WarningHumanity

“After this, Jesus, knowing that all things were now accomplished, that the Scripture might be fulfilled, said: ‘I thirst!’ A vessel full of sour wine was standing there; and they filled a sponge with sour wine, put it on hyssop, and put it to His mouth.” (Jn 19:28-29) Jesus is hanging on the cross. He thirsts. Cruel flogging has lacerated His holy body and He has lost a lot of blood. The whip consisted of three braided leather thongs with metal balls. The flogging first caused deep contusions, then the whips cut through the skin, and as the blows continued, they cut deeper and deeper tearing out muscles even to the bones. Two executioners were scourging Jesus with full force. The heavy whip was brought down across the back, arms and legs, first on the back of Jesus’ body but then also on its front. The soldiers spared no part of the body, not even head and face. The skin of the back was hang-ing in long ribbons, and the entire area was an unrecognizable mass of torn, bleeding tissue. When Jesus was near death, the flogging was final-ly stopped. The half-dead Jesus was then untied and allowed to slump to the stone pavement, wet with His own blood. Sudden copious loss of blood caused rapid heart rate, fainting and an extremely strong thirst. The immense pain caused by the open wounds and the strong thirst tor-mented the Lord Jesus even during His way of the cross. He feels an even more burning thirst on the cross now. His lips are dry, chapped, His tongue has stick to jaws. However, far greater than the physical thirst was the inner thirst. Jesus perceives how the sin is accomplishing destruction, blunting millions of souls and leading them to spiritual apathy and laziness so that they ne-glect their eternal salvation. Jesus’ spiritual thirst is expressed in the pleads of the Our Father: “Father, hallowed be Your name! Your king-dom come!” Jesus, You now thirst in me and I thirst along with You after my libera-tion from a concrete form of slavery of my corrupted nature. All that has been given to us through baptism, i.e. through death and resurrection in Christ, must be actualized through faith. What has so far been natural for us was a constant rebellion against God and people. However, I have to live by faith, every day to give thanks for everything, even if I do not understand it, and to give all my problems to God with confidence. But I do not do so. I seek help somewhere else (with healers, diviners). And it is a great sin. I do not love God with all my heart. If I did love Him, I would not have time or space for sin. So because my soul is not filled with true love for Jesus, I am enslaved by lusts and pride! Lord Jesus, I thirst, I call not only with my voice but with all my heart: “Hallowed be Your name in my soul! Your kingdom come into my heart!”

J 19,28-29: „Ježíš věděl, že vše je již dokonáno; a proto, aby se až do konce naplnilo Písmo, řekl: ‚Žízním.‘ Stála tam nádoba plná octa; namočili tedy houbu do octa a na yzopu mu ji podali k ústům.” Ježíš visí na kříži a žízní. Kruté bičování rozdrásalo jeho svaté tělo a ztratil mnoho krve. Bič tvořily tři řemínky s kovovými hroty. Při bičování se nejprve objevily silné podlitiny a potom biče prosekávaly kůži, zařezávaly se čím dál hlouběji a vytrhávaly svalstvo až na kost. Tělo se změnilo v jednu krvavou ránu. Dva kati ze všech sil bičovali Ježíše. Údery bičů dopadaly na záda, ruce, nohy nejprve ze zadu, ale potom i zepředu. Žádnou část těla, ani hlavu a tvář neušetřili. Kůže visela dlouhými pásy ze zad a celé tělo se změnilo k nepoznání na masu rozedrané krvácející tkáně. Když byl Ježíš už na pokraji smrti, bičování bylo zastaveno. Pak ho polomrtvého odvázali a nechali klesnout na kamenné podlaze do kaluže Jeho vlastní krve. Náhlá ztráta velkého množství krve způsobila zrychlení tlukotu srdce, zemdlení a velkou žízeň. Obrovská bolest otevřených ran a silná žízeň mučila Pána Ježíše i během Jeho křížové cesty. Teď na kříži prožívá ještě palčivější žízeň. Jeho rty jsou suché, popraskané, jazyk přisedl k patru. O mnoho silnější však než fyzická žízeň, byla žízeň vnitřní. Ježíš vnímá, jak hřích koná dílo zhouby a otupuje milióny duší k duchovní lhostejnosti a lenosti, aby zanedbali svou spásu. Ježíšovu duchovní žízeň vyjadřují prosby Otčenáše: „Otče, posvěť se jméno tvé! Otče, přijď království Tvé!“ Ježíši, Ty žízníš nyní ve mně, i já žízním s Tebou po osvobození z konkrétního otroctví mé porušené přirozenosti. To všechno, co bylo dáno skrze křest smrtí a vzkříšením v Kristu, musí být vírou aktualizováno. Nám je zatím přirozená neustálá rebelie proti Bohu a lidem. Já však musím žít z víry, denně za vše děkovat, i když všemu nerozumím, a v důvěře své problémy odevzdávat Bohu. Já to nedělám. Hledám pomoc jinde (u léčitelů, věštic). A to je velký hřích. Nemiluji Boha z celého srdce. Kdybych Ho miloval, neměl bych už čas ani prostor pro hřích. Protože tedy v duši není pravdivá láska k Ježíši, zotročuje mě žádostivost a pýcha! Pane Ježíši, já žízním, volám nejen hlasem, ale celým srdcem: „Posvěť se Tvé jméno v mé duši! Přijď království Tvé do mého srdce!“

Este video se puede ver también aquí: https://vkpatriarhat.org/es/?p=13794 Suscríbase a los boletines del PCB https://bit.ly/3zyTacR El período de Cuaresma en estos tiempos extraordinarios de gran apostasía es un período de necesidad imperiosa del arrepentimiento. La declaración de Jesús sobre el arrepentimiento atañe a cada uno de nosotros. «El tiempo se ha cumplido y el reino de Dios se ha acercado. Metanoite, cambiad de mentalidad y creed en el Evangelio» (Mc 1, 15). «Si no os arrepentís, todos pereceréis» (Lc 13, 3). ¿De qué está obligado a arrepentirse cada católico, cada sacerdote, cada religioso y cada obispo? Todos deben arrepentirse de apostasía pública. El inválido papa Francisco Bergoglio, a través de la herética declaración Fiducia supplicans, ha transformado la Iglesia católica en la anti-Iglesia de la Nueva Era. Este pecado es mayor que el de aquellos que ofrecieron sacrificio a los ídolos paganos —demonios— y así se convirtieron en traidores a Cristo, apóstatas, traditores. Durante el reinado del emperador Decio (249-251), hubo una cruel persecución contra los cristianos. En Nicomedia (la actual Izmit, en Turquía) vivía un hombre procedente de una familia ilustre llamado Codrato. Inició el procónsul Perenio la persecución aquí. A Codrato, que era cristiano, le obligaban a realizar sacrificios a los ídolos paganos. Él respondió: «No me postraré ante ídolos muertos. No temo ni a los demonios ni a ti, que solo tienes un poder temporal. Dentro de poco iré a mi Dios, y tú gemirás amargamente para siempre porque no quisiste conocer a Dios». Perenio ordenó que lo torturaran cruelmente. Antes de eso, mandó que trajeran a los cristianos que habían renegado de Cristo a través de un acto de hacer sacrificio a los ídolos. Tenían la tarea de persuadir a Codrato para que se inclinara ante los ídolos. Codrato, sin embargo, aprovechó la situación y, aunque cruelmente torturado, pronunció estas palabras: «Oh insensatos, ¿por qué no habéis sufrido un poco? ¿Por qué os habéis asustado del tormento? ¡Habéis renunciado a Cristo! ¿Por qué os habéis entregado al diablo? ¿No habéis creído en la resurrección de los muertos? ¿No habéis oído hablar del juicio de Dios? ¿No tenéis miedo del fuego inextinguible del infierno? ¿Cómo os sostendréis ante el tribunal de Dios? ¡Entrad en razón! ¡Daos cuenta de quién os habéis apartado! ¡Por esta vida temporal y miserable os habéis alejado del reino eterno de los cielos! ¡Habéis despreciado a vuestro Señor Soberano del universo! ¡Os habéis hecho esclavos del diablo! ¿Habéis olvidado las palabras del Señor en el Evangelio? Él dijo: “No temáis a los que matan el cuerpo, pero no pueden matar el alma”» (Mt 10,28). En cuanto lo dijo Codrato, los cristianos cobardes alzaron su voz diciendo: «Oh siervo de Dios, ¡temíamos los tormentos y nos dejamos extraviar como rebaño mudo! Queríamos vivir aquí un poco más y al negar a nuestro Señor ya hemos muerto a la vida eterna venidera. ¿Qué haremos ahora nosotros, malditos pecadores?» Viéndolos llorar, el santo mártir Codrato les dijo: «¡Ánimo, hermanos, no desesperéis! Nuestro Señor es misericordioso; caed a sus pies, y con lágrimas y arrepentimiento confesad valientemente a Cristo. Él os limpiará con Su sangre, y vosotros expiaréis vuestra traición con vuestra sangre». Lloraron profusamente y permanecieron largo rato tendidos boca abajo en el suelo. Luego esparcieron polvo sobre sus cabezas y se golpearon el pecho con piedras. Su llanto era tan fuerte que toda la ciudad se reunió, y todo el pueblo quedó desconcertado al ver a los cristianos llenos de tanto dolor por su apostasía. Perenio ordenó torturar aún más al santo mártir Codrato. Y a estos cristianos arrepentidos los condenó a ser quemados, cada uno en su ciudad natal. Reconozcamos contritamente que el pecado de apostasía al que el inválido papa Francisco arrastró a los católicos a través de Fiducia supplicans es aún mayor que la traición de los traditores que sucumbieron a la amenaza de tortura y muerte y traicionaron a Cristo. Los mártires preferían sufrir torturas y muerte antes que inclinarse ante los ídolos. En 2019, el ilegítimo papa Francisco Bergoglio participó activamente en un ritual pagano de invocación de demonios junto con brujas y magos de la Amazonia en los Jardines del Vaticano. Luego entronizó públicamente al demonio Pachamama en la basílica de San Pedro. En 2022, se entregó públicamente al diablo bajo la dirección de un brujo en Canadá. Este es un pecado manifiesto contra el primer mandamiento. Es una apostasía abierta que no tiene paralelo en la historia de la Iglesia. Resulta muy obvio que este hombre no puede ser el representante visible de Cristo en la tierra, pero según las Escrituras, la constitución dogmática y las enseñanzas de los doctores y padres de la Iglesia, se ha excomulgado a sí mismo de la Iglesia. Esta es la enseñanza de la Sagrada Escritura y la tradición eclesiástica. ¿Qué es Fiducia supplicans? Es un evangelio falso, una doctrina falsa, contraria a las Escrituras, a la tradición y las enseñanzas de todos los doctores y padres de la Iglesia. Es una rebelión abierta contra Dios y una apostasía pública de Cristo y Su Evangelio. Al aprobar, e incluso bendecir uno de los pecados más graves, la declaración Fiducia supplicans niega la esencia del credo, a saber, la verdad sobre el Hijo de Dios que se hizo hombre para salvarnos del pecado. Por nuestra parte, la salvación está condicionada por el arrepentimiento. Sin embargo, si mediante la legalización de la sodomía se niega el pecado como tal, el sufrimiento de Cristo para salvarnos del pecado fue en vano. Además, la negación y bendición del pecado eliminan el Decálogo, porque al pecado ya no se le llama pecado y ya no hay distinción entre el bien y el mal. Quien acepta la enseñanza de Fiducia supplicans, que introduce la bendición y legalización del pecado de sodomía, renuncia públicamente a Dios Creador y Salvador, así como a su propia salvación, porque ha elegido amar la mentira y odiar la verdad que lo salvaría. A causa de este orgullo y rebelión diabólicos, tales obispos, sacerdotes o creyentes católicos han pronunciado contra sí mismos la sentencia de muerte eterna y a la hora de la muerte, les espera la condenación eterna en el infierno. Han cometido el pecado contra el Espíritu Santo (v. Mt 12, 32). Dios anuncia en Gálatas 1, 8-9 que el pseudoevangelio ―incluida Fiducia supplicans― le ha acarreado al pseudopapa Francisco Bergoglio el castigo de exclusión de la salvación eterna, es decir, la condenación eterna en el infierno. Ha cometido blasfemia contra el Espíritu Santo (v. Mt 12,31). Este castigo recae también sobre todos aquellos que aceptan y difunden este pseudoevangelio. ¿Cuál es la solución? Solo hay una: metanoia, arrepentimiento. Esto implica la renuncia a Fiducia supplicans. ¿Cómo hacerlo en la práctica? Todo obispo verdaderamente católico debe rechazar claramente Fiducia supplicans. Esto es lo que han hecho los obispos de África, Polonia, Hungría y otros. El obispo diocesano debe hacer esta renuncia en una carta pastoral dirigida a su diócesis. Los obispos auxiliares pueden hacerlo de otra manera pública. Si dicho obispo recibe luego un decreto del papa inválido y de su secta que lo destituye de sus funciones en la diócesis, está obligado en conciencia ante Dios a continuar en el cargo aunque haya superado la edad de 75 años. Debe, como buen pastor, proteger a su rebaño espiritual de la herejía suicida de Fiducia supplicans. Los decretos iniciados por un pseudopapa que se ha excomulgado a sí mismo de la Iglesia son nulos, inválidos y sin ningún efecto. Esta es la enseñanza de la Iglesia basada en las Escrituras y la tradición de la Iglesia. ¿Qué debe hacer un sacerdote católico? Debería salir de su aislamiento y formar un colegio sacerdotal con otros sacerdotes católicos ortodoxos para defender la fe y salvar almas. Juntos, que animen al obispo indeciso a dar el paso radical de separarse de Fiducia supplicans. Si un obispo promotor de Fiducia supplicans excomulga a sacerdotes ortodoxos, que informen verazmente a sus fieles y no se vayan. Los sacerdotes deben instruir a los creyentes en el sermón, y al final cada creyente puede acercarse al sacerdote de la misma manera que cuando van a la sagrada comunión. El sacerdote les pregunta a cada uno de ellos: «¿Renuncias a Fiducia supplicans?». El creyente responde: «Sí, renuncio. Amén». Esta profesión de fe y renuncia a Fiducia supplicans se hace ante una gran multitud de ángeles y santos, y está escrita en el libro de la vida de cada persona. Nadie se salvará por el falso antievangelio de Fiducia supplicans y su falsa fe. Por otro lado, si un sacerdote partidario de Fiducia supplicans respalda públicamente esta declaración herética o intimida a activistas laicos que alientan en privado a los fieles a renunciar a la declaración suicida, los creyentes deberían separarse de la influencia de dicho sacerdote. Hay serias dudas de que un sacerdote con este espíritu del Anticristo celebre válidamente la liturgia. El Espíritu Santo ya no obra a través de él. ¿Qué se supone que deben hacer los fieles? Si el sacerdote de la parroquia es pasivo, que comiencen una misión para ayudar a salvar a la gente del impacto de Fiducia supplicans suicida. Pueden utilizar las redes sociales y esta carta pastoral para tal efecto. Las personas jubiladas pueden llevar a cabo esta misión en conversaciones individuales con sus amigos y conocidos y explicarles personalmente la trágica situación de la Iglesia tras la publicación de Fiducia supplicans. Pueden hacerles firmar un breve formulario de renuncia preparado previamente, o cada uno puede escribirlo de su puño y letra: «Yo, Juan Pérez, renuncio al antievangelio de Fiducia supplicans. Fecha .......... firma ……….». Resulta conveniente que también firmen dos testigos. La persona de que se trata conservará este formulario de renuncia. Puede compararse a un pasaporte para cruzar las fronteras del reino de los cielos en la hora de la muerte. Su copia se encuentra en el libro de vida de la persona dada. Esta misión también se puede realizar por correo, mediante cartas dirigidas a hombres y mujeres católicos concretos. Quienes se niegan a separarse de Fiducia supplicans difícilmente podrán sostenerse en la hora de la muerte. Los que se burlan, intimidan o amenazan a los fervorosos activistas misioneros dejan en claro a quién sirven. Sirven al espíritu de mentira y muerte. «Amaron la mentira y no recibieron el amor de la verdad para ser salvos» (cf. 2 Ts 2, 9-12). En la trágica situación actual, a través de Fiducia supplicans, se ha impuesto fraudulentamente a los católicos un falso evangelio (cf. Ga 1, 8-9), mediante el cual nadie se salvará. Es una rebelión contra Dios y una negación de las Escrituras y la tradición eclesiástica. La única solución es el verdadero arrepentimiento. Éste comienza con el paso de renunciar a Fiducia supplicans suicida. A todos los fieles a Cristo, bendiciones de los obispos del Patriarcado católico bizantino 11 de marzo de 2024 Dile al menos a una persona sobre esta carta pastoral.

