Belgian Congo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 12: Bijzondere commissie "Congo" (Mercator): Lokale initiatieven inzake dekolonisatie - Hoorzitting. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 01: Mogelijke oprichting van een commissie "Congo-Vrijstaat" - Bespreking. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 02: Bijzondere commissie "Congo" : Regeling + Gedachtewisseling met de experten. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 03: Bijzondere commissie "Congo" (Erasmus). Voorstelling archieven en gedachtewisseling. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 04: Bijzondere commissie Congo (Mercator). Verslag, toelichting en gedachetwisseling. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

De Bijzondere Parlementaire Commissie Koloniaal Verleden, kortweg Congocommissie, ook bekend als de Schaamtecommissie of Black Lives Matter-commissie, werd opgericht onder druk van gewelddadige protesten van Black lives Matter, en werd belast met het onderzoeken van de Onafhankelijke Congostaat en het Belgische koloniale verleden in Congo, Rwanda en Burundi, de impact ervan en de gevolgen die eraan moesten worden gegeven. De commissie werd uiteindelijk een schouwspel van demagogie en zelfhaat en staat tot op heden bekend als een van de grootste schandalen uit de Belgische parlementaire geschiedenis. Deel 05: Bijzondere commissie "Congo" (Erasmus) : Regeling van de werkzaamheden + Hoorzitting diaspora. Volg via Twitter: https://twitter.com/BasedCongo

Quelques mois avant l’indépendance de leur pays, trois Congolais résidant en Belgique livrent un témoignage révélateur du désir et de la volonté de tout un peuple: donner à ses enfants une formation professionnelle et intellectuelle pour qu'ils traitent, sur pied d’égalité, avec les Européens. A travers leurs propos, le séminaire se dessine comme un point de passage obligé, dans l'itinéraire scolaire, pour accéder aux études supérieures. Interviews du Mawani de la tribu des Bayeke dans le territoire de Jadotville, d’un journaliste et d’un universitaire. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #ndépendance #bruxelles

In het jaar 1997 ontvouwde zich een dramatisch hoofdstuk in de Congolese geschiedenis - de eerste Congolese burgeroorlog, ook wel bekend als de Eerste Congo-oorlog. Dit conflict, doordrenkt van politieke intriges en gewapende confrontaties, zou het langdurige bewind van president Mobutu Sese Seko ten val brengen en de deuren openen naar een nieuwe horizon, zij het met nieuwe uitdagingen. Het zaad van ontevredenheid tegen het regime van Mobutu had zich over de jaren heen genesteld, en tegen 1997 was het uitgegroeid tot een vurige opstand onder leiding van Laurent-Désiré Kabila. De rebellenbeweging, een cocktail van binnenlandse aspiraties en regionale belangen, ontketende een kettingreactie die de fundamenten van het Congolese politieke landschap deed schudden. De opmars van Kabila's troepen werd gevoed door een complex samenspel van steun, zowel binnen als buiten de landsgrenzen. Buurlanden zoals Rwanda en Oeganda stonden aan zijn zijde, en met hun hulp wist hij snel terrein te winnen. Het pad naar de hoofdstad Kinshasa was geplaveid met militaire strategieën en diplomatieke manoeuvres. Op een gedenkwaardige dag in mei 1997 viel Kinshasa in handen van Kabila, waarmee een episch tijdperk ten einde kwam. Het lange bewind van Mobutu Sese Seko, gekenmerkt door autoritaire heerschappij en een persoonlijk imperium, stortte ineen als een kaartenhuis. Kabila stond op als de nieuwe architect van Congo's lot en verkondigde de oprichting van de Democratische Republiek Congo. Hoewel deze gebeurtenissen hoop en optimisme met zich meebrachten, werden ze al snel geconfronteerd met de realiteit van complexe uitdagingen. De beloofde hervormingen en nieuwe koers van het land zouden in de jaren die volgden op de proef worden gesteld, en de kiemen van verdere instabiliteit werden onbedoeld gezaaid.

