Belgian Congo

Pour honorer la mémoire du Frère Justin Gillet, fondateur du jardin botanique de Kisantu, le conseil communal des enfants de Paliseul a décidé de financer un rucher dans ce site de 225 ha situé dans la province du Kongo central en RDC. Ils vous invitent à participer à une marche ce dimanche 18 mars à Paliseul.A l'issue de celle-ci des pots de miel seront également vendus au profit du projet. Rdv entre 9h30 et 10h aux halles de Paliseul. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #JustinGillet #Kisantu #Congo

Paliseul à marché en souvenir du frère Justin Gillet et pour soutenir l'oeuvre de sa vie : le jardin botanique de Kisantu, situé actuellement dans la Province du Kongo Central en RDC. Tombé dans l'oubli chez nous, ce Paliseulois avait quitté son Ardenne natale à la fin du 19e sicèle pour le Congo où il créa un jardin botanique de 225 ha (voir notre reportage tourné sur place). Ce week-end, les paliseulois lui ont rendu hommage et se sont mobilisés pour que son œuvre perdure, à travers un projet du conseil communal des enfants de Paliseul : 100 ruches pour Kisantu. Grâce aux dons, à la marche parrainée et à la vente de pots de miel, ils entendent réunir 10.000 euros pour financer 100 ruches qui seront installées à Kisantu. Les ruches seront fabriquées à Ibi village en RDC. A l'occasion du 75e anniversaire de la mort de Justin Gillet, un néflier a été planté à Paliseul, un autre arbre (un néflier du japon) sera également planté dans le jardin botanique à Kisantu. Vous pouvez encore soutenir le projet "100 ruches pour Kisantu" en versant un don sur le compte de l'asbl Eco Congo: BE03068932001184 ou en achetant un pot de miel lors du prochain marché de terroir aux halles de Paliseul le 6 avril prochain. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #JustinGillet #Kisantu #Congo

Durant tout ce week-end Paliseul va célébrer la mémoire d'un enfant du pays, le Frère Justin Gillet. Ce nom vous est sans doute inconnu et pourtant ce missionnaire a fondé au Bas-Congo, actuelle RDC, une œuvre colossale : le jardin botanique de Kisantu. Un jardin qui connaît un renouveau depuis 2004, grâce notamment à des fonds européens. 100 ruches pour Kisantu. Par l'intermédiaire l'asbl Eco Congo, le conseil communal de Paliseul a choisi de financer 100 ruches destinées à recréer un rucher à Kisantu. Pour ce faire une marche parrainée est organisée ce dimanche 18 mars. Départ entre 9h30 et 10h depuis les Halles de Paliseul. Vous pouvez également soutenir le projet en achetant des pots de miel dimanche après la marche ou bien directement en faisant un don sur le compte de l'asbl Eco Congo, basée à Neufchâteau : BE03 0689 3200 1184 avec la mention « Rucher Paliseul Kisantu » Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #JustinGillet #Kisantu #Congo

En 1949, l'école de médecine de Kalenda a été fondée au Kasaï, où des infirmières, du personnel de laboratoire et des assistants médicaux ont été formés. Un dispensaire adjacent à l'hôpital permettait aux étudiants de mettre en pratique ce qu'on leur avait enseigné. De même, l'école d'infirmières de Mikalai a donné une formation adéquate aux jeunes filles désireuses de se spécialiser. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #Kasaï #GerardDeBoe

Kinshasa, formerly Léopoldville, is the capital and largest city of the Democratic Republic of the Congo. Once a site of fishing and trading villages situated along the Congo River, Kinshasa is now one of the world's fastest growing megacities. The city of Kinshasa is also one of the DRC's 26 provinces. Because the administrative boundaries of the city-province cover a vast area, over 90 percent of the city-province's land is rural in nature, and the urban area occupies a small but expanding section on the western side. Kinshasa is Africa's largest metropolitan area. It is also the world's largest nominally Francophone urban area, with French being the language of government, education, media, public services and high-end commerce in the city, while Lingala is used as a lingua franca in the street. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Kinshasa #Zaire #Congo

Dès la première semaine d’Indépendance, le Congo sombre dans le chaos. La Force Publique, généralement considérée jusqu’alors comme l’ossature de la nouvelle République, s’est mutinée et se livre aux pires exactions. Les brutalités de la soldatesque noire se limitent d’abord aux autochtones, qu’opposent des rivalités tribales. Le Gouvernement Congolais ne reprend pas en main ce qui devait être ses « forces de l’ordre ». Leurs sévices s’étendront bientôt aux Européens. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CriseCongolais #GuerreDuCongo #ForcePublique