Guarda questo video su: https://vkpatriarhat.org/it/?p=10610 Sottoscriviti al servizio di NewsLetter di PCB https://bit.ly/3Jdjdtu Il tempo della Quaresima in questo tempo straordinario di grande apostasia è un tempo di pentimento urgente. L’affermazione di Gesù sul pentimento è rilevante per ognuno di noi. “Il tempo è compiuto e il regno di Dio è vicino. Metanoite – cambiate mentalità – e credete al Vangelo”. (Mc 1,15) “Se non vi convertirete, perirete tutti”. (Lc 13,3) Di cosa è obbligato a pentirsi ogni credente cattolico, ogni sacerdote, ogni religioso e ogni vescovo? Tutti devono pentirsi dell’apostasia pubblica. L’invalido papa Francesco Bergoglio, attraverso l’eretica Fiducia supplicans, ha trasformato la Chiesa cattolica in un’anti-chiesa New Age. Questo peccato è più grande del peccato di coloro che hanno sacrificato agli idoli pagani, ai demoni, e così sono diventati traditori di Cristo, apostati – traditores. Durante il regno dell’imperatore Decio (249-251) ci fu una dura persecuzione dei cristiani. A Nicomedia (l’odierna İzmit in Turchia) viveva un uomo di nobile lignaggio di nome Codrato. La persecuzione fu iniziata dal proconsole Perennio. Codrato, che era cristiano, fu costretto a sacrificare agli idoli pagani. Lui rispose: “Non mi inchinerò davanti agli idoli morti. Non temo né i demoni né te, che hai solo un potere temporaneo. Presto andrò dal mio Dio e tu gemerai amaramente per sempre perché hai rifiutato di conoscere Dio”. Perennio gli ordinò di essere crudelmente torturato. Prima di ciò, ordinò che fossero portati i cristiani che avevano rinunciato a Cristo mediante il gesto di offrire un sacrificio agli idoli. Avevano il compito di persuadere Codrato a inchinarsi agli idoli. Codrato però approfittò della situazione e, nonostante fosse crudelmente torturato, pronunciò queste parole: “O stolti, perché non avete sofferto un po’? Perché avete avuto paura del tormento? Voi avete rinnegato Cristo! Perché vi siete consegnati al diavolo? Non avete creduto alla risurrezione dei morti? Non avete sentito parlare del giudizio di Dio? Non avete paura del fuoco inestinguibile dell’inferno? E ora, come starete davanti al tribunale di Dio? Ravvedetevi! Pensate da chi vi siete allontanati. Avete abbandonato il Regno eterno dei cieli per amore di questa vita temporanea e senza valore! Avete disprezzato il vostro Sovrano Celeste! … Vi siete fatti schiavi del diavolo! Avete dimenticato le parole del Signore nel Vangelo? Egli ha detto: ‘Non abbiate paura di coloro che uccidono il corpo ma non possono uccidere l’anima’”. (Mt 10,28) Quando Codrato disse questo, i codardi cristiani cominciarono a gridare ad alta voce: “O servo di Dio, abbiamo avuto paura del tormento e siamo stati sviati come un gregge muto! Volevamo vivere qui ancora per un po’ e rinnegando nostro Signore siamo già morti alla vita eterna che verrà. Cosa faremo adesso, noi dannati peccatori?” Quando il santo martire Codrato li vide piangere, disse: “Fate coraggio, fratelli! Non disperate! Nostro Signore è misericordioso! Cadete ai suoi piedi! Con lacrime e pentimento confessate Gesù Cristo! Egli vi purificherà con il Suo sangue! Voi espierete il vostro tradimento con il vostro sangue”. Piangevano disperatamente e restavano a lungo a faccia in giù. Poi si cosparsero la testa di polvere e si batterono il petto con pietre. Il loro pianto era così forte che tutta la città si radunò, e tutto il popolo rimase sconcertato nel vedere i cristiani pieni di tanta contrizione per la loro apostasia. Perennio ordinò che il santo martire Codrato fosse torturato ancora di più. Condannò questi cristiani penitenti ad essere bruciati, ciascuno nella sua città natale. Riconosciamo nel pentimento che il peccato di apostasia in cui l’invalido papa Francesco ha indotto in errore i cattolici attraverso la Fiducia supplicans è ancora più grande del tradimento dei traditori che hanno ceduto sotto la minaccia di tortura e di morte e hanno tradito Cristo. I martiri preferirono sottoporsi alla tortura e alla morte piuttosto che inchinarsi agli idoli. Nel 2019, l’invalido papa Francesco Bergoglio ha partecipato attivamente a un rituale pagano di evocazione dei demoni con streghe e maghi dell’Amazzonia nei giardini vaticani. Ha poi intronizzato pubblicamente il demone Pachamama nella Basilica di San Pietro. Nel 2022 si consacrò pubblicamente al diavolo sotto la guida di uno stregone in Canada. Questo è un peccato pubblico contro il Primo comandamento. È un’apostasia pubblica senza precedenti nella storia della Chiesa. È assolutamente chiaro che quest’uomo non può essere il rappresentante visibile di Cristo sulla terra, ma secondo le Sacre Scritture, la costituzione dogmatica e l’insegnamento dei Dottori e Padri della Chiesa, egli si è scomunicato dalla Chiesa. Questo è l’insegnamento della Sacra Scrittura e della Tradizione. Che cos’è Fiducia supplicans? È un falso vangelo, un falso insegnamento, che contraddice la Sacra Scrittura, la Tradizione e tutti i Dottori e Padri della Chiesa. È una ribellione pubblica contro Dio e una pubblica apostasia da Cristo e dal Suo vangelo. Approvando e addirittura benedicendo uno dei peccati più gravi, la dichiarazione Fiducia supplicans nega la sostanza del Credo che proclama la verità secondo cui il Figlio di Dio si è fatto uomo per salvarci dal peccato. Una condizione della salvezza è la nostra penitenza. Tuttavia, se il peccato in quanto tale viene negato attraverso la legalizzazione della sodomia, la sofferenza di Cristo per la nostra salvezza è stata vana. Negando e benedicendo un peccato si toglie anche il Decalogo, perché il peccato non si chiama più peccato e non c’è più distinzione tra il bene e il male. Coloro che accettano l’insegnamento della Fiducia supplicans, che introduce la benedizione del peccato di sodomia e la sua legalizzazione, rinunciano pubblicamente a Dio Creatore e a Dio Redentore, e allo stesso tempo abbandonano la propria salvezza, perché tale individuo ha deciso di amare la menzogna e odiare la verità che lo avrebbe salvato. A causa di questo orgoglio diabolico e ribellione, un tale vescovo, sacerdote o credente cattolico ha pronunciato un giudizio di morte eterna su se stesso, e sarà condannato all’inferno nell’ora della sua morte. Hanno commesso il peccato contro lo Spirito Santo (cfr. Mt 12,32). Dio annuncia nella Lettera ai Galati 1,8-9 che lo pseudo-vangelo, inclusa la Fiducia supplicans, ha attirato sullo pseudo papa Francesco Bergoglio il castigo dell’esclusione dalla salvezza eterna, cioè la dannazione eterna all’inferno. Ha commesso bestemmia contro lo Spirito Santo (cfr. Mt 12,31). Questa punizione ricade anche su tutti coloro che accettano e diffondono questo pseudo-vangelo. Qual è la via d’uscita? Ne esiste una sola: metanoia – penitenza. Il presupposto è il rifiuto della Fiducia supplicans. Come implementarlo? Ogni vescovo veramente cattolico deve rifiutare decisamente la Fiducia supplicans. Così hanno fatto i vescovi dell’Africa, della Polonia, dell’Ungheria e altri. Il vescovo diocesano dovrebbe fare questa rinuncia in una lettera pastorale indirizzata alla sua diocesi. I vescovi ausiliari possono farlo in altro modo pubblico. Se poi un tale vescovo riceve un decreto dal papa invalido e dalla sua setta che lo rimuove dall’incarico nella sua diocesi, è obbligato in coscienza davanti a Dio a continuare a rimanere in carica, anche se ha superato i 75 anni. Egli deve, come un buon pastore, proteggere il suo gregge spirituale dall’eresia suicida della Fiducia supplicans. I decreti emanati da uno pseudo papa che si è scomunicato dalla Chiesa sono nulli, inefficaci e senza valore. Questo è l’insegnamento della Chiesa basato sulla Scrittura e sulla Tradizione. Cosa dovrebbe fare un prete cattolico? Dovrebbe uscire dal suo isolamento e formare un collegio sacerdotale con altri veri sacerdoti cattolici per difendere la fede e salvare le anime. Insieme incoraggino il vescovo indeciso a compiere il passo radicale di separarsi dalla Fiducia supplicans. Se un vescovo che promuove Fiducia supplicans tenta di scomunicare i veri preti cattolici, informi sinceramente i suoi fedeli e non se ne vada. I sacerdoti dovrebbero istruire i loro fedeli durante la predica, e alla fine i singoli credenti possono avvicinarsi al sacerdote allo stesso modo di quando vanno alla Santa Comunione. Il sacerdote chiede a ciascuno di loro: “Rinunci alla Fiducia supplicans?” Il credente risponde: “Sì, rinuncio. Amen.” Questa professione di fede e la rinuncia alla Fiducia supplicans viene fatta davanti alle schiere invisibili degli angeli e dei santi, ed è scritta nel libro della vita di ciascuno. Nessuno si salverà attraverso il falso anti-vangelo della Fiducia supplicans e la sua falsa fede. D’altra parte, se un sacerdote, seguace di “Fiducia supplicans”, sostiene pubblicamente questa dichiarazione eretica o intimidisce gli attivisti laici che incoraggiano in privato i fedeli a rinunciare alla dichiarazione suicida, i fedeli dovrebbero separarsi dall’influenza di tale sacerdote. Esiste un serio dubbio che un sacerdote con questo spirito di anticristo non celebri più validamente la santa liturgia. Lo Spirito Santo non opera più attraverso di lui. Cosa dovrebbero fare i credenti? Se il sacerdote della parrocchia è passivo, che inizino loro stessi una missione per aiutare a salvare le persone dall’impatto della suicida Fiducia supplicans. Possono utilizzare a questo scopo i social network e questa lettera pastorale. I pensionati possono svolgere questa missione in colloqui individuali con i loro conoscenti e spiegare loro personalmente la tragica situazione nella Chiesa dopo la pubblicazione della Fiducia supplicans. Possono far firmare loro un breve modulo di rinuncia predisposto, oppure ciascuno può scriverlo di proprio pugno: “Io, N.N., rinuncio all’antivangelo di Fiducia supplicans. Data ………. firma ……….” È opportuno che firmino anche due testimoni. L’interessato conserverà il presente modulo di rinuncia. Può essere paragonato ad un passaporto per varcare i confini del regno celeste nell’ora della morte. Una copia di esso si trova nel libro della vita della persona in questione. Questa missione può essere svolta anche per posta, tramite lettere indirizzate a determinati uomini e donne cattoliche. Coloro che rifiutano di separarsi da Fiducia supplicans difficilmente resisteranno nell’ora della morte. Coloro che derideranno, intimidiranno o minacceranno gli zelanti attivisti missionari chiariscono chi servono. Servono lo spirito della menzogna e della morte. “Hanno amato la menzogna e hanno rifiutato di amare la verità per essere salvati”. (2Ts 2,9-12) Nella tragica situazione attuale, attraverso la Fiducia supplicans, è stato imposto fraudolentemente ai cattolici un falso vangelo (cfr. Gal 1,8-9), attraverso il quale nessuno sarà salvato. È una ribellione contro Dio e una negazione della Scrittura e della Tradizione. L’unica soluzione è il vero pentimento. Ciò inizia con la rinuncia alla suicida Fiducia supplicans. A tutti coloro che rimangono fedeli a Cristo, benedizioni dai Vescovi del PCB 11 marzo 2024 Per favore, informa almeno una persona di questa lettera pastorale.

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21589 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs Odziedziczony legowisko kłamstwa i zła w człowieku Wyzwoleniu się spod władzy kłamstwa i zła, które jest częścią ludzkiego ego i jednocześnie dziedzictwem pierwszego grzechu służą dwa potężne środki  to wewnętrzna modlitwa i koinonia. Z legowiska zła w człowieku lub z duchowego nasienia węża piekielnego, inspirowanego przez szatana i demony, powstało całe zło w historii ludzkości, wszelkie zbrodnie, wojny, morderstwa, tyrania i okrucieństwa. To legowisko zła w człowieku, które obecnie prowadzi jednostki i ludzkość do eksterminacji, usuwa sumienie i zaślepia rozum do totalnej głupoty, tak że dziś człowiek już nie wie, że mężczyzna jest mężczyzną, a kobieta kobietą. Niesie to za sobą opętanie przez siły demoniczne. Legowisko zła w duszy wciąga człowieka pod postacią jego tak zwanego dobra i jego prawdy na wieczne potępienie w piekle. Ten program jest częścią pierworodnego grzechu – tak zwanego starego człowieka. Od swoich przodków i ty odziedziczyłeś kod genetyczny diabła, który jest ojcem kłamstwa i mordercą. Jezus przyszedł, aby uratować cię od piekła i pochyłej drogi, która do Niego prowadzi. On jest jedynym Zbawicielem ludzkości, a także Twoim jedynym Zbawicielem. W nikim innym nie ma zbawienia (Dz 4,12). Ale dla nas warunkiem zbawienia jest pokuta. Każdy z nas potrzebuje Jezusa Chrystusa, aby uwolnił go od legowiska zła w naszych duszach. Wszystkie obecne sformułowania o pokoju, klimacie, rozwoju planetarnym, Agendzie 2030, forach gospodarczych, prawach mniejszości, ekologii, tak zwanej ochronie praw dzieci, godności ludzkiej i prawach LGBTQ  to tylko bezbożne kłamstwa i okrutne manipulacje w ustach mediów głównego nurtu i NWO, za którym stoi ojciec kłamstwa i śmierci, szatan. Chce użyć profesjonalnego kłamstwa w połączeniu z duchem antychrysta, aby oddzielić człowieka od Zbawiciela, którym jest Jezus Chrystus. Środki wyzwolenia — Braterska wspólnota Jezus jest pośród was, osoby, konsekrowane Bogu, jeśli tworzycie wewnętrzną jedność (por. Mt 18, 19-20). Jednak wewnętrzna jedność nie jest możliwa bez zjednoczenia z Jezusem ukrzyżowanym i Jego śmiercią. Zostaliśmy w niej zanurzeni podczas chrztu. Proces pójścia na głębię i w naszych wzajemnych stosunkach jest formą najgłębszego oczyszczenia i formą pokuty. Chodzi o stworzenie głębokiej braterskiej wspólnoty, biblijnej koinonii. Nasz duch poprzez ścieżkę oczyszczania musi zostać uwolniony od duchowej ciemności, spowodowanej naszym ego. W naszym ego skoncentrowana siła pierworodnego grzechu oraz moc i podstępność starego człowieka. Chcemy dążyć do głębokiego oczyszczenia od tej siły właśnie w roku szabatowym. Jesteśmy w pełni świadomi, że nie jest to w naszej mocy i że tylko Bóg może to zrobić. Ale On chce, abyśmy także z naszej strony zrobili pewien krok, to znaczy weszli do samotności i przed Jego oblicze, a wtedy byli chętni nie przeszkadzać Bożemu działaniu przez brata ku naszemu oczyszczeniu. Według św. Bazylia jest najskuteczniejszym oczyszczeniem z naszego ego właśnie prawdziwa braterska wspólnota. Oczyszczenia duchowego doświadcza przede wszystkim wspólnota intensywnie modląca się. Kiedy prawdziwie będziecie się modlić i dążyć do wewnętrznej jedności we wspólnocie, w waszych wzajemnych stosunkach nastąpi intensywne oczyszczenie. Jednocześnie trzeba liczyć się z nieokreślonym napięciem, niezrozumieniem, niespodziewanym konfliktem, kłótniami o rzeczy nieistotne, a nawet z alergią i niechęcią do innych. Człowiek chciałby uciec z tego duchowego pola bitwy, ale właśnie tutaj sytuacje konfliktowe mają pomóc odkryć nasze ego z jego ukrytymi wadami, obelgami, rywalizacją i bezkrytycznością, a nawet ślepotą na siebie. Wszystko to jest materiałem na wewnętrzną modlitwę przed Bożym obliczem. Konkretny problem lub ból trzeba otworzyć przed ukrzyżowanym Jezusem i zjednoczyć z Jego cierpieniem za nasze grzechy. W takiej modlitwie doświadczycie głębi ukrzyżowania, słowa „Eloi, Eloi” i jedność ze śmiercią Chrystusa. Prawdziwa modlitwa przed Bożym obliczem doprowadzi do pewnego kroku, który usunie wzajemne napięcia poprzez prawdziwe upokorzenie. To także jest krok wiary, który otwiera oczy. Własna sprawiedliwość ze swoją prawdą i swoim dobrem są częstym źródłem konfliktów i przeszkadza prawdziwej jedności z Bogiem, a także prawdziwej jedności we wspólnocie braterskiej. Niektórzy nauczyciele duchowi w związku z tym tematem mówią o koniecznym oczyszczeniu uczuć, rozumu i woli. Aby przejść przez ten proces wewnętrznego oczyszczenia we wspólnocie, nie jest to możliwe bez zasadniczego skupienia się na Chrystusie ukrzyżowanym i zjednoczeniu z Nim. W takiej modlitwie otrzymasz także światło i siłę na konkretne kroki upokorzenia, które prowadzą do zwycięstwa. U korzeni ludzkiego „ja” jest ukryte nasienie diabelskiej pychy, odrzucającej zarówno Boga, jak i bliźniego. W stanie napięcia we wspólnocie nie działa żadna naturalna sympatia ani powierzchowna ludzka przyjaźń. Czasami wzajemne stosunki są tak napięte, że nie można nawet porozmawiać o problemie, człowiek nie ma na to ochoty. Następnie poprzez modlitwę i upokorzenie trzeba walczyć o zwykłą otwartość, aby przełamać napięcie, które sprawiało wspólne życie nie do zniesienia. Krok wiary można zrobić tylko dzięki łasce Bożej, którą otrzymuje z wewnętrznej jedności z Jezusem. Z bólem Jezusa łączy ból swojej duszy. Następnie Pan daje proste wyjście we wspólnym, głośnym wyznaniu grzechów, po czym spadają góry, które wydawały się nie do pokonania. W szczególności oznacza to, że zamiast skazywać drugiego, każdy zaczyna pokutować od siebie i głośno przyznawać się do winy. Ważne są również rozmowy i świadectwa po godzinie, przeznaczonej dla wewnętrznej modlitwy. Rozmawialiśmy w kilku częściach o roku szabatowym i jego istocie. Jednocześnie zadaliśmy sobie pytanie, jak teraz on ma posłużyć do odrodzenia sług Bożych i Bożego ludu. Idealnie byłoby, gdyby księża w diecezji byli podzieleni na siedem grup. Każda grupa obchodziłaby rok sabatowy w innym roku. Jak dotąd jest to nierealne. Ale można zacząć tak, że 4-7 księży poproszą biskupa o pozwolenie na zwolnienie ich na rok szabatowy. Prawdopodobnie jakiś biskup będę odmawiać, powołując się na brak księży. Udzieli pozwolenia tylko pod warunkiem, że w niedzielę będą mieli nabożeństwa dla ludzi. Oczywiście na początku trzeba zrobić to ustępstwo. Niech Bóg udzieli swego błogosławieństwa tym, którzy rozpoczną rok sabatowy. + Eliasz Patriarcha Bizantyjskiego Katolickiego Patriarchatu + Metody OSBMr + Tymoteusz OSBMr biskupi-sekretarze