Het jaar 1996 staat gegrift in de annalen van de Democratische Republiek Congo als het ontstekingspunt van een lang smeulend conflict dat zich als een lopend vuur door de regio van Centraal-Afrika verspreidde. Wat later de Eerste Congo-oorlog zou worden genoemd, of de Grote Oost-Afrikaanse Oorlog, onthulde de complexe webben van onrust, politieke rivaliteit en regionale belangen die de Congolese geschiedenis zouden markeren. Diep ingebed in de aanloop naar deze oorlog was de nasleep van de Rwandese Genocide in 1994. In de nasleep van deze gruwelijke gebeurtenis zochten Hutu-extremisten, daders van het bloedbad op Tutsi's en gematigde Hutu's, een toevluchtsoord in het oosten van Congo. Dit gebied, destijds Zaïre genoemd, werd het epicentrum van onrust en chaos, een broeinest van onstabiliteit. Tegelijkertijd stonden ook de etnische en politieke spanningen in Oost-Congo op scherp, met verschillende gemeenschappen en rebellenbewegingen die elkaar in de haren vlogen. De regio was een kruitvat van concurrerende belangen en rivaliteit, waarbij externe spelers zoals Rwanda en Oeganda hun stempel op de situatie drukten. Het conflict barstte in alle hevigheid los toen het Rwandees Patriottisch Front (RPF), de regering van Rwanda, besloot om Hutu-milities in Oost-Congo aan te pakken en te ontwapenen. Wat begon als een lokaal conflict, explodeerde tot een verwarrende chaos waarin rebellen, milities en buitenlandse troepen in een onoverzichtelijk slagveld verstrengeld raakten. De kaart van Congo veranderde in een lappendeken van strijdende facties, elk met hun eigen agenda en aspiraties. Het conflict werd een caleidoscoop van allianties en tegenstellingen, waarbij nationale grenzen vervaagden en regionale geschillen de boventoon voerden.

Het jaar 1994 betekende niet alleen de schokgolf van de Rwandese genocide, maar markeerde ook het begin van een gelaagd drama dat de kiem legde voor wat later de Eerste Congo-oorlog zou worden genoemd. Deze conflictuele episode, soms ook de Grote Oost-Afrikaanse Oorlog genoemd, vond plaats in het decor van regionale rivaliteit, etnische spanningen en fragiele politieke evenwichten in Centraal Afrika. De aanloop naar de Eerste Congo-oorlog was als een labyrint van interconnecties, nauw verweven met de naweeën van de genocide in Rwanda. Hutu-extremisten, de beulen achter de massamoord op Tutsi's en gematigde Hutu's, zochten hun heil in het oosten van Congo, destijds bekend als Zaïre. Onder hun beschutting en begeleiding werd daar een nieuw front van instabiliteit geopend. Terzelfder tijd borrelden al sluimerende spanningen tussen diverse etnische #gemeenschappen in Oost-Congo op, en vuurden rivaliserende buurlanden hun proxy-milities aan. De regio werd een broeikas van complexiteit, waar grenzen tussen rebellen, lokale gewapende groeperingen en buitenlandse invloeden vervaagden. De vonk die de lont ontvlamde, ontstond toen de Rwandese regering, aangevoerd door het Rwandees Patriottisch Front (RPF), een poging waagde om Hutu-milities in het oosten van Congo te ontmantelen. Wat begon als een schijnbaar lokale operatie, mondde uit in een gewelddadig conflict waarbij een veelheid aan rebellen- en militiesgroepen betrokken raakte, gesteund door verschillende buurlanden. De Eerste Congo-oorlog, die van 1996 tot 1997 woedde, luidde uiteindelijk het einde in van het regime van Mobutu Sese Seko, dat decennialang had geregeerd. Uit die as rees Laurent-Désiré Kabila op, die het land omdoopte tot de Democratische Republiek Congo. De gebeurtenissen van 1994 en de jaren erna schoven de gordijnen open van diepgewortelde spanningen, politieke wankelmoedigheid en regionale rivaliteiten in Centraal-Afrika. Ze stelden het toneel voor een turbulente periode van conflicten die de regio en Congolese samenleving in de daaropvolgende jaren in hun greep zouden houden.

Tijdens zijn regime was de Zaïrese president Mobutu Sese Seko een van de rijkste mensen ter wereld. Naast een aantal flinke bankrekeningen mocht de Zaïrese president zich de eigenaar noemen van een groot aantal kastelen en landgoederen in Europa en Afrika. Volgens sommige schattingen bezat Mobutu 4 miljard tot 6 miljard dollar. Dat geld zou op verschillende bankrekeningen hebben gestaan, voornamelijk in Zwitserland, maar ook in België. De omvang van Mobutu's vermogen zou volgens experts op bepaalde momenten zelfs groter zijn geweest dan de staatsschuld van toemalig Zaïre. (Verslag door Peter Verlinden.)

