WarningHumanity

Guarda questo video su: https://vkpatriarhat.org/it/?p=10728 Sottoscriviti al servizio di NewsLetter di PCB https://bit.ly/3Jdjdtu Nella preghiera interiore è necessario prendere coscienza delle verità essenziali che riguardano individualmente ogni persona, cioè la morte, il giudizio di Dio e l’eternità. La contemplazione cristiana si è tradizionalmente concentrata su due ambiti. Il primo ambito sono le cose ultime (Novissimi) dell’uomo, il secondo è la sofferenza di Cristo e la Sua morte. Torniamo a queste fonti spirituali anche adesso. Principi di preghiera interiore Importante è la posizione di preghiera: mettersi in ginocchio o stare in piedi con le braccia alzate. All’inizio e per un certo periodo, l’espressione ad alta voce ci aiuta a focalizzare la nostra attenzione. Le Scritture dicono: “Lo Spirito stesso intercede per noi con gemiti inespressi” (Rm 8,26). La preghiera in lingue è solitamente semplificata qui in parole di due sillabe. Molti hanno esperienza con le parole “mana” o “bara”. Si possono usare anche altre parole bisillabe, ma bisogna fare attenzione che alcune di esse non si riferiscano a un mantra pagano, cioè al nome di un demone. La parola “mana” è menzionata in Es 16,31 e “bara” significa “creare” (Gen 1,1). Gesù si definisce “il pane spirituale”, la manna di Dio. Ma qui non si tratta del significato delle parole; In sostanza non è altro che una semplice manifestazione sonora portante che ci dispone alla preghiera interiore. Il Salmo 27 e altri menzionano questo grido del nostro spirito: “Ascolta, Signore, la mia voce e rispondimi”. Per quanto riguarda gli ordini contemplativi, è utile dedicarsi a questa preghiera interiore da tre a cinque ore al giorno. È possibile saltarla un giorno alla settimana. Se pregano donne ferventi, pensionate o terziarie, seguono un programma di preghiera stabilito secondo le loro capacità e possibilità. Per quanto riguarda le comunità sacerdotali che dedicano il lunedì e parte del martedì alla preghiera e alla Parola di Dio, è consigliabile pregare in questo modo per almeno tre ore in quel giorno. La quarta ora può essere dedicata alla recita del breviario (liturgia delle ore) o del rosario. Le parole motivazionali introduttive alla preghiera sono adatte ai principianti; Successivamente basterà introdurre solo brevemente la parte successiva. Quando si prega è raccomandabile avere a portata di mano un orologio, un quaderno e una Bibbia. La prima parte della preghiera interiore è una meditazione sui Novissimi dell’uomo. Nella seconda parte ci concentriamo sulla croce di Cristo e sulla Sua morte redentrice. La prima contemplazione dura 20 minuti. Iniziamo con la parola motivante. Parole di motivazione per la prima parte: La Parola di Dio dice: “Vi siete avvicinati… alla città del Dio vivente, alla Gerusalemme celeste e alle miriadi di angeli, all’assemblea universale e alla chiesa dei primogeniti che sono scritti nei cieli, a Dio, il giudice di tutti…” (Eb 12,22ss). Diventa consapevole della realtà della morte che ti attende. Gesù dice: “Siate preparati, perché non sapete né il giorno né l’ora”. La seconda verità: il giudizio di Dio. Gesù dice: “Non c’è nulla di nascosto che non sia manifestato. Renderai conto di ogni parola oziosa”. La terza verità: cielo eterno, inferno eterno. Entrambi sono eterni. Decidiamo in tempo come sarà la nostra eternità. La quarta verità: la misericordia di Dio dura solo durante la vita terrena e richiede il pentimento: “Se camminiamo nella luce, il sangue di Cristo ci purifica da ogni peccato”. Ora riponi i tuoi peccati sotto la croce di Cristo e chiedi perdono. Guarda con fede le ferite di Cristo, nei Suoi occhi, e ricevi il perdono. Poi segue la preghiera propria in cui rifletti su queste quattro verità. Nella parte successiva della preghiera – a differenza della prima parte, che era più una contemplazione libera – ci concentriamo intensamente sulla Parola di Dio. Il suo inizio può essere paragonato al lancio di un razzo a tre stadi. Richiede un’enorme quantità di energia per decollare e superare la forza di gravità. Senza abnegazione interiore ed esteriore, non possiamo liberarci dalla gravità del nostro egocentrismo e vanità. Entrare alla presenza di Dio e poi dimorare nella Sua parola richiede di raccogliere tutte le nostre forze fin dall’inizio. Parole di motivazione per la parte successiva (Rm 6,6) “Sappiamo che il nostro vecchio uomo fu crocifisso con lui (con Cristo) affinché il corpo del peccato fosse annullato...” La lettera delle Scritture deve essere accolta nello Spirito di verità e applicata nello stesso Spirito. La parola “concrocifisso” (in greco synestaurothé) all’aoristo significa che un evento accaduto nel passato continua nel presente. Perciò possiamo dire: “era ed è crocifisso”. Ma da parte nostra, il verbo “è”, che esprime una realtà presente, richiede una fede che ci unisce nel presente a Gesù e a ciò che Egli ha fatto per noi. Questa è una cooperazione di fede da parte nostra. Riceviamo per fede e poi rimaniamo in questa realtà e teniamo conto di essa nella nostra vita. Questa è la fede biblica e salvifica. Ora cerca di rimanere intensamente nella realtà di questa parola e, quindi, alla presenza di Dio per un quarto d’ora. Concentrati sul cosiddetto momento presente, che è elemento di unione spirituale nella preghiera interiore; È una specie di fermata del tempo. Immagina di essere aggrappato alla croce o addirittura appeso con le mani inchiodate ai piedi di Gesù. L’intero globo, impregnato delle metastasi spirituali del male, del peccato originale, è appeso ai tuoi piedi. Questa metastasi è presente in ogni anima umana. Ma ora tutto questo sistema del male è collegato attraverso te alla croce di Cristo; Questo vecchio uomo è ora paralizzato, crocifisso, cioè “il corpo del peccato è annullato” (Rm 6,6b). Tutte le anime umane sono permeate dallo stesso vecchio uomo, che è il corpo del peccato. Sospeso sul globo, vedi un abisso oscuro sotto. Ora tieni il vecchio uomo inchiodato alla croce per fede. È in te ed è in tutte le persone. La Sacra Scrittura indica: “il nostro vecchio uomo”; “sappiamo che il nostro vecchio uomo” – non solo il mio vecchio uomo, ma il nostro vecchio uomo – “fu crocifisso con Cristo”. Concentrandoti sulle parole “con Lui”, guarda di tanto in tanto il volto di Gesù, sapendo che ora sei in unione spirituale con Lui, che ora sei insieme a Lui. Aggrappati a questo per fede e non lasciarlo andare. Non lasciare che ti distragga nessun pensiero o sogni ad occhi aperti; rimani semplicemente nella parola di Dio. Senti una certa pressione del male proveniente dal vecchio uomo che ti tira giù. In quel momento puoi ripetere nel tuo pensiero: “Non lascerò andare!”, e poi ancora: “insieme con Lui” (crocifisso). In questo modo, non solo il mio vecchio uomo, ma il nostro vecchio uomo è paralizzato in questo momento, sia in me che in (tutti) voi. Questa è la tua missione. Puoi pensare ai diversi continenti: ora il vecchio uomo è paralizzato, ora, in questo momento, il sistema del male non può funzionare. Questo quarto d’ora è una lotta spirituale per la vigilanza in unione con Gesù. Non permettere nessun pensiero che distragga; Mantieni semplicemente la tua mente concentrata sulla parola “insieme, insieme” (con Lui). L’infezione spirituale, o il vecchio uomo, è una; È un’infezione del diavolo. Oggi può essere paragonato a un vaccino spirituale genetico dannoso. Questo avvelenamento spirituale è dentro di noi, anche se non ce ne rendiamo conto. Ma vediamo i suoi frutti negativi: ogni male e, in definitiva, la morte fisica. Tuttavia, nel momento stesso in cui ti unisci spiritualmente mediante la fede alla croce di Cristo, paralizzi questa potenza del male. Gesù ha già paralizzato il vecchio uomo sul Calvario. Il nostro vecchio uomo fu crocifisso con Cristo, come testimonia la Sacra Scrittura. Quindi Gesù non fu crocifisso da solo. Fisicamente lo era, è vero, ma spiritualmente fu crocifisso con il vecchio uomo. In questo momento sei unito a Gesù e sei allo stesso tempo rappresentante dei peccatori. Agisci anche nel loro nome, che gli piaccia o no, che lo sappiano o no. Poiché il vecchio uomo anche è dentro di te, ora hai il diritto di tenerlo inchiodato alla croce. Quando lo tieni inchiodato alla croce, non è separato dagli altri, ma unito con loro; Formano un tutto, è un intero meccanismo, un’intera rete. Attraverso la fede nella parola di Dio, sai anche che il nostro, il nostro vecchio uomo, è ora crocifisso con Cristo attraverso di te. Era ed è! Questa è una fede che si estende dal tempo all’eternità. È stato un intenso quarto d’ora di crocifissione con Cristo. Sappiamo che questo mistero della fede agisce nell’ambito spirituale. Quando sei unito con Gesù crocifisso, Egli paralizza tutto l’organismo oscuro del vecchio uomo in tutte le anime. In quel preciso momento, la grazia di Dio opera in queste anime. Molti ricevono la luce per convertirsi, altri tentati di commettere il male rimangono paralizzati, i moribondi ricevono la grazia della salvezza. Passiamo ora alla verità espressa nei seguenti versetti biblici: “Gesù, vedendo sua madre e presso di lei il discepolo…, disse a sua madre: ‘Donna, ecco tuo figlio!’ Poi disse al discepolo: ‘Ecco tua madre!’ E da quell’ ora il discepolo l’accolse in sé (in greco: eis ta idia)”. Rimaniamo in questa verità per altri 15 minuti, sperimentando il trapianto spirituale di un cuore nuovo. Prova a percepire e vivere le seguenti parole: Gesù vide il discepolo; Ora mi vede come suo discepolo. Gesù parla al discepolo; ora parla a me. Puoi guardarlo negli occhi in spirito e ora compi il Suo testamento con la stessa fede e dedizione del discepolo Giovanni presso la croce. “Il discepolo l’accolse in sé”, in greco “eis ta idia”, in latino “in sua”, cioè nel profondo del suo essere. Come ha accolto in sé la Madre di Gesù? Per fede. La Madre di Dio ha detto a Fatima: “Alla fine, il mio Cuore Immacolato trionferà”. Questi 15 minuti non richiedono tanta concentrazione; l’atto di accogliere in noi la Madre di Gesù e le parole ad esso legate possono essere vissuti più liberamente. Quando accogliamo spiritualmente la Madre di Gesù nel nostro cuore, ci rendiamo conto che Ella è la nuova Gerusalemme, ovvero il tabernacolo vivente di Dio, dove Dio si incontra con gli uomini (cfr. Ap 21,2-3). La nuova Gerusalemme è simboleggiata da un quadrato (Ap 21,16). Chiediamo: Come è la nostra prima madre Eva e il suo codice genetico spirituale del male presente in noi umani? Non possiamo vederlo, ma sperimentiamo ogni giorno i frutti di questo male ereditato. Attraverso il peccato Eva, la madre del genere umano, ha ricevuto l’infezione del diavolo, il veleno del serpente infernale, cioè l’orgoglio e l’emancipazione da Dio, ovvero l’egocentrismo. La Madre di Gesù è la donna nuova che, invece, schiaccia la testa del diavolo (Gen 3,15). Lei è la nuova Madre, la Madre del primogenito, cioè Gesù, e dei secondogeniti, che hanno ricevuto Gesù. Maria, Madre di Gesù e Madre nostra, è piena di grazia: kecharitoméne (Lc 1,28). Sappiamo che l’essenza del peccato originale consiste nella privazione della grazia, e proprio a causa della prima donna Eva noi ne siamo stati privati. Il fatto che Maria sia piena di grazia significa, di conseguenza, che Ella è tutta immacolata, senza la macchia del peccato che ci è stato trasmesso dalla prima madre, Eva. Finalmente puoi rendersi conto: ho accolto la Madre di Gesù. Ho un cuore nuovo. Possiamo dedicare gli ultimi cinque minuti di quest’ora alla condivisione della testimonianza. Queste due verità: la crocifissione (15 minuti) e l’accoglienza della Madre di Gesù (15 minuti) ci predispongono a ricevere le altre quattro verità che sono legate alle ultime quattro parole dalla croce. Ne parleremo nella seconda parte, nell’introduzione al mistero della morte di Cristo. La Sacra Scrittura dice: “Non sapete che mediante il battesimo siamo stati immersi nella morte di Cristo?” (cfr. Rm 6,3 ss.)

Toto video je možné zhlédnout i zde: https://vkpatriarhat.org/cz/?p=51787 Odebírat aktuální informace od BKP https://bit.ly/3BhmCoT

Este vídeo também pode ser visto aqui: https://bcp-video.org/pt/a-raiz-espiritual/ Inscreva-se para receber os boletins informativos do PCB https://bit.ly/3S5BcWx O homem não tem apenas uma dimensão material, que recebe do pai e da mãe. O homem é essencialmente um ser espiritual. Deus criou o homem formando-o de matéria, do pó da terra, e soprou nele o Seu espírito. O homem tornou-se uma alma vivente, isto é, um ser mental e racional, diferentemente dos animais (cf. Gn 1-3). O pecado original, um veneno espiritual, entrou na alma do homem por causa da transgressão do mandamento de Deus. O homem tornou-se culpado da desobediência a Deus, o Ser Supremo. Ao mesmo tempo, ele se abriu para outro ser espiritual, o diabo. A essência do código genético do mal na alma humana é afastar-se de Deus e divinizar-se a si mesmo. Este egocentrismo, no seu nível mais elevado, é uma identificação com o espírito da mentira e do mal, ou seja, o diabo. A semente do diabo é uma parte intrínseca do ego humano. É o chamado pecado original, ou a raiz espiritual, ou o germe do mal em nossa alma. Do ego vem todo o mal que foi cometido ou será cometido na humanidade. O germe do mal no homem é um mistério profundo; transcende o tempo e não deixa de existir com a morte do indivíduo ou da humanidade. O chamado superego, ou espírito humano, está intimamente ligado à alma. Permanece como na prisão da alma (psique), que está infectada pelo veneno espiritual do pecado original e por um programa autodestrutivo. Este veneno turva a mente e torna-a incapaz de reconhecer a verdade, especialmente a verdade espiritual. A vontade inclina-se para o mal. O germe do mal na alma, isto é, o pecado original, está programado para o suicídio espiritual gradual. Pelo contrário, a meta dada por Deus para cada pessoa é a vida eterna em felicidade suprema. O espírito humano anseia por Deus, fonte da verdade e do amor eterno. Aos poucos, o código genético do mal abafa a consciência, ou seja, a voz de Deus na alma. Dissimuladamente, através de mentiras e auto-enganos, ele persegue o seu objetivo: a emancipação ou, em outras palavras, a separação de Deus. O egocentrismo traz a morte eterna, isto é, a separação da fonte da verdade e da felicidade. Este estado de separação do espírito humano de Deus é a essência do sofrimento eterno que chamamos de inferno. O diabo é um espírito maligno, é mentiroso e assassino (Jo 8,44), inimigo da raça humana. O pecado original, germe do mal em nós, manifesta-se no egocentrismo. É a falta de vontade, ou melhor, a incapacidade de admitir a verdade. Quando uma pessoa toma conhecimento de seu erro ou do dano que causou, ela se sente ofendida, se vinga, fica com raiva ou até mesmo enfurecida. Sabe como encobrir sua culpa com algum bem, pelo menos um bem aparente, ou coloca a culpa em outra pessoa, até mesmo em Deus. A verdade humilha e condena o homem, por isso ele a odeia. Mas a verdade nos liberta da escravidão das mentiras e de vários vícios. E confessar a verdade é também condição para o perdão dos pecados. É por isso que cada um deve percorrer o caminho da verdade a partir de si mesmo. Podemos chamar esse processo de “mudança de pensamento” ou, em outras palavras, de “metanoia” bíblica. O pensamento do velho homem (v. Rm 6, 6) é egocêntrico; não busca a verdade, mesmo que esta verdade leve à felicidade eterna. A nova forma de pensar baseia-se na verdade divina, no Evangelho (Mc 1,15), que nos conecta verticalmente com Deus. A verdade de Deus diz respeito em particular à nossa existência, ao nosso propósito na vida e ao sentido da nossa vida. Centra-se na nossa redenção e libertação, isto é, na pessoa do nosso Salvador. Em vez do egocentrismo, aceitamos o teocentrismo e o cristocentrismo. Deus, nosso Pai e Criador, torna-se o centro de nossa vida e aceitamos a salvação dada por Ele e o amor que está em Seu Filho, Jesus Cristo. Em hebraico, o nome Yehoshua significa Deus é meu Salvador. Jesus Cristo, o Filho de Deus, recebeu este nome quando veio na plenitude dos tempos para assumir sobre si a nossa natureza. Ele nos deu o programa de vida, que é o Seu Evangelho. Depois de completar Sua obra de salvação morrendo na cruz ignominiosa, Ele nos deu Seu Espírito. Através do batismo recebemos a vida de Deus. Fomos feitos filhos de Deus (João 1). Pelo batismo fomos misteriosamente imersos no momento da morte de Cristo, e pelo batismo também nos tornamos participantes de Sua nova vida, a vida do Cristo ressuscitado. Experimentaremos esta plenitude da ressurreição apenas para além do tempo, isto é, após a nossa morte física, no final da história humana, na segunda vinda de Cristo. Então os nossos corpos não apenas serão vivificados, mas também transformados à semelhança do corpo ressuscitado de Cristo. Através da intervenção da onipotência divina durante a ressurreição de Cristo, as leis físicas ficaram sujeitas às leis espirituais superiores. Jesus ressuscitado passou através da pedra do sepulcro e também através da porta fechada quando apareceu aos apóstolos após Sua ressurreição. Ele também apareceu para mais de 500 pessoas de uma só vez na Galiléia. Entramos no âmbito da fé. Existe uma fé natural pela qual acreditamos, por exemplo, que a Terra é redonda, que os ursos polares vivem no Ártico, etc., ou seja, acreditamos no testemunho de outras pessoas. Mas existe outro nível de fé com a qual aceitamos as realidades espirituais. Nós nos juntamos a elas com nosso espírito ou alma. Esta fé abre o nosso espírito, a nossa mente e a nossa vontade para o mundo espiritual. Mas aqui temos que distinguir a que tipo de espírito nos abrimos. O fato é que existe também o âmbito do ocultismo, ou seja, o âmbito dos seres espirituais, hoje frequentemente chamados de “energias”. Na verdade, são anjos caídos, demônios. Esses espíritos da mentira influenciam o pensamento do homem com inspirações aparentemente verdadeiras. Se não se ama a verdade e não se está enraizado nela, dificilmente poder-se-á reconhecer a mentira escondida por trás destas inspirações sugestivas. Além disso, o germe do mal no homem se adapta a essas falsas inspirações e se identifica completamente com elas. Conseqüentemente, essas inspirações levam à rebelião contra Deus e Suas leis. A pessoa em questão justifica sempre as falsas inspirações com algum pseudo-bem, alguma pseudo-verdade ou pseudo-justiça. Mas Jesus diz: “A árvore se conhece pelos seus frutos”. A conexão do ego humano com a inspiração demoníaca traz consigo o mal e a morte, não apenas temporal, mas também eterna. O paganismo, assim como o cristianismo podre ou apóstata de hoje, é a religião do velho homem. Adora o demônio Pachamama e outros demônios e promove a perversão LGBTQ. Tudo isso leva à perdição. O paganismo presta culto a várias divindades, às quais dá a forma de animais, pássaros ou feras. Por exemplo, no Budismo, a pessoa que medita torna-se uma só em espírito com alguma besta e, como resultado, fica imbuída do espírito de crueldade e cinismo. Em essência, este falso caminho espiritual é a deificação do ego orgulhoso e a rejeição total do caminho da verdade e do caminho da salvação. Este falso caminho denota-se pelo termo “do”, por exemplo aiki-do, bu-do, taekwon-do. Mas este não é o caminho da verdade ou da libertação do germe do mal dentro de nós. É um grande engano e uma mentira. O espírito do paganismo com as suas chamadas energias espirituais não funciona plenamente se a arte marcial for tomada apenas como um mero esporte. Mas existe o perigo de quem se dedica a este esporte querer o máximo sucesso. Aqui a pessoa é aconselhada a meditar, pois é isso que fazem os melhores mestres de artes marciais. Só então o espírito que atua no Budismo pagão agirá com poder através dele. O mesmo pode ser dito do hinduísmo pagão e da prática da yoga. O Hatha yoga é apresentado como uma ginástica, alguns exercícios. Quem quiser ir mais longe deve continuar com exercícios respiratórios, seguidos de meditação, até chegar ao chamado Raja yoga (ioga dos reis), onde o meditador fica totalmente possuído pelo demônio da mentira. O meditador diz: “Eu sou um deus”. Este caminho da chamada auto-redenção, combinado com o ensino da reencarnação, é um grande engano e uma armadilha também para muitos cristãos. A Yoga tem sido fortemente promovida no Ocidente cristão desde a década de 1960. A ascensão do Budismo começou logo depois através de literatura e filmes promocionais que popularizaram as artes marciais e abriram a porta à invasão da espiritualidade budista. Criou-se uma atmosfera como se o Budismo trouxesse uma espiritualidade superior e prestigiosa. O caminho seguro para a salvação, que nos foi dado em Cristo através da Sua morte redentora na cruz, começou a ser considerado algo inferior. Este trágico engano baseou-se no orgulho humano e no ego humano, razão pela qual se espalhou tão facilmente no meio do cristianismo apodrecido. Na verdade, tratava-se de abrir a porta para o mundo espiritual, ou seja, para os seres espirituais, os demônios. Jesus expulsava demônios pela Sua palavra de verdade e pelo Espírito de Deus. Ele também deu esse poder aos apóstolos e a todos os cristãos para que pudessem derrotar esses demônios. Contudo, a condição é que o cristão esteja enraizado em Cristo e no seu Evangelho e que seja um verdadeiro discípulo de Cristo. O paganismo tem muitos ramos. Em essência, trata-se de se abrir ao poder demoníaco e adorar os demônios e Satanás. A pseudocultura ocultista afeta especialmente os jovens de hoje. Já não é o ateísmo que faz parte de uma boa imagem, mas sim o paganismo e o ocultismo. Tomemos como exemplo o popular livro “Harry Potter”. Quase todos os filmes e livros infantis e até mesmo os livros didáticos estão repletos de propaganda de magia e ocultismo. O Halloween, uma festividade satanista, acompanhada de sacrifícios humanos, é imposto às crianças nos jardins de infância. Os astecas pagãos ofereciam anualmente até vinte mil sacrifícios humanos às suas chamadas divindades, isto é, aos demônios. Eles abriam o peito de um jovem ainda vivo e sacrificavam seu coração aos demônios. Foi o cristianismo que pôs fim a isso. Porém, até hoje os xamãs oferecem sacrifícios ao ídolo Pachamama, por exemplo, durante a construção de casas. Enterra-se um feto de lhama nas fundações de pequenas casas, ou se oferece um sacrifício humano e se o enterra nas fundações de grandes edifícios. Geralmente pegam um morador de rua ou um turista, drogam-no com opiáceos ou narcóticos e depois o enterram vivo em fundações. Rituais satânicos semelhantes são realizados não apenas na América do Sul, mas também no Tibete. No quinto livro de Moisés, ou seja, mais de mil anos antes da era comum, o Senhor, por meio de Moisés, alerta sobre formas específicas de adivinhação, magia e espiritismo (v. Dt 18, 9 ss.). Hoje fala-se muito sobre esoterismo, de parapsicologia, da chamada energia Reiki, do método Silva, do yin e do yang, do feng shui, dos bonsais, da acupuntura chinesa e de outras práticas do budismo chinês. Os mártires preferiram sofrer torturas cruéis e morte a adorar divindades pagãs, porque sabiam que o primeiro mandamento do Decálogo afirma claramente: “Eu sou o Senhor teu Deus, o único Deus, não terás outros deuses (pagãos) diante de Mim. Não farás para ti ídolo em forma de animais, de aves, de répteis ou de seres humanos; pois eu, o Senhor teu Deus, sou um Deus ciumento”. Quando o diabo tentou Jesus no deserto, Jesus lhe disse: “Vade retro, Satanás! Pois está escrito: Ao Senhor teu Deus adorarás e só a Ele servirás”. O sistema pagão é um serviço e uma adoração de falsos deuses: demônios e o próprio Satanás. Definitivamente fica perfeitamente claro para todos hoje em dia que o caminho, ou um programa das elites dominantes, que promove o paganismo, a imoralidade e o despovoamento, é o caminho do Anticristo. O Pseudo-papa Francisco também segue este caminho e chama-o de “caminho sinodal”. Sua entrega aos demônios durante um ritual pagão realizado por um xamã dispensa comentários. Cometeu uma apostasia pública, pela qual incorreu no anátema, na excomunhão, ou seja, na expulsão da Igreja de Cristo. A fé redentora está enraizada na verdade revelada por Deus. “Aquele que crê (em Cristo) e for batizado será salvo” (Mc 16,16). Este é o fundamento. Mas é preciso segui-lo por um caminho, que é Jesus Cristo. Quem perseverar neste caminho até o fim será salvo (Mt 24,13). Uma pessoa precisa principalmente de uma rotina diária de oração ao trilhar esse caminho. O ideal é o dízimo do tempo todos os dias. Aqueles que dão a Deus 2,5 horas todos os dias se libertarão da dependência do espírito do mundo e das mentiras, que está ativo na grande mídia e nas redes sociais. Desta forma, preferirão a comunicação vertical à horizontal ou, por outras palavras, preferirão a verdade redentora ao engano, às meias-verdades e à vaidade. Quanto à oração, ela nos leva à cruz de Cristo. Aqui confessamos os nossos pecados e recebemos o perdão através da fé no sangue de Cristo derramado para o perdão dos pecados. A fé redentora manifesta-se sobretudo na oração interior e na relação pessoal com o Salvador. Ela nos une a Ele. Unimos nossos sofrimentos e nossas cruzes a Ele, ou seja, vivemos a co-crucificação com Cristo. Nosso objetivo após esta curta vida é alcançar a vida eterna. Só existe um caminho verdadeiro que leva até lá, e esse caminho é Jesus Cristo. Ele é o Caminho e a Verdade, mas também a Vida, a vida eterna (Jo 14,6). + Elias Patriarca do Patriarcado católico bizantino

Este video se puede ver también aquí: https://vkpatriarhat.org/es/?p=13896 Suscríbase a los boletines del PCB https://bit.ly/3zyTacR La estructura para la segunda hora de oración interior 5 minutos: las cuatro verdades fundamentales (muerte, juicio, eternidad, misericordia de Dios). 10 minutos: la concrucifixión. 5 minutos: la recepción de la Madre de Jesús. 5-10 minutos: palabras motivadoras introductorias a las últimas cuatro palabras de la cruz. 10 minutos: «¡Tengo sed!». 5 minutos: «¡Elí, Elí…!». 5 minutos: «¡Consumado es!». 5 minutos: «¡Padre, en tus manos encomiendo mi espíritu!». 5 minutos: reflexión. Palabras motivadoras para vivir las últimas cuatro palabras Tras las palabras: «El discípulo la recibió “eis ta idia”: en sí mismo», el apóstol Juan, como testigo ocular, continúa: «Después de esto, sabiendo Jesús que ya todo estaba consumado, para que se cumpliera la Escritura, dijo: “¡Tengo sed!”». El evangelista Mateo relata: «Desde la hora sexta (es decir, el mediodía) hubo oscuridad sobre toda la tierra hasta la hora novena (es decir, las tres). Y alrededor de la hora novena, Jesús exclamó a gran voz, diciendo: “¡Elí, Elí! ¿lama sabactani?”, que significa: “Dios mío, Dios mío, ¿por qué me has abandonado?”» (Mt 27, 45-46). La oscuridad exterior pone de manifiesto la realidad de la oscuridad espiritual del mal y la separación de Dios. Se concentró durante la agonía y muerte de Cristo. «Algunos de los que estaban allí decían: “¡Éste llama a Elías!” Y al instante, uno de ellos corrió, y tomando una esponja, la empapó de vinagre, y poniéndola en una caña, le daba de beber. Pero los otros dijeron: “Deja, veamos si Elías viene a salvarlo...» (Mt 27,47-49). «Cuando Jesús hubo tomado el vinagre, dijo: “¡Consumado es!”» (Jn 19, 30). El velo del templo separaba el Lugar Santo del Lugar Santísimo (v. Hb 9, 3). «El velo del templo se rasgó en dos, de arriba a abajo (Mc 15, 38). Entonces Jesús, clamando a gran voz, dijo: “Padre, en tus manos encomiendo mi espíritu”. Y habiendo dicho esto, expiró» (Lc 23, 45-46). Después de que el discípulo recibió a la madre de Jesús, Jesús dijo: «Tengo sed». ¿De qué tiene sed Jesús? No se trata solo de sed física, sino sobre todo de sed espiritual. Jesús tiene sed de llevar a cabo la salvación de las almas, de romper el poder de la muerte, del mal y de la esclavitud del pecado, que atenaza a todo descendiente de Adán. Esto no se ha consumado todavía con su crucifixión, pero se consumará con Su muerte. El velo espiritual del pecado original de Adán envuelve a todas las personas, a todas las naciones humanas (v. Is 25, 7). También yo tengo sed de que se quite el velo que envuelve a mi alma y que envuelve en una oscuridad espiritual a todas las personas, cuya prueba de vida existencial se realiza al mismo tiempo que la mía. Tengo sed de la luz eterna, tengo sed de la verdad, de la felicidad eterna y de la verdadera libertad. Por lo tanto, junto con Jesús, tengo sed de la ruptura de ese velo y cubierta espirituales que separan mi alma del Dios vivo. Tengo sed del desgarro de este velo por mí y sobre todo por todos los bautizados, que igualmente están envueltos en tinieblas espirituales. Tú, Jesús, estás crucificado y contigo nuestro viejo hombre está crucificado en este segundo, en este minuto. Tú, Jesús, estás sumido en el más profundo abandono por parte del Padre, y expresas este dolor sumo en el grito: «Elí, Elí…» «Dios mío, Dios mío, ¿por qué me has abandonado?». Sin embargo, el Padre no lo había abandonado, sino que la oscuridad del pecado, que Jesús tomó sobre sí, envolvió completamente al alma de Jesús. Al mismo tiempo, Él siente el dolor por nuestras almas que se unen voluntariamente a la mentira, al mal, a la oscuridad. Es un dolor por las almas, que no se separan de la oscuridad, sino que siguen sumidas en ella. Tomaron la decisión definitiva de permanecer en la oscuridad eterna, en el sufrimiento inmenso, que no terminará nunca. Es dolor de Aquel que ama a estas almas, que sufre porque se han apartado en la rabia contra el Dios amoroso, llenas de ingratitud y obstinación. En estos momentos, Jesús experimenta el máximo dolor físico, mental y, sobre todo, espiritual. Entre decir «tengo sed» y «consumado es», Jesús exclama en voz alta: «Elí, Elí…», «Dios mío, Dios mío…». Expresa su anhelo de unión con Dios Padre. Por el pecado el hombre perdió a Dios, y Jesús, por Su sacrificio más doloroso del abandono, redime esta pérdida de Dios relacionada con la oscuridad espiritual. «Consumado es» y «Padre, en tus manos…» En el momento de «consumado es» se produjo una inflexión espiritual y una victoria espiritual sobre el reino de las tinieblas. El velo espiritual que impide la unión entre el alma y Dios se rasgó. Jesús rompió el poder del mal, y mientras vivimos en el tiempo podemos entrar siempre de nuevo en la muerte de Cristo, especialmente en la oración, o, en otras palabras, podemos hacer realidad esta ruptura, este «consumado es» en el momento presente. «Siempre estamos entregados a la muerte de Cristo» (cf. 2 Co 4, 10-11). La palabra «siempre» significa que debemos volver siempre de nuevo a la realidad de la muerte de Cristo por la fe. Su muerte nos aparta del poder del pecado y restablece nuestra unión con Dios. Si estamos unidos a la muerte de Cristo, es decir, si nos entregamos completamente a Dios con nuestra voluntad, no podemos pecar (cf. 1 Jn 3, 6). El poder de la ley del pecado, sin embargo, siempre nos devuelve automáticamente al estado de nuestra naturaleza corrompida. Por eso estamos en oscuridad, incapaces de percibir a Dios, Su presencia, y, por consiguiente, pecamos, no importa que sean solo pecados veniales. El Apóstol señala fruto de la ley del pecado: «En efecto, no hago el bien que quiero, sino el mal que no quiero. Pero si hago lo que no quiero, ya no soy yo quien lo hace, sino el pecado que habita en mí. ... Así, pues, yo mismo, que con la razón sirvo a la ley de Dios, sirvo con la carne a la ley del pecado» (Rm 7, 19-20.25b). La liberación está solo en Jesucristo (v. 25a). La ley del Espíritu se aplica aquí: «Porque la ley del Espíritu de vida en Cristo Jesús te ha librado de la ley del pecado y de la muerte» (Rm 8, 2). La adquisición de buenos hábitos, es decir, virtudes, también desempeña un papel importante aquí. Se trata principalmente del hábito de la oración, que es la fuente de la verdadera humildad, es decir, del sentido de la verdad sobre uno mismo. La oración y la humildad son la base de otras virtudes. Sin oración y humildad, el Espíritu Santo no puede actuar. Las palabras finales «consumado es» y «Padre…» expresan el momento de la muerte redentora de Cristo. Habiendo pronunciado las palabras «consumado es», Jesús completó nuestra salvación, cumpliendo así la voluntad del Padre. En el reino espiritual, un haz de luz se abrió paso entre las tinieblas. Así permanecerá hasta la segunda venida de Cristo. Aquellos que se salvan por la fe en Jesús pasan por este haz de luz a los brazos de Dios en la hora de la muerte. La oscuridad espiritual está representada por el sistema de este mundo y su príncipe y por las fuerzas espirituales del mal en los lugares celestiales, kosmokratores. La muerte de Cristo rompió las tinieblas y restableció la unión entre Dios y el alma. En la hora de la muerte de Cristo, el velo del templo que separaba el Lugar Santo del Lugar Santísimo quedó visiblemente rasgado en dos. En la hora de nuestra muerte, nuestro espíritu realmente pasará a través de la columna de luz de la muerte de Cristo a los brazos de Dios. Pero ahora ya podemos entrar espiritualmente en la muerte de Cristo y, a través de ella, en los brazos del Padre. Hemos recibido el Espíritu de adopción, por el cual clamamos: «¡Abba, Padre!» (Rm 8, 15). Al profundizar en las verdades relacionadas con la muerte de Cristo realizamos el misterio del bautismo. Por el bautismo, nos sumergimos en la muerte de Cristo y se nos abre el camino hacia los brazos del Padre. Habiendo obtenido la victoria sobre las tinieblas, en el momento de su muerte, Jesús entregó su espíritu en las manos del Padre. Este es el único camino de salvación para nosotros. Jesús dijo: «Voy a preparar un lugar para vosotros… para que donde yo estoy, vosotros también estéis» (Jn 14, 2-3). Y Jesús también dijo: «Yo soy el Camino, la Verdad y la Vida; nadie viene al Padre sino por Mí». Jesús cumplió la obra de salvación de la humanidad. No hay necesidad de añadir nada más. Solo es necesario de poner en práctica Su palabra en la obediencia de la fe. La Madre de Jesús es nuestro modelo a seguir y nuestra ayuda en este camino de fe. El velo que envolvía a cada alma se rasgó; la barrera del espíritu del mundo que mantiene a la humanidad en el engaño se rompió. Las fuerzas demoníacas de los lugares celestiales que influyen en la humanidad y la mantienen en la oscuridad de la mentira fueron derrotadas. Todo esto está contenido en las palabras «consumado es». Es la victoria final sobre el diablo, el pecado y la muerte. Nos mantenemos en espíritu al pie de la cruz, en el lugar de la muerte de Cristo, con una columna de luz encima de nosotros. Nuestro espíritu puede ascender por la columna y unirse con el Padre celestial, poniéndose en los brazos de Dios. El espíritu de Jesús fue el primero en pasar a través de esta columna triunfal de luz. Esto se expresa en la última palabra desde la cruz: «Padre, en tus manos encomiendo mi espíritu». Con la muerte de Cristo también se cumplió la profecía de Simeón a la Madre de Jesús: «Una espada de dolor traspasará tu alma» (Lc 2, 35). A través de esta herida espiritual en el corazón de nuestra Madre, nuestro espíritu puede entrar en el nuevo corazón, la nueva Jerusalén, y conectarse allí directamente con Dios. Se dará luz, fuerza y gracia a los que se esfuercen por penetrar en el misterio de la muerte de Cristo. Esto también está relacionado con la Eucaristía y nuestro bautismo. No hay palabras para expresar las gracias que recibirán si perseveran en la oración interior. Dedícale también al menos una hora diaria a esta oración. La contemplación de dos horas también la deberían practicar los laicos, al menos una vez a la semana, preferiblemente en una pequeña comunidad.