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21570 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs Okres Wielkiego Postu w tym niezwykłym czasie wielkiego odstępstwa jest czasem pilnej pokuty. Wypowiedź Jezusa o pokucie jest istotna dla każdego z nas. „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Metanoite – zmieńcie myślenie – i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1:15). „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13:3). Za co ma obowiązek pokutować każdy wierzący katolik, każdy ksiądz, każdy zakonnik i każdy biskup? Wszyscy muszą pokutować za publiczne odstępstwo. Nieważny papież Franciszek Bergoglio poprzez heretycką deklarację „Fiducia supplicans” transformował Kościół Katolicki w antykościół New Age. Grzech ten jest większy od grzechu tych, którzy składali ofiary pogańskim bożkom, demonom i w ten sposób stali się zdrajcami Chrystusa, odstępcami – traditores. Za panowania cesarza Decjusza (249-251) miały miejsce ostre prześladowania chrześcijan. W Nikomedii (dzisiejszy İzmit w Turcji) żył człowiek z rodziny szlacheckiej o imieniu Kodrat. Prześladowania rozpoczął tam prokonsul Perenniusz. Zmusili chrześcijanina Kodrata do złożenia ofiary pogańskim bożkom.Odpowiedział: „Nie będę kłaniał się martwym bożkom. Nie boję się ani demonów, ani ciebie, ponieważ masz tylko tymczasową moc. Wkrótce pójdę do mojego Boga, a ty będziesz gorzko jęczeć na zawsze, bo nie chciałeś poznać Boga”. Perenniusz kazał go okrutnie torturować. Wcześniej nakazał sprowadzić chrześcijan, którzy wyparli się Chrystusa poprzez gest składania ofiary bożkom. Mieli za zadanie nakłonić Kodrata, aby również pokłonił się bożkom. Kodrat jednak wykorzystał tę sytuację i choć był okrutnie torturowany, wypowiedział te słowa: „O niemądrzy, dlaczego tylko trochę nie pocierpieliście? Dlaczego baliście się męki? Wyparliście się Chrystusa! Dlaczego oddaliście się diabłu? Czy nie wierzyliście w zmartwychwstanie? Czy nie słyszeliście o sądzie Bożym? Czy nie boicie się nieugaszonego ognia piekielnego? A teraz, jak staniecie przed sądem Bożym? Opamiętajcie się! Pomyślicie od kogo odpadliście! Na rzecz tego tymczasowego i bezwartościowego życia porzuciliście wieczne królestwo niebieskie! Pogardziliście swoim Niebieskim Władcą! … Uczyniliście się niewolnikami diabła! Czy zapomnieliście słów Pana z Ewangelii? Powiedział: «Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą»”. Kiedy Kodrat to powiedział, tchórzliwi chrześcijanie zaczęli głośno wołać: „Przestraszyliśmy się męki, sługo Boży, baliśmy się męki i pozwoliliśmy siebie zwieść jak nieme stado! Chcieliśmy tu pomieszkać jeszcze trochę, ale wypierając się Pana umarliśmy już dla przyszłego życia wiecznego. Co my, przeklęci, teraz zrobimy?” Kiedy święty męczennik Kodrat zobaczył ich płaczących, powiedział: „Bądźcie odważni, bracia! Nie rozpaczajcie! Nasz Pan jest miłosierny! Padnijcie do Jego stóp! Ze łzami i pokutą wyznajcie teraz Jezusa Chrystusa. On was oczyści swoją krwią! Wy swoją krwią odpokutujecie za swoją zdradę”. Płakali i przez długi czas leżeli twarzą do ziemi. Potem posypali prochem głowy i bili siebie kamieniami w piersi. Ich płacz był tak głośny, że zebrało się całe miasto, a cały lud był oszołomiony, widząc chrześcijan przepełnionych takim smutkiem z powodu ich odstępstwa. Perenniusz nakazał jeszcze bardziej torturować świętego męczennika Kodrata. Tych pokutujących chrześcijan skazał na spalenie, każdego w jego rodzinnym mieście. Przyznajmy ze skruchą, że grzech apostazji, w który wprowadził katolików za pośrednictwem „Fiducia Supplicans” nieważny papież Franciszek, jest nawet większy niż zdrada tradytorów, którzy ulegli pod groźbą tortur i śmierci i zdradzili Chrystusa. Męczennicy woleli poddać się torturom i śmierci, niż kłaniać się bożkom. Nieważny papież Franciszek Bergoglio w 2019 roku aktywnie uczestniczył w pogańskim rytuale z udziałem czarownic i czarowników z Amazonii w ogrodach watykańskich, gdzie przywoływali demonów. Następnie w bazylice św. Piotra Franciszek Bergoglio publicznie intronizował demona Pachamamę. W 2022 roku w Kanadzie publicznie poświęcił się diabłu pod przewodnictwem czarownika. Jest to publiczny grzech przeciwko Pierwszemu Przykazaniu Dekalogu. Jest to publiczna apostazja bezprecedensowa w historii Kościoła. Jest całkowicie jasne, że ten człowiek nie może być widzialnym przedstawicielem Chrystusa na ziemi, ale zgodnie z Pismem Świętym, konstytucją dogmatyczną oraz naukami Doktorów i Ojców Kościoła on ekskomunikował się z Kościoła. Takie jest nauczanie Pisma Świętego i Tradycji. Co to jest „Fiducia supplicans”? Jest to fałszywa ewangelia, fałszywe nauczanie, które sprzeciwia się Pismu Świętemu, Tradycji oraz wszystkim Doktorom i Ojcom Kościoła. Jest to publiczny bunt przeciwko Bogu i publiczne odstępstwo od Chrystusa i Jego ewangelii. Aprobując, a nawet błogosławiąc jeden z najcięższych grzechów, deklaracja „Fiducia supplicans” zaprzecza istocie Credo, które wyraża prawdę, że Syn Boży stał się człowiekiem, aby zbawić nas od grzechu. Warunkiem zbawienia z naszej strony jest pokuta. Jeśli jednak poprzez legalizację sodomii zaprzeczy się grzechowi jako takiemu, wówczas Chrystus daremnie cierpiał, aby zbawić nas od grzechu. Przez zaprzeczanie i błogosławienie grzechu usuwa się także Dekalog, ponieważ grzech nie jest już nazywany grzechem i nie ma rozróżnienia między dobrem a złem. Ci, którzy przyjmują naukę „Fiducia supplicans”, wprowadzającą błogosławieństwo grzechu sodomii i jego legalizację, publicznie wyrzekają się Boga Stwórcy i Boga Odkupiciela, a jednocześnie wyrzekają się własnego zbawienia, ponieważ taki człowiek zdecydował się pokochać kłamstwo i nienawidzi prawdy, która by jego ocaliła. Z powodu tej diabelskiej pychy i buntu taki katolicki biskup, ksiądz czy wierzący wydał na siebie wyrok wiecznej śmierci i w godzinie śmierci czeka go wieczne potępienie w piekle. Zgrzeszył przeciw Duchowi Świętemu (por. Mt 12:32). Bóg oznajmia w Liście do Galatów 1:8-9, że za pseudoewangelię, jaką jest także „Fiducia supplicans”, na pseudopapieża Franciszka Bergoglio spadła kara wykluczenia z wiecznego zbawienia, czyli wieczne potępienie w piekle. Dopuścił się bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu (Mt 12:31). Ta kara spada także na wszystkich, którzy tę pseudoewangelię przyjmują i rozpowszechniają. Jakie jest wyjście? Jest tylko jedno: metanoia – pokuta. Warunkiem jest wyrzeczenia się „Fiducia supplicans”. Jak to wdrożyć? Każdy prawowierny biskup katolicki musi zdecydowanie odrzucić „Fiducia supplicans”. Tak uczynili biskupi Afryki, Polski, Węgier i inni. Biskup diecezjalny powinien złożyć to wyrzeczenie w liście pasterskim do swojej diecezji. Biskupi pomocniczy mogą to uczynić w inny publiczny sposób. Jeżeli taki biskup następnie otrzyma dekret na mocy którego nieważny papież i jego sekta usuną go z urzędu w jego diecezji, jest on w swoim sumieniu zobowiązany przed Bogiem kontynuować swój urząd nawet po ukończeniu 75 roku życia. Musi jako dobry pasterz chronić swoją duchową trzodę przed samobójczą herezją „Fiducia supplicans”. Dekrety zainicjowane przez pseudopapieża, który ekskomunikował się z Kościoła, są nieważne i nieczynne. Taka jest nauka Kościoła oparta na Piśmie Świętym i Tradycji. Co powinien zrobić katolicki ksiądz? Powinien wyjść z izolacji i wraz z innymi prawowiernymi księżmi katolickimi założyć kolegium kapłańskie, aby bronić wiary i ratować dusze. Niech razem zachęcą niezdecydowanego biskupa do podjęcia radykalnego kroku oddzielenia się od „Fiducia supplicans”. Jeśli biskup, promujący „Fiducia supplicans”, będę chciał ekskomunikować prawowiernych księży katolickich, niech prawdziwie poinformują o tym swoich wiernych i niech nie odchodzą. Kapłani powinni pouczać swoich wiernych w zakresie kazania, a na zakończenie poszczególni wierzący w tłumie niech podchodzą do kapłana w taki sam sposób, jak przystępując do Komunii św. Kapłan zapyta każdego z nich: „Czy wyrzekasz się «Fiducia supplicans»?”. Wierzący odpowie: „Tak. Amen”. To wyznanie wiary i wyrzeczenie się „Fiducia supplicans” składane jest przed niewidzialnymi zastępami aniołów i świętych i jest zapisane w księdze życia każdego. Przez fałszywą antyewangelię „Fiducia supplicans” i jej fałszywą wiarę nikt nie zostanie zbawiony. Jeżeli którykolwiek ksiądz, będący zwolennikiem „Fiducia suplicans”, wręcz przeciwnie, publicznie poprze tę heretycką deklarację lub będzie zastraszał świeckich działaczy, którzy prywatnie będą namawiać wiernych do wyrzeczenia się samobójczychej „Fiducia supplicans”, to niech wierni odseparują się od wpływu takiego księdza. Istnieje poważna wątpliwość, czy ksiądz posiadający tego ducha antychrysta sprawuje ważnie świętą Liturgię. Duch Święty już przez niego nie działa. Co mają robić wierzący? Jeśli ksiądz w parafii jest bierny, niech sami rozpoczną zbawczą misję, aby pomóc ratować ludzi przed wpływem samobójczej „Fiducia supplicans”. Mogą w tym celu wykorzystać portale społecznościowe i ten list pasterski. Emeryci mogą pełnić tę misję w indywidualnych rozmowach ze swoimi znajomymi i osobiście wyjaśniać im tragiczną sytuację w Kościele po wydaniu „Fiducia supplicans”. Mogą poprosić ich o podpisanie przygotowanego krótkiego formularza wyrzeczenia się lub każdy z nich może napisać go własnoręcznie: „Ja, X.Y., wyrzekam się antyewangelii «Fiducia supplicans». Data, podpis ……….”. Wskazane jest, aby podpisali się także dwaj świadkowie. Dana osoba zachowa to wyrzeczenie. Można to porównać do paszportu umożliwiającego przekroczenie granic Królestwa Niebieskiego w godzinie śmierci. Kopia tego znajduje się w księdze życia danej osoby. Misję tę można realizować także pocztą, listami adresowanymi do konkretnych katolików. Ten, kto nie chce oddzielić się od „Fiducia supplicans”, z trudem przetrwa godzinę śmierci. Ci, którzy będą drwić, zastraszać lub grozić gorliwym działaczom misyjnym, wyraźnie dają do zrozumienia, komu służą. Służą duchowi kłamstwa i śmierci. „Umiłowali kłamstwo, a nie przyjęli i nie umiłowali prawdy, która by ich zbawiła” (2 Tes 2:9-12). W obecnej tragicznej sytuacji, za pośrednictwem „Fiducia suplicans”, katolikom w oszukańczy sposób narzucono fałszywą ewangelię (por. Ga 1:8-9), przez którą nikt nie będzie zbawiony. Jest to bunt przeciwko Bogu i zaprzeczenie Pismu Świętemu i Tradycji. Jedynym wyjściem jest prawdziwa pokuta. Zaczyna się to od kroku wyrzeczenia się samobójczej „Fiducia suplicans”. Wszystkich wiernych Chrystusowi błogosławią biskupi BKP 11. 03. 2024 Opowiedz przynajmniej jednej osobie o tym liście pasterskim