In de vroege jaren 1990 ontvouwde zich een boeiende politieke krachtmeting in het hart van Zaïre (nu de Democratische Republiek Congo), toen Étienne Tshisekedi, een invloedrijke oppositiefiguur, botste met de onverzettelijke Mobutu Sese Seko, de langzittende president van het land. Deze periode schreef een cruciaal hoofdstuk in de politieke geschiedenis van het land, gekenmerkt door politieke onrust en een toenemende roep om democratische hervormingen. Voorop stond Étienne Tshisekedi, een charismatische oppositieleider en fervent pleitbezorger van democratische waarden. Zijn vastberadenheid om zich te verzetten tegen de autoritaire heerschappij van Mobutu plaatste hem in de voorhoede van kritiek op het regime. Tshisekedi's luide roep om politieke vrijheden, mensenrechten en transparante verkiezingen vond weerklank bij een bevolking die snakte naar verandering. Dit bracht hem in directe confrontatie met Mobutu's ijzeren greep. Gedurende ruim twee decennia voerde Mobutu een regime met ijzeren vuist, gekenmerkt door het onderdrukken van politieke tegenstand en een gecentraliseerde macht. Naarmate Tshisekedi's oproep tot democratische hervorming luider weerklonk, raakten hun verhalen onvermijdelijk met elkaar verweven en ontstond er een politieke impasse die de aandacht van het hele land trok. Hun politieke confrontatie bereikte zijn hoogtepunt in de vroege jaren 1990, met openbare demonstraties, protesten en smeulende politieke spanningen. Tshisekedi's gepassioneerde inspanningen om politieke hervormingen te stimuleren en te pleiten voor eerlijke verkiezingen leidden tot gespannen confrontaties met de regeringsmachten, wat resulteerde in een voortdurende patstelling die het hele land in de greep hield. Ondanks dat Tshisekedi aanzienlijke volkssteun verwierf en internationale erkenning kreeg voor zijn onwrikbare toewijding aan democratische idealen, slaagde hij er niet in Mobutu van de macht te verdrijven. Ondanks de groeiende druk van zowel binnenlandse als internationale hoeken, wist Mobutu zijn stevige greep op de regering en het politieke landschap te behouden.

In the summer of 1994, amidst the smoldering ruins of the Rwandan genocide, Prince Laurent of Belgium crossed the border into East Zaire, a region then ravaged by a complex humanitarian crisis. His visit to this battered landscape was steeped in significance, an attempt to offer a reassuring pat on the back to aid workers persevering there and to shine a hard-won spotlight on the dire conditions on the ground. The year 1994 had cast a shadow over the region, with Rwanda serving as the backdrop to a bloodbath that jolted the international community. The aftermath of the genocide set in motion a wave of refugees, a mix of victims and Hutu extremists entangled in the darkness of their deeds. Their journey led them to East Zaire, where camps swelled with desperate souls, and the earth trembled under the weight of deprivation and conflict. Prince Laurent's visit to these lands of shadows and need wasn't a mere cosmetic display. It was a tangible gesture of solidarity with aid workers and organizations risking their lives to bring a glimmer of hope to a grim reality. It was a signal, an international alarm bell ringing to remind the world that humanity bears a responsibility for its fellow beings, regardless of distance. Yet, in the realm of international relations, solidarity often comes with political shadows. Prince Laurent's visit stirred debates. Some perceived political maneuvers in his presence, while others saw it as a powerful gesture of compassion. This highlighted the delicate balance between humanitarian care and geopolitical considerations, a subtle game where good intentions can sometimes be complicated by intricate realities. As Prince Laurent left his footprints in the dusty landscape of East Zaire, he brought not only hope to those braving despair but also underscored the necessity of humanity, of extending a helping hand amidst chaos. The controversy and critique surrounding his visit underscore the weighty burden of such missions in a world where politics and humanitarian efforts are inherently intertwined.

