Belgian Congo

De son vrai nom John Rowlands, Stanley est né le 28 janvier 1841, à Denbigh, au Pays de Galles. Dès l’âge de cinq ans il reçoit une éducation rigoureuse à St. Asaph Workhouse et où il est devenu un lecteur vorace. Vers 18 ans il navigue comme mousse vers la Louisiane, où il est engagé par un marchand américain nommé Henry Morton Stanley, dont il adopte le nom. Il mène une vie nomade en Amérique. A la fin de la Guerre civile, Stanley va en Turquie et en Asie Mineure comme correspondant de presse. En 1867 il devient envoyé spécial du New York Herald et c’est à ce titre qu’il accompagne, en 1868, l'expédition punitive britannique menée par l'officier Robert Cornelis Napier contre le roi éthiopien Théodore II et est le premier à transmettre les nouvelles de la chute de Magdala, alors capitale de l'Éthiopie. En 1869 l'éditeur américain James Gordon Bennet du New York Herald envoie Stanley pour retrouver le missionnaire écossais et explorateur David Livingstone dont on avait plus entendu parler tandis qu'il recherchait la source du Nil. Retardé par d’autres affaires, ce n’est que le 6 janvier 1871 que Stanley a atteint l'île de Zanzibar près de la côte orientale de l'Afrique. Il rejoint le continent et part pour l'intérieur le 21 mars, avec environ 2000 hommes. Le 10 novembre il rencontre Livingstone souffrant à Ujiji, une localité proche du lac Tanganyika et dit l'avoir salué par la phrase célèbre : Dr. Livingstone, I presume? Après avoir soigné Livingstone, ils explorent ensemble l’extrémité nord du lac Tanganyika. Stanley retourne en Europe en 1872 et l'année suivante est envoyé par le Herald en Afrique occidentale pour faire un rapport sur la campagne britannique contre l'Ashanti de ce qu'est maintenant Ghana. Le New York Herald et le Daily Telegraph de Londres se sont partagé le coût de l'expédition suivante de Stanley, qui désire poursuivre le travail de Livingstone, mort en 1873. En novembre 1874, Stanley quitte Zanzibar pour l'intérieur, accompagné par 359 personnes. Il visite le Roi Mutesa de Buganda et navigue ensuite autour du Lac Victoria. Il doit faire face à plusieurs escarmouches avec les habitants des rives du lac. Il descend vers le sud, naviguant autour du lac Tanganyika et se dirige ensuite vers l'ouest jusqu’à la rivière Lualaba, une source du fleuve Congo. Lors d’une grande journée de découverte, Stanley a descendu le Lualaba et le fleuve Congo jusqu’aux chutes qu’il baptisa chutes de Livingstone. Il a alors continué par terre sur une courte distance jusqu’à l'Océan Atlantique, qu'il atteint en août 1877. Environ la moitié de sa suite était morte pendant ce laborieux voyage. Stanley est rentré à Londres en janvier 1878. L'année suivante, s’étant mis au service du Roi des Belges, Léopold II, il retourne au Congo pour une autre expédition, qui a duré cinq ans. Pendant cette période il a construit une route reliant l’embouchure du Congo au Stanley Pool et a posé les jalons nécessaires à l'établissement de l'État indépendant du Congo. En janvier 1887, Stanley est placé à la tête d'une expédition destinée à aider l'explorateur allemand Mehmed Emin Pasha, gouverneur de la Province équatoriale du Soudan égyptien, qui était entouré par des forces Mahdistes hostiles. En 1888 Stanley a atteint Emin Pasha qui a refusé de retourner en Égypte. Pendant cette expédition, Stanley découvre le Ruwenzori et constate que la Rivière Semliki relie le lac Albert au Lac Édouard. En 1889, Stanley a finalement réussi à ramener Emin Pasha à la côte. En 1890 Stanley épouse Dorothy Tennant, qui a édité plus tard son autobiographie (1909). Il avait été naturalisé citoyen américain en 1885, mais en 1892 est redevenu sujet britannique. De 1895 à 1900 il a été membre du Parlement. La dernière visite de Stanley en Afrique date de 1897. En 1899 il a été anobli. Il est mort à Londres le 10 mai 1904. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #HenryMortonStanley #Congo #BulaMatari

L'expédition du commandant Brondeel, qui tenta en 1934 la première liaison Belgique-Congo au moyen de poids lourds, est le fil conducteur de ce grand reportage réalisé à l'époque en Algérie, au Nigéria, au Congo et au Rwanda-Urundi. L'accomplissement en 112 jours de près de 26.500 kilomètres vaut une succession de données saisies sur le vif à l'occasion des moments de détente et qui montrent autant de géographie humaine que de paysages. L'intérêt accordé à telle oasis ou à tel massif volcanique, à des lacs et à la forêt, s'accompagne d'une observation aigüe des activités, de l'habitat et des différents groupes ethniques, en particulier, des Watutsi. Des images parfois brutales découvrent aussi les ravages provoqués par le climat, la maladie, les coutumes et l'ivrognerie. Note : Prix du gouvernement pour le meilleur film belge en 1935. Suivre sur Twitter: https://Twitter.com/BasedCongo #CinemaColonial #CongoBelge #RuandaUrundi

Belgo-Congolese Force Publique troops return home to Albertville (Today Kalemie) after the successful attack on Kigoma in German East Africa (Today Tanzania) in July 1916 during the Battle of Lake Tanganyika in World War I. Belgium may had lost more than 90% of its land in Europe to Germany, but it still had it's overseas empire in the Congo. Although the defense of the homeland was the top priority, the Belgian administration in the Congo was eager to strike the Germans where they still could–at German colonies in Africa. They had contributed some small forces to the conquest of Cameroon, but an attack against German East Africa had been beyond their capabilities until 1916, held up in part due to Belgian distrust of Britain’s colonial aims in Africa. That summer, in conjunction with Smuts’ advance from Kenya, a force of 10,000 under General Tombeur advanced through what is now Rwanda and Burundi to Kigoma, the western terminus of the Central Railway, taking it on July 28. Over the next month and a half, Tombeur’s forces pushed east along the Central Railway towards Tabora, the German provisional capital in the colony after the Governor left Dar es Salaam. From the north, British forces advanced from Lake Victoria, and the Germans arrayed their troops to defend against the British. After ten days of fighting in September, the Belgians outflanked and dislodged the Germans from the west. On September 18, realizing that the Belgians now occupied hills overlooking Tabora, the Germans evacuated the city. A decoy force headed east along the Central Railway, while the Governor and most of the troops headed southeast through largely uncharted territory to join Lettow-Vorbeck’s forces. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #ForcePublique #BelgianCongo #GermanEastAfrica