Congo année zéro de l’indépendance. Toutes les images qui nous en parviennent reflètent l’anarchie, dont la Force Publique est l’instrument, alors qu’elle aurait dû la rendre impossible. Aucune vexation n’est épargnée aux blancs, aux belges, considérés comme des ennemis. Exode tragique des européens, d’un territoire plus grand que l’Europe. Les plus chanceux peut-être furent ceux qui trouvèrent refuge immédiat de l’autre côté du fleuve à Brazzaville. Et pourtant, même là, quel pitoyable spectacle. Et que penser de ceux, isolés dans la brousse, fuyant par tous moyens vers les pays limitrophes. Voici un camp de réfugiés en Rhodésie. Voici les passagers d’un avion parmi tant d’autres, transportant des rescapés vers les bases principales d’évacuation. Tout cela pendant que les responsables congolais attisent les passions déchaînées au lieu de les apaiser. Ralph Bunch, secrétaire adjoint de l’ ONU, lui-même d’ascendance noire, s’efforce de ramener l’ordre. Il a réclamé l’aide de tous les pays pour pallier les besoins les plus urgents du Congo sur le plan matériel. Ici, des avions américains stationnés en Allemagne arrivent avec des appareils de secours. Entretemps, la Belgique a dépêché des compagnies de para-commandos. Les premiers arrivés à Léopoldville dégagent l’aéroport de N’jili. Consigne : protéger la vie de nos compatriotes, assurer leur évacuation en attendant l’intervention des casques bleus. L’opération est menée avec pleine efficacité. Les mutins sont désarmés. Les belges garderont le contrôle de la tête du pont aérien Léopoldville-Bruxelles. Pour des centaines de réfugiés en attente, c’est la sécurité du rapatriement. Après les heures d’angoisse, les premiers soins sont donnés aux blessés blancs et noirs assiégés dans l’aéroport et enfin délivrés. Les paras emportent les restes mortels d’une victime des échauffourées. Nos forces métropolitaines rétablissent la liaison entre l’aéroport et Léopoldville où elles sont accueillies avec soulagement dans le quartier européen. En certains cas, les commandos belges et des unités. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CriseCongolais #GuerreDuCongo #CongoCrisis

31 juillet 1947. Le prince régent Charles de Belgique visite un village de pêcheurs du célèbre peuple Wagenia à Stanleyville Kisangani lors de sa tournée officielle à travers le Congo. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Wagenia #PeupleWagenia #Stanleyville

In August 1964, in the central African country known today as the Democratic Republic of Congo, a militant rebel group called the Simbas seized nearly 2,000 U.S. and European citizens, many of them missionaries, and held them hostage in Stanleyville, a city they had just taken from government soldiers. On November 24 of that year, Belgian and American military forces mounted a dramatic airborne mission to rescue the hostages and crush the Simba rebellion. Though the mission succeeded, dozens of hostages were killed by the rebels before they could be freed. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoCrisis #Stanleyville #SimbaRebellion