Toto video je možné zhlédnout i zde: https://vkpatriarhat.org/cz/?p=51736 Odebírat aktuální informace od BKP https://bit.ly/3BhmCoT

Este video se puede ver también aquí: https://maria-se-tikkonsola.wistia.com/medias/iwjf9inu4v Suscríbase a los boletines del PCB https://bit.ly/3zyTacR En la oración interior es necesario darse cuenta de las verdades esenciales que conciernen a cada persona individualmente, a saber, la muerte, el juicio de Dios y la eternidad. La contemplación cristiana se ha centrado tradicionalmente en dos ámbitos. El primer ámbito son las postrimerías del hombre, y el segundo es el sufrimiento de Cristo y Su muerte. Volvemos a estas fuentes espirituales incluso ahora. Principios de la oración interior La posición de oración es importante: arrodillarse o ponerse de pie con los brazos en alto. Al principio y durante un tiempo determinado, la expresión en voz alta nos ayuda a enfocar nuestra atención. Las Escrituras dicen: «El Espíritu mismo intercede por nosotros con gemidos indecibles» (Rm 8, 26). La oración en lenguas suele simplificarse aquí a palabras de dos sílabas. Muchos tienen experiencia con las palabras «mana» o «bara». También se pueden utilizar otras palabras de dos sílabas, pero hay que tener cuidado de que algunas de ellas no se refieran a un mantra pagano, es decir, al nombre de un demonio. La palabra «mana» se menciona en Ex 16, 31 y «bara» significa «crear» (Gn 1, 1). Jesús se refiere a sí mismo como «el pan espiritual», el maná de Dios. Pero aquí no se trata del significado de las palabras; en esencia no es más que una simple manifestación sonora portador que nos dispone a la oración interior. El Salmo 27 y otros mencionan este clamor de nuestro espíritu: «Oye, Señor, mi voz y respóndeme». En cuanto a las órdenes contemplativas, es útil entregarse a esta oración interior de tres a cinco horas al día. Es posible saltársela un día a la semana. Si oran mujeres fervientes, jubiladas o terciarias, siguen un horario de oración establecido con arreglo a sus capacidades y posibilidades. En cuanto a las comunidades sacerdotales que dedican el lunes y parte del martes a la oración y a la Palabra de Dios, conviene orar de esta manera al menos tres horas ese día. La cuarta hora puede dedicarse al rezo del breviario (liturgia de las horas) o del rosario. Las palabras motivadoras introductorias a la oración sirven para principiantes; más tarde bastará con introducir la parte siguiente solo brevemente. Al orar es recomendable tener a mano un reloj, una libreta y una Biblia. La primera parte de la oración interior es una meditación sobre los novísimos del hombre. En la segunda parte, nos centramos en la cruz de Cristo y Su muerte redentora. La primera contemplación dura 20 minutos. Comenzamos con la palabra motivadora. Palabras motivadoras para la primera parte: La Palabra de Dios dice: «Os habéis acercado... a la ciudad del Dios vivo, la Jerusalén celestial, y a miríadas de ángeles, a la asamblea general e iglesia de los primogénitos que están inscritos en los cielos, y a Dios, el Juez de todos…» (Hb 12, 22 s). Toma conciencia de la realidad de la muerte que te espera. Jesús dice: «Estad preparados, porque no sabéis ni el día ni la hora». La segunda verdad: el juicio de Dios. Jesús dice: «No hay nada oculto que no haya de ser manifiesto. Darás cuenta de cada palabra ociosa». La tercera verdad: cielo eterno, infierno eterno. Ambos son eternos. Decidimos en el tiempo cómo será nuestra eternidad. La cuarta verdad: la misericordia de Dios dura solo durante la vida terrenal y requiere arrepentimiento: «Si caminamos en la luz, la sangre de Cristo nos limpia de todo pecado». Ahora pon tus pecados al pie de la cruz de Cristo y pide perdón. Mira con fe las heridas de Cristo, a Sus ojos, y recibe el perdón. Luego sigue la oración propia en la que reflexionas sobre estas cuatro verdades. En la siguiente parte de la oración ―a diferencia de la primera parte, que era más bien una contemplación libre― nos centramos intensamente en la palabra de Dios. Su comienzo puede compararse con el lanzamiento de un cohete de tres etapas. Necesita de una enorme cantidad de energía para despegar y vencer la fuerza de la gravedad. Sin una abnegación interior y exterior, no podemos liberarnos de la gravedad de nuestro egocentrismo y vanidad. Llegar a la presencia de Dios y luego permanecer en Su palabra requiere reunir todas nuestras fuerzas desde el principio. Palabras motivadoras para la siguiente parte (Rm 6, 6) «Sabemos que nuestro viejo hombre fue crucificado con él (con Cristo) para que el cuerpo del pecado quedara sin fuerza…». La letra de las Escrituras debe recibirse en el Espíritu de verdad y aplicarse en el mismo Espíritu. La palabra «concrucificado» (en griego synestaurothé) en tiempo aoristo, significa que un acontecimiento sucedido en el pasado tiene continuación en el presente. Así podemos decir: «fue y está crucificado». Pero por nuestra parte, el verbo «está», que expresa una realidad presente, requiere una fe que nos una en el presente a Jesús y a lo que Él ha hecho por nosotros. Esta es una cooperación de fe de nuestra parte. Recibimos por fe y luego permanecemos en esta realidad y contamos con ella en nuestras vidas. Esta es la fe bíblica y salvadora. Ahora procura intensamente permanecer en la realidad de esta palabra y, por tanto, en la presencia de Dios durante un cuarto de hora. Céntrate en el así llamado momento presente, que es un elemento de unión espiritual en la oración interior; es una especie de detención del tiempo. Imagínate aferrado a la cruz o incluso colgado con las manos clavadas a los pies de Jesús. Todo el globo terráqueo, impregnado de la metástasis espiritual del mal, del pecado original, está colgado en tus pies. Esta metástasis está presente en cada alma humana. Pero ahora todo este sistema de maldad está conectado a través de ti a la cruz de Cristo; este viejo hombre está ahora paralizado, crucificado, es decir, «el cuerpo del pecado ha quedado sin fuerza» (Rm 6, 6b). Todas las almas humanas están impregnadas por el mismo viejo hombre, que es el cuerpo del pecado. Colgado sobre el globo terráqueo, ves un oscuro abismo debajo. Ahora sostienes al viejo hombre clavado en la cruz por la fe. Está en ti y está en todas las personas. La Sagrada Escritura indica: «nuestro viejo hombre»; «sabemos que nuestro viejo hombre» ―no solo mi viejo hombre, sino nuestro viejo hombre― «fue crucificado con Cristo». Enfocándote en las palabras «con Él» de vez en cuando mira el rostro de Jesús, consciente de que ahora estás en unión espiritual con Él, que ahora estás junto con Él. Aférrate a esto por fe y no lo sueltes. No dejes que te distraiga ningún pensamiento ni que sueñes despierto; simplemente permanece en la palabra de Dios. Sientes una cierta presión del mal proveniente del viejo hombre que te tira hacia abajo. En ese momento puedes repetir en tus pensamientos: «¡No me soltaré!», y luego nuevamente: «junto con Él» (concrucificado). De este modo, no solo mi viejo hombre, sino nuestro viejo hombre queda paralizado en este momento ―tanto en mí como en (todos) vosotros ―. Esta es tu misión. Puedes pensar en los diferentes continentes: ahora el viejo hombre está paralizado, ahora, en este momento, el sistema del mal no puede funcionar. Este cuarto de hora es una lucha espiritual por la vigilancia en unión con Jesús. No permitas ningún pensamiento distractor; simplemente mantén tu mente enfocada en la palabra «juntos, juntos» (con Él). La infección espiritual, o el viejo hombre, es una; es una infección del diablo. Hoy en día puede compararse a una vacuna espiritual génica dañina. Este envenenamiento espiritual está dentro de nosotros, aunque no nos demos cuenta de ello. Pero vemos sus frutos negativos: todo el mal y, en última instancia, la muerte física. Sin embargo, en el mismo momento en que te unes espiritualmente por la fe a la cruz de Cristo, paralizas este poder del mal. Jesús ya ha paralizado al viejo hombre en el Calvario. Nuestro viejo hombre fue crucificado con Cristo, como atestiguan las Escrituras. Así que Jesús no fue crucificado solo. Físicamente lo fue, es cierto, pero espiritualmente fue crucificado con el viejo hombre. En este momento estás unido a Jesús y eres al mismo tiempo representante de los pecadores. También actúas en su nombre, les guste o no, lo sepan o no. Debido a que el viejo hombre también está dentro de ti, ahora tienes derecho a mantenerlo clavado en la cruz. Cuando lo sostienes clavado en la cruz, no está separado de los demás, sino unido con ellos; forman un todo, es todo un mecanismo, toda una red. A través de la fe en la palabra de Dios, sabes también que nuestro, nuestro viejo hombre, ahora está crucificado con Cristo a través de ti. ¡Fue y está! Esta es una fe que trasciende del tiempo a la eternidad. Fue un cuarto de hora intenso de concrucifixión con Cristo. Sabemos que este misterio de fe actúa en el ámbito espiritual. Cuando estás unido con Jesús crucificado, Él paraliza todo el organismo oscuro del viejo hombre en todas las almas. En ese mismo momento, la gracia de Dios obra en estas almas. Muchos reciben la luz para convertirse, otros tentados a cometer el mal quedan paralizados, los moribundos reciben la gracia de la salvación. Procedamos ahora a la verdad expresada en los siguientes versículos de la Biblia: «Cuando Jesús vio a su madre, y junto a ella al discípulo, dijo a su madre: “¡Mujer, he ahí tu hijo!”. Después dijo al discípulo: “¡He ahí tu madre!” Y desde aquella hora el discípulo la recibió en sí mismo (en griego: eis ta idia)». Permanecemos en esta verdad por otros 15 minutos, experimentando el trasplante espiritual de un corazón nuevo. Intenta percibir y vivir las siguientes palabras: Jesús vio al discípulo; ahora me ve a mí como su discípulo. Jesús le habla al discípulo; ahora me habla a mí. Puedes mirarle a los ojos en espíritu, y ahora cumples Su legado con la misma fe y entrega que el discípulo Juan al pie de la cruz. «El discípulo la recibió en sí mismo», en griego «eis ta idia», en latín «in sua», es decir, en lo más profundo de su ser. ¿Cómo recibió a la Madre de Jesús en sí mismo? Por la fe. La Madre de Dios dijo en Fátima: «Al final, mi Inmaculado Corazón triunfará». Estos 15 minutos no requieren tanta concentración; el acto de recibir a la Madre de Jesús en nosotros y las palabras relacionadas con él se pueden experimentar más libremente. Cuando recibimos espiritualmente a la Madre de Jesús en nuestro corazón, nos damos cuenta de que ella es la nueva Jerusalén, o el tabernáculo viviente de Dios, donde Dios se encuentra con los hombres (cf. Ap 21, 2-3). La nueva Jerusalén está simbolizada por el cuadrado (Ap 21, 16). Preguntamos: ¿Cómo es nuestra primera madre Eva y su código genético espiritual del mal presente en nosotros los humanos? No se puede ver, pero saboreamos a diario los frutos de este mal heredado. A través del pecado, Eva, la madre de la raza humana, recibió la infección del diablo, el veneno de la serpiente infernal, es decir, el orgullo y la emancipación de Dios, o el egocentrismo. La Madre de Jesús es la mujer nueva que, en cambio, aplasta la cabeza del diablo (Gn 3, 15). Ella es la nueva Madre, la Madre del primogénito, es decir, Jesús, y de los segundogénitos, que han recibido a Jesús. María, la Madre de Jesús y Madre nuestra, está llena de gracia: kecharitoméne (Lc 1, 28). Sabemos que la esencia del pecado original consiste en la privación de la gracia, y fue por medio de la primera mujer Eva que hemos sido privados de ella. El hecho de que María esté llena de gracia significa, en consecuencia, que es toda inmaculada, sin la mancha del pecado que nos transmitió la primera madre, Eva. Finalmente puedes darte cuenta: he recibido a la Madre de Jesús. Tengo un corazón nuevo. Podemos dedicar los últimos cinco minutos de esta hora a compartir testimonio. Estas dos verdades: la concrucifixión (15 minutos) y la recepción de la Madre de Jesús (15 minutos) nos predisponen a recibir las otras cuatro verdades que están vinculadas a las últimas cuatro palabras desde la cruz. Hablaremos de ellas en la segunda parte, en la introducción al misterio de la muerte de Cristo. La Sagrada Escritura dice: «¿No sabéis que por el bautismo hemos sido sumergidos en la muerte de Cristo?» (cf. Rm 6, 3 s.)

Guarda questo video su: https://vkpatriarhat.org/it/?p=10670 Sottoscriviti al servizio di NewsLetter di PCB https://bit.ly/3Jdjdtu Ogni vescovo, sacerdote e credente sincero percepisce che la Chiesa contemporanea ha bisogno di un rinnovamento spirituale. Ciò deve cominciare da ogni individuo, e soprattutto dalla cellula fondamentale della Chiesa, che è la famiglia, cioè padre, madre e figli. Per tutti si comincia con la preghiera, cioè col coltivare un rapporto personale con Dio. Bisogna però creare le condizioni per questo, perché nel ritmo frenetico della vita quotidiana non si riesce a trovare il tempo per una preghiera più profonda. D’altro canto, i giovani e i bambini trascorrono moltissime ore al giorno utilizzando gli smartphone, che negli ultimi anni si sono diffusi in tutto il mondo. Così perdono tempo non solo in vanità, ma direttamente in istruzioni per la depravazione morale, i crimini e il satanismo. Quali sono le prospettive per l’umanità che rifiuta di accettare la verità? Anche dopo essere state ingannate centinaia di volte, le persone continuano a credere a bugie che portano alla propria autodistruzione, sia temporanea che eterna. Qual è la soluzione per i cristiani che vogliono conservare la fede e salvare la propria anima? L’unico modo per essere salvati è il vero pentimento e la preghiera persistente. Molti si chiedono: cosa dobbiamo pregare, come e quando? Proponiamo qui una breve guida dal titolo “Chiesa domestica”, la cui base è la preghiera della cosiddetta “Ora Santa” tutti i giorni dalle 20:00 alle 21:00. La spiritualità cristiana è legata alle verità fondamentali della fede e all’osservanza dei comandamenti di Dio. È una vita in cui contiamo quotidianamente con il Dio vivente, con la realtà della lotta contro il peccato e lo spirito di menzogna, e teniamo conto dell’eternità, della morte e del giudizio di Dio. È vitale sforzarsi di avere un contatto personale con Dio, una connessione viva con il nostro Signore e Salvatore, da cui il cristiano trae ogni giorno luce e forza per rimanere fedele al Signore. Per questo è necessario osservare le leggi di Dio e i comandamenti di Cristo nella nostra vita personale. La modestia alla quale ci esorta il Vangelo è di estrema attualità. È l’opposto del materialismo, cioè della schiavitù delle cose e dell’orgoglio della vita. Dio cerca i veri cristiani che diventino sale e luce, il nuovo lievito che possa poi far lievitare la Chiesa cattolica paralizzata. Oggi, inoltre, la pseudo-spiritualità pagana viene assorbita nel vuoto spirituale creato da una società consumistica sopraffatta dallo spirito di questo mondo. In nessun caso il cristiano può sostituire la preghiera con le cosiddette meditazioni orientali come lo zen o lo yoga o altre psicotecniche o pratiche New Age. Sarebbe un suicidio spirituale. I santi diventavano santi principalmente grazie alla preghiera persistente, e questo è vero ancora oggi. Raccomandiamo il seguente programma di preghiera collaudato per la chiesa domestica, che si basa sull’Ora Santa dalle 20:00 alle 21:00. Lunedì 20:00-21:00: Confessiamo i nostri peccati per 5 minuti; Dopo ogni breve confessione del peccato si dice: “Signore, abbi pietà!”, e si risponde: “Signore, abbi pietà!”. 5 minuti ringraziamo Dio; Dopo ogni breve preghiera di ringraziamento si dice: “Grazie, Signore!” e si risponde: “Grazie, Signore!”. 5 minuti di intenzioni di preghiera; Dopo ogni intenzione si dice: “Ascoltaci, Signore, ti preghiamo!” e lo stesso dicono gli altri oranti. 15 minuti di canto Preghiera del Rosario circa 25 minuti L’ora si conclude con una sosta di preghiera e alle 21:00 i fedeli ricevono la benedizione impartita dai vescovi e dai sacerdoti. Martedì 20:00-21:00: Stesso programma Mercoledì 20:00-21:00: Mezz’ora circa: Preghiera di unità e forza, secondo Marco 11,23 (vedi https://vkpatriarhat.org/it/?p=9203) Preghiera del Rosario Infine, sosta di preghiera e ricezione della benedizione. Giovedì 20:00-21:00: Contemplazione della Passione del Signore e della Via Crucis (vedi https://vkpatriarhat.org/it/?p=668, https://vkpatriarhat.org/it/?p=664) Infine, sosta di preghiera e ricezione della benedizione. Venerdì 20:00-21:25: Una settimana: contemplazione della 1ª alla 4ª parola dalla croce L’altra settimana: contemplazione della 3 ª , 5 ª , 6 ª e 7 ª parola dalla croce (Sette parole dalla croce – vedi https://vkpatriarhat.org/it/?cat=47) Alle 21:00 c’è una sosta di preghiera, si riceve la benedizione e poi la preghiera continua. Il programma dell’Ora Santa potrà subire modifiche a seconda del periodo dell’anno. Ad esempio, a Natale possiamo cantare i canti natalizi per mezz’ora e recitare il Rosario per un’altra mezz’ora. Anche si può, ad esempio, dedicare un’ora intera al canto di inni religiosi una o due volte alla settimana, se possibile con accompagnamento musicale. Attraverso il canto, spesso ci apriamo facilmente allo Spirito di Dio, e in questo modo possiamo approfondire il nostro rapporto personale con il nostro Padre Celeste, con Gesù e con la Sua e nostra Madre. L’ideale sarebbe provare a seguire il programma proposto per un anno intero, e solo allora si potranno introdurre vari cambiamenti. Ma soprattutto dobbiamo stare attenti affinché il cambiamento non spenga lo spirito del nostro rapporto personale con Dio e che attraverso questo cambiamento non si infiltri lo spirito del mondo. È molto utile, ad esempio, leggere la vita dei martiri e dei santi almeno una o due volte alla settimana dopo la fine dell’Ora Santa. L’Ora Santa dovrebbe diventare parte della nostra vita quotidiana. Gli inizi sono i più difficili, ma chi persevera vedrà risultati positivi. L’Ora Santa è una condizione davvero necessaria affinché una famiglia possa radicarsi in uno stile di vita cristiano in mezzo alle pressioni del mondo. L’atmosfera in famiglia poi cambia completamente. Questa preghiera di un’ora ci porta la pace e l’armonia di Dio e ha effetti benefici di guarigione sulle anime umane. Gesù disse: “Non siete stati capaci di vegliare con me un’ora sola?” Questa richiesta di Gesù dovrebbe essere la nostra motivazione principale ogni giorno. Il tempo che dedichiamo alla preghiera è un dono concreto a Dio. È anche il nostro sacrificio vivente e santo, il nostro servizio di culto spirituale (cfr Rm 12,1). Questo tempo ci porta grandi benedizioni. Gesù ci incoraggia: “Accumulatevi tesori in cielo, dove né tignola né ruggine consumano, e dove i ladri non scassinano né rubano”. Per questo bisogna cominciare e perseverare. Il programma del fine settimana prevede anche una rinnovata santificazione della domenica, che inizia il sabato sera. Sabato 20:00-21:20: Preghiera profetica secondo Ezechiele 37 (vedi https://vkpatriarhat.org/it/?p=6671) Alle 21:00 c’è una sosta di preghiera, si riceve la benedizione e poi la preghiera continua. Inizia la celebrazione della domenica: 21:20-22:20: Contemplazione delle verità legate alla risurrezione (prima ora) (vedi https://vkpatriarhat.org/it/?p=747) Domenica 5:00-7:00: Contemplazione degli eventi del mattino della risurrezione, accompagnata da canti. (vedi https://vkpatriarhat.org/it/?p=744, https://vkpatriarhat.org/it/?p=741) 8:00-9:00: Contemplazione della discesa dello Spirito Santo e riempirsi nuovamente dello Spirito Santo. (vedi https://vkpatriarhat.org/it/?p=738) Partecipazione alla liturgia Coloro che non hanno la possibilità di assistere alla Messa possono vivere la Messa spiritualmente secondo l’opuscolo. (vedi https://vkpatriarhat.org/it/wp-content/uploads/2022/08/it-Il-mistero-della-fede-l-Eucaristia.pdf) Nel pomeriggio: Comunione fraterna di circa tre-cinque famiglie, preferibilmente uomini e donne separatamente, della durata di circa una o due ore. L’incontro può concludersi con la contemplazione dell’apparizione di Gesù ai discepoli di Emmaus (20 minuti). (vedi https://vkpatriarhat.org/it/?p=862) 20:00-21:00: Contemplazione: Gesù appare agli apostoli senza Tommaso e poi agli apostoli con Tommaso presente. (vedi https://vkpatriarhat.org/it/?p=862, https://vkpatriarhat.org/it/?p=7900) Infine, una sosta di preghiera e la ricezione della benedizione. Questo è il modello attuale di celebrazione del Giorno del Signore, cioè il giorno della risurrezione di Cristo e della discesa dello Spirito Santo. Si tratta di applicare l’idea dei quattro principi fondamentali della Chiesa primitiva di Gerusalemme: 1) preghiera, 2) insegnamento degli apostoli, 3) liturgia, 4) comunione fraterna (cfr At 2, 42). Il modello di celebrazione del Giorno del Signore, cioè il giorno della risurrezione di Cristo e della discesa dello Spirito Santo, prevede l’applicazione dei quattro principi fondamentali della Chiesa primitiva di Gerusalemme, vale a dire: 1) preghiera, 2) insegnamento degli apostoli, 3) liturgia, 4) comunione fraterna (cfr At 2, 42). Per la chiesa domestica si consiglia inoltre la pratica di soste quotidiane di preghiera, della durata di 3-5 minuti, secondo l’antica tradizione ecclesiastica in determinati orari: al risveglio, alle 9:00, alle 12:00, alle 15:00, alle 18:00, alle 21:00 e prima di coricarsi. (vedi https://vkpatriarhat.org/it/?p=2376) Dei primi cristiani si dice che si incontrassero quotidianamente nel tempio e per le case (At 5,42). L’apostolo Paolo parla delle chiese domestiche: “Aquila e Priscilla, con la chiesa che è in casa loro, vi salutano molto nel Signore” (1 Cor 16,19). “Salutate i fratelli che sono a Laodicea, anche Ninfa e la chiesa che è in casa sua” (Col 4, 15). Il fondamento della Chiesa domestica è la famiglia, che è una piccola Chiesa. Una famiglia cristiana sana è una cellula viva della Chiesa che ha un proprio ordine di preghiera. L’attuale crisi di fede è stata aggravata da un colpo mortale sotto forma di Fiducia supplicans. Di conseguenza, non solo lo spirito del mondo, ma anche la maledizione ha permeato la Chiesa cattolica. La Chiesa si trasforma così in un’anti-Chiesa New Age che non porta alla salvezza, ma alla perdizione. Dipende ora da ciascun vescovo se, con il suo coraggio e la sua fedeltà a Cristo, rimuoverà questa nube di oscurità spirituale dalle anime che Dio gli ha affidato o, al contrario, le darà spazio. È la preghiera dei credenti che qui è decisiva. Occorre quindi dare priorità al rinnovamento della famiglia attraverso la Chiesa domestica. Tutte le altre attività che sostituiscono la preghiera sono irrilevanti, fuorvianti o addirittura dannose. Potrebbe verificarsi la situazione in cui quando un vescovo fedele si oppone alla setta di Bergoglio, viene letteralmente privato con la forza del suo incarico e sostituito da un vescovo eretico che terrà la diocesi sotto la maledizione di Fiducia supplicans. Cosa dovrebbe fare questo vescovo perseguitato per Cristo? Egli dovrebbe adottare lo stile di vita monastico insieme ad un gruppo di quattro-cinque sacerdoti e abitare in una casa ordinaria in un luogo adatto della sua diocesi. Allo stesso tempo, questa comunità diventerà un centro spirituale dal quale i sacerdoti fedeli, così come i laici e le famiglie attivi, saranno guidati e incoraggiati. Da lì svolgeranno, per quanto possibile, anche la missione esterna. Il sistema del discepolato serve anche a restaurare la Chiesa. È qualcosa di simile al catecumenato come lo chiamavano anticamente nella Chiesa. Pertanto, i vescovi veramente cattolici di oggi hanno due opzioni: o salveranno la diocesi e rimarranno in carica, separati dalla struttura apostata di Bergoglio, oppure andranno nelle catacombe della clandestinità. La Chiesa delle catacombe ha bisogno anche di un vescovo e di un gruppo di sacerdoti. La realtà è che se solo un vescovo in un determinato paese si separerà dalla setta di Bergoglio, difficilmente resisterà alle pressioni e rimarrà in carica, poiché la rete omosessuale che occupa la Chiesa cattolica non gli permetterà di portare avanti un programma di restaurazione. Se due o tre diocesi si separano dalla struttura apostata, sarà più facile per i vescovi preservare le loro chiese, monasteri, case di ritiri o, se possibile, altri mezzi di catechesi e ministero, per il bene del risveglio. Ma oggi dobbiamo considerare seriamente la seconda opzione, ovvero quella della Chiesa delle catacombe. Ricordiamoci però che è sempre stato e sempre sarà vero che le porte dell’inferno non prevarranno contro la Chiesa di Cristo. + Elia Patriarca del Patriarcato Cattolico Bizantino + Metodio OSBMr + Timoteo OSBMr Vescovi Segretari 12 febbraio 2024