Moisé Tshombe était issu d'une famille de riches commerçants. Il fit ses études aux Missions méthodistes de Sandoa et Kanene et acquit un diplôme de comptabilité. En juillet 1959, il fut élu président de la Confédération des associations du Katanga. En contradiction avec les conceptions unitariste de Patrice Lumumba, il défendit l'idée d'une confédération d'Etats congolais. Au Katanga, il devint populaire aux population d'origine Lunda, mais les Baluba se réunissait autour du leader de Balubakat, Jason Sendwe. Au moment de la formation du premier gouvernement congolais, Moïse Tshombe, élu président du gouvernement provincial katangais, se vit en conflit avec Lumumba et Sendwe. Devant le chaos qui régnait au moment de l'Indépendance du Congo. Moise Tshombe proclamait l'indépendance du Katanga. Un temps incertain suivait où Tshombe, sous la pression de la présence militaire de l'ONU, et le gouvernement central cherchait une solution pour le problème constitutionnelle. En décembre 1962, Elisabethville fut conquis par les troupes de l'ONU et Tshombe préférait l'exil. Les troubles continuaient au Congo et en 1964 Tshombe fut rappelé pour former un nouveau gouvernement congolais dont il devenait premier ministre. En 1965, il fut démissionné par président Kasavubu et la prise de pouvoir de Mobutu lui forçait de nouveau à l'exil à Madrid. En 1967, Il fut enlevé vers l'Algérie où il fut sujet à une enquête. Suivre sur Twitter: https://Twitter.com/BasedCongo #MoïseTshombe #Katanga #CongoCrisis

La Position des Missionnaires est un film sur le cinéma des Missionnaires belges au Congo belge et au Ruanda-Urundi entre 1940 et 1960. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #CinemaColonial #FilmColoniale

In the autumn of 1900, the Belgian Colonial Empire had been following in the footsteps of the Russian Empire: when Russia placed signs in the open space on the left bank of the Hai River, the Belgians approached the Russian consul and said that a Belgian firm planned to build a factory in the place where the Russian empire wanted to occupy the concession. , the Russian consul suggested that the Belgians build factories in the area below the military school. Sure enough, as soon as the demarcation line down the coastal river in the Russian Concession was drawn, the Belgians nailed wooden stakes beside the Russian Concession. In other words, Belgium had followed Russia in “group purchasing” a concession. On February 6, 1902, Belgian Plenipotentiary Minister Yao Shideng and the Qing government Tianjin and others signed a Sino-Belgian land lease agreement, demarcating the current Hedong District Dazhigu, Xiaosunzhuang, Tianzhuang and more than 740 areas. Compared with the concessions of other countries, the geographical location of the Belgian concession is the least ideal. Although the Dazhigu area where the concession is located has good shipping conditions, due to the remoteness from the old city of Tianjin, the geographical advantage of water transportation over the concession has not been brought into play for a while. Although its own concession has not been developed, Belgium has been very active in the infrastructure construction of Tianjin Huajie and other concessions, and can be called the “engineering captain” in the concessions of various countries. After Tianjin established the concession, during the period when the capital yamen ruled Tianjin, Belgium obtained the patent right to set up a tram lighting company in Tianjin through competition. The Belgian Electric Tramway Company (hereinafter referred to as “Belgium Company”) established a general management office in Brussels, the capital of Belgium, and registered in Hong Kong. After the establishment of the Belgian company, the first is to set up a wire network in the concessions of Austria, Italy, Russia, the four countries and all the Chinese borders. After the Boxer Rebellion, people in Tianjin didn’t know enough about electricity. They only knew that electricity could cause fires and people would die after being electrocuted. Therefore, people shunned new things such as electric lights and wires. To this end, Bi Company adopted measures such as hiring Chinese managers, installing light bulbs for free in prosperous areas, reducing electricity bills, and waiving meter deposits, which opened up the company’s electric light business. In 1905, the Belgian colonization Company began to lay tracks on the road built at the base of the old city wall. On February 16, 1906, the monorail “Waicheng Zhuan” white-brand tram was officially opened to traffic, announcing the birth of China’s first bus line in Tianjin. It is also the starting point of urban public transport in China. In 1908, a red-licensed tram was built from Beidaguan via the northeast corner and Jintang Bridge to the old station (East Station). Since then, blue-brand trams starting from Beidaguan, passing through the northeast corner, Dongma Road, and Quanyechang to the East Station, and starting from Beidaguan, passing through the northeast corner, Quanyechang, and in front of Laoxikai Church have been opened up. Green-brand trams, and Hua-brand trams from the northeast corner via the southeast corner, Quanyechang to Hai Avenue. By 1912, in just six years, the company had recovered its entire investment and made substantial income. Every day, the company deposited the three incomes of electric lights, trams, and electric meter deposits into the Huabei Bank and remited them to Belgium. It is said that the company was responsible for the Belgian government’s national education fund at the time. on January 17, 1927, Lorne, the Belgian Minister to China, announced that Belgium was willing to return the Tianjin Concession to China as a gesture of friendship. On August 31, 1929, China and Belgium signed an agreement to return the Tianjin Concession, stipulating that the administrative rights of the concession, as well as all public property in the concession, should be handed over to the Chinese government; The taels of silver (including interest) were repaid by the Chinese government. In March 1931, the handover ceremony was officially held, and the Tianjin Concession was changed to the Fourth District (Special District) of the Tianjin Special Administrative Region. Read more: https://belgiancongo.medium.com/the-belgian-colony-in-the-chinese-port-city-of-tianjin-db63aaff8d4c Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgianTianjin #BelgianChina #BelgianEmpire

Visite le dernier de la population blanche vivant au Zaïre. Ce sont des managers, des missionnaires, des hommes d'affaires et des propriétaires terriens qui ont choisi de s'installer au cœur de l'Afrique, et qui y restent malgré la violence et le danger. Ils se remémorent le "bon vieux temps de l'ère coloniale" et révèlent des rêves brisés dans un pays qu'ils pensaient être le nouvel El Dorado Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #PostColoniales #Documentaire