Until very late, European colonialism appears to have been highly legitimate and for good reasons. Millions of people moved closer to areas of more intensive colonial rule, sent their children to colonial schools and hospitals, went beyond the call of duty in positions in colonial governments, reported crimes to colonial police, migrated from non-colonized to colonized areas, fought for colonial armies, and participated in colonial political processes—all relatively voluntary acts. Indeed, the rapid spread and persistence of Western colonialism with very little force relative to the populations and geographies concerned is prima facie evidence of its acceptance by subject populations compared to the feasible alternatives. The “preservers,” “facilitators,” and “collaborators” of colonialism, as Abernethy shows, far outnumbered the “resisters,” at least until very late: “Imperial expansion was frequently the result not just of European push but also of indigenous pull.” In Borneo, the Sultan of Brunei installed an English traveler James Brooke, as the rajah of his chaotic province of Sarawak in 1841. Order and prosperity expanded to such an extent that even once a British protectorate was established in 1888, the Sultan preferred to leave it under Brooke family control until 1946. Sir Alan Burns, the governor of the Gold Coast during World War II, noted that “had the people of the Gold Coast wished to push us into the sea there was little to prevent them. But this was the time when the people came forward in their thousands, not with empty protestations of loyalty but with men to serve in the army . . . and with liberal gifts to war funds and war charities. This was curious conduct for people tired of British rule.” In most colonial areas, subject peoples either faced grave security threats from rival groups or they saw the benefits of being governed by a modernized and liberal state. Patrice Lumumba, who became an anti-colonial agitator only very late, praised Belgian colonial rule in his autobiography of 1962 for “restoring our human dignity and turning us into free, happy, vigorous, and civilized men.” Chinua Achebe’s many pro-colonial statements, meanwhile, have been virtually airbrushed from memory by anti-colonial ideology. The few scholars who take note of such evidence typically dismiss it as a form of false consciousness. The failure of anti-colonial critique to come to terms with the objective benefits and subjective legitimacy of colonialism points to a third and deeper failure: it was never intended to be “true” in the sense of being a scientific claim justified through shared standards of inquiry that was liable to falsification. The origins of anti-colonial thought were political and ideological. The purpose was not historical accuracy but contemporaneous advocacy. Today, activists associate “decolonization” (or “postcolonialism”) with all manner of radical social transformation, which unintentionally ties historic conclusions to present-day endeavors. Unmoored from historical fact, postcolonialism became what Williams called a metropolitan flaneur culture of attitude and performance whose recent achievements include an inquiry into the glories of sadomasochism among Third World women and a burgeoning literature on the horrors of colonialism under countries that never had colonies. This third failure of anti-colonial critique is perhaps most damaging. It is not just an obstacle to historical truth, which itself is a grave disservice. Even as a means of contemporary advocacy, it is self-wounding. For it essentially weaponizes the colonial past, as the gradually imploding postcolonial South African state’s persecution of Helen Zille shows. “What a meta-narrative of anti-colonial sentiment can render invisible are ways in which people made claims on new possibilities without deploying either anti- or pro-colonial idioms,” Englund writes in his study of colonial-era newspapers in Zambia. “To devote all scholarly attention to the question of how different actors during this period sought to end colonial rule is to succumb to a limiting meta-narrative of anti-colonialism, one that allows no conceptual space between colonial and anti-colonial agendas, and thereby keeps other possibilities inaccessible to the scholarly and moral imagination.” Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Follow Professor Gilley on Twitter: https://twitter.com/BruceDGilley Follow Charlie Kirk on Twitter: https://twitter.com/charliekirk11 #BruceGilley #CharlieKirk #BritishEmpire

Ali Lahrouchi ontsnapte in 2001 uit Marokko en kwam er nooit weer. Zijn oudere broer zat jarenlang gevangen en zijn jongste broer werd er in 2006 vermoord. In Nederland en België kreeg hij te maken met de lange arm van Rabat: de enorme greep van de Marokkaaanse inlichtingendiensten op Marokkanen in Europa. Hij schreef er een boek over: 'De ontworsteling', een ontluisterend boek over een nietsontziende belangenpolitiek, waarbij de islam als middel wordt ingezet, en talloze Europese hoge politici tot presidenten aan toe gekocht worden met geld, villa's en vrouwen, of juist bedreigd worden met aanslagen, zoals die in Madrid 2004. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Marokko #ArabischKolonialisme #IslamitischKolonialisme

De Afrikaanse aanwezigheid in Matonge is te danken aan Leopold II. “De koning mocht zijn Kongo Vrijstaat niet besturen vanuit het paleis, omdat het privébezit was. Dus liet hij begin twintigste eeuw achter het paleis een chalet bouwen. Het houten paviljoen aan de Brederodestraat staat er nog steeds.” In de omgeving vestigden zich allerlei koloniale verenigingen en banken. Het buurtje breidde zich uit richting Naamsepoort en verder. Vanaf de jaren 1950 ontstond daar volgens Arnaut ook een Afrikaans getint uitgaansleven, met nightclubs en jazzcafés. Na de Congolese onafhankelijkheid in 1960 kwamen er Afrikaanse studenten en diplomaten wonen. “Er gingen winkeltjes open, kortom er ontstond een hele Afrikaanse infrastructuur.” Tot die tijd had de wijk geen bijzondere naam. Dat verandert begin jaren zeventig. Arnaut: “Toen werd in Kinshasa de grote uitgaanswijk Renquin, genoemd naar een Belgische minister van Koloniën, omgedoopt tot Matonge. Dat gebeurde in het kader van het authenticité-beleid van president Mobutu. Matonge was de naam van een lokale plant.” Al heel snel sijpelde die naam door tot in Brussel. Bezoekers van de wijk begonnen het ook over Matonge te hebben. Het duurde nog tot na de verkiezingen van 2000 voor de naam ook door publieke instanties werd overgenomen, zegt Arnaut. “In de jaren negentig voerde de liberale Elsense burgemeester Yves de Jonghe d’Ardoye een nogal repressief beleid ten aanzien van de buurt en waren er geregeld spanningen. Dat had te maken met de veranderende populatie. Jarenlang trof je er vooral de Congolese elite. Maar in de jaren negentig, na de val van Mobutu, kwamen er vooral Afrikaanse asielzoekers, mensen die op zoek waren naar een beter leven.” Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Matonge #Brussel #CongoleesBelgië