Regardez cette vidéo sur : https://vkpatriarhat.org/fr/?p=17532 Abonnez-vous aux newsletters du PCB https://bit.ly/3Ozi9Rt Le temps du Carême, en cette période extraordinaire de grande apostasie, est un temps de repentance urgente. La déclaration de Jésus concernant la repentance est pertinente pour chacun de nous. « Le temps est accompli et le royaume de Dieu est proche. Métanoite, changez d’avis et croyez en l’Évangile » (Mc 1, 15). « A moins que vous ne vous repentiez, vous périrez tous » (Lc 13:3). De quoi chaque croyant catholique, chaque prêtre, chaque religieux et chaque évêque est-il obligé de se repentir ? Tous doivent se repentir de l’apostasie publique. Le pape non valable François Bergoglio, par l’intermédiaire de la déclaration hérétique Fiducia Supplicans, a transformé l’Église catholique en une anti-Église du Nouvel Âge. Ce péché est plus grand que le péché de ceux qui ont sacrifié aux idoles païennes, aux démons, et sont ainsi devenus des traîtres au Christ, des apostats – des traîtres. Sous le règne de l'empereur Dèce (249-251), les chrétiens furent sévèrement persécutés. À Nicomédie (aujourd'hui Izmit, en Turquie) vivait un homme d'une lignée distinguée nommé Codratus. La persécution y fut déclenchée par le proconsul Perennius. Codratus, qui était chrétien, fut contraint de se sacrifier aux idoles païennes. Il répondit : « Je ne me prosternerai pas devant des idoles mortes. Je ne crains ni les démons ni vous, qui n'avez qu'un pouvoir temporaire. Bientôt, j'irai vers mon Dieu, et vous gémirez amèrement pour toujours parce que vous avez refusé de connaître Dieu ». Perennius lui ordonna d'être cruellement torturé. Avant cela, il ordonna d'amener les chrétiens qui avaient renoncé au Christ par un acte d'adoration des idoles. Ils avaient pour tâche de persuader Codratus de s'incliner devant les idoles. Codratus, cependant, profita de la situation et, bien qu'il ait été cruellement torturé, il prononça ces paroles : « Ô insensés, pourquoi n'avez-vous pas souffert un peu ? Pourquoi avez-vous eu peur du tourment ? Vous avez renié le Chris ! Pourquoi vous êtes-vous livrés au diable ? N'avez-vous pas cru à la résurrection des morts ? N'avez-vous pas entendu parler du jugement de Dieu ? N'avez-vous pas peur du feu inextinguible de l'enfer ? Comment vous tiendrez-vous devant le jugement de Dieu ? Reprenez vos esprits ! Réfléchissez de qui vous vous êtes éloigné ! Vous avez abandonné le royaume éternel des cieux pour le bien de cette vie temporaire et sans valeur ! Vous avez méprisé votre Souverain Céleste !... Vous vous êtes rendus esclaves du diable ! Avez-vous oublié les paroles du Seigneur dans l’Évangile ? Il a dit : N’ayez pas peur de ceux qui tuent le corps mais ne peuvent pas tuer l’âme » (Mt 10, 28). Lorsque Codratus dit cela, les lâches chrétiens se mirent à crier à haute voix : « Ô serviteur de Dieu, nous avions peur du tourment et nous avons été égarés comme un troupeau muet ! Nous voulions vivre ici encore un peu et en renonçant à notre Seigneur, nous sommes déjà morts à la vie éternelle à venir. Que devons-nous faire à présent, nous qui sommes de maudits pécheurs ? ». Lorsque le saint martyr Codratus les vit pleurer, il leur dit : « Ayez bon courage, frères ! Ne désespérez pas ! Notre Seigneur est miséricordieux ! Tombez à ses pieds ! Avec larmes et repentance reconnaissez Jésus-Christ maintenant ! Il vous purifiera avec Son sang ! Vous expierez votre trahison avec votre sang ». Ils pleurèrent à chaudes larmes et restèrent longtemps allongés face contre terre. Ensuite, ils s’aspergèrent de poussière sur la tête et se frappèrent la poitrine avec des pierres. Leurs pleurs étaient si forts que toute la ville se rassembla, et tout le peuple fut stupéfait de voir les chrétiens remplis d'une telle tristesse pour leur apostasie. Perennius ordonna que le saint martyr Codratus soit encore torturé davantage. Il condamna ces chrétiens pénitents à être brûlés, chacun dans sa ville natale. Reconnaissons dans la repentance que le péché d'apostasie dans lequel le pape François non valable a induit les catholiques en erreur à travers la déclaration Fiducia Supplicans est encore plus grand que la trahison des traîtres qui avaient succombé face à la menace de la torture et de la mort et qui avaient trahi le Christ. Les martyrs préféraient subir la torture et la mort plutôt que de se prosterner devant les idoles. En 2019, le pape François Bergoglio, non valable, a participé activement à un rituel païen d'invocation de démons avec des sorcières et des sorciers d'Amazonie dans les jardins du Vatican. Il a ensuite intronisé publiquement le démon Pachamama dans la cathédrale Saint-Pierre. En 2022, il se consacre publiquement au diable sous la direction d'un sorcier au Canada. C'est un péché public commis contre le Premier Commandement. Il s’agit d’une apostasie publique sans précédent dans l’histoire de l’Église. Il est tout à fait clair que cet homme ne peut pas être le représentant visible du Christ sur Terre, mais selon les Écritures, la constitution dogmatique et les enseignements des Docteurs et des Pères de l'Église, il s'est excommunié de l'Église. C'est l'enseignement de l'Écriture et de la Tradition. Qu’est-ce que la déclaration Fiducia Supplicans ? C’est un faux évangile, un faux enseignement, qui s’oppose à la Sainte Écriture, à la Tradition et à tous les docteurs et pères de l’Église. C’est une rébellion publique contre Dieu et une apostasie publique du Christ et de Son Évangile. En approuvant et même en bénissant l'un des péchés les plus graves, la déclaration Fiducia Supplicans nie la substance du Credo proclamant la vérité selon laquelle le Fils de Dieu s'est fait homme pour nous sauver du péché. La condition du salut réside en notre pénitence. Cependant, si le péché en tant que tel est nié par la légalisation de la sodomie, la souffrance du Christ pour notre salut fut vaine. En niant et en bénissant un péché, le Décalogue est également supprimé, car un péché n'est plus appelé péché et il n'y a plus de distinction entre le bien et le mal. Ceux qui acceptent l'enseignement de la déclaration Fiducia Supplicans, qui introduit la bénédiction du péché de sodomie et sa légalisation, renoncent publiquement à Dieu le Créateur et à Dieu le Rédempteur, et en même temps abandonnent leur propre salut, parce qu'une telle personne a décidé d'aimer le mensonge et déteste la vérité, qui l’aurait sauvée. En raison de cet orgueil et de cette rébellion diaboliques, un tel évêque, prêtre ou croyant catholique a prononcé sur lui-même un jugement de mort éternelle, et il sera condamné à l'enfer à l'heure de sa mort. Ils ont commis le péché contre le Saint-Esprit (voir Mt 12, 32). Dieu annonce dans Galates 1, 8-9 que le pseudo-évangile, y compris Fiducia Supplicans, a infligé au pseudo-pape, François Bergoglio, la punition de l'exclusion du salut éternel, c'est-à-dire la damnation éternelle en enfer. Il a commis un blasphème contre le Saint-Esprit (voir Mt 12, 31). Ce châtiment s’abat également sur tous ceux qui acceptent et diffusent ce pseudo-évangile. Quelle est la sortie ? Il n’y en a qu’une : la métanoia – la pénitence. La condition préalable à cela est le rejet de la déclaration Fiducia Supplicans. Comment mettre cela en scène ? Chaque évêque catholique orthodoxe doit refuser catégoriquement la déclaration Fiducia Supplicans. C'est ainsi que les évêques d'Afrique, de Pologne, de Hongrie et d'autres pays l'ont fait. L'évêque diocésain devra faire cette renonciation dans une lettre pastorale adressée à son diocèse. Les évêques auxiliaires peuvent le faire d'une autre manière publique. Si un tel évêque reçoit ensuite un décret du pape non valable et de sa secte le démettant de ses fonctions dans son diocèse, il est obligé en conscience envers Dieu de continuer à exercer ses fonctions même s'il a dépassé l'âge de 75 ans. Il doit, en tant que bon berger, protéger son troupeau spirituel de l'hérésie suicidaire de la déclaration Fiducia Supplicans. Les décrets initiés par un pseudo-pape qui s’est excommunié de l’Église sont nuls et non avenus. C'est l'enseignement de l'Église basé sur l'Écriture et la Tradition. Que doit faire un prêtre catholique ? Il devrait sortir de son isolement et former un collège sacerdotal avec d'autres véritables prêtres catholiques afin de défendre la foi et sauver les âmes. Ensemble, qu'ils encouragent l'évêque indécis à prendre la décision radicale de se séparer de la déclaration Fiducia Supplicans. Si un évêque promouvant la déclaration Fiducia Supplicans tente d’excommunier de vrais prêtres catholiques, que ces derniers informent honnêtement leurs fidèles et ne partent pas. Les prêtres doivent instruire leurs fidèles lors du sermon et, à la fin, chaque croyant peut s'approcher du prêtre de la même manière que lorsqu'il va à la Sainte Communion. Le prêtre demande à chacun d’eux : « Renoncez-vous à Fiducia Supplicans ? ». Le croyant répond : « Oui. Amen ». Cette profession de foi et de renonciation à la déclaration Fiducia Supplicans est effectuée devant les armées invisibles des anges et des saints, et est écrite dans le livre de vie de chacun. Personne ne sera sauvé par le faux anti-évangile de Fiducia Supplicans et sa fausse foi. En revanche, si un prêtre pro « Fiducia Supplicans » soutient publiquement cette déclaration hérétique ou intimide des militants laïcs qui encouragent en privé les fidèles à renoncer à cette déclaration suicidaire, les fidèles devraient se séparer de l’influence d’un tel prêtre. Il existe un sérieux doute qu'un prêtre doté de cet esprit de l'antéchrist ne célèbre plus valablement la sainte liturgie. Le Saint-Esprit n'agit plus à travers lui. Que sont censés faire les croyants ? Si le prêtre de la paroisse reste passif, qu’ils commencent une mission afin d’aider à sauver les gens de l'impact de la déclaration Fiducia Supplicans suicidaire. Ils peuvent utiliser à cet effet les réseaux sociaux et cette lettre pastorale. Les retraités peuvent accomplir cette mission lors d'entretiens individuels avec leurs connaissances et leur expliquer personnellement la situation tragique de l'Église après la publication de la déclaration Fiducia Supplicans. Ils peuvent leur faire signer un bref formulaire de renonciation préparé, ou chacun d’eux peut l’écrire de sa propre main : « Moi, N.N., je renonce à l’anti-évangile de la déclaration Fiducia Supplilcans. Date de la signature ………. ». Il est conseillé que deux témoins signent également. La personne concernée conservera ce formulaire de renonciation. On peut le comparer à un passeport pour franchir les frontières du royaume céleste à l’heure de la mort. Une copie en est dans le livre de vie de la personne concernée. Cette mission peut également être réalisée par courrier, par lettres adressées à des hommes et des femmes catholiques spécifiques. Ceux qui refusent de se séparer de la déclaration Fiducia Supplicans résisteront difficilement à l’heure de la mort. Ceux qui se moquent, intimident ou menacent les militants missionnaires zélés indiquent clairement qui ils servent. Ils servent l'esprit de mensonge et de mort. « Ils aimaient le mensonge et n’acceptaient ni n’aimaient la vérité qui les sauverait » (2Thess 2:9-12). Dans la situation tragique actuelle, à travers la déclaration Fiducia Supplicans, un faux évangile a été frauduleusement imposé aux catholiques (cf. Gal 1, 8-9), faux évangile par lequel personne ne sera sauvé. C'est une rébellion contre Dieu et un déni de l'Écriture et de la Tradition. La seule solution est la vraie repentance. Cela commence par l’étape du renoncement de la déclaration suicidaire Fiducia Supplicans. À tous ceux qui restent fidèles du Christ, Bénédictions de la part des évêques du PCB, Le 11 mars 2024 Veuillez parler de cette lettre pastorale à au moins une personne.

Guarda questo video su: https://vkpatriarhat.org/it/?p=7216 Sottoscriviti al servizio di NewsLetter di PCB https://bit.ly/3Jdjdtu Cari sacerdoti, pastori e credenti statunitensi, Gli Stati Uniti si trovano quest’anno in attesa delle elezioni presidenziali. Lì si deciderà definitivamente se le élite riusciranno realizzare reset dell’economia globale, iniziato da una pandemia artificiale. Il piano dei globalisti è “fermare” tutti i sistemi economici e provocare il collasso. L’obiettivo è portare non solo gli Stati Uniti, ma anche l’intera umanità in una crisi senza via d’uscita. Perché? Per adottare qualsiasi cosiddetta soluzione di salvataggio. In effetti, sarà un suicidio sotto forma di vaccinazione chipizzata. Un ruolo chiave in questo gioco è di suscitare le nuove ondate di pandemia artificiale e le vaccinazioni seriali, che portano al genocidio di sei miliardi di persone. Che cosa siamo obbligati a fare noi cristiani, per salvazione? In questo momento dobbiamo sforzarci ancora di più per la salvezza di noi stessi e degli altri. Questo non è possibile senza la comunicazione con Dio nella preghiera personale. La svolta del secondo e terzo millennio è un tempo in cui tutti i fondamenti della fede e della moralità sono stati corrotti dalle eresie e dallo spirito di aggiornamento del Concilio Vaticano II. Oggi, le persone comunicano intensamente a livello orizzontale attraverso Internet e cellulari, e tuttavia, trascurano la comunicazione spirituale con Dio nella dimensione verticale. La pratica di preghiera che qui proponiamo è molto antica, osservata da Gesù Cristo e dagli Apostoli (cfr. At 3, 1). È una pratica delle fermate di preghiera ogni tre ore durante la giornata (cfr. At 10, 3-9). Questi intervalli sono osservati in alcuni monasteri fino ad oggi. I momenti di fede durante la giornata rafforzano la nostra relazione con Dio. Pertanto, accettate provato ordine di preghiera nella vostra vita cristiana! Preghiamo brevemente sette volte al giorno: quando ci alziamo, alle 9:00, 12:00, 15:00, 18:00, 21:00 e prima di andare a dormire (cfr. Sal 119, 164). Se non è possibile fermarsi a una determinata ora, possiamo pregare prima o dopo di essa. Durante la fermata di preghiera, invochiamo il nome di Gesù attraverso quale raggiungiamo la salvezza. La Sacra Scrittura ci dice: “Chiunque invocherà il nome del Signore sarà salvato” (Rm 10, 13). Gesù, il nome del nostro Signore e Salvatore, nell’originale “Yehoshua” significa “Dio è (la mia) salvezza”. Come dobbiamo invocare il nome di Gesù? Nella tua mente immagina Gesù sulla croce. Guarda le Sue ferite nelle mani, nei piedi e nel costato trafitto. Da queste cinque piaghe fluiva il sangue del Figlio di Dio per il perdono dei miei e dei tuoi peccati. Fissando il tuo sguardo spirituale su una delle Sue piaghe, dì la seguente preghiera: “Gesù, Gesù, Gesù, abbi pietà di me!” Dopo di ciò, ripeti gradualmente questa preghiera guardando le altre quattro piaghe di Cristo. Se la reciti dal cuore, diventa una preghiera di contrizione perfetta. Quindi, le fermate di preghiera ci aiutano ad adempire l’appello di Gesù: “Anche voi tenetevi pronti (alla morte), perché il Figlio dell’uomo verrà nell’ora che non pensate”(Lc 12, 40). Dopo la preghiera alle cinque piaghe di Cristo, aggiungi una preghiera biblica “Shema Israel”, che deriva da Dt 6, 4: “Gesù, mio Dio, Ti amo con tutto il mio cuore, con tutta la mia anima e con tutte le mie forze. Ora perdo la mia anima per amor Tuo e per Vangelo” (cfr. Mc 8, 35). Aggiungi quindi la parola di vita. Uno o due versetti della Bibbia sono recitati sempre per due settimane. Alla fine della fermata di preghiera, fai il segno della Santa Croce. Alle 9:00 del mattino è utile ricordare la discesa dello Spirito Santo e aggiungere sette volte la seguente preghiera: “Manda lo Spirito Santo su di noi”, e poi potremo dire: “Accolgo lo stesso Spirito come gli apostoli nel giorno di Pentecoste”. Poi invochiamo lentamente il nome di Dio “Ye-ho-shu-aa-aa-aa” e ci rendiamo conto di ciò, che stiamo chiedendo e Chi stiamo accogliendo. Alle 12:00, ricordiamo anche l’incarnazione della Parola di Dio e i cattolici aggiungono la preghiera dell’Angelus Domini. Alle 15:00, ci uniamo alla morte di Cristo per noi. I musulmani osservano le fermate durante il giorno a modo loro, ma per i cristiani questo è qualcosa di completamente diverso. I musulmani non si rivolgono al nostro Signore Gesù Cristo né al Suo Padre. Rendiamoci conto, che chi non onora il Figlio, non onora il Padre (cfr. Gv 5, 23). È importante, per noi cristiani, di tornare al provato ritmo della preghiera cristiana lungo la giornata. Inizia anche tu! Dio sta cercando persone zelanti di preghiera. Dio vuole salvare gli Stati Uniti anche attraverso di te! + Elia Patriarca del Patriarcato Cattolico Bizantino + Metodio OSBMr + Timoteo OSBMr Vescovi segretari 28 agosto 2020 Il Patriarcato Cattolico Bizantino (PCB) è una comunità di monaci, sacerdoti e vescovi che vivono in monasteri. Il Patriarcato è guidato dal patriarca Elia con due vescovi segretari, + Timoteo e + Metodio. Il PCB nacque dalla necessità di difendere le verità cristiane fondamentali contro le eresie e l’apostasia. Non riconosce lo pseudo papa Bergoglio e non gli è subordinato.