Это видео также смотрите на: https://vkpatriarhat.org/ru/?p=31253 Подписаться на рассылку новых публикаций от ВВП https://bit.ly/3zFm2QV Время Великого поста в эту особую пору большой апостасии – это время усердного покаяния. Слова Иисуса о покаянии актуальны для каждого из нас: «Исполнилось время и приблизилось Царство Небесное. Метанойте – измените мышление – и веруйте в Евангелие» (Мр. 1,15). «Если не покаетесь, все погибнете» (Лк. 13,3). За что должен каяться каждый католик, каждый священник, каждый монах, каждый епископ? Все должны каяться за публичную апостасию. Недействительный папа Франциск Бергольо посредством еретической декларации «Fiducia supplicans» трансформировал Католическую Церковь в антицерковь Нью-Эйдж. Этот грех больший, чем грех тех, которые приносили жертвенные дары языческим идолам, демонам, и таким образом стали предателями Христа, отступниками – традиторами. Во время правления императора Деция (249-251) наступило жестокое гонение на христиан. В Никомидии (сегодня Измит в Турции) жил муж из знатного рода по имени Кодрат. Преследование здесь начал проконсул Перений. Христианина Кодрата заставляли принести жертву языческим идолам. Он ответил: «Мертвым идолам не поклонюсь. Я не боюсь ни бесов, ни тебя, имеющего только временную власть. Вскоре я пойду к моему Богу, а ты будешь горько стонать навеки, потому что не хотел познать Бога». Перений велел его жестоко мучить. Перед этим проконсул приказал привести христиан, которые отреклись от Христа жестом принесения жертвы идолам. Они имели задачу убедить Кодрата также поклониться идолам. Но Кодрат воспользовался этой возможностью и, хотя был жестоко мучен, сказал такие слова: «О безумные, почему только немного не потерпели? Почему испугались мучений? Вы отреклись от Христа! Почему самих себя передали дьяволу? Не верили ли вы в воскресение мертвых? Не слышали ли о Божьем суде? Не боитесь ли неугасающего адского огня? Как теперь устоите перед судом Божиим? Опомнитесь! Осознайте, от Кого вы отпали. Ради этой временной и ничтожной жизни вы покинули вечное Царство Небесное. Пренебрегли своим небесным Владыкой! …Самых себя отдали в плен дьяволу! Разве вы забыли слова Господни из Евангелия? Он сказал: «Не бойтесь тех, которые убивают тело, души же убить не могут» (Мф. 10,28)». Когда Кодрат это сказал, трусливые христиане стали громко кричать: «Мы устрашились мучений, раб Божий, и соблазнились, как немое стадо. Захотели мы краткое время пожить здесь, и, отрекшись от своего Господа, для будущей вечной жизни умерли. Что нам, проклятым, теперь делать?!». Святой Кодрат, видя их заплаканных, сказал: «Будьте мужественны, братия! Не отчаивайтесь! Наш Господь милостив! Припадите к Его ногам! Со слезами и покаянием теперь исповедуйте Иисуса Христа! Он очистит вас Своей кровью! Вы же своей кровью искупите свое предательство». Они начали плакать и долго лежали, припав лицом к земле. Тогда посыпали землей свои головы и камнями били себя в грудь. Их плач был так силен, что весь город сбежался на этот крик, и все люди изумлялись, что христиан охватило такое раскаяние за их отступничество. Перений приказал еще больше мучить св. Кодрата, а раскаявшихся христиан осудил на сожжение, каждого в его родном городе. Необходимо с покаянием признать, что грех отступничества, к которому привел через «Fiducia supplicans» недействительный папа Франциск, является еще большим, чем предательство отступников, которые под угрозами пыток и смерти предали Христа. Мученики выбрали скорее муки и смерть, чем поклонение идолам. Недействительный папа Франциск Бергольо в 2019 году вместе с чародеями и чародейками Амазонии активно участвовал в языческом ритуале в Ватиканских садах, где призывали демонов. Затем в соборе св. Петра Франциск Бергольо публично интронизировал демона Пачамаму. В 2022 году в Канаде он публично посвятился дьяволу под руководством чародея. Это публичный грех против первой заповеди Декалога. Это публичное отступничество, не имеющее аналогов в истории Церкви. Совершенно понятно, что этот человек не может быть видимым наместником Христа на земле, но согласно Священному Писанию, догматической конституции и учению церковных учителей и отцов, он сам себя отлучил от Церкви. Это учение Священного Писания и Предания. Что такое «Fiducia supplicans»? Это лжеевангелие, лжеучение, противоречащее Священному Писанию, Преданию и всем учителям и отцам Церкви. Это публичный бунт против Бога и публичное отступничество от Христа и Его Евангелия. Одобряя и даже благословляя один из величайших грехов, декларация «Fiducia supplicans» отрицает суть Символа веры, выражающего правду о том, что Сын Божий стал человеком, чтобы спасти нас от греха. Условием спасения с нашей стороны есть покаяние. Но если из-за легализации содомии отрицается грех как таковой, то Христос напрасно страдал, чтобы спасти нас от греха. Отрицая грех и благословляя его, также устраняется Декалог, ибо грех уже не называется грехом и не делается разницы между добром и злом. Кто принимает учение «Fiducia supplicans», внедряющее благословение греха содомии и его легализацию, тот публично отрекается от Бога-Творца и Бога-Спасителя, а также отрекается от собственного спасения, ибо такой человек решил любить ложь и ненавидеть правду, которая бы его спасла. За эту дьявольскую гордость и бунт такой католический епископ, священник или верующий произнес над собой приговор вечной смерти, а в час смерти его ждет вечное осуждение в аду. Он согрешил против Святого Духа (см. Мф. 12,32). В Послании к Галатам 1, 8-9 Бог указывает, что за псевдоевангелие, которым также является «Fiducia supplicans», на псевдопапу Франциска Бергольо пало наказание отлучения от вечного спасения, то есть вечное осуждение в аду. Он совершил грех хулы на Святого Духа (Мф. 12,32). Это наказание падает также на всех, принимающих и распространяющих это псевдоевангелие. Какой выход? Только один: метанойя – покаяние. Его предпосылкой является отречение от «Fiducia supplicans». Как это реализовать? Каждый правоверный епископ должен четко отвергнуть «Fiducia supplicans». Так сделали епископы Африки, Польши, Венгрии и другие. Диоцезиальный епископ должен сделать это отречение в пастырском письме для своего диоцеза. Епископы-помощники пусть сделают это другим публичным способом. Если такой епископ затем получит декрет, которым недействительный папа и его секта лишат его власти в его диоцезе, то он в своей совести обязан перед Богом продолжать оставаться у власти, даже если превысит возраст 75 лет. Он должен, как добрый пастырь, защищать свое духовное стадо от самоубийственной ереси «Fiducia supplicans». Декреты, инициированные псевдопапой, который сам отлучил себя от Церкви, недействительны и недейственны. Это учение Церкви, основанное на Священном Писании и Предании. Что должен делать католический священник? Пусть выйдет из своей изоляции и вместе с другими правоверными священниками создаст священническую коллегию для защиты веры и спасения душ. Пусть они вместе поощрят нерешительного епископа сделать радикальный шаг отделения от «Fiducia supplicans». Если бы епископ-пропагатор «Fiducia supplicans» отлучал правоверных священников, то пусть они правдиво информируют своих верных и не уходят. Священники пусть поучат своих верных в проповеди, а в конце пусть верные отдельно по очереди подходят к священнику, подобно как идут к Святому Причастию. Священник каждого спросит: «Отрекаешься ли от „Fiducia supplicans”?». Верующий ответит: «Отрекаюсь, аминь». Это исповедание веры и отречение от «Fiducia supplicans», совершенное перед невидимым сонмом ангелов и святых, записано в книге жизни каждого. Посредством фальшивого антиевангелия «Fiducia supplicans» и его фальшивой веры никто не будет спасен. Если какой-то священник является сторонником «Fiducia supplicans» и, наоборот, будет публично одобрять эту еретическую декларацию или запугивать мирян, которые будут лично поощрять верующих отречься от самоубийственной «Fiducia supplicans», то пусть верующие отделятся от влияния такого священника. Здесь есть серьезное «dubium», что священник с этим духом антихриста уже недействительно служит Святую Литургию. Святой Дух через него уже не действует. Что должны делать верующие? Если священник в приходе пассивен, пусть сами начнут спасительную миссию для охраны от самоубийственной «Fiducia supplicans». Для этого могут использовать соцсети и это пастырское письмо. Пенсионеры и пенсионерки могут проводить эту миссию в индивидуальных разговорах со своими знакомыми и лично объяснять трагическую ситуацию в Церкви после издания «Fiducia supplicans». Могут дать им подписать подготовленное отречение или каждый может написать его собственноручно: «Я, X. Y., отрекаюсь от антиевангелия „Fiducia supplicans”. Подпись……….. дата ………..». Желательно, чтобы подписались также два свидетеля. Затем верующий сохранит это отречение. Его можно сравнить с паспортом для пересечения границ Небесного Царства в час смерти. Его копия находится в книге жизни данного человека. Эту миссию можно также проводить по почте, письмами, адресованными конкретным католикам и католичкам. Кто откажется отделиться от «Fiducia supplicans», тому будет тяжело устоять в час смерти. Те, которые будут высмеивать, запугивать или угрожать ревностным миссионерским активистам, ясно дают понять, кому служат. Они служат духу лжи и смерти. «Они возлюбили ложь и не приняли да не возлюбили правды, которая бы их спасла» (2 Фес. 2, 9-12). В нынешней трагической ситуации через «Fiducia supplicans» католикам обманом навязано ложное евангелие (ср. Гал. 1, 8-9), посредством которого никто не спасется. Это бунт против Бога и отрицание Священного Писания и Предания. Единственный выход – это истинное покаяние. Оно начинается с шага отречения от самоубийственной «Fiducia supplicans». Всех верующих во Христе благословляют епископи ВВП 11.03.2024 Расскажи хотя бы одному человеку об этом пастырском письме.

Дивіться це відео також на: https://bcp-video.org/ua/velikij-pist-2024/ Підписатися на розсилку нових публікацій від ВВП https://bit.ly/3PJeqlG Час Великого посту у цей надзвичайний час великої апостазії є часом наполегливого покаяння. Слова Ісуса про покаяння актуальні для кожного з нас: «Сповнився час і Царство Боже близько. Метанойте – змініть мислення – і вірте в Євангеліє» (Мр. 1,15). «Якщо не покаєтеся, всі загинете» (Лк. 13,3). З чого повинен каятися кожен католик, кожен священник, кожен монах, кожен єпископ? Усі повинні каятися за публічну апостазію. Недійсний папа Франциск Бергольйо через єретичну декларацію «Fiducia supplicans» трансформував Католицьку Церкву в антицеркву Нью-Ейдж. Цей гріх більший від гріха тих, які приносили жертовні дари поганським ідолам, демонам, і таким чином стали зрадниками Христа, відступниками – традиторами. За правління імператора Деція (249-251) настало жорстоке гоніння на християн. У Нікомидії (сьогодні Ізміт у Туреччині) жив чоловік зі знатного роду на ім’я Кодрат. Переслідування тут розпочав проконсул Переній. Християнина Кодрата змушували принести жертву поганським богам. Він відповів: «Мертвим ідолам не вклонюся. Я не боюся ні бісів, ні тебе, що маєш лише короткочасну владу. Невдовзі я піду до мого Бога, а ти будеш гірко стогнати навіки, бо не хотів пізнати Бога». Переній звелів його жорстоко катувати. Перед тим проконсул наказав привести християн, які відреклися від Христа жестом принесення жертви ідолам. Вони мали завдання переконати Кодрата також поклонитися ідолам. Але Кодрат скористався цією нагодою і, хоч був жорстоко мучений, сказав такі слова: «О нерозумні, чому тільки трохи не потерпіли? Чому злякалися мук? Ви відреклися від Христа! Чому самих себе передали дияволу? Чи ви не вірили у воскресіння мертвих? Чи не чули про Божий суд? Чи не боїтеся невгасного пекельного вогню? Як тепер вистоїте перед Божим судом? Отямтесь! Усвідомте, від Кого ви відпали. Заради цього дочасного і безвартісного життя ви покинули вічне Царство Небесне. Зневажили свого небесного Владику! …Самих себе віддали в полон дияволу! Хіба ви забули Господні слова з Євангелія? Він сказав: „Не бійтесь тих, що вбивають тіло, душі ж вбити не можуть” (Мт. 10,28)». Коли Кодрат це сказав, боягузливі християни стали голосно кричати: «Ми злякалися мук, рабе Божий, і звабилися, як німе стадо. Захотіли ми короткий час тут пожити, і, відрікшись свого Господа, для майбутнього вічного життя померли. Що нам, проклятим, тепер робити?!». Святий Кодрат, бачивши їх заплаканих, мовив: «Будьте мужні, браття! Не впадайте у відчай! Наш Господь милостивий! Припадіть до Його ніг! Зі сльозами та покаянням тепер визнайте Ісуса Христа! Він очистить вас Своєю кров’ю! Ви ж своєю кров’ю спокутуєте свою зраду». Вони почали плакати і довго лежали, припавши обличчям до землі. Тоді посипали землею свої голови і камінням били себе в груди. Їхній плач був такий сильний, що все місто збіглося на цей крик, і всі люди дивувалися, що християн охопило таке каяття за їхнє відступництво. Переній наказав ще більше катувати св. Кодрата, а розкаяних християн засудив на спалення, кожного у його рідному місті. З покаянням визнаймо, що гріх відступництва, до якого звів через «Fiducia supplicans» недійсний папа Франциск, є ще більший, ніж зрада відступників, які під погрозами тортур і смерті зрадили Христа. Мученики вибрали радше муки і смерть, ніж поклоніння ідолам. Недійсний папа Франциск Бергольйо у 2019 році разом із чародіями та чародійками Амазонії брав активну участь в поганському ритуалі у Ватиканських садах, де прикликали демонів. Опісля в соборі св. Петра Франциск Бергольйо публічно інтронізував демона Пачамаму. У 2022 році в Канаді він публічно посвятився дияволу під керівництвом чародія. Це публічний гріх проти першої заповіді Декалогу. Це публічне відступництво, яке не має аналогів в історії Церкви. Абсолютно зрозуміло, що цей чоловік не може бути видимим намісником Христа на землі, але згідно зі Святим Письмом, догматичною конституцією і вченням церковних учителів і отців, сам себе виключив з Церкви. Це вчення Святого Письма і Традиції. Що таке «Fiducia supplicans»? Це лжеєвангеліє, лжевчення, яке суперечить Святому Письму, Традиції та всім учителям і отцям Церкви. Це публічний бунт проти Бога та публічне відступництво від Христа та Його Євангелія. Схвалюючи і навіть благословляючи один з найбільших гріхів, декларація «Fiducia supplicans» заперечує суть Символу віри, який виражає правду про те, що Син Божий став чоловіком, щоб спасти нас від гріха. Умовою спасіння з нашого боку є покаяння. Але якщо через легалізацію содомії заперечується гріх як такий, то Христос даремно страждав, щоб спасти нас від гріха. Заперечуючи гріх і благословляючи його, також усувається Декалог, бо гріх вже не називається гріхом і не робиться різниці між добром і злом. Хто приймає вчення «Fiducia supplicans», яке запроваджує благословення гріха содомії та його легалізацію, той публічно зрікається Бога-Творця і Бога-Спасителя, а також зрікається власного спасіння, бо така людина вирішила любити брехню і ненавидіти правду, яка б її спасла. За цю диявольську гордість і бунт такий католицький єпископ, священник чи вірний виголосив над собою вирок вічної смерті, а в годину смерті його чекає вічне засудження в пеклі. Він згрішив проти Святого Духа (див. Мт. 12,32). У Посланні до Галатів 1, 8-9 Бог вказує, що за псевдоєвангеліє, яким також є «Fiducia supplicans», на псевдопапу Франциска Бергольйо лягло покарання виключення з вічного спасіння, тобто вічне засудження в пеклі. Він допустився хули на Святого Духа (Мт. 12,32). Це покарання також падає на всіх, хто приймає і поширює це псевдоєвангеліє. Який вихід? Лиш один: метаноя – покаяння. Його передумовою є відречення від «Fiducia supplicans». Як це реалізувати? Кожен правовірний єпископ повинен чітко відкинути «Fiducia supplicans». Так зробили єпископи Африки, Польщі, Угорщини та інші. Дієцезіальний єпископ має зробити це відречення у пастирському листі для своєї дієцезії. Єпископи-помічники хай зроблять це іншим публічним способом. Якщо такий єпископ потім отримає декрет, яким недійсний папа та його секта позбавлять його уряду в його дієцезії, то він у своїй совісті зобов’язаний перед Богом продовжувати залишатися при владі, навіть якщо перевищить вік 75 років. Він повинен, як добрий пастир, захищати своє духовне стадо від самогубної єресі «Fiducia supplicans». Декрети, ініційовані псевдопапою, який виключив себе з Церкви, є недійсними і нечинними. Це вчення Церкви, яке ґрунтується на Святому Письмі і Традиції. Що має робити католицький священник? Хай вийде зі своєї ізоляції і разом з іншими правовірними священниками створить священничу колегію для захисту віри і спасіння душ. Нехай вони разом заохотять нерішучого єпископа зробити радикальний крок відділення від «Fiducia supplicans». Якби єпископ-пропагатор «Fiducia supplicans» відлучував правовірних священників, то хай правдиво інформують своїх вірних і не відходять. Священники хай повчать своїх вірних у проповіді, а наприкінці хай вірні поокремо по черзі підходять до священника, подібно як йдуть до Святого Причастя. Священник кожного запитає: «Чи відрікаєшся „Fiducia supplicans”?». Віруючий відповість: «Відрікаюся, амінь». Це визнання віри і відречення від «Fiducia supplicans», здійснене перед невидимим сонмом ангелів та святих, записано кожному в книзі життя. Через фальшиве антиєвангеліє «Fiducia supplicans» і його фальшиву віру ніхто не буде спасенний. Якщо якийсь священник є прихильником «Fiducia supplicans» і, навпаки, буде публічно схвалювати цю єретичну декларацію або залякувати мирян, які приватно заохочуватимуть вірних відректися самогубної «Fiducia supplicans», то хай вірні відділяться від впливу такого священника. Тут є серйозне «dubium», що священник з цим духом антихриста вже недійсно служить Святу Літургію. Святий Дух через нього вже не діє. Що мають робити віруючі? Якщо священник у парафії пасивний, хай самі розпочнуть спасительну місію для порятунку від самогубної «Fiducia supplicans». Для цього можуть використовувати соцмережі і цей пастирський лист. Пенсіонери і пенсіонерки можуть проводити цю місію в індивідуальних розмовах зі своїми знайомими та особисто пояснювати їм трагічну ситуацію в Церкві після видання «Fiducia supplicans». Можуть дати їм підписати підготовлене відречення або кожен може написати його власноруч: «Я, X. Y., відрікаюся антиєвангелія „Fiducia supplicans”. Підпис……….. дата ………..». Бажано, щоб підписалися також двоє свідків. Дана особа збереже це відречення. Його можна порівняти з паспортом для перетину кордонів Небесного Царства в годину смерті. Його копія знаходиться в книзі життя даної людини. Цю місію можна також проводити поштою, листами, адресованими конкретним католикам і католичкам. Хто відмовиться відділитися від «Fiducia supplicans», тому буде тяжко вистояти в годину смерті. Ті, які будуть висміювати, залякувати чи погрожувати ревним місіонерським активістам, ясно дають зрозуміти, кому служать. Вони служать духу брехні і смерті. «Вони полюбили брехню і не прийняли та не полюбили правди, яка б їх спасла» (2 Сол. 2, 9-12). У теперішній трагічній ситуації через «Fiducia supplicans» католикам обманом нав’язано фальшиве євангеліє (пор. Гал. 1, 8-9), через яке ніхто не спасеться. Це бунт проти Бога та заперечення Святого Письма і Традиції. Єдиний вихід – це правдиве покаяння. Воно починається з кроку відречення від самогубної «Fiducia supplicans». Всіх вірних у Христі благословляють єпископи ВВП 11. 03. 2024 Розкажи хоча б одній людині про цей пастирський лист.

Sehen Sie dieses Video auf: https://vkpatriarhat.org/de/fastenzeit-2024-buszeit/ Abonnieren Sie Newsletter vom BKP https://bit.ly/3Bd034V Die Fastenzeit ist in dieser außergewöhnlichen Zeit des großen Glaubensabfalls eine Zeit der dringenden Notwendigkeit der Reue. Die Aussage Jesu über die Buße ist für jeden von uns relevant. „Die Zeit ist erfüllt und das Reich Gottes ist nahe. Metanoite, ändert euer Denken und glaubt an das Evangelium“ (Mk 1,15). „Wenn ihr nicht Buße tut, werdet ihr alle umkommen“ (Lk 13,3). Wofür ist jeder katholische Gläubige, jeder Priester, jeder Ordensmann und jeder Bischof verpflichtet, Buße zu tun? Alle müssen über den öffentlichen Abfall vom Glauben Buße tun. Der ungültige Papst Franziskus Bergoglio hat durch die häretische Erklärung Fiducia supplicans die katholische Kirche in eine Anti-Kirche des New Age verwandelt. Diese Sünde ist größer als die Sünde derer, die heidnischen Götzen und Dämonen opferten und so zu Verrätern an Christus, Abtrünnigen – „Traditores“ wurden. Unter der Herrschaft von Kaiser Decius (249-251) wurden die Christen schwer verfolgt. In Nikomedia (heute Izmit in der Türkei) lebte ein Mann von vornehmer Abstammung namens Codratus. Die Verfolgung wurde dort vom Prokonsul Perennius ausgelöst. Codratus, der Christ war, wurde gezwungen, heidnischen Götzen Opfer zu bringen. Er antwortete: „Ich werde mich nicht vor toten Götzen niederwerfen. Ich fürchte weder die Dämonen noch dich, die nur eine vorübergehende Macht haben. Bald werde ich zu meinem Gott gehen, und du wirst für immer bitterlich stöhnen, weil du dich geweigert hast, Gott zu erkennen.“ Perennius befahl, ihn grausam zu foltern. Zuvor befahl er, die Christen, die sich durch einen Akt der Götzenanbetung von Christus losgesagt hatten, zu sich zu holen. Sie hatten die Aufgabe, Codratus davon zu überzeugen, sich vor den Götzen zu verneigen. Codratus jedoch nutzte die Situation aus und sprach, obwohl er grausam gefoltert wurde, folgende Worte: „O ihr Toren, warum habt ihr nicht ein wenig gelitten? Warum habt ihr die Qualen gefürchtet? Ihr habt Christus verleugnet! Warum habt ihr euch dem Teufel hingegeben? Habt ihr nicht an die Auferstehung der Toten geglaubt? Habt ihr nicht vom Gericht Gottes gehört? Habt ihr keine Angst vor dem unauslöschlichen Feuer der Hölle? Wie werdet ihr vor dem Gericht Gottes bestehen? Kommt zur Besinnung! Überlegt, von wem ihr abgefallen seid! Ihr habt das ewige Reich des Himmels für das Wohl dieses wertlosen, vorübergehenden Lebens aufgegeben! Ihr habt euren himmlischen Herrscher verachtet! Ihr habt euch zu Sklaven des Teufels gemacht! Habt ihr die Worte des Herrn im Evangelium vergessen? Er hat gesagt: ‚Fürchtet euch nicht vor denen, die den Leib töten, die Seele aber nicht töten können‘“ (Mt 10,28). Als Codratus dies sagte, begannen die feigen Christen laut zu schreien: „O Diener Gottes, wir hatten Angst vor der Qual und wurden wie eine stumme Herde in die Irre geführt! Wir wollten hier noch eine Weile leben, und indem wir unseren Herrn verleugneten, sind wir bereits für das zukünftige ewige Leben gestorben. Was sollen wir, verdammte Sünder, jetzt tun?“. Als der heilige Märtyrer Codratus sie weinen sah, sagte er zu ihnen: „Habt Mut, Brüder! Verzweifelt nicht! Unser Herr ist barmherzig! Fallt Ihm zu Füßen! Mit Tränen und Reue erkennt Jesus Christus jetzt an! Er wird euch mit Seinem Blut reinigen! Ihr werdet euren Verrat mit eurem Blut sühnen.“ Sie weinten sich die Augen aus und lagen lange Zeit mit dem Gesicht nach unten auf dem Boden. Dann streuten sie Staub auf ihre Köpfe und schlugen sich mit Steinen auf die Brust. Ihr Weinen war so laut, dass sich die ganze Stadt versammelte, und alle Menschen waren erstaunt, die Christen mit so viel Reue über ihren Abfall erfüllt zu sehen. Perennius befahl, den heiligen Märtyrer Codratus weiter zu foltern. Er verurteilte diese bußfertigen Christen zur Verbrennung, jeden in seiner Heimatstadt. Erkennen wir in Reue, dass die Sünde der Apostasie, in die der ungültige Papst Franziskus die Katholiken durch die Erklärung Fiducia supplicans irregeführt hat, noch größer ist als der Verrat der Verräter, die angesichts der Androhung von Folter und Tod erlagen und Christus verrieten. Die Märtyrer zogen es vor, Folter und Tod zu erleiden, anstatt sich vor den Götzen zu verbeugen. Im Jahr 2019 nahm der ungültige Papst Franziskus Bergoglio aktiv an einem heidnischen Dämonenbeschwörungsritual mit Hexen und Zauberern aus Amazonien in den Vatikanischen Gärten teil. Anschließend inthronisierte er öffentlich den Dämon Pachamama im Petersdom. Im Jahr 2022 weiht er sich unter der Leitung eines Hexenmeisters in Kanada öffentlich dem Teufel. Es ist eine öffentliche Sünde gegen das Erste Gebot. Es handelt sich um einen öffentlichen Abfall, der in der Geschichte der Kirche beispiellos ist. Es ist völlig klar, dass dieser Mann nicht der sichtbare Vertreter Christi auf Erden sein kann, aber gemäß der Heiligen Schrift, der dogmatischen Verfassung und den Lehren der Kirchenlehrer und Kirchenväter hat er sich selbst aus der Kirche exkommuniziert. Das ist die Lehre der Heiligen Schrift und der kirchlichen Tradition. Was ist die Fiducia supplicans? Es ist ein falsches Evangelium, eine falsche Lehre, die der Heiligen Schrift, der Tradition und den Lehren aller Kirchenlehrer und Kirchenväter widerspricht. Es ist eine öffentliche Rebellion gegen Gott und ein öffentlicher Abfall von Christus und seinem Evangelium. Indem die Erklärung Fiducia supplicans eine der schwersten Sünden billigt und sogar segnet, leugnet sie den Kern des Glaubensbekenntnisses, das die Wahrheit verkündet, dass der Sohn Gottes Mensch geworden ist, um uns von der Sünde zu retten. Die Bedingung für das Heil liegt in unserer Buße. Wenn jedoch die Sünde als solche durch die Legalisierung der Sodomie geleugnet wird, war das Leiden Christi für unsere Erlösung vergeblich. Indem man eine Sünde leugnet und segnet, wird auch der Dekalog aufgehoben, denn eine Sünde wird nicht mehr als Sünde bezeichnet und es gibt keine Unterscheidung zwischen Gut und Böse mehr. Wer die Lehre der Erklärung Fiducia supplicans akzeptiert, die die Segnung der Sünde der Sodomie und ihre Legalisierung einführt, sagt sich öffentlich von Gott dem Schöpfer und Gott dem Erlöser los und gibt gleichzeitig seine eigene Errettung auf, weil eine solche Person sich entschieden hat, die Lüge zu lieben und die Wahrheit zu hassen, die sie gerettet hätte. Aufgrund dieses teuflischen Stolzes und dieser Rebellion haben solche katholische Bischöfe, Priester oder Gläubige über sich selbst das Urteil des ewigen Todes ausgesprochen und in der Stunde des Todes erwartet sie die ewige Verdammnis in der Hölle. Sie haben die Sünde gegen den Heiligen Geist begangen (siehe Mt 12,32). Gott verkündet in Galater 1,8-9, dass das Pseudo-Evangelium, einschließlich Fiducia supplicans, dem Pseudo-Papst, Franziskus Bergoglio, die Strafe des Ausschlusses vom ewigen Heil auferlegt hat, d. h. die ewige Verdammnis in der Hölle. Er hat eine Blasphemie gegen den Heiligen Geist begangen (siehe Mt 12,31). Diese Strafe trifft auch all jene, die dieses Pseudo-Evangelium annehmen und verbreiten. Was ist der Ausweg? Es gibt nur eine: Metanoia – Buße. Voraussetzung dafür ist der Verzicht auf Fiducia supplicans. Wie geht das in der Praxis? Jeder rechtgläubige Bischof muss die Erklärung Fiducia supplicans kategorisch ablehnen. So haben es die Bischöfe in Afrika, Polen, Ungarn und anderen Ländern getan. Der Diözesanbischof muss diesen Verzicht in einem Hirtenbrief an seine Diözese zum Ausdruck bringen. Die Weihbischöfe können dies auf andere Weise öffentlich tun. Wenn ein solcher Bischof anschließend ein Dekret des ungültigen Papstes und seiner Sekte erhält, das ihn aus dem Amt in seiner Diözese entfernt, ist er Gott gegenüber in seinem Gewissen verpflichtet, sein Amt weiterhin auszuüben, auch wenn er das Alter von 75 Jahren überschritten hat. Er muss als guter Hirte seine geistliche Herde vor der selbstmörderischen Häresie der Erklärung Fiducia supplicans schützen. Die Dekrete, die von einem Pseudopapst initiiert wurden, der sich selbst aus der Kirche exkommuniziert hat, sind null, nichtig und wertlos. Dies ist die Lehre der Kirche, die auf der Heiligen Schrift und der Tradition basiert. Was sollte ein katholischer Priester tun? Er sollte aus seiner Isolation herauskommen und mit anderen echten katholischen Priestern ein Priesterkollegium bilden, um den Glauben zu verteidigen und die Seelen zu retten. Gemeinsam sollen sie den unentschlossenen Bischof ermutigen, den radikalen Schritt zu wagen, sich von der Erklärung Fiducia supplicans zu trennen. Wenn ein Bischof, der die Erklärung Fiducia supplicans fördert, versucht, rechtgläubige Priester zu exkommunizieren, sollen diese ihre Gläubigen wahrheitsgemäß informieren und nicht weggehen. Die Priester müssen ihre Gläubigen während der Predigt belehren und am Ende kann sich jeder Gläubige dem Priester auf die gleiche Weise nähern, wie wenn er zur Heiligen Kommunion geht. Der Priester fragt jeden: „Verzichten Sie auf die Fiducia supplicans?“. Der Gläubige antwortet: „Ja, ich verzichte. Amen“. Dieses Glaubensbekenntnis und der Verzicht auf die Erklärung Fiducia supplicans wird vor den unsichtbaren Heerscharen der Engel und Heiligen abgelegt und ist im Lebensbuch eines jeden Menschen niedergeschrieben. Niemand wird durch das falsche Anti-Evangelium der Fiducia supplicans und seinen falschen Glauben gerettet. Wenn hingegen ein Priester, der für „Fiducia supplicans“ eintritt, diese ketzerische Erklärung öffentlich befürwortet oder Laienaktivisten einschüchtert, die die Gläubigen privat dazu ermutigen, auf die selbstmörderische Erklärung zu verzichten, sollten sich die Gläubigen vom Einfluss eines solchen Priesters trennen. Es gibt ernsthafte Zweifel, dass ein Priester mit diesem Geist des Antichristen die heilige Liturgie nicht mehr gültig zelebriert. Der Heilige Geist wirkt nicht mehr durch ihn. Was sollen die Gläubigen tun? Wenn der Gemeindepfarrer passiv bleibt, sollen sie eine Mission beginnen, um zu helfen, die Menschen vor den Auswirkungen der selbstmörderischen Fiducia supplicans zu retten. Zu diesem Zweck können sie soziale Netzwerke und diesen Hirtenbrief nutzen. Rentner können diese Aufgabe in persönlichen Gesprächen mit ihren Bekannten erfüllen und ihnen persönlich die tragische Situation in der Kirche nach der Veröffentlichung der Erklärung Fiducia supplicans erläutern. Sie können sie ein kurzes, vorbereitetes Verzichtsformular unterschreiben lassen, oder jeder von ihnen kann es eigenhändig schreiben: „Ich, N.N., verzichte auf das Anti-Evangelium der Fiducia supplilcans. Datum …. Unterschrift ...... “. Es ist ratsam, dass zwei Zeugen ebenfalls unterschreiben. Die betroffene Person wird dieses Verzichtsformular aufbewahren. Man kann es mit einem Pass vergleichen, mit dem man in der Stunde des Todes die Grenzen des himmlischen Reiches überschreiten kann. Eine Kopie davon befindet sich im Lebensbuch der betreffenden Person. Diese Mission kann auch per Post durchgeführt werden, in Form von Briefen an bestimmte katholische Männer und Frauen. Diejenigen, die sich weigern, sich von der Erklärung Fiducia supplicans zu trennen, werden in der Stunde des Todes kaum bestehen. Diejenigen, die eifrige Missionsaktivisten verspotten, einschüchtern oder bedrohen, machen deutlich, wem sie dienen. Sie dienen dem Geist der Lüge und des Todes. „Sie haben die Lüge geliebt und haben die Liebe zur Wahrheit nicht angenommen, durch die sie hätten gerettet werden können.“ (2Thess 2,9-12). In der gegenwärtigen tragischen Situation wurde den Katholiken durch die Erklärung Fiducia supplicans auf betrügerische Weise ein falsches Evangelium aufgezwungen (vgl. Gal 1,8-9), durch das niemand gerettet werden kann. Es ist eine Rebellion gegen Gott und eine Verleugnung der Heiligen Schrift und der Tradition. Die einzige Lösung ist echte Buße. Dies beginnt mit dem Schritt des Verzichts auf die selbstmörderische Erklärung Fiducia supplicans. An alle, die Christus treu sind, Segen von den Bischöfen des BKPs am 11. März 2024 Bitte erzählen Sie mindestens einer Person von diesem Hirtenbrief.