In de herfst van 1988 ontvouwde zich een diplomatieke wervelwind die de betrekkingen tussen België en Zaïre op hun grondvesten deed schudden. Het conflict dat ontstond, overschaduwde de internationale bühne en markeerde een pittig hoofdstuk in de relatie tussen deze twee landen. De redenen voor deze confrontatie? Een mengelmoes van financiële strubbelingen en een gekrenkte nationale trots. Zaïre, onder het bewind van president Mobutu Sese Seko, werd alom bekritiseerd omwille van mensenrechtenschendingen en een gebrek aan democratie. Maar de vonk die het vuur van dit conflict aanwakkerde, ontstond in het financiële domein. De beladen discussie draaide om het Zaïrese schuldendossier en de twist over het koloniale geschillendossier uit 1965. Het vuur van onenigheid laaide hoog op in januari 1989. Zaïre voerde stevige maatregelen door, zoals het schrappen van vluchten en het verleggen van de zetel van Air Zaïre, als teken van verzet. Het vriendschapsverdrag tussen België en Zaïre werd in de prullenmand gegooid, samen met het samenwerkingsakkoord van 1976. Zaïre stopte zelfs met het afbetalen van schulden aan België en drong aan op heropening van het omstreden koloniale dossier. België zond Leo Tindemans naar de onderhandelingstafel om te bemiddelen, maar de resultaten waren mager. In plaats van een ontspannen sfeer, suggereerde de partij van Mobutu zelfs om de diplomatieke banden met België te verbreken. Het was de Marokkaanse koning Hassan II die zich als bemiddelaar wierp om het ijs te breken. De maanden die volgden, waren gevuld met ontmoetingen en pogingen om een uitweg te vinden. Uiteindelijk, op een zomerse dag in juli 1989, zag een akkoord het daglicht in Parijs. Het schuldendossier werd als een puzzel gelegd: de Zaïrese schuld aan België werd afgeschreven, terwijl een derde van de handelsschuld werd kwijtgescholden. De overgebleven afbetalingen zouden worden geïnvesteerd in lokale ontwikkelingsprojecten. Het protocol dat dit akkoord bekrachtigde, werd ondertekend in het majestueuze Marokkaanse Rabat, met Mobutu, de Belgische premier Wilfried Martens en koning Hassan II als protagonisten. Voor Zaïre werd dit akkoord gezien als een herwonnen waardigheid en een stap naar herstel van normale relaties. Maar zoete overeenkomsten komen vaak met een bittere nasmaak. De economische toll van dit akkoord was aanzienlijk, aangezien Belgische economen berekenden dat het land niet alleen de kwijtgescholden schulden, maar ook verloren rente ter waarde van miljarden franken zou moeten incasseren. Hoewel 1989 even een adem van normalisering leek te brengen, werd die korte adempauze snel gevolgd door nieuwe onrust. De aankondiging van democratische hervormingen in Zaïre, opgevolgd door gewelddadige onderdrukking van studentenprotesten, zorgden ervoor dat de diplomatieke banden een jaar later weer werden verbroken. Het Belgisch-Zaïrese conflict van 1988-1989 is een gedenkwaardige episode die ons herinnert aan de delicate dans van diplomatie, financiën en nationale eer. Het illustreert hoe in de wereld van internationale betrekkingen, zelfs schijnbaar technische dossiers verstrengeld raken met complexe politieke en morele vraagstukken.

In 1992 sloot Hecq Congo, een iconische winkel die decennialang koloniale outfits en uitrusting aanbood aan Belgische kolonisten en ontdekkingsreizigers. De winkel was gelegen aan de beroemde Rue des Colonies in Brussel, die vanaf 1903 werd aangelegd ter ere van de opkomende koloniale interesse van die tijd. Ooit gehuld in een aura van avontuur en nostalgie, voorzag Hecq Congo generaties Belgen van kleding en uitrusting die synoniem waren geworden met de koloniale periode. Van ruime bermuda's en hoge crèmekleurige sokken tot de iconische Stanley en Livingstone-stijl helmen, de winkel fungeerde als een tijdcapsule voor degenen die verlangden naar de mode van vervlogen dagen. De Rue des Colonies zelf, oorspronkelijk genaamd "Rue des Colonies" en later "Impasse des Colonies", weerspiegelde de trend van die tijd toen de koloniale interesse hoogtij vierde. Deze straat en de bijbehorende winkel belichaamden een periode van koloniaal erfgoed en weerspiegelden het verleden van Belgische betrokkenheid in de koloniale wereld.