Watch this video on: https://vkpatriarhat.org/en/?p=24209 Subscribe to BCP newsletters https://bit.ly/3cJLzzm The season of Lent in this extraordinary time of great apostasy is a time of urgent repentance. The statements of Jesus about repentance are relevant for each of us. “The time is fulfilled, and the kingdom of God is at hand. Metanoite, change your mind and believe in the Gospel.” (Mk 1:15) “Unless you repent, you will all perish.” (Lk 13:3) What is every Catholic believer, every priest, every religious and every bishop obliged to repent of? All must repent of public apostasy. The invalid Pope Francis Bergoglio, through the heretical Fiducia Supplicans, has transformed the Catholic Church into a New Age Antichurch. This sin is greater than the sin of those who sacrificed to pagan idols, demons, and thus became traitors of Christ, apostates – traditores. During the reign of Emperor Decius (249-251), there was a severe persecution of Christians. In Nicomedia (modern-day İzmit in Turkey) lived a man of distinguished lineage named Codratus. The persecution there was started by the proconsul Perennius. Codratus, who was a Christian, was forced to sacrifice to pagan idols. He replied: “I will not bow down to dead idols. I fear neither the demons nor you, who only have temporary power. Soon I will go to my God, and you will moan bitterly forever because you refused to know God.” Perennius commanded him to be cruelly tortured. Before that, he ordered the Christians to be brought who had renounced Christ by an act of worship of idols. They had the task of persuading Codratus to bow to the idols. Codratus, however, took advantage of the situation and, though he was cruelly tortured, he uttered these words: “O foolish ones, why have you not suffered a little? Why have you been afraid of torment? You have denied Christ! Why have you given yourselves over to the devil? Have you not believed in the resurrection of the dead? Have you not heard of the judgment of God? Are you not afraid of the unquenchable fire of hell? And now, how will you stand before the judgment seat of God? Come to your senses! Think from whom you have fallen away! You have abandoned the eternal kingdom of heaven for the sake of this temporary and worthless life! You have despised your Heavenly Sovereign! You have made yourselves slaves of the devil! Have you forgotten the Lord’s words in the Gospel? He said: ‘Do not be afraid of those who kill the body but cannot kill the soul.’” (Mt 10:28) When Codratus said this, the cowardly Christians began to cry out loudly: “O servant of God, we were afraid of torment and we were led astray like a dumb flock! We wanted to live here for a little while longer and by denying our Lord we have already died to the eternal life to come. What shall we, damned sinners, do now?” When the holy martyr Codratus saw them weeping, he said: “Be of good courage, brethren! Do not despair! Our Lord is merciful! Fall at His feet! With tears and repentance confess Jesus Christ now! He will cleanse you with His blood! And you shall atone for your treachery with your blood.” They wept sore and lay face down on the ground for a long time. Then they sprinkled dust on their heads and beat their chests with stones. Their weeping was so loud that the whole city gathered, and all the people were bewildered to see the Christians filled with such sorrow for their apostasy. Perennius ordered the holy martyr Codratus to be tortured even more. He condemned these penitent Christians to be burnt, each in their hometown. Let us acknowledge in repentance that the sin of apostasy into which the invalid Pope Francis has misled Catholics through Fiducia Supplicans is even greater than the betrayal by the traditors who succumbed under threat of torture and death and betrayed Christ. The martyrs preferred to undergo torture and death rather than to bow down to idols. In 2019, the invalid Pope Francis Bergoglio actively participated in a pagan demon-summoning ritual with witches and wizards from the Amazon in the Vatican gardens. He then publicly enthroned the Pachamama demon in St Peter’s Cathedral. In 2022, he publicly dedicated himself to the devil under the guidance of a sorcerer in Canada. This is a public sin against the First Commandment. It is a public apostasy unprecedented in the history of the Church. It is abundantly clear that this man cannot be the visible representative of Christ on earth, but according to the Scriptures, the dogmatic constitution, and the teachings of the Doctors and Fathers of the Church, he has excommunicated himself from the Church. This is the teaching of Scripture and Tradition. What is Fiducia Supplicans? It is a false gospel, false teaching, which opposes the Holy Scripture, Tradition and all church doctors and fathers of the Church. It is a public rebellion against God and a public apostasy from Christ and His gospel. By approving and even blessing one of the gravest sins, the Fiducia Supplicans declaration denies the substance of the Creed proclaiming the truth that the Son of God became man to save us from sin. A condition for the salvation is our penance. However, if sin as such is denied through the legalization of sodomy, Christ’s suffering for our salvation was in vain. By denying and blessing a sin, Decalogue is also removed, because a sin is no longer called a sin and there is no distinction between the good and the evil. Those who accept the teaching of Fiducia Supplicans, introducing a blessing of the sin of sodomy and its legalization, publicly renounce God the Creator and God the Redeemer, and at the same time abandon their own salvation, because such a person has decided to love lies and hate the truth, which would have saved them. Owing to this devilish pride and rebellion, such a Catholic bishop, priest or believer has pronounced a judgement of an eternal death over themselves, and they will be condemned to hell at the hour of their death. They have committed the sin against the Holy Spirit (see Mt 12:32). God announces in Galatians 1:8-9 that the pseudo-gospel, including Fiducia Supplicans, has brought upon the pseudo-pope Francis Bergoglio the punishment of exclusion from eternal salvation, i.e. eternal damnation in hell. He has committed blasphemy against the Holy Spirit (see Mt 12:31).This punishment also falls on all those who accept and spread this pseudo-gospel. What is the way out? There is only one: metanoia – penance. The prerequisite for this is a rejection of Fiducia Supplicans. How to act it out? Each orthodox Catholic bishop must decidedly refuse Fiducia Supplicans. It was done this way by the bishops of Africa, Poland, Hungary and others. The diocesan bishop should make this renunciation in a pastoral letter to his diocese. The auxiliary bishops can make it in another public way. If such a bishop then receives a decree from the invalid Pope and his sect removing him from office in his diocese, he is obliged in conscience to God to continue in office even if he has passed the age of 75. He must, as a good shepherd, protect his spiritual flock from the suicidal heresy of Fiducia Supplicans. Decrees initiated by a pseudo-pope who has excommunicated himself from the Church are null, void and worthless. This is the teaching of the Church based on Scripture and Tradition. What should a Catholic priest do? He should come out of his isolation and form a priestly college with other true Catholic priests to defend the faith and save souls. Together let them encourage the indecisive bishop to take the radical step of separating himself from Fiducia Supplicans. If a bishop promoting Fiducia Supplicans tries to excommunicate true Catholic priests, let them truthfully inform their faithful and not leave. The priests should instruct their believers in the sermon, and at the end the individual believers can approach the priest in the same way as when they go to Holy Communion. The priest asks each of them: “Do you renounce Fiducia Supplicans?” The believer answers: “I do. Amen.” This profession of faith and renunciation of Fiducia Supplicans is made before the invisible hosts of angels and saints, and is written in each one’s book of life. No one will be saved through the false anti-gospel of Fiducia Supplicans and its false faith. On the other hand, if a pro ‘Fiducia Supplicans’ priest publicly endorses this heretical declaration or intimidates lay activists who privately encourage the faithful to renounce the suicidal declaration, the faithful should separate themselves from the influence of such a priest. There is a serious dubium that a priest with this spirit of antichrist no longer validly celebrates the holy liturgy. The Holy Spirit no longer works through him. What are believers supposed to do? If the priest in the parish is passive, let them begin a mission to help save people from the impact of the suicidal Fiducia Supplicans. They can use social networks and this pastoral letter for the purpose. Pensioners can carry out this mission in individual conversations with their acquaintances and personally explain to them the tragic situation in the Church after the release of Fiducia Supplicans. They can have them sign a prepared brief renunciation form, or each of them can write it in their own hand: “I, N.N., renounce the anti-gospel of Fiducia Supplicans. Signature……….. date ……….” It is advisable that two witnesses also sign. The person concerned will keep this renunciation form. It can be compared to a passport to cross the borders of the heavenly kingdom at the hour of death. A copy of it is in the book of life of the person concerned. This mission can also be carried out by mail, by letters addressed to specific Catholic men and women. Those who refuse to separate themselves from Fiducia Supplicans will hardly stand in the hour of death. Those who will mock, intimidate or threaten zealous missionary activists make it clear whom they serve. They serve the spirit of lies and death. “They loved a lie and did not accept and love the truth that would save them.” (2Thes 2:9-12) In the current tragic situation, through Fiducia Supplicans, a false gospel has been fraudulently imposed on Catholics (cf. Gal 1:8-9), through which no one will be saved. It is a rebellion against God and a denial of Scripture and Tradition. The only solution is true repentance. This begins with the step of renouncing the suicidal Fiducia Supplicans. To all those faithful to Christ, blessings from Bishops of the BCP 11 March 2024 Please tell at least one person about this pastoral letter.

Toto video je možné zhlédnout i zde: https://vkpatriarhat.org/cz/?p=51623 Odebírat aktuální informace od BKP https://bit.ly/3BhmCoT Doba postní v této mimořádné době velké apostaze je časem naléhavého pokání. Ježíšův výrok o pokání je aktuální pro každého z nás: „Naplnil se čas a přiblížilo se Boží království. Metanoite – změňte myšlení – a věřte evangeliu.“ (Mk 1,15) „Jestliže nebudete činit pokání, všichni zahynete.“ (Lk 13,3) Z čeho je povinen konat pokání každý katolík, každý kněz, každý řeholník, každý biskup? Všichni musí konat pokání z veřejné apostaze. Neplatný papež František Bergoglio skrze heretickou deklaraci Fiducia supplicans transformoval katolickou církev na anticírkev New Age. Tento hřích je větší než hřích těch, kteří přinesli obětní dar pohanským modlám, démonům, a tak se stali zrádci Krista, odpadlíky – traditores. Za vlády císaře Decia (249-251) nastalo kruté pronásledování křesťanů. V Nikomedii (dnešní İzmit v Turecku) žil muž významného rodu, jménem Kodrát. Pronásledování zde započal prokonzul Perennius. Křesťana Kodráta nutili, aby přinesl oběť pohanským bůžkům. On odpověděl: „Mrtvým modlám se nepokloním. Nebojím se ani běsů, ani tebe, který máš jen dočasnou moc. Zanedlouho půjdu k mému Bohu a ty budeš hořce sténat navěky, protože jsi Boha nechtěl poznat.“ Perennius ho přikázal krutě mučit. Předtím rozkázal přivést křesťany, kteří se odřekli Krista gestem přinesení oběti modlám. Měli za úkol přesvědčit Kodráta, aby se rovněž poklonil modlám. Kodrát ale využil tuto situaci, a i když byl krutě mučen, pronesl tato slova: „Ó nerozumní, proč jen jste trochu nevytrpěli? Proč jste se polekali muk? Vy jste se odřekli Krista! Proč jste se odevzdali ďáblu? Copak jste nevěřili ve vzkříšení mrtvých? Copak jste neslyšeli o Božím soudu? Copak se nebojíte neuhasitelného pekelného ohně? Jak teď obstojíte před Božím soudem? Vzpamatujte se! Uvědomte si, od koho jste odpadli! Kvůli tomuto dočasnému a bezcennému životu jste opustili věčné nebeské království! Pohrdli jste svým Nebeským panovníkem! Sami jste ze sebe učinili otroky ďábla! Copak jste zapomněli na Pánova slova v evangeliu? On řekl: „Nebojte se těch, kteří zabíjejí tělo, ale duši zabít nemohou.“ (Mt 10,28) Když to Kodrát řekl, zbabělí křesťané začali hlasitě volat: „Polekali jsme se muk, služebníku Boží, a nechali jsme se svést jako němé stádo! Chtěli jsme tu ještě krátký čas žít, a pro budoucí věčný život jsme svým zapřením Pána už zemřeli. Co teď máme my prokletí dělat?“ Když je svatý Kodrát viděl plakat, řekl: „Buďte odvážní, bratři! Nepropadejte zoufalství! Náš Pán je milostivý! Padněte Mu k nohám! Se slzami a pokáním nyní vyznejte Ježíše Krista! On vás očistí svou krví! Vy svou krví vynahradíte svou zradu.“ Dali se do velkého pláče a dlouhý čas leželi tváří k zemi. Pak si posypali zemským prachem hlavy a kamením se bili do hrudi. Jejich pláč byl tak silný, že se celé město seběhlo na ten křik a všichni lidé se divili, že křesťany zachvátila taková lítost nad svým odpadlictvím. Perennius rozkázal svatého Kodráta ještě více mučit. Tyto kající křesťany odsoudil k upálení a to každého v jeho rodném městě. Kajícně si přiznejme, že hřích odpadlictví, do kterého svedl skrze Fiducia supplicans neplatný papež František, je ještě větší, než zrada traditorů, kteří podlehli hrozbě mučení a smrti a zradili Krista. Mučedníci volili raději mučení a smrt, než by se poklonili modlám. Neplatný papež František Bergoglio se aktivně zúčastnil v roce 2019 s čaroději a čarodějnicemi z Amazonie pohanského rituálu ve vatikánských zahradách, kterým svolávali démony. V chrámu svatého Petra pak František Bergoglio veřejně intronizoval démona Pačamamu. V roce 2022 se v Kanadě veřejně zasvětil ďáblu pod vedením čaroděje. Toto je veřejný hřích proti prvnímu přikázání Desatera. Jde o veřejnou apostazi, jaká v dějinách církve nemá obdoby. Je naprosto jasné, že tento člověk nemůže být viditelným zástupcem Krista na zemi, ale dle Písma svatého, věroučné konstituce i dle učení církevních učitelů a otců sám sebe vyloučil z církve. Toto je učení Písma a Tradice. Co je Fiducia supplicans? Je to falešné evangelium, falešné učení, které protiřečí Písmu svatému, Tradici i všem církevním učitelům a otcům církve. Jde o veřejnou vzpouru proti Bohu a o veřejný odpad od Krista a Jeho evangelia. Tím, že deklarace Fiducia supplicans schvaluje, a navíc žehná jeden z největších hříchů, popírá podstatu kréda vyjadřujícího pravdu, že Boží Syn se stal člověkem, aby nás spasil od hříchu. Podmínkou spásy z naší strany je pokání. Pokud je ale skrze legalizaci sodomie hřích jako takový popřen, pak Kristus zbytečně trpěl, aby nás od hříchu zachránil. Popřením hříchu a jeho žehnáním je odstraněn i Dekalog, protože hřích už není nazýván hříchem a nerozlišuje se mezi dobrem a zlem. Kdo přijímá učení Fiducia supplicans, které zavádí žehnání hříchu sodomie a jeho legalizaci, veřejně se zříká Boha Stvořitele i Boha Spasitele a rovněž se zříká i své vlastní spásy, protože takový člověk se rozhodl milovat lež a nenávidět pravdu, která by ho zachránila. Pro tuto ďábelskou pýchu a vzpouru takový katolický biskup, kněz či věřící nad sebou pronesl ortel věčné smrti a v hodině smrti ho čeká věčné zavržení v pekle. Dopustil se hříchu proti Duchu svatému (viz Mt 12,32). Bůh oznamuje v listě Galaťanům 1,8-9, že za pseudoevangelium, kterým je i Fiducia supplicans, dopadl na pseudopapeže Františka Bergoglia trest vyloučení z věčné spásy, tedy věčné zavržení v pekle. Dopustil se rouhání proti Duchu svatému (Mt 12,31). Tento trest dopadá také na všechny, kteří toto pseudoevangelium přijímají a šíří ho. Jaké je východisko? Jen jedno: metanoia – pokání. To je podmíněno odřeknutím se Fiducia supplicans. Jak to realizovat? Každý pravověrný biskup musí Fiducia supplicans jasně odmítnout. Tak to udělali biskupové Afriky, Polska, Maďarska a jiní. Diecézní biskup ať toto odřeknutí se učiní ve svém pastýřském listu pro svou diecézi. Pomocní biskupové ať to učiní jiným veřejným způsobem. Pokud pak takový biskup dostane dekret, kterým ho neplatný papež a jeho sekta budou zbavovat úřadu v jeho diecézi, je ve svém svědomí před Bohem povinen zůstat dále v úřadu, i kdyby překročil hranici 75 let. Musí jako dobrý pastýř chránit své duchovní stádo před sebevražednou herezí Fiducia supplicans. Dekrety iniciované pseudopapežem, který se sám vyloučil z církve, jsou neplatné a neúčinné. Toto je učení církve na základě Písma a Tradice. Co má dělat katolický kněz? Ať vyjde ze své izolace a vytvoří s jinými pravověrnými kněžími kněžské kolegium k obraně víry a spáse duší. Společně ať povzbuzují nerozhodného biskupa k radikálnímu kroku oddělení se od Fiducia supplicans. Pokud by biskup propagátor Fiducia supplicans vylučoval pravověrné kněze, ať pravdivě informují své věřící a neodcházejí. Ať kněží v kázání své věřící poučí a na závěr ať jednotliví věřící v zástupu přistupují před kněze podobně, jako když jdou k svatému přijímání. Kněz každému položí otázku: „Odříkáš se Fiducia supplicans?“ Věřící odpoví: „Odříkám, amen.“ Toto vyznání víry a odřeknutí se Fiducia supplicans je učiněno před neviditelnými zástupy andělů a svatých a je každému zapsáno do knihy života. Skrze falešné antievangelium Fiducia supplicans a jeho falešnou víru nikdo spasen nebude. Pokud je některý kněz stoupencem Fiducia supplicans a bude naopak veřejně schvalovat tuto heretickou deklaraci či bude zastrašovat laické aktivisty, kteří budou soukromě vybízet věřící k odřeknutí se sebevražedné Fiducia supplicans, pak ať se věřící oddělí od vlivu takového kněze. Je zde vážné dubium, že kněz s tímto duchem antikrista už neslouží platně svatou liturgii. Duch svatý skrze něj už nepůsobí. Co mají dělat věřící? Pokud je kněz ve farnosti pasivní, sami ať rozvinou spasitelnou misii k záchraně před sebevražednou Fiducia supplicans. Mohou k tomu použít sociální sítě i tento pastýřský list. Důchodkyně či důchodci mohou konat tuto misii v individuálních rozhovorech se svými známými a osobně jim vysvětlovat tragickou situaci v církvi po vydání Fiducia supplicans. Mohou jim dát podepsat připravené odřeknutí se, anebo ho každý může napsat i sám vlastní rukou: „Já, X. Y., se odříkám antievangelia Fiducia supplicans. Podpis……….. datum ………..“ Vhodné je, aby se podepsali i dva svědkové. Dotyčný si toto odřeknutí uschová. Je možno ho přirovnat k pasu k přestoupení hranic nebeského království v hodině smrti. Jeho kopie je v knize života dotyčného. Tuto misii je možno konat i poštou, listy adresovanými konkrétním katolíkům a katoličkám. Kdo se odmítne oddělit od Fiducia supplicans, těžko v hodině smrti obstojí. Ti, kteří budou zesměšňovat, zastrašovat či vyhrožovat horlivým misionářům aktivistům, dávají najevo, komu slouží. Slouží duchu lži a smrti. „Zamilovali si lež a nepřijali a nemilovali pravdu, která by je zachránila.“ (2Sol 2,9-12) V současné tragické situaci bylo skrze Fiducia supplicans katolíkům podvodem vnuceno falešné evangelium (srov. Gal 1,8-9), skrze které nikdo spasen nebude. Je to vzpoura proti Bohu a popření Písma i Tradice. Jediné východisko je pravdivé pokání. To začíná krokem odřeknutí se sebevražedné Fiducia supplicans. Všem věrným Kristu žehnají biskupové BKP 11. 3. 2024 Aspoň jednu osobu upozorni na tento pastýřský list.