Este vídeo também pode ser visto aqui: https://vkpatriarhat.org/pg/sao-belarmino/ Inscreva-se para receber os boletins informativos do PCB https://bit.ly/3S5BcWx Fragmentos da obra de São Roberto Belarmino “De Romano Pontifice”, livro II, capítulo 30: São Roberto Belarmino (1610): “Um papa que se manifeste herege, por esse mesmo fato deixa de ser papa e cabeça, assim como pela mesma razão deixa de ser cristão e membro do corpo da Igreja”. Esta declaração de São Belarmino está de acordo com a Palavra de Deus, com a tradição da Igreja e é confirmada pelo sexto e pelo oitavo concílios gerais. Parte do pressuposto fundamental de que um herege se excluiu a si mesmo da Igreja e não é seu membro e, portanto, tampouco pode ser sua cabeça. Esta afirmação aplica-se plenamente ao pseudopapa Bergoglio porque suas heresias são manifestas. Se a Igreja não se opuser às suas heresias, pelo menos agora, transformar-se-á em uma anti-Igreja de Satanás de acordo com o seu programa. São Belarmino explica ainda: “Está provado por argumentos de autoridade e de razão que um herege manifesto é 'ipso facto' deposto. O argumento de autoridade baseia-se em São Paulo (Tito, 3), que ordena que deve-se evitar o herege após duas advertências, ou seja, depois de se ter revelado manifestamente obstinado, isto é, antes de qualquer excomunhão ou sentença judicial”. São Belarmino refere-se a argumentos de razão e de autoridade, isto é, ao apóstolo Paulo, e enfatiza que um herege manifestamente obstinado fica ipso facto excluído da Igreja. São Belarmino afirma ainda: “E é isso que escreve São Jerônimo, acrescentando que os outros pecadores são excluídos da Igreja por sentença de excomunhão, mas os hereges, pelos seus próprios atos, exilam-se e separam-se do corpo de Cristo. O não-cristão não pode de forma alguma ser papa... A razão para isso é que ninguém pode ser cabeça daquilo de que não é membro. Ora, quem não é cristão não é membro da Igreja; e quem se manifeste herege não é um cristão, como ensinam claramente São Cipriano (lib. 4, epist. 2), Santo Atanásio (cont. Arian.), Santo Agostinho (lib. De grat. Christ.), São Jerônimo (Diálogo contra Lúcifer) e outros; Portanto, o herege manifesto não pode ser papa”. São Paulo menciona o anátema, que significa excomunhão por pregar outro evangelho. A palavra anátema também significa maldição, e o fruto da maldição é a condenação eterna no inferno para aqueles que, através do devido arrependimento, não retornam, enquanto há tempo, à Igreja de Cristo, não à sinagoga de Satanás, que Bergoglio e sua seita representam hoje em dia. Uma breve instrução baseada nas Escrituras de São Roberto Belarmino e do Papa Paulo IV aplicada à situação atual: Bergoglio, que ocupa a posição de chefe da Igreja, não é realmente o chefe da Igreja de Cristo, mas da anti-Igreja chamada “Igreja Profunda” (Deep Church). Esta não é o corpo de Cristo, mas o corpo do Anticristo. Isto é demonstrado pelos fatos: Bergoglio entronizou o demônio Pachamama na basílica principal da Igreja, fez-se consagrar publicamente a Satanás por um feiticeiro no Canadá, promove um anti-evangelho sodomita e introduz anti-sacramentos como a bênção eclesiástica das uniões sodomitas e pseudo-sacerdócio relacionado com ordenações inválidas de mulheres, lésbicas e transexuais. Este é o sistema anticristo e Bergoglio é a cabeça deste organismo maligno! Ele não é a cabeça da Igreja de Cristo. Ele é um homem consagrado a Satanás, que revoga as leis de Deus e introduz antileis que contradizem até as leis naturais. Com um falso evangelho (cf. Gl 1, 8-9), ele conduz os católicos enganados à perdição. A declaração do apóstolo Paulo em 2 Tessalonicenses sobre a rebelião contra Deus é plenamente aplicável a Bergoglio. Bergoglio não é um herege qualquer; teve a intenção desde o início de destruir a Igreja na sua essência. Nada poderia ser pior para a Igreja. Já dizia São Roberto Belarmino: “Seria a condição mais miserável da Igreja, se fosse obrigada a reconhecer um lobo, manifestamente saqueador, como seu pastor”. Infelizmente, a Igreja Católica encontra-se hoje em dia nesta condição miserável. Para isso contribui a heresia da papolatria, que sustenta que o papa pode cometer as maiores heresias que existem e continuar sendo papa. Os papólatras dizem: “O pontífice romano não pode cair em heresia formal por causa da assistência divina aos sucessores de Pedro, que é dada em resposta à oração de Cristo para que a fé de Pedro não desfaleça”. A história mostrou que esta afirmação contradiz a realidade. É absurdo utilizá-la para negar fatos evidentes e fingir que as flagrantes heresias de Jorge Bergoglio não existem. A consequência é que a Igreja, seguindo o seu exemplo como se fosse um papa legítimo, deve descartar as leis de Deus, aceitar a bênção das uniões sodomitas e assumir como algo natural a sua entrega a Satanás, que abriu um precedente, sem deixar de referir-se hipocritamente à oração de Cristo pelo apóstolo Pedro. Este é um terrível autoengano. Da mesma forma, os judeus afirmavam demagogicamente que Deus não podia permitir que o templo fosse destruído. E quando estava queimando, eles se jogaram no fogo como loucos, ainda acreditando que não era verdade. Deus permitiu a destruição do templo. Permanece destruído até os dias de hoje. A heresia da papolatria é constantemente promovida pelo Bispo Schneider. Esta situação dentro da Igreja é pior do que qualquer perseguição externa sob a qual dezenas de milhares de mártires morreram pela sua fidelidade a Jesus e aos Seus ensinamentos. Hoje, quando o maior herege de todos os tempos usurpou o papado, a heresia da papolatria colabora na destruição interna das raízes fundamentais da fé e da moral. Embora os papólatras afirmem hipocritamente que a unidade externa da Igreja não pode ser quebrada, eles não se importam com a unidade interna com Cristo, que é a condição da salvação. Sob a influência desta heresia, a seita bergogliana vai se apoderar gradualmente até mesmo dos restos da estrutura externa, a menos que os bispos e as suas dioceses se separem a tempo da seita bergogliana e da heresia da papolatria. Bergoglio justifica os crimes mais graves dizendo que isto é “o que o Espírito Santo diz às igrejas” (Ap). Isto é uma mentira descarada. Tudo isto é, de fato, obra do Anticristo, e os seus frutos dão um doloroso testemunho disso. Pelos frutos podemos saber que por trás do pseudo-papa Jorge Bergoglio está o espírito do Anticristo. O Apóstolo fala do homem do pecado, do filho da perdição. E continua: “Ele se oporá e se exaltará contra tudo o que se chama Deus ou que é adorado, tanto que se sentará no templo de Deus, fazendo-se passar por Deus” (2 Tes 2:3-4) . Bergoglio apresenta-se como o representante visível de Cristo na terra, embora tenha se consagrado aberta e provocativamente a Satanás no Canadá. Em nome de uma falsa obediência, ele está obrigando toda a Igreja e cada membro dela a rebelar-se contra Cristo e os Seus mandamentos. Na realidade, ele é um representante visível de Satanás, a quem se rendeu publicamente. Antes mesmo de conseguir usurpar o papado, ele já pretendia abolir as leis e os mandamentos de Deus promovendo a legalização da iniqüidade da sodomia. Bergoglio prega uma doutrina diferente, um falso evangelho, razão pela qual incorreu no múltiplo anátema de Deus segundo Gl 1,8-9. O Apóstolo também diz: «O mistério da iniqüidade já está em ação; apenas esperando o desaparecimento daquele que o detém. E então se manifestará o tal ímpio, a quem o Senhor Jesus destruirá com o sopro da sua boca... A manifestação do ímpio ocorrerá pelo poder de Satanás... com todas as seduções do mal com aqueles que se perdem, por não terem cultivado o amor à verdade que os teria podido salvar” (2 Tes 2, 3-10). O apóstolo João aponta repetidamente o falso profeta do Apocalipse, que sempre aparece relaiconado com a besta. São João diz que três espíritos imundos semelhantes a rãs saíram da boca do falso profeta (Ap 16:13). Bergoglio ocupa a posição mais elevada da Igreja e é, de fato, aliado da besta. Ele influencia a opinião pública mundial para fazer com que a humanidade se submeta à besta, sataniza a Igreja com a chamada bênção das uniões sodomitas e reúne todas as características do falso profeta. Permanecer em união com ele e enganar-se acreditando que ele é o santo padre, o vigário de Cristo na terra, é uma loucura suicida. São Belarmino afirma: “Ora, a verdadeira opinião é aquela que sustenta que um papa que se manifesta herege, por isso mesmo deixa de ser papa e cabeça, assim como pela mesma razão deixa de ser cristão e membro do corpo da Igreja. Portanto, ele pode ser julgado e punido pela Igreja. Este é o ensinamento de todos os santos padres que ensinavam que os hereges manifestos perdem imediatamente toda a jurisdição, como também ensina claramente São Cipriano (lib. 4, epist. 2)”. Em primeiro lugar, o fato de ser possível julgar um papa herege está expressamente afirmado no cânon Si Papa, distinção 40, e por Inocêncio III (serm. II de consec. pontif.). E não só isso: no oitavo concílio (act. 7) são citadas as atas do concílio realizado em Roma sob o pontificado de Adriano II, e nelas se vê que o Papa Honório foi justamente anatematizado por ter sido declarado culpado de heresia. ... Na verdade, o Papa Adriano, e com ele o concílio de Roma, nada menos que o oitavo concílio (assim como o sexto), determinaram que em caso de heresia o pontífice romano pode ser julgado. Até aqui, São Belarmino. Como reagiria este santo diante do atual Francisco Bergoglio, que se rendeu a Satanás e promove a legalização da sodomia e a bênção destas uniões? São Belarmino dificilmente poderia imaginar que a cátedra de Pedro seria ocupada por um homem que negaria as verdades fundamentais com suas ações e que forçaria, sob o terror, a cometer apostasia. Mas, ao mesmo tempo, São Belarmino acusaria também a hierarquia eclesiástica de uma cegueira espiritual incompreensível, manifestada no fato de terem escolhido Bergoglio, de o respeitarem e de se submeterem a ele em detrimento de si próprios e da Igreja. Ficamos perplexos ao ver o estado em que a Igreja se encontra por rejeitar sistematicamente a verdade, isto é, o arrependimento. São Belarmino se sentiria obrigado a dizer: “Se vocês ainda consideram um homem que está em rebelião aberta contra Deus e que tem o espírito do anticristo como cabeça e representante visível de Cristo na terra, vocês perderam a razão e estão descendo pelo chamado caminho sinodal para a condenação eterna.” Os defensores da heresia da papolatria certamente objetariam a São Belarmino: “Não podemos quebrar a unidade, cairíamos em cisma”. São Belarmino lhes responderia: “Vocês perderam a cabeça? O objetivo do homem é salvar sua alma! A condição para isso é ter uma doutrina e uma moral verdadeiras; é nisso que se baseia a Igreja Católica. A seita bergogliana é uma rebelião contra Deus e erradica a doutrina fundamental da Igreja. Se alguém está destruindo seu alicerce e vocês se submetem a ele, então a culpa é de vocês, porque vocês não amam a verdade. As palavras do apóstolo Paulo em Tessalonicenses sobre a vinda do Anticristo, o filho da perdição, são aplicáveis a esta situação. Vocês estão cegos e não veem? As ações deste homem mostram que ele não é membro da Igreja e, portanto, não pode ser sua cabeça”. E São Belarmino acrescentaria mesmo hoje: “Este é o ensinamento de todos os santos padres que ensinavam que os hereges manifestos perdem imediatamente toda jurisdição”. Disto fica claro que Jorge Bergoglio não é o papa! + Elias Patriarca do Patriarcado católico bizantino + Metodio OSBMr + Timoteo OSBMr bispos secretários

Ezt a videót megnézheted itt is: https://vkpatriarhat.org/hu/bojt-2024/ Iratkozzon fel a BKP hírlevelére https://bit.ly/3Ozn0Co A böjt ideje a nagyméretű aposztázisnak ebben a rendkívüli korában a sürgős bűnbánattartás időszaka. Jézus kijelentése a megtérésről aktuális mindannyiunk számára: „Beteljesedett az idő, és már közel van az Isten országa. Metanoiete – változtassátok meg a gondolkodásotokat - és higgyetek az evangéliumban.” (Mk 1,15) „De ha nem tartotok bűnbánatot, éppúgy elvesztek ti is mind.” (Lk 13,3) Mi miatt kell bűnbánatot tartania minden katolikusnak, minden papnak, minden szerzetesnek, minden püspöknek? Mindenkinek a nyilvános aposztázis miatt kell bűnbánatot tartania. Az érvénytelen Bergoglio Ferenc pápa az eretnek Fiducia supplicans deklaráció által a katolikus egyházat New Age antiegyházzá transzformálta át. Ez a bűn nagyobb mint azok bűne, akik áldozatot vittek a pogány bálványoknak, démonoknak és ezzel Krisztus árulóivá váltak, elestek a hitben, traditorok lettek. Deciusz császár uralkodása alatt (249-251) könyörtelen keresztényüldözés folyt. Nikomédiában (ez a mai törökországi Izmit) élt egy jelentős nemzetségből származó férfi, akit Kodrátosznak hívtak. A keresztényüldözést itt Perenniusz prokonzul kezdte. A keresztény Kodrátoszt arra kényszerítették, hogy áldozatot adjon a pogány istenségeknek. Ő így válaszolt: „A halott bálványok előtt nem hajtok térdet. Nem félek sem a bestiáktól, sem tőled, akinek csak ideigvaló hatalma van. Én nemsokára megtérek az én Istenemhez és te keservesen jajgatni fogsz örökké, mert nem akartad megismerni az Istent.” Perenniusz megparancsolta, hogy kegyetlenül kínozzák meg. Megparancsolta, hogy előtte hozzák oda a keresztényeket, akik megtagadták Krisztust a bálványoknak hozott áldozat gesztusa által. A feladatuk az volt, hogy meggyőzzék Kodrátoszt arról, hogy szintén hajtson térdet a bálványok előtt. Kodrátosz azonban kihasználta ezt a helyzetet, és noha kegyetlenül megkínozták, ezeket a szavakat mondta: „Ó, ti esztelenek! Miért is nem tartottatok ki egy kicsit? Miért ijedtetek meg a kínoktól? Ti megtagadtátok Krisztust! Miért adtátok át magatokat az ördögnek? Avagy nem hittetétek a halottak feltámadását? Vagy nem hallottatok Isten ítéletéről? Vagy nem féltek a pokol olthatatlan tüzétől? Hogyan álltok most meg Isten ítéletében? Térjetek észhez! Tudatosítsátok, hogy kitől estetek el! Emiatt az ideigvaló és értéktelen élet miatt elhagytátok az örök mennyei királyságot! Megvetettétek mennyei Uralkodótokat! Magatok tettétek magatokat az ördög rabszolgáivá! Vagy elfelejtettétek az Úr szavait az evangéliumban? Ő azt mondta: Ne féljetek azoktól, akik a testet megölik, a lelket azonban nem tudják megölni!” (Mt 10,28) Amikor Kodrátosz ezt kimondta, a gyáva keresztények elkezdtek hangosan kiáltani: Nagyon megijedtünk a kínzástól, Isten szolgája, és engedtük magunkat becsapni, mint egy néma nyáj! Még egy rövid ideig szerettünk volna itt élni, ezért az eljövendő örök életre nézve az Úr megtagadásával már meghaltunk. Mit tegyünk most már, mi átkozottak?” Amikor szent Kodrátosz sírni látta őket, ezt mondta: „Legyetek bátrak, testvéreim! Ne adjátok át magatokat a kétségbeesésnek! A mi Urunk irgalmas Úr. Essetek a lábaihoz! Könnyekkel és bűnbánattal valljátok meg most Jézus Krisztust! Ő megtisztít titeket az Ő vére által! Ti a véretekkel jóvá teszitek az árulásotokat.” Keservesen síni kezdtek és hosszú időn keresztül arccal a föld felé fordulva feküdtek. Majd megszórták fejüket a föld porával és kővel verték a mellüket. A sírásuk olyan hangos volt, hogy az egész város odasereglett a nagy kiáltozásra és minden ember elcsodálkozott azon, hogy a keresztényeket ilyen megbánás fogta el az árulásuk miatt. Perenniusz megparancsolta, hogy szent Kodrátoszt még jobban kínozzák meg. A bűnbánó keresztényeket máglyahalálra ítélték, mégpedig hogy mindegyiküket a szülőhelyén égessék meg. Bűnbánóan ismerjük be, hogy a hitehagyás bűne, amelyre a Fiducia supplicans által Ferenc, az érvénytelen pápa rászedte az embereket még nagyobb, mint a hitükben megingók (traditores) bűne, akiket megrémisztett a kínzás és a halál fenyegetése és elárulták Krisztust. A vértanúk inkább a kínzást és a halált választották, minthogy leborultak volna a bálványok előtt. Bergoglio Ferenc, az érvénytelen pápa 2019-ben a vatikáni kertekben aktívan részt vett az amazóniai boszorkányokkal és varázslókkal abban a pogány rituáléban, amelyben démonokat tiszteltek. A Szent Péter-bazilikában aztán Bergoglio Ferenc nyilvánosan trónra emelte Pachamama démont. 2022-ben Kanadában nyilvánosan odaszentelte magát az ördögnek egy varázsló vezetése alatt. Ez a Tízparancsolat első parancsolata elleni nyilvános bűn. Nyilvános aposztázisról van szó, amilyenhez hasonló még nem volt az egyháztörténelemben. Teljesen nyilvánvaló, hogy ez az ember nem lehet Krisztus földi helytartója, ám a Szentírás, a dogmatikus konstitúció és az egyházi tanítók és egyházatyák tanítása szerint kizárta magát az egyházból. Ez a Szentírás és a Hagyomány tanítása. Mi is a Fiducia supplicans? Hamis evangélium, hamis tanítás, amely ellentmond a Szentírásnak, a Hagyománynak és minden egyházi tanítónak és egyházatyának. Nyilvános lázadás Isten ellen és nyilvános elhajlás Krisztustól és az Ő evangéliumától. Azzal, hogy a Fiducia supplicans deklaráció jóváhagyja, sőt megáldja az egyik legnagyobb bűnt, megkérdőjelezi a hitvallás alapját, amely azt az igazságot fejezi ki, hogy Isten Fia emberré lett, hogy bennünket megváltson a bűnből. Az üdvösség feltétele a mi részünkről a bűnbánat. Ha azonban a szodómia legalizálása által a bűn mint olyan tagadva van, akkor Krisztus hiába szenvedett, hogy bennünket megmentsen a bűntől. A bűn tagadása és megáldása által a Tízparancsolatot is el van távolítva, mivel a bűn már nincs többé bűnnek nevezve és nincs megkülönböztetve a jó és a rossz. Aki elfogadja a Fiducia supplicans tanítását, amely a szodómia bűnének megáldását és legalizálását vezeti be, nyilvánosan lemond a teremtő Istenről és a megváltó Istenről és ugyanígy lemond a saját üdvösségéről is, mivel az ilyen ember a bűn szeretete és az igazság gyűlölete mellett döntött, amely viszont megmentené őt. Emiatt az ördögi felfuvalkodottság és lázadás miatt az ilyen katolikus püspök, pap vagy hívő az örök halál ítéletét mondta ki maga felett és halála pillanatában az örök kárhozat várja a pokolban. A Szentlélek elleni bűnt (lásd Mt 12,32) követte el. Isten a Gal 1,8-9-ben kimondja, hogy álevangélium miatt, amilyen a Fiducia supplicans is, az álpápa Bergoglio Ferencre az örök üdvösségből való kizáratás, tehát a pokolban való örök elvettetés büntetése hull. A Szentlélek káromlásának bűnét (Mt 12,31) követte el. Ez a büntetés hull azokra is, akik elfogadják és terjesztik ezt az álevangéliumot. Mi a megoldás? Csak egy van: metanoia – megtérés. Ennek feltétele a Fiducia supplicans megtagadása. Hogyan kell ezt megvalósítani? Minden igazhitű püspök világosan el kell hogy utasítsa a Fiducia supplicans-t. Így tették ezt Afrika, Lengyelország és Magyarország püspökei és mások is. A megyés püspök ezt a megtagadást az egyházmegyéjéhez írt pásztorlevélben tegye meg. A segédpüspökök más nyilvános módon tegyék meg. Ha az ilyen püspök dekrétumot kap, amellyel az érvénytelen pápa és az ő szektája meg akarja fosztani őt az egyházmegyéjében betöltött hivatalától, Isten előtt állva köteles továbbra is hivatalában maradni, még ha be is töltené a 75 éves korhatárt. Jó pásztorként védelmeznie kell a lelki nyáját az önfelszámoló Fiducia Supplicans eretnekségtől. Az álpápa - aki kizárta magát az egyházból- által kezdeményezett dekrétumok, érvénytelenek és hatástalanok. Ez az egyház tanítása a Szentírás és a Hagyomány alapján. Mit kell tennie egy katolikus papnak? Lépjen ki az elszigeteltségéből és más igazhitű papokkal alkossanak papi kollégiumot a hit védelmére és a lelkek üdvösségére. Együtt bátorítsák a még ingadozó püspököt a radikális lépés megtételére, hogy elszakadjon a Fiducia supplicans-tól. Ha a Fiducia supplicans-t propagáló püspök igazhitű papot zárna ki, az igaz módon tájékoztassa a híveket és ne menjen el. A papok a prédikációban okítsák a híveket és végezetül az egyes hívek járuljanak a pap elé hasonlóan ahhoz, mint amikor szent áldozáshoz járulnak. A pap mindenkinek felteszi a kérdést: „Megtagadod-e a Fiducia supplicans-t?” A hívő válaszol: „Megtagadom, amen.” Ez a hitvallás és a Fiducia supplicans megtagadása az angyalok és szentek láthatatlan seregének színe előtt történik és be van írva az élet könyvébe. A Fiducia supplicans hamis evangéliuma és belőle következő hamis hit által senki nem üdvözülhet. Ha valamely pap a Fiducia supplicans követője és épp ellenkezőleg, nyilvánosan jóváhagyja ezt az eretnek deklarációt vagy megfélemlíti a laikus aktivistákat, akik privátban a híveket az önfelszámoló Fiducia supplicans megtagadására bíztatják, akkor a hívek az ilyen pap befolyása alól távolodjanak el. Komoly dubium áll fenn, hogy az ilyen antikrisztusi lelkülettel bíró pap már nem szolgál érvényes szent liturgiát. A Szentlélek rajta keresztül már nem működik. Mit tegyenek a hívek? Ha a pap a plébánián passzív, akkor maguk fejtsenek ki üdvözítő missziót a Fiducia supplicans-tól való megmenekülés érdekében. Felhasználhatják ehhez a közösségi hálót és ezt a pásztorlevelet is. A nyugdíjasok ezt a missziót az ismerőseikkel való magánbeszélgetésekben végezhetik és személyesen magyarázhatják el a Fiducia supplicans kiadása után fennálló tragikus helyzetet az egyházban. Odaadhatják nekik aláírásra az elkészített megtagadó iratot vagy sajátkezűleg is megírhatják: „Én, X. Y., megtagadom a Fiducia supplicans antievangéliumot. Aláírás……...dátum……..” Jó lenne, ha két tanú is aláírná. Az illető a megtagadást elteszi megőrzésre. Útlevélhez lehet hasonlítani a mennyek országa határának átlépéséhez a halál óráján. Másolata az élet könyvében van az illető számára. Ezt a missziót postai úton is lehet végezni konkrét katolikusokhoz címzett levelek által. Aki elutasítja a Fiducia supplicans-tól való elszakadást, az aligha áll meg halála óráján. Akik kigúnyolják, megfélemlítik vagy megfenyegetik a buzgó misszionárius aktivistákat, azok ezzel azt teszik nyilvánvalóvá, hogy kinek szolgálnak: a hazugság és a halál lelkének. „Nem voltak fogékonyak az igazság szeretetére, ami üdvösségükre szolgált volna.” (2Thessz 2,9-12) A mostani tragikus helyzetben a Fiducia supplicans által a katolikusokra csalással hamis evangéliumot erőltettek rá (vö. Gal 1,8-9), amely által senki nem üdvözülhet. Ez az Isten ellen való lázadás és a Szentírás és a Hagyomány megtagadása. Az egyetlen kiút az igaz bűnbánattartás. Ez az önfelszámoló Fiducia supplicans megtagadásának lépésével kezdődik. Minden Krisztushoz hűségesre áldásunkat adjuk. A BKP püspökei 2024. 3. 11. Legalább egy ember figyelmét hívd fel erre a pásztorlevélre.

Este vídeo também pode ser visto aqui: https://vkpatriarhat.org/pg/quaresma-2024/ Inscreva-se para receber os boletins informativos do PCB https://bit.ly/3S5BcWx O período da Quaresma nestes tempos extraordinários de grande apostasia é um período de extrema necessidade de arrependimento. A declaração de Jesus sobre o arrependimento diz respeito a cada um de nós. “Completou-se o tempo e o Reino de Deus está próximo; fazei penitência e crede no Evangelho” (Mc 1, 15). “Se não vos arrependerdes, perecereis todos.” (Lc 13, 3). De quê todo católico, todo padre, todo religioso e todo bispo é obrigado a se arrepender? Todos devem arrepender-se da apostasia pública. O inválido papa Francisco Bergoglio, através da declaração herética Fiducia supplicans, transformou a Igreja Católica na anti-Igreja da Nova Era. Este pecado é maior do que o daqueles que ofereceram sacrifícios aos ídolos pagãos – demônios – e assim se tornaram traidores de Cristo, apóstatas, traditores. Durante o reinado do imperador Décio (249-251), houve uma cruel perseguição contra os cristãos. Em Nicomédia (atual Izmit, na Turquia) vivia um homem procedente de uma família ilustre chamado Codrato. O procônsul Perênio iniciou a perseguição aqui. Codrato, que era cristão, foi forçado a fazer sacrifícios aos ídolos pagãos. Ele respondeu: “Não me prostrarei diante de ídolos mortos. Não temo nem demônios nem você, que só tem poder temporal. Em breve irei para o meu Deus, e você gemerá amargamente para sempre porque não quis conhecer a Deus”. Perênio ordenou que ele fosse cruelmente torturado. Antes disso, mandou que trouxessem os cristãos que tinham renegado a Cristo por meio de um ato de sacrifício aos ídolos. Tinham a tarefa de persuadir Codrato a se prostrar diante dos ídolos. Codrato, porém, aproveitou-se da situação e, embora cruelmente torturado, pronunciou estas palavras: “Ó insensatos, por que vocês não sofreram um pouco? Por que vocês se assustaram com o tormento? Vocês renunciaram a Cristo! Por que vocês se entregaram ao diabo? Vocês não acreditaram na ressurreição dos mortos? Vocês não ouviram falar do julgamento de Deus? Vocês não têm medo do fogo inextinguível do inferno? Como vocês se sustentarão diante do tribunal de Deus? Caiam na real! Percebam de quem vocês se afastaram! Por esta vida temporal e miserável vocês se distanciaram do reino eterno dos céus! Vocês desprezaram seu Soberano Senhor do universo! Vocês se tornaram escravos do diabo! Vocês se esqueceram das palavras do Senhor no Evangelho? Ele disse: “Não temais aqueles que matam o corpo, mas não podem matar a alma”.(Mt 10,28). Assim que Codrato disse isso, os cristãos covardes levantaram a voz dizendo: “Ó servo de Deus, temíamos os tormentos e nos desviamos como um rebanho mudo! Queríamos viver aqui mais um pouco e ao negar o nosso Senhor já morremos para a vida eterna que está por vir. O que faremos agora, malditos pecadores?” Ao vê-los chorar, o santo mártir Codrato disse-lhes: “Coragem, irmãos, não se desesperem! Nosso Senhor é misericordioso; caiam a seus pés e, com lágrimas e arrependimento, confessem corajosamente a Cristo. Ele limpará vocês com Seu sangue, e vocês expiarão a traição de vocês com o sangue de vocês”. Eles choraram muito e ficaram deitados de bruços no chão por um longo tempo. Depois espalharam pó sobre suas cabeças e bateram em seus peitos com pedras. O choro deles foi tão alto que toda a cidade se reuniu, e toda a vila ficou desconcertada ao ver os cristãos cheios de tanta dor pela sua apostasia. Perênio ordenou que o santo mártir Codrato fosse torturado ainda mais. E condenou estes cristãos arrependidos a serem queimados, cada um na sua cidade natal. Reconheçamos com contrição que o pecado de apostasia para o qual o inválido papa Francisco arrastou os católicos através da Fiducia supplicans é ainda maior do que a traição dos traditores que sucumbiram à ameaça de tortura e morte e traíram Cristo. Os mártires preferiam sofrer torturas e morte a prostrar-se diante dos ídolos. Em 2019, o ilegítimo papa Francisco Bergoglio participou ativamente de um ritual pagão de invocação de demônios ao lado de bruxas e feiticeiros da Amazônia nos Jardins do Vaticano. Ele então entronizou publicamente o demônio Pachamama na basílica de São Pedro. Em 2022, ele se rendeu publicamente ao diabo sob a direção de um feiticeiro no Canadá. Este é um pecado manifesto contra o primeiro mandamento. É uma apostasia aberta que não tem paralelo na história da Igreja. É muito óbvio que este homem não pode ser o representante visível de Cristo na terra, mas segundo as Escrituras, a constituição dogmática e os ensinamentos dos doutores e padres da Igreja, ele excomungou-se a si mesmo da Igreja. Este é o ensinamento da Sagrada Escritura e da tradição eclesiástica. O que é Fiducia supplicans? É um falso evangelho, uma falsa doutrina, contrária às Escrituras, à tradição e aos ensinamentos de todos os doutores e padres da Igreja. É uma rebelião aberta contra Deus e uma apostasia pública de Cristo e do Seu Evangelho. Ao aprovar e até abençoar um dos pecados mais graves, a declaração Fiducia supplicans nega a essência do credo, a saber, a verdade sobre o Filho de Deus que se fez homem para nos salvar do pecado. Da nossa parte, a salvação está condicionada ao arrependimento. Contudo, se mediante a legalização da sodomia nega-se o pecado como tal, o sofrimento de Cristo para nos salvar do pecado foi em vão. Além disso, a negação e a bênção do pecado eliminam o Decálogo, porque o pecado não é mais chamado de pecado e não há mais distinção entre o bem e o mal. Quem aceita o ensinamento de Fiducia supplicans, que introduz a bênção e a legalização do pecado da sodomia, renuncia publicamente a Deus Criador e Salvador, bem como à sua própria salvação, porque escolheu amar a mentira e odiar a verdade que o salvaria. Por causa deste orgulho e desta rebelião diabólicos, tais bispos, padres ou fiéis católicos pronunciaram contra si mesmos a sentença de morte eterna e, na hora da morte, a condenação eterna no inferno os espera. Eles cometeram o pecado contra o Espírito Santo (v. Mt 12:32). Deus anuncia em Gálatas 1:8-9 que o pseudo-evangelho — incluindo Fiducia supplicans—, trouxe sobre o pseudo-papa Francisco Bergoglio o castigo da exclusão da salvação eterna, isto é, a condenação eterna no inferno. Ele cometeu blasfêmia contra o Espírito Santo (v. Mt 12:31). Este castigo também recai sobre todos aqueles que aceitam e difundem este pseudo-evangelho. Qual é a solução? Só existe uma: metanoia, arrependimento. Isto implica a renúncia da Fiducia supplicans. Como fazer isso na prática? Todo bispo verdadeiramente católico deve rejeitar claramente a Fiducia supplicans. Isto é o que fizeram os bispos da África, da Polônia, da Hungria e outros. O bispo diocesano deve apresentar esta renúncia em uma carta pastoral dirigida à sua diocese. Os bispos auxiliares podem fazê-lo de outra forma pública. Se o referido bispo receber um decreto do papa inválido e da sua seita que o destitua das suas funções na diocese, ele é obrigado em consciência diante de Deus a continuar no cargo mesmo que tenha ultrapassado a idade de 75 anos. Ele deve, como bom pastor, proteger o seu rebanho espiritual da heresia suicida da Fiducia supplicans. Os decretos iniciados por um pseudopapa que se excomungou a si mesmo da Igreja são nulos, inválidos e sem nenhum efeito. Este é o ensinamento da Igreja baseado nas Escrituras e na tradição da Igreja. O que um padre católico deve fazer? Ele deveria sair do seu isolamento e formar um colégio sacerdotal com outros padres católicos ortodoxos para defender a fé e salvar almas. Que juntos encorajem o bispo indeciso a dar o passo radical de separar-se da Fiducia supplicans. Se um bispo que promove a Fiducia supplicans excomunga padres ortodoxos, eles devem informar verdadeiramente os seus fiéis e não devem partir. Os padres devem instruir os fiéis no sermão e, no final, cada fiel pode aproximar-se do padre da mesma forma que quando vai à sagrada comunhão. O padre pergunta a cada um deles: “Você renuncia a Fiducia supplicans?” O fiel responde: “Sim, eu renuncio. Amém”. Esta profissão de fé e renúncia de Fiducia supplicans é feita diante de uma grande multidão de anjos e santos, e está escrita no livro da vida de cada pessoa. Ninguém será salvo pelo falso anti-evangelho de Fiducia supplicans e pela sua falsa fé. Por outro lado, se um padre defensor da Fiducia supplicans respaldar publicamente esta declaração herética ou intimidar ativistas leigos que encorajam privadamente os fiéis a renunciar à declaração suicida, os fiéis devem separar-se da influência do referido padre. Existem sérias dúvidas de que um padre com este espírito do Anticristo celebre validamente a liturgia. O Espírito Santo não opera mais através dele. O que os fiéis devem fazer? Se o pároco for passivo, que comecem uma missão para ajudar a salvar as pessoas do impacto da suicida Fiducia supplicans. Podem usar as redes sociais e esta carta pastoral para esse fim. Os aposentados podem cumprir esta missão em conversas individuais com os seus amigos e conhecidos e explicar-lhes pessoalmente a trágica situação da Igreja após a publicação de Fiducia Supplicans. Podem fazer com que assinem um pequeno formulário de renúncia preparado previamente, ou cada um pode escrevê-lo de seu próprio punho: “Eu, Fulano de Tal, renuncio ao anti-evangelho de Fiducia supplicans. Data...... assinatura ……….”. É aconselhável que duas testemunhas também assinem. A pessoa em questão conservará este formulário de renúncia. Pode ser comparado a um passaporte para cruzar as fronteiras do reino dos céus na hora da morte. Sua cópia encontra-se no livro da vida de determinada pessoa. Esta missão também pode ser realizada por correio, através de cartas dirigidas a determinados católicos e católicas. Aqueles que se recusam a separar-se de Fiducia supplicans dificilmente conseguirão sustentar-se na hora da morte. Aqueles que zombam, intimidam ou ameaçam activistas missionários zelosos deixam claro a quem servem. Servem ao espírito da mentira e da morte. “Amaram a mentira e não receberam o amor da verdade para serem salvos” (cf. 2 Tes 2, 9-12). Na trágica situação atual, através de Fiducia supplicans, um falso evangelho foi fraudulentamente imposto aos católicos (cf. Gal 1, 8-9), através do qual ninguém será salvo. É uma rebelião contra Deus e uma negação das Escrituras e da tradição eclesiástica. A única solução é o verdadeiro arrependimento. Este começa com o passo de renunciar à suicida Fiducia supplicans. A todos os fiéis a Cristo, bênçãos dos bispos do Patriarcado católico bizantino. 11 de março de 2024 Por favor, conte a pelo menos uma pessoa sobre esta carta pastoral.