Op 25 augustus 1989 ontmoetten de Zairiaanse president Mobutu Sese Seko en de waarnemend president van Zuid-Afrika, Frederik W. De Klerk, elkaar in Goma, Zaire. Ze hielden bijna drie uur lang besprekingen om de wankelende wapenstilstand in de 14-jarige burgeroorlog in Angola te redden en onduidelijke afspraken te verduidelijken die waren overgebleven na een vredesakkoord tussen rebellenleider Jonas Savimbi en de Angolese president Jose Eduardo dos Santos op 22 juni 1989. In een gezamenlijke verklaring benadrukten de leiders de delicate situatie en kwamen ze overeen om een gemeenschappelijke diplomatieke strategie te volgen tijdens deze kritieke fase in Angola. Hoewel de details van hun gesprekken niet werden onthuld, gaven ze aan dat ze van plan waren om diplomatieke contacten voort te zetten. Deze bijeenkomst was van belang omdat de uitkomst invloed kon hebben op de terugtrekking van Cubaanse troepen uit Angola. Het vredesakkoord tussen Savimbi's troepen (gesteund door Zuid-Afrika en de Verenigde Staten) en de Angolese regering was cruciaal voor de regionale stabiliteit, aangezien het verbonden was met het door de VS bemiddelde vredesakkoord voor VN-toezicht op verkiezingen in Namibië en de terugtrekking van Cubaanse troepen uit Angola. Savimbi's beslissing om het staakt-het-vuren op te heffen en het vechten te hervatten, was deels te wijten aan een #misverstand over zijn status tijdens het vredesproces. Er was een verschil tussen zijn interpretatie van het Gbadolite staakt-het-vuren akkoord en de interpretatie die naar voren werd gebracht door de Zambiaanse president Kenneth Kaunda. De Klerk en Mobutu probeerden deze verschillen aan te pakken en compromissen aan te moedigen om te voorkomen dat de vijandelijkheden zouden worden hervat.

De geschiedenis van Sabena was een reis van ontwikkeling en verandering, geweven in de complexe relatie tussen België en Belgisch-Congo. In deze periode groeide Sabena uit van een bescheiden begin tot een internationale speler in de luchtvaartindustrie. In 1923 werd Sabena opgericht als de Société Anonyme Belge d'Exploitation de la Navigation Aérienne, en het begon met bescheiden activiteiten. Onder het bewind van Koning Albert I, die van 1909 tot 1934 regeerde, werd de luchtvaartmaatschappij gesteund en aangemoedigd, wat haar in staat stelde te groeien en zich te ontwikkelen. Deze periode van koninklijke interesse in technologische vooruitgang droeg bij aan Sabena's vermogen om internationale vluchten te introduceren, waaronder die naar Belgisch-Congo. Een hoogtepunt in Sabena's vroege geschiedenis kwam in 1925 met de historische vlucht van Edmond Thieffry. Zijn gewaagde reis anaf het vliegveld van Haren, de toenmalige luchthaven van Brussel naar Leopoldstad in Congo, in een Handley Page W8f,-vliegtuig trok wereldwijd de aandacht en benadrukte de potentie van luchtvaart voor het verbinden van afgelegen gebieden. Deze vlucht versterkte Sabena's betrokkenheid bij Congo en legde de basis voor verdere ontwikkelingen. De technologische vooruitgang, gekenmerkt door vliegtuigen zoals de Fokker F.VII en de Douglas DC-3, verbeterde niet alleen de efficiëntie van reizen, maar versterkte ook de wederzijdse afhankelijkheid tussen België en Congo. Deze luchtverbindingen fungeerden als levenslijn, die economische, politieke en culturele banden versterkte in een tijd van groeiende globalisering. Na de Tweede Wereldoorlog, die haar eigen uitdagingen bracht, hervond Sabena haar positie en bleef ze haar rol vervullen. De oprichting van Sobelair en haar focus op binnenlandse en regionale vluchten versterkten de interne connectiviteit van Congo en droegen daardoor erg bij aan de ontwikkeling van het land. De jaren 1960 brachten echter een keerpunt met de Congocrisis, een tijd van politieke onrust en verandering in Congo. In deze turbulente periode stond Sabena voor ongekende uitdagingen, maar haar betrokkenheid bleef bestaan. Bovendien speelde Sabena een cruciale rol bij het evacueren van Belgische vluchtelingen uit Congo. Talloze vluchten werden ingezet om burgers in nood te repatriëren naar België, en deze humanitaire inspanningen getuigden van de vastberadenheid van Sabena om haar rol als verbinder te blijven vervullen, zelfs te midden van crisis. De geschiedenis van Sabena is een aangrijpend verhaal van luchtvaart en verandering, geweven in de stof van de koloniale geschiedenis. Als een luchtbrug tussen België en Congo symboliseerde Sabena meer dan alleen een vervoermiddel; het belichaamde de diepgaande banden tussen twee gebieden, overbrugd door technologische vooruitgang, politieke verschuivingen en menselijke veerkracht. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #BelgischCongo #Sabena #BelgischeLuchtvaart

Het Verdinaso (Verbond van Dietsche Nationaalsolidaristen) werd opgericht in oktober 1931 door Joris Van Severen als reactie op de onmacht van de Vlaamse beweging. De oorspronkelijke doelstelling was het streven naar de eenmaking van Nederland, Vlaanderen en Frans-Vlaanderen, en het volledig hervormen van de staat en de maatschappij. In 1934 veranderde de visie van de beweging, en ze richtten zich op het samengaan van Nederland met heel België en Luxemburg in een bourgondisch rijk: het "Dietsche Rijk der Nederlanden". Van Severen beroepte zich hierbij op het volksnationalisme en streefde naar een anti-parlementaire en anti-democratische aanpak om solidariteit tussen klassen te bevorderen via een corporatief systeem. Hiermee brak hij met het traditionele Vlaams-nationalisme en gaf hij de voorkeur aan een staatsnationalisme, dat in Vlaamse kringen vaak gepaard ging met kritiek op het Belgische bestel. Van Severen wilde ook de dynastie en het koninklijke gezag versterken, wat sympathie kreeg van Koning Leopold III. Na 1934 verloor het Verdinaso veel sympathie in Duitse kringen vanwege het verlaten van de pan-Germaanse koers. Vanaf dat moment wilde Van Severen niet langer de Belgische staat omverwerpen, maar er geleidelijk de macht in veroveren. Gaandeweg begon hij te dromen van een Diets imperium dat niet alleen België en Nederland omvatte, maar ook hun koloniën, zoals de Nederlandse Antillen, Suriname, Belgisch Congo en Indonesië. Deze grootse imperiale staatsopvatting vormde in 1936 de basis voor de grote belangstelling van het Belgische establishment. Professor Jef Van Bilsen was tot 1942 een vooraanstaand lid van het Verdinaso, maar daarna sloot hij zich aan bij het Leopoldistisch verzet en in 1944 bij het geheime leger. In 1955 presenteerde hij als eerste een plan voor de dekolonisatie van Belgisch Congo, genaamd het "dertigjarenplan voor de politieke ontvoogding (politieke emancipatie) van Belgisch Afrika". Het plan omvatte een geleidelijke overgang van dertig jaar om de Congolese elite voor te bereiden op een onafhankelijk Congo. Helaas kwam zijn plan nooit tot bloei, omdat Congolese nationalisten (Alliance des Bakongos) met een tegenmanifest onmiddellijke onafhankelijkheid eisten. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Verdinaso #JorisVanSeveren #JefVanBilzen #MauriceDeWilde #DeNieuweOrde #Dietsland #BelgischCongo

"La chanson 'Congo-Belgique' est un appel à la conscience pour le peuple congolais de faire face à sa misère qui semble perdurer éternellement. C'est notre devoir d'éclaircir l'ambiguïté, de ne pas laisser nos générations futures languir sous la misère dont nous, les parents, sommes responsables." Merci à: @phillipemakasibondoofficie6695 Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #PhilippeMakasi #LaHauteMelodie #DjefMawete