Verscholen in de bossen van het Ter Kamerenbos ligt de hippodroom van Bosvoorde: ooit een megalomaan passieproject van koning Leopold II, nu in volle ombouw tot bruisend recreatiepark. De prachtig gerestaureerde gebouwen van de oude hippodroom laten gelukkig nog voldoende voer over voor nostalgici. Brussel is niet altijd even zorgvuldig omgesprongen met zijn erfgoed, maar dat kan niet gezegd worden van de hippodroom van Bosvoorde. Vandaag de dag kennen we de paardensport haast uitsluitend nog van de dames die met grote hoeden pronken op Waregem Koerse, maar de stijlvolle tribunes midden in Ter Kamerenbos herinneren eraan dat dit ooit het epicentrum van de Brusselse beau monde geweest is. Voor wie nog nooit een hippodroom van dichtbij heeft gezien: verwar het niet met een voetbalveld waar een atletiekpiste rond ligt. Een paardje in galop heeft natuurlijk een veel hogere snelheid dan een doorsnee Usain Bolt, en dus kunnen er langere afstanden afgelegd worden. De renbaan is gigantisch: vanuit de tribune moeten de paarden en hun jockeys slechts een stipje zijn geweest als ze zich aan de overzijde bevonden. Het is niet voor niets dat de groene ruimte in het midden van de baan vandaag de dag gebruikt wordt door een golfclub, met negen holes. Het pronkstuk van de site is ongetwijfeld de Koninklijke Loge. Die ligt in het hart van de hippodroom, in het midden van de grote tribune. “Van hieruit had je de beste plaats om de koers te volgen,” zegt Odile Debruyn. Zij heeft een geschiedkundige studie van de site gedaan. Zoals de naam al doet vermoeden, nam de koninklijke familie regelmatig plaats in deze loge. Vooral koning Leopold II was dol op de paardensport. Onder zijn bewind en op zijn initiatief werd de hippodroom gebouwd. “Leopold II had grote plannen met Brussel. Hij wilde er een metropool van maken die kon concurreren met Londen en Parijs,” vertelt Debruyn. Een grote renbaan moest die ambities kracht bijzetten. “Londen was op dat moment al de paardenrennenstad bij uitstek. De sport is daar immers uitgevonden, in het begin van de 17de eeuw. De koning trok grote ogen toen hij de grote infrastructuurwerken in Parijs zag. Daar bouwden ze grote boulevards, publieke parken, en… de hippodroom van Longchamp in Parijs, die nog altijd bestaat. Sindsdien droomde Leopold II van een hippodroom die bij de grandeur paste die hij aan Brussel wou geven.” In 1875 jaagde hij de bouw door het parlement, de grote en de kleine tribune werden tussen 1877 en 1878 gebouwd, en bij de officiële inhuldiging in 1880 was Leopold II aanwezig om het lintje door te knippen. De renbaan heet ‘de hippodroom van Bosvoorde’, maar eigenlijk ligt ze op het grondgebied van Ukkel. Daar is een goede uitleg voor, aldus Debruyn: “Dat komt omdat het station van Bosvoorde hier vlakbij ligt. Mensen konden dus met de trein komen en afstappen in Bosvoorde.” De hippodroom lokte veel mensen uit dezelfde omgeving. “De meeste bezoekers kwamen uit de Leopoldwijk. Dat was een nieuwe wijk in Brussel, die zich op specifiek type van de bevolking richtte: de aristocratie, hoge industriële bourgeoisie en zakenlieden. In Brussel-Luxemburg konden zij de trein nemen, die hen langs één van de eerste spoorlijnen in Brussel tot in Bosvoorde bracht.” Paardensport was dus vooral voor de gegoede burgers, toch in de hippodroom van Bosvoorde. Al konden diegenen met een minder goed gevulde portefeuille de wedstrijden ook tegen een lagere prijs volgen, vanop het grasperk in het midden. Later, in 1884, werd er in (laag-)Vorst nog een tweede hippodroom gebouwd. Die was vooral bedoeld voor de mensen uit de midden- en arbeidersklasse. Niet iedereen kwam met de trein. Dat resulteerde in nog een tweede spektakel, naast de paardenkoers zelf. “Gemotoriseerde auto’s bestonden toen nog niet. Vele rijke mensen verplaatsten zich met paard en koets. Overal langs de grote banen in Ter Kamerenbos en op de Louizalaan zat er een hoop mensen langs de kanten van de wegen om te bewonderen hoe de lokale beau monde in zijn koetsen terug de binnenstad inreed. Het was een feestelijk evenement op zichzelf,” aldus Debruyn. Leopold II was in 1887 trouwens ook de drijvende kracht achter de renbaan van Groenendaal, die in Hoeilaart gelegen was. De hippodroom van Bosvoorde was hem te klein geworden, en dus moest er een nieuwe baan komen, zonder scherpe bochten en groter dan de Wellingtonrenbaan in Oostende. Het is al langer bekend dat Leopold II een fascinatie had voor alles wat groots en imposant was – een beetje de Donald Trump uit de 19de eeuw, zeg maar. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #Hippodroom #Bosvoorde