In 1909 richtte de stad Antwerpen grootse koloniale feesten in naar aanleiding van de wet van 18 november 1908, waardoor Congo een Belgische kolonie was geworden - Congo was voor de Antwerpse handel uiterst belangrijk. De oude koning Leopold II en zijn dochter Princes Clementina waren de eregasten. De eigenlijke feesten, met een grote praalstoet, waren op 5 en 6 juni. De ontvangst van de koning was uitzonderlijk hartelijk en de koning kwam de week daarop terug. Toen bezocht hij o.a. de missietentoonstelling in het Sint-Jan Berchmanscollege. Hij vergastte de leerlingen op een toespraak en zette hen aan tot de studie, benadrukkend "dat jongemannen evengoed als naties niet, tenzij door inspanning, hun doel kunnen bereiken". De soevereiniteit van Leopold II over de Onafhankelijke Kongostaat werd in 1885 erkend op de Conferentie van Berlijn maar had opgehouden te bestaan nadat België Congo als kolonie had overgenomen. Ook na deze overname probeerde de koning de rechten in een gedeelte van de kolonie voor zich te reserveren. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Antwerpen #KolonialeWeek #Leopold_II

En 1925, l'écrivain André Gide effectue un voyage en Afrique équatoriale française et au Congo belge avec son secrétaire, Marc Allégret, qui en tire un document filmé et en rapporte de nombreuses photographies. Le film est réalisé de juillet 1925 à mai 1926. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #CinemaColonial #FilmColoniale

Sinds het begin van de anti-Leopold II-campagne, die in de jaren 1895/1910 in het Verenigd Koninkrijk begon, hebben historici te goeder trouw zoveel gepubliceerd dat hun bijdragen niet langer kunnen worden genegeerd. Helaas aarzelen teveel pseudo-historici en zelfs echte maar ideologisch bevooroordeelde historici niet, ook vandaag nog, om de waarheid te schenden en een gemanipuleerde geschiedenis uit te vinden. Als Vorst met een groot vermogen van de toenmalige tweede industriële wereldmacht, en één van de enige staatshoofden in de leidende westerse wereld die geen kolonie had, wilde Leopold II zich verheffen tot de rang van de andere Staatshoofden die wél een koloniaal rijk hadden. Na meerdere mislukte pogingen in verschillende delen van de wereld vestigde Koning Leopold II zijn zinnen op het stroomgebied van de Congo. De Belgische regering zelf was helemaal niet enthousiast om een koloniale macht te worden en het Belgische parlement steunde slechts met tegenzin de persoonlijke inspanningen van de Koning om een onafhankelijke staat in Centraal-Afrika op te richten en de Belgische soevereiniteit over de Congo was toen helemaal niet voorzien. De monarch streefde dit doel helemaal alleen na, altijd in de hoop dat zijn Staat na verloop van tijd een realiteit voor het Koninkrijk België zou worden. Het echte doel was om zijn macht binnen de groep van ontwikkelde landen te vergroten, om zijn onafhankelijke staat Congo te pacificeren door een einde te maken aan de onophoudelijke stammenoorlogen en de wreedheden die daarop volgden, zoals kannibalisme, vergiftiging, menselijke offers en verminking, en de Arabisch-Swahili slavenhandelaren te verdrijven die de bevolking van het oostelijke deel van het land decimeerden. Omdat enerzijds de weinige ambtenaren in de administratie zeer machtig en schaars gecontroleerd waren, en anderzijds handelaars en bedrijven met grote concessies winstgevend wilden worden en hun activiteiten uitbreiden, werden inderdaad verschillende wreedheden en brutale misbruiken gepleegd. De inzet van lokale "sentili" om toezicht te houden op de inzameling van rubber én het bonussysteem voor officiële verzamelaars hebben effectief ook geleid tot onbetwistbare misbruiken. Maar het was geen systematische noch opzettelijke manier van handelen en was zeker niet de bedoeling van de Koning: deze creëerde in 1896 een "Commissie voor de bescherming van de inheemse bevolking", samengesteld uit vertegenwoordigers van de christelijke religieuze ordes en Amerikaanse baptistenmissionarissen, met een rechtstreekse toegang tot de Gouverneur-Generaal. Toen berichten over verder misbruikpraktijken, met schrikwekkende bewijzen bleven opduiken, besloot hij in juli 1904 een internationale onderzoekscommissie naar Congo te sturen, die na vier maanden intens contact doorheen de Kolonie een zeer oprecht rapport produceerde en een lange lijst met hervormingen voorstelde. Het vernietigende rapport werd volledig gepubliceerd in het 'Bulletin Officiel' van de Vrijstaat Congo (in tegenstelling tot de praktijk in andere koloniale staten). De Koning keurde de besluiten en aanbevelingen zonder voorbehoud goed en nam niet minder dan 24 decreten met corrigerende maatregelen. De resultaten waren zo verbluffend dat een lokale chef, Manangana uit Avakubi, de vooruitgang als volgt erkende in een smakelijke boodschap aan een Zweedse officier (Eskill Sundhagen) : "Toen de Arabieren ons land regeerden, namen onze vrouwen en onze kinderen, als slaven. Ze hebben onze dorpen verbrand. De blanke man verbrandt de dorpen nooit en als we hem kippen of bananen brengen, betaalt hij ons goed. Hij betaalt ons ook eerlijk voor de mupira (rubber) die we verzamelen. De blanke maakte een einde aan de slavernij ... Maar wij zwarten willen niettemin dat de blanke mannen naar huis gaan, omdat ze ons verplichten de wegen te onderhouden en niet langer kunnen vechten tegen de naburige stammen en onze gevangenen opeten, want als we ze eten, worden we opgehangen! ". Wat betreft het diepgeworteld verhaal van "afgehakte handen" : het was een lokale gewoonte (nog steeds gangbaar in de huidige conflicten in Afrika) om de handen van dieven af te hakken en vijanden te verminken. Het handen afhakken van dieven werd al eeuwen geleden in Afrika geïntroduceerd door de Arabo-Swahili's in lijn met de islamitische sharia-wet, maar de gewoonte heeft zich naar andere stammen verspreid, zoals ook aangehaald door de Afro-Amerikaan Sowell. Deze wrede praktijk werd al in het eerste strafwetboek van Leopold II in 1888 ten strengste verboden . Het rapport van de Onderzoekscommissie uit 1905 is in dit opzicht absoluut duidelijk. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoVrijstaat #FakeNews #LeopoldII