Reportage sur Matonge et la communauté africaine (majoritairement originaires du Zaïre). Rencontre avec le bourgmestre d'Ixelles Albert Demuyter et quelques commerçants pour évoquer la vie du quartier. La présence africaine à Matonge est due à Léopold II. Le roi n'était pas autorisé à gouverner son État indépendant du Congo à partir du palais, car il s'agissait de sa propriété privée. Ainsi, au début du XXe siècle, il fit construire un chalet derrière le palais. Le pavillon en bois de la rue Brederodestraat est toujours là. Diverses associations coloniales et banques s'installèrent dans les environs. Le quartier s'étendit vers Naamsepoort et au-delà. À partir des années 1950, selon Arnaut, une vie nocturne à l'ambiance africaine se développa, avec des nightclubs et des cafés de jazz. Après l'indépendance congolaise en 1960, des étudiants et des diplomates africains vinrent s'y installer. "Des boutiques ont ouvert, créant toute une infrastructure africaine. Jusque-là, le quartier n'avait pas de nom particulier. Cela changea au début des années 1970. Arnaut déclare : "À Kinshasa, le grand quartier nocturne de Renquin, nommé d'après un ministre belge des Colonies, fut rebaptisé Matonge. Cela s'inscrivait dans le cadre de la politique d'authenticité du président Mobutu. Matonge était le nom d'une plante locale." Ce nom s'est rapidement répandu jusqu'à Bruxelles. Les visiteurs du quartier ont également commencé à l'appeler Matonge. Il a fallu attendre après les élections de 2000 pour que le nom soit également adopté par les institutions publiques, selon Arnaut. "Dans les années 1990, le maire libéral d'Ixelles, Yves de Jonghe d'Ardoye, a adopté une politique plutôt répressive à l'égard du quartier, ce qui a souvent entraîné des tensions. Cela était lié à l'évolution de la population. Pendant des années, on y trouvait principalement l'élite congolaise. Mais dans les années 1990, après la chute de Mobutu, il y a eu principalement des demandeurs d'asile africains, des personnes à la recherche d'une vie meilleure. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Matonge #Belgique #Bruxelles

Filmed report of a trip made of the journey in order to give people there an "ideological training". Peoples from the MRA force travel through the country in order to show films (large excerpts of the film "Freedom" are displayed in this film) and meet people. In Elizabethville (now Lubumbashi) they meet the President of Katanga, Moïse Tshombe. The Colwell brothers, being part of the trip, sing on some occasions including for the President (short excerpt in sync) Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoCrisis #Katanga #ForcePublique

Doctor en Politicus Thierry Baudet brengt op poëtische wijze hulde aan het kolonialisme. De Nederlanders hebben een groots en imposant rijk gesticht, zowel in het Oosten als in het Westen. Waar ze ook heengingen, brachten de Nederlanders handel, cultuur en beschaving met zich mee. Dit erfgoed getuigt van een indrukwekkende grandeur waar Nederland trots op kan zijn. Volg Dr. Baudet op Twitter: https://twitter.com/thierrybaudet Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #ThierryBaudet #kolonialisme #NederlandseKoloniën

En 1956, un groupe d'évolués congolais (élites éduquées) a visité la Belgique. La visite a été organisée dans le but de mettre en avant les bienfaits de la colonisation et de promouvoir l'idée de l'assimilation par les autorités coloniales belges. Les évolués étaient des individus sélectionnés qui avaient reçu une éducation dans des écoles belges et étaient considérés comme des représentants de la "mission civilisatrice" du projet colonial. L'objectif de cette visite était de mettre en valeur les réalisations de l'administration belge au Congo et de présenter les évolués comme des exemples d'assimilation réussie à la culture et aux valeurs belges. Cependant, la visite a eu des résultats mitigés. Certains évolués ont exprimé leur gratitude et leur soutien à la domination belge, tandis que d'autres ont été critiques et ont considéré cette visite comme une tentative de manipulation de l'opinion publique. Dans l'ensemble, la visite des évolués congolais en Belgique en 1956 a été un événement significatif dans le contexte de l'histoire coloniale, à la fois pour la Belgique et pour le Congo. Suivre sur Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #CongoBelge #Évoluès #FilmColoniale

Esther Fordham was a Togolese woman who, born October 9, 1925 in Hamburg, Germany, came of age during the Nazi era. In this December, 1995 conversation with artist Frank Fitzgerald, Esther discusses her youth, schooling and the reaction of classmates and adult Germans to her specialness. As world conditions darken and war grows to become the norm, she finds discrimination, fear, sorrow and horror, but also generosity and hope. After the bombings cease, amid the rubble Esther meets and marries an American soldier. Giving birth in an Army hospital, she wonders why she has a whole maternity ward to herself. Later, living in America, she slowly learns about prejudice, segregation and lynchings. Throughout all, Esther Anumu Fordham strives to see "people as human beings" and succeeds. In 1997, after having raised a family and worked 20+ years for an airline, Esther retired and returned to Germany. At age 94 years, Esther passed away in 2019. Follow on Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #nazigermany #togolese #worldwarii

Na de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende onderdrukking door de Belgische staat verlieten veel Vlamingen hun heimat voor een beter leven elders. Panorama documenteert het verhaal van de Vlaamse vluchtelingen in Argentinië. Volg op Twitter: https://twitter.com/BasedCongo #Vlaanderen #Argentinië #VlaamsArgentinië