12ème semaine du drame congolais. A Léopoldville, le colonel Mobutu convoque la presse et lui annonce qu’il prend le pouvoir. S’appuyant sur la majorité de l’armée, le colonel forme un gouvernement composé de techniciens et d’universitaires. Il dénonce aussi documents à l’appui, l’ingérence soviétique dans les affaires du Congo. Mais Patrice Lumumba est toujours là, enfermé dans sa résidence gardée par les troupes des Nations Unies. Les ambassadeurs de Tchécoslovaquie et d’ URSS ont reçu un ordre d’expulsion. Les documents confidentiels flambent. Camionnette transportant malles et valises « station wagon » pour le personnel. Le drapeau rouge à marteau et faucille d’or descend du mât. Entouré des attachés, l’ambassadeur soviétique à Léopoldville. Dans les rues de la capitale congolaise, la tension continue de régner. De petits groupes de manifestants de l’ABAKO, parti du Président Kasavubu, tentent de franchir un barrage dressé par les forces des Nations Unies. Les troupes de l’armée congolaise qui semble avoir gardé la situation en mains, essayent aussi de calmer les manifestants. Suivez sur Twitter : https://twitter.com/BasedCongo #CriseCongolaise #MobutuSeseSeko #Congo

Documentaire ethnographique de 1954 réalisé par Gérard De Boe. Les Mangbetu (Congo Belge) et la musique... C'est sûrement le peuple d'Afrique le plus porté sur la musique avec certainement la plus grande variété de danses et d'instruments de musique. Magnifique démonstration des rites ancestraux au son d'une musique si particulière. Sous le vocable Mangbetu, on a longtemps regroupé plusieurs ethnies proches d'un point de vue culturel et politique. Il s’agit de nombreux clans (Mangbetu, Mangbele, Makere, Mando, Medje, Mapoli, Mayogo, Malele, Popoi, Mabisanga etc) qu’il faudrait appeler peuple MAKERE, désignation générique indigène de ceux que les blancs nommaient Mangbetu. L’ensemble des ethnies MAKERE parle l’idiome commun mangbetu et constitue une population d’un million d’individus. Les indigènes du clan Mangbetu pure souche, représentent un groupe ethnique d’environ 40.000 personnes. Souvent controversée, l’origine de ces ethnies peut être déterminée par l’arbre linguistique: l’idiome mangbetu fait partie du groupe linguistique ’’soudanais central’’ (60 langues parlées par 20 millions de personnes), groupe appartenant à la famille linguistique ’’nilo-saharienne’’ (200 langues -26 millions d’habitants au total). Cette appartenance linguistique rattache les Mangbetu au Soudan. Malgré les inévitables brassages interethniques, les traits physiques plus fins, aractéristiques des nilo-soudanais, identifient aussi ce peuple et confortent cette thèse. Situé sur un haut plateau (altitude 800 à 1000 m) le pays Mangbetu se trouve à la lisière de la savane et de la grande forêt équatoriale. L’environnement détermine l’habitat: huttes rectangulaires ou circulaires en lisière de forêt. Les Mangbetu ne sont pas attachés à leur terre. Parfois une famille unique constitue un village; celui-ci n’est pas durable, et peut être abandonné à la mort du chef par exemple, ou lorsque les ressources de proximité diminuent. Les chefferies font exception et la polygamie entretient l’existence de villages importants. L’espérance de vie avoisinait les cinquante ans en moyenne. Les Mangbetu se révélèrent d’excellents forgerons, potiers, sculpteurs et vanniers. Célèbre pour son réalisme, l'art Mangbetu fut développé par les chefs des clans. Les célébrations étaient l’occasion d’exhiber les objets de luxe. Les figures en bois dévoilent probablement des portraits héréditaires (figures anthropomorphes reconnaissables par l'élongation de la tête). L’organisation sociale était similaire aux autres tribus de la forêt: chasse et pêche réservées aux hommes, les femmes chargées des cultures ; toutefois, à la différence d'autres peuples du Soudan, seuls les hommes Mangbetu étaient autorisés à traire le bétail constitué de chèvres. La providentielle banane se consommait crue, grillée, bouillie ou frite dans l’huile de palme. Ses fibres s’utilisaient pour l’élaboration de cordages, les feuilles entraient dans la préparation de teintures et se transformaient en enveloppes. Le manioc, véritable ’pomme de terre de l’indigène’’, fut importé d’Amérique. Il suivit le chemin inverse des esclavagistes et sa culture ne débuta dans le Haut-Uele que vers 1880. Suivre sur Twitter: https://Twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #Mangbetu #CinemaColonial