Este video se puede ver también aquí: https://vkpatriarhat.org/es/?p=13794 Suscríbase a los boletines del PCB https://bit.ly/3zyTacR El período de Cuaresma en estos tiempos extraordinarios de gran apostasía es un período de necesidad imperiosa del arrepentimiento. La declaración de Jesús sobre el arrepentimiento atañe a cada uno de nosotros. «El tiempo se ha cumplido y el reino de Dios se ha acercado. Metanoite, cambiad de mentalidad y creed en el Evangelio» (Mc 1, 15). «Si no os arrepentís, todos pereceréis» (Lc 13, 3). ¿De qué está obligado a arrepentirse cada católico, cada sacerdote, cada religioso y cada obispo? Todos deben arrepentirse de apostasía pública. El inválido papa Francisco Bergoglio, a través de la herética declaración Fiducia supplicans, ha transformado la Iglesia católica en la anti-Iglesia de la Nueva Era. Este pecado es mayor que el de aquellos que ofrecieron sacrificio a los ídolos paganos —demonios— y así se convirtieron en traidores a Cristo, apóstatas, traditores. Durante el reinado del emperador Decio (249-251), hubo una cruel persecución contra los cristianos. En Nicomedia (la actual Izmit, en Turquía) vivía un hombre procedente de una familia ilustre llamado Codrato. Inició el procónsul Perenio la persecución aquí. A Codrato, que era cristiano, le obligaban a realizar sacrificios a los ídolos paganos. Él respondió: «No me postraré ante ídolos muertos. No temo ni a los demonios ni a ti, que solo tienes un poder temporal. Dentro de poco iré a mi Dios, y tú gemirás amargamente para siempre porque no quisiste conocer a Dios». Perenio ordenó que lo torturaran cruelmente. Antes de eso, mandó que trajeran a los cristianos que habían renegado de Cristo a través de un acto de hacer sacrificio a los ídolos. Tenían la tarea de persuadir a Codrato para que se inclinara ante los ídolos. Codrato, sin embargo, aprovechó la situación y, aunque cruelmente torturado, pronunció estas palabras: «Oh insensatos, ¿por qué no habéis sufrido un poco? ¿Por qué os habéis asustado del tormento? ¡Habéis renunciado a Cristo! ¿Por qué os habéis entregado al diablo? ¿No habéis creído en la resurrección de los muertos? ¿No habéis oído hablar del juicio de Dios? ¿No tenéis miedo del fuego inextinguible del infierno? ¿Cómo os sostendréis ante el tribunal de Dios? ¡Entrad en razón! ¡Daos cuenta de quién os habéis apartado! ¡Por esta vida temporal y miserable os habéis alejado del reino eterno de los cielos! ¡Habéis despreciado a vuestro Señor Soberano del universo! ¡Os habéis hecho esclavos del diablo! ¿Habéis olvidado las palabras del Señor en el Evangelio? Él dijo: “No temáis a los que matan el cuerpo, pero no pueden matar el alma”» (Mt 10,28). En cuanto lo dijo Codrato, los cristianos cobardes alzaron su voz diciendo: «Oh siervo de Dios, ¡temíamos los tormentos y nos dejamos extraviar como rebaño mudo! Queríamos vivir aquí un poco más y al negar a nuestro Señor ya hemos muerto a la vida eterna venidera. ¿Qué haremos ahora nosotros, malditos pecadores?» Viéndolos llorar, el santo mártir Codrato les dijo: «¡Ánimo, hermanos, no desesperéis! Nuestro Señor es misericordioso; caed a sus pies, y con lágrimas y arrepentimiento confesad valientemente a Cristo. Él os limpiará con Su sangre, y vosotros expiaréis vuestra traición con vuestra sangre». Lloraron profusamente y permanecieron largo rato tendidos boca abajo en el suelo. Luego esparcieron polvo sobre sus cabezas y se golpearon el pecho con piedras. Su llanto era tan fuerte que toda la ciudad se reunió, y todo el pueblo quedó desconcertado al ver a los cristianos llenos de tanto dolor por su apostasía. Perenio ordenó torturar aún más al santo mártir Codrato. Y a estos cristianos arrepentidos los condenó a ser quemados, cada uno en su ciudad natal. Reconozcamos contritamente que el pecado de apostasía al que el inválido papa Francisco arrastró a los católicos a través de Fiducia supplicans es aún mayor que la traición de los traditores que sucumbieron a la amenaza de tortura y muerte y traicionaron a Cristo. Los mártires preferían sufrir torturas y muerte antes que inclinarse ante los ídolos. En 2019, el ilegítimo papa Francisco Bergoglio participó activamente en un ritual pagano de invocación de demonios junto con brujas y magos de la Amazonia en los Jardines del Vaticano. Luego entronizó públicamente al demonio Pachamama en la basílica de San Pedro. En 2022, se entregó públicamente al diablo bajo la dirección de un brujo en Canadá. Este es un pecado manifiesto contra el primer mandamiento. Es una apostasía abierta que no tiene paralelo en la historia de la Iglesia. Resulta muy obvio que este hombre no puede ser el representante visible de Cristo en la tierra, pero según las Escrituras, la constitución dogmática y las enseñanzas de los doctores y padres de la Iglesia, se ha excomulgado a sí mismo de la Iglesia. Esta es la enseñanza de la Sagrada Escritura y la tradición eclesiástica. ¿Qué es Fiducia supplicans? Es un evangelio falso, una doctrina falsa, contraria a las Escrituras, a la tradición y las enseñanzas de todos los doctores y padres de la Iglesia. Es una rebelión abierta contra Dios y una apostasía pública de Cristo y Su Evangelio. Al aprobar, e incluso bendecir uno de los pecados más graves, la declaración Fiducia supplicans niega la esencia del credo, a saber, la verdad sobre el Hijo de Dios que se hizo hombre para salvarnos del pecado. Por nuestra parte, la salvación está condicionada por el arrepentimiento. Sin embargo, si mediante la legalización de la sodomía se niega el pecado como tal, el sufrimiento de Cristo para salvarnos del pecado fue en vano. Además, la negación y bendición del pecado eliminan el Decálogo, porque al pecado ya no se le llama pecado y ya no hay distinción entre el bien y el mal. Quien acepta la enseñanza de Fiducia supplicans, que introduce la bendición y legalización del pecado de sodomía, renuncia públicamente a Dios Creador y Salvador, así como a su propia salvación, porque ha elegido amar la mentira y odiar la verdad que lo salvaría. A causa de este orgullo y rebelión diabólicos, tales obispos, sacerdotes o creyentes católicos han pronunciado contra sí mismos la sentencia de muerte eterna y a la hora de la muerte, les espera la condenación eterna en el infierno. Han cometido el pecado contra el Espíritu Santo (v. Mt 12, 32). Dios anuncia en Gálatas 1, 8-9 que el pseudoevangelio ―incluida Fiducia supplicans― le ha acarreado al pseudopapa Francisco Bergoglio el castigo de exclusión de la salvación eterna, es decir, la condenación eterna en el infierno. Ha cometido blasfemia contra el Espíritu Santo (v. Mt 12,31). Este castigo recae también sobre todos aquellos que aceptan y difunden este pseudoevangelio. ¿Cuál es la solución? Solo hay una: metanoia, arrepentimiento. Esto implica la renuncia a Fiducia supplicans. ¿Cómo hacerlo en la práctica? Todo obispo verdaderamente católico debe rechazar claramente Fiducia supplicans. Esto es lo que han hecho los obispos de África, Polonia, Hungría y otros. El obispo diocesano debe hacer esta renuncia en una carta pastoral dirigida a su diócesis. Los obispos auxiliares pueden hacerlo de otra manera pública. Si dicho obispo recibe luego un decreto del papa inválido y de su secta que lo destituye de sus funciones en la diócesis, está obligado en conciencia ante Dios a continuar en el cargo aunque haya superado la edad de 75 años. Debe, como buen pastor, proteger a su rebaño espiritual de la herejía suicida de Fiducia supplicans. Los decretos iniciados por un pseudopapa que se ha excomulgado a sí mismo de la Iglesia son nulos, inválidos y sin ningún efecto. Esta es la enseñanza de la Iglesia basada en las Escrituras y la tradición de la Iglesia. ¿Qué debe hacer un sacerdote católico? Debería salir de su aislamiento y formar un colegio sacerdotal con otros sacerdotes católicos ortodoxos para defender la fe y salvar almas. Juntos, que animen al obispo indeciso a dar el paso radical de separarse de Fiducia supplicans. Si un obispo promotor de Fiducia supplicans excomulga a sacerdotes ortodoxos, que informen verazmente a sus fieles y no se vayan. Los sacerdotes deben instruir a los creyentes en el sermón, y al final cada creyente puede acercarse al sacerdote de la misma manera que cuando van a la sagrada comunión. El sacerdote les pregunta a cada uno de ellos: «¿Renuncias a Fiducia supplicans?». El creyente responde: «Sí, renuncio. Amén». Esta profesión de fe y renuncia a Fiducia supplicans se hace ante una gran multitud de ángeles y santos, y está escrita en el libro de la vida de cada persona. Nadie se salvará por el falso antievangelio de Fiducia supplicans y su falsa fe. Por otro lado, si un sacerdote partidario de Fiducia supplicans respalda públicamente esta declaración herética o intimida a activistas laicos que alientan en privado a los fieles a renunciar a la declaración suicida, los creyentes deberían separarse de la influencia de dicho sacerdote. Hay serias dudas de que un sacerdote con este espíritu del Anticristo celebre válidamente la liturgia. El Espíritu Santo ya no obra a través de él. ¿Qué se supone que deben hacer los fieles? Si el sacerdote de la parroquia es pasivo, que comiencen una misión para ayudar a salvar a la gente del impacto de Fiducia supplicans suicida. Pueden utilizar las redes sociales y esta carta pastoral para tal efecto. Las personas jubiladas pueden llevar a cabo esta misión en conversaciones individuales con sus amigos y conocidos y explicarles personalmente la trágica situación de la Iglesia tras la publicación de Fiducia supplicans. Pueden hacerles firmar un breve formulario de renuncia preparado previamente, o cada uno puede escribirlo de su puño y letra: «Yo, Juan Pérez, renuncio al antievangelio de Fiducia supplicans. Fecha .......... firma ……….». Resulta conveniente que también firmen dos testigos. La persona de que se trata conservará este formulario de renuncia. Puede compararse a un pasaporte para cruzar las fronteras del reino de los cielos en la hora de la muerte. Su copia se encuentra en el libro de vida de la persona dada. Esta misión también se puede realizar por correo, mediante cartas dirigidas a hombres y mujeres católicos concretos. Quienes se niegan a separarse de Fiducia supplicans difícilmente podrán sostenerse en la hora de la muerte. Los que se burlan, intimidan o amenazan a los fervorosos activistas misioneros dejan en claro a quién sirven. Sirven al espíritu de mentira y muerte. «Amaron la mentira y no recibieron el amor de la verdad para ser salvos» (cf. 2 Ts 2, 9-12). En la trágica situación actual, a través de Fiducia supplicans, se ha impuesto fraudulentamente a los católicos un falso evangelio (cf. Ga 1, 8-9), mediante el cual nadie se salvará. Es una rebelión contra Dios y una negación de las Escrituras y la tradición eclesiástica. La única solución es el verdadero arrepentimiento. Éste comienza con el paso de renunciar a Fiducia supplicans suicida. A todos los fieles a Cristo, bendiciones de los obispos del Patriarcado católico bizantino 11 de marzo de 2024 Dile al menos a una persona sobre esta carta pastoral.

Guarda questo video su: https://vkpatriarhat.org/it/?p=10610 Sottoscriviti al servizio di NewsLetter di PCB https://bit.ly/3Jdjdtu Il tempo della Quaresima in questo tempo straordinario di grande apostasia è un tempo di pentimento urgente. L’affermazione di Gesù sul pentimento è rilevante per ognuno di noi. “Il tempo è compiuto e il regno di Dio è vicino. Metanoite – cambiate mentalità – e credete al Vangelo”. (Mc 1,15) “Se non vi convertirete, perirete tutti”. (Lc 13,3) Di cosa è obbligato a pentirsi ogni credente cattolico, ogni sacerdote, ogni religioso e ogni vescovo? Tutti devono pentirsi dell’apostasia pubblica. L’invalido papa Francesco Bergoglio, attraverso l’eretica Fiducia supplicans, ha trasformato la Chiesa cattolica in un’anti-chiesa New Age. Questo peccato è più grande del peccato di coloro che hanno sacrificato agli idoli pagani, ai demoni, e così sono diventati traditori di Cristo, apostati – traditores. Durante il regno dell’imperatore Decio (249-251) ci fu una dura persecuzione dei cristiani. A Nicomedia (l’odierna İzmit in Turchia) viveva un uomo di nobile lignaggio di nome Codrato. La persecuzione fu iniziata dal proconsole Perennio. Codrato, che era cristiano, fu costretto a sacrificare agli idoli pagani. Lui rispose: “Non mi inchinerò davanti agli idoli morti. Non temo né i demoni né te, che hai solo un potere temporaneo. Presto andrò dal mio Dio e tu gemerai amaramente per sempre perché hai rifiutato di conoscere Dio”. Perennio gli ordinò di essere crudelmente torturato. Prima di ciò, ordinò che fossero portati i cristiani che avevano rinunciato a Cristo mediante il gesto di offrire un sacrificio agli idoli. Avevano il compito di persuadere Codrato a inchinarsi agli idoli. Codrato però approfittò della situazione e, nonostante fosse crudelmente torturato, pronunciò queste parole: “O stolti, perché non avete sofferto un po’? Perché avete avuto paura del tormento? Voi avete rinnegato Cristo! Perché vi siete consegnati al diavolo? Non avete creduto alla risurrezione dei morti? Non avete sentito parlare del giudizio di Dio? Non avete paura del fuoco inestinguibile dell’inferno? E ora, come starete davanti al tribunale di Dio? Ravvedetevi! Pensate da chi vi siete allontanati. Avete abbandonato il Regno eterno dei cieli per amore di questa vita temporanea e senza valore! Avete disprezzato il vostro Sovrano Celeste! … Vi siete fatti schiavi del diavolo! Avete dimenticato le parole del Signore nel Vangelo? Egli ha detto: ‘Non abbiate paura di coloro che uccidono il corpo ma non possono uccidere l’anima’”. (Mt 10,28) Quando Codrato disse questo, i codardi cristiani cominciarono a gridare ad alta voce: “O servo di Dio, abbiamo avuto paura del tormento e siamo stati sviati come un gregge muto! Volevamo vivere qui ancora per un po’ e rinnegando nostro Signore siamo già morti alla vita eterna che verrà. Cosa faremo adesso, noi dannati peccatori?” Quando il santo martire Codrato li vide piangere, disse: “Fate coraggio, fratelli! Non disperate! Nostro Signore è misericordioso! Cadete ai suoi piedi! Con lacrime e pentimento confessate Gesù Cristo! Egli vi purificherà con il Suo sangue! Voi espierete il vostro tradimento con il vostro sangue”. Piangevano disperatamente e restavano a lungo a faccia in giù. Poi si cosparsero la testa di polvere e si batterono il petto con pietre. Il loro pianto era così forte che tutta la città si radunò, e tutto il popolo rimase sconcertato nel vedere i cristiani pieni di tanta contrizione per la loro apostasia. Perennio ordinò che il santo martire Codrato fosse torturato ancora di più. Condannò questi cristiani penitenti ad essere bruciati, ciascuno nella sua città natale. Riconosciamo nel pentimento che il peccato di apostasia in cui l’invalido papa Francesco ha indotto in errore i cattolici attraverso la Fiducia supplicans è ancora più grande del tradimento dei traditori che hanno ceduto sotto la minaccia di tortura e di morte e hanno tradito Cristo. I martiri preferirono sottoporsi alla tortura e alla morte piuttosto che inchinarsi agli idoli. Nel 2019, l’invalido papa Francesco Bergoglio ha partecipato attivamente a un rituale pagano di evocazione dei demoni con streghe e maghi dell’Amazzonia nei giardini vaticani. Ha poi intronizzato pubblicamente il demone Pachamama nella Basilica di San Pietro. Nel 2022 si consacrò pubblicamente al diavolo sotto la guida di uno stregone in Canada. Questo è un peccato pubblico contro il Primo comandamento. È un’apostasia pubblica senza precedenti nella storia della Chiesa. È assolutamente chiaro che quest’uomo non può essere il rappresentante visibile di Cristo sulla terra, ma secondo le Sacre Scritture, la costituzione dogmatica e l’insegnamento dei Dottori e Padri della Chiesa, egli si è scomunicato dalla Chiesa. Questo è l’insegnamento della Sacra Scrittura e della Tradizione. Che cos’è Fiducia supplicans? È un falso vangelo, un falso insegnamento, che contraddice la Sacra Scrittura, la Tradizione e tutti i Dottori e Padri della Chiesa. È una ribellione pubblica contro Dio e una pubblica apostasia da Cristo e dal Suo vangelo. Approvando e addirittura benedicendo uno dei peccati più gravi, la dichiarazione Fiducia supplicans nega la sostanza del Credo che proclama la verità secondo cui il Figlio di Dio si è fatto uomo per salvarci dal peccato. Una condizione della salvezza è la nostra penitenza. Tuttavia, se il peccato in quanto tale viene negato attraverso la legalizzazione della sodomia, la sofferenza di Cristo per la nostra salvezza è stata vana. Negando e benedicendo un peccato si toglie anche il Decalogo, perché il peccato non si chiama più peccato e non c’è più distinzione tra il bene e il male. Coloro che accettano l’insegnamento della Fiducia supplicans, che introduce la benedizione del peccato di sodomia e la sua legalizzazione, rinunciano pubblicamente a Dio Creatore e a Dio Redentore, e allo stesso tempo abbandonano la propria salvezza, perché tale individuo ha deciso di amare la menzogna e odiare la verità che lo avrebbe salvato. A causa di questo orgoglio diabolico e ribellione, un tale vescovo, sacerdote o credente cattolico ha pronunciato un giudizio di morte eterna su se stesso, e sarà condannato all’inferno nell’ora della sua morte. Hanno commesso il peccato contro lo Spirito Santo (cfr. Mt 12,32). Dio annuncia nella Lettera ai Galati 1,8-9 che lo pseudo-vangelo, inclusa la Fiducia supplicans, ha attirato sullo pseudo papa Francesco Bergoglio il castigo dell’esclusione dalla salvezza eterna, cioè la dannazione eterna all’inferno. Ha commesso bestemmia contro lo Spirito Santo (cfr. Mt 12,31). Questa punizione ricade anche su tutti coloro che accettano e diffondono questo pseudo-vangelo. Qual è la via d’uscita? Ne esiste una sola: metanoia – penitenza. Il presupposto è il rifiuto della Fiducia supplicans. Come implementarlo? Ogni vescovo veramente cattolico deve rifiutare decisamente la Fiducia supplicans. Così hanno fatto i vescovi dell’Africa, della Polonia, dell’Ungheria e altri. Il vescovo diocesano dovrebbe fare questa rinuncia in una lettera pastorale indirizzata alla sua diocesi. I vescovi ausiliari possono farlo in altro modo pubblico. Se poi un tale vescovo riceve un decreto dal papa invalido e dalla sua setta che lo rimuove dall’incarico nella sua diocesi, è obbligato in coscienza davanti a Dio a continuare a rimanere in carica, anche se ha superato i 75 anni. Egli deve, come un buon pastore, proteggere il suo gregge spirituale dall’eresia suicida della Fiducia supplicans. I decreti emanati da uno pseudo papa che si è scomunicato dalla Chiesa sono nulli, inefficaci e senza valore. Questo è l’insegnamento della Chiesa basato sulla Scrittura e sulla Tradizione. Cosa dovrebbe fare un prete cattolico? Dovrebbe uscire dal suo isolamento e formare un collegio sacerdotale con altri veri sacerdoti cattolici per difendere la fede e salvare le anime. Insieme incoraggino il vescovo indeciso a compiere il passo radicale di separarsi dalla Fiducia supplicans. Se un vescovo che promuove Fiducia supplicans tenta di scomunicare i veri preti cattolici, informi sinceramente i suoi fedeli e non se ne vada. I sacerdoti dovrebbero istruire i loro fedeli durante la predica, e alla fine i singoli credenti possono avvicinarsi al sacerdote allo stesso modo di quando vanno alla Santa Comunione. Il sacerdote chiede a ciascuno di loro: “Rinunci alla Fiducia supplicans?” Il credente risponde: “Sì, rinuncio. Amen.” Questa professione di fede e la rinuncia alla Fiducia supplicans viene fatta davanti alle schiere invisibili degli angeli e dei santi, ed è scritta nel libro della vita di ciascuno. Nessuno si salverà attraverso il falso anti-vangelo della Fiducia supplicans e la sua falsa fede. D’altra parte, se un sacerdote, seguace di “Fiducia supplicans”, sostiene pubblicamente questa dichiarazione eretica o intimidisce gli attivisti laici che incoraggiano in privato i fedeli a rinunciare alla dichiarazione suicida, i fedeli dovrebbero separarsi dall’influenza di tale sacerdote. Esiste un serio dubbio che un sacerdote con questo spirito di anticristo non celebri più validamente la santa liturgia. Lo Spirito Santo non opera più attraverso di lui. Cosa dovrebbero fare i credenti? Se il sacerdote della parrocchia è passivo, che inizino loro stessi una missione per aiutare a salvare le persone dall’impatto della suicida Fiducia supplicans. Possono utilizzare a questo scopo i social network e questa lettera pastorale. I pensionati possono svolgere questa missione in colloqui individuali con i loro conoscenti e spiegare loro personalmente la tragica situazione nella Chiesa dopo la pubblicazione della Fiducia supplicans. Possono far firmare loro un breve modulo di rinuncia predisposto, oppure ciascuno può scriverlo di proprio pugno: “Io, N.N., rinuncio all’antivangelo di Fiducia supplicans. Data ………. firma ……….” È opportuno che firmino anche due testimoni. L’interessato conserverà il presente modulo di rinuncia. Può essere paragonato ad un passaporto per varcare i confini del regno celeste nell’ora della morte. Una copia di esso si trova nel libro della vita della persona in questione. Questa missione può essere svolta anche per posta, tramite lettere indirizzate a determinati uomini e donne cattoliche. Coloro che rifiutano di separarsi da Fiducia supplicans difficilmente resisteranno nell’ora della morte. Coloro che derideranno, intimidiranno o minacceranno gli zelanti attivisti missionari chiariscono chi servono. Servono lo spirito della menzogna e della morte. “Hanno amato la menzogna e hanno rifiutato di amare la verità per essere salvati”. (2Ts 2,9-12) Nella tragica situazione attuale, attraverso la Fiducia supplicans, è stato imposto fraudolentemente ai cattolici un falso vangelo (cfr. Gal 1,8-9), attraverso il quale nessuno sarà salvato. È una ribellione contro Dio e una negazione della Scrittura e della Tradizione. L’unica soluzione è il vero pentimento. Ciò inizia con la rinuncia alla suicida Fiducia supplicans. A tutti coloro che rimangono fedeli a Cristo, benedizioni dai Vescovi del PCB 11 marzo 2024 Per favore, informa almeno una persona di questa lettera pastorale.

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21570 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs Okres Wielkiego Postu w tym niezwykłym czasie wielkiego odstępstwa jest czasem pilnej pokuty. Wypowiedź Jezusa o pokucie jest istotna dla każdego z nas. „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Metanoite – zmieńcie myślenie – i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1:15). „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13:3). Za co ma obowiązek pokutować każdy wierzący katolik, każdy ksiądz, każdy zakonnik i każdy biskup? Wszyscy muszą pokutować za publiczne odstępstwo. Nieważny papież Franciszek Bergoglio poprzez heretycką deklarację „Fiducia supplicans” transformował Kościół Katolicki w antykościół New Age. Grzech ten jest większy od grzechu tych, którzy składali ofiary pogańskim bożkom, demonom i w ten sposób stali się zdrajcami Chrystusa, odstępcami – traditores. Za panowania cesarza Decjusza (249-251) miały miejsce ostre prześladowania chrześcijan. W Nikomedii (dzisiejszy İzmit w Turcji) żył człowiek z rodziny szlacheckiej o imieniu Kodrat. Prześladowania rozpoczął tam prokonsul Perenniusz. Zmusili chrześcijanina Kodrata do złożenia ofiary pogańskim bożkom.Odpowiedział: „Nie będę kłaniał się martwym bożkom. Nie boję się ani demonów, ani ciebie, ponieważ masz tylko tymczasową moc. Wkrótce pójdę do mojego Boga, a ty będziesz gorzko jęczeć na zawsze, bo nie chciałeś poznać Boga”. Perenniusz kazał go okrutnie torturować. Wcześniej nakazał sprowadzić chrześcijan, którzy wyparli się Chrystusa poprzez gest składania ofiary bożkom. Mieli za zadanie nakłonić Kodrata, aby również pokłonił się bożkom. Kodrat jednak wykorzystał tę sytuację i choć był okrutnie torturowany, wypowiedział te słowa: „O niemądrzy, dlaczego tylko trochę nie pocierpieliście? Dlaczego baliście się męki? Wyparliście się Chrystusa! Dlaczego oddaliście się diabłu? Czy nie wierzyliście w zmartwychwstanie? Czy nie słyszeliście o sądzie Bożym? Czy nie boicie się nieugaszonego ognia piekielnego? A teraz, jak staniecie przed sądem Bożym? Opamiętajcie się! Pomyślicie od kogo odpadliście! Na rzecz tego tymczasowego i bezwartościowego życia porzuciliście wieczne królestwo niebieskie! Pogardziliście swoim Niebieskim Władcą! … Uczyniliście się niewolnikami diabła! Czy zapomnieliście słów Pana z Ewangelii? Powiedział: «Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą»”. Kiedy Kodrat to powiedział, tchórzliwi chrześcijanie zaczęli głośno wołać: „Przestraszyliśmy się męki, sługo Boży, baliśmy się męki i pozwoliliśmy siebie zwieść jak nieme stado! Chcieliśmy tu pomieszkać jeszcze trochę, ale wypierając się Pana umarliśmy już dla przyszłego życia wiecznego. Co my, przeklęci, teraz zrobimy?” Kiedy święty męczennik Kodrat zobaczył ich płaczących, powiedział: „Bądźcie odważni, bracia! Nie rozpaczajcie! Nasz Pan jest miłosierny! Padnijcie do Jego stóp! Ze łzami i pokutą wyznajcie teraz Jezusa Chrystusa. On was oczyści swoją krwią! Wy swoją krwią odpokutujecie za swoją zdradę”. Płakali i przez długi czas leżeli twarzą do ziemi. Potem posypali prochem głowy i bili siebie kamieniami w piersi. Ich płacz był tak głośny, że zebrało się całe miasto, a cały lud był oszołomiony, widząc chrześcijan przepełnionych takim smutkiem z powodu ich odstępstwa. Perenniusz nakazał jeszcze bardziej torturować świętego męczennika Kodrata. Tych pokutujących chrześcijan skazał na spalenie, każdego w jego rodzinnym mieście. Przyznajmy ze skruchą, że grzech apostazji, w który wprowadził katolików za pośrednictwem „Fiducia Supplicans” nieważny papież Franciszek, jest nawet większy niż zdrada tradytorów, którzy ulegli pod groźbą tortur i śmierci i zdradzili Chrystusa. Męczennicy woleli poddać się torturom i śmierci, niż kłaniać się bożkom. Nieważny papież Franciszek Bergoglio w 2019 roku aktywnie uczestniczył w pogańskim rytuale z udziałem czarownic i czarowników z Amazonii w ogrodach watykańskich, gdzie przywoływali demonów. Następnie w bazylice św. Piotra Franciszek Bergoglio publicznie intronizował demona Pachamamę. W 2022 roku w Kanadzie publicznie poświęcił się diabłu pod przewodnictwem czarownika. Jest to publiczny grzech przeciwko Pierwszemu Przykazaniu Dekalogu. Jest to publiczna apostazja bezprecedensowa w historii Kościoła. Jest całkowicie jasne, że ten człowiek nie może być widzialnym przedstawicielem Chrystusa na ziemi, ale zgodnie z Pismem Świętym, konstytucją dogmatyczną oraz naukami Doktorów i Ojców Kościoła on ekskomunikował się z Kościoła. Takie jest nauczanie Pisma Świętego i Tradycji. Co to jest „Fiducia supplicans”? Jest to fałszywa ewangelia, fałszywe nauczanie, które sprzeciwia się Pismu Świętemu, Tradycji oraz wszystkim Doktorom i Ojcom Kościoła. Jest to publiczny bunt przeciwko Bogu i publiczne odstępstwo od Chrystusa i Jego ewangelii. Aprobując, a nawet błogosławiąc jeden z najcięższych grzechów, deklaracja „Fiducia supplicans” zaprzecza istocie Credo, które wyraża prawdę, że Syn Boży stał się człowiekiem, aby zbawić nas od grzechu. Warunkiem zbawienia z naszej strony jest pokuta. Jeśli jednak poprzez legalizację sodomii zaprzeczy się grzechowi jako takiemu, wówczas Chrystus daremnie cierpiał, aby zbawić nas od grzechu. Przez zaprzeczanie i błogosławienie grzechu usuwa się także Dekalog, ponieważ grzech nie jest już nazywany grzechem i nie ma rozróżnienia między dobrem a złem. Ci, którzy przyjmują naukę „Fiducia supplicans”, wprowadzającą błogosławieństwo grzechu sodomii i jego legalizację, publicznie wyrzekają się Boga Stwórcy i Boga Odkupiciela, a jednocześnie wyrzekają się własnego zbawienia, ponieważ taki człowiek zdecydował się pokochać kłamstwo i nienawidzi prawdy, która by jego ocaliła. Z powodu tej diabelskiej pychy i buntu taki katolicki biskup, ksiądz czy wierzący wydał na siebie wyrok wiecznej śmierci i w godzinie śmierci czeka go wieczne potępienie w piekle. Zgrzeszył przeciw Duchowi Świętemu (por. Mt 12:32). Bóg oznajmia w Liście do Galatów 1:8-9, że za pseudoewangelię, jaką jest także „Fiducia supplicans”, na pseudopapieża Franciszka Bergoglio spadła kara wykluczenia z wiecznego zbawienia, czyli wieczne potępienie w piekle. Dopuścił się bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu (Mt 12:31). Ta kara spada także na wszystkich, którzy tę pseudoewangelię przyjmują i rozpowszechniają. Jakie jest wyjście? Jest tylko jedno: metanoia – pokuta. Warunkiem jest wyrzeczenia się „Fiducia supplicans”. Jak to wdrożyć? Każdy prawowierny biskup katolicki musi zdecydowanie odrzucić „Fiducia supplicans”. Tak uczynili biskupi Afryki, Polski, Węgier i inni. Biskup diecezjalny powinien złożyć to wyrzeczenie w liście pasterskim do swojej diecezji. Biskupi pomocniczy mogą to uczynić w inny publiczny sposób. Jeżeli taki biskup następnie otrzyma dekret na mocy którego nieważny papież i jego sekta usuną go z urzędu w jego diecezji, jest on w swoim sumieniu zobowiązany przed Bogiem kontynuować swój urząd nawet po ukończeniu 75 roku życia. Musi jako dobry pasterz chronić swoją duchową trzodę przed samobójczą herezją „Fiducia supplicans”. Dekrety zainicjowane przez pseudopapieża, który ekskomunikował się z Kościoła, są nieważne i nieczynne. Taka jest nauka Kościoła oparta na Piśmie Świętym i Tradycji. Co powinien zrobić katolicki ksiądz? Powinien wyjść z izolacji i wraz z innymi prawowiernymi księżmi katolickimi założyć kolegium kapłańskie, aby bronić wiary i ratować dusze. Niech razem zachęcą niezdecydowanego biskupa do podjęcia radykalnego kroku oddzielenia się od „Fiducia supplicans”. Jeśli biskup, promujący „Fiducia supplicans”, będę chciał ekskomunikować prawowiernych księży katolickich, niech prawdziwie poinformują o tym swoich wiernych i niech nie odchodzą. Kapłani powinni pouczać swoich wiernych w zakresie kazania, a na zakończenie poszczególni wierzący w tłumie niech podchodzą do kapłana w taki sam sposób, jak przystępując do Komunii św. Kapłan zapyta każdego z nich: „Czy wyrzekasz się «Fiducia supplicans»?”. Wierzący odpowie: „Tak. Amen”. To wyznanie wiary i wyrzeczenie się „Fiducia supplicans” składane jest przed niewidzialnymi zastępami aniołów i świętych i jest zapisane w księdze życia każdego. Przez fałszywą antyewangelię „Fiducia supplicans” i jej fałszywą wiarę nikt nie zostanie zbawiony. Jeżeli którykolwiek ksiądz, będący zwolennikiem „Fiducia suplicans”, wręcz przeciwnie, publicznie poprze tę heretycką deklarację lub będzie zastraszał świeckich działaczy, którzy prywatnie będą namawiać wiernych do wyrzeczenia się samobójczychej „Fiducia supplicans”, to niech wierni odseparują się od wpływu takiego księdza. Istnieje poważna wątpliwość, czy ksiądz posiadający tego ducha antychrysta sprawuje ważnie świętą Liturgię. Duch Święty już przez niego nie działa. Co mają robić wierzący? Jeśli ksiądz w parafii jest bierny, niech sami rozpoczną zbawczą misję, aby pomóc ratować ludzi przed wpływem samobójczej „Fiducia supplicans”. Mogą w tym celu wykorzystać portale społecznościowe i ten list pasterski. Emeryci mogą pełnić tę misję w indywidualnych rozmowach ze swoimi znajomymi i osobiście wyjaśniać im tragiczną sytuację w Kościele po wydaniu „Fiducia supplicans”. Mogą poprosić ich o podpisanie przygotowanego krótkiego formularza wyrzeczenia się lub każdy z nich może napisać go własnoręcznie: „Ja, X.Y., wyrzekam się antyewangelii «Fiducia supplicans». Data, podpis ……….”. Wskazane jest, aby podpisali się także dwaj świadkowie. Dana osoba zachowa to wyrzeczenie. Można to porównać do paszportu umożliwiającego przekroczenie granic Królestwa Niebieskiego w godzinie śmierci. Kopia tego znajduje się w księdze życia danej osoby. Misję tę można realizować także pocztą, listami adresowanymi do konkretnych katolików. Ten, kto nie chce oddzielić się od „Fiducia supplicans”, z trudem przetrwa godzinę śmierci. Ci, którzy będą drwić, zastraszać lub grozić gorliwym działaczom misyjnym, wyraźnie dają do zrozumienia, komu służą. Służą duchowi kłamstwa i śmierci. „Umiłowali kłamstwo, a nie przyjęli i nie umiłowali prawdy, która by ich zbawiła” (2 Tes 2:9-12). W obecnej tragicznej sytuacji, za pośrednictwem „Fiducia suplicans”, katolikom w oszukańczy sposób narzucono fałszywą ewangelię (por. Ga 1:8-9), przez którą nikt nie będzie zbawiony. Jest to bunt przeciwko Bogu i zaprzeczenie Pismu Świętemu i Tradycji. Jedynym wyjściem jest prawdziwa pokuta. Zaczyna się to od kroku wyrzeczenia się samobójczej „Fiducia suplicans”. Wszystkich wiernych Chrystusowi błogosławią biskupi BKP 11. 03. 2024 Opowiedz przynajmniej jednej osobie o tym liście pasterskim

