co moja. Pragnę wiecznego światła, pragnę prawdy, pragnę wiecznego szczęścia, pragnę prawdziwej wolności. Dlatego wraz z Jezusem pragnę rozerwania tego duchowego całunu i zasłony, która oddziela moją duszę od żywego Boga. Pragnę rozdarcia tej zasłony dla siebie, a przede wszystkim dla wszystkich ochrzczonych, którzy również pogrążeni są w duchowych ciemnościach. Ty, Jezu, jesteś ukrzyżowany, a wraz z Tobą teraz, w tej sekundzie, w tej minucie, ukrzyżowany jest nasz stary człowiek. Ty, Jezu, doświadczasz teraz największego opuszczenia przez Ojca i wyrażasz ten najwyższy ból, wołając: „Eli, Eli… Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?”. Ojciec ale nie opuścił, to ciemność grzechu, który Jezus wziął na siebie, całkowicie ogarnęła duszę Jezusa. Jednocześnie dostrzega ból z powodu tego, że nasze dusze dobrowolnie jednoczą się z kłamstwem, ze złem, z ciemnością. Jest to ból nad duszami, które nie oddzieliły się od tej ciemności i w niej pozostają. Zdecydowanie wybrali pozostawanie w wiecznej ciemności, w ogromnym cierpieniu, które nigdy się nie skończy. Jest to ból Miłującego te dusze, cierpienie z tego, że oddzielili się w niewdzięczności i zatwardziałości, w złośliwości wobec kochającego Boga. W tych chwilach Jezus doświadcza skrajnego fizycznego, psychicznego, a przede wszystkim duchowego bólu. Pomiędzy słowami „Pragnę” i „Wykonało się”, Jezus woła „Eli, Eli… Boże mój, Boże mój...”. Wyraża pragnienie jedności z Bogiem Ojcem. Przez grzech człowiek utracił Boga. Jezus najbardziej bolesną ofiarą opuszczenia odkupuje tę utratę Boga, związaną z duchową ciemnością. Słowa „Wykonało się” i „Ojcze, w Twoje ręce…” W momencie „Wykonało się” nastąpił duchowy przełom i duchowe zwycięstwo nad panowaniem ciemności. Duchowa zasłona, uniemożliwiająca zjednoczenie duszy z Bogiem, została rozdarta. Jezus przełamał moc zła i my w czasie, zwłaszcza w modlitwie, możemy ponownie wchodzić w śmierć Chrystusa, czyli to rozdarcie, to „Wykonało się” aktualizować w danym momencie. „Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa” (2 Kor 4:10). Słowo „nieustannie” oznacza, że mamy wracać poprzez wiarę do rzeczywistości śmierci Chrystusa. Ona oddziela nas od mocy grzechu i przywraca do jedności z Bogiem. Jeśli jesteśmy zjednoczeni ze śmiercią Chrystusa, to znaczy, że swoją wolą całkowicie oddajemy się Bogu, nie możemy grzeszyć (por. 1 J 3:6). Jednak mocą prawa grzechu wciąż automatycznie wprowadzamy się w stan naszej zepsutej natury. Dlatego jesteśmy w ciemności, nie dostrzegamy Boga, Jego obecności i dlatego nieuchronnie grzeszymy, nawet jeśli lekkimi grzechami. Apostoł wskazuje na owoc prawa grzechu: „Nie czynię dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który we mnie mieszka.... Tak więc umysłem służę Prawu Bożemu, ciałem zaś  prawu grzechu” (Rz 7:19-20.25b). Wybawienie jest możliwe tylko w Jezusie Chrystusie (w. 25a). Obowiązuje tu prawo Ducha: „Albowiem prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, wyzwoliło cię spod prawa grzechu i śmierci” (Rz 8:2). Tu również odgrywa dużą rolę nabywanie dobrych nawyków, czyli cnót. Chodzi przede wszystkim o nawyk modlitwy, z którego wypływa prawdziwa pokora, czyli gotowość do przyjęcia prawdy o sobie. Modlitwa i pokora są podstawą innych cnót. Bez modlitwy i pokory Duch Święty nie działa. Słowo „Wykonało się” wraz z ostatnim słowem „Ojcze…” wyraża moment odkupieńczej śmierci Chrystusa. Słowem „Wykonało się” Jezus dokonał naszego zbawienia i w ten sposób wypełnił wolę Ojca. W sferze duchowej w środku ciemności został wytworzony korytarz światła, który pozostaje aż do drugiego przyjścia Chrystusa. Ci, którzy zostaną zbawieni przez wiarę w Jezusa, w godzinie śmierci przechodzą przez ten korytarz światła w ramiona Boga. Duchowa ciemność składa się z systemu tego świata z jego księciem i duchowymi siłami zła w powietrzu, kosmokratores. Przez śmierć Chrystusa ciemność zostaje przełamana i następuje zjednoczenie duszy z Bogiem. W godzinie śmierci Chrystusa w świątyni w widoczny sposób rozdarła się zasłona oddzielająca świątynię od Miejsca Najświętszego. W godzinie naszej śmierci nasz duch rzeczywiście przejdzie przez słup światła śmierci Chrystusa w ramiona Boga. Ale już teraz możemy duchowo wchodzić w śmierć Chrystusa i przez nią w ramiona Ojca. Otrzymaliśmy Ducha synostwa, w którym wołamy „Abba, Ojcze” (Rz 8:15). Wchodząc w prawdy, związane ze śmiercią Chrystusa, jednocześnie realizujemy tajemnicę chrztu. Przez chrzest zostaliśmy zanurzeni w śmierć Chrystusa. Droga do ramion Ojca jest dla nas otwarta. Jezus po dokonaniu zwycięstwa nad ciemnością w chwili swojej śmierci oddał ducha w ramiona Ojca. To także jest dla nas jedyna droga zbawienia. Jezus powiedział: „Idę przygotować wam miejsce... abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem” (J 14:2-3). Jezus również powiedział: „Ja jestem Drogą i Prawdą i Życiem” (J 14:6). Jezus wykonał swoje dzieło zbawienia ludzkości. Nie trzeba nic do tego dodawać. Konieczne jest jedynie w posłuszeństwie wiary realizować Jego słowa. Matka Jezusa jest dla nas na tej drodze wiary wzorem do naśladowania i pomocnicą. Została rozdarta zasłona, okrywająca każdą duszę, została przełamana bariera ducha tego świata, który utrzymuje ludzkość w złudzeniu. Zostały pokonane demoniczne siły w powietrzu, które wpływają na ludzkość i utrzymują ją w ciemności kłamstw. Wszystko to zawiera się w słowie „Wykonało się”. Jest to ostateczne zwycięstwo nad diabłem, grzechem i śmiercią. Duchowo stoimy pod krzyżem na miejscu śmierci Chrystusa, gdzie nad nami znajduje się słup światła, dzięki któremu nasz duch może wznieść się i zjednoczyć z niebieskim Ojcem, wejść w ramiona Boga. Jako pierwszy przez ten zwycięski słup światła przeszedł Duch Jezusa. Wyraża to ostatnie słowo z krzyża: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha Mojego”. Przy śmierci Chrystusa spełniło się także proroctwo Symeona skierowane do matki Jezusa: „A twoją duszę przeniknie miecz boleści” (Łk 2:35). Przez tę duchową ranę w sercu naszej Matki nasz duch może wchodzić w nowe serce, w nowy Jeruzalem, i łączyć się tutaj bezpośrednio z Bogiem. Światło, siłę i łaskę otrzymają ci, którzy próbują wniknąć w tajemnicę śmierci Chrystusa. Jest ona także związana z Eucharystią i naszym chrztem. Słowa nie są w stanie wyrazić łask, jakie otrzymują, jeśli wytrwają w wewnętrznej modlitwie. Obyś poświęcił jej czas i Ty, chociaż godzinę dziennie. Dwugodzinne rozmyślania powinni praktykować także świeccy, przynajmniej raz w tygodniu, najlepiej w małej wspólnocie.

Sehen Sie dieses Video auf: https://vkpatriarhat.org/de/tschechische-bischofskonferenz/ Abonnieren Sie Newsletter vom BKP https://bit.ly/3Bd034V Am 24. Januar 2024 wurde unter dem Banner der Tschechischen Bischofskonferenz (ČBK) eine Erklärung veröffentlicht, die die sogenannte Segnung irregulärer Partnerschaften, d. h. LGBTQ-Partnerschaften, billigt. Wir fragen, was dies bedeutet. Es geht um die Segnung von Sodomie einerseits und von sogenannten queeren Paaren andererseits. Dazu gehören auch „irreguläre Partnerschaften“ mit Tieren, z. B. die Ehe eines Mannes mit einer Ziege oder einer Frau mit einem Hund, und noch absurdere Paare fallen in diese Kategorie. Die belgischen Bischöfe haben dafür sogar eine neue liturgische Zeremonie eingeführt. So kann dieser Wahnsinn, der der menschlichen Vernunft und der Menschenwürde widerspricht, nun in der Tschechischen Republik, und zwar unter dem Gehorsam gegenüber Franziskus Bergoglio und seinem Lakaien an der Spitze der ČBK, Jan Graubner, sozusagen gesegnet werden. Sollte sich einer der Bischöfe weigern, diese irregulären Partnerschaften zu segnen, muss er mit harten Sanktionen oder sogar mit seiner Entlassung rechnen. Man muss jedoch bedenken, dass es inmitten dieses Wahnsinns zu einer Spaltung innerhalb der Kirche gekommen ist. Auf der einen Seite gibt es diejenigen, die der katholischen Lehre treu bleiben, wie alle Bischöfe in den afrikanischen Ländern, die Bischöfe von Ungarn, Polen, Weißrussland, Kasachstan und andere. Und auf der anderen Seite gibt es die Anhänger von Bergoglios Homosexuellen-Lobby. Dazu gehört auch die Tschechische Republik mit Jan Graubner, dem Vorsitzenden der ČBK. Graubner missbrauchte die Autorität der Kirche und globalisierte sie gegen das Gewissen der Mehrheit der rechtgläubigen tschechischen Bischöfe und verwandelte sie in Anhänger der häretischen und blasphemischen Erklärung Fiducia supplicans. Dadurch werden sie in Rebellion gegen Gott und die natürliche Moral versetzt. Der Vorsitzende der ČBK hat den Eindruck erweckt, dass alle Bischöfe mit dieser skandalösen Häresie des Pseudopapstes Bergoglio einverstanden sind, die den Lehren der Heiligen Schrift und der gesamten Tradition der Kirche widerspricht. Für Fiducia supplicans wurde Pseudopapst Franziskus Bergoglio ipso facto exkommuniziert, d.h. aus der Kirche ausgeschlossen, und das Anathema Gottes – ein Fluch – kam gemäß Gal, 1, 8-9 über ihn. Die Lehre der Kirche ist, dass der Papst, der ein offensichtlicher Häretiker ist, sich selbst aus der Kirche exkommuniziert hat und daher nicht ihr Oberhaupt sein kann. Dies wird nicht nur vom heiligen Bellarmin, sondern auch von Kirchenvätern wie dem heiligen Hieronymus, dem heiligen Cyprian und dem heiligen Augustinus sowie der dogmatischen Bulle Cum ex apostolatus officio bestätigt. Darüber hinaus erklärt die Heilige Schrift, dass selbst wenn ein Engel vom Himmel ein anderes Evangelium predigt, er unter dem Urteil steht: „Verflucht sei er!“. Die Tatsache, dass Bergoglio weiterhin das höchste Amt bekleidet, ist eine andere Sache. Tatsache ist, dass er ein ungültiger Papst ist und dass kein Bischof, Priester oder Gläubiger ihm gehorchen oder sich ihm unterordnen darf, sonst zieht er ebenfalls das Anathema Gottes auf sich. Wenn er in diesem Zustand sterben würde, wäre er für alle Ewigkeit verdammt. Darüber hinaus traf dieses Anathema Gottes den Pseudopapst nicht nur wegen seines sodomitischen Anti-Evangeliums, sondern auch, weil er sich in Kanada in einem von einem Hexenmeister geleiteten Ritual öffentlich Satan geweiht hatte. Ein Mensch, der sich Satan geweiht hat, kann nicht der Vertreter Christi auf Erden, d. h. das Oberhaupt der Kirche sein – das ist Unsinn! Die Bischöfe der Tschechischen Republik sind nun gezwungen, aus ihrer Passivität herauszutreten und radikal mit Graubners Manipulation zu brechen. Graubner versucht, den katholischen Gläubigen zu suggerieren, dass Gott unter bestimmten Umständen angeblich die himmelschreiende Sünde der Sodomie segnet. Doch dann stellt sich die Frage: Wer ist Graubners Gott? Wahrscheinlich derselbe, dem sich Bergoglio in Kanada geweiht hat. Schweigen stellt hier ein Verbrechen dar. Jeder Bischof muss für sich selbst klar sagen, ob er Sodomie segnet oder ob er diese Segnung verbietet. Die Gläubigen in allen Diözesen müssen wissen, ob ihr Bischof ein Anhänger der Homosexuellen-Lobby von Bergoglio ist oder ob er Christus treu geblieben ist. Er kann nicht behaupten, Christus und der Homosexuellen-Lobby gleichzeitig treu zu sein! Heute müssen Katholiken den Diözesanbischof buchstäblich mit ihren Forderungen bombardieren und ihn auffordern, klar zu erklären, ob er die Segnung von Sodomie verbietet oder fördert. Hier gelten die Worte Jesu: „Euer ‚Ja‘ sei ein ‚Ja‘, euer ‚Nein‘ ein ‚Nein‘; alles andere stammt vom Bösen.“ Dies ist eine wichtige Angelegenheit, die das Heil oder die Verdammnis jedes einzelnen Bischofs betrifft und darüber hinaus ist sie ein Anstoß für die Kleinen. Jesus warnt: „Wehe dem, der einem von diesen Kleinen, die an mich glauben, Ärgernis gibt, für den wäre es besser, dass ein Mühlstein an seinen Hals gehängt und er in die Tiefe des Meeres versenkt würde.“ (Mt 18,6). Nicht nur Katholiken, sondern auch viele Bürger der Tschechischen Republik, die nicht der Kirche angehören, nehmen Ärgernis daran, dass die katholische Kirche, wie sie in ihrer Erklärung tatsächlich sagt, bereits sodomitische Partnerschaften segnet. Die Homosexuellen-Lobby im Parlament wird sich bei ihrer Entscheidung, ob sie das Gesetz zur „Ehe für alle“, das den automatischen Entzug der elterlichen Rechte beinhaltet, wie in Deutschland zu sehen ist, billigt oder ablehnt, ebenfalls auf diese Erklärung der ČBK berufen. Es ist absurd, dass es die ČBK ist, die Sodomie segnet und einen Fluch über die Nation bringt! Jeder, der aufrichtig erlöst werden möchte, kann sich nicht mit dem sogenannten Papst vereinen, der sich öffentlich gegen Gott den Schöpfer und die Moralgesetze gestellt und in seinem Motu proprio Ad theologiam promovendam vom 1. November 2023 einen Paradigmenwechsel festgelegt hat. Damit hat er in der Praxis das Fundament der Kirche abgeschafft, das aus dem Glaubensbekenntnis und dem Dekalog besteht. Unter Bergoglios Führung ist es nicht mehr die katholische Kirche, die das Heil sichert, sondern im Gegenteil die Anti-Kirche des New Age, die mit falschen Phrasen, die die Heilige Schrift missbrauchen, die Katholiken in die ewige Vernichtung führt. Daher muss jeder tschechische Katholik eine Entscheidung treffen: entweder sich auf die Seite des Pseudopapstes Bergoglio und seines tschechischen Lakaien Jan Graubner zu stellen oder der katholischen Lehre und dem Weg der Erlösung treu zu bleiben. Dann aber müssen sie die häretische Erklärung Fiducia supplicans konsequent ablehnen und die innere Einheit mit dem ungültigen Papst brechen, sonst ist ihr Heil sehr ernsthaft gefährdet. Zitat aus Graubners Dokument, das irreguläre Partnerschaften billigt: „Am 18. Dezember 2023 veröffentlichte das Dikasterium für die Glaubenslehre das Dokument Fiducia supplicans (FS), das unter bestimmten Umständen die Erteilung von pastoralen, d.h. nicht sakramentalen oder liturgischen Segnungen an Personen, die in irregulären Partnerschaften leben, erlaubt.“ Diese Aussage macht deutlich, dass es sich um eine Partnerschaft handelt, um ein Leben in schwerer Sünde, von dem gesagt wird, dass es unter bestimmten Umständen gesegnet wird. Was für eine skandalöse Ketzerei! Dieses heuchlerische Dokument erweckt ausweichend den Eindruck, dass es um die Segnung von Personen geht. Das ist jedoch nur ein psychologisches Manöver, denn in dem Dokument heißt es, dass diese Personen in dauerhaften irregulären Partnerschaften leben. Sie kommen gerade deshalb, damit ihre Pseudo-Ehe von der Kirche gesegnet wird. Kardinal Müller, emeritierter Präfekt der Kongregation für die Glaubenslehre, hat offen erklärt, dass es um die Segnung homosexueller Handlungen geht. Eine solche Segnung ist eine strafbare Blasphemie und eine offene Rebellion gegen Gott! Hier von verschiedenen Arten von Segnungen zu sprechen, ist lediglich eine Tarnung, um die Natur des Verbrechens zu verschleiern. Zitat der ČBK: „Der Zweck des pastoralen Segens besteht darin, das Heil jedes Menschen anzustreben, was die Mission und das Ziel der Kirche ist.“ Durch diesen sogenannten Segen werden zwei Homosexuelle, die in schwerer Sünde leben, die in der Heiligen Schrift als atimia oder Gräuel bezeichnet wird (Röm 1,26), auf dem Weg zur ewigen Verdammnis statt zur Erlösung bestätigt. Stattdessen ist die katholische Kirche verpflichtet, sie zur Reue zu ermutigen, die eine absolute Voraussetzung für die Errettung ist, und sie nicht zu segnen, da sie weiß, dass sie in einer irregulären Beziehung leben. Dies widerspricht dem Wesen des Evangeliums. Hätten Jesus oder seine Apostel, Petrus oder Paulus, die Beziehung der Sodomiten gesegnet? Dies ist absurd! Als sie sich mit den Sodomiten trafen, hätten sie unreine Dämonen aus ihnen ausgetrieben und sie zur Umkehr aufgerufen, indem sie sagten: „Du bist befreit – geheilt worden; Geh und sündige nicht mehr.“ Zitat der ČBK: „Der Segen wird den Personen in einer Weise erteilt, die auch nur den Anschein einer Billigung, Legalisierung oder Erhebung des Segens auf die Ebene einer sakramentalen Ehe vermeidet. Dieser Segen ist kein liturgischer Segen...“. Die Bischöfe von Kamerun sagten in ihrer Erklärung: „Die Unterscheidung zwischen liturgischen und nicht-liturgischen Kontexten, um die Segnung auf gleichgeschlechtliche „Paare“ anzuwenden, ist heuchlerisch. Der Segensakt, ob er in einer liturgischen Versammlung oder privat vollzogen wird, bleibt ein Segen. Wir erklären daher jede Form der Segnung, ob öffentlich oder privat, die dazu tendiert, „gleichgeschlechtliche Paare“ als Lebensstand anzuerkennen, für nicht konform.“ Zitat der ČBK: „Der Segen muss kurz, knapp und einfach sein, d. h. in Form eines einfachen Gebets, und kann mit dem Kreuzzeichen über jede der beiden Personen abgeschlossen werden.“ Das tschechische Volk kann dies auch kurz, knapp und einfach erklären, nämlich dass die Kirche die Sodomie segnet, und dass es keine schwindelerregenden Erklärungen braucht, die versuchen, die Realität dieses Verbrechens zu verschleiern. Wenn jemand ein sodomitisches Paar darauf hinweist, dass es mit der Sünde brechen und Buße tun sollte, weil es gegen Gott rebelliert, bekommt er die Antwort: Sie verstehen nicht; wir wurden von der Kirche gesegnet. Aber mit diesem sogenannten Segen kommen sie nicht in den Himmel, sondern in die Hölle. Das Kreuzzeichen nicht zu machen, um Dämonen auszutreiben, sondern, um ihnen zu helfen, Wurzeln zu schlagen, ist ein grober Missbrauch des Kreuzes Christi und des Namens Gottes. Zitat der ČBK: „Wir hoffen, dass dieser offene und wohlwollende Ansatz der Kirche vielen Menschen helfen wird, tiefer über ihre Situation nachzudenken und die Entscheidung zu treffen, einen neuen Lebensabschnitt auf Wegen zu beginnen, die mit den Grundsätzen des Evangeliums übereinstimmen.“ Wir hoffen auch, dass die tschechischen Bischöfe zur Vernunft kommen, beginnen, tiefer über ihre Situation nachzudenken, sich von der Unterordnung unter Graubner, der die ČBK kontrolliert, befreien und die Entscheidung treffen, einen neuen Lebensabschnitt auf Wegen zu beginnen, die mit den Grundsätzen des Evangeliums übereinstimmen und nicht länger die Rebellion gegen Gott unterstützen, die die ČBK heuchlerisch als wohlwollenden Ansatz der Kirche bezeichnet. Das tschechische Volk wartet auf die rettende Reue seiner Bischöfe. Liebe Bischöfe, trennen Sie sich daher von Graubners ČBK und Bergoglios Sekte, die Sie unter einen Fluch und ins ewige Verderben ziehen. Damit die tschechischen Katholiken das Problem richtig verstehen, bringen wir einen Auszug aus der Erklärung der Bischöfe von Kamerun: „Angesichts des semantischen Missbrauchs, der darauf abzielt, den Wert der Realitäten und die wahre Bedeutung der Begriffe Familie, Paar, Ehepartner, Sexualität und Ehe zu verzerren, ... erklären wir einstimmig Folgendes: 1. Der Mensch ist als Mann und Frau geschaffen: „Er schuf sie als Mann und Frau“ (Gen 1,26). Dieser unveränderliche Unterschied, der ihre Beziehung und Komplementarität begründet, wird im Bund der Ehe verwirklicht. 2. Homosexualität verfälscht und verzerrt die menschliche Anthropologie und banalisiert Sexualität, Ehe und Familie als Grundlage der Gesellschaft. ... In der Geschichte der Völker hat praktizierte Homosexualität nie eine Weiterentwicklung der Gesellschaft bewirkt, sondern zeigte vielmehr den inneren Zerfall der Zivilisation an. Tatsächlich stellt die Homosexualität die Menschheit gegen sich selbst und zerstört sie. 4. ... Homosexuelle Verbindungen sind keine Ehen. Sie verzerren die Bedeutung der Ehe, indem sie sie auf eine unfruchtbare, lustvolle und perverse Verbindung reduzieren: „schändliche Leidenschaften“ (Röm 1,26). 5. ... (Homosexualität) ist eine Entmenschlichung der Liebe, „ein Gräuel“ (Lev 18,22). Sie abzulehnen ist keineswegs diskriminierend; es ist ein legitimer Schutz der beständigen Werte der Menschheit vor einem Laster, das zum Gegenstand eines Anspruchs auf rechtliche Anerkennung und heute zum Gegenstand eines Segens geworden ist. 8. Daher verbieten wir offiziell jede Segnung von „homosexuellen Paaren“ in der Kirche von Kamerun. 9. Da Gott nicht den Tod des Sünders will, sondern seine Bekehrung zum ewigen Leben, empfehlen wir denjenigen, die zur Homosexualität neigen, ... eine radikale Bekehrung.“ + Elija Patriarch des Byzantinischen katholischen Patriarchats + Methodius, OSBMr + Timotheus, OSBMr Bischöfe-Sekretäre Am 9. Februar 2024

Regardez cette vidéo sur : https://vkpatriarhat.org/fr/?p=17494 Abonnez-vous aux newsletters du PCB https://bit.ly/3Ozi9Rt Les quatre dernières paroles de la croix Structure pour la deuxième heure de prière intérieure 5 minutes : Les quatre vérités fondamentales (la mort, le jugement, l’éternité, la miséricorde de Dieu) 10 minutes : La co-crucifixion 5 minutes : La réception de la Mère de Jésus 5-10 minutes : Une parole de motivation introductive sur les quatre dernières paroles de la croix 10 minutes : « J'ai soif » 5 minutes : « Eli, Eli… » 5 minutes : "C'est fini" 5 minutes : « Père, entre tes mains je remets mon esprit » 5 minutes : Réflexion Parole de motivation afin d’expérimenter les quatre dernières paroles Après les mots : « Et ce disciple la reçut eis ta idia – en lui », l'apôtre Jean, en tant que témoin oculaire, continue : « Après cela, Jésus, sachant que toutes choses étaient maintenant accomplies, afin que l'Écriture s'accomplisse, dit : 'J'ai soif !' ». L'évangéliste Matthieu ajoute : « Or, depuis la sixième heure (c'est-à-dire midi) jusqu'à la neuvième heure (c'est-à-dire trois heures), il y eut des ténèbres sur tout le pays. Et vers la neuvième heure, Jésus s'écria d'une voix forte : « Eli, Eli, lama sabachthani ? », c'est-à-dire : « Mon Dieu, mon Dieu, pourquoi m'as-tu abandonné ? » (Mt 27, 45-46). Les ténèbres extérieures expriment la réalité des ténèbres spirituelles du mal et de la séparation d’avec Dieu. Cela s’est concentré dans l’agonie et la mort du Christ. « Certains de ceux qui se tenaient là dirent : « Cet homme appelle Élie ! » Aussitôt l’un d’eux courut prendre une éponge, la remplit de vin aigre, la posa sur un roseau et la lui offrit à boire. Les autres dirent : « Laissez-le tranquille ; voyons si Élie viendra le sauver…’ » (Mt 27, 47-49). « Alors Jésus, après avoir reçu le vin aigre, dit : « C'est fini ! » » (Jn 19, 30). Le voile du temple séparait le sanctuaire du Saint des Saints (voir Héb 9, 3). "Le voile du temple se déchira en deux de haut en bas (Mc 15, 38) et Jésus s'écria d'une voix forte : 'Père, entre tes mains je remets mon esprit.' Après avoir dit cela, il rendit son dernier soupir » (Lc 23, 45-46). Après que le disciple ait reçu la mère de Jésus, Jésus dit : « J’ai soif ». De quoi Jésus a-t-il soif ? Il ne s’agit pas seulement d’une soif physique, mais surtout d’une soif spirituelle. Jésus a soif de l'achèvement du salut des âmes, après avoir brisé le pouvoir de la mort, du mal et de l'esclavage du péché, qui lie tout descendant d'Adam. Cela ne se fait pas encore par la crucifixion, mais cela sera achevé par sa mort. La couverture spirituelle du péché originel d’Adam couvre tous les peuples, toutes les nations humaines (voir Is 25, 7). Moi aussi, j'ai soif du retrait du voile qui recouvre mon âme et du voile qui recouvre d'une obscurité spirituelle tous les hommes dont l'épreuve existentielle de la vie se déroule en même temps que la mienne. J'ai soif de lumière éternelle, j'ai soif de vérité, d'un bonheur éternel et d'une véritable liberté. Avec Jésus, j'ai donc soif de la rupture de cette couverture, de ce voile spirituel qui sépare mon âme du Dieu vivant. J'ai soif de la rupture de cette couverture, pour moi et surtout pour tous les baptisés, qui sont eux aussi dans les ténèbres spirituelles. Toi, Jésus, tu es crucifié et, avec, Toi notre vieux moi est crucifié en cette seconde, en cette minute. Toi, Jésus, tu vis l'abandon le plus profond de la part du Père, et tu exprimes cette douleur extrême dans le cri : « Eli, Eli... » « Mon Dieu, mon Dieu, pourquoi m'as-tu abandonné ? ». Cependant, le Père n’avait pas abandonné, mais les ténèbres du péché, que Jésus acceptait, recouvraient complètement l’âme de Jésus. En même temps, Il ressent la douleur de nos âmes qui s'unissent volontairement au mensonge, au mal et aux ténèbres. C'est une douleur pour les âmes qui ne se séparent pas des ténèbres, mais qui y demeurent. Elles ont pris la décision définitive de rester dans une obscurité éternelle, dans une souffrance indicible, qui ne finit jamais. C'est une douleur de Celui qui aime ces âmes, souffrant parce qu'elles s'étaient séparées pleines d'ingratitude et de dureté de cœur, dans la rage contre le Dieu aimant. Dans ces moments-là, Jésus éprouve la plus grande douleur physique, mentale et surtout spirituelle. Entre le fait d’avoir dit J'ai soif et C'est fini, Jésus s'écrie : « Eli, Eli… », « Mon Dieu, mon Dieu… ». Il exprime son désir d'unité avec Dieu le Père. Par le péché, l’homme a perdu Dieu, et Jésus, par son sacrifice le plus douloureux d’abandon, rachète cette perte de Dieu, ainsi que les ténèbres spirituelles. « Tout est accompli » et « Père, entre Tes mains… » Le moment de « Tout est accompli » a marqué une percée spirituelle et une victoire spirituelle sur le règne des ténèbres. Le voile spirituel qui empêche l’union entre l’âme et Dieu a été déchiré. Jésus a brisé la puissance du mal, et alors que nous vivons dans le temps, nous pouvons entrer toujours à nouveau dans la mort du Christ, surtout dans la prière, ou, en d'autres termes, nous pouvons rendre réelle cette rupture, ce « Tout est fini » dans le moment présent. « Nous sommes toujours livrés à la mort du Christ » (cf. 2Cor 4, 10-11). Le mot « toujours » signifie que nous devons toujours revenir à la réalité de la mort du Christ par la foi. Sa mort nous sépare du pouvoir du péché, et rétablit notre union avec Dieu. Si nous sommes unis à la mort du Christ, cela signifie que nous abandonnons complètement notre volonté à Dieu et que nous ne pouvons pas pécher (cf. 1Jn 3, 6). Cependant, la puissance de la loi du péché nous ramène toujours automatiquement à l’état de notre nature corrompue. Nous sommes donc dans les ténèbres, incapables de percevoir Dieu, Sa présence, c'est pourquoi nous sommes enclins au péché, même s'il ne s'agit que de péchés véniels. L’Apôtre souligne les fruits de la loi du péché : « Je ne fais pas le bien que je veux faire, mais je fais le mal que je ne veux pas faire – je le fais sans cesse. Or si je fais ce que je ne veux pas faire, ce n'est plus moi qui le fais, mais c'est le péché vivant en moi qui le fait. … Ainsi donc, je suis moi-même, dans mon esprit, esclave de la loi de Dieu, mais dans ma nature pécheresse, esclave de la loi du péché » (Rom 7, 19-20.25b). La délivrance est en Jésus-Christ seul (v. 25a). La loi de l’Esprit s’applique ici : « Car la loi de l’Esprit de vie en Jésus-Christ m’a affranchi de la loi du péché et de la mort » (Rm 8, 2). L'acquisition de bonnes habitudes, c'est-à-dire de vertus, joue également ici un grand rôle. Il s’agit avant tout de l’habitude de prier, qui est la source de la véritable humilité ou d’un sentiment de vérité sur nous-mêmes. La prière et l'humilité constituent la base d'autres vertus. Sans prière et humilité, le Saint-Esprit ne peut pas agir. Les dernières paroles « Tout est accompli » et « Père… » expriment le moment de la mort rédemptrice du Christ. Par les mots « Tout est accompli », Jésus a accompli notre salut, accomplissant ainsi la volonté du Père. Dans le domaine spirituel, un couloir de lumière traversait les ténèbres. Cela le restera jusqu’à la seconde venue du Christ. Ceux qui sont sauvés par la foi en Jésus traversent ce couloir de lumière afin de rejoindre les bras de Dieu à l’heure de la mort. Les ténèbres spirituelles sont représentées par le système de ce monde et son prince, ainsi que par les forces spirituelles du mal dans les royaumes célestes, les kosmokratores. La mort du Christ a brisé les ténèbres et rétabli l'union entre Dieu et l'âme. A l’heure de la mort du Christ, le voile du temple qui séparait le sanctuaire du Saint des Saints fut visiblement déchiré en deux. À l’heure de notre mort, notre esprit passera effectivement par le pilier de lumière de la mort du Christ pour rejoindre les bras de Dieu. Mais nous pouvons maintenant entrer spirituellement dans la mort du Christ et, par elle, dans les bras du Père. Nous avons reçu l'Esprit de filiation par lequel nous crions : « Abba, Père » (Rom 8, 15). En entrant dans les vérités liées à la mort du Christ, nous mettons en pratique le mystère du baptême. Nous avons été immergés par le baptême dans la mort du Christ. La voie vers les bras du Père nous est ouverte. Ayant obtenu la victoire sur les ténèbres, au moment de Sa mort, Jésus remit son esprit entre les mains du Père. C’est pour nous aussi la seule voie de salut. Jésus a dit : « Je vais vous préparer une place… afin que là où je suis, vous y soyez aussi » (Jn 14, 2-3). Et Jésus dit aussi : « Je suis le Chemin, la Vérité et la Vie. Personne ne vient au Père que par Moi ». Jésus a accompli son œuvre de salut de la race humaine. Il n'y a rien à ajouter. Nous devons seulement accomplir Sa parole dans l’obéissance de la foi. La Mère de Jésus est notre modèle et notre aide sur ce chemin de foi. Le voile qui couvrait chaque âme fut déchiré ; la barrière de l’esprit du monde qui maintient l’humanité dans l’illusion fut brisée. Les forces démoniaques des royaumes célestes qui influencent l’humanité et la maintiennent dans l’obscurité du mensonge ont été vaincues. Tout cela est contenu dans les paroles « C’est fini ». C'est la victoire finale sur le diable, le péché et la mort. Nous nous tenons en esprit au pied de la croix, sur le lieu de la mort du Christ, avec une colonne de lumière au-dessus de nous. Notre esprit peut gravir ce pilier et s’unir au Père céleste et entrer dans les bras de Dieu. L’esprit de Jésus fut le premier à traverser cette colonne de lumière triomphale. Ceci est exprimé dans la dernière parole de la croix : « Père, entre tes mains je remets mon esprit ». La prophétie de Siméon à la Mère de Jésus s’est également réalisée dans la mort du Christ : « Une épée de douleur transpercera ton âme » (Lc 2, 35). Grâce à cette blessure spirituelle dans le cœur de notre Mère, notre esprit peut entrer dans le nouveau cœur, la Nouvelle Jérusalem, et s'y connecter directement à Dieu. Lumière, force et grâce seront données à ceux qui cherchent à pénétrer le mystère de la mort du Christ. Ceci est également lié à l'Eucharistie et à notre baptême. Les mots ne peuvent exprimer les grâces qu'ils recevront s'ils persévèrent dans la prière intérieure. Puissiez-vous également consacrer au moins une heure par jour à cette prière. La contemplation de deux heures devrait également être pratiquée par des laïcs, au moins une fois par semaine, de préférence dans une petite communauté.