Luc Ogier, secrétaire du riche baron Van der Malen, est fiancé à la jolie Linke. Les deux jeunes gens se réjouissent de leur mariage prochain. Malheureusement pour eux, le vol d'un précieux bijou se produit dans la demeure Van der Malen et Luc est accusé, à tort, du forfait. Rejeté par tous, le jeune homme, écœuré, décide de prendre ses distances. Sur une affiche du port d'Anvers, son attention est retenue par une affichette de l'explorateur Santher, qui recherche un accompagnateur pour son expédition au Congo. Il se présente et est embauché.. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #CinemaColonial #FilmColoniale

La Belgique en marche. L'industrie wallonne prospère mais le sort des ouvriers est abominable ; l'urbanisation progresse et Léopold II crée l'État indépendant du Congo. Parallèlement, la démocratie évolue : suffrage universel tempéré par le vote plural, émergence du "pilier socialiste", naissance d'une "conscience Flamande". Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #LeopoldII #Leopold2 #documentaire

The Royal Palace of Brussels is the King’s administrative residence and main workplace, where he works daily with his staff. In his office at the Brussels palace, the King receives the representatives of political institutions, foreign guests (heads of state, ambassadors) and other guests. In addition to the office of the King and of the Queen, the Royal Palace plays host to the services of the King’s Household: the King’s Cabinet, the General Secretariat, the Civil List, the Military Household, the Protocol and the Queen’s Secretariat. The other members of the Royal Family also have an office at the Brussels Palace, where their staff work. The Palace comprises also prestige reception rooms where various activities of the King and the Royal Family are organised (work meetings and roundtables, receptions, concerts, lunches, etc.).

Bruce Gilley joins Douglas Murray on this episode to discuss one of the biggest criticisms of the west – Colonialism. From antiquity to modernity, the two give an in-depth examination of the practice. Should Colonialism stay cancelled? Watch full Episode here: https://www.youtube.com/watch?v=z0HJV5BE294

La maison de formation des Sœurs Dominicaines de Ste Catherine de Sienne compte une cinquantaine de religieuses, toutes congolaises. Situé à Niangara sur le fleuve Uele, le bâtiment vit au rythme de la congrégation: entretien du poulailler, labeur dans les champs, tâches ménagères et gestion bureautique. Les sœurs s'essaient au football, en guise de détente. Certaines enseignent dans les écoles des environs et donnent des conseils pratiques aux mères congolaises. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #CinemaColonial #FilmColoniale

The subjective legitimacy approach asks whether the people subject to colonialism treated it, through their beliefs and actions, as rightful. As Hechter showed, alien rule has often been legitimate in world history because it has provided better governance than the indigenous alternative. Yet anti-colonial critics simply assert that colonialism was, in Hopkins’s words, “a foreign imposition lacking popular legitimacy.” Until very late, European colonialism appears to have been highly legitimate and for good reasons. Millions of people moved closer to areas of more intensive colonial rule, sent their children to colonial schools and hospitals, went beyond the call of duty in positions in colonial governments, reported crimes to colonial police, migrated from non-colonized to colonized areas, fought for colonial armies, and participated in colonial political processes—all relatively voluntary acts. Indeed, the rapid spread and persistence of Western colonialism with very little force relative to the populations and geographies concerned is prima facie evidence of its acceptance by subject populations compared to the feasible alternatives. The “preservers,” “facilitators,” and “collaborators” of colonialism, as Abernethy shows, far outnumbered the “resisters,” at least until very late: “Imperial expansion was frequently the result not just of European push but also of indigenous pull." In Borneo, the Sultan of Brunei installed an English traveler James Brooke, as the rajah of his chaotic province of Sarawak in 1841. Order and prosperity expanded to such an extent that even once a British protectorate was established in 1888, the Sultan preferred to leave it under Brooke family control until 1946. Sir Alan Burns, the governor of the Gold Coast during World War II, noted that “had the people of the Gold Coast wished to push us into the sea there was little to prevent them. But this was the time when the people came forward in their thousands, not with empty protestations of loyalty but with men to serve in the army... and with liberal gifts to war funds and war charities. This was curious conduct for people tired of British rule.” In most colonial areas, subject peoples either faced grave security threats from rival groups or they saw the benefits of being governed by a modernized and liberal state. Patrice Lumumba, who became an anti-colonial agitator only very late, praised Belgian colonial rule in his autobiography of 1962 for “restoring our human dignity and turning us into free, happy, vigorous, and civilized men.” Chinua Achebe’s many pro-colonial statements, meanwhile, have been virtually airbrushed from memory by anti-colonial ideology. The few scholars who take note of such evidence typically dismiss it as a form of false consciousness. The failure of anti-colonial critique to come to terms with the objective benefits and subjective legitimacy of colonialism points to a third and deeper failure: it was never intended to be “true” in the sense of being a scientific claim justified through shared standards of inquiry that was liable to falsification. The origins of anti-colonial thought were political and ideological. The purpose was not historical accuracy but contemporaneous advocacy. Today, activists associate “decolonization” (or “postcolonialism”) with all manner of radical social transformation, which unintentionally ties historic conclusions to present-day endeavors. Unmoored from historical fact, postcolonialism became what Williams called a metropolitan flaneur culture of attitude and performance whose recent achievements include an inquiry into the glories of sadomasochism among Third World women and a burgeoning literature on the horrors of colonialism under countries that never had colonies. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo Follow Professor Gilley on Twitter: https://twitter.com/BruceDGilley Follow TRIGGERnometry on Twitter: https://twitter.com/triggerpod #BruceGilley #Racism #colonialism

The Second Congo War began in the Democratic Republic of the Congo in August 1998, little more than a year after the First Congo War, and involved some of the same issues. The war officially ended in July 2003, when the Transitional Government of the Democratic Republic of the Congo took power. Although a peace agreement was signed in 2002, violence has continued in many regions of the country, especially in the east. Hostilities have continued since the ongoing Lord's Resistance Army insurgency, and the Kivu and Ituri conflicts. Nine African countries and around twenty-five armed groups became involved in the war.