Regardez cette vidéo sur : https://vkpatriarhat.org/fr/?p=17532 Abonnez-vous aux newsletters du PCB https://bit.ly/3Ozi9Rt Le temps du Carême, en cette période extraordinaire de grande apostasie, est un temps de repentance urgente. La déclaration de Jésus concernant la repentance est pertinente pour chacun de nous. « Le temps est accompli et le royaume de Dieu est proche. Métanoite, changez d’avis et croyez en l’Évangile » (Mc 1, 15). « A moins que vous ne vous repentiez, vous périrez tous » (Lc 13:3). De quoi chaque croyant catholique, chaque prêtre, chaque religieux et chaque évêque est-il obligé de se repentir ? Tous doivent se repentir de l’apostasie publique. Le pape non valable François Bergoglio, par l’intermédiaire de la déclaration hérétique Fiducia Supplicans, a transformé l’Église catholique en une anti-Église du Nouvel Âge. Ce péché est plus grand que le péché de ceux qui ont sacrifié aux idoles païennes, aux démons, et sont ainsi devenus des traîtres au Christ, des apostats – des traîtres. Sous le règne de l'empereur Dèce (249-251), les chrétiens furent sévèrement persécutés. À Nicomédie (aujourd'hui Izmit, en Turquie) vivait un homme d'une lignée distinguée nommé Codratus. La persécution y fut déclenchée par le proconsul Perennius. Codratus, qui était chrétien, fut contraint de se sacrifier aux idoles païennes. Il répondit : « Je ne me prosternerai pas devant des idoles mortes. Je ne crains ni les démons ni vous, qui n'avez qu'un pouvoir temporaire. Bientôt, j'irai vers mon Dieu, et vous gémirez amèrement pour toujours parce que vous avez refusé de connaître Dieu ». Perennius lui ordonna d'être cruellement torturé. Avant cela, il ordonna d'amener les chrétiens qui avaient renoncé au Christ par un acte d'adoration des idoles. Ils avaient pour tâche de persuader Codratus de s'incliner devant les idoles. Codratus, cependant, profita de la situation et, bien qu'il ait été cruellement torturé, il prononça ces paroles : « Ô insensés, pourquoi n'avez-vous pas souffert un peu ? Pourquoi avez-vous eu peur du tourment ? Vous avez renié le Chris ! Pourquoi vous êtes-vous livrés au diable ? N'avez-vous pas cru à la résurrection des morts ? N'avez-vous pas entendu parler du jugement de Dieu ? N'avez-vous pas peur du feu inextinguible de l'enfer ? Comment vous tiendrez-vous devant le jugement de Dieu ? Reprenez vos esprits ! Réfléchissez de qui vous vous êtes éloigné ! Vous avez abandonné le royaume éternel des cieux pour le bien de cette vie temporaire et sans valeur ! Vous avez méprisé votre Souverain Céleste !... Vous vous êtes rendus esclaves du diable ! Avez-vous oublié les paroles du Seigneur dans l’Évangile ? Il a dit : N’ayez pas peur de ceux qui tuent le corps mais ne peuvent pas tuer l’âme » (Mt 10, 28). Lorsque Codratus dit cela, les lâches chrétiens se mirent à crier à haute voix : « Ô serviteur de Dieu, nous avions peur du tourment et nous avons été égarés comme un troupeau muet ! Nous voulions vivre ici encore un peu et en renonçant à notre Seigneur, nous sommes déjà morts à la vie éternelle à venir. Que devons-nous faire à présent, nous qui sommes de maudits pécheurs ? ». Lorsque le saint martyr Codratus les vit pleurer, il leur dit : « Ayez bon courage, frères ! Ne désespérez pas ! Notre Seigneur est miséricordieux ! Tombez à ses pieds ! Avec larmes et repentance reconnaissez Jésus-Christ maintenant ! Il vous purifiera avec Son sang ! Vous expierez votre trahison avec votre sang ». Ils pleurèrent à chaudes larmes et restèrent longtemps allongés face contre terre. Ensuite, ils s’aspergèrent de poussière sur la tête et se frappèrent la poitrine avec des pierres. Leurs pleurs étaient si forts que toute la ville se rassembla, et tout le peuple fut stupéfait de voir les chrétiens remplis d'une telle tristesse pour leur apostasie. Perennius ordonna que le saint martyr Codratus soit encore torturé davantage. Il condamna ces chrétiens pénitents à être brûlés, chacun dans sa ville natale. Reconnaissons dans la repentance que le péché d'apostasie dans lequel le pape François non valable a induit les catholiques en erreur à travers la déclaration Fiducia Supplicans est encore plus grand que la trahison des traîtres qui avaient succombé face à la menace de la torture et de la mort et qui avaient trahi le Christ. Les martyrs préféraient subir la torture et la mort plutôt que de se prosterner devant les idoles. En 2019, le pape François Bergoglio, non valable, a participé activement à un rituel païen d'invocation de démons avec des sorcières et des sorciers d'Amazonie dans les jardins du Vatican. Il a ensuite intronisé publiquement le démon Pachamama dans la cathédrale Saint-Pierre. En 2022, il se consacre publiquement au diable sous la direction d'un sorcier au Canada. C'est un péché public commis contre le Premier Commandement. Il s’agit d’une apostasie publique sans précédent dans l’histoire de l’Église. Il est tout à fait clair que cet homme ne peut pas être le représentant visible du Christ sur Terre, mais selon les Écritures, la constitution dogmatique et les enseignements des Docteurs et des Pères de l'Église, il s'est excommunié de l'Église. C'est l'enseignement de l'Écriture et de la Tradition. Qu’est-ce que la déclaration Fiducia Supplicans ? C’est un faux évangile, un faux enseignement, qui s’oppose à la Sainte Écriture, à la Tradition et à tous les docteurs et pères de l’Église. C’est une rébellion publique contre Dieu et une apostasie publique du Christ et de Son Évangile. En approuvant et même en bénissant l'un des péchés les plus graves, la déclaration Fiducia Supplicans nie la substance du Credo proclamant la vérité selon laquelle le Fils de Dieu s'est fait homme pour nous sauver du péché. La condition du salut réside en notre pénitence. Cependant, si le péché en tant que tel est nié par la légalisation de la sodomie, la souffrance du Christ pour notre salut fut vaine. En niant et en bénissant un péché, le Décalogue est également supprimé, car un péché n'est plus appelé péché et il n'y a plus de distinction entre le bien et le mal. Ceux qui acceptent l'enseignement de la déclaration Fiducia Supplicans, qui introduit la bénédiction du péché de sodomie et sa légalisation, renoncent publiquement à Dieu le Créateur et à Dieu le Rédempteur, et en même temps abandonnent leur propre salut, parce qu'une telle personne a décidé d'aimer le mensonge et déteste la vérité, qui l’aurait sauvée. En raison de cet orgueil et de cette rébellion diaboliques, un tel évêque, prêtre ou croyant catholique a prononcé sur lui-même un jugement de mort éternelle, et il sera condamné à l'enfer à l'heure de sa mort. Ils ont commis le péché contre le Saint-Esprit (voir Mt 12, 32). Dieu annonce dans Galates 1, 8-9 que le pseudo-évangile, y compris Fiducia Supplicans, a infligé au pseudo-pape, François Bergoglio, la punition de l'exclusion du salut éternel, c'est-à-dire la damnation éternelle en enfer. Il a commis un blasphème contre le Saint-Esprit (voir Mt 12, 31). Ce châtiment s’abat également sur tous ceux qui acceptent et diffusent ce pseudo-évangile. Quelle est la sortie ? Il n’y en a qu’une : la métanoia – la pénitence. La condition préalable à cela est le rejet de la déclaration Fiducia Supplicans. Comment mettre cela en scène ? Chaque évêque catholique orthodoxe doit refuser catégoriquement la déclaration Fiducia Supplicans. C'est ainsi que les évêques d'Afrique, de Pologne, de Hongrie et d'autres pays l'ont fait. L'évêque diocésain devra faire cette renonciation dans une lettre pastorale adressée à son diocèse. Les évêques auxiliaires peuvent le faire d'une autre manière publique. Si un tel évêque reçoit ensuite un décret du pape non valable et de sa secte le démettant de ses fonctions dans son diocèse, il est obligé en conscience envers Dieu de continuer à exercer ses fonctions même s'il a dépassé l'âge de 75 ans. Il doit, en tant que bon berger, protéger son troupeau spirituel de l'hérésie suicidaire de la déclaration Fiducia Supplicans. Les décrets initiés par un pseudo-pape qui s’est excommunié de l’Église sont nuls et non avenus. C'est l'enseignement de l'Église basé sur l'Écriture et la Tradition. Que doit faire un prêtre catholique ? Il devrait sortir de son isolement et former un collège sacerdotal avec d'autres véritables prêtres catholiques afin de défendre la foi et sauver les âmes. Ensemble, qu'ils encouragent l'évêque indécis à prendre la décision radicale de se séparer de la déclaration Fiducia Supplicans. Si un évêque promouvant la déclaration Fiducia Supplicans tente d’excommunier de vrais prêtres catholiques, que ces derniers informent honnêtement leurs fidèles et ne partent pas. Les prêtres doivent instruire leurs fidèles lors du sermon et, à la fin, chaque croyant peut s'approcher du prêtre de la même manière que lorsqu'il va à la Sainte Communion. Le prêtre demande à chacun d’eux : « Renoncez-vous à Fiducia Supplicans ? ». Le croyant répond : « Oui. Amen ». Cette profession de foi et de renonciation à la déclaration Fiducia Supplicans est effectuée devant les armées invisibles des anges et des saints, et est écrite dans le livre de vie de chacun. Personne ne sera sauvé par le faux anti-évangile de Fiducia Supplicans et sa fausse foi. En revanche, si un prêtre pro « Fiducia Supplicans » soutient publiquement cette déclaration hérétique ou intimide des militants laïcs qui encouragent en privé les fidèles à renoncer à cette déclaration suicidaire, les fidèles devraient se séparer de l’influence d’un tel prêtre. Il existe un sérieux doute qu'un prêtre doté de cet esprit de l'antéchrist ne célèbre plus valablement la sainte liturgie. Le Saint-Esprit n'agit plus à travers lui. Que sont censés faire les croyants ? Si le prêtre de la paroisse reste passif, qu’ils commencent une mission afin d’aider à sauver les gens de l'impact de la déclaration Fiducia Supplicans suicidaire. Ils peuvent utiliser à cet effet les réseaux sociaux et cette lettre pastorale. Les retraités peuvent accomplir cette mission lors d'entretiens individuels avec leurs connaissances et leur expliquer personnellement la situation tragique de l'Église après la publication de la déclaration Fiducia Supplicans. Ils peuvent leur faire signer un bref formulaire de renonciation préparé, ou chacun d’eux peut l’écrire de sa propre main : « Moi, N.N., je renonce à l’anti-évangile de la déclaration Fiducia Supplilcans. Date de la signature ………. ». Il est conseillé que deux témoins signent également. La personne concernée conservera ce formulaire de renonciation. On peut le comparer à un passeport pour franchir les frontières du royaume céleste à l’heure de la mort. Une copie en est dans le livre de vie de la personne concernée. Cette mission peut également être réalisée par courrier, par lettres adressées à des hommes et des femmes catholiques spécifiques. Ceux qui refusent de se séparer de la déclaration Fiducia Supplicans résisteront difficilement à l’heure de la mort. Ceux qui se moquent, intimident ou menacent les militants missionnaires zélés indiquent clairement qui ils servent. Ils servent l'esprit de mensonge et de mort. « Ils aimaient le mensonge et n’acceptaient ni n’aimaient la vérité qui les sauverait » (2Thess 2:9-12). Dans la situation tragique actuelle, à travers la déclaration Fiducia Supplicans, un faux évangile a été frauduleusement imposé aux catholiques (cf. Gal 1, 8-9), faux évangile par lequel personne ne sera sauvé. C'est une rébellion contre Dieu et un déni de l'Écriture et de la Tradition. La seule solution est la vraie repentance. Cela commence par l’étape du renoncement de la déclaration suicidaire Fiducia Supplicans. À tous ceux qui restent fidèles du Christ, Bénédictions de la part des évêques du PCB, Le 11 mars 2024 Veuillez parler de cette lettre pastorale à au moins une personne.

Watch this video on: https://vkpatriarhat.org/en/?p=24209 Subscribe to BCP newsletters https://bit.ly/3cJLzzm The season of Lent in this extraordinary time of great apostasy is a time of urgent repentance. The statements of Jesus about repentance are relevant for each of us. “The time is fulfilled, and the kingdom of God is at hand. Metanoite, change your mind and believe in the Gospel.” (Mk 1:15) “Unless you repent, you will all perish.” (Lk 13:3) What is every Catholic believer, every priest, every religious and every bishop obliged to repent of? All must repent of public apostasy. The invalid Pope Francis Bergoglio, through the heretical Fiducia Supplicans, has transformed the Catholic Church into a New Age Antichurch. This sin is greater than the sin of those who sacrificed to pagan idols, demons, and thus became traitors of Christ, apostates – traditores. During the reign of Emperor Decius (249-251), there was a severe persecution of Christians. In Nicomedia (modern-day İzmit in Turkey) lived a man of distinguished lineage named Codratus. The persecution there was started by the proconsul Perennius. Codratus, who was a Christian, was forced to sacrifice to pagan idols. He replied: “I will not bow down to dead idols. I fear neither the demons nor you, who only have temporary power. Soon I will go to my God, and you will moan bitterly forever because you refused to know God.” Perennius commanded him to be cruelly tortured. Before that, he ordered the Christians to be brought who had renounced Christ by an act of worship of idols. They had the task of persuading Codratus to bow to the idols. Codratus, however, took advantage of the situation and, though he was cruelly tortured, he uttered these words: “O foolish ones, why have you not suffered a little? Why have you been afraid of torment? You have denied Christ! Why have you given yourselves over to the devil? Have you not believed in the resurrection of the dead? Have you not heard of the judgment of God? Are you not afraid of the unquenchable fire of hell? And now, how will you stand before the judgment seat of God? Come to your senses! Think from whom you have fallen away! You have abandoned the eternal kingdom of heaven for the sake of this temporary and worthless life! You have despised your Heavenly Sovereign! You have made yourselves slaves of the devil! Have you forgotten the Lord’s words in the Gospel? He said: ‘Do not be afraid of those who kill the body but cannot kill the soul.’” (Mt 10:28) When Codratus said this, the cowardly Christians began to cry out loudly: “O servant of God, we were afraid of torment and we were led astray like a dumb flock! We wanted to live here for a little while longer and by denying our Lord we have already died to the eternal life to come. What shall we, damned sinners, do now?” When the holy martyr Codratus saw them weeping, he said: “Be of good courage, brethren! Do not despair! Our Lord is merciful! Fall at His feet! With tears and repentance confess Jesus Christ now! He will cleanse you with His blood! And you shall atone for your treachery with your blood.” They wept sore and lay face down on the ground for a long time. Then they sprinkled dust on their heads and beat their chests with stones. Their weeping was so loud that the whole city gathered, and all the people were bewildered to see the Christians filled with such sorrow for their apostasy. Perennius ordered the holy martyr Codratus to be tortured even more. He condemned these penitent Christians to be burnt, each in their hometown. Let us acknowledge in repentance that the sin of apostasy into which the invalid Pope Francis has misled Catholics through Fiducia Supplicans is even greater than the betrayal by the traditors who succumbed under threat of torture and death and betrayed Christ. The martyrs preferred to undergo torture and death rather than to bow down to idols. In 2019, the invalid Pope Francis Bergoglio actively participated in a pagan demon-summoning ritual with witches and wizards from the Amazon in the Vatican gardens. He then publicly enthroned the Pachamama demon in St Peter’s Cathedral. In 2022, he publicly dedicated himself to the devil under the guidance of a sorcerer in Canada. This is a public sin against the First Commandment. It is a public apostasy unprecedented in the history of the Church. It is abundantly clear that this man cannot be the visible representative of Christ on earth, but according to the Scriptures, the dogmatic constitution, and the teachings of the Doctors and Fathers of the Church, he has excommunicated himself from the Church. This is the teaching of Scripture and Tradition. What is Fiducia Supplicans? It is a false gospel, false teaching, which opposes the Holy Scripture, Tradition and all church doctors and fathers of the Church. It is a public rebellion against God and a public apostasy from Christ and His gospel. By approving and even blessing one of the gravest sins, the Fiducia Supplicans declaration denies the substance of the Creed proclaiming the truth that the Son of God became man to save us from sin. A condition for the salvation is our penance. However, if sin as such is denied through the legalization of sodomy, Christ’s suffering for our salvation was in vain. By denying and blessing a sin, Decalogue is also removed, because a sin is no longer called a sin and there is no distinction between the good and the evil. Those who accept the teaching of Fiducia Supplicans, introducing a blessing of the sin of sodomy and its legalization, publicly renounce God the Creator and God the Redeemer, and at the same time abandon their own salvation, because such a person has decided to love lies and hate the truth, which would have saved them. Owing to this devilish pride and rebellion, such a Catholic bishop, priest or believer has pronounced a judgement of an eternal death over themselves, and they will be condemned to hell at the hour of their death. They have committed the sin against the Holy Spirit (see Mt 12:32). God announces in Galatians 1:8-9 that the pseudo-gospel, including Fiducia Supplicans, has brought upon the pseudo-pope Francis Bergoglio the punishment of exclusion from eternal salvation, i.e. eternal damnation in hell. He has committed blasphemy against the Holy Spirit (see Mt 12:31).This punishment also falls on all those who accept and spread this pseudo-gospel. What is the way out? There is only one: metanoia – penance. The prerequisite for this is a rejection of Fiducia Supplicans. How to act it out? Each orthodox Catholic bishop must decidedly refuse Fiducia Supplicans. It was done this way by the bishops of Africa, Poland, Hungary and others. The diocesan bishop should make this renunciation in a pastoral letter to his diocese. The auxiliary bishops can make it in another public way. If such a bishop then receives a decree from the invalid Pope and his sect removing him from office in his diocese, he is obliged in conscience to God to continue in office even if he has passed the age of 75. He must, as a good shepherd, protect his spiritual flock from the suicidal heresy of Fiducia Supplicans. Decrees initiated by a pseudo-pope who has excommunicated himself from the Church are null, void and worthless. This is the teaching of the Church based on Scripture and Tradition. What should a Catholic priest do? He should come out of his isolation and form a priestly college with other true Catholic priests to defend the faith and save souls. Together let them encourage the indecisive bishop to take the radical step of separating himself from Fiducia Supplicans. If a bishop promoting Fiducia Supplicans tries to excommunicate true Catholic priests, let them truthfully inform their faithful and not leave. The priests should instruct their believers in the sermon, and at the end the individual believers can approach the priest in the same way as when they go to Holy Communion. The priest asks each of them: “Do you renounce Fiducia Supplicans?” The believer answers: “I do. Amen.” This profession of faith and renunciation of Fiducia Supplicans is made before the invisible hosts of angels and saints, and is written in each one’s book of life. No one will be saved through the false anti-gospel of Fiducia Supplicans and its false faith. On the other hand, if a pro ‘Fiducia Supplicans’ priest publicly endorses this heretical declaration or intimidates lay activists who privately encourage the faithful to renounce the suicidal declaration, the faithful should separate themselves from the influence of such a priest. There is a serious dubium that a priest with this spirit of antichrist no longer validly celebrates the holy liturgy. The Holy Spirit no longer works through him. What are believers supposed to do? If the priest in the parish is passive, let them begin a mission to help save people from the impact of the suicidal Fiducia Supplicans. They can use social networks and this pastoral letter for the purpose. Pensioners can carry out this mission in individual conversations with their acquaintances and personally explain to them the tragic situation in the Church after the release of Fiducia Supplicans. They can have them sign a prepared brief renunciation form, or each of them can write it in their own hand: “I, N.N., renounce the anti-gospel of Fiducia Supplicans. Signature……….. date ……….” It is advisable that two witnesses also sign. The person concerned will keep this renunciation form. It can be compared to a passport to cross the borders of the heavenly kingdom at the hour of death. A copy of it is in the book of life of the person concerned. This mission can also be carried out by mail, by letters addressed to specific Catholic men and women. Those who refuse to separate themselves from Fiducia Supplicans will hardly stand in the hour of death. Those who will mock, intimidate or threaten zealous missionary activists make it clear whom they serve. They serve the spirit of lies and death. “They loved a lie and did not accept and love the truth that would save them.” (2Thes 2:9-12) In the current tragic situation, through Fiducia Supplicans, a false gospel has been fraudulently imposed on Catholics (cf. Gal 1:8-9), through which no one will be saved. It is a rebellion against God and a denial of Scripture and Tradition. The only solution is true repentance. This begins with the step of renouncing the suicidal Fiducia Supplicans. To all those faithful to Christ, blessings from Bishops of the BCP 11 March 2024 Please tell at least one person about this pastoral letter.

Toto video je možné zhlédnout i zde: https://vkpatriarhat.org/cz/?p=51623 Odebírat aktuální informace od BKP https://bit.ly/3BhmCoT Doba postní v této mimořádné době velké apostaze je časem naléhavého pokání. Ježíšův výrok o pokání je aktuální pro každého z nás: „Naplnil se čas a přiblížilo se Boží království. Metanoite – změňte myšlení – a věřte evangeliu.“ (Mk 1,15) „Jestliže nebudete činit pokání, všichni zahynete.“ (Lk 13,3) Z čeho je povinen konat pokání každý katolík, každý kněz, každý řeholník, každý biskup? Všichni musí konat pokání z veřejné apostaze. Neplatný papež František Bergoglio skrze heretickou deklaraci Fiducia supplicans transformoval katolickou církev na anticírkev New Age. Tento hřích je větší než hřích těch, kteří přinesli obětní dar pohanským modlám, démonům, a tak se stali zrádci Krista, odpadlíky – traditores. Za vlády císaře Decia (249-251) nastalo kruté pronásledování křesťanů. V Nikomedii (dnešní İzmit v Turecku) žil muž významného rodu, jménem Kodrát. Pronásledování zde započal prokonzul Perennius. Křesťana Kodráta nutili, aby přinesl oběť pohanským bůžkům. On odpověděl: „Mrtvým modlám se nepokloním. Nebojím se ani běsů, ani tebe, který máš jen dočasnou moc. Zanedlouho půjdu k mému Bohu a ty budeš hořce sténat navěky, protože jsi Boha nechtěl poznat.“ Perennius ho přikázal krutě mučit. Předtím rozkázal přivést křesťany, kteří se odřekli Krista gestem přinesení oběti modlám. Měli za úkol přesvědčit Kodráta, aby se rovněž poklonil modlám. Kodrát ale využil tuto situaci, a i když byl krutě mučen, pronesl tato slova: „Ó nerozumní, proč jen jste trochu nevytrpěli? Proč jste se polekali muk? Vy jste se odřekli Krista! Proč jste se odevzdali ďáblu? Copak jste nevěřili ve vzkříšení mrtvých? Copak jste neslyšeli o Božím soudu? Copak se nebojíte neuhasitelného pekelného ohně? Jak teď obstojíte před Božím soudem? Vzpamatujte se! Uvědomte si, od koho jste odpadli! Kvůli tomuto dočasnému a bezcennému životu jste opustili věčné nebeské království! Pohrdli jste svým Nebeským panovníkem! Sami jste ze sebe učinili otroky ďábla! Copak jste zapomněli na Pánova slova v evangeliu? On řekl: „Nebojte se těch, kteří zabíjejí tělo, ale duši zabít nemohou.“ (Mt 10,28) Když to Kodrát řekl, zbabělí křesťané začali hlasitě volat: „Polekali jsme se muk, služebníku Boží, a nechali jsme se svést jako němé stádo! Chtěli jsme tu ještě krátký čas žít, a pro budoucí věčný život jsme svým zapřením Pána už zemřeli. Co teď máme my prokletí dělat?“ Když je svatý Kodrát viděl plakat, řekl: „Buďte odvážní, bratři! Nepropadejte zoufalství! Náš Pán je milostivý! Padněte Mu k nohám! Se slzami a pokáním nyní vyznejte Ježíše Krista! On vás očistí svou krví! Vy svou krví vynahradíte svou zradu.“ Dali se do velkého pláče a dlouhý čas leželi tváří k zemi. Pak si posypali zemským prachem hlavy a kamením se bili do hrudi. Jejich pláč byl tak silný, že se celé město seběhlo na ten křik a všichni lidé se divili, že křesťany zachvátila taková lítost nad svým odpadlictvím. Perennius rozkázal svatého Kodráta ještě více mučit. Tyto kající křesťany odsoudil k upálení a to každého v jeho rodném městě. Kajícně si přiznejme, že hřích odpadlictví, do kterého svedl skrze Fiducia supplicans neplatný papež František, je ještě větší, než zrada traditorů, kteří podlehli hrozbě mučení a smrti a zradili Krista. Mučedníci volili raději mučení a smrt, než by se poklonili modlám. Neplatný papež František Bergoglio se aktivně zúčastnil v roce 2019 s čaroději a čarodějnicemi z Amazonie pohanského rituálu ve vatikánských zahradách, kterým svolávali démony. V chrámu svatého Petra pak František Bergoglio veřejně intronizoval démona Pačamamu. V roce 2022 se v Kanadě veřejně zasvětil ďáblu pod vedením čaroděje. Toto je veřejný hřích proti prvnímu přikázání Desatera. Jde o veřejnou apostazi, jaká v dějinách církve nemá obdoby. Je naprosto jasné, že tento člověk nemůže být viditelným zástupcem Krista na zemi, ale dle Písma svatého, věroučné konstituce i dle učení církevních učitelů a otců sám sebe vyloučil z církve. Toto je učení Písma a Tradice. Co je Fiducia supplicans? Je to falešné evangelium, falešné učení, které protiřečí Písmu svatému, Tradici i všem církevním učitelům a otcům církve. Jde o veřejnou vzpouru proti Bohu a o veřejný odpad od Krista a Jeho evangelia. Tím, že deklarace Fiducia supplicans schvaluje, a navíc žehná jeden z největších hříchů, popírá podstatu kréda vyjadřujícího pravdu, že Boží Syn se stal člověkem, aby nás spasil od hříchu. Podmínkou spásy z naší strany je pokání. Pokud je ale skrze legalizaci sodomie hřích jako takový popřen, pak Kristus zbytečně trpěl, aby nás od hříchu zachránil. Popřením hříchu a jeho žehnáním je odstraněn i Dekalog, protože hřích už není nazýván hříchem a nerozlišuje se mezi dobrem a zlem. Kdo přijímá učení Fiducia supplicans, které zavádí žehnání hříchu sodomie a jeho legalizaci, veřejně se zříká Boha Stvořitele i Boha Spasitele a rovněž se zříká i své vlastní spásy, protože takový člověk se rozhodl milovat lež a nenávidět pravdu, která by ho zachránila. Pro tuto ďábelskou pýchu a vzpouru takový katolický biskup, kněz či věřící nad sebou pronesl ortel věčné smrti a v hodině smrti ho čeká věčné zavržení v pekle. Dopustil se hříchu proti Duchu svatému (viz Mt 12,32). Bůh oznamuje v listě Galaťanům 1,8-9, že za pseudoevangelium, kterým je i Fiducia supplicans, dopadl na pseudopapeže Františka Bergoglia trest vyloučení z věčné spásy, tedy věčné zavržení v pekle. Dopustil se rouhání proti Duchu svatému (Mt 12,31). Tento trest dopadá také na všechny, kteří toto pseudoevangelium přijímají a šíří ho. Jaké je východisko? Jen jedno: metanoia – pokání. To je podmíněno odřeknutím se Fiducia supplicans. Jak to realizovat? Každý pravověrný biskup musí Fiducia supplicans jasně odmítnout. Tak to udělali biskupové Afriky, Polska, Maďarska a jiní. Diecézní biskup ať toto odřeknutí se učiní ve svém pastýřském listu pro svou diecézi. Pomocní biskupové ať to učiní jiným veřejným způsobem. Pokud pak takový biskup dostane dekret, kterým ho neplatný papež a jeho sekta budou zbavovat úřadu v jeho diecézi, je ve svém svědomí před Bohem povinen zůstat dále v úřadu, i kdyby překročil hranici 75 let. Musí jako dobrý pastýř chránit své duchovní stádo před sebevražednou herezí Fiducia supplicans. Dekrety iniciované pseudopapežem, který se sám vyloučil z církve, jsou neplatné a neúčinné. Toto je učení církve na základě Písma a Tradice. Co má dělat katolický kněz? Ať vyjde ze své izolace a vytvoří s jinými pravověrnými kněžími kněžské kolegium k obraně víry a spáse duší. Společně ať povzbuzují nerozhodného biskupa k radikálnímu kroku oddělení se od Fiducia supplicans. Pokud by biskup propagátor Fiducia supplicans vylučoval pravověrné kněze, ať pravdivě informují své věřící a neodcházejí. Ať kněží v kázání své věřící poučí a na závěr ať jednotliví věřící v zástupu přistupují před kněze podobně, jako když jdou k svatému přijímání. Kněz každému položí otázku: „Odříkáš se Fiducia supplicans?“ Věřící odpoví: „Odříkám, amen.“ Toto vyznání víry a odřeknutí se Fiducia supplicans je učiněno před neviditelnými zástupy andělů a svatých a je každému zapsáno do knihy života. Skrze falešné antievangelium Fiducia supplicans a jeho falešnou víru nikdo spasen nebude. Pokud je některý kněz stoupencem Fiducia supplicans a bude naopak veřejně schvalovat tuto heretickou deklaraci či bude zastrašovat laické aktivisty, kteří budou soukromě vybízet věřící k odřeknutí se sebevražedné Fiducia supplicans, pak ať se věřící oddělí od vlivu takového kněze. Je zde vážné dubium, že kněz s tímto duchem antikrista už neslouží platně svatou liturgii. Duch svatý skrze něj už nepůsobí. Co mají dělat věřící? Pokud je kněz ve farnosti pasivní, sami ať rozvinou spasitelnou misii k záchraně před sebevražednou Fiducia supplicans. Mohou k tomu použít sociální sítě i tento pastýřský list. Důchodkyně či důchodci mohou konat tuto misii v individuálních rozhovorech se svými známými a osobně jim vysvětlovat tragickou situaci v církvi po vydání Fiducia supplicans. Mohou jim dát podepsat připravené odřeknutí se, anebo ho každý může napsat i sám vlastní rukou: „Já, X. Y., se odříkám antievangelia Fiducia supplicans. Podpis……….. datum ………..“ Vhodné je, aby se podepsali i dva svědkové. Dotyčný si toto odřeknutí uschová. Je možno ho přirovnat k pasu k přestoupení hranic nebeského království v hodině smrti. Jeho kopie je v knize života dotyčného. Tuto misii je možno konat i poštou, listy adresovanými konkrétním katolíkům a katoličkám. Kdo se odmítne oddělit od Fiducia supplicans, těžko v hodině smrti obstojí. Ti, kteří budou zesměšňovat, zastrašovat či vyhrožovat horlivým misionářům aktivistům, dávají najevo, komu slouží. Slouží duchu lži a smrti. „Zamilovali si lež a nepřijali a nemilovali pravdu, která by je zachránila.“ (2Sol 2,9-12) V současné tragické situaci bylo skrze Fiducia supplicans katolíkům podvodem vnuceno falešné evangelium (srov. Gal 1,8-9), skrze které nikdo spasen nebude. Je to vzpoura proti Bohu a popření Písma i Tradice. Jediné východisko je pravdivé pokání. To začíná krokem odřeknutí se sebevražedné Fiducia supplicans. Všem věrným Kristu žehnají biskupové BKP 11. 3. 2024 Aspoň jednu osobu upozorni na tento pastýřský list.

Это видео также смотрите на: https://vkpatriarhat.org/ru/?p=31208 Подписаться на рассылку новых публикаций от ВВП https://bit.ly/3zFm2QV Четыре последних слова с креста Структура второго часа внутренней молитвы: 5 минут: 4 основные истины (смерть, суд, вечность, Божье милосердие) 10 минут: сораспятие 5 минут: принятие Матери Иисуса 5-10 минут: вступительное мотивационное слово к последним четырем словам с креста 10 минут: слово «Жажду!» 5 минут: слово «Элои, Элои...» 5 минут: слово «Совершилось!» 5 минут: «Отче, в Твои руки предаю дух мой!» 5 минут: рефлексия Мотивационное слово для переживания четырех последних слов с креста Апостол Иоанн, как очевидец, после слов: «И тот ученик принял Ее eis ta idia – в себя», продолжает: «После того Иисус, зная, что уже все совершилось, да сбудется Писание, говорит: „Жажду!”». Евангелист Матфей добавил: «От шестого (т.е. двенадцатого) часа тьма была по всей земле до часа девятого; а около девятого (т.е. пятнадцатого) часа возопил Иисус громким голосом: „Элои, Элои, ламма савахфани?”, то есть: „Боже мой, Боже мой! Для чего Ты меня оставил?”» (Мф. 27, 45-46). Внешняя тьма выражает реальность духовной тьмы зла и отделения от Бога. Она сконцентрировалась при умирании и смерти Христа. «Некоторые из стоявших там, слыша это, говорили: „Он Илию зовет”. И тотчас побежал один из них, взял губку, наполнил уксусом и, наложив на трость, давал Ему пить; а другие говорили: „Постой, посмотрим, придет ли Илия спасти Его”» (Мф. 27, 47-49). «Когда же Иисус вкусил уксуса, сказал: „Совершилось!”» (Ин. 19,30). Храмовый занавес отделял святыню от Святая святых (см. Евр. 9,3). «Тогда завеса в храме разодралась надвое, сверху донизу» (Мр. 15,38), а Иисус воскликнул громким голосом: „Отче, в руки Твои предаю дух Мой!”. Сказав это, испустил дух» (Лк. 23, 45-46). После того, как ученик принял Иисусову Матерь, Иисус сказал: «Жажду!». Чего Иисус жаждет? Это не только физическая жажда, но, прежде всего, духовная жажда. Иисус жаждет свершения спасения душ, победы над силой смерти, зла и рабства греха, которые держат каждого потомка Адама. Это еще не свершено Его распятием, но будет свершено через Его смерть. Духовное покрывало первородного греха Адама покрывает все народы, все человеческие племена (см. Ис. 25,7). И я жажду, чтобы было устранено покрывало, покрывающее и мою душу, а одновременно покрывающее духовной тьмой всех людей, чье экзистенциальное жизненное испытание проходит одновременно с моим. Я жажду вечного света, правды, вечного счастья, истинной свободы. Поэтому вместе с Иисусом я жажду, чтобы разорвалось это духовное покрывало и занавес, отделяющий мою душу от живого Бога. Я жажду, чтобы был разорван этот занавес во мне, а также, прежде всего, во всех крещенных, которые тоже находятся в духовной тьме. Ты, Иисус, распят, и вместе с Тобой теперь, в эту секунду, в эту минуту распят наш «ветхий человек». Ты, Иисус, теперь переживаешь величайшую покинутость Отцом, и эту величайшую боль выражаешь возгласом: «Элои, Элои... Боже мой, Боже мой, для чего Ты меня оставил?». Но Отец не оставил, это тьма греха, которую Иисус взял на себя, полностью объяла душу Иисуса. В то же время Он переживает боль из-за того, что наша душа добровольно соединяется с ложью, со злом, с тьмой. Это боль над душами, которые не отделились от этой тьмы и остаются в ней. Они окончательно решили остаться в вечной тьме, в огромных страданиях, которые никогда не кончатся. Это боль Того, Кто любит эти души, страдания от того, что они отлучились из-за неблагодарности и ожесточенности, из-за злобы к любящему Богу. В эти минуты Иисус переживает величайшую физическую, душевную и, прежде всего, духовную боль. Между словами «Жажду!» и «Совершилось!» Иисус взывает: «Элои, Элои… Боже мой, Боже мой…». Он выражает жажду единства с Богом Отцом. Через грех человек потерял Бога, а Иисус через болезненную жертву покинутости искупил эту потерю Бога, связанную с духовной тьмой. Слова «Совершилось!» и «Отче, в руки Твои…» В тот момент, когда Иисус произнес «Совершилось!», произошел духовный перелом и духовная победа над властью тьмы. Духовный занавес, препятствующий соединению души с Богом, был расторгнут. Иисус победил силу зла, а мы во времени, прежде всего на молитве, можем снова входить в смерть Христа, то есть это расторжение, это «Совершилось» актуализировать в данный момент. «Мы всегда носим в теле мертвость Господа Иисуса» (2Кор. 4,10). Слово «всегда» означает, что верой мы должны вновь возвращаться к реальности смерти Христа. Она отделяет нас от власти греха и возвращает к единству с Богом. Если мы соединены со смертью Христа, то есть своей волей полностью отдаем себя Богу, тогда мы не можем грешить (ср. 1Ин. 3,6). Однако силой закона греха мы постоянно автоматически находимся в состоянии нашей нарушенной природы, следовательно, находимся во тьме, не осознаем Бога, Его присутствия, а потому неизбежно грешим, даже легкими грехами. Апостол указывает на плод закона греха: «Добро, которого хочу, не делаю, а зло, которого не хочу, делаю. Если же делаю то, чего не хочу, уже не я делаю то, но живущий во мне грех... Итак, умом моим служу закону Божию, а плотию – закону греха» (Рим. 7, 19-20; 25б). Освобождение есть только в Иисусе Христе (стих 25a). Здесь действует закон Духа: «Закон духа жизни во Христе Иисусе освободил меня от закона греха и смерти» (Рим. 8,2). Здесь также играет большую роль обретение хороших навыков, то есть добродетелей. Речь идет прежде всего о навыках молитвы, из которой исходит истинное смирение, то есть готовность принимать правду о себе. Молитва и смирение являются основой других добродетелей. Без молитвы и смирения Святой Дух не действует. Слово «Совершилось» вместе с последним словом «Отче…» выражает момент искупительной смерти Христа. Словом «Совершилось» Иисус свершил наше спасение и тем исполнил волю Отца. В духовной области посреди тьмы был проломлен световой коридор. Он остается до второго пришествия Христа. Те, которые спасены верой в Иисуса, в час смерти проходят по этому коридору света в объятия Бога. Духовную тьму образует система сего мира с ее князем и духовными силами зла в поднебесье – «космократорес». Через смерть Христа тьма была проломлена и наступает единство между душой и Богом. В час смерти Христа в храме видимо разорвался занавес, отделявший святыню от Святая святых. В час нашей смерти наш дух реально пройдет столбом света Христова смерти в объятия Бога. Но уже теперь мы можем духовно входить в смерть Христа и через нее в объятия Отца. Мы приняли Духа усыновления, в котором взываем «Авва, Отче!» (Рим. 8,15). Входя в истины, связанные со смертью Христа, мы одновременно реализуем таинство крещения. Через крещение мы были погружены в смерть Христа. Путь в объятия Отца нам открыт. После победы над тьмой в момент Своей смерти Иисус отдал Своего духа в объятия Отца. Это и для нас есть единственный путь спасения. Иисус сказал: «Иду приготовить вам место, чтобы и вы были там, где Я» (Ин. 14, 2-3). Иисус свершил Свое дело спасения человечества. К этому ничего не нужно прибавлять. Только нужно в послушании веры реализовать Его слово. Иисусова Матерь является для нас на этом пути веры примером и помощницей. Был разорван занавес, покрывавший каждую душу, был проломлен барьер духа сего мира, который держит человечество в заблуждении. Были побеждены демонические силы в поднебесье, влияющие на человечество и держащие его во тьме лжи. Все это содержится в слове «Совершилось». Это окончательная победа над дьяволом, грехом и смертью. Духовно мы стоим под крестом на месте смерти Христа – там, где над нами есть столб света, через который наш дух может подниматься и соединяться с Небесным Отцом, входить в Божьи объятия. Первым этим победным столбом света прошел Дух Иисуса. Это выражает последнее слово на кресте: «Отче, в руки Твои предаю дух Мой». Во время смерти Христа также исполнилось пророчество Симеона о Матери Иисуса: «И меч боли пронзит Твою душу» (Лк. 2,35). Через эту духовную рану в сердце нашей Матери наш дух может входить в новое сердце, в новый Иерусалим, и соединяться здесь прямо с Богом. Свет, силу и благодать получат те, которые пытаются проникнуть в таинство смерти Христа. Она также связана с Евхаристией и нашим крещением. Словами невозможно выразить те благодати, которые получат люди, когда будут верно посвящать себя внутренней молитве. И ты уделяй ей время, хотя бы час в день. Двухчасовые размышления должны практиковать и миряне, по крайней мере раз в неделю, лучше всего в небольшой общине.

Дивіться це відео також на: https://vkpatriarhat.org/osnovy-molytvy-2/ Підписатися на розсилку нових публікацій від ВВП https://bit.ly/3PJeqlG Чотири останні слова з хреста Структура другої години внутрішньої молитви: 5 хвилин: 4 основні правди (смерть, суд, вічність, Боже милосердя) 10 хвилин: співрозп’яття 5 хвилин: прийняття Матері Ісуса 5-10 хв.: вступне мотиваційне слово до останніх чотирьох слів з хреста 10 хвилин: слово «Прагну!» 5 хвилин: слово «Елі, Елі...» 5 хвилин: слово «Звершилося!» 5 хвилин: «Отче, в Твої руки віддаю дух мій!» 5 хвилин: рефлексія Мотиваційне слово для пережиття чотирьох останніх слів з хреста Апостол Іван, як очевидець, після слів: «І той учень прийняв Її eis ta idia – в себе», продовжує: «Тоді Ісус, знаючи, що все вже довершилося, щоб сповнилося Писання, промовив: „Прагну!”». Євангелист Матей додав: «Від шостої (тобто дванадцятої) години настала темрява по всій землі аж до дев’ятої (тобто п’ятнадцятої) години. О дев’ятій годині Ісус вигукнув гучним голосом: „Елої, Елої, лема савахтані!”, тобто „Боже мій, Боже мій, чому Ти мене покинув?”» (Мт. 27, 45-46). Зовнішня темрява виражає реальність духовної темряви зла та відділення від Бога. Вона сконцентрувалася при вмиранні та смерті Христа. «Деякі з тих, що там стояли, почувши це, казали: „Він Іллю кличе”. І негайно один із них підбіг, узяв губку й, намочивши її оцтом, настромив на тростину й дав Йому пити. Інші ж казали: „Лиши, побачимо, чи прийде Ілля Його рятувати”» (Мт. 27, 47-49). «Скуштувавши оцту, Ісус сказав: „Звершилося!”» (Ів. 19,30). Храмова завіса відділяла святиню від Святая святих (див. Євр. 9,3). «Тоді завіса в храмі роздерлася надвоє, зверху аж донизу (Мр. 15,38), а Ісус вигукнув гучним голосом: „Отче, в руки Твої віддаю духа Мого!”. Сказавши це, віддав духа» (Лк. 23, 45-46). Після того, як учень прийняв Ісусову Матір, Ісус сказав: «Прагну!». Чого прагне Ісус? Це не тільки фізична спрага, а перш за все духовна спрага. Ісус прагне звершення спасіння душ, зламання сили смерті, зла і рабства гріха, які тримають кожного нащадка Адама. Це ще не звершено Його розп’яттям, а буде звершено через Його смерть. Духовне покривало первородного гріха Адама покриває всі народи, усі людські племена (див. Іс. 25,7). І я теж прагну, щоб було усунене покривало, яке вкриває мою душу і водночас вкриває духовною темрявою усіх людей, чиє екзистенційне життєве випробування відбувається одночасно з моїм. Я прагну вічного світла, прагну правди, вічного щастя, правдивої свободи. Тому разом з Ісусом я прагну, щоб розірвалось це духовне покривало і завіса, яка відділяє мою душу від живого Бога. Я прагну, щоб було розірване це покривало в мені, а також, передусім, у всіх охрещених, які теж перебувають у духовній темряві. Ти, Ісусе, розп’ятий, і разом з Тобою тепер, у цю секунду, в цю хвилину розп’ятий наш «старий чоловік». Ти, Ісусе, тепер переживаєш найбільше покинення Отцем, і цей найбільший біль виражаєш вигуком: «Елої, Елої... Боже мій, Боже мій, чому Ти мене покинув?». Але Отець не покинув, це темрява гріха, яку Ісус взяв на себе, повністю огорнула Ісусову душу. Водночас Він переживає біль з того, що наші душі добровільно з’єднуються з брехнею, зі злом, з темрявою. Це біль над душами, які не відділилися від цієї темряви і залишаються в ній. Вони остаточно вирішили залишитися у вічній темряві, у величезних стражданнях, які ніколи не закінчаться. Це біль Того, Хто любить ці душі, страждання від того, що вони відлучилися через невдячність і затверділість, через злобу до люблячого Бога. У ці хвилини Ісус переживає найбільший фізичний, душевний і, передусім, духовний біль. Між словами «Прагну!» і «Звершилося!» Ісус взиває: «Елої, Елої... Боже мій, Боже мій...». Він виражає прагнення єдності з Богом Отцем. Через гріх людина втратила Бога. Ісус через найболючішу жертву покинення спокутував цю втрату Бога, пов’язану з духовною темрявою. Слова «Звершилось!» і «Отче, в руки Твої…» В той момент, коли Ісус промовив «Звершилося!», відбувся духовний перелом і духовна перемога над владою темряви. Духовна завіса, яка перешкоджає з’єднанню душі з Богом, була розірвана. Ісус зламав силу зла, а ми в часі, насамперед на молитві, можемо знову входити до Христової смерті, тобто це розірвання, це «Звершилося» актуалізувати в даний момент. «Ми постійно віддавані до Христової смерті» (2Кор. 4,10). Слово «постійно» означає, що вірою ми повинні знову повертатися до реальності Христової смерті. Вона відділяє нас від влади гріха і повертає до єдності з Богом. Якщо ми з’єднані зі смертю Христа, тобто коли своєю волею цілковито віддаємо себе Богові, тоді ми не можемо грішити (пор. 1Ів. 3,6). Однак силою закону гріха ми постійно автоматично знаходимося в стані нашої порушеної природи, отже перебуваємо в темряві, не усвідомлюємо Бога, Його присутності, а тому неминуче грішимо, навіть легкими гріхами. Апостол вказує на плід закону гріха: «Я не роблю добро, яке хочу, але зло, якого не хочу. Якщо ж я роблю те, чого не хочу, то не я це чиню, а гріх, що живе в мені... Розумом я служу Закону Божому, але своїми вчинками – закону гріха» (Рим. 7, 19-20; 25б) Визволення є лише в Ісусі Христі (вірш 25a). Тут діє закон Духа: «Бо закон духа, що дає життя в Христі Ісусі, визволив тебе від закону гріха і смерті» (Рим. 8,2). Тут також відіграє велику роль набуття добрих звичок, тобто чеснот. Йдеться передусім про навики молитви, з якої виходить справжня покора, тобто готовність приймати правду про себе. Молитва і покора є основою інших чеснот. Без молитви і покори Святий Дух не діє. Слово «Звершилось» разом з останнім словом «Отче...» виражає момент відкупительної смерті Христа. Словом «Звершилось» Ісус звершив наше спасіння і тим виконав волю Отця. В духовній області посеред темряви був проламаний світляний коридор. Він залишається аж до другого приходу Христа. Ті, які спасенні вірою в Ісуса, в годину смерті проходять цим світляним коридором в Божі обійми. Духовну темряву утворює система цього світу з її князем і духовними силами зла в повітрі – «космократорес». Через смерть Христа темряву було проламано і настає єдність між душею і Богом. В годину Христової смерті в храмі видимо розірвалася завіса, що відділяла святиню від Святая святих. В годину нашої смерті наш дух реально пройде стовпом світла Христової смерті в обійми Бога. Але вже тепер ми можемо духовно входити до Христової смерті і через неї в обійми Отця. Ми прийняли Духа синівства, в якому взиваємо «Авва, Отче!» (Рим. 8,15). Входячи до правд, пов’язаних зі смертю Христа, ми одночасно реалізуємо таїнство хрещення. Через хрещення ми були занурені до Христової смерті. Шлях до обіймів Отця нам відкритий. Після звершення перемоги над темрявою в момент Своєї смерті Ісус віддав Свого духа в обійми Отця. Це і для нас є єдиний шлях спасіння. Ісус сказав: «Йду приготувати вам місце, щоб і ви були там, де Я» (Ів. 14, 2-3). Ісус звершив Своє діло спасіння людства. До цього нічого не потрібно додавати. Тільки треба в послусі віри реалізувати Його слово. Ісусова Мати є для нас на цій дорозі віри прикладом і помічницею. Була розірвана заслона, що покривала кожну душу, був проламаний бар’єр духа цього світу, який тримає людство в омані. Були переможені демонічні сили в повітрі, які впливають на людство і тримають його в темряві брехні. Все це міститься в слові «Звершилося». Це остаточна перемога над дияволом, гріхом і смертю. Духовно ми стоїмо під хрестом на місці Христової смерті – там, де над нами є стовп світла, через який наш дух може підніматися і з’єднуватися з Небесним Отцем, входити в Божі обійми. Першим цим переможним стовпом світла пройшов Ісусів Дух. Це виражає останнє слово з хреста: «Отче, у Твої руки віддаю духа Мого». Під час смерті Христа також сповнилося пророцтво Симеона до Матері Ісуса: «І меч болю пронизить Твою душу» (Лк. 2,35). Через цю духовну рану в серці нашої Матері наш дух може входити до нового серця, до нового Єрусалиму, і з’єднуватися тут прямо з Богом. Світло, силу і благодать отримають ті, які намагаються проникнути до таїнства Христової смерті. Вона пов’язана також з Євхаристією і нашим хрещенням. Словами не можливо передати тих благодатей, які отримають люди, коли витривають у внутрішній молитві. І ти приділяй їй час, хоча б годину на день. Двогодинні роздуми мали б практикувати і миряни, принаймні раз на тиждень, найкраще в невеликій спільноті.

Это видео также смотрите на: https://vkpatriarhat.org/ru/?p=31193 Подписаться на рассылку новых публикаций от ВВП https://bit.ly/3zFm2QV Во внутренней молитве следует осознать главные истины, касающиеся человека лично, прежде всего, смерть, Божий суд, вечность. Христианские размышления издавна были сосредоточены на двух аспектах. Первый – это последние вещи человека, а второй – страдания Христа и Его смерть. К этим духовным источникам мы возвращаемся и сегодня. Засады внутренней молитвы Важно молитвенное положение. Нахожусь на коленях или стою, подняв руки вверх. В начале и в течение определенного времени сосредоточению помогает громкая молитва. В Писании сказано: «Сам Дух ходатайствует за нас воздыханиями неизреченными» (Рим. 8,26). Дар языков здесь обычно упрощается к двусложным словам. Существует опыт со словом «мана» или «бара». Можно использовать и другие двусложные слова, но необходимо быть осторожным, чтобы какие-то из них не означали языческую мантру, то есть имя демона. Слово «мана» упоминается в книге Исх. 16,31, а «бара» означает «сотворить» (Быт. 1,1). Сам Иисус называет Себя духовным хлебом, Божьей манной. Но здесь речь не идет о значении слов, а по сути о простом несущем взывании, располагающим к внутренней молитве. В Псалме 28 и в других упомянуто об этом взывании духа: «Услышь, Господи, голос молений моих, когда взываю к Тебе». Относительно контемплятивных монастырей, эту внутреннюю молитву полезно молиться три-пять часов в день. Один день в неделю ее можно пропустить. Если молятся ревностные женщины, пенсионерки или терциарки, они устанавливают молитвенную программу в соответствии со своими возможностями. Что касается священнических общин, которые понедельник и часть вторника посвящают молитве и слову Божию, то было бы хорошо в этот день молиться так по крайней мере три часа. В течение четвертого часа можно молиться Часослов или Розарий. Представленное здесь мотивационное слово в начале молитвы используется для начинающих, позже достаточно сказать мотивацию к следующей части лишь кратко. Во время молитвы хорошо иметь часы, записную книжку и Священное Писание. В первой части внутренней молитвы размышляем о последних вещах человека. Во второй части мы сосредоточены на Христов крест и Его искупительную смерть. Первое размышление длится 20 минут. Начинаем с мотивационного слова. Мотивационное слово к первой части: Божье слово гласит: «Вы приступили к горе Сиону и ко граду Бога живого, к небесному Иерусалиму, к собранию многих тысяч ангелов, к торжествующему собору и Церкви первенцев, написанных на небесах, и к Судии всех Богу» (Евр. 12,22 и след.). Осознаю реальность смерти, которая ждет меня. Иисус говорит: «Будьте готовы, потому что не знаете ни дня, ни часа». Вторая истина: Божий суд. Иисус говорит: «Нет ничего скрытого, что не стало бы явным. За каждое пустое слово люди дадут отчет». Третья истина: вечное небо, вечный ад. Оба вечны. Во времени я решаю, какой будет моя вечность. Четвертая истина: Божье милосердие есть лишь во времени и связано с покаянием: «Если ходим во свете, кровь Христа очищает нас от каждого греха». Теперь я отдаю под Христов крест свои грехи и прошу прощения. Смотрю с верой на раны Христа, в Его глаза, и принимаю прощение. Далее следует личная молитва, в которой переживаю эти четыре истины. Следующая часть молитвы (в отличие от первой части, которая была более свободным размышлением) – это интенсивная концентрация на Божьем слове. Ее начало можно сравнить с запуском трехступенчатой космической ракеты. Наибольше энергии ей нужно потратить на то, чтобы подняться и преодолеть земное тяготение. Без внутреннего и внешнего самоотречения человек неспособен выйти из сферы тяготения своего эгоцентризма и суеты. Чтобы войти в Божье присутствие, а затем оставаться в Божьем слове, необходимо усердие уже на этом начальном старте. Мотивационное слово к следующей части (Рим. 6,6) «Знаем, что наш ветхий человек сораспят с Ним (с Христом), чтобы упразднено было тело греховное». Букву Священного Писания нужно принимать в Духе истины и реализовать в том же Духе. Слово «сораспят» (по-гречески synestauróthé) в аористе означает, что событие, которое произошло в прошлом, продолжается в настоящем. То есть можно сказать: «был и есть распят». Но с нашей стороны тот глагол «есть», выражающий нынешнюю реальность, требует веры, которой мы в настоящем времени соединяемся с Иисусом и с тем, что Он сделал для нас. Это с нашей стороны сотрудничество веры. Мы с верой принимаем это, стоим в этой реальности и считаемся с ней в своей жизни. Это библейская – спасительная – вера. Теперь стараюсь четверть часа интенсивно оставаться в реальности этого слова, а тем самым и в Божьем присутствии. Борюсь за т.н. настоящее мгновение, которое во внутренней молитве является элементом духовного соединения – будто бы остановлением времени. Имею наглядное воображение, будто я держусь креста или даже словно вишу на руках, прибитых вместе с ногами Иисуса к кресту. На моих ногах будто завешен весь земной шар, пронизанный духовными метастазами зла – первородным грехом. Эти метастазы есть в каждой человеческой душе. Но сейчас вся эта система зла через меня присоединена к Христову кресту; этот «ветхий человек» теперь парализован, распят, то есть «тело греховное упразднено» (Рим. 6,6 б). Все человеческие души проникает один ветхий человек, то есть тело греха. Под земным шаром, над которым вишу, есть темная пропасть. Теперь верой держу «ветхого человека» на кресте. Он есть во мне и во всех людях. В Священном Писании сказано – «наш ветхий человек»: «Знаем, что наш ветхий человек» – не только мой, но «наш ветхий человек был распят вместе с Христом». Осознаю это слово «вместе, вместе», время от времени смотрю в лицо Иисуса и осознаю, что я теперь нахожусь в духовном единстве, что я вместе с Христом. Держусь верой и не пущу. Не допускаю ни одной отвлекающей мысли, никакого мечтания, нахожусь только в Божьем слове. Одновременно осознаю определенное давление зла «ветхого человека», который тянет меня вниз. В этот момент осознаю: «Не пущу!», и снова: «вместе» (вместе распятый). Таким образом не только мой, но и наш «ветхий человек» в этот момент парализован – во мне и в вас (во всех). Это моя миссия. Могу осознать отдельные континенты: теперь «ветхий человек» парализован, теперь, в этот момент, система зла не может действовать. Эти четверть часа являются духовной борьбой за бдительность в единстве с Иисусом. Не допускаю ни одной мысли, только переживаю слово «вместе, вместе». Духовная инфекция, которой является «ветхий человек», есть одна – это инфекция от дьявола. Сегодня мы можем сравнить ее с вредной генетической духовной вакциной. Этот духовный яд есть в нас, даже если мы этого не осознаем. Но мы видим его негативные плоды – зло и, наконец, физическую смерть. Но в тот момент, когда я духовно верой соединяюсь с Христовым крестом, я парализую эту силу зла. Иисус уже парализовал «ветхого человека» на Голгофе. «Наш ветхий человек был распят вместе с Христом», как свидетельствует Писание. Итак, Иисус был распят не один. Физически да, но духовно Он был распят с «ветхим человеком». В этот момент я соединен с Иисусом и в то же время являюсь представителем грешников. Я выступаю и от их имени, хотят ли они этого или нет, осознают это или нет. Я, потому что во мне есть «ветхий человек», имею право теперь держать его на кресте. Когда я держу его на кресте, он не отделен от других людей, он связан с ними, это одно целое, целый механизм, целая сеть. Через веру в Божье слово и я знаю, что наш, повторяю: наш «ветхий человек» теперь через меня с Христом распят. Был и есть! Это пролом веры из времени в вечность. Это была интенсивная четверть часа сораспятия. Знаю, что это таинство веры действует в духовной области. Когда я соединен с распятым Иисусом, Он парализует весь темный организм «ветхого человека» во всех душах. В то же время в тот момент на эти души действует Божья благодать. Многие люди получают свет к обращению, другие, которые хотели бы делать зло, парализованы, а умирающие в тот момент получают милость спасения. Теперь перейдем к истине, выраженной в слове Божием: «Иисус, увидев Матерь и ученика тут стоящего, … говорит Матери Своей: „Жено! Се, сын Твой”. Потом говорит ученику: „Се, Матерь твоя!”. И с этого времени ученик принял Ее в себя (eis ta idia)». В этой истине, когда переживаем духовную трансплантацию нового сердца, пребываем следующие 15 минут. Осознаю и переживаю отдельные слова: Иисус видел ученика – теперь Он видит меня как Своего ученика. Иисус говорит ученику, а теперь говорит мне. Могу духом смотреть Ему в глаза, теперь я исполняю Его завещание с той же верой и преданностью, как ученик Иоанн под крестом. «Ученик принял Ее в свое естество», на греческом eis ta idia, на латыни in sua, то есть «в себя». Как он принял в себя Матерь Иисуса? Через веру. В Фатиме Матерь Божья сказала: «В конце Мое Непорочное Сердце победит». Эти 15 минут не требуют такой сосредоточенности, как прежде. Событие внутреннего принятия Матери Иисуса за свою и связанные с этим слова можно пережить свободнее. Когда духовно принимаем Иисусову Матерь в свое естество, осознаем, что Она является духовным Иерусалимом, то есть живым храмом Божьим, где Бог пребывает с людьми (ср. Откр. 21, 2-3). Новый Иерусалим символизирует квадрат (Откр. 21,16). Спрашиваем: как в нас, в людях, находится наша первая матерь Ева с ее генетическим духовным кодом зла? Его не видно, но плоды этого унаследованного зла видим каждый день. Ева, матерь человеческого рода, через грех приняла дьявольскую инфекцию, яд адского змея, которым является гордость и эмансипация от Бога, то есть эгоцентризм. Матерь Иисуса – новая женщина, которая, наоборот, наступает на голову дьявола (Быт. 3,15). Она является новой Матерью – Матерью Первородного, которым есть Иисус, и второрожденных, принявших Иисуса. Мария, Иисусова и наша Матерь, исполнена благодати – кехаритомене (Лк. 1,28). Знаем, что суть первородного греха заключается в утрате благодати, и ее утратила для нас первая женщина Ева. То, что Мария исполнена благодати, означает, что Она совершенно непорочна, в Ней нет даже следа греха, который передала нам первая мать Ева. В заключение осознаю: я принял Матерь Иисуса, имею новое сердце. Последние пять минут этого часа используем для краткого свидетельства. Эти две истины – сораспятие (15 минут) и принятие Матери Иисуса (15 минут) – побуждают к принятию следующих четырех истин, связанных с последними четырьмя словами из креста. О них мы скажем во второй части, во введении к таинству смерти Христа. Писание гласит: «Неужели не знаете, что все мы, крестившиеся во Христа Иисуса, в смерть Его крестились?» (Рим. 6,3).