Watch this video on: https://vkpatriarhat.org/en/?p=24159 Subscribe to BCP newsletters https://bit.ly/3cJLzzm The Last Four Words from the Cross Structure for the second hour of interior prayer 5 minutes: The four fundamental truths (death, judgment, eternity, God’s mercy) 10 minutes: The co-crucifixion 5 minutes: The reception of the Mother of Jesus 5-10 minutes: An introductory motivational word on the last four words from the cross 10 minutes: “I thirst” 5 minutes: “Eli, Eli…” 5 minutes: “It is finished” 5 minutes: “Father, into Your hands I commit My spirit” 5 minutes: Reflection Motivational word for experiencing of the last four words After the words, “And that disciple received her eis ta idia – into his own,” the Apostle John, as an eyewitness, continues: “After this, Jesus, knowing that all things were now accomplished, that the Scripture might be fulfilled, said, ‘I thirst!’” The evangelist Matthew adds: “Now from the sixth hour (i.e. noon) until the ninth hour (i.e. three o’clock) there was darkness over all the land. And about the ninth hour Jesus cried out with a loud voice, saying, ‘Eli, Eli, lama sabachthani?’ that is, ‘My God, My God, why have You forsaken Me?’” (Mt 27:45-46) The outer darkness expresses the reality of the spiritual darkness of evil and separation from God. It was concentrated in Christ’s dying and death. “Some of those who stood there said, ‘This Man is calling for Elijah!’ Immediately one of them ran and took a sponge, filled it with sour wine and put it on a reed, and offered it to Him to drink. The rest said, ‘Let Him alone; let us see if Elijah will come to save Him…’” (Mt 27:47-49) “So when Jesus had received the sour wine, He said, ‘It is finished!’” (Jn 19:30) The veil of the temple separated the sanctuary from the Holy of Holies (see Heb 9:3). “The veil of the temple was torn in two from top to bottom (Mk 15:38) and Jesus cried out with a loud voice, ‘Father, into Your hands I commit My spirit.’ Having said this, He breathed His last.” (Lk 23:45-46) After the disciple received Jesus’ mother, Jesus said: “I thirst.” What does Jesus thirst after? It is not just a question of a physical thirst, but above all, of a spiritual thirst. Jesus thirsts after the completion of salvation of souls, after breaking the power of death, evil and slavery of sin, which binds every descendant of Adam. This is not done yet through the crucifixion, but it will be completed through His death. The spiritual covering of the original Adam’s sin covers all people, all human nations (see Is 25:7). I, too, thirst after the removal of the covering, which is cast over my soul and a veil that covers with a spiritual darkness all people, whose existential test of life is taking place at the same time as mine. I thirst after the eternal light, I thirst after the truth, after an eternal happiness and true freedom. Together with Jesus, I therefore thirst after the rupture of that spiritual cover and veil, which separates my soul from the living God. I thirst after the rupture of this covering on my behalf and then above all on behalf of all the baptized, who likewise are in spiritual darkness. You, Jesus, are crucified and with You our old self is crucified in this second, in this minute. You, Jesus, are experiencing the deepest abandonment by the Father, and You express this utmost pain in the cry: “Eli, Eli...” ”My God, My God, why have You forsaken Me?” However, the Father had not abandoned, but the darkness of sin, which Jesus accepted, completely covered Jesus’ soul. At the same time, He feels the pain over our souls willingly uniting with lies, evil, darkness. It is a pain for souls, which do not separate from darkness, but remain in it. They made a definitive decision to remain in an eternal darkness, in an inexpressible suffering, which never ends. It is a pain of the One loving these souls, suffering because they had separated themselves full of ingratitude and hardness of heart, in the rage at the loving God. In these moments, Jesus experiences the utmost physical, mental and especially spiritual pain. Between saying I thirst and It is finished, Jesus cries out: “Eli, Eli…”, “My God, My God…” He expresses His desire after the unity with God the Father. Through sin man lost God, and Jesus, through His most painful sacrifice of the abandonment redeems this loss of God, along with the spiritual darkness. “It is finished” and “Father, into Your hands…” The moment of “It is finished” marked a spiritual breakthrough and spiritual victory over the reign of darkness. The spiritual veil that prevents the union between the soul and God was torn apart. Jesus broke the power of evil, and while we live in time we can enter ever anew the death of Christ especially in prayer, or, in other words, we can make real this rupture, this “It is finished” at the present moment. “We are always delivered to Christ’s death.” (cf. 2Cor 4:10-11) The word “always” means that we are to return ever anew to the reality of Christ’s death by faith. His death separates us from the power of sin and restores our union with God. If we are united to Christ’s death, it means that we completely surrender our will to God, and we cannot sin (cf. 1Jn 3:6). The power of the law of sin, however, always automatically brings us back to the state of our corrupt nature. Therefore we are in darkness, unable to perceive God, His presence, which is why we are inclined towards sin, no matter that they are just venial sins. The Apostle points to the fruits of the law of sin: “I do not do the good I want to do, but the evil I do not want to do – this I keep on doing. Now if I do what I do not want to do, it is no longer I who do it, but it is sin living in me that does it. … So then, I myself in my mind am a slave to God’s law, but in my sinful nature a slave to the law of sin.” (Rom 7:19-20.25b) Deliverance is in Jesus Christ alone (v.25a). The law of the Spirit applies here: “For the law of the Spirit of life in Christ Jesus has made me free from the law of sin and death.” (Rom 8:2) The acquisition of good habits, i.e. virtues, also plays a big role here. It is primarily about the habit of prayer, which is the source of true humility, or a sense of truth about ourselves. Prayer and humility form the basis of other virtues. Without prayer and humility, the Holy Spirit cannot work. The final words “It is finished” and “Father…” express the moment of Christ’s redemptive death. With the words “It is finished” Jesus accomplished our salvation, thus fulfilling the Father’s will. In the spiritual realm, a corridor of light broke through the darkness. It will remain so until the Second Coming of Christ. Those who are saved by faith in Jesus pass through this corridor of light into the arms of God at the hour of death. The spiritual darkness is represented by the system of this world and its prince and by the spiritual forces of evil in the heavenly realms, kosmokratores. The death of Christ broke through the darkness and restored the union between God and the soul. At the hour of Christ’s death, the veil of the temple that separated the sanctuary from the Holy of Holies was visibly torn in two. At the hour of our death, our spirit will actually pass through the pillar of light of Christ’s death into the arms of God. But we can now spiritually enter into Christ’s death and through it into the Father’s arms. We have received the Spirit of sonship by whom we cry out, “Abba, Father” (Rom 8:15). By entering into the truths related to Christ’s death we put into practice the mystery of baptism. We were immersed through baptism into Christ’s death. The way into the Father’s arms is open to us. Having obtained victory over darkness, at the moment of His death, Jesus committed His spirit into the Father’s hands. This is the only way of salvation for us. Jesus said: “I go to prepare a place for you … that where I am, there you may be also.” (Jn 14:2-3) And Jesus also said: “I am the Way, the Truth, and the Life. No one comes to the Father except through Me.” Jesus accomplished His work of salvation of the human race. There is nothing to add. We only need to do His word in the obedience of faith. The Mother of Jesus is our model and helper on this journey of faith. The veil that covered every soul was torn; the barrier of the spirit of the world that keeps mankind in delusion was broken. The demonic forces in the heavenly realms that influence mankind and keep it in the darkness of lies were defeated. All this is contained in the words “It is finished”. It is the final victory over the devil, sin and death. We stand in spirit at the foot of the cross, at the site of Christ’s death, with a pillar of light above. Our spirit can ascend up the pillar and unite with the Heavenly Father, entering into God’s arms. The spirit of Jesus was the first to pass through this triumphal pillar of light. This is expressed in the last word from the cross, “Father, into Your hands I commend My spirit.” Simeon’s prophecy to the Mother of Jesus was also fulfilled in Christ’s death: “A sword of sorrow will pierce your soul.” (Lk 2:35) Through this spiritual wound in the heart of our Mother, our spirit can enter into the new heart, the New Jerusalem, and connect here directly with God. Light, strength and grace will be given to those who seek to penetrate into the mystery of Christ’s death. This is also connected with the Eucharist and our baptism. Words cannot express the graces they will receive if they persevere in interior prayer. May you also devote at least an hour daily to this prayer. The two-hour contemplation should also be practised by lay people, at least once a week, preferably in a small community.

Это видео также смотрите на: https://vkpatriarhat.org/ru/?p=31193 Подписаться на рассылку новых публикаций от ВВП https://bit.ly/3zFm2QV Во внутренней молитве следует осознать главные истины, касающиеся человека лично, прежде всего, смерть, Божий суд, вечность. Христианские размышления издавна были сосредоточены на двух аспектах. Первый – это последние вещи человека, а второй – страдания Христа и Его смерть. К этим духовным источникам мы возвращаемся и сегодня. Засады внутренней молитвы Важно молитвенное положение. Нахожусь на коленях или стою, подняв руки вверх. В начале и в течение определенного времени сосредоточению помогает громкая молитва. В Писании сказано: «Сам Дух ходатайствует за нас воздыханиями неизреченными» (Рим. 8,26). Дар языков здесь обычно упрощается к двусложным словам. Существует опыт со словом «мана» или «бара». Можно использовать и другие двусложные слова, но необходимо быть осторожным, чтобы какие-то из них не означали языческую мантру, то есть имя демона. Слово «мана» упоминается в книге Исх. 16,31, а «бара» означает «сотворить» (Быт. 1,1). Сам Иисус называет Себя духовным хлебом, Божьей манной. Но здесь речь не идет о значении слов, а по сути о простом несущем взывании, располагающим к внутренней молитве. В Псалме 28 и в других упомянуто об этом взывании духа: «Услышь, Господи, голос молений моих, когда взываю к Тебе». Относительно контемплятивных монастырей, эту внутреннюю молитву полезно молиться три-пять часов в день. Один день в неделю ее можно пропустить. Если молятся ревностные женщины, пенсионерки или терциарки, они устанавливают молитвенную программу в соответствии со своими возможностями. Что касается священнических общин, которые понедельник и часть вторника посвящают молитве и слову Божию, то было бы хорошо в этот день молиться так по крайней мере три часа. В течение четвертого часа можно молиться Часослов или Розарий. Представленное здесь мотивационное слово в начале молитвы используется для начинающих, позже достаточно сказать мотивацию к следующей части лишь кратко. Во время молитвы хорошо иметь часы, записную книжку и Священное Писание. В первой части внутренней молитвы размышляем о последних вещах человека. Во второй части мы сосредоточены на Христов крест и Его искупительную смерть. Первое размышление длится 20 минут. Начинаем с мотивационного слова. Мотивационное слово к первой части: Божье слово гласит: «Вы приступили к горе Сиону и ко граду Бога живого, к небесному Иерусалиму, к собранию многих тысяч ангелов, к торжествующему собору и Церкви первенцев, написанных на небесах, и к Судии всех Богу» (Евр. 12,22 и след.). Осознаю реальность смерти, которая ждет меня. Иисус говорит: «Будьте готовы, потому что не знаете ни дня, ни часа». Вторая истина: Божий суд. Иисус говорит: «Нет ничего скрытого, что не стало бы явным. За каждое пустое слово люди дадут отчет». Третья истина: вечное небо, вечный ад. Оба вечны. Во времени я решаю, какой будет моя вечность. Четвертая истина: Божье милосердие есть лишь во времени и связано с покаянием: «Если ходим во свете, кровь Христа очищает нас от каждого греха». Теперь я отдаю под Христов крест свои грехи и прошу прощения. Смотрю с верой на раны Христа, в Его глаза, и принимаю прощение. Далее следует личная молитва, в которой переживаю эти четыре истины. Следующая часть молитвы (в отличие от первой части, которая была более свободным размышлением) – это интенсивная концентрация на Божьем слове. Ее начало можно сравнить с запуском трехступенчатой космической ракеты. Наибольше энергии ей нужно потратить на то, чтобы подняться и преодолеть земное тяготение. Без внутреннего и внешнего самоотречения человек неспособен выйти из сферы тяготения своего эгоцентризма и суеты. Чтобы войти в Божье присутствие, а затем оставаться в Божьем слове, необходимо усердие уже на этом начальном старте. Мотивационное слово к следующей части (Рим. 6,6) «Знаем, что наш ветхий человек сораспят с Ним (с Христом), чтобы упразднено было тело греховное». Букву Священного Писания нужно принимать в Духе истины и реализовать в том же Духе. Слово «сораспят» (по-гречески synestauróthé) в аористе означает, что событие, которое произошло в прошлом, продолжается в настоящем. То есть можно сказать: «был и есть распят». Но с нашей стороны тот глагол «есть», выражающий нынешнюю реальность, требует веры, которой мы в настоящем времени соединяемся с Иисусом и с тем, что Он сделал для нас. Это с нашей стороны сотрудничество веры. Мы с верой принимаем это, стоим в этой реальности и считаемся с ней в своей жизни. Это библейская – спасительная – вера. Теперь стараюсь четверть часа интенсивно оставаться в реальности этого слова, а тем самым и в Божьем присутствии. Борюсь за т.н. настоящее мгновение, которое во внутренней молитве является элементом духовного соединения – будто бы остановлением времени. Имею наглядное воображение, будто я держусь креста или даже словно вишу на руках, прибитых вместе с ногами Иисуса к кресту. На моих ногах будто завешен весь земной шар, пронизанный духовными метастазами зла – первородным грехом. Эти метастазы есть в каждой человеческой душе. Но сейчас вся эта система зла через меня присоединена к Христову кресту; этот «ветхий человек» теперь парализован, распят, то есть «тело греховное упразднено» (Рим. 6,6 б). Все человеческие души проникает один ветхий человек, то есть тело греха. Под земным шаром, над которым вишу, есть темная пропасть. Теперь верой держу «ветхого человека» на кресте. Он есть во мне и во всех людях. В Священном Писании сказано – «наш ветхий человек»: «Знаем, что наш ветхий человек» – не только мой, но «наш ветхий человек был распят вместе с Христом». Осознаю это слово «вместе, вместе», время от времени смотрю в лицо Иисуса и осознаю, что я теперь нахожусь в духовном единстве, что я вместе с Христом. Держусь верой и не пущу. Не допускаю ни одной отвлекающей мысли, никакого мечтания, нахожусь только в Божьем слове. Одновременно осознаю определенное давление зла «ветхого человека», который тянет меня вниз. В этот момент осознаю: «Не пущу!», и снова: «вместе» (вместе распятый). Таким образом не только мой, но и наш «ветхий человек» в этот момент парализован – во мне и в вас (во всех). Это моя миссия. Могу осознать отдельные континенты: теперь «ветхий человек» парализован, теперь, в этот момент, система зла не может действовать. Эти четверть часа являются духовной борьбой за бдительность в единстве с Иисусом. Не допускаю ни одной мысли, только переживаю слово «вместе, вместе». Духовная инфекция, которой является «ветхий человек», есть одна – это инфекция от дьявола. Сегодня мы можем сравнить ее с вредной генетической духовной вакциной. Этот духовный яд есть в нас, даже если мы этого не осознаем. Но мы видим его негативные плоды – зло и, наконец, физическую смерть. Но в тот момент, когда я духовно верой соединяюсь с Христовым крестом, я парализую эту силу зла. Иисус уже парализовал «ветхого человека» на Голгофе. «Наш ветхий человек был распят вместе с Христом», как свидетельствует Писание. Итак, Иисус был распят не один. Физически да, но духовно Он был распят с «ветхим человеком». В этот момент я соединен с Иисусом и в то же время являюсь представителем грешников. Я выступаю и от их имени, хотят ли они этого или нет, осознают это или нет. Я, потому что во мне есть «ветхий человек», имею право теперь держать его на кресте. Когда я держу его на кресте, он не отделен от других людей, он связан с ними, это одно целое, целый механизм, целая сеть. Через веру в Божье слово и я знаю, что наш, повторяю: наш «ветхий человек» теперь через меня с Христом распят. Был и есть! Это пролом веры из времени в вечность. Это была интенсивная четверть часа сораспятия. Знаю, что это таинство веры действует в духовной области. Когда я соединен с распятым Иисусом, Он парализует весь темный организм «ветхого человека» во всех душах. В то же время в тот момент на эти души действует Божья благодать. Многие люди получают свет к обращению, другие, которые хотели бы делать зло, парализованы, а умирающие в тот момент получают милость спасения. Теперь перейдем к истине, выраженной в слове Божием: «Иисус, увидев Матерь и ученика тут стоящего, … говорит Матери Своей: „Жено! Се, сын Твой”. Потом говорит ученику: „Се, Матерь твоя!”. И с этого времени ученик принял Ее в себя (eis ta idia)». В этой истине, когда переживаем духовную трансплантацию нового сердца, пребываем следующие 15 минут. Осознаю и переживаю отдельные слова: Иисус видел ученика – теперь Он видит меня как Своего ученика. Иисус говорит ученику, а теперь говорит мне. Могу духом смотреть Ему в глаза, теперь я исполняю Его завещание с той же верой и преданностью, как ученик Иоанн под крестом. «Ученик принял Ее в свое естество», на греческом eis ta idia, на латыни in sua, то есть «в себя». Как он принял в себя Матерь Иисуса? Через веру. В Фатиме Матерь Божья сказала: «В конце Мое Непорочное Сердце победит». Эти 15 минут не требуют такой сосредоточенности, как прежде. Событие внутреннего принятия Матери Иисуса за свою и связанные с этим слова можно пережить свободнее. Когда духовно принимаем Иисусову Матерь в свое естество, осознаем, что Она является духовным Иерусалимом, то есть живым храмом Божьим, где Бог пребывает с людьми (ср. Откр. 21, 2-3). Новый Иерусалим символизирует квадрат (Откр. 21,16). Спрашиваем: как в нас, в людях, находится наша первая матерь Ева с ее генетическим духовным кодом зла? Его не видно, но плоды этого унаследованного зла видим каждый день. Ева, матерь человеческого рода, через грех приняла дьявольскую инфекцию, яд адского змея, которым является гордость и эмансипация от Бога, то есть эгоцентризм. Матерь Иисуса – новая женщина, которая, наоборот, наступает на голову дьявола (Быт. 3,15). Она является новой Матерью – Матерью Первородного, которым есть Иисус, и второрожденных, принявших Иисуса. Мария, Иисусова и наша Матерь, исполнена благодати – кехаритомене (Лк. 1,28). Знаем, что суть первородного греха заключается в утрате благодати, и ее утратила для нас первая женщина Ева. То, что Мария исполнена благодати, означает, что Она совершенно непорочна, в Ней нет даже следа греха, который передала нам первая мать Ева. В заключение осознаю: я принял Матерь Иисуса, имею новое сердце. Последние пять минут этого часа используем для краткого свидетельства. Эти две истины – сораспятие (15 минут) и принятие Матери Иисуса (15 минут) – побуждают к принятию следующих четырех истин, связанных с последними четырьмя словами из креста. О них мы скажем во второй части, во введении к таинству смерти Христа. Писание гласит: «Неужели не знаете, что все мы, крестившиеся во Христа Иисуса, в смерть Его крестились?» (Рим. 6,3).

Это видео также смотрите на: https://vkpatriarhat.org/ru/?p=31177 Подписаться на рассылку новых публикаций от ВВП https://bit.ly/3zFm2QV 24 января 2024 года от имени Чешкой епископской конференции (ЧЕК) было опубликовано провозглашение, одобряющее т.н. благословение нерегулярных партнерских отношений, то есть партнерских отношений ЛГБТК. Спрашиваем: что это значит? Речь идет о благословении содомии, а также о благословении т.н. квир-пар. Сюда относятся и «нерегулярные партнерские отношения» с животными, то есть, например, брак мужчины с козой или женщины с собакой, а также более абсурдные пары. Бельгийские епископы даже для этого ввели новый литургический обряд. Итак, это безумие, противоречащее человеческому разуму и человеческому достоинству, теперь можно будет т.н. благословлять и в Чехии, при чем под послушанием Франциску Бергольо и его приспешнику, возглавляющему ЧЕК, Яну Граубнеру. Если какой-нибудь епископ не захочет благословить эти нерегулярные партнерские отношения, к нему будут применены строгие санкции, включая увольнение. Но среди этого безумия необходимо знать, что в Церкви произошло разделение. С одной стороны есть те, которые остаются верны католическому учению, как, например, все епископы африканских стран, епископы Венгрии, Польши, Беларуси, Казахстана и другие. А с другой стороны есть приверженцы гомолобби Бергольо. Сюда относиться и Чехия с председателем ЧЕК Яном Граубнером. Граубнер злоупотребил церковной властью и, против совести большинства правоверных чешских епископов, глобализировал и трансформировал их в сторонников еретической и богохульной «Fiducia supplicans». Она ставит их в положение бунта против Бога и естественной морали. Глава ЧЕК создал впечатление, что все епископы до одного соглашаются с этой скандальной ересью псевдопапы Бергольо, которая противоречит учению Священного Писания и всему Преданию Церкви. За «Fiducia supplicans» на псевдопапу Франциска Бергольо ipso facto пала экскоммуникация, то есть отлучение от Церкви, и Божья анафема – проклятие – согласно Гал. 1, 8-9. Учение Церкви таково, что папа, который является явным еретиком, отлучил себя от Церкви, и потому не может быть ее главой. Это подтверждает не только св. Беллармин, но и Отцы Церкви, такие как св. Иероним, св. Киприан, св. Августин, а также догматическая булла «Cum ex apostolatus officio». Кроме того, Священное Писание гласит, что даже если бы ангел с неба проповедовал иное евангелие, его касаются слова: «Да будет проклят!». То, что Бергольо продолжает оккупировать высшую власть, это другое дело. Факт таков, что он является недействительным папой, и ни один епископ, священник и католик не смеет его слушать и подчиняться ему, иначе также навлекает на себя Божью анафему. Если бы в этом состоянии умер, то был бы навеки осужден. Кроме того, эта Божья анафема пала на псевдопапу не только за содомское антиевангелие, но и за то, что он публично посвятился сатане в Канаде во время ритуала, проведенного чародеем. Человек, посвятившийся сатане, не может быть наместником Христа на земле, то есть главой Церкви, – это нонсенс! Епископы Чехии сегодня должны выйти из своей пассивности и радикально отделиться от манипуляций Граубнера. Он пытается убедить католиков, что при определенных обстоятельствах Бог будто бы благословляет к небу вопиющий грех содомии. Но тогда возникает вопрос: кто вообще является богом Граубнера? Пожалуй, это тот самый бог, которому Бергольо посвятился в Канаде. Молчание здесь равно преступлению. Необходимо, чтобы каждый епископ сам ясно сказал, благословляет ли он содомию или запрещает благословение содомии. Верующие всех диоцезов должны знать, является ли их епископ сторонником гомолобби Бергольо, или остался верен Христу. Он не может утверждать, что одновременно верен Христу и гомолобби! Сегодня католикам необходимо буквально бомбардировать своими требованиями диоцезного епископа и требовать четкого заявления, запрещает ли он благословение содомии или его пропагандирует. Здесь действуют слова Иисуса: «Да будет ваше слово „да, да”, „нет, нет”, а что сверх этого, то от лукавого». Речь идет о важной вещи, касающейся спасения или осуждения каждого епископа, а, кроме того, о соблазне для малых. Иисус предостерегает: «Горе тому, кто соблазнит одного из малых сих, верующих в Меня, тому лучше было бы, если бы повесили ему мельничный жернов на шею и потопили его в глубине морской» (Мф. 18,6). Не только католики, но и многие граждане Чехии и Моравии, не принадлежащие к Церкви, очень усугублены тем фактом, что Католическая Церковь уже т.н. благословляет, как отмечено в провозглашении, партнерские отношения содомитов. На это заявление ЧЕК будет ссылаться и гомолобби в парламенте, когда будут голосовать за одобрение или отклонение закона о «браке для всех», что влечет и автоматическое лишение родительских прав, как это видим в Германии. Это абсурд, что именно ЧЕК благословляет содомию и этим навлекает проклятие на народ! Кто искренне хочет быть спасен, не может объединяться с т.н. папой, который публично выступил против Бога-Творца и моральных законов и провозгласил изменение парадигм в своем motu proprio «Ad theologiam promovendam» от 1 ноября 2023 года. Этим он практически разрушил фундамент Церкви, которым является Символ Веры и Декалог. Под руководством Бергольо это уже не Католическая Церковь, которая бы обеспечивала спасение, а, напротив, это антицерковь Нью-Эйдж, которая под лживыми фразами, злоупотребляя Священным Писанием, ведет католиков к вечной погибели. Поэтому каждый католик Чехии, Моравии и Силезии должен решить: либо встанет на сторону псевдопапы Бергольо и его чешского приспешника Яна Граубнера, либо останется верен католическому учению и пути спасения. Но тогда, как следствие, должен отвергнуть еретическую «Fiducia supplicans» и отделиться от внутреннего единства с недействительным папой, иначе его спасение находиться под серьезной угрозой. Цитата из документа Граубнера, одобряющего нерегулярные партнерские отношения: «Дикастерия вероучения 18 декабря 2023 г. издала документ „Fiducia supplicans” (FS), который при определенных обстоятельствах позволяет давать пасторальное благословение, то есть отнюдь не сакраментальное или литургическое, лицам, проживающим в нерегулярных партнерских отношениях». Этим высказыванием четко сказано, что речь идет о партнерских отношениях, то есть о жизни в тяжком грехе, который при определенных обстоятельствах будто бы благословляется. Но это скандальная ересь! Лицемерный документ алибистически пытается создать впечатление, будто бы речь шла о благословении отдельных лиц. Но это лишь психологический маневр, поскольку в документе отмечено, что эти люди проживают в длительных нерегулярных партнерских отношениях. Они приходят именно для того, чтобы получить церковное благословение на этот псевдобрак. Кардинал Мюллер, префект-эмерит Конгрегации вероучения, открыто заявил, что это благословение гомосексуальных актов. Такое благословение – это наказуемое богохульство и открытый бунт против Бога! Говорить здесь о разных видах благословения – это лишь маскировка для прикрытия сути преступления. Цитата ЧЕК: «Целью пасторальных благословений есть забота о спасении каждого человека, что является миссией и целью Церкви». Двое гомосексуалистов, живущих в тяжком грехе, который Священное Писание называет атимией, то есть мерзостью (Рим. 1,26), через т.н. благословение утверждаются не на пути к спасению, а на пути к вечной погибели. Католическая Церковь, напротив, обязана призвать их к покаянию, которое является безоговорочным условием спасения, а не благословлять их, зная, что они живут в нерегулярных партнерских отношениях. Это противоречит сути Евангелия. Разве Господь Иисус или Его апостолы, Петр или Павел, благословляли бы отношения содомитов? Это абсурд! При встрече с содомитами изгнали бы из них нечистых демонов, а затем призвали бы их к покаянию, говоря: «Ты был освобожден – исцелен, иди и больше не греши». Цитата ЧЕК: «Благословение дается отдельным лицам, и то так, чтобы избежать даже видимости одобрения, легализации или постановки этого благословения на уровень сакраментального брака. Это благословение не является литургическим благословением…». В своем провозглашении епископы Камеруна заявили: «Различие между литургическим и нелитургическим контекстами для того, чтобы применять благословение к однополым „парам”, является лицемерием. Акт благословения, независимо от того, осуществляется ли он на литургическом собрании или в частном порядке, всегда остается благословением. Поэтому мы объявляем недопустимой любую форму благословения, публичную или частную, которая ведет к признанию „однополых пар” как жизненного состояния». Цитата ЧЕК: «Благословение должно быть немногословное, короткое, простое, то есть в форме простой молитвы, и может оканчиваться знаменьем креста над каждым лицом». Каждый чех, моравец и силезец также может объяснить себе немногословно, коротко и просто, что Церковь благословляет содомию. Ему не нужно для этого никаких каверзных объяснений, пытающихся скрыть реальность преступления. Когда кто-то потом укажет такой паре содомитов, что они должны отвергнуть грех и каяться, ибо находятся в бунте против Бога, то получит ответ: «Вы не понимаете, мы получили благословение от Церкви». Но с этим т.н. благословением они идут не в небо, а в ад. Совершать крестное знамение не для изгнания демонов, а для их укоренения является грубым злоупотреблением Христова креста и Божьего Имени. Цитата ЧЕК: «Надеемся, что этот открытый и любезный подход Церкви поможет многим людям глубже задуматься над своей ситуацией и принять решение сделать новый шаг в жизни на пути, соответствующем принципам Евангелия». Мы также надеемся, что чешские и моравские епископы опомнятся, начнут глубже задумываться над своей ситуацией, отделятся от подчинения Граубнеру, который контролирует ЧЕК, и примут решение сделать новый шаг в жизни на пути, соответствующем принципам Евангелия, и уже не будут поддерживать бунт против Бога, который ЧЕК лицемерно называет любезным подходом Церкви. Чехи, моравцы и силезцы ждут спасительного покаяния своих епископов. Поэтому, дорогие епископы, отделитесь от Граубнеровой ЧЕК и секты Бергольо, которая тянет вас под проклятие и к вечной погибели. Чешским, моравским и силезским католикам для правильной католической ориентации в этой проблематике подаем выдержку из провозглашения камерунских епископов: «Перед лицом семантических злоупотреблений, целью которых является искажение ценности реальности и подлинного значения терминов „семья”, „пара”, „супруги”, „сексуальность” и „брак” …, мы единомышленно заявляем: 1. Человек создан как мужчина и женщина: „Мужчиной и женщиной сотворил их” (Быт. 1,26). Эта неизменная разница, которая является основой их отношений и взаимодополняемости, осуществляется в рамках супружества. 2. Гомосексуализм фальсифицирует и искажает человеческую антропологию, а также унижает сексуальность, брак и семью, основы общества… В истории народов практика гомосексуализма никогда не приводила к развитию общества, но является явным признаком упадка цивилизаций. На самом деле гомосексуализм настраивает человечество против себя и уничтожает его. 4. Гомосексуальные союзы не являются браком. Они искажают значение брака тем, что сводят его к бесплодному, ищущему наслаждения и извращенному союзу, к „позорной страсти” (Рим. 1,26)». 5. (Гомосексуализм) – это дегуманизация любви, „мерзость” (Лев. 18,22). Его отвержение ни в коем случае не является дискриминацией; это законная защита неизменных ценностей человечества перед лицом порока, ставшего предметом права на юридическое признание, а сегодня и предметом благословения. 8. В результате мы официально запрещаем любое благословение „гомосексуальных пар” в Церкви Камеруна. 9. Бог не хочет смерти грешника, но его обращения к вечной жизни, поэтому призываем тех, которые склонны к гомосексуализму, … чтобы радикально обратились». + Илия Патриарх Византийского Вселенского (Католического) Патриархата + Мефодий, ЧСВВр + Тимофей, ЧСВВр епископы-секретари 9.02.2024