Het zijn de goede en rustige jaren van de missie. Congo is dan nog een Belgische kolonie, waar met strakke hand de rust en orde wordt gehandhaafd. De Belgische autoriteiten leggen de missionarissen geen strobreed in de weg. Maar in 1960 verandert alles. Het land maakt zich los van België en wordt onafhankelijk. Het onafhankelijke Congo kent veel problemen. De nieuwe machthebbers komen hun beloftes niet na. Wanneer de jonge Udense pater Jan Verhoeven in 1963 naar dat land vertrekt is, zijn vader daar helemaal niet blij mee. Zijn zuster Mariet van Rooij-Verhoeven: "Hij was bezorgd. Hij wist dat het politiek daar niet zo lekker zat." In 1964 ontstaan in het hele land opstanden tegen het centrale gezag. De rebellen worden gesteund door het communistische Rusland en China. De rebellen in het noordoosten van Congo noemen zich Simba, wat leeuw betekent. Een woord dat kracht moet uitstralen en angst aanjaagt. De rebellen zijn veelal jonge jongens die ontevreden zijn met de sociale toestand in hun land na de onafhankelijkheid. Ze worden opgezweept door de opruiende toespraken van hun leiders die handig gebruik maken van het hardnekkige bijgeloof van de bevolking. Beschermingsrituelen geven de rebellen, die met alcohol en drugs in een roes worden gehouden, het gevoel dat ze onoverwinnelijk zijn. Onkwetsbaar voor vijandelijke kogels. In het hele land gijzelen de rebellen missionarissen en andere blanken om hun eisen kracht bij te zetten. Het is 20 Augustus 1964 als een vrachtwagen met opstandelingen de missiepost van pater Frans Waldram binnenrijdt: "Ze schreeuwden en brulden. Wij moesten allemaal naar buiten en onze kamers werden doorzocht op communicatiemiddelen. Ze dreigden met geweren." Alle paters, broeders en zusters die zich op de verschillende missieposten in het gebied bevinden worden door de rebellen naar de stad Bondo gedreven. Het is het begin van een maandenlange gijzeling. Pater Waldram: "Het zijn negen bange maanden geweest, ook in de maanden dat we goed werden behandeld. Er was vooral die grote onzekerheid: hoe gaat dit aflopen?" De missionarissen moeten van de rebellen aanwezig zijn bij zogenaamde volkstribunalen. Zuster Mien: "Wij moesten ook voor dat tribunaal komen. De mensen waar de rebellen iets tegen hadden zouden direct afgemaakt worden. Er werd aan de bevolking gevraagd: Is die zuster een goede? Heeft zij iets gedaan wat slecht voor u is? Anders gaan we haar direct doodschieten. Iedereen werd gevraagd of wij mochten blijven leven." De zusters en paters mogen blijven leven. Andere vermeende vijanden van de rebellen worden voor de ogen van de missionarissen geëxecuteerd. Zuster Mien: "Bij de eerste terechtstelling was de vader van één van de zwarte zusters. Hij werd beschuldigd van van alles en nog wat. Wij moesten er allemaal bijstaan, het hele dorp moest komen. En wanneer er iemand viel, dan moesten we allemaal zwaaien. Dan was er weer een vijand minder. Er zijn er die dag op die manier vijf afgemaakt." Ook de jonge pater Jan Verhoeven is aanwezig en schrijft in zijn dagboek: "Ik had nog nooit eerder mensen zien doodschieten en zeker niet zo. Ze worden doorzeefd. Ze stuiptrekken even en liggen dan stil in het gras." Er volgen vele huiszoekingen. Na de vondst van een Belgische vlag, worden de paters voor één nacht in de gevangenis opgesloten. Van het eigenlijke missiewerk komt niets meer terecht. Het seminarie en de school in Bondo worden door de rebellen gesloten. Pater Waldram: "Mishandeld zijn we gelukkig nooit. Maar we waren ontzettend bang." Het leger van Congo probeert de opstand de kop in te drukken en trekt samen met buitenlandse huurlingen op tegen de rebellen. Maar de operatie verloopt traag. Wanneer de rebellen dreigen alle blanken in het door hen gecontroleerde gebied, om te brengen organiseert de Belgische regering met hulp van de Amerikanen een bevrijdingsactie in de regionale hoofdstad Stanleystad. Alhoewel er ook veel Nederlandse missionarissen in het gebied zijn, laat de Nederlandse regering de bevrijdingsactie over aan de Belgen en doet verder niets. Ondanks hun gruwelijke ervaringen gaan pater Waldram en zuster Mien terug naar Congo. Pater Waldram vertrekt in 1967 en gaat werken op de missiepost van een van de vermoorde paters, zijn heeroom Filip Waldram. Hij blijft er twintig jaar. Ook Zuster Mien heeft heimwee naar Congo. Zij gaat in 1972 terug en werkt er tweeëntwintig jaar in de leprazorg. Ze spreekt nooit meer met de mensen in Buta over de moord op de missionarissen. Ze wil niet weten wat er precies is gebeurd, omdat het te gruwelijk is. Bovendien wil ze de mensen daar niet in verlegenheid brengen: “Zij voelen zich schuldig om wat er daar is gebeurd. Waarom zou ik haten? Ik hou van die mensen. Als het kon ging ik terug. Het is een mooi volk”. Meer details: https://anderetijden.nl/aflevering/380/Moord-op-missionarissen Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #SimbaOpstand #missionarissen #BelgischCongo

Documentaire over de Koloniale goudwinning in het Aruwimi River-gebied. Het eerste deel van de film toont de verschillende stadia van deze exploitatie: prospectie in rivieren en rotsen, boren, chemische analyse van monsters, wassen, analyse van het goudgehalte van ertsen, winning en verwerking van ertsen, de ontwikkeling van kanalen voor de transport van water, en tot slot het sorteren en smelten van blokken. Het tweede deel is gewijd aan sociale voorzieningen: er worden nieuwe dorpen gebouwd in de buurt van de mijnen voor zwarte arbeiders, er wordt voedsel verstrekt en er wordt gezondheidszorg verleend. Voor het blanke personeel werden villa's gebouwd. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #KolonialeMijnbouw #Aruwimi rivier #BelgischCongo

Produced in 1966 by the John Birch Society, this educational film uses stories and news footage to document the methods of communist revolutionaries in Asia, Africa and America. It then exposes the civil rights movement and denounces the urban unrest of the 1960s. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #documentary #civilrightsmovement #decolonization