Ин. 19,28-29: «Иисус, знал, что уже всё совершилось. Дабы свершилось Писание, говорит: Жажду! Стоял тут сосуд, полный уксуса. Тогда наткнув на копье губку, полную уксуса, поднесли к Его устам». Иисус висит на кресте и жаждет. Жестокое бичевание разо-драло Его святое тело, и Он потерял много крови. Бич состоял из трех ремешков с металлическими остриями. При бичевании сна-чала появились глубокие синяки, а потом бичи рассекали кожу, врезались все глубже и вырывали мышцы вплоть до костей. Тело изменилось в одну кровавую рану. Два воина со всей силы бичева-ли Иисуса. Удары бичей падали на спину, руки, ноги – сначала сзади, но потом и спереди. Ни одной части тела, даже головы и лица, не пощадили. Кожа спины висела длинными прядями, а все тело изменилось до неузнаваемости на массу разорванной крово-точивой ткани. Только когда Иисус был на краю смерти, бичева-ние остановили. Тогда Его, полумертвого, отвязали, и Он упал на каменный пол в лужу своей собственной крови. Внезапная потеря большого количества крови вызвала ускорение ударов сердца, большую жажду и мление. Огромная боль открытых ран и сильная жажда мучили Иисуса Христа и в течение Его крестного пути. Те-перь на кресте Он испытывает еще большую жажду. Его уста су-хие, потрескавшиеся, язык прилип к гортани. Однако гораздо сильнее, чем физическая жажда, была жажда внутренняя. Иисус видит, как грех совершает дело погибели. Отупляет миллионы душ, ведя их к духовному равнодушию и ле-ни, чтобы пренебрегли своим спасением. Духовную жажду Иисуса выражают просьбы с молитвы «Отче наш»: «Отче, да святится имя Твое! Отче, пусть придет царствие Твое!» Иисус, Ты сегодня жаждущий во мне. И я вместе с Тобой жаж-ду освобождения от конкретного рабства моей искаженной приро-ды. То, что смертью Иисуса и Его воскресением нам было дано в кре-щении, необходимо актуализировать верой. У нас есть врож-денный бунт против Бога и людей. Однако я должен жить верою, ежедневно за все благодарить, даже когда всего не понимаю. Так-же с доверием я должен отдавать свои проблемы Богу. Я этого не делаю. Люди часто ищут помощь в иных местах – у целителей и гадалок, а это большой грех. Они не любят Бога всем сердцем. Ко-гда бы Его любили, то не имели бы уже времени и места на грех. Без истинной любви к Иисусу человека порабощают похоти и гор-дость! Господь Иисус, я жажду, взываю не только голосом, но и всем сердцем: «Да святится имя Твое в моей душе, да придет Царствие Твое в мое сердце!».

La reflexión sobre la Palabra de Dios (5 minutos) “Sabiendo Jesús que ya todo se había consumado, para que se cumpliera la Escritura, dijo: ¡Tengo sed! Había allí una vasija llena de vinagre. Entonces pusieron en un hisopo una esponja empapada en vinagre y se la acercaron a la boca.” (Jn 19:28-29) Jesús es clavado en la cruz y tiene sed. La flagelación cruel ha rasgado Su cuerpo sagrado y él ha perdido mucha sangre. La pérdida súbita de sangre abundante causó rápido ritmo cardíaco, desmayo y una sed muy fuerte. El inmenso dolor causado por las heridas abiertas y la sed fuerte atormentaban al Señor Jesús incluso durante su vía crucis. Ahora, en la cruz, siente una sed más ardiente. Sus labios están secos, agrietados, su lengua se ha pegado al paladar. Sin embargo, mucho mayor que la sed física es la sed interior. Jesús percibe como el pecado hace la obra de la destrucción, como embota millones de almas y las lleva a la apatía y la pereza espiritual, para que descuiden su salvación eterna. La sed espiritual de Jesús expresan las súplicas del Padre Nuestro: “¡Padre, santificado sea tu nombre! ¡Padre, venga tu reino!” Jesús, hoy Tú tienes sed en mí y yo junto contigo tengo sed de la liberación de una esclavitud concreta de mi naturaleza corrompida. Todo lo que nos fue dado a nosotros en el Bautismo a través de la muerte y resurrección de Cristo, debe ser actualizado por la fe. Mientras tanto, para nosotros ha sido natural una rebelión constante contra Dios y la gente. Sin embargo, yo tengo que vivir por la fe, cada día dar gracias por todo, aunque no lo entiendo todo, y dar todos mis problemas a Dios con confianza. Pero no lo hago. Muchos buscan ayuda en otros lugares – en los curanderos o en adivinos. Y esto es un gran pecado. No aman a Dios con todos sus corazones. Si Lo amaramos, no tendríamos ni tiempo ni espacio para el pecado. ¡Sin el amor verdadero a Jesús, el hombre es el esclavo de las concupiscencias y del orgullo! Señor Jesús, tengo sed, y llamo no sólo con mi voz, pero con todo mi corazón: “¡Santificado sea Tu nombre en mi alma! ¡Venga Tu reino en mi corazón!” Así que rezamos cada día en la oración Padre Nuestro.

La reflexión sobre la Palabra de Dios (5 minutos) “Uno de los malhechores que estaban colgados le injuriaba diciendo: Si tú eres el Cristo, sálvate a ti mismo y a nosotros. El otro le reprendió diciendo: ¿Ni siquiera temes tú a Dios, estando en la misma condenación? Nosotros, a la verdad, justamente padecemos; pero éste no hizo ningún mal. Y dijo: Jesús, acuérdate de mí cuando vengas en tu Reino. Jesús le dijo: De cierto te digo que hoy estarás conmigo en el paraíso.” (Lc 23:39-43) “Jesús ...”, el malhechor fija sus ojos en el rostro torturado de Jesús. Sobre la nariz y el lado derecho del rostro hay las heridas causadas por un golpe del palo, excoriaciones en los párpados y las cejas, una hinchazón en la mejilla, la nariz que sangra, contusiones y heridas de la piel. Su cara está empapada de sangre de las arterias en la cabeza, que fueron atravesados por las espinas. Las heridas en las manos y los pies están sangrando. El malhechor oye las burlas y blasfemias de los soldados, oye al otro malhechor colgado en la cruz. Él también oye las blasfemias de la jerarquía soberbia. El malhechor, sin embargo, consciente de su propio pecado, miró a los ojos de Jesús, creyó en Él y pronunció con fe: “¡Jesús!, acuérdate de mí cuando vengas en tu Reino.” Con lo cual, él también confesó ante todos que Jesús es realmente el Hijo de Dios. Sólo Él perdona los pecados y nos hace partícipes del Reino de Dios. Era una confesión pública y gloriosa de Jesús ante sus enemigos, que se burlaban de Él. Jesús le dijo: “De cierto te digo que hoy estarás conmigo en el paraíso.” Jesús tomó sus pecados sobre sí mismo y la salvó. Jesús en todo tiempo quita los pecados de las almas de aquellos que confiesan que son pecadores y llaman con la fe en Su nombre: Jesús. En arameo Yehoshua significa: Dios es salvación. Su Madre, los apóstoles y todos los demás lo llamaban con este nombre. Tres cruces fueron vistos en el Gólgota. En la cruz central se estaba muriendo el único Justo – Jesús. El resto de la humanidad se estará muriendo ya sea como malhechor impenitente, sin Jesús, o como el malhechor penitente. ¡Pero no debo esperar el momento de mi muerte física, tengo que empezar hoy mismo a morir al pecado! ¿Cómo? Así que lo reconozco, lo condeno y voy a creer en el poder del Cordero que quita el pecado del mundo. Todos somos pecadores, pero crucial es si hemos hecho lo que hizo el malhechor penitente: recibir a Jesús y creer en Él.

La reflexión sobre la Palabra de Dios (5 minutos) Jesús es arrestado: El apóstol-traidor trajo a los soldados y los guardias del templo con antorchas en Getsemaní. Se acercó a Jesús y le dio un beso traidor. A continuación los soldados prendieron a Jesús. Jesús ante Anás: Le llevaron al sumo sacerdote Anás. Él interrogaba a Jesús sobre muchas cosas. Uno de los guardias golpeó a Jesús en la cara. Jesús ante Caifás: Anás envió a Jesús atado al sumo sacerdote Caifás. Caifás dijo: “¡Te conjuro por el Dios vivo que nos digas si Tú eres el Cristo, el Hijo de Dios!” Jesús le respondió: “Tú lo has dicho.” El sumo sacerdote rasgó su vestidura diciendo: “¡Ha blasfemado!” La multitud empezó a gritar: “¡Es reo de muerte!” Luego comenzaron a escupirle en la cara y Le golpaban en la cabeza. Pedro niega a Cristo: Pedro estaba sentado fuera en el patio. Aquí él negó a Cristo tres veces, jurando: “No conozco a ese hombre.” Cuando el gallo cantó, Pedro se acordó de las palabras de Jesús. Y saliendo fuera, lloró amargamente. La primera vez ante Pilato: En la mañana, la jerarquía eclesial llevó a Jesús atado al gobernador Pilato. Habiendo escuchado a ambas partes, Pilato dijo: “No encuentro ninguna culpa en este hombre.” La jerarquía eclesial aumentaba el terror psicológico. Con promesas y amenazas obligaron al poder estatal a cometer un crímen. Lo mismo ocurre hoy en día. Pilato los envió con Jesús a Herodes, que decidiese el asunto. Jesús ante Herodes La segunda vez ante Pilato: Herodes remitió a Jesús de nuevo a Pilato. La jerarquía eclesial instó a Pilato para que condenara a Jesús a la muerte. Barrabás: Esperaba a ser condenado a la muerte, Barrabás un criminal odiado. Cuando Pilato les preguntó si querían que liberara a Jesús o Barrabás, ellos eligieron a Barrabás. Para Jesús exigieron la muerte. Jesús es azotado: Pilato creyó que la jerarquía eclesial estaría satisfecha con crueles azotes. Ordenó entonces, que Jesús sea azotado. Jesús es coronado de espinas: Los soldados pusieron una corona tejida de espinas sobre Su cabeza, le escupían en el rostro, golpeaban en la cabeza y se burlaban de Él. ¡Ecce homo!: Pilato llevó fuera a Jesús azotado con una corona de espinas en su cabeza ante la jerarquía eclesial y la muchedumbre fanatizada. Ellos gritaban: “¡Fuera! ¡Crucifícale!” Jesús es condenado a muerte: Pilato se hipócritamente lavó las manos, diciendo: “Yo soy inocente de la sangre de este justo”, y entregó a Jesús a la muerte. Jesús toma su cruz: Las palabras de Jesús tocan a todos y en todos los tiempos: “Niégate a ti mismo, toma tu cruz y sígame.” Jesús cae bajo el peso de la cruz: La cruz pesada aplasta a Jesús torturado contra la tierra. También a nosotros el peso de nuestra cruz nos aplasta contra la tierra. Tenemos que negarnos a nosotros mismos y levantarnos. Jesús encuentra a su Madre: Nadie ha estado en una unión más profunda con Jesús que su Madre. Ella es Su discípulo más fiel. Ella es el modelo para nosotros de como debemos seguir a Jesús. Simón de Cirene: Ellos obligaron a Simón que llevase la cruz de Jesús. Verónica: La tradición testimonia que esta mujer ofreció a Jesús un pañuelo. Esto no fue sólo un acto de compasión, pero también de gran coraje. Jesús cae por segunda vez: Jesús cae bajo el peso de la cruz. A menudo caemos también nosotros. Pero tenemos que levantarnos y continuar el camino de nuestra cruz cotidiana. Las mujeres llorantes: Jesús las advierte: “Hijas de Jerusalén, no lloréis por mí, sino llorad por vosotras mismas y por vuestros hijos.” Jesús cae por tercera vez: La caída última fue más dolorosa. Jesús nos da ejemplo que debemos levantarnos. También nosotros tenemos que convocar a todas las fuerzas mentales y físicas y seguirLo. De Jesús quitan la ropa: Jesús vino a Gólgota. Los soldados Le quitaron la ropa para crucificarLo.

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21539 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs Drodzy kapłani, uświadomcie sobie swoje powołanie od Boga i wagę waszej wewnętrznej relacji z Bogiem w czasie katastrofalnego odstępstwa od Chrystusa. Żyjemy w czasach masowego zabijania nienarodzonych dzieci, w czasach utraty sumienia, a często i rozumu oraz silnej manipulacji ze strony mediów głównego nurtu. Wiemy, że przygotowywana jest redukcja lub eksterminacja ludzkości do tzw. złotego miliarda. Podejmowane są dla tego celowe kroki. Wiele osób całkowicie uzależnia się od manipulacyjnych smartfonów. Niektórzy poświęcają im kilka godzin dziennie. Cała ta pseudokultura prowadzi do likwidacji prawdziwej wiary i prawdziwego chrześcijańskiego życia i rzuca całe masy i „letnich” chrześcijan na szeroką drogę do zagłady. Pokutować muszą zacząć przede wszystkim pobożni chrześcijanie. Więc zacznij ty, i to już dziś! Wtedy już dzisiaj otrzymasz światło i moc Ducha Świętego. Pokuta  to zmiana myślenia i zmiana życia. Na pierwszym miejscu musimy postawić Boga i zbawienie swojej duszy. Apostoł Piotr w dniu Pięćdziesiątnicy powiedział pobożnemu ludowi (nie przestępcom) ten zarzut: „Wy zabiliście Jezusa! Pokutujcie, a wtedy otrzymacie tego samego Ducha, co my”. Ale co przeszkadza Duchowi Świętemu? Duch kłamstwa i śmierci. Dlatego pytamy: Konkretnie, jakie duchy (demony) sparaliżowały duszę współczesnego człowieka? W odpowiedzi trzeba sięgnąć do korzeni, czyli zobaczyć duchową atmosferę XIX i XX wieku. Już wtedy pojawił się silny duch ateizmu, przebrany za pseudonaukę zwaną teorią Darwina. Potem przychodzi przez Marksa ideologia polityczna, która masowo rozprzestrzeniła się w pierwszej połowie XX wieku. Już w XIX wieku za pośrednictwem Nietzschego pojawił się duch faszyzmu. On działa do dziś, choć pod inną marką. Okultyzm przenika potajemnie, zwłaszcza przez tak zwaną medycynę alternatywną. Obejmuje tak zwaną homeopatię, która ma swoje korzenie w magii i wróżbiarstwie. Jej założycielem był dr Hahnemann, członek dwóch lóż masońskich. Na przełomie wieków pojawił się także ideolog perwersyjnej niemoralności, wiedeński lekarz Freud. Swoją tak zwaną psychoanalizę zamaskował nauką, choć jest to pseudonauka, połączona również z okultystyczną hipnozą. W 1917 pojawia się Matka Boża w Fatimie i wzywa do pokuty. W tym czasie w Kościele Katolickim pod płaszczykiem nauki szerzył się silny heretycki duch, zwany modernizmem, którego chwilowo powstrzymał papież Pius X. Ale Sobór Watykański II na nowo otworzył drzwi tej modernistycznej herezji, negując istotę chrześcijaństwa. Jednocześnie na Soborze został wypuszczony duch neopogaństwa heretyckim dekretem „Nostra aetate”. Na duchowym polu bitwy z jednej strony jest moc ducha kłamstwa i zła, a wraz z nim całe legiony demonów, z drugiej strony zaś moc Bożej wszechmocy, którą działa Duch Święty. Jeśli pozostaniemy bierni, duch kłamstwa ogarnie nas i wciągnie do rzeźi przez system bezbożności, zła i niemoralności! Obraz współczesnego katolicyzmu  to dolina suchych kości. Dlatego bardzo aktualna jest modlitwa prorocza, do której Bóg wzywa w księdze proroka Ezechiela: „Prorokuj, synu człowieczy, i mów do tych kości: Suche kości, słuchajcie słowa Pana!” W tej modlitwie jest miejsce na żywą, biblijną wiarę, przez którą działa Bóg. Modlitwa trwa niecałe półtora godziny. Zgodnie z przepisami w Biblii, zwracamy się na cztery strony i stopniowo wypowiadamy proroctwo. Moc modlitwy tkwi w świadomości, że w nas jest Pan Jezus – Syn Człowieczy, i wypowiadamy proroctwo w jedności z Nim. Chociaż jest Bogiem, jest jednocześnie Synem Człowieczym, Synem Niepokalanej Dziewicy Maryi. Ona jest także naszą duchową matką. Niepokalana staje na głowie węża piekielnego, diabła, i w tej proroczej modlitwie nas chroni. Modlitwa kojarzy się również z gestami, które pomagają skoncentrować się i wyrazić wewnętrzną pozycję wiary (http://vkpatriarhat.org/pl/?p=9812). Druga mocna modlitwa, aktualna dzisiaj, opiera się na obietnicy Jezusa: „Kto powie tej górze: «Podnieś się i rzuć się w morze», a nie wątpi w duszy, lecz wierzy, spełni się to” (Mk 11:23). Góry duchowe  to siły demoniczne. Przeciw nim jest bezradny dynamit i atomowa lub inna energia. Niszczy je tylko moc Bożej wszechmocy. Działa poprzez imię Jezusa i naszą wewnętrzną jedność z Nim. Modlitwa trwa niecałe pół godziny. Wielokrotnie, świadomie i z wiarą wzywamy imienia Bożego po hebrajsku Jehoszua: Je-ho-szu-á-á-á. Robimy to w umiarkowanym rytmie, ani szybko, ani nie zbyt wolno. Wtedy podczas modlitwy Duch Boży będzie mógł działać przez was swoją wszechmocą. I dzisiaj dla zbawienia i ratunku musi przyjść moc Boża – dynamis. Jezus powiedział: „Gdy Duch Święty zstąpi na was, zostaniecie napełnieni mocą – po grecku dynamis – i będziecie Moimi świadkami”, a wielu i męczennikami. Reforma duchowa musi zacząć się od ciebie, poprzez twoją modlitwę i czas, który w niej poświęcisz Bogu i swojej duszy. Misja duchowa zaczyna się od Twojej modlitwy, ponieważ przez nią działa Boża wszechmoc, Duch Święty. Masz być świadkiem. Bóg liczy się z tobą tam, gdzie jesteś. Dla tych, którzy zdecydowali się na spędzenie roku szabatowego, najważniejsze jest ustanowienie porządku modlitewnego. Trzeba iść na głębię i wystawić swoje wnętrze na Boże promieniowanie. Konieczne jest przejść przez proces uzdrawiania duszy. Wtedy to doświadczenie przyniesie korzyści wielu. Jezus dzisiaj mówi do każdego z was: „Idź na głębię!”. Na głębię w twoim wnętrzu jest Jezus. Jan Chrzciciel woła: „Pośród was stoi ten, którego nie znacie” (J 1:26). Znamy Jezusa, ale tylko powierzchownie, dlatego tak ważne jest iść na głębię. Program dla kapłanów, którzy przeżyją rok szabatowy: • 6:00-7:00 modlitwa wewnętrzna • Liturgia • Śniadanie • 9:00-10:00 modlitwa wewnętrzna • (po niej 15-30 minut świadectwo) • 11:00-12:00 modlitwa wewnętrzna • (po niej 15-30 minut świadectwo) • obiad i czas wolny do 15:00 • Pierwszy wariant: 15:00-16:00 modlitwa wewnętrzna 16:00-16:15 (lub 16:30) świadectwo, rozmowa duchowa 17:00-18:00 modlitwa wewnętrzna • (po niej 15-30 minut świadectwo) • Drugi wariant: 15:00-15:35 Modlitwa zjednoczenia ze śmiercią Chrystusa poprzez słowa „Wykonało się” i „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha Mego” (wedłóg Siedem słów z krzyża) 15:35-17:00 modlitwa prorocza według Ezechiela 37 17:00-17:30 świadectwo, rozmowa duchowa • 18:15 kolacja • 20:00-21:00 Święta godzina (Modlitwa wg Marka 11:23; brewiarz) Ważna uwaga: • Każdy ma w czasie modlitwy Pismo Święte i zeszyt. Po kwadransie wewnętrznej modlitwy następuje pięć minut przerwy, podczas której można przeczytać Pismo Święte lub krótko zapisać to, co cię dotknęło. Indywidualnie można odmawiać różaniec i część brewiarza. Co 3 godziny modlimy się razem krótkie przystanki: najpierw o 6:00, potem o 9:00, o 12:00, o 15:00, o 18:00, o 21:00, a ostatni przed spaniem. Rok szabatowy rozpoczyna się pięciodniowymi rekolekcjami. Również pod koniec czwartego i ósmego miesiąca odbywają się pięciodniowe rekolekcje. Post jest w środy i piątki. 1 wariant: tylko śniadanie i kolacja 2 wariant: tylko kolacja 3 wariant: w piątek istnieje również możliwość całodniowego postu tj. od czwartku wieczorem do soboty do śniadania. Program do realizacji znajduje się na stronie internetowej Patriarchatu w dziale „Rok szabatowy”. Wniosek: W historii Kościoła zawsze przebudzenie zaczynało się od pewnego duchowego centrum. Wspólnym mianownikiem było to, że jednostka lub grupa ludzi poszła na pewien czas do samotności. Kiedy stamtąd wrócili, przynieśli do Kościoła duchowy ogień, który dał im Bóg. Tak było z Mojżeszem, ze św. Bazylem, ze św. Benedyktem, ze św. Bernardem, ze św. Franciszkiem z Asyżu i innymi. Tak więc i wy nie możecie uczynić nic bardziej pożytecznego dla siebie i dla dusz wam powierzonych, a także dla całego Mistycznego Ciała Chrystusa  Kościoła, niż zkorzystać z pustyni roku szabatowego. + Eliasz Patriarcha Bizantyjskiego Katolickiego Patriarchatu + Metodiusz OSBMr + Tymoteusz OSBMr biskupi-sekretarze