Este video se puede ver también aquí: https://vkpatriarhat.org/es/?p=13745 Suscríbase a los boletines del PCB https://bit.ly/3zyTacR Todo obispo, sacerdote y creyente sincero percibe que la Iglesia contemporánea necesita una restauración espiritual. Ésta debe comenzar por cada individuo, y especialmente por la célula básica de la Iglesia, que es la familia, es decir, padre, madre e hijos. Para todos comienza con la oración, es decir, con cultivar una relación personal con Dios. Sin embargo, hay que crear las condiciones para ello, porque en el ritmo frenético de la vida cotidiana uno no es capaz de encontrar tiempo para una oración más profunda. Por otro lado, los jóvenes y los niños pasan un montón de horas al día utilizando los teléfonos inteligentes, que se han extendido por todo el mundo en los últimos años. Así pierden el tiempo no solo en vanidades, sino directamente en instrucciones sobre la depravación moral, el crimen y el satanismo. ¿Cuáles son las perspectivas para la humanidad que se niega a aceptar la verdad? Incluso después de haber sido engañadas cientos de veces, las personas siguen creyendo mentiras que las llevan a su propia autodestrucción, tanto temporal como eterna. ¿Cuál es la solución para los cristianos que quieren conservar la fe y salvar sus almas? La única manera de salvarse es el verdadero arrepentimiento y la oración persistente. Muchos preguntan: ¿Qué debemos orar, cómo y cuándo? Ofrecemos aquí una breve guía titulada «Iglesia doméstica», cuya base es la oración de la llamada «hora santa» cada día de las ocho a las nueve de la noche. La espiritualidad cristiana está relacionada con las verdades básicas de la fe y el cumplimiento de los mandamientos de Dios. Es una vida en la que contamos diariamente con el Dios vivo, con la realidad de la lucha contra el pecado y el espíritu de mentira, y tenemos en cuenta la eternidad, la muerte y el juicio de Dios. Es vital esforzarse por tener un contacto personal con Dios, una conexión viva con nuestro Señor y Salvador, de donde el cristiano saca luz y fuerza cada día para permanecer fiel al Señor. Para ello, es necesario que obedezca las leyes de Dios y los mandamientos de Cristo en su vida personal. La modestia a la que nos insta el Evangelio es de extrema actualidad. Es lo opuesto al materialismo, es decir, a la esclavitud a las cosas y al orgullo de la vida. Dios busca verdaderos cristianos que se conviertan en sal y luz, la nueva levadura que haga fermentar la paralizada Iglesia católica. Hoy, además, la pseudoespiritualidad pagana está siendo absorbida por el vacío espiritual creado por una sociedad consumista abrumada por el espíritu de este mundo. En ningún caso un cristiano puede sustituir la oración por las llamadas meditaciones orientales como el zen o el yoga u otras psicotécnicas o prácticas de la Nueva Era. Eso sería un suicidio espiritual. Los santos se hicieron santos principalmente por la oración persistente, y esto sigue siendo cierto hoy en día. Recomendamos el siguiente horario de oración probado para la iglesia doméstica, que se basa en la hora santa de las ocho a las nueve de la noche: Lunes 20:00-21:00: Confesamos nuestros pecados durante 5 minutos; después de cada breve confesión de pecado se dice: «¡Señor, ten piedad!», y se responde: «¡Señor, ten piedad!». 5 minutos damos gracias a Dios; después de cada breve oración de agradecimiento se dice: «¡Gracias, Señor!», y se responde: «¡Gracias, Señor!». 5 minutos de oración de las preces; después de cada petición se dice: «¡Escúchanos, Señor, te rogamos!» y los demás orantes dicen lo mismo. 15 minutos de canto Unos 25 minutos la oración del rosario La hora finaliza con una parada de oración y los fieles reciben la bendición impartida por obispos y sacerdotes a las 21 h Martes 20:00-21:00: El mismo horario Miércoles 20:00-21:00: Aproximadamente media hora: oración de unidad y poder según Mc 11, 23 Oración del rosario Al finalizar, parada de oración y recepción de la bendición Jueves 20:00-21:00: Contemplación de la pasión del Señor y el vía crucis Al finalizar, parada de oración y recepción de la bendición. Viernes 20:00-21:25: Una semana: contemplación de 1.ª a 4.ª palabra desde la cruz. La otra semana: contemplación de 3.ª, 5.ª, 6.ª y 7.ª palabra desde la cruz A las 21:00 se hace una parada de oración, se recibe la bendición y luego continúa la oración. El programa de la hora santa podrá modificarse según la época del año. Por ejemplo, en Navidad podemos cantar villancicos durante media hora y rezar el rosario durante otra media hora. También se puede, por ejemplo, dedicar una hora entera a cantar himnos religiosos una o dos veces por semana, si es posible con acompañamiento musical. A través del canto, muchas veces nos abrimos fácilmente al Espíritu de Dios, y de esta manera podemos profundizar en la relación personal con nuestro Padre Celestial, con Jesús y con Su Madre y la nuestra. Lo ideal sería intentar seguir el programa propuesto durante todo un año, y solo entonces se podrán introducir diversos cambios. Pero, sobre todo, hay que estar atentos para que el cambio no apague el espíritu de nuestra relación personal con Dios y que el espíritu del mundo no se infiltre a través de este cambio. Es muy útil, por ejemplo, leer sobre la vida de los mártires y los santos al menos una o dos veces por semana después del final de la hora santa. La hora santa debería convertirse en parte de nuestra vida cotidiana. Los principios son los más difíciles, pero quien persevere verá resultados positivos. La hora santa es una condición verdaderamente imprescindible para que una familia pueda arraigarse en un estilo de vida cristiano en medio de las presiones del mundo. El ambiente en la familia cambia entonces por completo. Esta oración de una hora nos trae la paz y la armonía de Dios y tiene efectos curativos beneficiosos para las almas humanas. Jesús dijo: «¿No habéis podido velar conmigo una hora?». Esta petición de Jesús debe ser nuestra motivación principal cada día. El tiempo que dedicamos a la oración es un don concreto a Dios. Es también nuestro sacrificio vivo y santo, nuestro servicio de adoración espiritual (cf. Rm 12, 1). Este tiempo nos trae grandes bendiciones. Jesús nos anima: «Acumulaos tesoros en el cielo, donde ni la polilla ni la herrumbre destruyen, y donde ladrones no penetran ni roban». Por lo tanto, hay que comenzar y perseverar. El programa del fin de semana también incluye una renovada santificación del domingo, que empieza el sábado por la noche. Sábado 20:00-21:20: Oración profética según Ezequiel 37 A las 21:00 se hace una parada de oración, se recibe la bendición y luego continúa la oración. Comienza la santificación del domingo: 21:20-22:20: Contemplación de las verdades relativas a la resurrección (la primera hora) Domingo 5:00-7:00: Contemplación de los acontecimientos de la mañana de la resurrección, acompañada de cantos. 8:00-9:00: Contemplación del descenso del Espíritu Santo y volver a llenarse de Él. Participación en la liturgia Aquellos que no tienen la posibilidad de asistir a la misa pueden vivir la misa espiritualmente según el folleto. Por la tarde: Comunión fraterna de unas tres a cinco familias, preferiblemente hombres y mujeres por separado, que dura aproximadamente de una a dos horas. La reunión puede terminar con la contemplación de la aparición de Jesús a los discípulos de Emaús (20 minutos). 20:00-21:00: Contemplación: Jesús se aparece a los apóstoles sin Tomás y luego a los apóstoles con Tomás presente. Al finalizar, parada de oración y recepción de la bendición. Este es el modelo actual de celebrar el día del Señor, es decir, el día de la resurrección de Cristo y de la venida del Espíritu Santo. Se trata de aplicar la idea de los cuatro principios básicos de la Iglesia primitiva en Jerusalén: 1) oración, 2) enseñanza de los apóstoles, 3) liturgia, 4) comunión fraterna (ver Hch 2, 42). El modelo de la celebración del día del Señor, es decir, el día de la resurrección de Cristo y de la venida del Espíritu Santo, implica la aplicación de los cuatro principios básicos de la Iglesia primitiva en Jerusalén, a saber: 1) oración, 2) enseñanza de los apóstoles, 3) liturgia, 4) comunión fraterna (ver Hch 2, 42). Para la iglesia doméstica también recomendamos la práctica de paradas diarias de oración de tres a cinco minutos según la antigua tradición eclesiástica a determinadas horas: al levantarse, a las 9:00, al mediodía, a las 15:00, 18:00, 21:00, y antes de acostarse. Se dice de los primeros cristianos que se reunían diariamente en el templo y por las casas (Hch 5, 42). El apóstol Pablo habla de las iglesias domésticas: «Aquila y Priscila, con la iglesia que está en su casa, os saludan muy afectuosamente en el Señor» (1 Co 16, 19). «Saludad a los hermanos que están en Laodicea, también a Ninfas y a la iglesia que está en su casa» (Col 4, 15). El fundamento de la iglesia doméstica es la familia, que es una pequeña Iglesia. Una familia cristiana sólida es una célula viva de la Iglesia que tiene su propio orden de oración. La actual crisis de fe se ha visto agravada por un golpe mortal en forma de Fiducia supplicans. Por consiguiente, no solo el espíritu del mundo, sino también la maldición han impregnado la Iglesia católica. Así, la Iglesia se está transformando en una anti-Iglesia de la Nueva Era que no conduce a la salvación, sino a la perdición. Ahora depende de cada obispo si, con su valentía y fidelidad a Cristo, quitará esta nube de oscuridad espiritual de las almas que Dios le ha confiado o, por el contrario, le dará espacio. Es la oración de los creyentes la que es decisiva aquí. Por lo tanto, es necesario priorizar la renovación de la familia a través de la iglesia doméstica. Todas las demás actividades que sustituyan a la oración son irrelevantes, engañosas o incluso perjudiciales. Puede darse la situación de que cuando un obispo fiel se oponga a la secta de Bergoglio, sea despojado literalmente por la fuerza de su cargo y reemplazado por un obispo herético que mantendrá la diócesis bajo la maldición de Fiducia supplicans. ¿Qué debe hacer este obispo, perseguido por causa de Cristo? Debe adoptar el modo de vida monástico junto con un grupo de cuatro a cinco sacerdotes y vivir en una casa ordinaria en un lugar adecuado de su diócesis. Al mismo tiempo, esta comunidad se convertirá en un centro espiritual desde donde guiarán y animarán a los sacerdotes fieles, así como a los laicos y familias activos. Desde allí también realizarán la misión externa en la medida de lo posible. El sistema de discipulado también sirve para restaurar la Iglesia. Es algo parecido al catecumenado tal y como se conocía antiguamente en la Iglesia. Así pues, los obispos verdaderamente católicos de hoy tienen dos opciones: o salvan la diócesis y permanecen en el cargo, separados de la estructura apóstata de Bergoglio, o pasarán a las catacumbas de la clandestinidad. La Iglesia de catacumbas también necesita un obispo y un grupo de sacerdotes. La realidad es que si solo un obispo en un país determinado se separa de la secta de Bergoglio, difícilmente soportará la presión y permanecerá en el cargo, ya que la red homosexual que ocupa la Iglesia católica no le permitirá llevar a cabo un programa de restauración. Si dos o tres diócesis se desvinculan de la estructura apóstata, será más fácil para los obispos conservar sus iglesias, monasterios, casas de retiro o, si es posible, otros medios de la catequesis y del ministerio, en aras del avivamiento. Pero hoy debemos contar seriamente con la segunda opción, a saber, la de la Iglesia de catacumbas. Sin embargo, recordemos que siempre ha sido y será cierto que las puertas del infierno no prevalecerán contra la Iglesia de Cristo. + Elías Patriarca del Patriarcado católico bizantino + Metodio OSBMr + Timoteo OSBMr obispos secretarios 12 de febrero de 2024

Regardez cette vidéo sur : https://vkpatriarhat.org/fr/?p=17487 Abonnez-vous aux newsletters du PCB https://bit.ly/3Ozi9Rt Dans la prière intérieure, il est nécessaire de prendre conscience des vérités essentielles qui concernent chaque personne individuellement, à savoir la mort, le jugement de Dieu et l’éternité. La contemplation chrétienne s'est traditionnellement concentrée sur deux domaines. Le premier domaine concerne les dernières choses liées à l’homme, et le second concerne la souffrance et la mort du Christ. Nous revenons encore aujourd’hui à ces sources spirituelles. Principes de la prière intérieure La position de prière est importante. Vous vous agenouillez ou vous tenez debout, les bras levés. Au début et pendant un certain temps, une expression forte nous aide à concentrer notre attention. L’Écriture dit : « L’Esprit Lui-même intercède pour nous par des gémissements inexprimables » (Rom 8, 26). Prier en langues est généralement simplifié ici en mots de deux syllabes. Beaucoup ont l’expérience des mots « mana » ou « bara ». D’autres mots de deux syllabes peuvent également être utilisés, mais il faut se méfier de ce que certains d’entre eux fassent référence à un mantra païen, c’est-à-dire le nom d’un démon. Le mot mana est mentionné dans Ex 16, 31 et bara signifie créer (Gen 1, 1). Jésus se présente comme étant le pain spirituel, la manne de Dieu. Mais cela ne concerne pas ici le sens des mots ; il s'agit au fond d'un simple discours de soutien qui nous dispose à la prière intérieure. Le Psaume 28 et d’autres mentionnent ce cri de notre esprit : « Réponds-moi quand je t’appelle, ô mon Dieu ». Quant aux ordres contemplatifs, il est utile pour eux de prier cette prière intérieure trois à cinq heures par jour. Il est possible de s'en passer un jour par semaine. Si des femmes zélées, des retraitées ou des diplômées du supérieur prient, elles suivent un horaire de prière fixé en proportion de leurs capacités. Quant aux communautés sacerdotales qui consacrent le lundi et une partie du mardi à la prière et à la Parole de Dieu, il convient de prier ainsi pendant au moins trois heures ce jour-là. La quatrième heure peut être consacrée à la prière du Bréviaire (Liturgie des Heures) ou du Rosaire. La parole de motivation d'introduction dans la prière est utilisée pour les débutants ; plus tard, il suffira d'introduire brièvement la partie suivante. Lors de la prière, il est conseillé d’avoir une montre, un bloc-notes et une Bible à portée de main. La première partie de la prière intérieure consiste à contempler les dernières choses de l'homme. Dans la deuxième partie, nous nous concentrons sur la croix du Christ et sa mort rédemptrice. La première contemplation dure 20 minutes. Nous commençons par la parole de motivation. Parole de motivation pour la première partie : La Parole de Dieu dit : « Mais vous vous êtes approchés de… la cité du Dieu vivant, de la Jérusalem céleste, des myriades qui forment le chœur des anges, de l'assemblée des premiers-nés inscrits dans les cieux, du juge qui est le Dieu de tous… » (Héb 12, 22f) Prenez conscience de la réalité de la mort qui vous attend. Jésus dit : « Soyez prêts, car vous ne connaissez ni le jour, ni l’heure ». La deuxième vérité : le jugement de Dieu. Jésus dit : « Il n’y a rien de caché qui ne sera révélé. Vous devrez rendre compte de chaque mot inutile ». La troisième vérité : Ciel éternel, enfer éternel. Les deux sont éternels. Nous n’avons qu’une vie pour déterminer à quoi ressemblera notre éternité. La quatrième vérité : la miséricorde de Dieu ne dure que toute une vie et exige le repentir : « Si nous marchons dans la lumière, le sang du Christ nous purifie de tout péché ». A présent, apportez vos péchés à la croix du Christ et demandez pardon. Regardez avec foi les blessures du Christ, dans Ses yeux, et recevez le pardon. Suit ensuite votre propre prière dans laquelle vous réfléchissez à ces quatre vérités. Dans la partie suivante de la prière – contrairement à la première partie, qui était plutôt une contemplation libre – nous nous concentrons intensément sur la parole de Dieu. Son début peut être comparé au lancement d’une fusée spatiale à trois étages. Elle doit dépenser le plus d’énergie pour décoller et vaincre la gravité terrestre. Sans abnégation intérieure et extérieure, nous sommes incapables de nous libérer de la gravité de notre égocentrisme et de notre vanité. Entrer dans la présence de Dieu et ensuite demeurer dans la parole de Dieu, nécessite de rassembler toutes nos forces dès le début. Parole de motivation pour la partie suivante (Rom 6, 6) « Nous savons que notre vieux moi a été crucifié avec Lui (avec Christ) afin que le corps du péché perde sa puissance… ». La lettre de l'Écriture doit être reçue dans l'Esprit de vérité et appliquée dans le même Esprit. Le mot co-crucifié, du grec synestaurothe au temps aoriste, signifie qu'un événement survenu dans le passé possède une continuation dans le présent. Ainsi pouvons-nous dire : « a été et est crucifié ». Mais pour notre part, le verbe « est », qui exprime une réalité présente, requiert une foi qui nous unit présentement à Jésus et à ce qu'Il a fait pour nous. C’est une coopération de foi de notre part. Nous recevons par la foi, puis demeurons dans cette réalité et tenons compte d'elle dans nos vies. C’est la foi biblique – salvatrice. Essayez intensément de demeurer dans la réalité de cette parole - et ainsi dans la présence de Dieu - pendant un quart d’heure. Concentrez-vous sur le moment dit présent, qui est un élément d’union spirituelle dans la prière intérieure – c’est comme si le temps s’était arrêté. Imaginez-vous vous tenant à la croix ou même suspendu avec vos mains clouées aux pieds de Jésus. Le monde entier, imprégné des métastases spirituelles du mal, du péché originel, est suspendu à vos pieds. Cette métastase se trouve dans chaque âme humaine. Mais maintenant tout ce système du mal est relié, par vous, à la croix de Christ ; ce vieil homme est à présent paralysé, crucifié, c'est-à-dire que « le corps du péché a perdu sa puissance » (Rom 6, 6b). Toutes les âmes humaines ont été corrompues par un seul et même vieux soi, qui est le corps du péché. Suspendu au-dessus du globe, vous voyez un abîme sombre en dessous. Maintenant, vous tenez votre ancien moi cloué sur la croix par la foi. C’est en vous et c’est chez tous les gens. L'Écriture dit – de notre vieux moi : « Nous savons que notre vieux moi » – non seulement votre vieux moi, mais notre vieux moi « a été crucifié avec Christ ». Gardez votre esprit concentré sur les paroles avec Lui et, de temps en temps, regardez le visage de Jésus, conscient que vous êtes maintenant en union spirituelle avec Lui, que vous êtes maintenant avec Lui. Accrochez-vous à cela par la foi et ne lâchez pas prise. Ne laissez entrer aucune pensée ou rêverie distrayante ; demeurez simplement dans la parole de Dieu. Vous ressentez une certaine pression du mal de la part de votre vieux moi qui vous tire vers le bas. À ce moment-là, vous pouvez répéter dans vos pensées : « Je ne lâcherai pas ! » et puis encore, « avec Lui » (crucifié avec Lui) : de cette façon, non seulement mon vieux moi, mais notre vieux moi est paralysé à ce moment-là – à la fois en moi et en vous (vous tous). C'est votre mission. Vous pouvez penser aux différents continents : maintenant le vieux moi est paralysé, maintenant, en ce moment, le système du mal ne peut pas fonctionner. Ce quart d'heure constitue un combat spirituel de vigilance, en union avec Jésus. Vous ne laissez entrer aucune pensée ; vous gardez simplement votre esprit concentré sur le mot « ensemble, ensemble » (avec Lui). L’infection spirituelle, ou le vieux soi, en est une ; c'est une infection du diable. Aujourd’hui, on peut la comparer à un vaccin spirituel génétique nocif. Cet empoisonnement spirituel est en nous, même si nous n’en avons pas conscience. Mais nous voyons ses fruits négatifs – tout le mal et, finalement, la mort physique. Au moment même où vous êtes spirituellement unis par la foi à la croix du Christ, vous paralysez cette puissance du mal. Jésus a déjà paralysé le vieil homme au Calvaire. Notre vieux moi a été crucifié avec Christ, comme en témoigne l’Écriture. Jésus n’a donc pas été crucifié seul. Physiquement, il l’était, c’est vrai, mais spirituellement, il a été crucifié avec son vieux moi. En ce moment, vous êtes unis à Jésus et vous êtes en même temps un représentant des pécheurs. Vous agissez également en leur nom, qu’ils le veuillent ou non, qu’ils en soient conscients ou non. Parce que le vieux moi est également en vous, vous avez maintenant le droit de le maintenir cloué sur la croix. Lorsque vous le tenez cloué sur la croix, il n'est pas séparé des autres, mais il est lié à eux ; ils forment un tout, tout un mécanisme, tout un réseau. Par la foi en la parole de Dieu, vous savez aussi que notre, je le répète – notre – vieux moi est maintenant crucifié avec Christ à travers vous. Était et est ! C'est une foi qui s'étend du temps à l'éternité. Ce fut un quart d'heure intensif de crucifixion avec le Christ. Nous savons que ce mystère de foi agit dans le domaine spirituel. Lorsque vous êtes unis à Jésus crucifié, Il paralyse tout l’organisme obscur du vieux moi dans toutes les âmes. À ce moment précis, la grâce de Dieu agit dans ces âmes. Beaucoup reçoivent la lumière pour se convertir, d'autres tentés de commettre le mal sont paralysés, les mourants reçoivent la grâce du salut. Passons à présent à la vérité exprimée dans les versets bibliques suivants : « Lorsque Jésus vit sa mère et le disciple qui était là, il dit à sa mère : « Femme, voici ton fils ! » Puis il dit au disciple : « Voici ta mère ! » Et à partir de cette heure ce disciple la reçut en lui (eis ta idia) ». Nous demeurons dans cette vérité pendant encore 15 minutes, expérimentant la transplantation spirituelle d'un cœur nouveau. Essayez de percevoir et d'expérimenter les paroles suivantes : Jésus a vu le disciple – Il me voit maintenant comme son disciple. Jésus parle au disciple – maintenant, Il me parle. Vous pouvez le regarder dans les yeux en esprit, et maintenant vous accomplissez son héritage avec la même foi et le même dévouement que le disciple Jean près de la croix. « Ce disciple l'a reçue en lui », en grec eis ta idia, en latin in sua – c'est-à-dire au plus profond de lui-même. Comment a-t-il reçu la Mère de Jésus chez lui ? Par la foi. La Mère de Dieu a dit à Fatima : « À la fin, mon Cœur Immaculé triomphera. » Ces 15 minutes ne nécessitent pas de concentration accrue ; l'acte de recevoir en nous la Mère de Jésus et les paroles qui s'y rapportent, peut être vécu plus librement. Lorsque nous recevons spirituellement la Mère de Jésus dans notre cœur, nous réalisons qu'elle est la Nouvelle Jérusalem, ou le temple vivant de Dieu, où Dieu rencontre son peuple (cf. Ap 21, 2-3). La Nouvelle Jérusalem est symbolisée par un carré (Ap 21, 16). Nous demandons : comment notre première mère Eve et son code spirituel génétique du mal sont-ils présents chez nous, les humains ? Cela ne se voit pas, mais nous goûtons quotidiennement les fruits de ce mal héréditaire. Par le péché, Ève, la mère du genre humain, a reçu l’infection du diable, le venin du serpent infernal, c’est-à-dire l’orgueil et l’émancipation de Dieu, ou l’égocentrisme. La Mère de Jésus est la femme nouvelle qui, au contraire, écrase la tête du diable (Gn 3, 15). Elle est la nouvelle Mère, la Mère du premier-né, c'est-à-dire Jésus, et du deuxième-né, qui ont reçu Jésus. Marie, la Mère de Jésus et notre Mère, est pleine de grâce – kecharitomène (Lc 1, 28). Nous savons que l’essence du péché originel consiste dans la perte de la grâce, et nous sommes tombés en disgrâce à cause de la première femme, Ève. Le fait que Marie soit pleine de grâce signifie, par conséquent, qu'elle est tout immaculée, sans la tache du péché que nous a transmise la première mère, Ève. Enfin, vous le réalisez peut-être : j'ai reçu la Mère de Jésus. J'ai un cœur nouveau. Nous pouvons consacrer les cinq dernières minutes de cette heure au partage de témoignages. Ces deux vérités – la co-crucifixion (15 minutes) et la réception de la Mère de Jésus (15 minutes) – nous disposent à recevoir les quatre autres vérités liées aux quatre dernières paroles de la croix. Nous en parlerons dans la deuxième partie, en introduction au mystère de la mort du Christ. L’Écriture dit : « Ne savez-vous pas que vous avez été plongés par le baptême dans la mort du Christ ? » (Cf. Rom 6, 3f).