In de eerste maanden na de Congolese onafhankelijkheid werkte de Congolese premier Lumumba als een rode lap op een stier bij de Belgische en Amerikaanse regering. De Westerse bondgenoten waren het er snel over eens dat met Lumumba niet te werken viel en dat zijn vervanging beter vroeg dan laat kon geregeld worden. Alhoewel de doelstelling dezelfde was, reageerden Brussel en Washington verschillend. In volle Koude Oorlog was Washington immers vooral bevreesd voor communistische inmenging en confrontatie met de Sovjet-Unie. Rechtstreekse interventie van de Verenigde Staten was bijgevolg uitgesloten maar een mandaat voor de VN, waarop Washington grote druk kon uitoefenen, behoorde wel tot de mogelijkheden. De door de VS in juli en augustus 1960 ondersteunde resoluties van de Veiligheidsraad, waarin België werd opgeroepen zijn troepen uit Congo terug te trekken, zorgden voor een diepe kloof met de Belgische regering en de publieke opinie. De wissel op Buitenlandse Zaken in april 1961 was in eerste instantie een stijlbreuk. De ten aanzien van Washington terughoudende en argwanende Wigny werd vervangen door Spaak, die er geen geheim van maakte dat het herstel van de relaties met de Westerse bondgenoten en in het bijzonder de VS, voor hem van primordiale betekenis was. De nieuwe Belgische minister van Buitenlandse Zaken had reeds uitstekende relaties gehad met Washington in de naoorlogse periode. Telkens Spaak aan het roer had gestaan, waren de Belgisch – Amerikaanse betrekkingen in een stroomversnelling terecht gekomen. Ook nu werd een charmeoffensief richting Washington ingezet. Washington verwelkomde weliswaar het aantreden van Spaak maar beschouwde hem vooralsnog niet als een volwaardige gesprekspartner bij het uitstippelen van de Amerikaanse Congo-politiek. De enige constante in de Amerikaanse Congo-politiek onder Kennedy was echter het niet-constante. De ad-hoc-beslissingen waren afhankelijk van de gebeurtenissen op het terrein en het tijdelijk overwicht van de progressieve of conservatieve vleugel in de regering. Begin 1962 werd een charmeoperatie in de tegenovergestelde richting opgestart. De VS waren de steun kwijt geraakt van de Britten door de voortvarende politiek van de progressieve vleugel binnen de regering en had nu dringend de steun van Brussel nodig om de Congolese hereniging te bewerkstelligen. Falen in de Katangese reïntegratie stond volgens het State Department gelijk met een communistische machtsovername in Congo. Spaak (her)openbaarde zich in de eerste helft van 1962 als een meester-tacticus. Enerzijds reageerde hij terughoudend op de avances van de regering-Kennedy en anderzijds zorgde hij ervoor dat de breuk tussen Londen en Washington zeker niet kleiner werd. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken deed, tenminste op papier, belangrijke concessies m.b.t. de beoogde beëindiging van de Katangese secessie. Bij de totstandkoming in juli – augustus 1962 van wat later het plan-Thant werd genoemd, ging hij akkoord met gefaseerd in te voeren drukkingsmiddelen, die bij daadwerkelijke implementatie onvermijdelijk aanleiding zouden geven tot gewapende conflicten. De Amerikaanse regering besefte dat die instemming niet direct in het verlengde lag van het officiële Belgische standpunt van een vreedzame reïntegratie en dat Spaak het dan ook moeilijk zou krijgen bij een onvermijdelijke escalatie. Spaak slaagde in zijn moeilijke evenwichtsoefening door nooit publieke kritiek aan het adres van de VS te uiten maar steeds in het offensief tegen de VN te gaan. Bij het uitbreken van de gewapende conflicten in Katanga in december 1962 kreeg de VN kreeg de wind van voren maar werd met geen kwaad woord gerept over de VS. Met zijn oorspronkelijke doel voor ogen – het herstel van de Belgisch-Amerikaanse relaties – bleek het de juiste tactiek. Na de beëindiging van de secessie werd hij door Kennedy en alle Amerikaanse topfunctionarissen geprezen voor zijn statesmanlike position. Het waren bovendien niet alleen mooie woorden vanuit Washington. Door zijn houding had Spaak zich incontournable gemaakt voor de verdere uitstippeling van de Amerikaanse Congo-politiek. De Belgisch-Amerikaanse relaties tijdens de Congo-crisis vertonen, ondanks de dramatische gebeurtenissen in de voormalige Belgische kolonie, geen ander beeld dan diezelfde relaties in de naoorlogse periode. Paul-Henri Spaak is gedurende die ganse periode zonder twijfel dé katalysator voor de Belgisch-Amerikaanse betrekkingen. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #PaulHenriSpaak #BelgischCongo #CongoCrisis