Дивіться це відео також на: https://vkpatriarhat.org/z-hetsymanii-na-holhotu-khresna-doroha/ Підписатися на розсилку нових публікацій від ВВП https://bit.ly/3PJeqlG 1) Роздуми над Божим Словом: Ув’язнення: Апостол-зрадник привів до Гетсиманії воїнів і вартових храму з факелами. Підійшов до Ісуса і зрадливо Його поцілував. Тоді воїни схопили Ісуса. Перед Анною: Привели Його до первосвященика Анни. Він Його про багато що питав. Один із сторожі ударив Ісуса в обличчя. Перед Каяфою: Анна відіслав зв’язаного Ісуса до первосвященика Каяфи. Каяфа сказав: «Заклинаю тебе живим Богом, щоб ти сказав нам, чи ти Христос, Син Божий?» Ісус відповів: «Ти мовив». Первосвященик роздер свою одежу і викрикнув: «Він сказав богохульство». Натовп почав кричати: «Він – винен смерти!» Вони почали плювати Йому в обличчя і бити Його по голові. Відречення від Христа: Петро сидів біля багаття посеред двору. Там тричі відрікся Христа, став клястися: «Не знаю я цього чоловіка». Коли півень заспівав, він згадав слово, що Ісус був промовив до нього. Вийшов звідти і гірко заплакав. Перший раз перед Пилатом: Як настав ранок церковна ієрархія привела зв’язаного Ісуса до правителя Пилата. Пилат, вислухавши обидві сторони, сказав: «Я не знаходжу ніякої провини в цій людині.» Церковна ієрархія посилювала психологічний терор. Обіцянками і погрозами змусила державну владу до злочину. Так це є і сьогодні. Перед Іродом: Пилат відіслав їх з Ісусом до Ірода, щоб він вирішив цю справу. Вдруге перед Пилатом: Ірод відіслав Ісуса назад до Пилата. Церковна ієрархія вимагала у Пилата, щоб він Ісуса засудив на смерть. Варавва: Тоді чекав на смерть ненависний злочинець Варавва. На питання Пилата, кого бажають, щоб він відпустив їм, Ісуса чи Варавву, вони вибрали Варавву. Для Ісуса вимагали смерті. Бичування: Пилат надіявся, що церковна ієрархія заспокоїться жорстоким бичуванням. Тоді він звелів Ісуса бичувати. Терновий вінець: Тоді воїни вклали Йому на голову терновий вінець, плювали до обличчя, били Його по голові і насміхалися з Нього. Ecce homo – Ось чоловік!: Збичованого Ісуса з терновим вінцем на голові Пилат вивів до церковної ієрархії і сфанатизованого натовпу. Вони кричали: «Геть, нехай буде розп’ятий!» Засудження на смерть: Пилат лицемірно умив руки зі словами: «Я невинний в крові цього праведника». І видав Ісуса на смерть. Ісус бере на себе хрест. Ісусові слова стосуються кожного і завжди: «Зречися себе, візьми свій хрест і йди за мною». Ісус падає під хрестом. Важкий хрест звалює скатованого Ісуса на землю. І нас хрест придавлює до землі. Потрібно зректися себе і встати. Ісус зустрічає свою Матір. Ніхто не мав глибшої єдності з Ісусом так, як Його Матір. Вона є Його найвірнішим учнем. Вона є нам взірцем для наслідування. Симон з Киринеї. Симона примусили нести хрест Ісуса. Вероніка: Традиція свідчить, що ця жінка подала Господу Ісусові хустину. Це було не тільки співчуття, але й прояв великої відваги. Друге падіння. Ісус падає під хрестом. І ми часто падаємо. Потрібно знову вставати і продовжувати йти дорогою свого щоденного хреста. Плачучі жінки: Ісус їх застерігає: «Дочки Єрусалимські, не плачте наді мною, але над собою і над своїми дітьми». Третє падіння: Останнє падіння було найболючішим. Ісус дає нам приклад, що потрібно вставати. І ми маємо змобілізувати всі душевні і фізичні сили та йти за Ним. З Ісуса знімають одіж: Ісус прийшов на Голготу. Воїни зірвали з Нього одіж, щоб Його розп’ясти.

Это видео также смотрите на: https://vkpatriarhat.org/ru/?p=31208 Подписаться на рассылку новых публикаций от ВВП https://bit.ly/3zFm2QV Четыре последних слова с креста Структура второго часа внутренней молитвы: 5 минут: 4 основные истины (смерть, суд, вечность, Божье милосердие) 10 минут: сораспятие 5 минут: принятие Матери Иисуса 5-10 минут: вступительное мотивационное слово к последним четырем словам с креста 10 минут: слово «Жажду!» 5 минут: слово «Элои, Элои...» 5 минут: слово «Совершилось!» 5 минут: «Отче, в Твои руки предаю дух мой!» 5 минут: рефлексия Мотивационное слово для переживания четырех последних слов с креста Апостол Иоанн, как очевидец, после слов: «И тот ученик принял Ее eis ta idia – в себя», продолжает: «После того Иисус, зная, что уже все совершилось, да сбудется Писание, говорит: „Жажду!”». Евангелист Матфей добавил: «От шестого (т.е. двенадцатого) часа тьма была по всей земле до часа девятого; а около девятого (т.е. пятнадцатого) часа возопил Иисус громким голосом: „Элои, Элои, ламма савахфани?”, то есть: „Боже мой, Боже мой! Для чего Ты меня оставил?”» (Мф. 27, 45-46). Внешняя тьма выражает реальность духовной тьмы зла и отделения от Бога. Она сконцентрировалась при умирании и смерти Христа. «Некоторые из стоявших там, слыша это, говорили: „Он Илию зовет”. И тотчас побежал один из них, взял губку, наполнил уксусом и, наложив на трость, давал Ему пить; а другие говорили: „Постой, посмотрим, придет ли Илия спасти Его”» (Мф. 27, 47-49). «Когда же Иисус вкусил уксуса, сказал: „Совершилось!”» (Ин. 19,30). Храмовый занавес отделял святыню от Святая святых (см. Евр. 9,3). «Тогда завеса в храме разодралась надвое, сверху донизу» (Мр. 15,38), а Иисус воскликнул громким голосом: „Отче, в руки Твои предаю дух Мой!”. Сказав это, испустил дух» (Лк. 23, 45-46). После того, как ученик принял Иисусову Матерь, Иисус сказал: «Жажду!». Чего Иисус жаждет? Это не только физическая жажда, но, прежде всего, духовная жажда. Иисус жаждет свершения спасения душ, победы над силой смерти, зла и рабства греха, которые держат каждого потомка Адама. Это еще не свершено Его распятием, но будет свершено через Его смерть. Духовное покрывало первородного греха Адама покрывает все народы, все человеческие племена (см. Ис. 25,7). И я жажду, чтобы было устранено покрывало, покрывающее и мою душу, а одновременно покрывающее духовной тьмой всех людей, чье экзистенциальное жизненное испытание проходит одновременно с моим. Я жажду вечного света, правды, вечного счастья, истинной свободы. Поэтому вместе с Иисусом я жажду, чтобы разорвалось это духовное покрывало и занавес, отделяющий мою душу от живого Бога. Я жажду, чтобы был разорван этот занавес во мне, а также, прежде всего, во всех крещенных, которые тоже находятся в духовной тьме. Ты, Иисус, распят, и вместе с Тобой теперь, в эту секунду, в эту минуту распят наш «ветхий человек». Ты, Иисус, теперь переживаешь величайшую покинутость Отцом, и эту величайшую боль выражаешь возгласом: «Элои, Элои... Боже мой, Боже мой, для чего Ты меня оставил?». Но Отец не оставил, это тьма греха, которую Иисус взял на себя, полностью объяла душу Иисуса. В то же время Он переживает боль из-за того, что наша душа добровольно соединяется с ложью, со злом, с тьмой. Это боль над душами, которые не отделились от этой тьмы и остаются в ней. Они окончательно решили остаться в вечной тьме, в огромных страданиях, которые никогда не кончатся. Это боль Того, Кто любит эти души, страдания от того, что они отлучились из-за неблагодарности и ожесточенности, из-за злобы к любящему Богу. В эти минуты Иисус переживает величайшую физическую, душевную и, прежде всего, духовную боль. Между словами «Жажду!» и «Совершилось!» Иисус взывает: «Элои, Элои… Боже мой, Боже мой…». Он выражает жажду единства с Богом Отцом. Через грех человек потерял Бога, а Иисус через болезненную жертву покинутости искупил эту потерю Бога, связанную с духовной тьмой. Слова «Совершилось!» и «Отче, в руки Твои…» В тот момент, когда Иисус произнес «Совершилось!», произошел духовный перелом и духовная победа над властью тьмы. Духовный занавес, препятствующий соединению души с Богом, был расторгнут. Иисус победил силу зла, а мы во времени, прежде всего на молитве, можем снова входить в смерть Христа, то есть это расторжение, это «Совершилось» актуализировать в данный момент. «Мы всегда носим в теле мертвость Господа Иисуса» (2Кор. 4,10). Слово «всегда» означает, что верой мы должны вновь возвращаться к реальности смерти Христа. Она отделяет нас от власти греха и возвращает к единству с Богом. Если мы соединены со смертью Христа, то есть своей волей полностью отдаем себя Богу, тогда мы не можем грешить (ср. 1Ин. 3,6). Однако силой закона греха мы постоянно автоматически находимся в состоянии нашей нарушенной природы, следовательно, находимся во тьме, не осознаем Бога, Его присутствия, а потому неизбежно грешим, даже легкими грехами. Апостол указывает на плод закона греха: «Добро, которого хочу, не делаю, а зло, которого не хочу, делаю. Если же делаю то, чего не хочу, уже не я делаю то, но живущий во мне грех... Итак, умом моим служу закону Божию, а плотию – закону греха» (Рим. 7, 19-20; 25б). Освобождение есть только в Иисусе Христе (стих 25a). Здесь действует закон Духа: «Закон духа жизни во Христе Иисусе освободил меня от закона греха и смерти» (Рим. 8,2). Здесь также играет большую роль обретение хороших навыков, то есть добродетелей. Речь идет прежде всего о навыках молитвы, из которой исходит истинное смирение, то есть готовность принимать правду о себе. Молитва и смирение являются основой других добродетелей. Без молитвы и смирения Святой Дух не действует. Слово «Совершилось» вместе с последним словом «Отче…» выражает момент искупительной смерти Христа. Словом «Совершилось» Иисус свершил наше спасение и тем исполнил волю Отца. В духовной области посреди тьмы был проломлен световой коридор. Он остается до второго пришествия Христа. Те, которые спасены верой в Иисуса, в час смерти проходят по этому коридору света в объятия Бога. Духовную тьму образует система сего мира с ее князем и духовными силами зла в поднебесье – «космократорес». Через смерть Христа тьма была проломлена и наступает единство между душой и Богом. В час смерти Христа в храме видимо разорвался занавес, отделявший святыню от Святая святых. В час нашей смерти наш дух реально пройдет столбом света Христова смерти в объятия Бога. Но уже теперь мы можем духовно входить в смерть Христа и через нее в объятия Отца. Мы приняли Духа усыновления, в котором взываем «Авва, Отче!» (Рим. 8,15). Входя в истины, связанные со смертью Христа, мы одновременно реализуем таинство крещения. Через крещение мы были погружены в смерть Христа. Путь в объятия Отца нам открыт. После победы над тьмой в момент Своей смерти Иисус отдал Своего духа в объятия Отца. Это и для нас есть единственный путь спасения. Иисус сказал: «Иду приготовить вам место, чтобы и вы были там, где Я» (Ин. 14, 2-3). Иисус свершил Свое дело спасения человечества. К этому ничего не нужно прибавлять. Только нужно в послушании веры реализовать Его слово. Иисусова Матерь является для нас на этом пути веры примером и помощницей. Был разорван занавес, покрывавший каждую душу, был проломлен барьер духа сего мира, который держит человечество в заблуждении. Были побеждены демонические силы в поднебесье, влияющие на человечество и держащие его во тьме лжи. Все это содержится в слове «Совершилось». Это окончательная победа над дьяволом, грехом и смертью. Духовно мы стоим под крестом на месте смерти Христа – там, где над нами есть столб света, через который наш дух может подниматься и соединяться с Небесным Отцом, входить в Божьи объятия. Первым этим победным столбом света прошел Дух Иисуса. Это выражает последнее слово на кресте: «Отче, в руки Твои предаю дух Мой». Во время смерти Христа также исполнилось пророчество Симеона о Матери Иисуса: «И меч боли пронзит Твою душу» (Лк. 2,35). Через эту духовную рану в сердце нашей Матери наш дух может входить в новое сердце, в новый Иерусалим, и соединяться здесь прямо с Богом. Свет, силу и благодать получат те, которые пытаются проникнуть в таинство смерти Христа. Она также связана с Евхаристией и нашим крещением. Словами невозможно выразить те благодати, которые получат люди, когда будут верно посвящать себя внутренней молитве. И ты уделяй ей время, хотя бы час в день. Двухчасовые размышления должны практиковать и миряне, по крайней мере раз в неделю, лучше всего в небольшой общине.