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21519 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs W wewnętrznej modlitwie należy uświadomić sobie podstawowe prawdy, które dotyczą osobiście człowieka, a zwłaszcza śmierć, sąd Boży, wieczność. Сhrześcijańskie rozmyślanie od dawna koncentruje się na dwóch obszarach. Pierwszy obszar to rzeczy ostateczne człowieka, drugi – to cierpienie i śmierć Chrystusa. Do tych duchowych źródeł wracamy i teraz. Zasady wewnętrznej modlitwy Ważna jest pozycja modlitewna. Klęczę lub stoję z podniesionymi rękami. Na początek i przez pewien czas pomaga się skoncentrować głośna modlitwa. Pismo Święte mówi: „Sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami” (Rz 8:26). Dar języków jest tutaj zwykle upraszczany do słów dwusylabowych. Istnieje doświadczenie ze słowem „mana” lub „bara”. Można używać innych dwusylabowych słów, należy jednak uważać, aby niektóre z nich nie oznaczali pogańskiej mantry, czyli imienia demona. Słowo „mana” występuje w Księdze Wyjścia 16:31, a „bara” oznacza „stworzyć” (Rdz 1:1). Sam Jezus nazywa siebie duchowym chlebem, Bożą manną. Ale tu nie chodzi o znaczenie słów, ale tak naprawdę o prostej inwokacji, która skłania do wewnętrznej modlitwy. W Psalmie 28 i innych wspomina się o tym wezwaniu ducha: „Gdy wołam do Ciebie, Panie, usłysz głos mego błagania”. Jeśli chodzi o zakony kontemplacyjne, dobrze byłoby modlić się tę wewnętrzną modlitwę przez trzy do pięciu godzin dziennie. Jeden dzień w tygodniu można jej pominąć. Jeśli modlą się gorliwe kobiety, emerytki, tercjarki, to ustalają program modlitwy zgodnie ze swoimi możliwościami. Jeśli chodzi o wspólnoty kapłańskie, które poniedziałek i część wtorku poświęcają na modlitwę i Słowo Boże, dobrze byłoby modlić się w ten dzień przynajmniej przez trzy godziny. Przez czwartą godzinę można odmówić brewiarz lub Różaniec. Podane motywacyjne słowo na początku modlitwy jest używane w przypadku początkujących, później wystarczy powiedzieć motywację do następnej części tylko krótko. Podczas modlitwy dobrze jest mieć przy sobie zegarek, notatnik i Pismo Święte. W pierwszej części modlitwy wewnętrznej rozmyślamy nad ostatnimi rzeczami człowieka. W drugiej części skupiamy się na krzyżu Chrystusa i Jego odkupieńczej śmierci. Pierwsze rozmyślanie trwa 20 minut. Zaczynamy od słowa motywacyjnego. Słowo motywacyjne dla pierwszej części Słowo Boże mówi: „Wy przystąpiliście do… miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie, do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich” (Hbr 12:22n). Uświadamiam sobie realności śmierci, która mnie czeka. Jezus mówi: „Bądźcie gotowi, bo nie znacie dnia ani godziny”. Druga prawda: Boży sąd. Jezus mówi: „Nie ma nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione”. „Z każdego bezużytecznego słowa ludzie zdadzą sprawę w dzień sądu”. Trzecia prawda: wieczne niebo, wieczne piekło. Obydwa są wieczne. W czasie decyduję, jaka będzie moja wieczność. Prawda czwarta: Miłosierdzie Boże jest tylko w czasie i wiąże się z pokutą: „Jeśli chodzimy w światłości, krew Jezusa oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”. Teraz oddaję pod krzyż Chrystusa swoje grzechy i proszę o przebaczenie. Patrzę z wiarą na rany Chrystusa, w Jego oczy i przyjmuję przebaczenie. Następnie następuje własna modlitwa, w której doświadczam tych czterech prawd. Dalsza część modlitwy – w odróżnieniu od części pierwszej, która miała raczej charakter swobodnego rozmyślania – to intensywna koncentracja na Bożym Słowie. Jej początek można porównać do wystrzelenia trójstopniowej kosmicznej rakiety. Najwięcej energii musi zużyć, aby wznieść się i pokonać grawitację Ziemi. Bez wewnętrznego i zewnętrznego wyrzeczenia się człowiek nie jest w stanie uwolnić się od przyciągania swego egocentryzmu i próżności. Wejście w obecność Boga, a następnie trwanie w Bożym Słowie wymaga wytrwałości już na tym początkowym etapie. Słowo motywacyjne na następną część (Rz 6:6) „Wiedząc o tym, że nasz stary człowiek został ukrzyżowany razem z Nim (z Chrystusem), aby ciało grzechu zostało zniszczone”. Literę Pisma Świętego należy przyjmować w Duchu Prawdy i w tym samym Duchu realizować. Słowo „współukrzyżowany” (greckie synestauróthe) w aoryście, oznacza, że wydarzenie, które miało miejsce w przeszłości, trwa nadal w teraźniejszości. Można więc powiedzieć: „był i jest ukrzyżowany”. Ale z naszej strony czasownik „jest”, wyrażający obecną rzeczywistość, wymaga wiary, którą jednoczymy w obecnym czasie z Jezusem i z tym, co dla nas uczynił. Jest to z naszej strony współpraca oparta na wierze. Przyjmujemy z wiarą, trwamy w tej rzeczywistości i liczymy się z nią w życiu. To jest biblijna – zbawcza – wiara. Teraz staram się przez kwadrans intensywnie trwać w rzeczywistości tego słowa i w Bożej obecności. Dążę do tzw. obecnej chwili, która w modlitwie wewnętrznej jest elementem duchowego połączenia – jakby zatrzymaniem czasu. Mam żywy obraz, jakbym trzymał się krzyża, a nawet jakby wisiał za ręce przybite wraz ze stopami Jezusa do krzyża. Na moich stopach jakby była zawieszona cała ziemska kula, przesiąknięta duchowymi przerzutami zła, grzechu pierworodnego. Ten przerzut jest w każdej ludzkiej duszy. Ale teraz cały ten system zła jest przeze mnie połączony z krzyżem Chrystusa; ten stary człowiek jest teraz sparaliżowany, ukrzyżowany, tj. „ciało grzechu zostało zniszczone” (Rz 6:6 b). Wszystkie dusze ludzkie przenika jeden stary człowiek, czyli ciało grzechu. Pod ziemską kulą, nad którą wiszę, jest ciemna otchłań. Teraz wiarą trzymam starego człowieka na krzyżu. On jest we mnie i jest we wszystkich ludziach. Pismo Święte mówi – nasz stary człowiek: „Wiemy, że nasz stary człowiek” – nie tylko mój, ale nasz s stary człowiek „został ukrzyżowany razem z Chrystusem”. Przeżywam to słowo razem, razem, a czasami patrzę w twarz Jezusa i uświadamiam sobie, że teraz jestem w duchowej jedności, że jestem razem z Chrystusem. Trzymam się wiarą i nie puszczę. Nie dopuszczam żadnych rozpraszających myśli, żadnych marzeń, po prostu trwam w Bożym Słowie. Jednocześnie odczuwam pewną presję zła starego człowieka, ciągnącego mnie w dół. W tym momencie uświadamiam sobie: „Nie puszczę!” i znowu: „razem” (razem ukrzyżowani). Zatem nie tylko mój, ale jednocześnie nasz stary człowiek jest w tym momencie sparaliżowany – we mnie i w was (wszystkich). To jest moja misja. Mogę sobie wyobrazić poszczególne kontynenty: teraz stary człowiek jest sparaliżowany, teraz, w tej chwili system zła nie może działać. Ten kwadrans to duchowa walka o czujność w zjednoczeniu z Jezusem. Nie dopuszczam do siebie żadnej myśli, po prostu doświadczam słowa „razem, razem”. Duchowa infekcja, którą jest stary człowiek, jest jedna  to infekcją od diabła. Dziś możemy ją porównać do szkodliwej genetycznej duchowej szczepionki. Ta duchowa trucizna jest w nas, nawet jeśli nie jesteśmy tego świadomi. Widzimy jednak jej negatywne owoce – zło i ostatecznie fizyczną śmierć. Ale w chwili, gdy przez wiarę jestem duchowo zjednoczony z krzyżem Chrystusa, paraliżuję tę moc zła. Jezus już sparaliżował starego człowieka na Kalwarii. Nasz stary człowiek został ukrzyżowany razem z Chrystusem, jak o tym świadczy Pismo Święte. Więc Jezus nie został ukrzyżowany sam. Fizycznie tak, ale duchowo został ukrzyżowany ze starym człowiekiem. Jestem w tej chwili zjednoczony z Jezusem, a jednocześnie jestem także reprezentantem grzeszników. Występuję także w ich imieniu, niezależnie od tego, czy wielu tego chce, czy nie, czy są tego świadomi, czy nie. Ja, ponieważ we mnie jest stary człowiek, mam prawo go teraz trzymać na krzyżu. Kiedy trzymam Go na krzyżu, on nie jest oddzielony od innych ludzi, jest z nimi połączony, stanowi jedną całość, cały mechanizm, całą sieć. Przez wiarę w Słowo Boże i ja wiem, że nasz,  powtarzam, nasz – stary człowiek jest teraz przeze mnie razem z Chrystusem ukrzyżowany. Był i jest! Jest to przełom wiary od czasu do wieczności. To był intensywny kwadrans współukrzyżowania. Wiem, że ta tajemnica wiary działa w sferze duchowej. Kiedy łączę się z ukrzyżowanym Jezusem, On paraliżuje cały ciemny organizm starego człowieka we wszystkich duszach. Jednocześnie na te dusze działa Boża łaska. Wielu otrzymuje światło do nawrócenia, inni, którzy chcieliby czynić zło, są sparaliżowani, a umierający w tym momencie otrzymują łaskę zbawienia. Teraz przejdźmy do prawdy wyrażonej w Bożym Słowie: „Kiedy Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, ... rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń przyjął Ją do siebie (eis ta idia)”. W tej prawdzie, doświadczając duchowego przeszczepu nowego serca, pozostajemy przez kolejne 15 minut. Uświadamiam sobie i doświadczam poszczególnych słów: Jezus widział ucznia – teraz widzi mnie jako swojego ucznia. Jezus mówi do ucznia – teraz mówi do mnie. Mogę w duchu patrzeć Mu w oczy, teraz wypełniam Jego wolę z tą samą wiarą i oddaniem, co uczeń Jan pod krzyżem. „Ten uczeń przyjął ją do siebie” – po grecku eis ta idia, po łacinie in sua – to znaczy w siebie. Jak przyjął w siebie Matkę Jezusa? Przez wiarę. W Fatimie Matka Boża powiedziała: „W końcu Moje Niepokalane Serce zwycięży”. Te 15 minut nie wymaga takiego skupienia. Wydarzenie wewnętrznego przyjęcia Matki Jezusa jako swojej i słów z tym związanych można przeżyć bardziej swobodnie. Kiedy duchowo przyjmuję Matkę Jezusa do swego wnętrza, uświadamiam sobie, że Ona jest duchowym Jeruzalem, czyli żywą Bożą świątynią, w której Bóg przybywa z ludźmi (por. Ap 21:2-3). Nowe Jeruzalem symbolizuje kwadrat (Ap 21:16). Pytamy: Jak w nas, ludziach, jest nasza pierwsza matka Ewa z jej genetycznym, duchowym kodem zła? Nie widać tego, ale owoców tego odziedziczonego zła doświadczamy każdego dnia. Ewa, matka rodzaju ludzkiego, przez grzech przyjęła infekcję diabła, truciznę piekielnego węża, jaką jest pycha i emancypacja od Boga, czyli egocentryzm. Matka Jezusa to nowa kobieta, która wręcz przeciwnie, nadepnęła na głowę diabła (Rdz 3:15). Ona jest nową matką pierworodnego, którym jest Jezus, i drugorodnych, które przyjęli Jezusa. Maryja, Jezusowa i nasza Matka, jest pełna łaski – kecharitomene (Łk 1:28). Wiemy, że istotą grzechu pierworodnego jest utrata łaski i to właśnie utraciła dla nas pierwsza kobieta Ewa. To, że Maryja jest pełna łask, w konsekwencji oznacza, że jest całkowicie niepokalana, nie ma nawet śladu grzechu, który przekazała nam pierwsza matka Ewa. Podsumowując, uświadamiam sobie: przyjąłem Matkę Jezusa, mam nowe serce. Ostatnie pięć minut tej godziny wykorzystamy na krótkie świadectwo. Te dwie prawdy – współukrzyżowanie (15 minut) i przyjęcie Matki Jezusa (15 minut) – dysponują do przyjęcia pozostałych czterech prawd, które łączą się z czterema ostatnimi słowami na krzyżu. Powiemy o nich w drugiej części, we wstępie do tajemnicy śmierci Chrystusa. Pismo Święte mówi: „Czyż nie wiadomo wam, że przez ten chrzest zostaliśmy zanurzeni w śmierć Chrystusa?” (Rz 6:3).

Дивіться це відео також на: https://vkpatriarhat.org/osnovy-molytvy-1/ Підписатися на розсилку нових публікацій від ВВП https://bit.ly/3PJeqlG У внутрішній молитві потрібно усвідомити основні правди, які стосуються людини особисто, насамперед, смерть, Божий суд, вічність. Християнські роздуми здавна були зосереджені на двох аспектах. Перший – це останні речі людини, а другий – Христові страждання та Його смерть. До цих духовних джерел ми повертаємось і сьогодні. Засади внутрішньої молитви Важливим є молитовне положення. Клячу або стою, піднявши руки вгору. Напочатку і протягом певного часу для зосередження помагає голосна молитва. У Святому Письмі сказано: «Сам Дух заступається за нас стогонами невимовними» (Рим. 8,26). Дар мов тут зазвичай спрощується до двоскладових слів. Існує досвід зі словом «мана» чи «бара». Можна використовувати й інші двоскладові слова, але треба вважати, щоб якісь з них не означали поганську мантру, тобто ім’я демона. Слово «мана» згадується у книзі Виходу 16,31, а «бара» означає «створити» (Бут. 1,1). Сам Ісус називає Себе духовним хлібом, Божою манною. Але тут не йдеться про значення слів, а, по суті, про просте несуче взивання, що диспонує до внутрішньої молитви. У Псалмі 28 та в інших згадано про це взивання духа: «Вислухай мене, Боже, коли взиватиму до Тебе». Стосовно контемплятивних монастирів, то цю внутрішню молитву корисно молитися три-п’ять годин на день. Один день на тиждень її можна пропустити. Якщо моляться ревні жінки, пенсіонерки або терціарки, то вони встановлюють молитовну програму відповідно до своїх можливостей. Стосовно священичих спільнот, які понеділок і частину вівторка присвячують молитві та Божому слову, то було б добре цього дня молитися так принаймні три години. Впродовж четвертої години можна молитися Часослов або Вервицю. Подане тут мотиваційне слово на початку молитви використовується для початківців, пізніше достатньо сказати мотивацію до наступної частини лише коротко. Під час молитви є добре мати годинник, записник і Святе Письмо. У першій частині внутрішньої молитви роздумуємо про останні речі людини. У другій частині ми спрямовані на Христовий хрест та Його відкупительну смерть. Перші роздуми тривають 20 хвилин. Починаємо з мотиваційного слова. Мотиваційне слово до першої частини: Боже слово каже: «Ви приступили до міста Бога живого, до небесного Єрусалиму, до безлічі ангелів, до святкових зборів Церкви первородних, записаних на небі, і до судді всіх – Бога» (Євр. 12,22 і наст.). Усвідомлюю реальність смерті, яка чекає на мене. Ісус каже: «Будьте готові, бо не знаєте ні дня, ні години». Друга правда: Божий суд. Ісус каже: «Нема нічого прихованого, що не стало б явним. За кожне пусте слово будете здавати звіт». Третя правда: вічне небо, вічне пекло. Обидва вічні. В часі я вирішую, якою буде моя вічність. Четверта правда: Боже милосердя є лише в часі і пов’язане з покаянням: «Якщо ходимо у світлі, кров Христова очищує нас від кожного гріха». Тепер я віддаю під Христовий хрест свої гріхи і прошу прощення. Дивлюся з вірою на рани Христа, до Його очей, і приймаю прощення. Далі слідує власна молитва, в якій переживаю ці чотири правди. Наступна частина молитви (на відміну від першої частини, яка була більше вільними роздумами) – це інтенсивна концентрація на Божому слові. Її початок можна порівняти зі запуском триступеневої космічної ракети. Найбільше енергії їй потрібно витратити на те, щоб піднятися і подолати земне тяжіння. Без внутрішнього і зовнішнього самозречення людина нездатна вийти зі сфери тяжіння свого егоцентризму і марноти. Щоб увійти в Божу присутність, а потім залишатися в Божому Слові, необхідна наполегливість вже на цьому початковому старті. Мотиваційне слово до наступної частини (Рим. 6,6) «Знаємо, що наш старий чоловік є співрозп’ятий з Ним (з Христом), щоб нечинним стало тіло гріха». Літеру Святого Письма треба приймати в Дусі правди і реалізувати в тому самому Дусі. Слово «співрозп’ятий» (по-грецьки synestauróthé) в аористі означає, що подія, яка сталася в минулому, продовжується в теперішньому. Тобто можна сказати: «був і є розп’ятий». Але з нашого боку те дієслово «є», що виражає теперішню реальність, вимагає віри, якою ми у теперішньому часі з’єднуємося з Ісусом і з тим, що Він зробив для нас. Це з нашого боку співпраця віри. Ми з вірою це приймаємо, стоїмо в цій реальності і рахуємося з нею у житті. Це біблійна – спасительна – віра. Тепер намагаюся чверть години інтенсивно залишатися в реальності цього слова, а тим самим і в Божій присутності. Змагаюся за т.зв. теперішню мить, яка у внутрішній молитві є елементом духовного зв’язку – начебто зупиненням часу. Маю наочну уяву, ніби я тримаюся хреста або навіть немовби вишу на руках, які прибиті разом з ногами Ісуса до хреста. На моїх ногах ніби завішена вся земна куля, пронизана духовними метастазами зла – первородним гріхом. Ці метастази є в кожній людській душі. Але зараз уся ця система зла через мене приєднана до Христового хреста; цей «старий чоловік» тепер паралізований, розп’ятий, тобто «тіло гріха є нечинним» (Рим. 6,6 б). Усі людські душі проникає один «старий чоловік», тобто тіло гріха. Під земною кулею, над якою вишу, є темна прірва. Тепер вірою тримаю «старого чоловіка» на хресті. Він є в мені і у всіх людях. У Святому Письмі сказано – «наш старий чоловік»: «Знаємо, що наш старий чоловік» – не тільки мій, але «наш старий чоловік був розп’ятий разом з Христом». Усвідомлюю те слово «разом, разом», час від часу дивлюся Ісусові в обличчя і усвідомлюю, що я тепер є в духовній єдності, що я є разом з Христом. Тримаюсь вірою і не пущу. Не припущу жодної відволікаючої думки, жодного мріяння, перебуваю лише в Божому слові. Водночас усвідомлюю певний тиск зла «старого чоловіка», що тягне мене вниз. В цей момент усвідомлюю: «Не пущу!», і знову: «разом» (разом розп'ятий). Отож не тільки мій, але і наш «старий чоловік» в цей момент паралізований – в мені і у вас (у всіх). Це моя місія. Можу усвідомити окремі континенти: тепер «старий чоловік» паралізований, тепер, в цей момент, система зла не може діяти. Ці чверть години є духовною боротьбою за чуйність у єдності з Ісусом. Не допускаю жодної думки, лише переживаю слово «разом, разом». Духовна інфекція, якою є «старий чоловік», є одна, це інфекція від диявола. Сьогодні ми можемо порівняти її зі шкідливою генетичною духовною вакциною. Ця духовна отрута є в нас, навіть якщо ми цього не усвідомлюємо. Але ми бачимо її негативні плоди – зло і, врешті, фізичну смерть. Але в той момент, коли я духовно вірою з’єднуюся з Христовим хрестом, я паралізую цю силу зла. Ісус вже паралізував «старого чоловіка» на Голготі. «Наш старий чоловік був розп’ятий разом з Христом», як свідчить Святе Письмо. Отже, Ісус був розп’ятий не сам. Фізично так, але духовно Він був розп’ятий зі «старим чоловіком». У цей момент я з’єднаний з Ісусом і водночас є представником грішників. Я виступаю і від їхнього імені, чи вони цього хочуть, чи ні, чи усвідомлюють це чи ні. Я, тому що в мені є «старий чоловік», маю право тепер тримати його на хресті. Коли я тримаю його на хресті, він не відділений від інших людей, він пов’язаний з ними, це одне ціле, це цілий механізм, ціла мережа. Через віру в Боже слово і я знаю, що наш, повторюю: наш «старий чоловік» тепер через мене з Христом розп’ятий. Був і є! Це пролом віри з часу у вічність. Це була інтенсивна чверть години співрозп’яття. Знаю, що це таїнство віри діє в духовній області. Коли я з’єднаний з розп’ятим Ісусом, Він паралізує весь темний організм «старого чоловіка» в усіх душах. Водночас в цей момент на ці душі діє Божа ласка. Багато людей отримують світло для навернення, інші, які хотіли б чинити зло, є паралізовані, а вмираючі в цю мить отримують ласку спасіння. Тепер перейдемо до правди, вираженої в Божому слові: «Коли Ісус побачив Матір і біля Неї учня, то сказав до Матері: „Жінко, ось син Твій!”. А потім сказав до учня: „Ось Мати твоя!”. І від тієї години учень прийняв Її до себе (eis ta idia)». В цій правді, переживаючи духовну трансплантацію нового серця, ми перебуваємо наступні 15 хвилин. Усвідомлюю і переживаю окремі слова: Ісус бачив учня – тепер Він бачить мене як Свого учня. Ісус говорив до учня, а тепер говорить до мене. Можу духом дивитися Йому в очі, тепер я виконую Його заповіт з тією ж вірою та відданістю, як учень Іван під хрестом. «Той учень прийняв Її до свого найвласнішого», грецькою eis ta idia, латинською in sua, тобто «в себе». Як він прийняв в себе Матір Ісуса? Через віру. У Фатімі Мати Божа сказала: «Накінець Моє Непорочне Серце переможе». Ці 15 хвилин не вимагають такої зосередженості, як перед тим. Подію внутрішнього прийняття Ісусової Матері за свою і пов’язані з цим слова можна пережити вільніше. Коли духовно приймаємо Ісусову Матір у своє єство, усвідомлюємо, що Вона є духовним Єрусалимом, тобто живим Божим храмом, де Бог перебуває з людьми (пор. Одкр. 21, 2-3). Новий Єрусалим символізує квадрат (Одкр. 21,16). Запитуємо: як в нас, в людях, перебуває наша перша мати Єва з її генетичним духовним кодом зла? Його не видно, але плоди цього успадкованого зла бачимо щодня. Єва, мати людського роду, через гріх прийняла диявольську інфекцію, отруту пекельного змія, якою є гордість і емансипація від Бога, тобто егоцентризм. Мати Ісуса – це нова жінка, яка, навпаки, наступає на голову диявола (Бут. 3,15). Вона є новою Матір’ю – Матір’ю Первородного, яким є Ісус, і другородних, які прийняли Ісуса. Марія, Ісусова і наша Мати, є повна благодаті – кехарітомене (Лк. 1,28). Знаємо, що суть первородного гріха полягає у втраті благодаті, і це те, що перша жінка, Єва, втратила для нас. Те, що Марія сповнена благодаті, означає, що Вона цілком непорочна, в Ній немає навіть сліду гріха, який передала нам перша мати Єва. На закінчення усвідомлюю: я прийняв Ісусову Матір, маю нове серце. Останні п’ять хвилин цієї години використаємо для короткого свідоцтва. Ці дві правди – співрозп’яття (15 хвилин) і прийняття Ісусової Матері (15 хвилин) – спонукають до прийняття інших чотирьох правд, які пов’язані з останніми чотирма словами з хреста. Про них ми скажемо у другій частині, під час входження до таїнства Христової смерті. Святе Письмо каже: «Хіба не знаєте, що через хрещення ви були занурені до Христової смерті?» (Рим. 6,3).

Это видео также смотрите на: https://vkpatriarhat.org/ru/?p=31151 Подписаться на рассылку новых публикаций от ВВП https://bit.ly/3zFm2QV Каждый искренний епископ, священник и католик осознает, что современная Церковь нуждается в духовном возрождении. Оно должно начаться от каждого человека лично, особенно от основной клетки Церкви, которой является семья, то есть отец, мать и дети. Возрождение каждого начинается с молитвы, то есть с формирования личного отношения к Богу. Но для этого нужно создать условия, потому что среди ежедневного темпа жизни человек не способен найти время для более глубокой молитвы. Однако при этом молодежь и дети посвящают несколько часов в день смартфонам, которые за последние годы уморили мир. Так теряют время не только в суете, но прямо в том, что побуждает к аморальным извращениям, преступлениям и сатанизму. Какая перспектива для человечества, которое не желает принять правду, и, хотя сто раз обмануто, продолжает верить лжи, ведущей его к самоуничтожению: временному и вечному? Каково решение для христиан, желающих сохранить веру и спасти свою душу? Единственным путем спасения есть истинное покаяние и усердная молитва. Многие спрашивают: «Что нам молиться, как и когда?». Здесь приводим краткую программу под названием «Домашняя церковь», основой которой является так называемый «Святой час», ежедневно с 20:00 до 21:00. Христианская духовность связана с основными истинами веры и соблюдением Божьих заповедей. Это жизнь, в которой мы каждый день считаемся с живым Богом, с реальностью борьбы с грехом и духом лжи, и помним о вечности, смерти и Божьем суде. Сегодня нужно искать личного контакта с Богом, живого единения с нашим Господом и Спасителем, из которого христианин каждый день черпает свет и силу, чтобы остаться верным Господу. Для этого необходимо в своей личной жизни руководиться Божьими законами и заповедями Христа. Скромность, к которой призывает нас Евангелие, сегодня чрезвычайно актуальна. Она является противоположностью материализма, то есть порабощения вещами и житейской гордыней. Бог ищет истинных христиан, чтобы они стали солью и светом, новой закваской, которая впоследствии может заквасить парализованную Католическую Церковь. К тому же, сегодня в духовный вакуум, созданный потребительским обществом, переполненным духом этого мира, впитывается языческая псевдодуховность. Ни в коем случае христианин не может заменять молитву так называемыми восточными медитациями дзена и йоги или другими психотехниками и практиками Нью-Эйдж. Это было бы духовным самоубийством. Святые стали святыми, прежде всего, посредством усердной молитвы, а это действует и сегодня. Рекомендуем эту проверенную программу для домашней церкви, основой которой является Святой час с 20:00 до 21:00: Понедельник 20:00-21:00 5 минут исповедуем свои грехи, после каждого краткого исповедания произнесем: «Господи, помилуй!», а другие также скажут: «Господи, помилуй!». 5 минут благодарим Бога и каждый заканчивает благодарение словами: «Благодарим Тебя, Господи», а другие также повторяют: «Благодарим Тебя, Господи». 5 минут просим и просьбу заканчиваем словами: «Просим Тебя, выслушай нас», а другие повторяют то же самое. 15 минут пения Около 25 минут молитва на Розарии Час завершается молитвенной остановкой, а в 21:00 верующие принимают благословение, которое дают епископы и священники. Вторник 20:00-21:00 Такая же программа Среда 20:00-21:00 Около получаса «Молитва единства и силы» согласно Мк. 11,23 (см. https://vkpatriarhat.org/ru/?p=15837 ). Молитва на Розарии. В конце молитвенная остановка и принятие благословения. Четверг 20:00-21:00 Размышления о Господних страданиях и Крестный путь (см. https://vkpatriarhat.org/ru/wp-content/uploads/2019/01/Sbornik-i-poryadok-molitv.pdf). В конце молитвенная остановка и принятие благословения. Пятница 20:00-21:25 Первая неделя – размышление над 1, 2, 3, 4 словом с креста Вторая неделя – размышление над 3, 5, 6, 7 словом с креста (см. https://vkpatriarhat.org/ru/?cat=47). В 21:00 – молитвенная остановка и принятие благословения, а затем дальше продолжаются размышления. Программа переживания Святого часа может быть изменена в соответствии с периодом года. Например, в Рождественское время полчаса поем колядки и полчаса молимся Розарий. Также можно, например, один-два дня в неделю посвятить целый час пению набожных песен, особенно если у кого-то есть возможность аккомпанировать на музыкальных инструментах. Во время пения мы часто легко открываемся Духу Божию и таким образом можем углубить наше личное отношение к Небесному Отцу, к Иисусу, а также к Его и нашей Матери. Идеально было бы пытаться придерживаться предложенной программы целый год, и только потом можно вводить разные изменения. Но прежде всего нужно следить, чтобы изменение не угасило духа личного отношения к Богу и чтобы сквозь него не проник дух мира. Очень полезно, например, по окончании Святого часа хотя бы один или два раза в неделю читать Житие мучеников и святых. Святой час должен стать частью каждого нашего дня. Начало самое трудное, но каждый, кто выдержит, увидит положительные плоды. Святой час является буквально необходимым условием для укоренения семьи в христианском стиле жизни среди давления мира. Тогда полностью меняется атмосфера в семье. Эта часовая молитва вносит Божий мир и гармонию, обладает благотворным исцеляющим действием на душу человека. Иисус сказал: «Не могли вы хотя бы один час бодрствовать со Мною?». Эта просьба Иисуса должна быть для нас первоочередной мотивацией на каждый день. Время, которое выделим на молитву, является конкретным даром Богу. В то же время это для нас живая и святая жертва, наше духовное богослужение (ср. Рим. 12,1). Это время приносит нам большое благословение. Иисус призывает нас: «Собирайте себе сокровища на небе, где ни моль, ни ржа не истребляют и где воры не подкапывают и не крадут». Поэтому нужно начать и выдержать. Программа на выходные включает также возобновленное празднование воскресенья, которое начинается уже в субботу вечером. Суббота 20:00-21:20 Пророческая молитва согласно Иез. 37 (см. https://vkpatriarhat.org/ru/?p=25378). В 21:00 – молитвенная остановка и принятие благословения, и дальше продолжается молитва. Начинается празднование воскресенья: Суббота 21:20-22:20 Размышления об истинах воскресения – 1 час (см. https://vkpatriarhat.org/ru/?p=2956). Воскресенье 5:00-7:00 Размышления о событиях воскресного утра и пение (см. https://vkpatriarhat.org/ru/?p=2960, https://vkpatriarhat.org/ru/?p=16196). 8:00-9:00 Размышления и снова принятие Святого Духа (см. https://vkpatriarhat.org/ru/?p=2968). Участие в Литургии Кто не может присутствовать на Литургии, может переживать Литургию духовно согласно брошюре (см. https://vkpatriarhat.org/ru/wp-content/uploads/2022/08/ru-Tainstvo-very-Evharistiya.pdf). После обеда: Братская община – примерно 3-5 семей, желательно отдельно мужчины и отдельно женщины, длится примерно 1-2 часа. Может закончиться размышлениями о явлении Иисуса ученикам из Эммауса – 20 минут (см. https://vkpatriarhat.org/ru/?p=2972). 20:00-21:00 Размышления – Иисус является апостолам без Фомы, а затем апостолам с Фомой (см. https://vkpatriarhat.org/ru/?p=16525). В конце молитвенная остановка и принятие благословения. Это современная модель празднования дня Господня, то есть дня Христова воскресения и Сошествия Святого Духа. Здесь стараемся реализовать идею четырех основных принципов ранней Церкви в Иерусалиме: 1) молитва; 2) апостольское учение; 3) Литургия; 4) братская община (см. Деян. 2,42). Модель празднования дня Господня, то есть дня Христова воскресения и Сошествия Святого Духа включает реализацию четырех основных принципов ранней Церкви в Иерусалиме: 1) молитва; 2) апостольское учение; 3) Литургия; 4) братская община (см. Деян. 2,42). Для домашней Церкви также рекомендуем ежедневные молитвенные остановки на 3-5 минут согласно старой церковной традиции в следующие часы: при вставании, в 9:00, 12:00, 15:00, 18:00, 21:00 и перед сном (см. https://vkpatriarhat.org/ru/?p=5099). О первых христианах сказано, что они собирались в храме и по домам (Деян. 5,42). Апостол Павел говорит о домашних церквях: «Приветствуют вас церкви Асийские; приветствуют вас усердно в Господе Акила и Прискилла с домашнею их церковью» (1 Кор. 16,19). «Приветствуйте братьев в Лаодикии, и Нимфана, и домашнюю церковь его» (Кол. 4,15). Основу домашней Церкви составляет семья, которая является малой церковью. Здоровая христианская семья – это живая клетка Церкви, которая имеет свой молитвенный порядок. К современному кризису веры добавился буквально смертельный удар в форме «Fiducia supplicans». Из-за этого не только дух мира, но прямо проклятие проникло в Католическую Церковь. Таким образом она превращается в антицерковь Нью-Эйдж, ведущую не к спасению, а к проклятию. Теперь от каждого епископа зависит, устранит ли он через свою отвагу и верность Христу это облако духовной тьмы от вверенных ему Богом душ, или, наоборот, даст ей пространство. Решающей здесь является именно молитва верующих. Поэтому необходимо поставить на первое место возрождение семьи через домашнюю церковь. Все другие акции, заменяющие молитву, являются либо неважными, либо обманчивыми, либо даже вредными. Может возникнуть ситуация, когда верный епископ выступит против секты Бергольо, но его буквально насильно лишат власти, а на его место придет епископ-еретик, который будет удерживать диозец под проклятием «Fiducia supplicans». Что должен делать этот преследуемый за Христа епископ? Пусть он вместе с группой из 4-5 священников начнет жить формой монашеской жизни в обычном доме в пригодном для этого месте своего диоцеза. Одновременно эта община станет духовным центром, откуда будет управлять и поощрять верных священников, а также активных мирян и семьи. Оттуда они также будут проводить внешнюю миссию в соответствии с существующими возможностями. Возрождению Церкви также служит система ученичества. Это нечто похоже на бывший т.н. катехуменат в Церкви. Поэтому для сегодняшних правоверных епископов существуют два варианта: либо они спасут диоцез и останутся у власти, отделенные от апостатической структуры Бергольо, либо перейдут в катакомбную церковь. Она также нуждается в епископе и группе священников. Реальность такова, что если от секты Бергольо отделится только один епископ в данной стране, то ему будет трудно оставаться у власти, поскольку гомосеть, оккупирующая Католическую Церковь, не позволит ему реализовать движение возрождения. Если бы от апостатической структуры отделились два или три диоцеза, епископам было бы легче сохранить для движения возрождения Церкви монастыри, реколлекционные дома, а по возможности и другие средства для катехизации и духовной деятельности. Но сегодня следует серьезно считаться и со второй формой, а именно с формой катакомбной Церкви. Однако нужно помнить, что всегда действовали и будут действовать слова, что врата ада Христовой Церкви не одолеют! + Илия Патриарх Византийского Вселенского (Католического) Патриархата + Мефодий, ЧСВВр + Тимофей, ЧСВВр епископы-секретари 12.02.2024