Mobutu wordt in 1930 geboren in Lisala, in de noordelijke Evenaarsprovincie. Als kind gaat hij naar school bij de paters kapucijnen, en vanaf 1950 kiest hij voluit voor een militaire carrière. Hij is ook actief als journalist, onder de schuilnaam J. Debanzy. Op het einde van de jaren 50 wordt hij Lumumbist nadat hij een vurige toespraak van Patrice Lumumba heeft bijgewoond. In diezelfde periode reist hij ook af naar België, waar hij als journalist de rondetafelconferentie over de onafhankelijkheid bijwoont. Op een bepaald moment stelt Lumumba hem zelfs aan als zijn secretaris. In het pas onafhankelijke Congo maakt Mobutu spectaculair carrière. Als stafchef van het leger pleegt hij een staatsgreep op 27 augustus 1960. Lumumba wordt afgezet en uitgeleverd aan Katanga, waar hem een ongewisse toekomst wacht. Na de uitschakeling van Lumumba trekt Mobutu zich terug uit de politiek, maar achter de schermen blijft zijn invloed groot. Na de nederlaag van de Katangese gendarmes en het einde van het Katangese rijk van Moïse Tsjombe wordt hij zelfs de verpersoonlijking van de nationale eenheid. In 1965 stelt Mobutu een tweede keer orde op zaken in het woelige Congo. Deze keer trekt hij zich niet meer terug, maar schaft hij het parlement en het meerpartijenstelsel af. Zij eigen Mouvement Populaire de la Révolution (MPR) is voortaan de enige toegelaten partij. De "maarschalk" of "gids" ontpopt zich tot een wrede dictator, die er niet voor terugschrikt zijn tegenstanders te elimineren of studentenoproer hardhandig te onderdrukken. De doden verdwijnen in massagraven. Vanaf 1971 begint Mobutu met zijn "authenticiteitscampagne". Op "la journée des trois Z" krijgen land, rivier en munteenheid de naam "Zaïre". De naam is afgeleid van de naam van de rivier in een van de lokale talen. De zaïrisering heeft vooral tot doel het gevoel van Afrikaanse eigenwaarde op te krikken. De bedrijven worden genationaliseerd en komen onder Afrikaans bestuur. Mobutu verandert zijn eigen naam in "Sese Seko Nkuku Ngbendu wa Za Banga" ("de eeuwige krijger die door volharding zal zegevieren en van verovering naar verovering zal gaan") en verbiedt alle Europese namen. Vanaf 1972 wordt het dragen van de "typisch Afrikaanse" abacost gepromoot: de naam is een Franse afkorting van "à bas le costume" De corruptie viert intussen hoogtij. Mobutu bouwt een poepchic paleis in zijn Evenaarsprovincie, heeft verschillende luxevilla's in Europa en bekostigt zijn extravagante levensstijl door de staatsinkomsten af te romen. De gewone Congolees ziet het aan met lede ogen en verarmt. Mobutu kan tijdens zijn schrikbewind profiteren van de Koude Oorlog. Zijn land bezit enorme grondstoffenvoorraden, onder meer ook uranium. Na de val van de Berlijnse Muur verandert het politieke klimaat. Het communistische Oostblok valt uiteen en Afrika wordt overspoeld door een soort democratiseringsgolf, en daar ontsnapt Congo niet aan. Mobutu denkt nog even dat hij de oppositie aan het lijntje kan houden door de eenpartijstaat af te schaffen en een nationale conferentie samen te roepen. Een schijnvertoning, zo blijkt, want in de praktijk blijft de dictator de touwtjes in handen houden, ook al omdat de oppositie hopeloos verdeeld is. Toch verliest de president steeds meer bondgenoten. In 1994 moet hij zich laten behandelen voor prostaatkanker. Na zijn terugkeer uit het Zwitserse ziekenhuis is de oude gids duidelijk erg verzwakt. Inmiddels is er in het oosten van Congo een rebellie uitgebroken onder leiding van Laurent-Désiré Kabila, met steun van buurland Rwanda. Het Mobutu-regime blijkt danig verzwakt en stort ineen als een kaartenhuisje, de rebellen trekken de hoofdstad Kinshasa binnen en de "président-fondateur" vlucht naar Marokko. Hij laat een land in puin achter waar corruptie een levensstijl is geworden en sterft enkele maanden later aan de gevolgen van kanker in de Marokkaanse hoofdstad Rabat. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #MobutuSeseSeko #Zaïre #CongoCrisis

Op 30 juni 1960 wordt Congo onafhankelijk. Koning Boudewijn is er bij en looft het heroïsche, visionaire werk van Leopold II. Vijftig jaar later, bij het bezoek van koning Albert II en koningin Paolo, wordt een borstbeeld van koning Boudewijn ingehuldigd. Zijn imago heeft weinig geleden onder de turbulente onafhankelijkheid. Dat van Leopold II staat ook nog overeind. Recent kreeg hij nog een borstbeeld in een reeks nissen voor het nieuwe provinciegebouw van Lubumbashi. Ook Emile Wangermée, adjunct-gouverneur generaal onder Leopold II, die wordt beschouwd als stichter van Lubumbashi, kreeg er een plaats. De onafhankelijkheid in 1960 leidt tot een sterke uitstroom van kolonialen. De helft van de 85.000 Belgen, missionarissen inbegrepen en 15.000 blanken van andere origine, verlaat het land op een maand tijd ongeveer. Ook al zijn er die misbruik hebben gemaakt van de onevenredig grote macht die ze er hadden, toch zijn er bij hen en hun nakomelingen en familie heel veel met een groot hart voor Congo. Zij hadden ook al de mentale stap gezet van het paternalisme destijds naar respectvol omgaan met burgers van een andere cultuur, een ander land en origine en dus naar een vorm van gelijkwaardig omgaan met elkaar. Velen van hen zijn nu actief in wat heet “de vierde pijler”: kleine organisaties die een schooltje hier een ziekenhuisje daar proberen te financieren. De stem van de mensen die 1960 hebben meegemaakt, is bijna volledig verloren gegaan. In de postkoloniale tijd wordt Congo Zaïre. Mobutu, al actief achter de schermen sinds 1960, wordt president in 1965. Hij blijft het tot 1997. Mobutu maakt zich groot met gigantische projecten zoals de Ingadam in de jaren ’70. In vele gevallen hebben ze weinig baat gebracht. Mobutu heeft het land, samen met een kleine elite, leeggezogen. Kenners zeggen dat je Congo niet gemakkelijk verarmd krijgt, omdat er onder- en bovengronds gigantisch veel mogelijkheden zijn. Toch is de bevolking er slecht aan toe. Tot 1960 zegt de blanke koloniaal hoe je het moet doen. Na 1960 kwam er de technische assistentie door blanken, de ontwikkelingssamenwerking… De genadeslag voor Congo kwam er vanaf 1994 en vooral in 1996. De genocide in Rwanda in 1994 dreef anderhalf miljoen vluchtelingen de grens over, naar vluchtelingenkampen rond Goma en Bukavu. De Congolese strofiguur was niemand minder dan Laurent Désiré Kabila. De facto heeft het Rwandese regeringsleger, aangevuld met Congolese kindsoldaten die onderweg werden ingelijfd en met gedeserteerde Congolese regeringssoldaten van Mobutu die al jarenlang niet meer betaald werden, heel Congo veroverd. Onderweg werden massaal Rwandese vluchtelingen vermoord en ook veel Congolezen, vooral zij die ervan werden verdacht Rwandese vluchtelingen te helpen. Volgens een VN rapport uit 2010 zou het gaan om 200.000 – 220.000 doden. Die oorlog destabiliseerde het land, want het leger zette zijn tocht in het hele land door. Tot op vandaag blijft de situatie in de regio erg gespannen. De Congolezen zien de Rwandezen als moordenaars die hun land hebben aangevallen en Congolezen hebben vermoord. “Tshisekedi probeert vandaag op zijn manier de relaties te verbeteren, maar stoot op veel tegenstand. Men is niet vergeten wat de Rwandese president gedaan heeft. Het gaat dan niet alleen over degenen die werden vermoord, maar ook om al wie vervolgens is omgekomen door honger en uitputting, omdat alles werd vernield.” Meer info: https://belgiancongo.medium.com/de-onafhankelijk-van-congo-4c45a689a3a3 Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #KoningBoudewijn #PatriceLumumba

Le 08 mai 1959, Raoul Goulard reçoit Patrice Lumumba, leader du MNC (Mouvement national congolais) dans l'émission "Latitude Zero". Parmi les objectifs de son mouvement : l'unité nationale du pays, initier les Congolais à la lutte politique, obtenir l'indépendance du Congo et constituer un état démocratique moderne. Il évoque également les perspectives fixées par son parti lors du congrès de Luluabourg : transition jusqu'en janvier 1961, constitution d'un gouvernement congolais et indépendance. Patrice Lumumba donne aussi toutes les assurances de sécurité à la Belgique et à ses ressortissants au Congo, une fois l'indépendance proclamée. En clôture de l'interview, il donne ses impressions sur son voyage en Belgique et rend hommage au Roi Baudouin, qui doit selon lui être considéré comme le roi libérateur. Bulletin d’information du 08/05/1959 Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Documentaire #PeripleAfricain #CongoBelge

Discours du Roi Baudouin, prononcé le jour de l'indépendance du Congo. Le Roi rend hommage aux colonisateurs plus qu’au peuple congolais en saluant "l'œuvre conçue par le génie du Roi Léopold II". Bulletin d’information du 30/06/1960 Discours: Monsieur le Président, Messieurs, L’indépendance du Congo constitue l’aboutissement de l’œuvre conçue par le génie du roi Léopold II, entreprise par lui avec un courage tenace et continuée avec persévérance par la Belgique. Elle marque une heure dans les destinées, non seulement du Congo lui-même, mais, je n’hésite pas à l’affirmer, de l’Afrique toute entière. Pendant 80 ans la Belgique a envoyé sur votre sol les meilleurs de ses fils, d’abord pour délivrer le bassin du Congo de l’odieux trafic esclavagiste qui décimait ses populations, ensuite pour rapprocher les unes des autres les ethnies qui jadis ennemies s’apprêtent à constituer ensemble le plus grand des États indépendants d Afrique; enfin pour appeler à une vie plus heureuse les diverses régions du Congo que vous représentez ici unies en un même Parlement. En ce moment historique, notre pensée à tous doit se tourner vers les pionniers de l’émancipation africaine et vers ceux qui, après eux, ont fait du Congo ce qu’ il est aujourd’hui. Ils méritent à la fois NOTRE admiration et VOTRE reconnaissance, car ce sont eux qui, consacrant tous leurs efforts et même leur vie à un grand idéal, vous ont apporté la paix et ont enrichi votre patrimoine moral et matériel. Il faut que jamais ils ne soient oubliés, ni par la Belgique, ni par le Congo. Lorsque Léopold II a entrepris la grande œuvre qui trouve aujourd’hui son couronnement, Il ne s’est pas présenté à vous en conquérant mais en civilisateur. Le Congo, dès sa fondation, a ouvert ses frontières au trafic International, sans que jamais la Belgique y ait exerce un monopole institué dans son intérêt exclusif. Le Congo a été doté de chemins de fer, de routes, de lignes maritimes et aériennes qui, en mettant vos populations en contact les unes avec les autres, ont favorisé leur unité et ont élargi le pays aux dimensions du monde. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #RoiBaudouin #indépendance #CongoBelge

Sir Henry Morton Stanley is considered one of the greatest explorers of the 19th Century. He was born with the name John Rowlands on January 28, 1841 in Denbigh, Wales. An illegitimate son, Rowlands spent his childhood in an orphanage. He eventually escaped the institution at age 15. In 1858, he became a cabin boy on a vessel headed for New Orleans. In America, he met a wealthy trader named Henry Hope Stanley, who treated him like a son. The young man took on his surrogate father’s name as a sign of gratitude when the businessman died in 1861. Stanley participated in the American Civil War as a member of the US Navy. Going on to work as a journalist, he reported on the aftermath of the California gold rush and the westward expansion of the US. Stanley later traveled throughout Turkey and Asia Minor, writing for several magazines. In 1867, the New York Herald hired him to be their special correspondent in Ethiopia. His career reached a turning point in 1871, when the New York Herald sent him to find Scottish explorer David Livingstone. Livingstone had disappeared during an expedition to find the source of the Nile. Stanley found him in Ujiji, a village on the shores of Lake Tanganyika, greeting him with the famous phrase, “Dr. Livingstone, I presume.” Instead of merely interviewing the man as he had originally planned, Stanley remained with Livingstone and helped explore Lake Tanganyika. In 1872, Stanley returned to Europe a hero. He recounted his feat in the best-selling book, How I Found Livingstone. In light of Stanley’s success, the New York Herald and the Daily Telegraph decided to finance him for another expedition. He left for Zanzibar on November 12, 1874 to continue Livingstone’s work. Stanley found that the Kagera River was the Nile’s ultimate, if indirect, source. The Kagera flows into Lake Victoria, which in turn gives rise to the Nile. Afterwards, Stanley headed south, becoming the first European to reach the Atlantic Ocean via the River Congo. In 1879, he returned to the Congo region on an expedition financed by King Leopold II of Belgium. During the journey, Stanley founded the city of Leopoldville and established trade with local chiefs. He thus laid the groundwork for the future colony known as the Belgian Congo. Stanley made his last trip to Africa in 1887. When chaos erupted in southern Sudan, he led an expedition to rescue the deposed governor, Emin Pasa. He then proceeded southward and discovered the Ruwenzori mountain chain as well as Lake Edward. Stanley returned to England in 1890 and married Welsh artist Dorothy Tennant. He served in the Parliament from 1895 to 1900 and was knighted. Sir Henry Morton Stanley died in London on May 10, 1904. He was 63. He succeeded where Livingstone and other explorers had failed, revealing the mystery of the Nile’s source. More info: http://www.ovovideo.com/en/henry-morton-stanley/ Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoFreeState #Congo #HenryMortonStanley

Het regnum van Koning Leopold II werd door een belangrijk feit gekenmerkt: op 14 december 1909 – 72 uren vóór zijn dood – tekende de Koning de wet op de algemene en verplichte militaire dienstplicht. Zo werd het oneerlijke stelsel waardoor soldaten uitgeloot werden en dat de rijken toeliet hun dienstplicht aan de armen of armsten te verkopen afgeschaft. Dit systeem zou nog 82 jaar in voege blijven. De gebeurtenissen van augustus 1914, toen ons land, hoewel het strikt neutraal was gebleven, door Duitsland binnengevallen werd, toonden de wijsheid van die nieuwe militaire politiek aan. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #DienstPlicht #BelgischLeger #LeopoldII

David Livingstone was born on 21 March 1813, in the mill town of Blantyre, Lanarkshire, Scotland. His father was a committed Protestant Sunday school teacher, who took a literal interpretation of the Bible. His father’s religious influence played a key role in influencing the young David, and he grew up with an aspiration to become a missionary himself. From an early age, David was fascinated with geology, science and the natural world. Due to his father’s influence, he worried that science might conflict with religion. However, after reading Thomas Dick’s ‘Philosophy of a Future State’, David was able to reconcile religion with science. In 1836, he entered Anderson’s College in Glasgow to train as a medical missionary. Livingstone enthusiastically travelled to Africa where he strengthened his ideals of becoming a Christian missionary, searching for a greater scientific discovery, improved commerce and the abolition of slavery. However, in Africa, he realised the difficulty of making converts to Christianity. During the 1840s he gained only one real convert to Christianity. He also narrowly survived death after being mauled by a lion. In 1845 he married Dr Robert Moffat’s eldest daughter, Mary. Although Mary had lived in Africa since she was four, she did not share her husbands interest in exploration. Although they had six children, David spent little time with his family, especially towards the end of his life. His wife Mary came to suffer from alcoholism, and David admitted one regret he had was that he didn’t spend more time with his family. After this initial period, David Livingstone increasingly turned his attention to the exploration of the African continent which was largely unexplored by Westerners. Of particular note was his discovery (the first by a Westerner) of the great waterfall Mosi-oa-Tunya (“the smoke that thunders”) waterfall. Livingstone renamed it Victoria falls in honour of Queen Victoria. In 1854-56 he made the first successful transcontinental journey across Africa from Luanda on the Atlantic to Quelimane on the Indian ocean. Livingstone had great success as an explorer partly because of his ability to get on with local tribal chiefs. He travelled lightly without soldiers, and this non-confrontational approach made it easier for him to be welcomed. He also had an ability to empathise with African locals and Livingstone was generally warmly remembered by native Africans – helping to improve relations between Britain and native Africans. On these expeditions, he also toned down his Christian evangelism. He preached a Christian message but did not force tribal chiefs to accept it, like some of his contemporaries. However, although he had good qualities in endearing himself to locals, he was less praised by fellow members of his own expeditions. He was often criticised for his poor leadership and judgement – being subject to different moods and intolerant of criticism. However, other members of Livingstone’s servants later expressed admiration for the steely determination of Livingstone in the face of difficulty and illness. At the end of the 1850s, he resigned from the London Missionary Society to devote more time to exploration. He received a commission from the Royal Geographic Society and this helped fund an exploration of the River Zambezi. This exploration encountered many difficulties and was perceived to be a failure by many. In 1866, Livingstone returned to Africa for a mission to discover the source of the Nile. He never quite attained this goal but helped to fill in details about the Great Lakes of Lake Tanganyika and Lake Mweru. Livingstone also helped identify Lake Malawi and Lake Ngami. Unfortunately, on this expedition, he again lost helpers due to illness or desertion. He also had supplies stolen. This ironically required him to depend on the help of slave traders, which annoyed him. After suffering a variety of tropical illness’ throughout his life, Livingstone died of dysentery on 1 May 1872, aged 59. He passed away knelt in prayer. His loyal local African attendants Chuma, Suza Mniasere and Vchopere were somewhat reluctant to give up Livingstone. In the end, they cut out his heart and buried it at a special memorial at the village of Ilala near the edge of the Bangweulu Swamps in Zambia. His body was then taken to the coast where it was put on a ship to England and buried in Westminster Abbey. One year before his death, Livingstone was met by a correspondent from the New York Herald, Henry Morton Stanley. Livingstone had been lost in the heart of Africa for six years – his letters rarely getting through. It is said that Stanley famously found Livingstone in the town Ujiji on the shores of Lake Tanganyika on 27th October 1871. He greeted Livingstone with the famous refrain: Dr Livingstone I Presume? More info: http://www.ovovideo.com/en/david-livingstone/ Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #DavidLivingstone #Biography #AntiSlaveryMovement

30 juni 1960 - De soevereiniteit wordt overgedragen aan de Republiek Congo, in aanwezigheid van koning Boudewijn en van vertegenwoordigers van de Belgische regering. Bij deze gelegenheid hekelt premier Lumumba, in een niet-aangekondigde toespraak, fel het Belgische koloniale bestuur. Enkele dagen later, op 6 juli, slaan leger en politie aan het muiten. De uittocht van de blanken, die al in 1959 op gang kwam, slaat om in een massale vlucht, waarbij de Belgische regering een luchtbrug inricht, onder bescherming van zo'n 10.000 naar Kongo gezonden soldaten. De regering Lumumba bestempelt dit optreden als een aanslag op de onafhankelijkheid en dient klacht in bij de VN-Veiligheidsraad. Deze vervangt de Belgische troepen door een VN-strijdmacht, samengesteld uit contingenten van Afrikaanse en Aziatische landen, en van Ierland en Zweden. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Congo #deOnafhankelijkheid #PatriceLumumba

Leopold Ferdinand Elias Victor Albert Maria wordt op 12 juni 1859 in het kasteel van Laken geboren. Hij is het tweede kind van (dan nog) kroonprins Leopold, de oudste zoon van Leopold I, en Maria Hendrika, aartshertogin van Oostenrijk en kleindochter van keizer Leopold II. De vreugde is groot: na de geboorte van zijn eerste kind prinses Louise, heeft Leopold een toekomstige troonopvolger in rechte lijn. De namen die de kleine Leopold krijgt, zijn weldoordacht. Ferdinand verwijst naar koning Ferdinand II van Portugal, zijn peter. Elias is een afkorting van Elisabeth van Oostenrijk, een zus van zijn moeder en zijn meter. Ook het Verenigd Koninkrijk levert inspiratie: Victor is een eerbetoon aan koningin Victoria (die nonkel moet zeggen tegen Leopold I), Albert brengt hulde aan haar echtgenoot (die ook van Saksen-Coburg en Gotha is). It’s all in the family. Naast namen, krijgt Leopold een aantal titels. Bij zijn geboorte mag hij zich meteen graaf van Henegouwen noemen. Wanneer zijn vader in 1865 de troon bestijgt, krijgt hij als nieuwe kroonprins bijkomend de titel hertog van Brabant. Hij is dan amper 4. Leopold is een vrolijk kind, maar zijn gezondheid is niet opperbest. Het baart zijn vader meer dan eens zorgen, ook al omdat zijn huwelijk met Maria Hendrika steeds rampzaliger verloopt. In 1864 krijgen ze wel nog een derde kind. Het is een meisje, prinses Stefanie. Ideaal als pion op het schaakbord van de internationale huwelijkspolitiek, maar ongeschikt als reserve om de opvolging van Leopold II veilig te stellen. In de zomer van 1868 slaat het noodlot toe: Leopold valt in een vijver op het domein van het kasteel van Laken. Hij wordt gered, maar hij loopt een longontsteking op. Leopold II verzet hemel en aarde om zijn zoon de beste zorg te geven, maar zijn situatie gaat van kwaad naar erger. Na enige tijd treden complicaties aan het hart op bij de jongen. Op 22 januari 1869 bezwijkt hij. Hij wordt niet ouder dan 9. Leopold II is zwaar aangeslagen door de dood van zijn zoon. De koning staat bekend als een narcist zonder scrupules, maar nu laat hij zijn emoties de vrije loop. Op de begrafenis van Leopold stort hij in. Het is de eerste en enige keer dat hij in het openbaar huilt. Los van het persoonlijke verlies, veroorzaakt het overlijden van Leopold een groot dynastiek probleem: Leopold II heeft geen troonopvolger meer. Hoewel zijn relatie met Maria Hendrika inmiddels danig is verzuurd, verwekken ze eind 1871 opnieuw een kind. De verwachtingen zijn torenhoog, het moet en het zal een jongen zijn. Helaas voor de koning draait het anders uit: op 30 juli 1872 bevalt zijn echtgenote opnieuw van een dochter, prinses Clementine. De geboorte betekent de definitieve doodsteek voor hun huwelijk. Wel zal Clementine later tot de lievelingsdochter van Leopold II uitgroeien. Leopold II legt zich noodgedwongen bij de situatie neer. Niet hij, maar zijn jongere broer Filips zal de dynastie voortzetten. Aanvankelijk komt zijn oudste zoon prins Boudewijn in het vizier, na zijn dood treedt zijn jongste zoon Albert op de voorgrond. Hij volgt Leopold II uiteindelijk op na zijn dood in 1909. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #KroonPrins #AlbertI

Testimony of André De Maere d’Aertrycke, Honorary Territorial Administrator. Experience in rural areas. 1952-1960. André de Maere d'Aertrycke has everything to build a successful career in the Belgian Congo. His uncle and aunt had plantations in Katanga, and his father had been a regional official there until the Second World War, in Costermansstad, present-day Bukavu. In 1952, after his law studies and additional training, young André goes to Congo with his wife. He becomes assistant regional manager in the "brousse" in Beni, also in the Kivu region. Video by: https://www.memoiresducongo.be/en/andre-de-maere/ Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Testemony #BelgianCongo #Colonialism

Op 31 maart 1919 richtte Georges Nélis met de steun van koning Albert I de SNETA (Syndicat National d'Étude des Transports Aériens) op. De SNETA diende om de mogelijkheden te onderzoeken om de commerciële luchtvaart in België op te starten. Op 23 mei 1923 werd Sabena door de Belgische Staat opgericht om de SNETA ( Syndicat National pour l'Étude des Transports Aeriens) die in 1919 werd opgericht, over te nemen. SNETA was een organisatie die de commerciële luchtvaart onderzocht in België. Sabena nam de vloot van SNETA over, die bestond uit vier de Havilland DH-9, drie Rumpler C.IV, een de Havilland DH-4, vier Blériot-SPAD S.33, een Ansaldo A.300C en een Farman F.60 Goliath. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Sabena #Luchtvaart

In the 1860s, journalist Henry M. Stanley (Spencer Tracy) is sent by his editor to track down a missing British missionary named Dr. David Livingstone (Sir Cedric Hardwicke), who is on an expedition in darkest Africa. Stanley's own exploration into the continent turns up Livingstone, who is living peacefully among the natives, practicing medicine. When Stanley returns to civilization with the news that Livingstone is alive and well, but bringing no proof, he has to journey back to Africa. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #HenryMoertonSytanley #DavidLivingstone #ColonialCinema

Fragment uit de Documentaire Film: 'Empire of Dust' Over de Film: Een ontluisterende, bij vlagen hilarische film over het menselijk aspect van de Chinese invasie in het mineraalrijke Afrika. Lao Yang van de Chinese Railway Engineering Company is verantwoordelijk voor de aanleg van een 300km lange verbindingsweg tussen Kolwezi en Lubumbashi, een cruciale schakel voor de mijnexploitatie. Eddy, een Congolees die vloeiend Mandarijns praat, moet hem bijstaan in zijn contacten met de lokale bevolking. Maar het is niet alleen de taalbarrière die voor problemen zorgt, het zijn vooral cultuurverschillen die de samenwerking bemoeilijken. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #ChineesCongo #Belgen

July 7, 1930, Prince Leopold III unveils a Monument to General Jacques de Dixmude. General Jacques is known for having founded the town of Albertville (Today Kalemie) in 1892 as a military post against the Arab Slavers and then defeating them in 1893, during the Congo Arab War. Since 1930, General Baron Jacques de Dixmude has been gazing at the former front on the Grote Markt in Diksmuide. The bronze statue was cast by Alfred Courtens (1889-1967). It was converted into a monument, with a bluestone plinth and four corner statues, by his son Antoine Courtens. The official inauguration took place on 9 September 1930 in the presence of the Baron de Broqueville, then Minister of Defense. Jacques was initially active as a district commander in the independent Congo state, including in the fight against the slave trade. This is also apparent from the image of a negro slave and the mention of M'Pala 1892 on the pedestal of the statue. During the First World War, he was commander of the 12th Linieregiment (colonel) and, as deputy commander (general) of the Brigade Meiser, he defended the city of Diksmuide in the Battle of the Yser (October 1914). (Source: Stad Diksmuide) Technical description: Three-part hard stone plinth, the upper part of which narrows towards the top. On each corner of the pedestal is a statue: -front right a soldier in uniform with saber and flag; -front left a soldier in uniform with the rifle at rest; -back left : a bare-chested negro slave, with a clenched fist, the handcuffs still clamped around the wrist, in the other arm he carries a branch with fruit; -back right: a soldier with the rifle at rest, dressed in tropical costume. On the walls of the pedestal there are four memorial plaques between these figures. The bronze statue of General Jacques crowns this whole. He wears an army jacket, a helmet and a saber, while holding a pair of binoculars and looking into the distance. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #AlphonseJacquesdeDixmude #Albertville #CongoArabWar