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21519 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs W wewnętrznej modlitwie należy uświadomić sobie podstawowe prawdy, które dotyczą osobiście człowieka, a zwłaszcza śmierć, sąd Boży, wieczność. Сhrześcijańskie rozmyślanie od dawna koncentruje się na dwóch obszarach. Pierwszy obszar to rzeczy ostateczne człowieka, drugi – to cierpienie i śmierć Chrystusa. Do tych duchowych źródeł wracamy i teraz. Zasady wewnętrznej modlitwy Ważna jest pozycja modlitewna. Klęczę lub stoję z podniesionymi rękami. Na początek i przez pewien czas pomaga się skoncentrować głośna modlitwa. Pismo Święte mówi: „Sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami” (Rz 8:26). Dar języków jest tutaj zwykle upraszczany do słów dwusylabowych. Istnieje doświadczenie ze słowem „mana” lub „bara”. Można używać innych dwusylabowych słów, należy jednak uważać, aby niektóre z nich nie oznaczali pogańskiej mantry, czyli imienia demona. Słowo „mana” występuje w Księdze Wyjścia 16:31, a „bara” oznacza „stworzyć” (Rdz 1:1). Sam Jezus nazywa siebie duchowym chlebem, Bożą manną. Ale tu nie chodzi o znaczenie słów, ale tak naprawdę o prostej inwokacji, która skłania do wewnętrznej modlitwy. W Psalmie 28 i innych wspomina się o tym wezwaniu ducha: „Gdy wołam do Ciebie, Panie, usłysz głos mego błagania”. Jeśli chodzi o zakony kontemplacyjne, dobrze byłoby modlić się tę wewnętrzną modlitwę przez trzy do pięciu godzin dziennie. Jeden dzień w tygodniu można jej pominąć. Jeśli modlą się gorliwe kobiety, emerytki, tercjarki, to ustalają program modlitwy zgodnie ze swoimi możliwościami. Jeśli chodzi o wspólnoty kapłańskie, które poniedziałek i część wtorku poświęcają na modlitwę i Słowo Boże, dobrze byłoby modlić się w ten dzień przynajmniej przez trzy godziny. Przez czwartą godzinę można odmówić brewiarz lub Różaniec. Podane motywacyjne słowo na początku modlitwy jest używane w przypadku początkujących, później wystarczy powiedzieć motywację do następnej części tylko krótko. Podczas modlitwy dobrze jest mieć przy sobie zegarek, notatnik i Pismo Święte. W pierwszej części modlitwy wewnętrznej rozmyślamy nad ostatnimi rzeczami człowieka. W drugiej części skupiamy się na krzyżu Chrystusa i Jego odkupieńczej śmierci. Pierwsze rozmyślanie trwa 20 minut. Zaczynamy od słowa motywacyjnego. Słowo motywacyjne dla pierwszej części Słowo Boże mówi: „Wy przystąpiliście do… miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie, do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich” (Hbr 12:22n). Uświadamiam sobie realności śmierci, która mnie czeka. Jezus mówi: „Bądźcie gotowi, bo nie znacie dnia ani godziny”. Druga prawda: Boży sąd. Jezus mówi: „Nie ma nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione”. „Z każdego bezużytecznego słowa ludzie zdadzą sprawę w dzień sądu”. Trzecia prawda: wieczne niebo, wieczne piekło. Obydwa są wieczne. W czasie decyduję, jaka będzie moja wieczność. Prawda czwarta: Miłosierdzie Boże jest tylko w czasie i wiąże się z pokutą: „Jeśli chodzimy w światłości, krew Jezusa oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”. Teraz oddaję pod krzyż Chrystusa swoje grzechy i proszę o przebaczenie. Patrzę z wiarą na rany Chrystusa, w Jego oczy i przyjmuję przebaczenie. Następnie następuje własna modlitwa, w której doświadczam tych czterech prawd. Dalsza część modlitwy – w odróżnieniu od części pierwszej, która miała raczej charakter swobodnego rozmyślania – to intensywna koncentracja na Bożym Słowie. Jej początek można porównać do wystrzelenia trójstopniowej kosmicznej rakiety. Najwięcej energii musi zużyć, aby wznieść się i pokonać grawitację Ziemi. Bez wewnętrznego i zewnętrznego wyrzeczenia się człowiek nie jest w stanie uwolnić się od przyciągania swego egocentryzmu i próżności. Wejście w obecność Boga, a następnie trwanie w Bożym Słowie wymaga wytrwałości już na tym początkowym etapie. Słowo motywacyjne na następną część (Rz 6:6) „Wiedząc o tym, że nasz stary człowiek został ukrzyżowany razem z Nim (z Chrystusem), aby ciało grzechu zostało zniszczone”. Literę Pisma Świętego należy przyjmować w Duchu Prawdy i w tym samym Duchu realizować. Słowo „współukrzyżowany” (greckie synestauróthe) w aoryście, oznacza, że wydarzenie, które miało miejsce w przeszłości, trwa nadal w teraźniejszości. Można więc powiedzieć: „był i jest ukrzyżowany”. Ale z naszej strony czasownik „jest”, wyrażający obecną rzeczywistość, wymaga wiary, którą jednoczymy w obecnym czasie z Jezusem i z tym, co dla nas uczynił. Jest to z naszej strony współpraca oparta na wierze. Przyjmujemy z wiarą, trwamy w tej rzeczywistości i liczymy się z nią w życiu. To jest biblijna – zbawcza – wiara. Teraz staram się przez kwadrans intensywnie trwać w rzeczywistości tego słowa i w Bożej obecności. Dążę do tzw. obecnej chwili, która w modlitwie wewnętrznej jest elementem duchowego połączenia – jakby zatrzymaniem czasu. Mam żywy obraz, jakbym trzymał się krzyża, a nawet jakby wisiał za ręce przybite wraz ze stopami Jezusa do krzyża. Na moich stopach jakby była zawieszona cała ziemska kula, przesiąknięta duchowymi przerzutami zła, grzechu pierworodnego. Ten przerzut jest w każdej ludzkiej duszy. Ale teraz cały ten system zła jest przeze mnie połączony z krzyżem Chrystusa; ten stary człowiek jest teraz sparaliżowany, ukrzyżowany, tj. „ciało grzechu zostało zniszczone” (Rz 6:6 b). Wszystkie dusze ludzkie przenika jeden stary człowiek, czyli ciało grzechu. Pod ziemską kulą, nad którą wiszę, jest ciemna otchłań. Teraz wiarą trzymam starego człowieka na krzyżu. On jest we mnie i jest we wszystkich ludziach. Pismo Święte mówi – nasz stary człowiek: „Wiemy, że nasz stary człowiek” – nie tylko mój, ale nasz s stary człowiek „został ukrzyżowany razem z Chrystusem”. Przeżywam to słowo razem, razem, a czasami patrzę w twarz Jezusa i uświadamiam sobie, że teraz jestem w duchowej jedności, że jestem razem z Chrystusem. Trzymam się wiarą i nie puszczę. Nie dopuszczam żadnych rozpraszających myśli, żadnych marzeń, po prostu trwam w Bożym Słowie. Jednocześnie odczuwam pewną presję zła starego człowieka, ciągnącego mnie w dół. W tym momencie uświadamiam sobie: „Nie puszczę!” i znowu: „razem” (razem ukrzyżowani). Zatem nie tylko mój, ale jednocześnie nasz stary człowiek jest w tym momencie sparaliżowany – we mnie i w was (wszystkich). To jest moja misja. Mogę sobie wyobrazić poszczególne kontynenty: teraz stary człowiek jest sparaliżowany, teraz, w tej chwili system zła nie może działać. Ten kwadrans to duchowa walka o czujność w zjednoczeniu z Jezusem. Nie dopuszczam do siebie żadnej myśli, po prostu doświadczam słowa „razem, razem”. Duchowa infekcja, którą jest stary człowiek, jest jedna  to infekcją od diabła. Dziś możemy ją porównać do szkodliwej genetycznej duchowej szczepionki. Ta duchowa trucizna jest w nas, nawet jeśli nie jesteśmy tego świadomi. Widzimy jednak jej negatywne owoce – zło i ostatecznie fizyczną śmierć. Ale w chwili, gdy przez wiarę jestem duchowo zjednoczony z krzyżem Chrystusa, paraliżuję tę moc zła. Jezus już sparaliżował starego człowieka na Kalwarii. Nasz stary człowiek został ukrzyżowany razem z Chrystusem, jak o tym świadczy Pismo Święte. Więc Jezus nie został ukrzyżowany sam. Fizycznie tak, ale duchowo został ukrzyżowany ze starym człowiekiem. Jestem w tej chwili zjednoczony z Jezusem, a jednocześnie jestem także reprezentantem grzeszników. Występuję także w ich imieniu, niezależnie od tego, czy wielu tego chce, czy nie, czy są tego świadomi, czy nie. Ja, ponieważ we mnie jest stary człowiek, mam prawo go teraz trzymać na krzyżu. Kiedy trzymam Go na krzyżu, on nie jest oddzielony od innych ludzi, jest z nimi połączony, stanowi jedną całość, cały mechanizm, całą sieć. Przez wiarę w Słowo Boże i ja wiem, że nasz,  powtarzam, nasz – stary człowiek jest teraz przeze mnie razem z Chrystusem ukrzyżowany. Był i jest! Jest to przełom wiary od czasu do wieczności. To był intensywny kwadrans współukrzyżowania. Wiem, że ta tajemnica wiary działa w sferze duchowej. Kiedy łączę się z ukrzyżowanym Jezusem, On paraliżuje cały ciemny organizm starego człowieka we wszystkich duszach. Jednocześnie na te dusze działa Boża łaska. Wielu otrzymuje światło do nawrócenia, inni, którzy chcieliby czynić zło, są sparaliżowani, a umierający w tym momencie otrzymują łaskę zbawienia. Teraz przejdźmy do prawdy wyrażonej w Bożym Słowie: „Kiedy Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, ... rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń przyjął Ją do siebie (eis ta idia)”. W tej prawdzie, doświadczając duchowego przeszczepu nowego serca, pozostajemy przez kolejne 15 minut. Uświadamiam sobie i doświadczam poszczególnych słów: Jezus widział ucznia – teraz widzi mnie jako swojego ucznia. Jezus mówi do ucznia – teraz mówi do mnie. Mogę w duchu patrzeć Mu w oczy, teraz wypełniam Jego wolę z tą samą wiarą i oddaniem, co uczeń Jan pod krzyżem. „Ten uczeń przyjął ją do siebie” – po grecku eis ta idia, po łacinie in sua – to znaczy w siebie. Jak przyjął w siebie Matkę Jezusa? Przez wiarę. W Fatimie Matka Boża powiedziała: „W końcu Moje Niepokalane Serce zwycięży”. Te 15 minut nie wymaga takiego skupienia. Wydarzenie wewnętrznego przyjęcia Matki Jezusa jako swojej i słów z tym związanych można przeżyć bardziej swobodnie. Kiedy duchowo przyjmuję Matkę Jezusa do swego wnętrza, uświadamiam sobie, że Ona jest duchowym Jeruzalem, czyli żywą Bożą świątynią, w której Bóg przybywa z ludźmi (por. Ap 21:2-3). Nowe Jeruzalem symbolizuje kwadrat (Ap 21:16). Pytamy: Jak w nas, ludziach, jest nasza pierwsza matka Ewa z jej genetycznym, duchowym kodem zła? Nie widać tego, ale owoców tego odziedziczonego zła doświadczamy każdego dnia. Ewa, matka rodzaju ludzkiego, przez grzech przyjęła infekcję diabła, truciznę piekielnego węża, jaką jest pycha i emancypacja od Boga, czyli egocentryzm. Matka Jezusa to nowa kobieta, która wręcz przeciwnie, nadepnęła na głowę diabła (Rdz 3:15). Ona jest nową matką pierworodnego, którym jest Jezus, i drugorodnych, które przyjęli Jezusa. Maryja, Jezusowa i nasza Matka, jest pełna łaski – kecharitomene (Łk 1:28). Wiemy, że istotą grzechu pierworodnego jest utrata łaski i to właśnie utraciła dla nas pierwsza kobieta Ewa. To, że Maryja jest pełna łask, w konsekwencji oznacza, że jest całkowicie niepokalana, nie ma nawet śladu grzechu, który przekazała nam pierwsza matka Ewa. Podsumowując, uświadamiam sobie: przyjąłem Matkę Jezusa, mam nowe serce. Ostatnie pięć minut tej godziny wykorzystamy na krótkie świadectwo. Te dwie prawdy – współukrzyżowanie (15 minut) i przyjęcie Matki Jezusa (15 minut) – dysponują do przyjęcia pozostałych czterech prawd, które łączą się z czterema ostatnimi słowami na krzyżu. Powiemy o nich w drugiej części, we wstępie do tajemnicy śmierci Chrystusa. Pismo Święte mówi: „Czyż nie wiadomo wam, że przez ten chrzest zostaliśmy zanurzeni w śmierć Chrystusa?” (Rz 6:3).

Дивіться це відео також на: https://vkpatriarhat.org/osnovy-molytvy-1/ Підписатися на розсилку нових публікацій від ВВП https://bit.ly/3PJeqlG У внутрішній молитві потрібно усвідомити основні правди, які стосуються людини особисто, насамперед, смерть, Божий суд, вічність. Християнські роздуми здавна були зосереджені на двох аспектах. Перший – це останні речі людини, а другий – Христові страждання та Його смерть. До цих духовних джерел ми повертаємось і сьогодні. Засади внутрішньої молитви Важливим є молитовне положення. Клячу або стою, піднявши руки вгору. Напочатку і протягом певного часу для зосередження помагає голосна молитва. У Святому Письмі сказано: «Сам Дух заступається за нас стогонами невимовними» (Рим. 8,26). Дар мов тут зазвичай спрощується до двоскладових слів. Існує досвід зі словом «мана» чи «бара». Можна використовувати й інші двоскладові слова, але треба вважати, щоб якісь з них не означали поганську мантру, тобто ім’я демона. Слово «мана» згадується у книзі Виходу 16,31, а «бара» означає «створити» (Бут. 1,1). Сам Ісус називає Себе духовним хлібом, Божою манною. Але тут не йдеться про значення слів, а, по суті, про просте несуче взивання, що диспонує до внутрішньої молитви. У Псалмі 28 та в інших згадано про це взивання духа: «Вислухай мене, Боже, коли взиватиму до Тебе». Стосовно контемплятивних монастирів, то цю внутрішню молитву корисно молитися три-п’ять годин на день. Один день на тиждень її можна пропустити. Якщо моляться ревні жінки, пенсіонерки або терціарки, то вони встановлюють молитовну програму відповідно до своїх можливостей. Стосовно священичих спільнот, які понеділок і частину вівторка присвячують молитві та Божому слову, то було б добре цього дня молитися так принаймні три години. Впродовж четвертої години можна молитися Часослов або Вервицю. Подане тут мотиваційне слово на початку молитви використовується для початківців, пізніше достатньо сказати мотивацію до наступної частини лише коротко. Під час молитви є добре мати годинник, записник і Святе Письмо. У першій частині внутрішньої молитви роздумуємо про останні речі людини. У другій частині ми спрямовані на Христовий хрест та Його відкупительну смерть. Перші роздуми тривають 20 хвилин. Починаємо з мотиваційного слова. Мотиваційне слово до першої частини: Боже слово каже: «Ви приступили до міста Бога живого, до небесного Єрусалиму, до безлічі ангелів, до святкових зборів Церкви первородних, записаних на небі, і до судді всіх – Бога» (Євр. 12,22 і наст.). Усвідомлюю реальність смерті, яка чекає на мене. Ісус каже: «Будьте готові, бо не знаєте ні дня, ні години». Друга правда: Божий суд. Ісус каже: «Нема нічого прихованого, що не стало б явним. За кожне пусте слово будете здавати звіт». Третя правда: вічне небо, вічне пекло. Обидва вічні. В часі я вирішую, якою буде моя вічність. Четверта правда: Боже милосердя є лише в часі і пов’язане з покаянням: «Якщо ходимо у світлі, кров Христова очищує нас від кожного гріха». Тепер я віддаю під Христовий хрест свої гріхи і прошу прощення. Дивлюся з вірою на рани Христа, до Його очей, і приймаю прощення. Далі слідує власна молитва, в якій переживаю ці чотири правди. Наступна частина молитви (на відміну від першої частини, яка була більше вільними роздумами) – це інтенсивна концентрація на Божому слові. Її початок можна порівняти зі запуском триступеневої космічної ракети. Найбільше енергії їй потрібно витратити на те, щоб піднятися і подолати земне тяжіння. Без внутрішнього і зовнішнього самозречення людина нездатна вийти зі сфери тяжіння свого егоцентризму і марноти. Щоб увійти в Божу присутність, а потім залишатися в Божому Слові, необхідна наполегливість вже на цьому початковому старті. Мотиваційне слово до наступної частини (Рим. 6,6) «Знаємо, що наш старий чоловік є співрозп’ятий з Ним (з Христом), щоб нечинним стало тіло гріха». Літеру Святого Письма треба приймати в Дусі правди і реалізувати в тому самому Дусі. Слово «співрозп’ятий» (по-грецьки synestauróthé) в аористі означає, що подія, яка сталася в минулому, продовжується в теперішньому. Тобто можна сказати: «був і є розп’ятий». Але з нашого боку те дієслово «є», що виражає теперішню реальність, вимагає віри, якою ми у теперішньому часі з’єднуємося з Ісусом і з тим, що Він зробив для нас. Це з нашого боку співпраця віри. Ми з вірою це приймаємо, стоїмо в цій реальності і рахуємося з нею у житті. Це біблійна – спасительна – віра. Тепер намагаюся чверть години інтенсивно залишатися в реальності цього слова, а тим самим і в Божій присутності. Змагаюся за т.зв. теперішню мить, яка у внутрішній молитві є елементом духовного зв’язку – начебто зупиненням часу. Маю наочну уяву, ніби я тримаюся хреста або навіть немовби вишу на руках, які прибиті разом з ногами Ісуса до хреста. На моїх ногах ніби завішена вся земна куля, пронизана духовними метастазами зла – первородним гріхом. Ці метастази є в кожній людській душі. Але зараз уся ця система зла через мене приєднана до Христового хреста; цей «старий чоловік» тепер паралізований, розп’ятий, тобто «тіло гріха є нечинним» (Рим. 6,6 б). Усі людські душі проникає один «старий чоловік», тобто тіло гріха. Під земною кулею, над якою вишу, є темна прірва. Тепер вірою тримаю «старого чоловіка» на хресті. Він є в мені і у всіх людях. У Святому Письмі сказано – «наш старий чоловік»: «Знаємо, що наш старий чоловік» – не тільки мій, але «наш старий чоловік був розп’ятий разом з Христом». Усвідомлюю те слово «разом, разом», час від часу дивлюся Ісусові в обличчя і усвідомлюю, що я тепер є в духовній єдності, що я є разом з Христом. Тримаюсь вірою і не пущу. Не припущу жодної відволікаючої думки, жодного мріяння, перебуваю лише в Божому слові. Водночас усвідомлюю певний тиск зла «старого чоловіка», що тягне мене вниз. В цей момент усвідомлюю: «Не пущу!», і знову: «разом» (разом розп'ятий). Отож не тільки мій, але і наш «старий чоловік» в цей момент паралізований – в мені і у вас (у всіх). Це моя місія. Можу усвідомити окремі континенти: тепер «старий чоловік» паралізований, тепер, в цей момент, система зла не може діяти. Ці чверть години є духовною боротьбою за чуйність у єдності з Ісусом. Не допускаю жодної думки, лише переживаю слово «разом, разом». Духовна інфекція, якою є «старий чоловік», є одна, це інфекція від диявола. Сьогодні ми можемо порівняти її зі шкідливою генетичною духовною вакциною. Ця духовна отрута є в нас, навіть якщо ми цього не усвідомлюємо. Але ми бачимо її негативні плоди – зло і, врешті, фізичну смерть. Але в той момент, коли я духовно вірою з’єднуюся з Христовим хрестом, я паралізую цю силу зла. Ісус вже паралізував «старого чоловіка» на Голготі. «Наш старий чоловік був розп’ятий разом з Христом», як свідчить Святе Письмо. Отже, Ісус був розп’ятий не сам. Фізично так, але духовно Він був розп’ятий зі «старим чоловіком». У цей момент я з’єднаний з Ісусом і водночас є представником грішників. Я виступаю і від їхнього імені, чи вони цього хочуть, чи ні, чи усвідомлюють це чи ні. Я, тому що в мені є «старий чоловік», маю право тепер тримати його на хресті. Коли я тримаю його на хресті, він не відділений від інших людей, він пов’язаний з ними, це одне ціле, це цілий механізм, ціла мережа. Через віру в Боже слово і я знаю, що наш, повторюю: наш «старий чоловік» тепер через мене з Христом розп’ятий. Був і є! Це пролом віри з часу у вічність. Це була інтенсивна чверть години співрозп’яття. Знаю, що це таїнство віри діє в духовній області. Коли я з’єднаний з розп’ятим Ісусом, Він паралізує весь темний організм «старого чоловіка» в усіх душах. Водночас в цей момент на ці душі діє Божа ласка. Багато людей отримують світло для навернення, інші, які хотіли б чинити зло, є паралізовані, а вмираючі в цю мить отримують ласку спасіння. Тепер перейдемо до правди, вираженої в Божому слові: «Коли Ісус побачив Матір і біля Неї учня, то сказав до Матері: „Жінко, ось син Твій!”. А потім сказав до учня: „Ось Мати твоя!”. І від тієї години учень прийняв Її до себе (eis ta idia)». В цій правді, переживаючи духовну трансплантацію нового серця, ми перебуваємо наступні 15 хвилин. Усвідомлюю і переживаю окремі слова: Ісус бачив учня – тепер Він бачить мене як Свого учня. Ісус говорив до учня, а тепер говорить до мене. Можу духом дивитися Йому в очі, тепер я виконую Його заповіт з тією ж вірою та відданістю, як учень Іван під хрестом. «Той учень прийняв Її до свого найвласнішого», грецькою eis ta idia, латинською in sua, тобто «в себе». Як він прийняв в себе Матір Ісуса? Через віру. У Фатімі Мати Божа сказала: «Накінець Моє Непорочне Серце переможе». Ці 15 хвилин не вимагають такої зосередженості, як перед тим. Подію внутрішнього прийняття Ісусової Матері за свою і пов’язані з цим слова можна пережити вільніше. Коли духовно приймаємо Ісусову Матір у своє єство, усвідомлюємо, що Вона є духовним Єрусалимом, тобто живим Божим храмом, де Бог перебуває з людьми (пор. Одкр. 21, 2-3). Новий Єрусалим символізує квадрат (Одкр. 21,16). Запитуємо: як в нас, в людях, перебуває наша перша мати Єва з її генетичним духовним кодом зла? Його не видно, але плоди цього успадкованого зла бачимо щодня. Єва, мати людського роду, через гріх прийняла диявольську інфекцію, отруту пекельного змія, якою є гордість і емансипація від Бога, тобто егоцентризм. Мати Ісуса – це нова жінка, яка, навпаки, наступає на голову диявола (Бут. 3,15). Вона є новою Матір’ю – Матір’ю Первородного, яким є Ісус, і другородних, які прийняли Ісуса. Марія, Ісусова і наша Мати, є повна благодаті – кехарітомене (Лк. 1,28). Знаємо, що суть первородного гріха полягає у втраті благодаті, і це те, що перша жінка, Єва, втратила для нас. Те, що Марія сповнена благодаті, означає, що Вона цілком непорочна, в Ній немає навіть сліду гріха, який передала нам перша мати Єва. На закінчення усвідомлюю: я прийняв Ісусову Матір, маю нове серце. Останні п’ять хвилин цієї години використаємо для короткого свідоцтва. Ці дві правди – співрозп’яття (15 хвилин) і прийняття Ісусової Матері (15 хвилин) – спонукають до прийняття інших чотирьох правд, які пов’язані з останніми чотирма словами з хреста. Про них ми скажемо у другій частині, під час входження до таїнства Христової смерті. Святе Письмо каже: «Хіба не знаєте, що через хрещення ви були занурені до Христової смерті?» (Рим. 6,3).

Regardez cette vidéo sur : https://vkpatriarhat.org/fr/?p=17487 Abonnez-vous aux newsletters du PCB https://bit.ly/3Ozi9Rt Dans la prière intérieure, il est nécessaire de prendre conscience des vérités essentielles qui concernent chaque personne individuellement, à savoir la mort, le jugement de Dieu et l’éternité. La contemplation chrétienne s'est traditionnellement concentrée sur deux domaines. Le premier domaine concerne les dernières choses liées à l’homme, et le second concerne la souffrance et la mort du Christ. Nous revenons encore aujourd’hui à ces sources spirituelles. Principes de la prière intérieure La position de prière est importante. Vous vous agenouillez ou vous tenez debout, les bras levés. Au début et pendant un certain temps, une expression forte nous aide à concentrer notre attention. L’Écriture dit : « L’Esprit Lui-même intercède pour nous par des gémissements inexprimables » (Rom 8, 26). Prier en langues est généralement simplifié ici en mots de deux syllabes. Beaucoup ont l’expérience des mots « mana » ou « bara ». D’autres mots de deux syllabes peuvent également être utilisés, mais il faut se méfier de ce que certains d’entre eux fassent référence à un mantra païen, c’est-à-dire le nom d’un démon. Le mot mana est mentionné dans Ex 16, 31 et bara signifie créer (Gen 1, 1). Jésus se présente comme étant le pain spirituel, la manne de Dieu. Mais cela ne concerne pas ici le sens des mots ; il s'agit au fond d'un simple discours de soutien qui nous dispose à la prière intérieure. Le Psaume 28 et d’autres mentionnent ce cri de notre esprit : « Réponds-moi quand je t’appelle, ô mon Dieu ». Quant aux ordres contemplatifs, il est utile pour eux de prier cette prière intérieure trois à cinq heures par jour. Il est possible de s'en passer un jour par semaine. Si des femmes zélées, des retraitées ou des diplômées du supérieur prient, elles suivent un horaire de prière fixé en proportion de leurs capacités. Quant aux communautés sacerdotales qui consacrent le lundi et une partie du mardi à la prière et à la Parole de Dieu, il convient de prier ainsi pendant au moins trois heures ce jour-là. La quatrième heure peut être consacrée à la prière du Bréviaire (Liturgie des Heures) ou du Rosaire. La parole de motivation d'introduction dans la prière est utilisée pour les débutants ; plus tard, il suffira d'introduire brièvement la partie suivante. Lors de la prière, il est conseillé d’avoir une montre, un bloc-notes et une Bible à portée de main. La première partie de la prière intérieure consiste à contempler les dernières choses de l'homme. Dans la deuxième partie, nous nous concentrons sur la croix du Christ et sa mort rédemptrice. La première contemplation dure 20 minutes. Nous commençons par la parole de motivation. Parole de motivation pour la première partie : La Parole de Dieu dit : « Mais vous vous êtes approchés de… la cité du Dieu vivant, de la Jérusalem céleste, des myriades qui forment le chœur des anges, de l'assemblée des premiers-nés inscrits dans les cieux, du juge qui est le Dieu de tous… » (Héb 12, 22f) Prenez conscience de la réalité de la mort qui vous attend. Jésus dit : « Soyez prêts, car vous ne connaissez ni le jour, ni l’heure ». La deuxième vérité : le jugement de Dieu. Jésus dit : « Il n’y a rien de caché qui ne sera révélé. Vous devrez rendre compte de chaque mot inutile ». La troisième vérité : Ciel éternel, enfer éternel. Les deux sont éternels. Nous n’avons qu’une vie pour déterminer à quoi ressemblera notre éternité. La quatrième vérité : la miséricorde de Dieu ne dure que toute une vie et exige le repentir : « Si nous marchons dans la lumière, le sang du Christ nous purifie de tout péché ». A présent, apportez vos péchés à la croix du Christ et demandez pardon. Regardez avec foi les blessures du Christ, dans Ses yeux, et recevez le pardon. Suit ensuite votre propre prière dans laquelle vous réfléchissez à ces quatre vérités. Dans la partie suivante de la prière – contrairement à la première partie, qui était plutôt une contemplation libre – nous nous concentrons intensément sur la parole de Dieu. Son début peut être comparé au lancement d’une fusée spatiale à trois étages. Elle doit dépenser le plus d’énergie pour décoller et vaincre la gravité terrestre. Sans abnégation intérieure et extérieure, nous sommes incapables de nous libérer de la gravité de notre égocentrisme et de notre vanité. Entrer dans la présence de Dieu et ensuite demeurer dans la parole de Dieu, nécessite de rassembler toutes nos forces dès le début. Parole de motivation pour la partie suivante (Rom 6, 6) « Nous savons que notre vieux moi a été crucifié avec Lui (avec Christ) afin que le corps du péché perde sa puissance… ». La lettre de l'Écriture doit être reçue dans l'Esprit de vérité et appliquée dans le même Esprit. Le mot co-crucifié, du grec synestaurothe au temps aoriste, signifie qu'un événement survenu dans le passé possède une continuation dans le présent. Ainsi pouvons-nous dire : « a été et est crucifié ». Mais pour notre part, le verbe « est », qui exprime une réalité présente, requiert une foi qui nous unit présentement à Jésus et à ce qu'Il a fait pour nous. C’est une coopération de foi de notre part. Nous recevons par la foi, puis demeurons dans cette réalité et tenons compte d'elle dans nos vies. C’est la foi biblique – salvatrice. Essayez intensément de demeurer dans la réalité de cette parole - et ainsi dans la présence de Dieu - pendant un quart d’heure. Concentrez-vous sur le moment dit présent, qui est un élément d’union spirituelle dans la prière intérieure – c’est comme si le temps s’était arrêté. Imaginez-vous vous tenant à la croix ou même suspendu avec vos mains clouées aux pieds de Jésus. Le monde entier, imprégné des métastases spirituelles du mal, du péché originel, est suspendu à vos pieds. Cette métastase se trouve dans chaque âme humaine. Mais maintenant tout ce système du mal est relié, par vous, à la croix de Christ ; ce vieil homme est à présent paralysé, crucifié, c'est-à-dire que « le corps du péché a perdu sa puissance » (Rom 6, 6b). Toutes les âmes humaines ont été corrompues par un seul et même vieux soi, qui est le corps du péché. Suspendu au-dessus du globe, vous voyez un abîme sombre en dessous. Maintenant, vous tenez votre ancien moi cloué sur la croix par la foi. C’est en vous et c’est chez tous les gens. L'Écriture dit – de notre vieux moi : « Nous savons que notre vieux moi » – non seulement votre vieux moi, mais notre vieux moi « a été crucifié avec Christ ». Gardez votre esprit concentré sur les paroles avec Lui et, de temps en temps, regardez le visage de Jésus, conscient que vous êtes maintenant en union spirituelle avec Lui, que vous êtes maintenant avec Lui. Accrochez-vous à cela par la foi et ne lâchez pas prise. Ne laissez entrer aucune pensée ou rêverie distrayante ; demeurez simplement dans la parole de Dieu. Vous ressentez une certaine pression du mal de la part de votre vieux moi qui vous tire vers le bas. À ce moment-là, vous pouvez répéter dans vos pensées : « Je ne lâcherai pas ! » et puis encore, « avec Lui » (crucifié avec Lui) : de cette façon, non seulement mon vieux moi, mais notre vieux moi est paralysé à ce moment-là – à la fois en moi et en vous (vous tous). C'est votre mission. Vous pouvez penser aux différents continents : maintenant le vieux moi est paralysé, maintenant, en ce moment, le système du mal ne peut pas fonctionner. Ce quart d'heure constitue un combat spirituel de vigilance, en union avec Jésus. Vous ne laissez entrer aucune pensée ; vous gardez simplement votre esprit concentré sur le mot « ensemble, ensemble » (avec Lui). L’infection spirituelle, ou le vieux soi, en est une ; c'est une infection du diable. Aujourd’hui, on peut la comparer à un vaccin spirituel génétique nocif. Cet empoisonnement spirituel est en nous, même si nous n’en avons pas conscience. Mais nous voyons ses fruits négatifs – tout le mal et, finalement, la mort physique. Au moment même où vous êtes spirituellement unis par la foi à la croix du Christ, vous paralysez cette puissance du mal. Jésus a déjà paralysé le vieil homme au Calvaire. Notre vieux moi a été crucifié avec Christ, comme en témoigne l’Écriture. Jésus n’a donc pas été crucifié seul. Physiquement, il l’était, c’est vrai, mais spirituellement, il a été crucifié avec son vieux moi. En ce moment, vous êtes unis à Jésus et vous êtes en même temps un représentant des pécheurs. Vous agissez également en leur nom, qu’ils le veuillent ou non, qu’ils en soient conscients ou non. Parce que le vieux moi est également en vous, vous avez maintenant le droit de le maintenir cloué sur la croix. Lorsque vous le tenez cloué sur la croix, il n'est pas séparé des autres, mais il est lié à eux ; ils forment un tout, tout un mécanisme, tout un réseau. Par la foi en la parole de Dieu, vous savez aussi que notre, je le répète – notre – vieux moi est maintenant crucifié avec Christ à travers vous. Était et est ! C'est une foi qui s'étend du temps à l'éternité. Ce fut un quart d'heure intensif de crucifixion avec le Christ. Nous savons que ce mystère de foi agit dans le domaine spirituel. Lorsque vous êtes unis à Jésus crucifié, Il paralyse tout l’organisme obscur du vieux moi dans toutes les âmes. À ce moment précis, la grâce de Dieu agit dans ces âmes. Beaucoup reçoivent la lumière pour se convertir, d'autres tentés de commettre le mal sont paralysés, les mourants reçoivent la grâce du salut. Passons à présent à la vérité exprimée dans les versets bibliques suivants : « Lorsque Jésus vit sa mère et le disciple qui était là, il dit à sa mère : « Femme, voici ton fils ! » Puis il dit au disciple : « Voici ta mère ! » Et à partir de cette heure ce disciple la reçut en lui (eis ta idia) ». Nous demeurons dans cette vérité pendant encore 15 minutes, expérimentant la transplantation spirituelle d'un cœur nouveau. Essayez de percevoir et d'expérimenter les paroles suivantes : Jésus a vu le disciple – Il me voit maintenant comme son disciple. Jésus parle au disciple – maintenant, Il me parle. Vous pouvez le regarder dans les yeux en esprit, et maintenant vous accomplissez son héritage avec la même foi et le même dévouement que le disciple Jean près de la croix. « Ce disciple l'a reçue en lui », en grec eis ta idia, en latin in sua – c'est-à-dire au plus profond de lui-même. Comment a-t-il reçu la Mère de Jésus chez lui ? Par la foi. La Mère de Dieu a dit à Fatima : « À la fin, mon Cœur Immaculé triomphera. » Ces 15 minutes ne nécessitent pas de concentration accrue ; l'acte de recevoir en nous la Mère de Jésus et les paroles qui s'y rapportent, peut être vécu plus librement. Lorsque nous recevons spirituellement la Mère de Jésus dans notre cœur, nous réalisons qu'elle est la Nouvelle Jérusalem, ou le temple vivant de Dieu, où Dieu rencontre son peuple (cf. Ap 21, 2-3). La Nouvelle Jérusalem est symbolisée par un carré (Ap 21, 16). Nous demandons : comment notre première mère Eve et son code spirituel génétique du mal sont-ils présents chez nous, les humains ? Cela ne se voit pas, mais nous goûtons quotidiennement les fruits de ce mal héréditaire. Par le péché, Ève, la mère du genre humain, a reçu l’infection du diable, le venin du serpent infernal, c’est-à-dire l’orgueil et l’émancipation de Dieu, ou l’égocentrisme. La Mère de Jésus est la femme nouvelle qui, au contraire, écrase la tête du diable (Gn 3, 15). Elle est la nouvelle Mère, la Mère du premier-né, c'est-à-dire Jésus, et du deuxième-né, qui ont reçu Jésus. Marie, la Mère de Jésus et notre Mère, est pleine de grâce – kecharitomène (Lc 1, 28). Nous savons que l’essence du péché originel consiste dans la perte de la grâce, et nous sommes tombés en disgrâce à cause de la première femme, Ève. Le fait que Marie soit pleine de grâce signifie, par conséquent, qu'elle est tout immaculée, sans la tache du péché que nous a transmise la première mère, Ève. Enfin, vous le réalisez peut-être : j'ai reçu la Mère de Jésus. J'ai un cœur nouveau. Nous pouvons consacrer les cinq dernières minutes de cette heure au partage de témoignages. Ces deux vérités – la co-crucifixion (15 minutes) et la réception de la Mère de Jésus (15 minutes) – nous disposent à recevoir les quatre autres vérités liées aux quatre dernières paroles de la croix. Nous en parlerons dans la deuxième partie, en introduction au mystère de la mort du Christ. L’Écriture dit : « Ne savez-vous pas que vous avez été plongés par le baptême dans la mort du Christ ? » (Cf. Rom 6, 3f).