Дивіться це відео також на: https://vkpatriarhat.org/vykhid-z-kryzy/ Підписатися на розсилку нових публікацій від ВВП https://bit.ly/3PJeqlG Кожен щирий єпископ, священник і католик усвідомлює, що сучасна Церква потребує духовного відродження. Воно мусить розпочатися від кожної людини зокрема, а особливо від основної клітини Церкви, якою є сім’я, тобто батько, мати і діти. Відродження кожного починається з молитви, тобто з формування особистого відношення до Бога. Але для цього треба створити умови, бо серед щоденного темпу життя людина не здатна знайти час для глибшої молитви. Однак при тому молодь і діти присвячують кілька годин на день смартфонам, які впродовж останніх років заморили світ. Так гайнують час не тільки в марноті, але прямо в тому, що спонукає до аморальних збочень, злочинів та сатанізму. Яка перспектива для людства, що не хоче прийняти правду, і, хоча є сто разів обмануте, продовжує вірити брехні, яке веде його до самознищення: дочасного і вічного? Яке рішення для християн, які хочуть зберегти віру і спасти свою душу? Єдиним шляхом порятунку є правдиве покаяння та витривала молитва. Багато хто запитує: «Що нам молитися, як і коли?». Тут подаємо коротку програму під назвою «Домашня церква», основою якої є так звана «Свята година», щодня з 20:00 до 21:00. Християнська духовність пов’язана з основними правдами віри та дотримуванням Божих заповідей. Це життя, коли ми щодня рахуємося з живим Богом, з реальністю боротьби з гріхом і духом брехні, та пам’ятаємо про вічність, смерть і Божий суд. Особливо треба змагатися за особистий контакт з Богом, за живу єдність з нашим Господом і Спасителем, з якої християнин щодня черпає світло і силу, щоб залишитися вірним Господу. Для цього необхідно у своєму особистому житті дотримуватися Божих законів і Христових заповідей. Скромність, до якої нас закликає Євангеліє, сьогодні надзвичайно актуальна. Вона є протилежністю до матеріалізму, тобто до поневолення речами і житейською гордістю. Бог шукає правдивих християн, щоб вони стали сіллю і світлом, новою закваскою, яка згодом може заквасити паралізовану Католицьку Церкву. Крім того, сьогодні поганська псевдодуховність всмоктується в духовний вакуум, створений споживацьким суспільством, переповненим духом цього світу. Ні в якому разі християнин не може замінювати молитву так званими східними медитаціями дзену та йоги чи іншими психотехніками і практиками Нью-Ейдж. Це було б духовним самогубством. Святі стали святими насамперед через витривалу молитву, а це діє і сьогодні. Рекомендуємо цю перевірену програму для домашньої церкви, основою якої є Свята година з 20:00 до 21:00: Понеділок 20:00-21:00 5 хвилин визнаємо свої гріхи, після кожного короткого визнання промовимо: «Господи, помилуй!», а інші також скажуть: «Господи, помилуй!». 5 хвилин дякуємо Богові і кожен закінчує подяку словами: «Дякую Тобі, Господи», а інші також повторюють: «Дякую Тобі, Господи». 5 хвилин просимо і прохання закінчуємо словами: «Просимо Тебе, вислухай нас», а інші повторюють те саме. 15 хвилин співу Близько 25 хвилин молитва на Вервиці. Година завершується молитовною зупинкою, а о 21:00 вірні приймають благословення, яке уділяють єпископи і священники. Вівторок 20:00-21:00 Така ж програма Середа 20:00-21:00 Близько півгодини «Молитва єдності та сили» згідно з Мр. 11,23 (див. https://vkpatriarhat.org/vvp-cherez-koho-boh-vyzvolyt/) Молитва на Вервиці На кінець молитовна зупинка і прийняття благословення. Четвер 20:00-21:00 Розважання про Господні страждання і Хресна дорога (див. https://vkpatriarhat.org/wp-content/uploads/2022/04/ua-Khrystovi-strazhdannya.pdf) На кінець молитовна зупинка і прийняття благословення. П’ятниця 20:00-21:25 Один тиждень – розважання над 1, 2, 3, 4 словом з хреста Другий тиждень – розважання над 3, 5, 6, 7 словом з хреста (див. https://vkpatriarhat.org/category/svjatkyvannja-nedili/) О 21:00 – молитовна зупинка і прийняття благословення, а далі продовжуються розважання. Програма переживання Святої години може бути змінена відповідно до періоду року. Наприклад, у Різдвяний час півгодини співаємо колядки і півгодини молимося на вервиці. Також можна, наприклад, один-два дні на тиждень присвятити цілу годину співу побожних пісень, особливо якщо хтось має можливість акомпанувати на музичних інструментах. У співі ми часто легко відкриваємося Духу Божому і таким чином також можемо поглибити наше особисте відношення до Небесного Отця, до Ісуса, а також до Його і нашої Матері. Ідеально було б намагатися дотримуватися запропонованої програми цілий рік, і тільки потім можна запроваджувати різні зміни. Але перш за все треба пильнувати, щоб зміна не угасила духа особистого відношення до Бога і щоб крізь неї не проник дух світу. Дуже корисно, наприклад, після закінчення Святої години, хоча б один або два рази на тиждень читати Життя мучеників і святих. Свята година має стати частиною кожного нашого дня. Початки найважчі, але кожен, хто витриває, побачить позитивні плоди. Свята година є буквально необхідною умовою для укорінення сім’ї в християнському стилі життя серед тиску світу. Тоді повністю змінюється атмосфера в сім’ї. Ця одногодинна молитва вносить Божий мир і гармонію та благотворно і зціляюче діє на людські душі. Ісус сказав: «Не могли хоча б одну годину чувати зі Мною?». Це прохання Ісуса має бути для нас першочерговою мотивацією на кожен день. Час, який виділимо на молитву, є конкретним даром Богові. Водночас це для нас жива і свята жертва, наша духовна богослужба (пор. Рим. 12,1). Цей час приносить нам велике благословення. Ісус закликає нас: «Збирайте собі скарби на небі, де ні міль, ні іржа їх не нищить, і де злодії не підкопують і не викрадають». Тому треба почати і витривати. Програма на вихідні включає також відновлене святкування неділі, яке починається вже в суботу ввечері. Субота 20:00-21:20 Пророча молитва відповідно до Єз. 37 (див. https://vkpatriarhat.org/?p=35705). О 21:00 – молитовна зупинка і прийняття благословення, а далі продовжується молитва. Розпочинається святкування неділі: Субота 21:20-22:20 Розважання про правди воскресіння – 1-ша година (див. https://vkpatriarhat.org/5-chastyn-sviatkuvannia-nedili-chastyna-i-kh/). Неділя 5:00-7:00 Розважання про події воскресіння недільного ранку і спів (див. https://vkpatriarhat.org/sviatkuvannia-nedili-chastyna-2/, https://vkpatriarhat.org/5-chastyn-sviatkuvannia-nedili-chastyna-iii/). 8:00-9:00 Розважання і знову прийняття Святого Духа (https://vkpatriarhat.org/sviatkuvannia-nedili-chastyna-4/). Участь у Літургії Хто не може бути присутнім на Літургії, може переживати Літургію духовно згідно з брошурою (див. https://vkpatriarhat.org/wp-content/uploads/2022/08/ua-Tainstvo-viry-Yevkharystiya.pdf). Після обіду: Братня спільнота – приблизно 3-5 сімей, бажано окремо чоловіки і окремо жінки, триває приблизно 1-2 години. Може закінчитися розважанням про появу Ісуса учням з Емауса – 20 хвилин (див. https://vkpatriarhat.org/sviatkuvannia-nedili-chastyna-5/). 20:00-21:00 Розважання – Ісус з’являється апостолам без Томи, а потім апостолам з Томою (див. https://vkpatriarhat.org/sviatkuvannia-nedili-chastyna-5/, https://vkpatriarhat.org/poiava-v-halylei-p-iatystam-bratam/). На кінець молитовна зупинка і прийняття благословення. Це сучасна модель святкування дня Господнього, тобто дня Христового воскресіння і Зіслання Святого Духа. Тут намагаємося реалізувати ідею чотирьох основних принципів першої Церкви в Єрусалимі: 1) молитва; 2) апостольське вчення; 3) Літургія; 4) братня спільнота (див. Ді. 2,42). Модель святкування дня Господнього, тобто дня Христового воскресіння і Зіслання Святого Духа, включає реалізацію чотирьох основних принципів першої Церкви в Єрусалимі: 1) молитва; 2) апостольське вчення; 3) Літургія; 4) братня спільнота (див. Ді. 2,42). Для домашньої Церкви також рекомендуємо щоденні молитовні зупинки на 3-5 хвилин згідно зі старою церковною традицією в наступні години: при вставанні, о 9:00, 12:00, 15:00, 18:00, 21:00 і перед сном (див. https://vkpatriarhat.org/sim-molytovnykh-zupynok-protiahom-dnia/). Про перших християн сказано, що вони збиралися в храмі та по домах (Ді. 5,42). Апостол Павло говорить про домашні церкви: «Вітають вас Церкви азійські. Вітають вас у Господі сердечно Акила і Прискилла з їхньою домашньою Церквою» (1 Кор. 16,19). «Вітайте братів у Лаодікеї і Німфана та його домашню Церкву» (Кол. 4,15). Основу домашньої церкви становить сім’я, яка є малою церквою. Здорова християнська сім’я – це жива клітина Церкви, яка має свій молитовний порядок. До сучасної кризи віри додався буквально смертельний удар у формі «Fiducia supplicans». Через це не тільки дух світу, але прямо прокляття проникло в Католицьку Церкву. Таким чином вона перетворюється на антицеркву Нью-Ейдж, яка веде не до спасіння, а до прокляття. Тепер від кожного єпископа залежить, чи через свою відвагу і вірність Христові він усуне цю хмару духовної темряви з довірених йому Богом душ, чи, навпаки, дасть їй простір. Вирішальною тут є саме молитва віруючих. Тому необхідно поставити на перше місце відродження сім’ї через домашню церкву. Усі інші акції, які б заміняли молитву, є або неважливі, або оманливі, або навіть шкідливі. Може виникнути ситуація, коли вірний єпископ виступить проти секти Бергольйо, але його буквально насильно позбавлять уряду, а на його місце прийде єпископ-єретик, який утримуватиме дієцезію під прокляттям «Fiducia supplicans». Що має робити цей переслідуваний за Христа єпископ? Нехай він разом з групою з 4-5 священників почне жити формою монашого життя в звичайному домі у придатному для цього місці своєї дієцезії. Одночасно ця спільнота стане духовним центром, звідки будуть керувати і підбадьорювати вірних священників, а також активних мирян і сім’ї. Звідти вони також здійснюватимуть зовнішню місію відповідно до існуючих можливостей. Відродженню Церкви також служить система учнівства. Це щось подібне до колишнього т.зв. катехуменату в Церкві. Отож для сьогоднішніх правовірних єпископів є два варіанти: або вони врятують дієцезію і залишаться на посаді, відокремлені від апостатичної структури Бергольйо, або перейдуть до катакомбної церкви. Вона також потребує єпископа і групу священників. Реальність така, що якщо від секти Бергольйо відділиться лише один єпископ в даній країні, то йому буде важко залишатися на посаді, оскільки гомомережа, яка окупує Католицьку Церкву, не дозволить йому реалізувати рух відродження. Якби від апостатичної структури відділилися дві чи три дієцезії, єпископам було б легше зберегти для руху відродження церкви, монастирі, реколекційні будинки, а при можливості й інші осередки для катехизації та духовної діяльності. Але сьогодні треба серйозно рахуватися і з другою формою, а саме з формою катакомбної Церкви. Однак пам’ятаймо, що завжди діяло і буде діяти, що пекельні ворота Христової Церкви не подолають! + Ілля Патріарх Візантійського Вселенського (Католицького) Патріархату + Методій, ЧСВВр + Тимотей, ЧСВВр єпископи-секретарі 12.02.2024

Watch this video on: https://vkpatriarhat.org/en/?p=24142 Subscribe to BCP newsletters https://bit.ly/3cJLzzm In interior prayer, it is necessary to realize the essential truths that concern each person individually, namely death, God’s judgment, and eternity. Christian contemplation has traditionally focused on two areas. The first area is the last things of man, and the second is Christ’s suffering and His death. We return to these spiritual sources even now. Principles of interior prayer The prayer position is important. You kneel or stand with your arms up. For the beginning and for a certain time, loud expression helps us focus our attention. Scripture says: “The Spirit Himself makes intercession for us with groanings which cannot be uttered.” (Rom 8:26) Praying in tongues is usually simplified here to two-syllable words. Many have experience of the words “mana” or “bara”. Other two-syllable words may also be used, but one must beware lest some of them refer to a pagan mantra, i.e. the name of a demon. The word mana is mentioned in Ex 16:31 and bara means create (Gen 1:1). Jesus refers to Himself as the spiritual bread, God’s manna. But this is not about the meaning of the words; in essence it is just a simple supporting speech disposing us to interior prayer. Psalm 28 and others mention this cry of our spirit: “Answer me when I call to You, O my God.” As for contemplative orders, it is helpful to pray this interior prayer for three to five hours a day. It is possible to skip it one day a week. If zealous women, retired women or tertiary women pray, they follow a set prayer schedule in proportion to their abilities. As for priestly communities that devote Monday and part of Tuesday to prayer and the Word of God, it is appropriate to pray in this way for three hours at least on that day. The fourth hour can be spent praying the Breviary (Liturgy of the Hours) or the Rosary. The introductory motivational word in prayer is used for beginners; later it is enough to introduce the next part only briefly. When praying, it is advisable to have a watch, a notepad and a Bible handy. The first part of the interior prayer is about contemplating the last things of man. In the second part, we focus on the cross of Christ and His redemptive death. The first contemplation lasts 20 minutes. We begin with the motivational word. Motivational word for the first part: God’s Word says: “You have come … to the city of the living God, the heavenly Jerusalem. You have come to thousands upon thousands of angels in joyful assembly, to the church of the firstborn, whose names are written in heaven. You have come to God, the Judge of all men…” (Heb 12:22f) Become aware of the reality of death that awaits you. Jesus says: “Be ready, because you know neither the day nor the hour.” The second truth: God’s judgment. Jesus says: “There is nothing concealed that will not be disclosed. You will have to give account for every idle word.” The third truth: Eternal heaven, eternal hell. Both are eternal. We only have a lifetime to determine what our eternity will be like. The fourth truth: God’s mercy lasts only for a lifetime and requires repentance: “If we walk in the light, the blood of Christ cleanses us from all sin.” Now bring your sins to the cross of Christ and ask for forgiveness. Look with faith at Christ’s wounds, into His eyes, and receive forgiveness. Then your own prayer follows in which you reflect on these four truths. In the next part of the prayer – unlike the first part, which was more of a free contemplation – we intensely focus on God’s word. Its beginning can be compared to the launch of a three-stage space rocket. It needs to expend the most energy to lift off and overcome the Earth’s gravity. Without inward and outward self-denial, we are unable to break free from the gravity of our self-centredness and vanity. Getting into the presence of God and then abiding in God’s word requires summoning up all our strength at the very beginning. Motivational word for the next part (Rom 6:6) “We know that our old self was crucified with Him (with Christ) so that the body of sin might lose its power…” The letter of Scripture is to be received in the Spirit of truth and applied in the same Spirit. The word co-crucified, Greek synestaurothe in the aorist tense, means that an event that happened in the past has a continuation in the present. Thus we can say: “was and is crucified”. But for our part, the verb “is”, which expresses a present reality, requires a faith that unites us at present to Jesus and to what He has done for us. This is a cooperation of faith on our part. We receive by faith and then abide in this reality and reckon with it in our lives. This is biblical – saving – faith. Try intensively to abide in the reality of this word and thus in God’s presence for a quarter of an hour. Keep your focus on the so-called present moment, which is an element of spiritual union in interior prayer – it is like time has stopped. Imagine yourself holding on to the cross or even hanging with your hands nailed to Jesus’ feet. The whole globe pervaded with the spiritual metastasis of evil, original sin, is hung on your feet. This metastasis is in every human soul. But now this whole system of evil is connected through you to the cross of Christ; this old self is now paralysed, crucified, that is, “the body of sin has lost its power” (Rom 6:6b). All human souls have been corrupted by one and the same old self, which is the body of sin. Hanging over the globe, you see a dark abyss beneath. Now you hold the old self nailed to the cross by faith. It is in you and it is in all people. Scripture says – our old self: “We know that our old self” – not only your old self, but our old self “was crucified with Christ”. Keep your mind focused on the words with Him, and from time to time look into the face of Jesus, aware that you are now in spiritual union with Him, that you are now together with Him. Hold on to this by faith, and do not let go. Do not let in any distracting thought or daydreaming; just abide in God’s word. You feel a certain pressure of evil from the old self pulling you down. At that moment you can repeat in your thoughts, “I won’t let go!” and then again, “together with Him” (crucified with Him): In this way, not only my old self, but our old self is paralysed at this point of time – both in me and in you (all of you). This is your mission. You can think of the different continents: now the old self is paralysed, now, at this moment, the system of evil cannot work. This quarter-hour is a spiritual struggle for vigilance in union with Jesus. You do not let in any thought; you just keep your mind focused on the word “together, together” (with Him). The spiritual infection, or the old self, is one; it is an infection from the devil. Today it may be likened to a harmful genetic spiritual vaccine. This spiritual poisoning is within us, even if we are not aware of it. But we see its negative fruits – all the evil and ultimately physical death. At the very moment you are spiritually united by faith to the cross of Christ, you paralyse this power of evil. Jesus has already paralysed the old self on Calvary. Our old self was crucified with Christ, as Scripture testifies. So Jesus was not crucified alone. Physically, He was, it is true, but spiritually He was crucified with the old self. At this moment, you are united to Jesus and you are a representative of sinners at the same time. You also act on their behalf, whether they like it or not, whether they are aware or unaware. Because the old self is also within you, you have the right to hold it nailed to the cross now. When you hold it nailed to the cross, it is not separated from other people, but is connected to them; they form one whole, a whole mechanism, a whole network. Through faith in God’s word you know, too, that our, I repeat – our – old self is now crucified with Christ through you. Was and is! This is a faith breaking from time into eternity. That was an intensive quarter-hour of crucifixion with Christ. We know that this mystery of faith works in the spiritual realm. When you are united to Jesus crucified, He paralyses the whole dark organism of the old self in all souls. At that very moment, God’s grace works in these souls. Many receive the light to be converted, others tempted to commit evil are paralysed, the dying receive the grace of salvation. Let us now proceed to the truth expressed in the following Bible verses: “When Jesus saw His mother, and the disciple standing by, He said to His mother, ‘Woman, behold your son!’ Then He said to the disciple, ‘Behold your mother!’ And from that hour that disciple received her into his own (eis ta idia).” We abide in this truth for another 15 minutes, experiencing the spiritual transplantation of a new heart. Try to perceive and experience the following words: Jesus saw the disciple – He now sees me as His disciple. Jesus speaks to the disciple – now He speaks to me. You can look into His eyes in spirit, and now you fulfil His legacy with the same faith and dedication as the disciple John by the cross. “That disciple received her into his own,” Greek eis ta idia, Latin in sua – that is, into his innermost self. How did he receive the Mother of Jesus into his own? Through faith. The Mother of God said at Fatima: “In the end, my Immaculate Heart will triumph.” These 15 minutes do not require increased concentration; the act of receiving the Mother of Jesus into our own and the words related to it can be experienced more freely. When we spiritually receive the Mother of Jesus into our heart, we realise that she is the New Jerusalem, or the living temple of God, where God meets with His people (cf. Rev 21:2-3). The New Jerusalem is symbolized by a square (Rev 21:16). We ask: How is our first mother Eve and her genetic spiritual code of evil in us humans? It cannot be seen, but we taste the fruits of this inherited evil on a daily basis. Through sin, Eve, the mother of the human race, received the devil’s infection, the poison of the infernal serpent, that is, pride and emancipation from God, or self-centredness. The Mother of Jesus is the new woman who, by contrast, crushes the head of the devil (Gen 3:15). She is the new Mother, the Mother of the firstborn – that is Jesus, and of the secondborn, who have received Jesus. Mary, the Mother of Jesus and our Mother, is full of grace – kecharitomene (Lk 1:28). We know that the essence of original sin consists in the loss of grace, and we fell from grace through the first woman Eve. The fact that Mary is full of grace means, in consequence, that she is all-immaculate, without the stain of sin passed on to us by the first mother, Eve. Finally, you may realise: I have received the Mother of Jesus. I have a new heart. We can devote the last five minutes of this hour to sharing testimony. These two truths – the co-crucifixion (15 minutes) and the reception of the Mother of Jesus (15 minutes) – dispose us to receive the other four truths that are linked to the last four words from the cross. We will talk about them in the second part, in the introduction to the mystery of Christ’s death. Scripture says: “Do you not know that you were immersed through baptism into Christ’s death?” (cf. Rom 6:3f)

Watch this video on: https://vkpatriarhat.org/en/?p=24130 Subscribe to BCP newsletters https://bit.ly/3cJLzzm Every sincere bishop, priest and believer perceives that the contemporary Church needs a spiritual revival. This must begin with each individual, and especially with the basic cell of the Church, which is the family, that is, father, mother and children. For everyone, it begins with prayer, that is, building a personal relationship with God. But the conditions for this must be created, because in the daily pace of life one is unable to find time for deeper prayer. On the other hand, however, young people and children spend several hours a day on smartphones, which have swept the world in recent years. Thus, they waste their time not only in vanities, but directly in instructions on moral depravity, crime and satanism. What are the prospects for humanity that refuses to accept the truth? People may be deceived a hundred times, and still continue to believe lies that lead them to their own self-destruction, both temporal and eternal. What is the solution for Christians who want to keep the faith and save their souls? The only way to save oneself is true repentance and persistent prayer. Many ask: What should we pray, how and when? We provide here a short guide entitled “Home church”, the basis of which is the so-called Holy Hour daily from 8 to 9pm. Christian spirituality is connected with the basic truths of faith and keeping God’s commandments. It is a life that reckons daily with the living God, with the reality of the struggle with sin and the spirit of lies, and remembers eternity, death and God’s judgment. It is vital to maintain a personal contact with God, a living connection with our Lord and Saviour, from where the Christian draws light and strength for each day to remain faithful to the Lord. This also includes keeping God’s laws and Christ’s commandments in our personal life. Modesty that the Gospel urges upon us is extremely topical today. It is the opposite of materialism, i.e. slavery to things and the pride of life. God is looking for true Christians to become the salt and the light, the new leaven that can leaven the paralyzed Catholic Church. Today, moreover, pagan pseudo spirituality is being sucked into the spiritual vacuum created by a consumerist society overwhelmed by the spirit of this world. In no case can a Christian replace prayer with the so-called oriental Zen or yoga meditation or other New Age psychotechniques or practices. That would be spiritual suicide. Saints became saints primarily through persistent prayer, and this is still true today. We recommend the following tried and tested prayer schedule for the home church, which is based on the Holy Hour from 8 to 9 pm: Monday 8-9pm 5 minutes confessing sins to God and to one another – after each short confession of sin you say, “Lord, have mercy!”, and the others also say, “Lord, have mercy!” 5 minutes giving thanks to God – after each short prayer of thanks you say, “Thank You, Lord,” and the others also say, “Thank You, Lord” 5 minutes of prayer intentions – after each intention you say, “Lord, hear our prayer,” and the others say the same 15 minutes singing About 25 minutes praying the Rosary The hour ends with a prayer stop and the faithful receive a blessing given by bishops and priests at 9pm Tuesday 8-9pm The same schedule Wednesday 8-9pm About half an hour – prayer of unity and power acc. Mk 11:23 (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=13812) Prayer of the Rosary Prayer stop and receiving a blessing at the end Thursday 8-9pm Contemplation of the Lord’s passion and the Way of the Cross (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=812, https://vkpatriarhat.org/en/?p=808) Prayer stop and receiving a blessing at the end Friday 8-9:25pm One week – contemplating 1st-4th word from the cross The other week – contemplating 3rd, 5th, 6th and 7th word from the cross (Seven Words from the Cross – see https://vkpatriarhat.org/en/?cat=47) At 9pm – we make a prayer stop, receive a blessing, and then continue the prayer The schedule of the Holy Hour can be modified according to the period of the year. For example, during Christmas time we can sing carols for half an hour and pray the Rosary for another half hour. We can also, for example, devote a whole hour to singing religious hymns once or twice a week, which may also be accompanied by musical instruments if possible. Through singing, we often open ourselves easily to the Spirit of God, and in this way, we can deepen our personal relationship with our Heavenly Father, with Jesus and His and our Mother. It would be ideal to try to follow the suggested schedule for a whole year, and only then can various changes be introduced. But above all, one must be vigilant to ensure that the change does not quench the spirit of our personal relationship with God and that the spirit of the world does not penetrate through it. It is very good, for example, to read about the lives of the martyrs and saints at least once or twice a week after the end of the Holy Hour. The Holy Hour should become a part of our daily life. The beginnings are the most difficult, but anyone who perseveres will see positive results. The Holy Hour is truly a necessary condition for rooting a family in a Christian lifestyle amidst the pressure of the world. It completely changes the atmosphere in the family. This one-hour prayer brings us God’s peace and harmony and has a beneficial healing effect on human souls. Jesus said: “Could you not watch with Me one hour?” This request of Jesus should be our primary motivation every day. The time we devote to prayer is a concrete gift to God. It is also our living and holy sacrifice, our spiritual service (cf. Rom 12:1). This time brings us great blessing. Jesus encourages us: “Lay up for yourselves treasures in heaven, where neither moth nor rust destroys and where thieves do not break in and steal.” Therefore, we must begin and persevere. The weekend schedule also includes a renewed Celebration of Sunday, which begins on Saturday evening. Saturday 8-9:20pm Prophetic prayer acc. Ezek 37 (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=18244) At 9pm – we make a prayer stop, receive a blessing, and then continue the prayer The Celebration of Sunday begins: Saturday 9:20-10:20pm Contemplating the resurrection truths – the first hour (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=785) Sunday 5-7am Contemplating the events of Sunday morning connected to the resurrection, accompanied by songs (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=796, https://vkpatriarhat.org/en/?p=794) 8-9am Contemplating the descent of and re-filling with the Holy Spirit (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=800) Attendance at Mass Those who cannot be present at Mass can experience the Mass spiritually according to the booklet (see http://vkpatriarhat.org/en/wp-content/uploads/2022/07/en-The-mystery-of-faith-%E2%80%93-the-Eucharist.pdf) Afternoon: A fellowship of about 3-5 families gather together, preferably both men and women separately, for approximately 1-2 hours. The meeting may end with contemplating the apparition of Jesus to the Emmaus disciples – 20 minutes (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=802) 8-9pm Contemplation – Jesus appears to the apostles without Thomas and then to the apostles together with Thomas (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=802, https://vkpatriarhat.org/en/?p=11579) Prayer stop and receiving a blessing at the end This is the current model of celebrating the Lord’s Day, i.e. the day of Christ’s resurrection and of the descent of the Holy Spirit. We seek to apply the idea of the four basic principles of the early Church in Jerusalem: 1) prayer, 2) apostles’ teaching, 3) liturgy, 4) fellowship (see Acts 2:42). The model of celebrating the Lord’s Day, i.e. the day of Christ’s resurrection and of the descent of the Holy Spirit, involves the application of the four basic principles of the early Church in Jerusalem, namely: 1) prayer, 2) apostles’ teaching, 3) liturgy, 4) fellowship (see Acts 2:42). For the home church, we also recommend a daily prayer stop of 3-5 minutes according to the old church tradition at fixed times: when getting up, at 9am, noon, 3pm, 6pm, 9pm, and before bedtime (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=4952). It is said of the early Christians that they gathered daily in the temple and from house to house (Acts 5:42). The Apostle Paul speaks about home churches: “Aquila and Priscilla greet you heartily in the Lord, and so does the church that meets at their house.” (1Cor 16:19) “Please give my greetings to our brothers and sisters at Laodicea, and to Nympha and the church that meets in her house.” (Col 4:15) The family, representing a small church, is the foundation of the home church. A healthy Christian family is a living cell of the Church keeping its own prayer schedule. The current crisis of faith has been compounded by a literally death blow in the form of Fiducia Supplicans. Because of this, not only the spirit of the world, but also the curse has penetrated the Catholic Church. Thus, the Church is being transformed into a New Age anti-church that leads not to salvation but to damnation. Now it depends on each bishop whether, through his courage and fidelity to Christ, he will remove this cloud of spiritual darkness from the souls entrusted to him by God, or, on the contrary, give it space. It is the prayer of the believers that is decisive here. Therefore, it is necessary to prioritize the revival of the family through the home church. All other activities that would replace prayer are unimportant, misleading, or even harmful. A situation may arise that when a faithful bishop opposes the Bergoglio sect, he will be literally forcibly deprived of his office and replaced by a heretical bishop who will hold the diocese under the curse of Fiducia Supplicans. What should this bishop, persecuted for Christ, do? He should start living the form of monastic life together with a group of 4 5 priests in an ordinary house in a suitable place in his diocese. At the same time, this community will become a spiritual centre from which they will guide and encourage faithful priests, as well as active laypeople and families. From there, they will also carry out external missions according to the existing opportunities. The system of discipleship also serves the revival of the Church. This is something similar to the former so-called catechumenate in the Church. Therefore, today’s true Catholic bishops have two options: either they will save the diocese and remain in office, separated from Bergoglio’s apostate structure, or they will turn into a catacomb Church. The catacomb Church also needs a bishop and a group of priests. The reality is that if only one bishop in a given country separates from the Bergoglio sect, he will hardly withstand the pressure and remain in office, as the gay network that occupies the Catholic Church will not allow him to implement a revival programme. If two or three dioceses separate from the apostate structure, it will be easier for the bishops to keep their churches, monasteries, retreat houses or, if possible, other means of catechesis and spiritual activity, for the sake of the revival. But today we must reckon seriously with the second form, namely, the form of the catacomb Church. However, let us remember that it has always been and will always be true that the gates of hell will not overcome the Church of Christ! + Elijah Patriarch of the Byzantine Catholic Patriarchate + Methodius OSBMr + Timothy OSBMr Secretary Bishops 12 February 2024