Este vídeo também pode ser visto aqui: https://vkpatriarhat.org/pg/o-fim-do-evangelho/ Inscreva-se para receber os boletins informativos do PCB https://bit.ly/3S5BcWx No dia 2 de fevereiro, várias dezenas de padres e eruditos católicos escreveram um apelo aos cardeais e bispos mostrando claramente as artimanhas de Fiducia supplicans e as suas terríveis consequências. Eles pediram-lhes que seguissem o exemplo dos bispos africanos e de outros bispos corajosos e que proibissem esta declaração herética nas suas dioceses. Da mesma forma, padres e intelectuais católicos exigem que cardeais e bispos peçam ao papa inválido que revogue Fiducia supplicans. Contudo, a resposta de Bergoglio à oposição unida dos bispos africanos à sua declaração revela que ele não leva em consideração a resistência. Embora realize algumas atuações e manobras estratégicas, ao mesmo tempo declara abertamente que Fiducia supplicans acabará sendo aceita por todo o mundo, inclusive pela África. Considerando o acima exposto, a única saída é separar-se da jurisdição do papa ilegítimo, herege manifesto, que se excomungou a si mesmo ipso facto da Igreja e que, portanto, não pode ser sua cabeça. Os bispos diocesanos que se separarem a tempo salvarão as suas dioceses de serem transformadas na anti-Igreja da Nova Era de Bergoglio. No entanto, os bispos ortodoxos que hesitarem em se separar serão expulsos um após o outro por Bergoglio, e a estrutura diocesana será subordinada à seita bergogliana. No território de tais dioceses, apenas um pequeno rebanho de fiéis católicos permanecerá como Igreja clandestina. Qual é a natureza do crime de Fiducia supplicans? Isto decorre da essência do Evangelho. O Evangelho é a boa nova do perdão dos pecados através do arrependimento e da fé no Salvador. Jesus morreu por nossos pecados. Nele também somos libertos da escravidão do pecado. O pseudopapa e sua seita, porém, negam o pecado aceitando o pecado mais grave e até abençoando-o. Na verdade, estão dizendo que a morte redentora de Cristo na cruz foi inútil. Ao negar o pecado da sodomia, nega-se o Salvador e o sentido de Sua morte redentora. Esta é uma prova de que Fiducia supplicans em essência contradiz os ensinamentos do Evangelho, bem como os ensinamentos da Igreja Católica. Aqueles que estão em união interior com o herege manifesto Bergoglio e sua Fiducia supplicans já se excluíram ipso facto da Igreja Católica por outro evangelho (Gl 1,8-9). No entanto, a seita de Bergoglio continua a ocupar posições-chave da Igreja Católica com o objetivo de conseguir a sua autodestruição. Ao abençoar a sodomia, Bergoglio nega não apenas o credo católico e o Evangelho, cujo centro é Cristo Salvador, mas também os Dez Mandamentos e as leis de Deus, que condenam o pecado como maldade e rebelião contra Deus. Assim, ao negar o pecado, Fiducia supplicans rejeita o arrependimento salvífico, nega o Redentor e, ao mesmo tempo, a própria essência da Igreja. A seita de Bergoglio não é de forma alguma a Igreja Católica. Através de Fiducia supplicans, Francisco Bergoglio, um herege manifesto no trono papal, já transformou a Igreja Católica em uma anti-Igreja satânica da Nova Era que conduz não à salvação, mas à condenação eterna. O trágico é que tolera-se tudo. Devido à sua passividade, bispos e padres tornam-se reféns da satanização da Igreja. O fato de Bergoglio e os seus seguidores continuarem a usar frases bombásticas abusando da Palavra de Deus e do poder eclesiástico para enganar os fiéis católicos não muda as coisas. A epístola aos Tessalonicenses fala do homem do pecado, do filho da perdição. Sobre ele está escrito: “Ele se levantará contra tudo o que se chama Deus ou que é adorado, a ponto de tomar lugar no templo de Deus, e apresentar-se como se fosse Deus” (2 Tes 2:3- 4). Bergoglio realmente tomou lugar no templo de Deus, isto é, na direção da Igreja Católica, e com a sua Fiducia supplicans e o seu motu proprio Ad theologiam promovendam apresenta-se como Deus Legislador. Em Ad theologiam promovendam proclamou uma mudança de paradigma na Igreja, acrescentando em conclusão que abolia tudo o que fosse contrário ao que ele havia decretado. Ao fazer isso, ele revogou tanto as Escrituras quanto a tradição eclesiástica. Da mesma forma, em um comunicado de imprensa do dicastério de 4 de janeiro, Fernández diviniza Bergoglio, afirmando: “O importante é que estas Conferências Episcopais não sustentem uma doutrina diferente daquela da Declaração (Fiducia supplicans) aprovada pelo papa, porque é a doutrina de sempre”. Esta atitude de Bergoglio e Fernández é uma clara negação da doutrina da Sagrada Escritura e da tradição da Igreja. É também uma prova de que Bergoglio se considera Deus, isto é, um novo legislador que pode anular os mandamentos de Deus e o Evangelho de Cristo e abençoar a iniqüidade que a Escritura chama de “abominação”. Qualquer um dos atuais sucessores dos apóstolos, isto é, os bispos, que não separar-se a si mesmo e a sua diocese de Bergoglio e da sua seita, apesar de tudo isso, não alcançará mais a justificação diante de Deus. Será responsável por colocar as almas que lhe foram confiadas nas mãos do Anticristo. Queridos cardeais e bispos, vocês se encontram em uma situação em que têm que dar um passo radical e salvífico de separação. Serão heróis ou traidores, não existe meio termo. + Elias Patriarca do Patriarcado católico bizantino + Metodio OSBMr + Timoteo OSBMr bispos secretários 11 de fevereiro de 2024

Дивіться це відео також на: https://vkpatriarhat.org/osnovy-molytvy-2/ Підписатися на розсилку нових публікацій від ВВП https://bit.ly/3PJeqlG Чотири останні слова з хреста Структура другої години внутрішньої молитви: 5 хвилин: 4 основні правди (смерть, суд, вічність, Боже милосердя) 10 хвилин: співрозп’яття 5 хвилин: прийняття Матері Ісуса 5-10 хв.: вступне мотиваційне слово до останніх чотирьох слів з хреста 10 хвилин: слово «Прагну!» 5 хвилин: слово «Елі, Елі...» 5 хвилин: слово «Звершилося!» 5 хвилин: «Отче, в Твої руки віддаю дух мій!» 5 хвилин: рефлексія Мотиваційне слово для пережиття чотирьох останніх слів з хреста Апостол Іван, як очевидець, після слів: «І той учень прийняв Її eis ta idia – в себе», продовжує: «Тоді Ісус, знаючи, що все вже довершилося, щоб сповнилося Писання, промовив: „Прагну!”». Євангелист Матей додав: «Від шостої (тобто дванадцятої) години настала темрява по всій землі аж до дев’ятої (тобто п’ятнадцятої) години. О дев’ятій годині Ісус вигукнув гучним голосом: „Елої, Елої, лема савахтані!”, тобто „Боже мій, Боже мій, чому Ти мене покинув?”» (Мт. 27, 45-46). Зовнішня темрява виражає реальність духовної темряви зла та відділення від Бога. Вона сконцентрувалася при вмиранні та смерті Христа. «Деякі з тих, що там стояли, почувши це, казали: „Він Іллю кличе”. І негайно один із них підбіг, узяв губку й, намочивши її оцтом, настромив на тростину й дав Йому пити. Інші ж казали: „Лиши, побачимо, чи прийде Ілля Його рятувати”» (Мт. 27, 47-49). «Скуштувавши оцту, Ісус сказав: „Звершилося!”» (Ів. 19,30). Храмова завіса відділяла святиню від Святая святих (див. Євр. 9,3). «Тоді завіса в храмі роздерлася надвоє, зверху аж донизу (Мр. 15,38), а Ісус вигукнув гучним голосом: „Отче, в руки Твої віддаю духа Мого!”. Сказавши це, віддав духа» (Лк. 23, 45-46). Після того, як учень прийняв Ісусову Матір, Ісус сказав: «Прагну!». Чого прагне Ісус? Це не тільки фізична спрага, а перш за все духовна спрага. Ісус прагне звершення спасіння душ, зламання сили смерті, зла і рабства гріха, які тримають кожного нащадка Адама. Це ще не звершено Його розп’яттям, а буде звершено через Його смерть. Духовне покривало первородного гріха Адама покриває всі народи, усі людські племена (див. Іс. 25,7). І я теж прагну, щоб було усунене покривало, яке вкриває мою душу і водночас вкриває духовною темрявою усіх людей, чиє екзистенційне життєве випробування відбувається одночасно з моїм. Я прагну вічного світла, прагну правди, вічного щастя, правдивої свободи. Тому разом з Ісусом я прагну, щоб розірвалось це духовне покривало і завіса, яка відділяє мою душу від живого Бога. Я прагну, щоб було розірване це покривало в мені, а також, передусім, у всіх охрещених, які теж перебувають у духовній темряві. Ти, Ісусе, розп’ятий, і разом з Тобою тепер, у цю секунду, в цю хвилину розп’ятий наш «старий чоловік». Ти, Ісусе, тепер переживаєш найбільше покинення Отцем, і цей найбільший біль виражаєш вигуком: «Елої, Елої... Боже мій, Боже мій, чому Ти мене покинув?». Але Отець не покинув, це темрява гріха, яку Ісус взяв на себе, повністю огорнула Ісусову душу. Водночас Він переживає біль з того, що наші душі добровільно з’єднуються з брехнею, зі злом, з темрявою. Це біль над душами, які не відділилися від цієї темряви і залишаються в ній. Вони остаточно вирішили залишитися у вічній темряві, у величезних стражданнях, які ніколи не закінчаться. Це біль Того, Хто любить ці душі, страждання від того, що вони відлучилися через невдячність і затверділість, через злобу до люблячого Бога. У ці хвилини Ісус переживає найбільший фізичний, душевний і, передусім, духовний біль. Між словами «Прагну!» і «Звершилося!» Ісус взиває: «Елої, Елої... Боже мій, Боже мій...». Він виражає прагнення єдності з Богом Отцем. Через гріх людина втратила Бога. Ісус через найболючішу жертву покинення спокутував цю втрату Бога, пов’язану з духовною темрявою. Слова «Звершилось!» і «Отче, в руки Твої…» В той момент, коли Ісус промовив «Звершилося!», відбувся духовний перелом і духовна перемога над владою темряви. Духовна завіса, яка перешкоджає з’єднанню душі з Богом, була розірвана. Ісус зламав силу зла, а ми в часі, насамперед на молитві, можемо знову входити до Христової смерті, тобто це розірвання, це «Звершилося» актуалізувати в даний момент. «Ми постійно віддавані до Христової смерті» (2Кор. 4,10). Слово «постійно» означає, що вірою ми повинні знову повертатися до реальності Христової смерті. Вона відділяє нас від влади гріха і повертає до єдності з Богом. Якщо ми з’єднані зі смертю Христа, тобто коли своєю волею цілковито віддаємо себе Богові, тоді ми не можемо грішити (пор. 1Ів. 3,6). Однак силою закону гріха ми постійно автоматично знаходимося в стані нашої порушеної природи, отже перебуваємо в темряві, не усвідомлюємо Бога, Його присутності, а тому неминуче грішимо, навіть легкими гріхами. Апостол вказує на плід закону гріха: «Я не роблю добро, яке хочу, але зло, якого не хочу. Якщо ж я роблю те, чого не хочу, то не я це чиню, а гріх, що живе в мені... Розумом я служу Закону Божому, але своїми вчинками – закону гріха» (Рим. 7, 19-20; 25б) Визволення є лише в Ісусі Христі (вірш 25a). Тут діє закон Духа: «Бо закон духа, що дає життя в Христі Ісусі, визволив тебе від закону гріха і смерті» (Рим. 8,2). Тут також відіграє велику роль набуття добрих звичок, тобто чеснот. Йдеться передусім про навики молитви, з якої виходить справжня покора, тобто готовність приймати правду про себе. Молитва і покора є основою інших чеснот. Без молитви і покори Святий Дух не діє. Слово «Звершилось» разом з останнім словом «Отче...» виражає момент відкупительної смерті Христа. Словом «Звершилось» Ісус звершив наше спасіння і тим виконав волю Отця. В духовній області посеред темряви був проламаний світляний коридор. Він залишається аж до другого приходу Христа. Ті, які спасенні вірою в Ісуса, в годину смерті проходять цим світляним коридором в Божі обійми. Духовну темряву утворює система цього світу з її князем і духовними силами зла в повітрі – «космократорес». Через смерть Христа темряву було проламано і настає єдність між душею і Богом. В годину Христової смерті в храмі видимо розірвалася завіса, що відділяла святиню від Святая святих. В годину нашої смерті наш дух реально пройде стовпом світла Христової смерті в обійми Бога. Але вже тепер ми можемо духовно входити до Христової смерті і через неї в обійми Отця. Ми прийняли Духа синівства, в якому взиваємо «Авва, Отче!» (Рим. 8,15). Входячи до правд, пов’язаних зі смертю Христа, ми одночасно реалізуємо таїнство хрещення. Через хрещення ми були занурені до Христової смерті. Шлях до обіймів Отця нам відкритий. Після звершення перемоги над темрявою в момент Своєї смерті Ісус віддав Свого духа в обійми Отця. Це і для нас є єдиний шлях спасіння. Ісус сказав: «Йду приготувати вам місце, щоб і ви були там, де Я» (Ів. 14, 2-3). Ісус звершив Своє діло спасіння людства. До цього нічого не потрібно додавати. Тільки треба в послусі віри реалізувати Його слово. Ісусова Мати є для нас на цій дорозі віри прикладом і помічницею. Була розірвана заслона, що покривала кожну душу, був проламаний бар’єр духа цього світу, який тримає людство в омані. Були переможені демонічні сили в повітрі, які впливають на людство і тримають його в темряві брехні. Все це міститься в слові «Звершилося». Це остаточна перемога над дияволом, гріхом і смертю. Духовно ми стоїмо під хрестом на місці Христової смерті – там, де над нами є стовп світла, через який наш дух може підніматися і з’єднуватися з Небесним Отцем, входити в Божі обійми. Першим цим переможним стовпом світла пройшов Ісусів Дух. Це виражає останнє слово з хреста: «Отче, у Твої руки віддаю духа Мого». Під час смерті Христа також сповнилося пророцтво Симеона до Матері Ісуса: «І меч болю пронизить Твою душу» (Лк. 2,35). Через цю духовну рану в серці нашої Матері наш дух може входити до нового серця, до нового Єрусалиму, і з’єднуватися тут прямо з Богом. Світло, силу і благодать отримають ті, які намагаються проникнути до таїнства Христової смерті. Вона пов’язана також з Євхаристією і нашим хрещенням. Словами не можливо передати тих благодатей, які отримають люди, коли витривають у внутрішній молитві. І ти приділяй їй час, хоча б годину на день. Двогодинні роздуми мали б практикувати і миряни, принаймні раз на тиждень, найкраще в невеликій спільноті.

Это видео также смотрите на: https://vkpatriarhat.org/ru/?p=31193 Подписаться на рассылку новых публикаций от ВВП https://bit.ly/3zFm2QV Во внутренней молитве следует осознать главные истины, касающиеся человека лично, прежде всего, смерть, Божий суд, вечность. Христианские размышления издавна были сосредоточены на двух аспектах. Первый – это последние вещи человека, а второй – страдания Христа и Его смерть. К этим духовным источникам мы возвращаемся и сегодня. Засады внутренней молитвы Важно молитвенное положение. Нахожусь на коленях или стою, подняв руки вверх. В начале и в течение определенного времени сосредоточению помогает громкая молитва. В Писании сказано: «Сам Дух ходатайствует за нас воздыханиями неизреченными» (Рим. 8,26). Дар языков здесь обычно упрощается к двусложным словам. Существует опыт со словом «мана» или «бара». Можно использовать и другие двусложные слова, но необходимо быть осторожным, чтобы какие-то из них не означали языческую мантру, то есть имя демона. Слово «мана» упоминается в книге Исх. 16,31, а «бара» означает «сотворить» (Быт. 1,1). Сам Иисус называет Себя духовным хлебом, Божьей манной. Но здесь речь не идет о значении слов, а по сути о простом несущем взывании, располагающим к внутренней молитве. В Псалме 28 и в других упомянуто об этом взывании духа: «Услышь, Господи, голос молений моих, когда взываю к Тебе». Относительно контемплятивных монастырей, эту внутреннюю молитву полезно молиться три-пять часов в день. Один день в неделю ее можно пропустить. Если молятся ревностные женщины, пенсионерки или терциарки, они устанавливают молитвенную программу в соответствии со своими возможностями. Что касается священнических общин, которые понедельник и часть вторника посвящают молитве и слову Божию, то было бы хорошо в этот день молиться так по крайней мере три часа. В течение четвертого часа можно молиться Часослов или Розарий. Представленное здесь мотивационное слово в начале молитвы используется для начинающих, позже достаточно сказать мотивацию к следующей части лишь кратко. Во время молитвы хорошо иметь часы, записную книжку и Священное Писание. В первой части внутренней молитвы размышляем о последних вещах человека. Во второй части мы сосредоточены на Христов крест и Его искупительную смерть. Первое размышление длится 20 минут. Начинаем с мотивационного слова. Мотивационное слово к первой части: Божье слово гласит: «Вы приступили к горе Сиону и ко граду Бога живого, к небесному Иерусалиму, к собранию многих тысяч ангелов, к торжествующему собору и Церкви первенцев, написанных на небесах, и к Судии всех Богу» (Евр. 12,22 и след.). Осознаю реальность смерти, которая ждет меня. Иисус говорит: «Будьте готовы, потому что не знаете ни дня, ни часа». Вторая истина: Божий суд. Иисус говорит: «Нет ничего скрытого, что не стало бы явным. За каждое пустое слово люди дадут отчет». Третья истина: вечное небо, вечный ад. Оба вечны. Во времени я решаю, какой будет моя вечность. Четвертая истина: Божье милосердие есть лишь во времени и связано с покаянием: «Если ходим во свете, кровь Христа очищает нас от каждого греха». Теперь я отдаю под Христов крест свои грехи и прошу прощения. Смотрю с верой на раны Христа, в Его глаза, и принимаю прощение. