De mythe van de afgehakte handen in Congo Vrijstaat - Johan Op De Beeck

Sinds het begin van de anti-Leopold II-campagne, die in de jaren 1895/1910 in het Verenigd Koninkrijk begon, hebben historici te goeder trouw zoveel gepubliceerd dat hun bijdragen niet langer kunnen worden genegeerd. Helaas aarzelen teveel pseudo-historici en zelfs echte maar ideologisch bevooroordeelde historici niet, ook vandaag nog, om de waarheid te schenden en een gemanipuleerde geschiedenis uit te vinden.

Als Vorst met een groot vermogen van de toenmalige tweede industriële wereldmacht, en één van de enige staatshoofden in de leidende westerse wereld die geen kolonie had, wilde Leopold II zich verheffen tot de rang van de andere Staatshoofden die wél een koloniaal rijk hadden. Na meerdere mislukte pogingen in verschillende delen van de wereld vestigde Koning Leopold II zijn zinnen op het stroomgebied van de Congo. De Belgische regering zelf was helemaal niet enthousiast om een koloniale macht te worden en het Belgische parlement steunde slechts met tegenzin de persoonlijke inspanningen van de Koning om een onafhankelijke staat in Centraal-Afrika op te richten en de Belgische soevereiniteit over de Congo was toen helemaal niet voorzien. De monarch streefde dit doel helemaal alleen na, altijd in de hoop dat zijn Staat na verloop van tijd een realiteit voor het Koninkrijk België zou worden. Het echte doel was om zijn macht binnen de groep van ontwikkelde landen te vergroten, om zijn onafhankelijke staat Congo te pacificeren door een einde te maken aan de onophoudelijke stammenoorlogen en de wreedheden die daarop volgden, zoals kannibalisme, vergiftiging, menselijke offers en verminking, en de Arabisch-Swahili slavenhandelaren te verdrijven die de bevolking van het oostelijke deel van het land decimeerden.

Omdat enerzijds de weinige ambtenaren in de administratie zeer machtig en schaars gecontroleerd waren, en anderzijds handelaars en bedrijven met grote concessies winstgevend wilden worden en hun activiteiten uitbreiden, werden inderdaad verschillende wreedheden en brutale misbruiken gepleegd. De inzet van lokale "sentili" om toezicht te houden op de inzameling van rubber én het bonussysteem voor officiële verzamelaars hebben effectief ook geleid tot onbetwistbare misbruiken. Maar het was geen systematische noch opzettelijke manier van handelen en was zeker niet de bedoeling van de Koning: deze creëerde in 1896 een "Commissie voor de bescherming van de inheemse bevolking", samengesteld uit vertegenwoordigers van de christelijke religieuze ordes en Amerikaanse baptistenmissionarissen, met een rechtstreekse toegang tot de Gouverneur-Generaal. Toen berichten over verder misbruikpraktijken, met schrikwekkende bewijzen bleven opduiken, besloot hij in juli 1904 een internationale onderzoekscommissie naar Congo te sturen, die na vier maanden intens contact doorheen de Kolonie een zeer oprecht rapport produceerde en een lange lijst met hervormingen voorstelde. Het vernietigende rapport werd volledig gepubliceerd in het 'Bulletin Officiel' van de Vrijstaat Congo (in tegenstelling tot de praktijk in andere koloniale staten). De Koning keurde de besluiten en aanbevelingen zonder voorbehoud goed en nam niet minder dan 24 decreten met corrigerende maatregelen.

De resultaten waren zo verbluffend dat een lokale chef, Manangana uit Avakubi, de vooruitgang als volgt erkende in een smakelijke boodschap aan een Zweedse officier (Eskill Sundhagen) : "Toen de Arabieren ons land regeerden, namen onze vrouwen en onze kinderen, als slaven. Ze hebben onze dorpen verbrand. De blanke man verbrandt de dorpen nooit en als we hem kippen of bananen brengen, betaalt hij ons goed. Hij betaalt ons ook eerlijk voor de mupira (rubber) die we verzamelen. De blanke maakte een einde aan de slavernij ... Maar wij zwarten willen niettemin dat de blanke mannen naar huis gaan, omdat ze ons verplichten de wegen te onderhouden en niet langer kunnen vechten tegen de naburige stammen en onze gevangenen opeten, want als we ze eten, worden we opgehangen! ".

Wat betreft het diepgeworteld verhaal van "afgehakte handen" : het was een lokale gewoonte (nog steeds gangbaar in de huidige conflicten in Afrika) om de handen van dieven af te hakken en vijanden te verminken. Het handen afhakken van dieven werd al eeuwen geleden in Afrika geïntroduceerd door de Arabo-Swahili's in lijn met de islamitische sharia-wet, maar de gewoonte heeft zich naar andere stammen verspreid, zoals ook aangehaald door de Afro-Amerikaan Sowell. Deze wrede praktijk werd al in het eerste strafwetboek van Leopold II in 1888 ten strengste verboden . Het rapport van de Onderzoekscommissie uit 1905 is in dit opzicht absoluut duidelijk.

Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

#CongoVrijstaat #FakeNews #LeopoldII