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21498 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs Każdy szczery biskup, ksiądz i katolik dostrzega, że współczesny Kościół potrzebuje duchowego odrodzenia. Musi zacząć od każdego człowieka, a zwłaszcza od podstawowej komórki Kościoła, jaką jest rodzina, czyli ojciec, matka i dzieci. Dla każdego zaczyna się od modlitwy, czyli budowania osobistej relacji z Bogiem. Trzeba jednak stworzyć do tego warunki, gdyż w codziennym tempie człowiek nie jest w stanie znaleźć czasu na głębszą modlitwę. Ale jednocześnie młodzi ludzie i dzieci poświęcają kilka godzin dziennie smartfonom, które w ostatnich latach zmroziły świat. W ten sposób marnują czas nie tylko na próżno, ale bezpośrednio na to, co prowadzi do niemoralnych wypaczeń, zbrodni i satanizmu. Jaka jest perspektywa dla ludzkości, która nie chce przyjąć prawdy i choć po stokroć oszukana, nadal wierzy w kłamstwo, które prowadzi ją do własnej samozagłady, doczesnej i wiecznej? Jakie jest rozwiązanie dla chrześcijan, którzy chcą zachować wiarę i zbawić swoją duszę? Jedynym sposobem na ocalenie jest prawdziwa pokuta i wytrwała modlitwa. Wielu pyta: „Co powinniśmy się modlić, jak i kiedy?”. Tutaj przedstawiamy krótką wskazówkę pod nazwą „Kościół domowy”, którego podstawą jest tzw. Godzina Święta, codziennie od 20:00 do 21:00. Duchowość chrześcijańska jest związana z podstawowymi prawdami wiary i zachowaniem Bożych przykazań. Jest to życie, które codziennie liczy się z żywym Bogiem, z rzeczywistością walki z grzechem i duchem kłamstwa, pamiętając o wieczności, śmierci i sądzie Bożym. Szczególnie trzeba zabiegać o osobisty kontakt z Bogiem, o żywą jedność z naszym Panem i Zbawicielem, z której chrześcijanin na co dzień czerpie światło i siłę, aby pozostać wiernym Panu. W tym celu konieczne jest, aby w swoim życiu osobistym przestrzegał praw Bożych i przykazań Chrystusa. Skromność, do której zachęca nas Ewangelia, jest dzisiaj niezwykle aktualna. Jest przeciwieństwem materializmu, czyli niewolnictwa wobec rzeczy i pychy życia. Bóg szuka prawdziwych chrześcijan, aby stali się solą i światłem, nowym zaczynem, który później może zakwasić sparaliżowany Kościół katolicki. Dziś pogańska pseudoduchowość zostaje wessana w duchową próżnię stworzoną przez społeczeństwo konsumpcyjne, przytłoczone duchem tego świata. W żadnym wypadku chrześcijanin nie może zastąpić modlitwy tak zwanymi orientalnymi medytacjami zen, jogą lub innymi psychotechnikami i praktykami New Age. To byłoby duchowe samobójstwo. Święci stali się świętymi przede wszystkim dzięki wytrwałej modlitwie i tak jest do dziś. Polecamy ten sprawdzony program dla kościoła domowego, którego podstawą jest Godzina święta od 20:00 do 21:00: Poniedziałek 20:00-21:00 5 minut wyznajemy swoje grzechy, po każdym krótkim wyznaniu powiemy: „Panie, zmiłuj się!”, a pozostali również powiedzą „Panie, zmiłuj się!”. 5 minut dziękujemy Bogu i każdy kończy dziękczynienie słowami: „Dziękuję Ci, Panie”, a pozostali też powtarzają: „Dziękuję Ci, Panie”. 5 minut prosimy i kończymy prośbę słowami: „Prosimy Cię, wysłuchaj nas” – pozostali powtarzają to samo. 15 minut śpiewania Około 25 minut odmawiania Różańca Świętego Godzina kończy się modlitewnym przystankiem, a wierni o godzinie 21:00 przyjmują błogosławieństwo, udzielane przez biskupów i księży. Wtorek 20:00-21:00 Ten sam program Środa 20:00-21:00 Około półgodziny „Modlitwa jedności i siły” według Mk 11:23 (patrz https://vkpatriarhat.org/pl/?p=19913) Modlitwa Różańcowa. Na koniec modlitewny przystanek i przyjęcie błogosławieństwa. Czwartek 20:00-21:00 Rozważania o Męce Pańskiej i Drogi Krzyżowej (patrz https://vkpatriarhat.org/pl/?p=808) Na koniec modlitewny przystanek i przyjęcie błogosławieństwa. Piątek 20:00-21:25 Jeden tydzień  rozważania 1-4 słowa z krzyża Drugi tydzień  rozważania 3, 5, 6 i 7 słowa z krzyża (Golgota – siedem słów z krzyża: patrz https://vkpatriarhat.org/pl/?cat=47) O 21:00  modlitewny przystanek i przyjęcie błogosławieństwa, po czym trwa rozważanie. Program przeżywania Godziny Świętej można zmieniać w zależności od okresu roku. Na przykład w okresie Bożego Narodzenia przez pół godziny śpiewamy kolędy i przez pół godziny odmawiamy Różaniec. Można też np. przez jeden lub dwa dni w tygodniu poświęcić całą godzinę na śpiewanie pieśni religijnych, zwłaszcza jeśli ktoś ma możliwość akompaniowania na instrumentach muzycznych. Często w śpiewie otwieramy się na Ducha Bożego i w ten sposób możemy pogłębić także naszą osobistą relację z Ojcem Niebieskim, z Jezusem oraz z Jego i naszą Matką. Idealnie jest starać się utrzymać zaproponowany program przez cały rok i dopiero wtedy możliwe jest wprowadzenie różnych zmian. Przede wszystkim jednak trzeba zadbać o to, aby zmiana nie ugasła Ducha osobistej relacji z Bogiem i aby nie przenikał przez nią duch świata. Bardzo przydatne jest na przykład po zakończeniu Godziny Świętej przynajmniej raz lub dwa razy w tygodniu czytanie żywotów męczenników i świętych. Godzina Święta powinna stać się częścią naszego każdego dnia. Początki są najtrudniejsze, ale każdy, kto wytrwa, zobaczy pozytywne owoce. Godzina Święta jest dosłownie warunkiem koniecznym dla zakorzenienia rodziny w chrześcijańskim stylu życia pośród nacisków świata. Wtedy całkowicie się zmienia atmosfera w rodzinie. Ta godzinna modlitwa przynosi Boży pokój i harmonię oraz ma zbawienne i lecznicze działanie na ludzkie dusze. Jezus powiedział: „Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną?”. Ta prośba Jezusa powinna być naszą główną motywacją każdego dnia. Czas, który przeznaczamy na modlitwę, jest konkretnym darem dla Boga. Jest to zarazem dla nas ofiara żywa i święta, nasza duchowa służba Bogu (por. Rz 12:1). Błogosławieństwo z tego czasu jest dla nas wielkie. Jezus zachęca nas: „Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną”. Dlatego trzeba zacząć i wytrwać. W programie weekendu przewidziano także odnowione świętowanie niedzieli, które rozpoczyna się już w sobotni wieczór. Sobota 20:00-21:20 Prorocza modlitwa według Ez 37 (patrz http://vkpatriarhat.org/pl/?p=9812) O godzinie 21:00  modlitewny przystanek i przyjęcie błogosławieństwa, po czym dalej trwa modlitwa. Rozpoczyna się świętowanie niedzieli: Sobota 21:20-22:20 Rozważanie o prawdach zmartwychwstania  1 godzina (patrz https://vkpatriarhat.org/pl/?p=785) Niedziela 5:00-7:00 Rozważanie o wydarzeniach zmartwychwstania z niedzielnego poranka i śpiewanie (patrz https://vkpatriarhat.org/pl/?p=796; https://vkpatriarhat.org/pl/?p=794) 8:00-9:00 Rozważanie i ponowne przyjęcie Ducha Świętego (patrz https://vkpatriarhat.org/pl/?p=800) Udział w Liturgii Ci, którzy nie mogą być obecni na Liturgii, mogą przeżyć Liturgię duchowo zgodnie z broszurą (patrz http://vkpatriarhat.org/pl/?p=19945) Popołudnie: Wspólnota braterska – około 3-5 rodzin, najlepiej osobno mężczyźni i osobno kobiety, trwa około 1-2 godzin. Może zakończyć się rozważaniem o ukazaniu się Jezusa uczniom z Emaus – 20 minut (patrz https://vkpatriarhat.org/pl/?p=802) 20:00-21:00 Rozważanie: Jezus ukazuje się apostołom bez Tomasza, a następnie apostołom z Tomaszem (patrz https://vkpatriarhat.org/pl/?p=802; https://vkpatriarhat.org/pl/?p=11579) Na koniec modlitewny przystanek i przyjęcie błogosławieństwa. Taki jest aktualny model świętowania dnia Pańskiego, czyli dnia zmartwychwstania Chrystusa i zesłania Ducha Świętego. Próbujemy tu urzeczywistnić ideę czterech podstawowych zasad pierwszego Kościoła w Jerozolimie: 1) modlitwa, 2) nauczanie apostolskie, 3) Liturgia, 4) wspólnota braterska (por. Dz 2:42). Model świętowania dnia Pańskiego, czyli dnia zmartwychwstania Chrystusa i zesłania Ducha Świętego obejmuje wdrożenie czterech podstawowych zasad pierwszego Kościoła w Jerozolimie: 1) modlitwa, 2) nauczanie apostolskie, 3) Liturgia, 4) wspólnota braterska (por. Dz 2:42). Dla Kościoła domowego zalecamy także codzienne modlitewne przystanki, trwające 3-5 minut, zgodnie ze starą tradycją kościelną, o następujących porach: po przebudzeniu, o godzinie 9:00, 12:00, 15:00, 18:00, 21:00 i przed snem (patrz http://vkpatriarhat.org/pl/?p=17880). Mówi się o pierwszych chrześcijanach, że spotykali się w świątyni i w domach (Dz 5:42). Apostoł Paweł mówi o kościołach domowych: „Pozdrawiają was wielce w Panu Akwila i Pryscylla z kościołem swym domowym” (1 Kor 16:19). „Pozdrówcie braci z Laodycei oraz Nymfosa wraz z domowym jego kościołem!” (Kol. 4:15). Fundamentem kościoła domowego jest rodzina, która jest małym kościołem. Zdrowa rodzina chrześcijańska jest żywą komórką Kościoła, która ma swój własny porządek modlitwy. Do współczesnego kryzysu wiary dodano dosłowny śmiertelny cios w postaci „Fiducia supplicans”. W ten sposób nie tylko duch świata, ale bezpośrednie przekleństwo przeniknęło Kościół katolicki. Tak przekształca się w antykościół New Age, który prowadzi nie do zbawienia, ale do potępienia. Teraz od każdego biskupa zależy, czy swoją odwagą i wiernością Chrystusowi usunie tę chmurę duchowej ciemności z dusz, które powierzył mu Bóg, czy wręcz przeciwnie, da jej przestrzeń. Decydująca jest tu właśnie modlitwa wierzących. Dlatego też konieczne jest nadanie priorytetu odrodzeniu rodziny poprzez kościół domowy. Wszystkie inne działania, które zastąpiłyby modlitwę, są albo nieistotne, albo wprowadzające w błąd, albo nawet szkodliwe. Może zaistnieć sytuacja, w której wierny biskup przeciwstawi się sekcie Bergoglio, ale zostanie dosłownie siłą usunięty ze stanowiska i zastąpiony przez heretyckiego biskupa, który będzie trzymać diecezję pod przekleństwem „Fiducia supplicans”. Co powinien zrobić ten biskup, prześladowany za Chrystusa? Niech wraz z grupą 4-5 księży rozpocznie prowadzenie życia zakonnego w zwykłym domu, w odpowiednim miejscu w diecezji. Jednocześnie staną się ośrodkiem duchowym, skąd będą kierować i zachęcać wiernych księży, a także aktywne osoby świeckie i rodziny. Stamtąd będą także realizować misje zewnętrzne w miarę posiadanych możliwości. Odrodzeniu Kościoła służy także system uczniostwa. Jest to coś na wzór tego, czym kiedyś był w Kościele tzw. katechumenat. Zatem dla dzisiejszych biskupów prawowiernych są dwie opcje: albo uratują diecezję i pozostaną na urzędach, oddzieleni od odstępczej struktury Bergoglio, albo pójdą do kościoła katakumbowego. On także potrzebuje biskupa i grupy księży. Rzeczywistość jest taka, że jeśli tylko jeden biskup w danym kraju oddzieli się od sekty Bergoglio, będzie mu trudno utrzymać się na stanowisku, ponieważ homosieć, okupująca Kościół katolicki, nie pozwoli mu na realizację ruchu odrodzeniowego. Gdyby od odstępczej struktury oddzieliły się dwie lub trzy diecezje, biskupom łatwiej byłoby dla ruchu odrodzenia zachować świątyni, klasztory, domy rekolekcyjne i ewentualnie inne środki katechezy i działalności duchowej. Jednak dziś musimy poważnie liczyć się z drugą formą, a mianowicie formą kościoła katakumbowego. Ale pamiętajmy, że zawsze obowiązywało i będzie obowiązywać, że bramy piekielne Kościoła Chrystusowego nie przemogą! + Eliasz Patriarcha Bizantyjskiego Katolickiego Patriarchatu + Metody OSBMr + Tymoteusz OSBMr biskupi-sekretarze 12. 02. 2024

Toto video je možné zhlédnout i zde: https://vkpatriarhat.org/cz/?p=51581 Odebírat aktuální informace od BKP https://bit.ly/3BhmCoT Čtyři poslední slova z kříže Struktura pro druhou hodinu vnitřní modlitby 5 minut: 4 základní pravdy (smrt, soud, věčnost, Boží milosrdenství) 10 minut: spoluukřižování 5 minut: přijetí Ježíšovy Matky 5-10 minut: úvodní motivační slovo k čtyřem posledním slovům z kříže 10 minut: slovo „Žízním“ 5 minut: slovo „Eli, Eli...“ 5 minut: slovo „Dokonáno jest“ 5 minut: „Otče, do Tvých rukou vydávám svého ducha“ 5 minut: reflexe Motivační slovo pro prožívání čtyř posledních slov Apoštol Jan, jako očitý svědek po slovech: „A ten učedník ji přijal eis ta idia – v sebe,“ pokračuje: „Potom Ježíš věděl, že už je všechno dokonáno, aby se naplnilo Písmo, řekl ‚Žízním‘.“ Evangelista Matouš dodal: „Od šesté (tj. dvanácté) hodiny nastala tma po celé zemi až do deváté (tj. patnácté) hodiny. Při hodině deváté Ježíš zvolal silným hlasem: „Eli, Eli, lama sabachtani“, to je „Bože můj, Bože můj, proč jsi mne opustil?“ (Mt 27,45-46). Zevnější temnota vyjadřuje realitu duchovní temnoty zla a oddělení se od Boha. Byla koncentrována při Kristově umírání a smrti. „Někteří, kteří tu stáli, pravili: ‚Eliáše volá‘ a hned jeden z nich běžel, vzal houbu a naplnil ji octem. Vložil ji na rákos a dal Mu pít. Ostatní pak říkali: ‚Nech ho, uvidíme, jestli přijde Eliáš a zachrání ho...‘“ (Mt 27,47-49) „Když Ježíš okusil octa, řekl: ‚Dokonáno jest.‘“ (J 19,30) Chrámová opona oddělovala svatyni od velesvatyně (viz Žd 9,3). „Chrámová opona se roztrhla v půli odshora až dolů (Mk 15,38) a Ježíš zvolal mocným hlasem: ‚Otče, do Tvých rukou odevzdávám svého ducha.‘ A po těch slovech skonal.“ (Lk 23,45-46) Poté, co učedník přijal Ježíšovu matku, Ježíš řekl: „Žízním.“ Po čem Ježíš žízní? Nejde jen o fyzickou žízeň, ale především o duchovní žízeň. Ježíš žízní po dokonání spasení duší, po zlomení síly smrti, zla a otroctví hříchu, které drží každého Adamova potomka. To ještě není dokonáno ukřižováním, bude to dokonáno až Jeho smrtí. Duchovní přikrývka prvotního Adamova hříchu halí všechny národy, všechna lidská plemena (viz Iz 25,7). I já žízním po odstranění přikrývky, která halí i mou duši a zároveň halí duchovní temnotou i všechny lidi, jejichž existenční životní zkouška probíhá ve stejném čase jako ta moje. Žízním po věčném světle, žízním po pravdě, žízním po věčném štěstí, žízním po pravé svobodě. Proto s Ježíšem žízním po protržení té duchovní přikrývky i opony, která dělí mou duši od živého Boha. Žízním po protržení této přikrývky za sebe a pak především za všechny pokřtěné, kteří jsou rovněž v duchovní temnotě. Ty, Ježíši, jsi ukřižovaný a spolu s Tebou je nyní, v této sekundě, minutě, ukřižovaný náš starý člověk. Ty, Ježíši, nyní zakoušíš největší opuštěnost od Otce, a tuto vrcholnou bolest vyjadřuješ voláním: „Eli, Eli...“ „Bože můj, Bože můj, proč jsi mne opustil?“ Otec ale neopustil, to temnota hříchu, který na sebe Ježíš vzal, zcela zahalila Ježíšovu duši. On zároveň vnímá i bolest z toho, že se naše duše dobrovolně sjednocují se lží, se zlem, s temnotou. Je to bolest nad dušemi, které se od této temnoty neoddělily a zůstávají v ní. Definitivně se rozhodly zůstat ve věčné temnotě, v nesmírném utrpení, které nikdy neskončí. Je to bolest Milujícího tyto duše, utrpení z toho, že se odloučily v nevděčnosti a zatvrzelosti, ve zlobě vůči milujícímu Bohu. Ježíš v tyto momenty zakouší vrcholnou fyzickou, duševní, a především duchovní bolest. Mezi slovem Žízním a Dokonáno jest, Ježíš volá: „Eli, Eli...“, „Bože můj, Bože můj...“ Vyjadřuje touhu po jednotě s Bohem Otcem. Hříchem člověk ztratil Boha, Ježíš nejbolestnější obětí opuštěnosti vykupuje tuto ztrátu Boha, spojenou s duchovní temnotou. Slovo „Dokonáno“ a „Otče, do tvých rukou...“ V momentu „Dokonáno“ nastal duchovní zlom a duchovní vítězství nad vládou temnoty. Duchovní přikrývka, která brání spojení duše s Bohem, byla protržena. Ježíš zlomil sílu zla a my v čase, především v modlitbě, můžeme znovu vcházet do Kristovy smrti, tedy toto protržení, toto „dokonáno“ aktualizovat v daném momentu. „Stále jsme vydáváni do Kristovy smrti.“ (2Kor 4,10) Slovo „stále“ znamená, že se vírou máme znovu vracet do reality Kristovy smrti. Ta nás odděluje od moci hříchu a vrací do spojení s Bohem. Pokud jsme sjednoceni s Kristovou smrtí, to znamená, že svou vůlí se cele vydáváme Bohu, nemůžeme hřešit (srov. 1J 3,6). Silou zákona hříchu se ale stále automaticky dostáváme do stavu naší porušené přirozenosti. Jsme proto v temnotě, nevnímáme Boha, Jeho přítomnost, a proto zákonitě hřešíme, i když lehkými hříchy. Apoštol ukazuje na ovoce zákona hříchu: „Nečiním dobro, které chci, ale zlo, které nechci. Jestliže však činím to, co nechci, nedělám to já, ale hřích, který ve mně přebývá... já sloužím svou myslí zákonu Božímu, ale svým jednáním zákonu hříchu.“ (Ř 7,19-20.25b) Vysvobození je pouze v Ježíši Kristu (v. 25a). Platí zde zákon Ducha: „Neboť zákon Ducha, který vede k životu v Kristu Ježíši, osvobodil tě od zákona hříchu a smrti.“ (Ř 8,2) Zde hraje velkou roli i získání dobrých návyků, tedy ctností. Jde především o habitus modlitby, ze které vychází pravdivá pokora, čili smysl pro pravdu o sobě. Modlitba a pokora je základem ostatních ctností. Bez modlitby a pokory Duch svatý nepůsobí. Slovo „Dokonáno“ zároveň s posledním slovem „Otče...“ vyjadřuje moment Kristovy vykupitelské smrti. Slovem „Dokonáno“ Ježíš dovršil naši spásu a tím naplnil Otcovu vůli. V duchovní oblasti byl uprostřed temnoty prolomen světelný koridor. Ten zůstává až do druhého příchodu Kristova. Ti, kteří jsou vírou v Ježíše spaseni, procházejí v hodině smrti tímto koridorem světla do náruče Boží. Duchovní temnotu tvoří systém tohoto světa s jeho knížetem a duchovní síly zla v ovzduší, kosmokratores. Kristovou smrtí byla temnota prolomena a nastává spojení mezi duší a Bohem. V hodině Kristovy smrti se viditelným způsobem roztrhla v chrámu opona, která dělila svatyni od velesvatyně. V hodině naší smrti náš duch reálně projde sloupem světla Kristovy smrti do Boží náruče. Můžeme ale už nyní duchovně vcházet do Kristovy smrti a skrze ni do Otcovy náruče. Přijali jsme Ducha synovství, v němž voláme „Abba, Otče“ (Ř 8,15). Vcházením do pravd, které jsou spojeny s Kristovou smrtí, realizujeme zároveň tajemství křtu. Křtem jsme byli ponořeni do Kristovy smrti. Cesta do náruče Otcovy je nám otevřena. Ježíš po dokonání vítězství nad temnotou odevzdal ve chvíli své smrti ducha do náruče Otcovy. Toto je i pro nás jediná cesta spásy. Ježíš řekl: „Jdu, abych vám připravil místo... abyste i vy byli tam, kde jsem já.“ (J 14,2-3) Ježíš dokonal své dílo spásy lidstva. Není k tomu třeba nic přidávat. Jen je třeba v poslušnosti víry realizovat Jeho slovo. Ježíšova matka je nám na této cestě víry vzorem a pomocnicí. Byla protržena přikrývka, která halila každou duši, byla prolomena bariéra ducha tohoto světa, která drží lidstvo v klamu. Byly přemoženy démonské síly v ovzduší, které ovlivňují lidstvo a drží ho v temnotě lži. To vše je obsaženo ve slově „Dokonáno jest“. Je to konečné vítězství nad ďáblem, hříchem a smrtí. Duchovně stojíme pod křížem na místě Kristovy smrti. Kde je nad námi sloup světla, kterým náš duch může stoupat a sjednocovat se s nebeským Otcem, vcházet do Boží náruče. Jako první tímto vítězným sloupem světla prošel Ježíšův duch. To vyjadřuje poslední slovo z kříže: „Otče, do Tvých rukou vydávám svého ducha.“ Při Kristově smrti se naplnilo i Simeonovo proroctví Ježíšově matce: „A tvou duši pronikne meč bolesti.“ (Lk 2,35) Touto duchovní ranou v srdci naší matky může vcházet náš duch do nového srdce, do nového Jeruzaléma a spojovat se zde přímo s Bohem. Světlo, sílu a milost dostanou ti, kteří se snaží proniknout do tajemství Kristovy smrti. Ta je spojena i s eucharistií a naším křtem. Slovy nelze vyjádřit milosti, které získají, když ve vnitřní modlitbě vytrvají. Kéž jí věnuješ čas i ty, aspoň hodinu denně. Dvouhodinové rozjímání by měli aplikovat i laici, aspoň jednou za týden, nejlépe v malém společenství.

Regardez cette vidéo sur : https://vkpatriarhat.org/fr/?p=17468 Abonnez-vous aux newsletters du PCB https://bit.ly/3Ozi9Rt Tout évêque, prêtre et croyant sincère comprend que l’Église contemporaine a besoin d’un renouveau spirituel. Cela doit commencer par chaque individu, et spécialement par la cellule de base de l'Église, qui est la famille, c'est-à-dire le père, la mère et les enfants. Pour chacun, cela commence par la prière, c’est-à-dire la construction d’une relation personnelle avec Dieu. Mais il faut créer les conditions pour cela, car dans le rythme de la vie quotidienne, on ne trouve pas de temps pour une prière plus profonde. D’un autre côté, les jeunes et les enfants passent plusieurs heures par jour sur les smartphones, qui ont fait le tour du monde ces dernières années. Ainsi, ils perdent leur temps non seulement en vanités, mais directement en instructions sur la dépravation morale, le crime et le satanisme. Quelles sont les perspectives pour l’humanité qui refuse d’accepter la vérité ? Les gens peuvent être trompés cent fois et continuer à croire à des mensonges qui les conduisent à leur propre autodestruction, à la fois temporelle et éternelle. Quelle est la solution pour les chrétiens qui veulent garder la foi et sauver leur âme ? La seule façon de se sauver est la véritable repentance et la prière persistante. Beaucoup demandent : Que devons-nous prier, comment et quand ? Nous proposons ici un petit guide intitulé « Église à deomicile », dont la base est ce qu'on appelle l'Heure Sainte de façon quotidienne, de 20h à 21h. La spiritualité chrétienne est liée aux vérités fondamentales de la foi et au respect des commandements de Dieu. C’est une vie qui compte quotidiennement sur Dieu vivant, avec la réalité de la lutte contre le péché et l’esprit de mensonge, et qui se souvient de l’éternité, de la mort et du jugement de Dieu. Il est vital de maintenir un contact personnel avec Dieu, un lien vivant avec notre Seigneur et Sauveur, où le chrétien puise chaque jour la lumière et la force pour rester fidèle au Seigneur. Cela implique également de respecter les lois de Dieu et les commandements du Christ dans notre vie personnelle. La modestie à laquelle l’Évangile nous invite, est aujourd’hui extrêmement actuelle. C'est le contraire du matérialisme, c'est-à-dire de l'esclavage des choses et de l'orgueil de la vie. Dieu cherche de vrais chrétiens pour devenir le sel et la lumière, le nouveau levain qui peut faire lever l’Église catholique paralysée. De plus, aujourd’hui, la pseudo spiritualité païenne est aspirée dans le vide spirituel créé par une société consumériste submergée par l’esprit de ce monde. En aucun cas, un chrétien ne peut remplacer la prière par la méditation dite orientale Zen ou yoga ou d'autres psychotechniques ou pratiques New Age. Ce serait un suicide spirituel. Les saints sont devenus saints principalement grâce à une prière persistante, et cela est encore vrai aujourd’hui. Nous recommandons le programme de prière éprouvé suivant pour l'église à domicile, basé sur l'heure sainte de 20 heures à 21 heures : Lundi, de 20h à 21h : 5 minutes pour confesser nos péchés à Dieu et les uns aux autres – après chaque courte confession de péché, vous dites : « Seigneur, prends pitié ! », et les autres disent aussi : « Seigneur, prends pitié ! ». 5 minutes pour rendre grâce à Dieu – après chaque courte prière de remerciement, vous dites : « Merci, Seigneur », et les autres disent aussi : « Merci, Seigneur ». 5 minutes d’intentions de prière – après chaque intention, vous dites : « Seigneur, écoute notre prière » et les autres disent la même chose 15 minutes de chant Environ 25 minutes de prière du Rosaire L'heure se termine par un arrêt de prière et les fidèles reçoivent une bénédiction donnée par les évêques et les prêtres à 21h. Mardi, de 20h à 21h : Le même planning Mercredi, de 20h à 21h : Pendant environ une demi-heure : prière d'unité et de puissance, selon Marc 11, 23 (voir https://vkpatriarhat.org/fr/?p=15716 ) Prière du Rosaire Arrêt de prière et réception d'une bénédiction à la fin Jeudi, de 20h à 21h : Contemplation de la passion du Seigneur et du chemin de croix (voir https://vkpatriarhat.org/fr/?p=6945, https://vkpatriarhat.org/fr/?p=6949 ) Arrêt de prière et réception d'une bénédiction à la fin Vendredi, de 20h à 21h25 : Une semaine : contempler la 1ère à la 4e parole de la croix L’autre semaine : contempler les 3e, 5e, 6e et 7e paroles de la croix (Golgotha – sept paroles de la croix : voir https://vkpatriarhat.org/fr/?cat=47 ) À 21 heures, nous faisons un arrêt de prière, recevons une bénédiction, puis continuons la prière. L'horaire de l'Heure Sainte peut être modifié selon la période de l'année. Par exemple, pendant la période de Noël, nous pouvons chanter des chants de Noël pendant une demi-heure et prier le Rosaire pendant encore une demi-heure. On peut aussi, par exemple, consacrer une heure entière à chanter des hymnes religieux une à deux fois par semaine, qui peuvent aussi être accompagnés d'instruments de musique si possible. En chantant, nous nous ouvrons souvent facilement à l’Esprit de Dieu et nous pouvons ainsi approfondir notre relation personnelle avec notre Père céleste, avec Jésus, avec Sa Mère et avec notre Mère. L'idéal serait d'essayer de suivre le calendrier proposé pendant une année entière, et ce n'est qu'à ce moment-là que divers changements pourront être introduits. Mais il faut surtout être vigilant pour que ce changement n’éteigne pas l’esprit de notre relation personnelle avec Dieu et que l’esprit du monde n’y pénètre pas. Il est très bon, par exemple, de lire la vie des martyrs et des saints au moins une à deux fois par semaine après la fin de l'Heure sainte. L'Heure Sainte devrait faire partie de notre vie quotidienne. Les débuts sont les plus difficiles, mais quiconque persévère verra des résultats positifs. L’Heure Sainte est véritablement une condition nécessaire pour enraciner une famille dans un style de vie chrétien face à la pression du monde. Cela change complètement l’ambiance dans la famille. Cette prière d’une heure nous apporte la paix et l’harmonie de Dieu, et a un effet curatif bénéfique sur les âmes humaines. Jésus a dit : « Ne pourriez-vous pas veiller avec moi une heure ? ». Cette demande de Jésus devrait être notre principale motivation chaque jour. Le temps que nous consacrons à la prière est un don concret offert à Dieu. C'est aussi notre sacrifice vivant et saint, notre service spirituel (cf. Rm 12, 1). Cette période nous apporte une grande bénédiction. Jésus nous encourage : « Amassez-vous des trésors dans le ciel, où ni les mites ni la rouille ne détruisent et où les voleurs ne pénètrent pas et ne dérobent pas ». Il faut donc commencer et persévérer. Le programme du week-end comprend également une nouvelle célébration du dimanche, qui commence le samedi soir. Samedi, de 20h à 21h20 : Prière prophétique selon Ézéchiel 37 (voir https://vkpatriarhat.org/en/?p=18244 ) À 21 heures : nous faisons un arrêt de prière, recevons une bénédiction, puis continuons la prière La célébration du dimanche commence : Samedi, de 21h20 à 22h20 : Contempler les vérités de la résurrection – la première heure (voir https://vkpatriarhat.org/fr/?p=12950 ) Dimanche, de 5h à 7h : Contempler les événements du dimanche matin liés à la résurrection, accompagné de chansons (voir https://vkpatriarhat.org/fr/?p=14821, https://vkpatriarhat.org/fr/?p=14823) De 8h à 9h : Contemplation de la descente de l’Esprit Saint et se remplir à nouveau avec l’Esprit Saint (voir https://vkpatriarhat.org/fr/?p=14825) Participation à la messe : Ceux qui ne peuvent pas être présents à la messe peuvent vivre la messe spirituellement selon le livret (voir https://vkpatriarhat.org/fr/wp-content/uploads/2022/07/fr-Le-mystere-de-la-foi-lEucharistie.pdf ) Après-midi : Une réunion d'environ 3 à 5 familles, de préférence hommes et femmes séparément, environ 1 à 2 heures. La réunion pourrait se terminer par la contemplation de l’apparition de Jésus aux disciples d’Emmaüs – 20 minutes (voir https://vkpatriarhat.org/fr/?p=14827 ) De 20h à 21h : Contemplation – Jésus apparaît aux apôtres sans Thomas puis aux apôtres avec Thomas (voir https://vkpatriarhat.org/fr/?p=14827 ). Arrêt de prière et réception d'une bénédiction à la fin. Le modèle de célébration du jour du Seigneur, c'est-à-dire le jour de la résurrection du Christ et de la descente du Saint-Esprit, implique l'application des quatre principes fondamentaux de l'Église primitive de Jérusalem, à savoir : 1) la prière, 2) l'enseignement des apôtres, 3) la liturgie, 4) la communion fraternelle (voir Actes 2:42). Pour l'église à domicile, nous recommandons également un arrêt de prière quotidien de 3 à 5 minutes selon l'ancienne tradition de l'église à heures fixes : au lever, à 9h, à midi, à 15h, à 18h, à 21h et avant le coucher (voir https://vkpatriarhat.org/fr/?p=7071 ). On dit des premiers chrétiens qu’ils se rassemblaient quotidiennement dans le temple et de maison en maison (Actes, 5:42). L’apôtre Paul parle des églises à domicile : « Aquila et Priscilla vous saluent de tout cœur dans le Seigneur, tout comme l’église qui se réunit chez eux » (1Cor 16, 19). « S'il vous plaît, saluez nos frères et sœurs de Laodicée, ainsi que Nympha et l'Église qui se réunit dans sa maison » (Col, 4, 15). La famille, qui représente une petite église, est le fondement de l’église à domicile. Une famille chrétienne en bonne santé est une cellule vivante de l’Église qui maintient son propre horaire de prière. La crise actuelle de la foi a été aggravée par un coup mortel littéralement porté par la déclaration Fiducia Supplicans. Pour cette raison, non seulement l’esprit du monde, mais aussi la malédiction, ont pénétré l’Église catholique. Ainsi, l’Église se transforme en une anti-Église du Nouvel Âge qui ne mène pas au salut mais à la damnation. Il dépend désormais de chaque évêque de savoir si, par son courage et sa fidélité au Christ, il enlèvera ce nuage de ténèbres spirituelles des âmes que Dieu lui a confiées ou, au contraire, s’il lui laissera de l'espace. C'est la prière des croyants qui est ici décisive. Il est donc nécessaire de donner la priorité au renouveau de la famille à travers l’église à domicile. Toutes les autres activités qui remplaceraient la prière sont sans importance, trompeuses, voire nuisibles. Il peut arriver que lorsqu'un évêque fidèle s'oppose à la secte Bergoglio, il soit littéralement privé de force de sa charge et remplacé par un évêque hérétique qui tiendra le diocèse sous la malédiction de la déclaration Fiducia Supplicans. Que doit faire cet évêque persécuté pour le Christ ? Il devrait commencer à vivre une forme de vie monastique avec un groupe de 4 à 5 prêtres dans une maison ordinaire située dans un lieu approprié de son diocèse. En même temps, cette communauté deviendra un centre spirituel à partir duquel ils guideront et encourageront les prêtres fidèles, ainsi que les laïcs et les familles actifs. A partir de là, ils réaliseront également des missions extérieures selon les opportunités existantes. Le système de discipulat sert également au renouveau de l’Église. C’est quelque chose de similaire à ce qu’on appelait autrefois dans l’Église le catéchuménat. Par conséquent, les véritables évêques catholiques d’aujourd’hui ont deux options : soit ils sauveront le diocèse et resteront en fonction, séparés de la structure apostate de Bergoglio, soit ils se transformeront en une Église des catacombes. L'Église des catacombes a également besoin d'un évêque et d'un groupe de prêtres. La réalité est que si un seul évêque dans un pays donné se sépare de la secte Bergoglio, il aura du mal à résister à la pression et à rester en fonction, car le réseau gay qui occupe l'Église catholique ne lui permettra pas de mettre en œuvre un programme de renaissance. Si deux ou trois diocèses se séparent de la structure apostate, il sera plus facile pour les évêques de conserver leurs églises, monastères, maisons de retraite ou, si possible, d'autres moyens de catéchèse et d'activité spirituelle, dans l'intérêt du renouveau. Mais aujourd’hui, nous devons sérieusement prendre en compte la seconde forme, à savoir la forme de l’Église des catacombes. Cependant, rappelons-nous qu’il a toujours été et sera toujours vrai que les portes de l’enfer ne vaincront pas l’Église du Christ ! + Élie Patriarche du Patriarcat Catholique Byzantin + Méthode OSBMr + Timothée OSBMr Évêques Secrétaires Le 12 février 2024

Toto video je možné zhlédnout i zde: https://vkpatriarhat.org/cz/?p=51574 Odebírat aktuální informace od BKP https://bit.ly/3BhmCoT Ve vnitřní modlitbě je potřebné si uvědomit základní pravdy, které se člověka osobně týkají, především je to smrt, Boží soud, věčnost. Křesťanské rozjímání bylo odedávna zaměřeno na dvě oblasti. První oblastí jsou poslední věci člověka a druhou Kristovo utrpení a Jeho smrt. K těmto duchovním pramenům se vracíme i nyní. Zásady pro vnitřní modlitbu Důležitá je modlitební poloha. Klečím či stojím s rukama vztaženýma vzhůru. Pro začátek i po určitou dobu, disponuje k soustředěnosti hlasitý projev. Písmo říká: „Sám Duch se za nás přimlouvá nevyslovitelným lkáním.“ (Ř 8,26) Dar jazyků se zde většinou zjednoduší na dvouslabičná slova. Zkušenost je se slovem „mana“ či „bara“. Mohou se použít i jiná dvouslabičná slova, ale je třeba dávat pozor, aby některé z nich neznamenalo pohanskou mantru, tedy jméno démona. Slovo mana se zmiňuje v Ex 16,31 a bara znamená stvořit (Gen 1,1). Ježíš sám se nazývá duchovním chlebem, Boží manou. Nejde zde ale o význam slov, v podstatě jde jen o jednoduchý nosný projev disponující k vnitřní modlitbě. Žalm 28 i jiné zmiňují toto volání ducha: „Když volám, odpověz mi, Bože.“ Co se týče kontemplativních řeholí, je užitečné se modlit tuto vnitřní modlitbu denně tři až pět hodin. Jeden den v týdnu je možné ji vynechat. Pokud se modlí horlivé ženy, důchodkyně, terciářky, stanoví si modlitební program úměrně svým možnostem. Co se týče kněžských společenství, která věnují pondělí a část úterý modlitbě a Božímu slovu, je vhodné se aspoň v ten den takto modlit tři hodiny. Čtvrtou hodinu je možné se modlit breviář (časoslov) či růženec. Uvedené motivační slovo na úvod modlitby se používá pro začátečníky, později stačí říct motivaci k další části jen stručně. Při modlitbě je vhodné mít hodinky, poznámkový sešit a Písmo svaté. V první části vnitřní modlitby jde o rozjímání o posledních věcech člověka. V druhé části se zaměřujeme na Kristův kříž a Jeho výkupnou smrt. První rozjímání trvá 20 minut. Začínáme motivačním slovem. Motivační slovo pro první část: Boží slovo říká: „Vy stojíte před... městem Boha živého, nebeským Jeruzalémem, před nesčetným zástupem andělů a slavnostním shromážděním církve prvorozených, jejichž jména jsou zapsána v nebi, a před Bohem, soudcem všech...“ (Žid 12,22n) Uvědomuji si realitu smrti, která mě čeká. Ježíš říká: „Buďte připraveni, neboť neznáte den ani hodinu.“ Druhá pravda: Boží soud. Ježíš říká: „Nic není skryto, co nebude odkryto. Z každého prázdného slova budete skládat účty.“ Třetí pravda: Věčné nebe, věčné peklo. Obojí je věčné. V čase rozhoduji, jaká bude má věčnost. Čtvrtá pravda: Boží milosrdenství je pouze v čase a je spojeno s pokáním: „Jestliže chodíme ve světle, krev Kristova nás očišťuje od každého hříchu.“ Nyní dávám pod Kristův kříž své hříchy a prosím o odpuštění. Dívám se s vírou do Kristových ran, do Jeho očí a přijímám odpuštění. Následuje vlastní modlitba, v níž prožívám tyto čtyři pravdy. Další část modlitby je – na rozdíl od první části, která byla spíše volným rozjímáním – intenzivní koncentrací na Boží slovo. Její začátek můžeme přirovnat ke startu třístupňové kosmické rakety. Nejvíce energie potřebuje vydat na to, aby se vznesla a překonala zemskou gravitaci. Bez vnitřního a zevnějšího zapření se člověk není schopen dostat z přitažlivosti svého egocentrismu a marností. Dostat se do Boží přítomnosti a pak zůstávat v Božím slově vyžaduje nasazenost už v tomto počátečním startu. Motivační slovo k další části (Ř 6,6) „Víme, že náš starý člověk s ním (s Kristem) spoluukřižován jest, aby nečinným se stalo tělo hříchu...“ Literu Písma je třeba přijímat v Duchu pravdy a realizovat v témž Duchu. Slovo spoluukřižován, řecky synestauróthé v aoristu, znamená, že děj, který se stal v minulosti, má pokračování i v současnosti. Tedy můžeme povědět: „byl a je ukřižován“. Z naší strany ale to sloveso „je“, které vyjadřuje přítomnou realitu, vyžaduje víru, kterou se s Ježíšem a s tím, co pro nás učinil, sjednocujeme v současnosti. To je z naší strany spolupráce víry. S vírou přijímáme a v této skutečnosti stojíme a v životě s ní počítáme. Toto je biblická – spasitelná – víra. Snažím se nyní čtvrt hodiny intenzivně zůstávat v realitě tohoto slova a tím i v Boží přítomnosti. Usiluji o tzv. přítomný okamžik, který je ve vnitřní modlitbě prvkem duchovního spojení – jakoby zastavením času. Mám názornou představu, jako bych se držel kříže, anebo dokonce jako bych visel za ruce, které jsou přibity spolu s Ježíšovýma nohama ke kříži. Na mých nohou jako by byla zavěšena celá zeměkoule, prostoupená duchovní metastází zla, dědičným hříchem. Ta metastáze je v každé lidské duši. Teď je ale celý tento systém zla skrze mě napojen na Kristův kříž; tento starý člověk je nyní paralyzován, ukřižován, tedy „nečinným je tělo hříchu“. (Ř 6,6b) Všechny lidské duše proniká jeden starý člověk, to je to tělo hříchu. Pod zeměkoulí, nad kterou visím, je temná propast. Já držím nyní vírou starého člověka na kříži. On je ve mně a on je ve všech lidech. Písmo svaté říká – náš starý člověk: „Víme, že náš starý člověk“ – nejen můj, ale náš starý člověk „byl spolu s Kristem ukřižován“. Vnímám to slovo spolu, spolu, a občas se podívám Ježíšovi do tváře a uvědomím si, že teď jsem v duchovní jednotě, že jsem spolu s Kristem. Držím se vírou a nepustím. Nepustím žádnou rušící myšlenku, žádné snění, zůstávám jenom v Božím slově. Zároveň vnímám určitý tlak zla starého člověka, který mě táhne dolů. V tom momentu si uvědomím: „Nepustím!“ a znovu: „spolu“ (spoluukřižován). Tím je nejenom můj, ale zároveň náš starý člověk v tomto časovém momentu paralyzován – ve mně i ve vás (všech). Toto je má misie. Mohu si uvědomit jednotlivé světadíly: teď je starý člověk paralyzován, teď, v tuto chvíli nemůže systém zla působit. Tato čtvrthodina je duchovním bojem o bdělost ve sjednocení se s Ježíšem. Nedopouštím žádnou myšlenku, jen prožívám slovo „spolu, spolu“. Ta duchovní infekce, kterou je starý člověk, je jedna, je to infekce od ďábla. Dnes ji můžeme přirovnat ke škodlivé genetické duchovní vakcíně. Tato duchovní otrava je v nás, i když si to neuvědomujeme. Vidíme ale její negativní ovoce – zlo a nakonec fyzická smrt. Ale ve chvíli, kdy jsem vírou duchovně spojen s Kristovým křížem, paralyzuji tuto sílu zla. Ježíš už paralyzoval starého člověka na Golgotě. Náš starý člověk byl spolu s Kristem ukřižován, jak svědčí Písmo. Tedy Ježíš nebyl ukřižován sám. Fyzicky ano, ale duchovně byl ukřižován se starým člověkem. Já jsem v této chvíli spojen s Ježíšem a zároveň jsem i reprezentant hříšníků. Vystupuji i jejich jménem, ať to mnozí chtějí nebo nechtějí, ať si to uvědomují nebo neuvědomují. Já, protože ve mně je starý člověk, mám právo ho nyní držet na kříži. Když ho držím na kříži, on není oddělen od ostatních lidí, je s nimi spojen, je to jeden celek, je to celý mechanismus, celá síť. Skrze víru v Boží slovo i já vím, že náš, opakuji – náš – starý člověk je nyní skrze mne s Kristem ukřižován. Byl a je! Je to průlom víry z času do věčnosti. To byla intenzivní čtvrt hodina spoluukřižování. Vím, že toto tajemství víry působí v duchovní oblasti. Když jsem spojen s ukřižovaným Ježíšem, On paralyzuje celý temný organismus starého člověka ve všech duších. V tuto chvíli zároveň na tyto duše působí Boží milost. Mnozí dostávají světlo k obrácení, jiní, kteří by chtěli spáchat zlo, jsou paralyzováni, umírající v tu chvíli dostávají milost spásy. Nyní přejdeme k pravdě, kterou vyjadřuje Boží slovo: „Když Ježíš spatřil matku a vedle ní učedníka... řekl matce: ‚Ženo, hle, tvůj syn!‘ Potom řekl tomu učedníkovi: ‚Hle, tvá matka!‘ V tu hodinu ji onen učedník přijal v sebe (eis ta idia).“ V této pravdě, kdy prožíváme duchovní transplantaci nového srdce, zůstáváme dalších 15 minut. Vnímám a prožívám jednotlivá slova: Ježíš viděl učedníka – nyní vidí mě jako svého učedníka. Ježíš mluví k učedníkovi – nyní mluví ke mně. Mohu se Mu v duchu dívat do očí, nyní plním Jeho odkaz se stejnou vírou a odevzdaností jako učedník Jan pod křížem. „Ten učedník ji přijal do svého nejvlastnějšího,“ řecky eis ta idia, latinsky in sua – tedy v sebe. Jak přijal Ježíšovu matku v sebe? Skrze víru. Ve Fatimě Matka Boží řekla: „Nakonec Moje neposkvrněné srdce zvítězí.“ Těchto 15 minut nevyžaduje takovou koncentraci, událost vnitřního přijetí Ježíšovy matky za svou i slova s tím spojená je možné prožívat volněji. Když přijímáme Ježíšovu Matku duchovně do svého nitra, uvědomíme si, že ona je duchovním Jeruzalémem, tedy živým Božím chrámem, kde se Bůh setkává s lidmi (srov. Zj 21,2-3). Nový Jeruzalém symbolizuje čtverec (Zj 21,16). Ptáme se: Jak je v nás lidech naše první matka Eva i se svým genetickým duchovním kódem zla? Není to vidět, ale ovoce tohoto zděděného zla zakoušíme dennodenně. Eva, matka lidského pokolení, hříchem přijala ďáblovu infekci, jed pekelného hada, kterým je pýcha a emancipace od Boha, tedy egocentrismus. Ježíšova matka je nová žena, která naopak šlape ďáblovi na hlavu (Gen 3,15). Je nová matka, a to prvorozeného, kterým je Ježíš, a druhorozených, kteří Ježíše přijali. Maria, Ježíšova a naše Matka, je plná milosti – kecharitomene (Lk 1,28). Víme, že podstatou dědičného hříchu je ztráta milosti, a tu nám ztratila první žena, Eva. To, že je Maria milostiplná, v důsledku znamená, že je celá neposkvrněná, není v ní ani stopy hříchu, který na nás přenesla první matka, Eva. Na závěr si uvědomuji: Přijal jsem Ježíšovu matku. Mám nové srdce. Posledních pět minut této hodiny využijeme na krátké svědectví. Tyto dvě pravdy – spoluukřižování (15 minut) a přijetí Ježíšovy matky (15 minut) – disponují k přijetí dalších čtyř pravd, které jsou spojeny s posledními čtyřmi slovy na kříži. O nich si povíme v druhé části, v uvedení do tajemství Kristovy smrti. Písmo říká: „Nevíte, že tím křtem jste byli ponořeni do Kristovy smrti?“ (Ř 6,3)

Watch this video on: https://vkpatriarhat.org/en/?p=24130 Subscribe to BCP newsletters https://bit.ly/3cJLzzm Every sincere bishop, priest and believer perceives that the contemporary Church needs a spiritual revival. This must begin with each individual, and especially with the basic cell of the Church, which is the family, that is, father, mother and children. For everyone, it begins with prayer, that is, building a personal relationship with God. But the conditions for this must be created, because in the daily pace of life one is unable to find time for deeper prayer. On the other hand, however, young people and children spend several hours a day on smartphones, which have swept the world in recent years. Thus, they waste their time not only in vanities, but directly in instructions on moral depravity, crime and satanism. What are the prospects for humanity that refuses to accept the truth? People may be deceived a hundred times, and still continue to believe lies that lead them to their own self-destruction, both temporal and eternal. What is the solution for Christians who want to keep the faith and save their souls? The only way to save oneself is true repentance and persistent prayer. Many ask: What should we pray, how and when? We provide here a short guide entitled “Home church”, the basis of which is the so-called Holy Hour daily from 8 to 9pm. Christian spirituality is connected with the basic truths of faith and keeping God’s commandments. It is a life that reckons daily with the living God, with the reality of the struggle with sin and the spirit of lies, and remembers eternity, death and God’s judgment. It is vital to maintain a personal contact with God, a living connection with our Lord and Saviour, from where the Christian draws light and strength for each day to remain faithful to the Lord. This also includes keeping God’s laws and Christ’s commandments in our personal life. Modesty that the Gospel urges upon us is extremely topical today. It is the opposite of materialism, i.e. slavery to things and the pride of life. God is looking for true Christians to become the salt and the light, the new leaven that can leaven the paralyzed Catholic Church. Today, moreover, pagan pseudo spirituality is being sucked into the spiritual vacuum created by a consumerist society overwhelmed by the spirit of this world. In no case can a Christian replace prayer with the so-called oriental Zen or yoga meditation or other New Age psychotechniques or practices. That would be spiritual suicide. Saints became saints primarily through persistent prayer, and this is still true today. We recommend the following tried and tested prayer schedule for the home church, which is based on the Holy Hour from 8 to 9 pm: Monday 8-9pm 5 minutes confessing sins to God and to one another – after each short confession of sin you say, “Lord, have mercy!”, and the others also say, “Lord, have mercy!” 5 minutes giving thanks to God – after each short prayer of thanks you say, “Thank You, Lord,” and the others also say, “Thank You, Lord” 5 minutes of prayer intentions – after each intention you say, “Lord, hear our prayer,” and the others say the same 15 minutes singing About 25 minutes praying the Rosary The hour ends with a prayer stop and the faithful receive a blessing given by bishops and priests at 9pm Tuesday 8-9pm The same schedule Wednesday 8-9pm About half an hour – prayer of unity and power acc. Mk 11:23 (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=13812) Prayer of the Rosary Prayer stop and receiving a blessing at the end Thursday 8-9pm Contemplation of the Lord’s passion and the Way of the Cross (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=812, https://vkpatriarhat.org/en/?p=808) Prayer stop and receiving a blessing at the end Friday 8-9:25pm One week – contemplating 1st-4th word from the cross The other week – contemplating 3rd, 5th, 6th and 7th word from the cross (Seven Words from the Cross – see https://vkpatriarhat.org/en/?cat=47) At 9pm – we make a prayer stop, receive a blessing, and then continue the prayer The schedule of the Holy Hour can be modified according to the period of the year. For example, during Christmas time we can sing carols for half an hour and pray the Rosary for another half hour. We can also, for example, devote a whole hour to singing religious hymns once or twice a week, which may also be accompanied by musical instruments if possible. Through singing, we often open ourselves easily to the Spirit of God, and in this way, we can deepen our personal relationship with our Heavenly Father, with Jesus and His and our Mother. It would be ideal to try to follow the suggested schedule for a whole year, and only then can various changes be introduced. But above all, one must be vigilant to ensure that the change does not quench the spirit of our personal relationship with God and that the spirit of the world does not penetrate through it. It is very good, for example, to read about the lives of the martyrs and saints at least once or twice a week after the end of the Holy Hour. The Holy Hour should become a part of our daily life. The beginnings are the most difficult, but anyone who perseveres will see positive results. The Holy Hour is truly a necessary condition for rooting a family in a Christian lifestyle amidst the pressure of the world. It completely changes the atmosphere in the family. This one-hour prayer brings us God’s peace and harmony and has a beneficial healing effect on human souls. Jesus said: “Could you not watch with Me one hour?” This request of Jesus should be our primary motivation every day. The time we devote to prayer is a concrete gift to God. It is also our living and holy sacrifice, our spiritual service (cf. Rom 12:1). This time brings us great blessing. Jesus encourages us: “Lay up for yourselves treasures in heaven, where neither moth nor rust destroys and where thieves do not break in and steal.” Therefore, we must begin and persevere. The weekend schedule also includes a renewed Celebration of Sunday, which begins on Saturday evening. Saturday 8-9:20pm Prophetic prayer acc. Ezek 37 (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=18244) At 9pm – we make a prayer stop, receive a blessing, and then continue the prayer The Celebration of Sunday begins: Saturday 9:20-10:20pm Contemplating the resurrection truths – the first hour (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=785) Sunday 5-7am Contemplating the events of Sunday morning connected to the resurrection, accompanied by songs (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=796, https://vkpatriarhat.org/en/?p=794) 8-9am Contemplating the descent of and re-filling with the Holy Spirit (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=800) Attendance at Mass Those who cannot be present at Mass can experience the Mass spiritually according to the booklet (see http://vkpatriarhat.org/en/wp-content/uploads/2022/07/en-The-mystery-of-faith-%E2%80%93-the-Eucharist.pdf) Afternoon: A fellowship of about 3-5 families gather together, preferably both men and women separately, for approximately 1-2 hours. The meeting may end with contemplating the apparition of Jesus to the Emmaus disciples – 20 minutes (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=802) 8-9pm Contemplation – Jesus appears to the apostles without Thomas and then to the apostles together with Thomas (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=802, https://vkpatriarhat.org/en/?p=11579) Prayer stop and receiving a blessing at the end This is the current model of celebrating the Lord’s Day, i.e. the day of Christ’s resurrection and of the descent of the Holy Spirit. We seek to apply the idea of the four basic principles of the early Church in Jerusalem: 1) prayer, 2) apostles’ teaching, 3) liturgy, 4) fellowship (see Acts 2:42). The model of celebrating the Lord’s Day, i.e. the day of Christ’s resurrection and of the descent of the Holy Spirit, involves the application of the four basic principles of the early Church in Jerusalem, namely: 1) prayer, 2) apostles’ teaching, 3) liturgy, 4) fellowship (see Acts 2:42). For the home church, we also recommend a daily prayer stop of 3-5 minutes according to the old church tradition at fixed times: when getting up, at 9am, noon, 3pm, 6pm, 9pm, and before bedtime (see https://vkpatriarhat.org/en/?p=4952). It is said of the early Christians that they gathered daily in the temple and from house to house (Acts 5:42). The Apostle Paul speaks about home churches: “Aquila and Priscilla greet you heartily in the Lord, and so does the church that meets at their house.” (1Cor 16:19) “Please give my greetings to our brothers and sisters at Laodicea, and to Nympha and the church that meets in her house.” (Col 4:15) The family, representing a small church, is the foundation of the home church. A healthy Christian family is a living cell of the Church keeping its own prayer schedule. The current crisis of faith has been compounded by a literally death blow in the form of Fiducia Supplicans. Because of this, not only the spirit of the world, but also the curse has penetrated the Catholic Church. Thus, the Church is being transformed into a New Age anti-church that leads not to salvation but to damnation. Now it depends on each bishop whether, through his courage and fidelity to Christ, he will remove this cloud of spiritual darkness from the souls entrusted to him by God, or, on the contrary, give it space. It is the prayer of the believers that is decisive here. Therefore, it is necessary to prioritize the revival of the family through the home church. All other activities that would replace prayer are unimportant, misleading, or even harmful. A situation may arise that when a faithful bishop opposes the Bergoglio sect, he will be literally forcibly deprived of his office and replaced by a heretical bishop who will hold the diocese under the curse of Fiducia Supplicans. What should this bishop, persecuted for Christ, do? He should start living the form of monastic life together with a group of 4 5 priests in an ordinary house in a suitable place in his diocese. At the same time, this community will become a spiritual centre from which they will guide and encourage faithful priests, as well as active laypeople and families. From there, they will also carry out external missions according to the existing opportunities. The system of discipleship also serves the revival of the Church. This is something similar to the former so-called catechumenate in the Church. Therefore, today’s true Catholic bishops have two options: either they will save the diocese and remain in office, separated from Bergoglio’s apostate structure, or they will turn into a catacomb Church. The catacomb Church also needs a bishop and a group of priests. The reality is that if only one bishop in a given country separates from the Bergoglio sect, he will hardly withstand the pressure and remain in office, as the gay network that occupies the Catholic Church will not allow him to implement a revival programme. If two or three dioceses separate from the apostate structure, it will be easier for the bishops to keep their churches, monasteries, retreat houses or, if possible, other means of catechesis and spiritual activity, for the sake of the revival. But today we must reckon seriously with the second form, namely, the form of the catacomb Church. However, let us remember that it has always been and will always be true that the gates of hell will not overcome the Church of Christ! + Elijah Patriarch of the Byzantine Catholic Patriarchate + Methodius OSBMr + Timothy OSBMr Secretary Bishops 12 February 2024

Sehen Sie dieses Video auf: https://vkpatriarhat.org/de/weitere-kommentare/ Abonnieren Sie Newsletter vom BKP https://bit.ly/3Bd034V In einem Interview mit der Zeitung „La Stampa“ am 29. Januar 2024 kommentierte der ungültige Papst Franziskus erneut seine häretische Erklärung Fiducia supplicans. Zitat von Bergoglio: „Christus ruft alle hinein.“ Es ist allgemein bekannt, auch wenn Bergoglio es psychologisch verdreht, dass die Erklärung Fiducia supplicans die Segnung homosexueller Paare fördert. Damit legalisiert sie die Sünde der Sodomie, für die Gott zeitliches und ewiges Feuer androht. Darüber hinaus ist es Blasphemie und Rebellion gegen Gott, den Schöpfer. Christus ruft alle hinein, aber die Voraussetzung ist die Reue, d. h. die Sünde als Sünde zu bezeichnen. „Wenn ihr nicht Buße tut, werdet ihr alle umkommen“ (Lk 13,3). Zu denen, die sich weigern, Buße zu tun, sagt Christus: „Ich kenne euch nicht, woher ihr seid. Weg von mir, ihr habt alle Unrecht getan!“ (Lk 13,27). Zitat von Bergoglio: „Das Evangelium ist da, um alle zu heiligen. Natürlich unter der Bedingung, dass der gute Wille vorhanden ist.“ Hier manipuliert Bergoglio die Menschen, als ob Unbußfertige geheiligt würden und als ob sie ihre Sünde überhaupt nicht bekennen müssten. Natürlich haben die unbußfertigen LGBTQ-Personen, die als Paar ankommen und um eine sogenannte Segnung bitten, keinen guten Willen zur Reue. Zitat von Bergoglio: „ Es ist notwendig, genaue Anweisungen für das christliche Leben zu geben.“ Auf diese Weise kommentiert Bergoglio Fiducia supplicans, das als zentrale Frage die Segnung homosexueller Paare und ihr sündiges Leben behandelt. Er sagt, man müsse ihnen genaue Anweisungen für das christliche Leben geben. Dies ist an sich schon absurd, da sie echte Reue von vornherein ablehnen. Bergoglio erlegt Anweisungen für ein genaues christliches Leben in einer schweren Sünde mit einem sogenannten Segen auf. Solche Anweisungen und Segnungen stellen einen genauen Weg in die ewige Verdammnis dar. Zitat von Bergoglio: „... ich betone, dass nicht die Verbindung gesegnet wird, sondern die Personen.“ Bischof Martin aus Malawi antwortet auf Bergoglios Demagogie im Namen aller wahren katholischen Bischöfe, nicht nur der afrikanischen Bischöfe: „Das Dokument fordert uns auf, zwei Personen desselben Geschlechts als Individuen, aber nicht als Paar zu segnen. So werden diese beiden Personen desselben Geschlechts, die in der Nacht zuvor als Paar zusammen geschlafen haben und sich uns als Paar vorstellen, als Einzelpersonen gesegnet, aber sie verlassen unsere Gegenwart als Paar. Sie kehren als Paar nach Hause zurück. Sie schlafen als Paar im selben Bett. Aber das Dokument sagt, dass sie nicht als Paar gesegnet sind, auch wenn sie scheinbar als Paar gesegnet wurden. Wie kann das die authentische Lehre der Kirche unverändert lassen?!“ Dies hebt den Dekalog und das Glaubensbekenntnis auf und führt einen Antidekalog ein. Aber das ist nicht mehr die katholische Lehre! Das ist nicht mehr die katholische Kirche! Zitat von Bergoglio: „Aber wir sind alle Sünder. Warum also eine Liste der Sünder erstellen, die in die Kirche eintreten können, und eine Liste der Sünder, die nicht in die Kirche eintreten können? Das ist nicht das Evangelium.“ Das ist der Gipfel von Bergoglios Demagogie und Manipulation. Bergoglio hat eine spezielle Liste von privilegierten Personen in der Kirche erstellt, nämlich LGBTQ-Personen. Er ist sogar bereit, sie anzubeten, indem er ihnen die Füße küsst, anstatt sie zur Buße und zur Rettung ihrer Seelen aufzurufen. Alle Menschen sind Sünder, für die Jesus gekommen und am Kreuz gestorben ist, aber nur die Sünder, die sich Gott zuwenden und Buße tun, werden gerettet. Bergoglio hindert sie jedoch daran, indem er ihr sündiges Leben mit seinem Pseudo-Segen versieht. Zitat von Bergoglio: „Wer mit Vehemenz protestiert, gehört kleinen ideologischen Gruppen an.“ Jeder Bischof, jeder Priester und jeder Gläubige muss mit Vehemenz gegen Bergoglios Erklärung Fiducia supplicans protestieren und sie ablehnen! Wenn jemand diese Erklärung unter falschem Gehorsam annimmt, ist er Gott gegenüber ungehorsam und schließt sich selbst aus der Kirche aus. Wenn sie nicht Buße tun, werden sie auf ewig verdammt sein. Das ist die Lehre des Evangeliums. Das ist die katholische Lehre. Wenn Bergoglio heute frei und widerstandslos in offener Rebellion gegen Gott auftreten und behaupten kann, dass diejenigen, die protestieren, nur kleine ideologische Gruppen sind, ist dies ein Zeichen für einen tiefen postkonziliaren Niedergang. Dies sollte jeden katholischen Christen dazu veranlassen, zu beten und wirklich Buße zu tun. Bergoglio beschrieb die Afrikaner als „einen Sonderfall“. Zitat: „Für sie ist Homosexualität aus kultureller Sicht etwas ‚Hässliches‘; sie tolerieren sie nicht.“ Ja, afrikanische Katholiken tolerieren die Sünde der Sodomie nicht. Aber es handelt sich nicht einfach um eine kulturelle Sicht, wie Bergoglio wieder einmal manipulativ behauptet. Die Bischöfe von Kamerun haben die biblische, d. h. katholische Lehre in mehreren Punkten klar definiert. Aus dieser Kontinuität der Lehren der Heiligen Schrift und der Tradition geht klar hervor, dass Sodomie eine himmelschreiende Sünde ist. Es ist Wahnsinn, Provokation und Rebellion gegen Gott, das sündige Leben der Sodomiten zu segnen! Zitat von Bergoglio: „Ich hoffe, dass allmählich alle durch den Geist der Erklärung Fiducia supplicans beruhigt werden.“ Worauf hofft Bergoglio eigentlich? Die Erklärung Fiducia supplicans hat die katholische Kirche bereits in eine Anti-New-Age-Kirche verwandelt. Bergoglio strebt nun die Umsetzung der nächsten Stufe an, nämlich dass allmählich alle durch den Geist dieser Erklärung beruhigt werden. Der Ausdruck „allmählich durch den Geist beruhigt werden“ bedeutet, einen unreinen Geist und einen Geist der Rebellion gegen Gott und seine Gebote anzunehmen und sich mit ihm zu vereinen. Bergoglio wiederholt ständig das Wort „alle“. Sein Ziel besteht darin, die weltweite totalitäre Herrschaft des Antichristen in der Seele eines jeden Menschen zu errichten. In dieser außergewöhnlichen Situation ist es daher die Pflicht eines jeden Bischofs, Priesters und Gläubigen, sich von Bergoglios Sekte zu trennen. Wer unter der falschen Jurisdiktion des ungültigen Papstes verbleibt, wird allmählich gezwungen sein, sich durch den Geist der Rebellion gegen Gott zu beruhigen. Zitat von Bergoglio: „(Die Erklärung) will einschließen und nicht spalten. Sie lädt dazu ein, aufzunehmen... “. Wenn wir seine Worte präzisieren, sagt Bergoglio in Wirklichkeit: (Die Erklärung) will unbußfertige LGBTQ-Personen in die Kirche einschließen und damit die Kirche ihrer Heilsmission berauben, die mit den Worten Christi verbunden ist: „Buße predigen zur Vergebung der Sünden allen Völkern“ (vgl. Lk 24,47). Bergoglios Worte „nicht spalten“ bedeuten, dass Christen nicht länger eine biblische Einstellung zur Sünde haben und dem Weg der Erlösung folgen sollten, denn dann würden sie spalten. Mit den Worten „(Die Erklärung) lädt ein, aufzunehmen“ wiederholt Bergoglio seine unerbittliche Forderung, dass ein Bischof nicht mehr Bischof sein kann, wenn er nicht bereit ist, unbußfertige LGBTQ-Personen in die Kirche aufzunehmen und ihre Verbindungen zu segnen. Zitat von Bergoglio: „(Die Erklärung lädt dazu ein), die Menschen Gott anzuvertrauen.“ Hierbei handelt es sich um eine weitere Manipulation von Bergoglio. Tatsächlich bezieht sich der Begriff „Menschen“ auf unbußfertige LGBTQ-Personen, die sich radikal weigern, Buße zu tun. Kardinal Müller hat offen erklärt, dass sich hinter der LGBTQ-Agenda der Geist des Antichristen verbirgt. Und was das Anvertrauen an Gott angeht, so vertraut Bergoglio sie dem Gott an, dem er sich in Kanada von einem Zauberer weihen ließ. Zitat von Bergoglio: „Aber ich gehe jedenfalls immer vorwärts, Tag für Tag.“ Aber wohin? Sein Motu proprio Ad theologiam promovendam, in dem er einen Paradigmenwechsel einleitet, und seine blasphemische Erklärung Fiducia supplicans stellen beide einen Weg dar, der von Christus wegführt und in die ewige Verdammnis führt. Bergoglio geht diesen Weg, wie er sagt, „immer vorwärts, Tag für Tag.“ Zitat von Bergoglio: „In der Kirche gab es schon immer Grüppchen, die schismatisch gefärbte Überlegungen anstellten…“. Heutzutage ist ein Schisma unwirklich, weil die Kirche keinen Papst hat. Bergoglio hat sich als offenkundiger Häretiker, wie von den Kirchenvätern, Kirchenlehrern und Heiligen gelehrt, selbst aus der Kirche ausgeschlossen und kann daher nicht ihr Oberhaupt sein. Er hat lediglich das päpstliche Amt inne und befindet sich nicht nur in der Abspaltung von Christus, sondern buchstäblich im Abfall vom Glauben und unter dem mehrfachen Anathema Gottes, d.h. unter dem Fluch Gottes. Schlussfolgerung: Durch die Erklärung Fiducia supplicans hat Bergoglio die katholische Kirche in eine New-Age-Antikirche umgewandelt. Damit hat er die Grundlagen der Kirche, nämlich das Glaubensbekenntnis, den Dekalog und die Gebote Christi, zerstört. Nun setzt er ein Programm um, damit jeder, bis hin zum letzten Gläubigen, allmählich durch den Geist der Erklärung Fiducia supplicans beruhigt wird, d. h. im Geist des Antichristen verwurzelt ist. Wie wird die katholische Kirche gerettet? Jeder Bischof, jeder Priester und jeder Gläubige muss sich von Bergoglios Sekte trennen. Wer unter seiner Jurisdiktion bleibt, muss Bergoglio gehorchen, selbst um den Preis, Christus zu verraten. Damit zieht sich ein solcher automatisch das Anathema gemäß Gal 1,8-9 zu, d.h. den Ausschluss aus der katholischen Kirche und dem mystischen Leib Christi. Mit der Trennung von Bergoglio werden die Voraussetzungen geschaffen, um einen neuen legitimen Papst anzuerkennen und somit die katholische Kirche zu retten. Die Situation in der Welt ist sehr ernst. Es gab das Covid-Experiment an der Menschheit – das war ein Vorspiel, jetzt ist es das Feuer des Krieges, und selbst die Prognosen für die Zukunft sind nicht optimistisch. Wird es eine Pandemie sein? Oder ein anderes Mittel zur Reduzierung der Menschheit? Oder wird die Gnade Gottes eine Chance haben? Das werden die derzeitigen Bischöfe entscheiden. Wer von ihnen wird die Wolke des Fluchs durchbrechen, die über der Menschheit hängt und von Bergoglio und dem Verrat der Kirche herbeigeführt wurde? Gott wartet auf mutige Bischöfe, die sich mit ihren Diözesen von dem Fluch trennen und es so dem Geist Gottes ermöglichen, die Kirche wiederzubeleben und die Nationen zu retten. Deshalb, liebe Priester und Gläubige, vereinen Sie sich täglich von 20.00 bis 21.00 Uhr im Gebet und beten Sie besonders für Ihre Bischöfe. Ermutigen Sie sie gleichzeitig durch Briefe, E-Mails oder auf andere Weise, einen rettenden Schritt für sich und für Sie zu tun. Sie brauchen diese Gnade, die Sie ihnen durch Gebet und Opfer erlangen können. + Elija Patriarch des Byzantinischen katholischen Patriarchats + Methodius, OSBMr + Timotheus, OSBMr Bischöfe-Sekretäre Am 1. Februar 2024

Guarda questo video su: https://vkpatriarhat.org/it/?p=10535 Sottoscriviti al servizio di NewsLetter di PCB https://bit.ly/3Jdjdtu Il 24 gennaio 2024, sotto la bandiera della Conferenza episcopale ceca (CBK), è stata pubblicata una dichiarazione che approva la cosiddetta benedizione delle unioni irregolari, cioè le unioni LGBTQ. Chiediamo cosa significa. Si tratta di benedire la sodomia da un lato e le cosiddette coppie queer dall’altro. Ciò include anche le “unioni delle coppie irregolari” con animali, ad es. rientrano in questa categoria il matrimonio di un uomo con una capra o di una donna con un cane, e anche le coppie più assurde. A questo scopo i vescovi belgi hanno addirittura introdotto una nuova cerimonia liturgica. Quindi questa follia, che contraddice la ragione umana e la dignità umana, può ora essere benedetta, per così dire, nella Repubblica Ceca, sotto l’obbedienza di Francesco Bergoglio e del suo lacchè alla guida della CBK, Jan Graubner. Se qualcuno dei vescovi si rifiuta di benedire queste unioni irregolari, dovrà affrontare gravi sanzioni, compreso il licenziamento. Ma è necessario sapere che in mezzo a questa follia c’è stata una divisione nella Chiesa. Da un lato ci sono coloro che rimangono fedeli all’insegnamento cattolico, come tutti i vescovi dei Paesi africani, i vescovi di Ungheria, Polonia, Bielorussia, Kazakistan e altri. E dall’altra parte ci sono i seguaci dell’omolobby di Bergoglio. Tra questi c’è anche la Repubblica Ceca con Jan Graubner, presidente della CBK. Graubner abusò dell’autorità ecclesiastica e, contro la coscienza della maggioranza dei vescovi cechi di mentalità ortodossa, li globalizzò e li trasformò in seguaci dell’eretica e blasfema Fiducia supplicans. Ciò li mette in ribellione contro Dio e contro la moralità naturale. Il capo della CBK ha dato l’impressione che tutti i vescovi siano d’accordo con questa scandalosa eresia dello pseudo papa Bergoglio che contraddice gli insegnamenti delle Sacre Scritture e l’intera Tradizione della Chiesa. Per Fiducia supplicans, lo pseudo papa Francesco Bergoglio è stato ipso facto scomunicato, cioè espulso dalla Chiesa, e su di lui è caduto l’anatema – la maledizione – di Dio secondo Gal 1,8-9. L’insegnamento della Chiesa è che il papa che è un eretico manifesto si è scomunicato dalla Chiesa e quindi non può esserne il capo. Ciò è confermato non solo da san Bellarmino, ma anche dai Padri della Chiesa come san Girolamo, san Cipriano, sant’Agostino, e anche dalla bolla dogmatica Cum ex apostolatus officio. Inoltre, le Sacre Scritture affermano che anche se un angelo dal cielo predica un vangelo diverso, giace sotto il giudizio: “Sia maledetto!” Il fatto che Bergoglio continui a occupare la carica più alta è un altro discorso. Il fatto è che è un papa invalido, e nessun vescovo, sacerdote o credente può obbedirgli o sottomettersi, altrimenti incorrono anch’essi nell’anatema di Dio. Se morisse in questo stato sarebbe dannato in eterno. Inoltre, questo anatema di Dio si è abbattuto sullo pseudo papa non solo per l’anti-vangelo sodomita, ma anche per essersi consacrato pubblicamente a Satana in Canada in un rito guidato da uno stregone. Una persona che si è consacrata a Satana non può essere il rappresentante di Cristo sulla terra, cioè il capo della Chiesa – questo è assurdo! I vescovi della Repubblica Ceca sono ora obbligati a uscire dalla loro passività e a separarsi radicalmente dalla manipolazione di Graubner. Graubner cerca di suggerire ai fedeli cattolici che, in determinate circostanze, Dio presumibilmente benedice il peccato della sodomia che grida verso il cielo. Ma allora sorge la domanda: chi è il dio di Graubner? Probabilmente lo stesso a cui Bergoglio si è consacrato in Canada. Qui il silenzio è un crimine. È necessario che ogni vescovo dica chiaramente se benedice la sodomia o vieta questa benedizione. I fedeli di tutte le diocesi devono sapere se il loro vescovo è un seguace dell’omolobby di Bergoglio o è rimasto fedele a Cristo. Non può affermare di essere fedele a Cristo e all’omolobby allo stesso tempo! Oggi i cattolici devono letteralmente bombardare il vescovo diocesano con le loro richieste e chiedere una dichiarazione chiara sul fatto che egli proibisca la benedizione della sodomia o la favorisca. Qui si applicano le parole di Gesù: “Il vostro parlare sia: ‘Sì, sì; no, no’; poiché il di più viene dal maligno”. Questa è una questione importante, che riguarda la salvezza o la condanna di ogni vescovo, e inoltre è motivo di inciampo ai piccoli. Gesù avverte: “Guai a colui che avrà scandalizzato uno di questi piccoli. Sarebbe meglio per lui se gli fosse appesa al collo una macina da mulino e fosse gettato in fondo al mare”. (Mt 18,6) Non solo i cattolici, ma anche molti cittadini della Repubblica Ceca che non appartengono alla Chiesa, sono scandalizzati dal fatto che la Chiesa cattolica già benedice, come afferma addirittura nella sua dichiarazione, le unioni sodomite. A questa dichiarazione della CBK farà riferimento anche l’omolobby parlamentare al momento di decidere se approvare o respingere la legge “matrimonio per tutti”, che comporta la revoca automatica dei diritti genitoriali, come abbiamo visto in Germania. È assurdo che sia la CBK a benedire la sodomia e a portare una maledizione sulla nazione! Chi vuole sinceramente salvarsi non può unirsi al cosiddetto papa che si è pubblicamente opposto a Dio Creatore e alle leggi morali e ha stabilito un cambio di paradigma nel suo motu proprio Ad theologiam promovendam del 1° novembre 2023. Così facendo ha praticamente abolito il fondamento della Chiesa, che è il Credo e il Decalogo. Sotto la guida di Bergoglio, non è più la Chiesa cattolica a garantire la salvezza, ma al contrario, è l’anti-Chiesa della New Age che, attraverso frasi menzognere che abusano delle Sacre Scritture, conduce i cattolici alla perdizione eterna. Pertanto, ogni cattolico ceco deve prendere una decisione: o schierarsi con lo pseudo papa Bergoglio e il suo lacchè ceco Jan Graubner, oppure rimanere fedele agli insegnamenti cattolici e alla via della salvezza. Ma poi deve respingere coerentemente l’eretica Fiducia supplicans e separarsi dall’unità interiore con il papa invalido, altrimenti la sua salvezza è molto seriamente messa in pericolo. Citazione dal documento di Graubner che approva le unioni irregolari: “Il 18 dicembre 2023, il Dicastero per la dottrina della fede ha emesso il documento Fiducia supplicans (FS), che consente, in determinate circostanze, il conferimento di benedizioni pastorali, cioè non sacramentali o liturgiche, alle persone che vivono in unioni irregolari”. Questa affermazione chiarisce che si tratta di unioni, cioè di una vita in peccato grave, che si dice sia benedetta in determinate circostanze. Che scandalosa eresia! Il documento ipocrita crea evasivamente l’impressione che si tratti di benedire le persone. Ma si tratta solo di una manovra psicologica, perché nel documento si legge che queste persone vivono in convivenze irregolari permanenti. Vengono proprio per far benedire dalla Chiesa il loro pseudo matrimonio. Il cardinale Müller, prefetto emerito della Congregazione per la dottrina della fede, ha dichiarato apertamente che si tratta di benedire gli atti omosessuali. Una tale benedizione è una blasfemia punibile e un’aperta ribellione contro Dio! Parlare qui di diversi tipi di benedizione è un mero camuffamento per coprire la natura del reato. Citazione della CBK: “Lo scopo delle benedizioni pastorali è tendere alla salvezza di ogni persona, che è missione e obiettivo della Chiesa”. Attraverso la cosiddetta benedizione, due omosessuali che vivono in un peccato grave, che nella Sacra Scrittura viene chiamato atimia o abominio (Rm 1,26), vengono confermati sulla via della perdizione eterna piuttosto che sulla via della salvezza. Al contrario, la Chiesa cattolica ha l’obbligo di incoraggiarli al pentimento, che è una condizione assoluta di salvezza, e non di benedirli, sapendo che vivono in una relazione irregolare. Ciò contraddice l’essenza del Vangelo. Gesù o i suoi apostoli, Pietro o Paolo, avrebbero benedetto una relazione sodomita? Questo è assurdo! Incontrandosi con i sodomiti, avrebbero scacciato da loro i demoni impuri e li avrebbero invitati a pentirsi dicendo: “Ecco, tu sei stato liberato, guarito; va’ e non peccare più”. Citazione della CBK: “La benedizione è conferita alle persone in modo tale da evitare anche l’apparenza di approvare, legalizzare o elevare la benedizione al livello del matrimonio sacramentale. Questa benedizione non è una benedizione liturgica…” I vescovi del Camerun affermano nella loro dichiarazione: “Distinguere tra contesti liturgici e non liturgici per applicare la benedizione a ‘coppie’ dello stesso sesso è ipocrita. L’atto di benedizione, sia compiuto in un’assemblea liturgica che in privato, rimane una benedizione. Dichiariamo pertanto non conforme qualsiasi forma di benedizione, pubblica o privata, che tenda a riconoscere come stato di vita le ‘coppie omosessuali”. Citazione della CBK: “La benedizione dovrebbe essere succinta, breve, semplice, cioè sotto forma di una preghiera semplice, e potrà concludersi con il segno della croce su ciascuna delle due persone”. Anche il popolo ceco può spiegarlo succintamente, brevemente e semplicemente: la Chiesa benedice la sodomia e non ha bisogno di spiegazioni contorte che cerchino di nascondere la realtà del crimine. Quando qualcuno fa notare a una coppia sodomita che dovrebbe rompere con il peccato e pentirsi perché è in ribellione contro Dio, ottiene la risposta: non capite; abbiamo ricevuto una benedizione dalla Chiesa. Ma con questa cosiddetta benedizione non vanno in paradiso, ma all’inferno. Fare il segno della croce non per scacciare i demoni, ma piuttosto per aiutarli a radicarsi è un grave abuso della croce di Cristo e del nome di Dio. Citazione della CBK: “Speriamo che questo approccio aperto e benevolo della Chiesa aiuti molte persone a riflettere più profondamente sulla loro situazione e a decidere di fare un nuovo passo nella vita lungo cammini coerenti con i principi del Vangelo”. Speriamo anche che i vescovi cechi rinsaviscano, comincino a riflettere più profondamente sulla loro situazione, si liberino dalla subordinazione a Graubner che controlla la CBK e decidano di fare un nuovo passo nella vita lungo cammini coerenti con i principi del Vangelo e non sostengono più la ribellione contro Dio che la CBK chiama ipocritamente un approccio benevolo della Chiesa. Il popolo ceco attende il pentimento salvifico dei suoi vescovi. Cari vescovi, separatevi quindi dalla CBK di Graubner e dalla setta di Bergoglio che vi portano sotto una maledizione e alla perdizione eterna. Affinché i fedeli cattolici cechi possano avere una corretta comprensione cattolica della questione, presentiamo un estratto dalla Dichiarazione dei vescovi del Camerun: “Di fronte agli abusi semantici volti a distorcere il valore delle realtà e il vero significato dei concetti di famiglia, coppia, coniuge, sessualità e matrimonio… dichiariamo all’unanimità quanto segue: 1. La persona umana è creata maschio e femmina: “Maschio e femmina li creò” (Gen 1,26). Questa differenza immutabile, che è il fondamento della loro relazione e della loro complementarità, si realizza nei vincoli matrimoniali. 2. L’omosessualità falsifica e corrompe l’antropologia umana e banalizza la sessualità, il matrimonio e la famiglia, fondamenti della società. … Nella storia dei popoli, la pratica dell’omosessualità non ha mai portato ad un’evoluzione sociale, ma è un chiaro segno della decadenza implodente delle civiltà. L’omosessualità, infatti, mette l’umanità contro se stessa e la distrugge. 4. …Le unioni omosessuali non sono matrimoni. Snaturano il significato del matrimonio riducendolo a un legame sterile, compiacente e perverso: “passioni ignominiose” (Rm 1,26). 5. … (L’omosessualità) è una disumanizzazione dell’amore, “un abominio” (Lev 18,22). Rifiutarla non è in alcun modo discriminatorio; è una legittima tutela dei valori costanti dell’umanità di fronte a un vizio divenuto oggetto di una richiesta di riconoscimento giuridico e, oggi, oggetto di una benedizione. 8. Di conseguenza, vietiamo formalmente ogni benedizione delle “coppie omosessuali” nella Chiesa del Camerun. 9. Poiché Dio non vuole la morte del peccatore, ma la sua conversione alla vita eterna, raccomandiamo a coloro che sono inclini all’omosessualità… una conversione radicale. + Elia Patriarca del Patriarcato Cattolico Bizantino + Metodio OSBMr + Timoteo OSBMr Vescovi Segretari 9 febbraio 2024

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21472 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs Pod szyldem Konferencji Episkopatu Czech (ČBK) 24 stycznia 2024 r. opublikowano proklamację zatwierdzającą tzw. błogosławieństwo nieregularnych związków partnerskich, czyli związków partnerskich LGBTQ. Pytamy: co to oznacza? Chodzi o błogosławieństwo sodomii, a także o błogosławieństwo tzw. queer parów. To zawiera i „nieregularne związki partnerskie” ze zwierzętami, czyli np. małżeństwa mężczyzny z kozą lub kobiety z psem, a do tej kategorii zaliczają się jeszcze bardziej absurdalne pary. W tym celu biskupi belgijscy wprowadzili nawet nową ceremonię liturgiczną. Tak więc to szaleństwo, które stoi w sprzeczności z ludzkim rozumem i godnością człowieka, już będzie można tzw. błogosławić i w Czechach a to pod posłuszeństwem Franciszku Bergoglio i jego sługusowi, który stoi na czele ČBK, Janu Graubneru. Jeśli któryś z biskupów nie będzie chciał błogosławić tych nieregularnych związków partnerskich, grożą mu surowe sankcje, łącznie z wydaleniem. Jednak pośród tego szaleństwa trzeba wiedzieć, że w Kościele nastąpił podział. Z jednej strony są tacy, którzy pozostają wierni nauce katolickiej, jak na przykład wszyscy biskupi krajów afrykańskich, biskupi Węgier, Polski, Białorusi, Kazachstanu i inni. Z drugiej strony są zwolenniki homolobby Bergoglia. Dotyczy to także Czech z przewodniczącym ČBK Janem Graubnerem. Graubner nadużył władzy kościelnej i wbrew sumieniu większości prawowiernych biskupów czeskich zglobalizował ich i przekształcił w zwolenników heretyckiej i bluźnierczej „Fiducia supplicans”. Ona stawia ich w pozycji buntu przeciwko Bogu i naturalnej moralności. Szef ČBK sprawia wrażenie, jakby wszyscy biskupi zgadzali się z tą skandaliczną herezją pseudopapieża Bergoglio, która jest sprzeczna z nauką Pisma Świętego i całą Tradycją Kościoła. Za „Fiducia supplicans” na pseudopapieża Franciszka Bergoglio ipso facto spadła ekskomunika, czyli wykluczenie z Kościoła i anatema Boża – przekleństwo – zgodnie z Ga 1:8-9. Nauczanie Kościoła jest takie, że papież, jawny heretyk, wykluczył się z Kościoła i dlatego nie może być jego głową. Potwierdza to nie tylko św. Bellarmin, ale także Ojcowie Kościoła, jak św. Hieronim, św. Cyprian, św. Augustyn, a także bulla dogmatyczna „Cum ex apostolatus officio”. Co więcej, Pismo Święte stwierdza, że nawet jeśli anioł z nieba głosiłby inną ewangelię, spada na niego wyrok: „Niech będzie przeklęty!”. To, że Bergoglio nadal okupuje najwyższy urząd, to inna sprawa. To fakt, że on jest nieważnym papieżem i żaden biskup, ksiądz ani katolik nie może być mu posłuszny i podporządkowywać się mu, bo w przeciwnym razie również ściąga na siebie Bożą anatemę. Gdyby umarł w tym stanie, byłby potępiony na wieki. Co więcej, ta anatema Boża spadła na pseudopapieża nie tylko z powodu sodomskiej antyewangelii, ale także z powodu publicznego poświęcenia się szatanowi w Kanadzie w rytuale, prowadzonym przez czarodzieja. Osoba, która poświęciła się szatanowi, nie może być Namiestnikiem Chrystusa na ziemi, czyli głową Kościoła, to nonsens! Biskupi Czech teraz muszą wyjść ze swojej bierności i radykalnie oddzielić się od manipulacji Graubnera. Graubner czyli gauner próbuje przekonać katolików, że w pewnych okolicznościach Bóg rzekomo błogosławi wołający do nieba grzech sodomii. Pojawia się ale pytanie: kto w ogóle jest bogiem Graubnera? Prawdopodobnie jest to ten sam bóg, któremu Bergoglio poświęcił się w Kanadzie. Milczenie tutaj jest przestępstwem. Każdy biskup powinien osobiście jasno i wyraźnie powiedzieć, czy błogosławi sodomię, czy zabrania błogosławienia sodomii. Wierni wszystkich diecezji muszą wiedzieć, czy ich biskup jest zwolennikiem homolobby Bergoglia, czy pozostał wierny Jezusowi Chrystusowi. Nie może twierdzić, że jednocześnie jest wierny Chrystusowi i homolobby! Dziś katolicy muszą dosłownie bombardować biskupa diecezjalnego swoimi żądaniami i prosić o jasne oświadczenie, czy on zabrania błogosławienia sodomii, czy je promuje. Obowiązują tu słowa Jezusa: „Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od złego pochodzi”. Jest to istotna sprawa, która dotyczy zbawienia lub potępienia każdego biskupa, a ponadto to jest zgorszenie dla najmniejszych. Jezus ostrzega: „Biada temu, kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza” (Mt 18:6). Nie tylko katolicy, ale także wielu obywateli Czech i Moraw, którzy nie należą do Kościoła, są bardzo zgorszeni faktem, że Kościół katolicki już tak zwane błogosławi, jak stwierdza w oświadczeniu, związki partnerskie sodomitów. Do tego oświadczenia ČBK będzie także odwoływać się homolobby w parlamencie przy podejmowaniu decyzji o zatwierdzeniu lub odrzuceniu ustawy o „małżeństwach dla wszystkich”, która pociąga za sobą automatyczne odebranie praw rodzicielskich, jak widzimy w Niemczech. To absurd, że właśnie ČBK błogosławi sodomię i w ten sposób rzuca klątwę na naród! Kto szczerze pragnie zbawienia, nie może jednoczyć się z tzw. papieżem, który publicznie sprzeciwił się Bogu Stwórcy i prawom moralnym, oraz ogłosił zmianę paradygmatów w swoim motu proprio „Ad theologiam promovendam” z 1 listopada 2023 r. Czyniąc to, praktycznie zniósł fundament Kościoła, którym jest Credo i Dekalog. Pod przywództwem Bergoglio to już nie jest Kościół Katolicki, zapewniający zbawienie, ale wręcz przeciwnie, to antykościół New Age, który pod kłamliwymi frazesami, nadużywając Pisma Świętego, prowadzi katolików do wiecznego potępienia. Dlatego każdy katolik Czech, Morawy i Śląska musi podjąć decyzję: albo stanie po stronie pseudopapieża Bergoglio i jego czeskiego sługusa Jana Graubnera, czyli gaunera, albo pozostanie wierny katolickiej nauce i drodze zbawienia. Ale wtedy musi konsekwentnie odrzucić heretyckie „Fiducia supplicans” i oddzielić się od wewnętrznej jedności z nieważnym papieżem, w przeciwnym razie jest bardzo poważnie zagrożone jego zbawienie. Cytat z dokumentu Graubnera, zatwierdzającego nieregularne związki partnerskie: „Dykasteria ds. Nauki Wiary 18 grudnia 2023 roku wydała dokument «Fiducia supplicans» (FS), który w pewnych okolicznościach pozwala na udzielanie błogosławieństw duszpasterskich, w żadnym wypadku nie sakramentalnych czy liturgicznych, osobom, żyjącym w nieregularnych związkach partnerskich”. W tym stwierdzeniu wyraźnie jest powiedziane, że chodzi o związki partnerskie, czyli życie w grzechu ciężkim, który w pewnych okolicznościach jest błogosławiony. Ale to jest skandaliczna herezja! Obłudny dokument stara się alibistycznie sprawiać wrażenie, że chodzi o błogosławieństwo jednostek. Jest to jednak tylko manewr psychologiczny, bo z dokumentu wynika, że osoby te żyją w stałym nieregularnym związku partnerskim. Przychodzą właśnie po to, aby otrzymać dla tego pseudomałżeństwa błogosławieństwo od Kościoła. Kardynał Müller, emerytowany prefekt Kongregacji Nauki Wiary, otwarcie stwierdził, że jest to błogosławieństwo dla aktów homoseksualnych. Takie błogosławieństwo jest karygodnym bluźnierstwem i jawnym buntem przeciwko Bogu! Mówienie tutaj o różnych rodzajach błogosławieństw jest jedynie kamuflażem, mającym zatuszować istotę przestępstwa. Cytat ČBK: „Celem błogosławieństwa duszpasterskiego jest dążenie do zbawienia każdego człowieka, co jest misją i celem Kościoła”. Dwóch homoseksualistów, żyjących w grzechu ciężkim, który Pismo Święte nazywa atymią, czyli obrzydliwością (Rz 1:26), poprzez takie tzw. błogosławieństwo utwierdzają się nie na drodze do zbawienia, ale na drodze do wiecznego potępienia. Wręcz przeciwnie, Kościół katolicki ma obowiązek zachęcać ich do pokuty, która jest stanowczym warunkiem zbawienia, a nie błogosławić ich, wiedząc, że żyją w nieregularnym związku partnerskim. Jest to sprzeczne z istotą Ewangelii. Czy Pan Jezus lub Jego apostołowie, Piotr czy Paweł, pobłogosławiliby związek sodomitów? To jest absurd! Podczas spotkania z sodomitami wypędziliby z nich nieczyste demony, a następnie wzywaliby je do pokuty, mówiąc: „Zostałeś uwolniony – uzdrowiony – idź i nie grzesz więcej”. Cytat ČBK: „Błogosławieństwa udziela się osobom w taki sposób, aby uniknąć nawet pozorów aprobaty, legalizacji lub stawiania tego błogosławieństwa na poziomie małżeństwa sakramentalnego. To błogosławieństwo nie jest błogosławieństwem liturgicznym…” W swoim oświadczeniu biskupi Kamerunu stwierdzili: „Rozróżnienie między kontekstem liturgicznym i pozaliturgicznym w celu zastosowania błogosławieństwa do «par» tej samej płci jest hipokryzją. Akt błogosławieństwa, czy dokonany podczas zgromadzenia liturgicznego, czy prywatnie, zawsze pozostaje błogosławieństwem. Dlatego uznajemy za niedopuszczalną jakąkolwiek formę błogosławieństwa, czy to publicznego, czy prywatnego, której celem jest uznanie «par osób tej samej płci» za stan życia”. Cytat ČBK: „Błogosławieństwo powinno być powściągliwe, krótkie, proste, tj. w formie prostej modlitwy i może kończyć się znakiem krzyża nad każdą osobą”. Każdy Czech, Morawak i Ślązak może sobie też powściągliwo, krótko, i prosto wytłumaczyć, że Kościół błogosławi sodomię i nie potrzebuje żadnych zawrotnych wyjaśnień, które próbują ukryć realność zbrodni. Kiedy ktoś następnie wskaże takiej parze sodomitów, że powinni zerwać z grzechem i pokutować, ponieważ buntują się przeciwko Bogu, otrzyma odpowiedź: „Nie rozumiecie, otrzymaliśmy błogosławieństwo od Kościoła”. Ale z tym tak zwanym błogosławieństwem idą nie do nieba, ale do piekła. Czynienie znaku krzyża nie po to, aby wypędzać demony, ale aby je ukorzenić, jest rażącym nadużyciem krzyża Chrystusa i imienia Bożego jest to bluźnierstwo. Cytat ČBK: „Mamy nadzieję, że to otwarte i życzliwe podejście Kościoła pomoże wielu osobom głębiej przemyśleć swoją sytuację i podjąć decyzję o zrobieniu nowego kroku w życiu na drogach, zgodnych z zasadami Ewangelii”. Mamy także nadzieję, że czescy i morawscy biskupi opamiętają się i zaczną głębiej przemyśleć nad swoją sytuacją, oddzielą się od podporządkowania Graubnerowi, który rządzi ČBK, i podejmą decyzję o zrobieniu nowego kroku w życiu na drogach, zgodnych z zasadami Ewangelii, i nie będą już dłużej wspierać buntu przeciwko Bogu, który ČBK obłudnie nazywa życzliwym podejściem Kościoła. Czesi, Morawane i Ślązacy czekają na zbawczą skruchę swoich biskupów. Dlatego, drodzy biskupi, oddzielcie się od Graubnerowej ČBK i sekty Bergoglio, która ściąga was pod klątwę i do wiecznego potępienia. Dla prawidłowej katolickiej orientacji katolików czeskich, morawskich i śląskich w tej kwestii prezentujemy fragment proklamacji biskupów kameruńskich: „W obliczu nadużyć semantycznych, które mają na celu zniekształcenie wartości faktów i prawdziwego znaczenia pojęć rodzina, para, małżonkowie, seksualność i małżeństwo… jednomyślnie oświadczamy: 1. Osoba ludzka została stworzona jako mężczyzna i kobieta: „stworzył mężczyznę i kobietę” (Rdz 1:27). Ta niezmienna różnica, będąca podstawą ich relacji i komplementarności, realizuje się w związku małżeńskim. 2. Homoseksualizm fałszuje i wypacza antropologię człowieka oraz trywializuje seksualność, małżeństwo i rodzinę, podstawy społeczeństwa... W historii narodów praktykowanie homoseksualizmu nigdy nie doprowadziło do rozwoju społeczeństwa, ale jest wyraźną oznaką upadku cywilizacji. W rzeczywistości homoseksualizm zwraca ludzkość przeciwko sobie i niszczy ją. 4. Związki homoseksualne nie są małżeństwem. Wypaczają sens małżeństwa, redukując go do bezpłodnego, szukającego przyjemności i wypaczonego związku: „haniebnej namiętności” (Rz 1:26). 5. ... (homoseksualizm) jest odczłowieczeniem miłości, „obrzydliwością” (Kpł 18:22). Jego odrzucenie nie jest w żaden sposób dyskryminacją; jest to uprawniona ochrona trwałych wartości ludzkości w obliczu występku, który stał się przedmiotem prawa do prawnego uznania, a nawet dziś przedmiotem błogosławieństwa. 8. W rezultacie oficjalnie zabraniamy jakiegokolwiek błogosławienia „par homoseksualnych” w Kościele Kamerunu. 9. Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale jego nawrócenia do życia wiecznego, dlatego wzywamy tych, którzy mają skłonności do homoseksualizmu... do radykalnego nawrócenia”. + Eliasz Patriarcha Bizantyjskiego Katolickiego Patriarchatu + Metody OSBMr + Tymoteusz OSBMr biskupi-sekretarze 9. 02. 2024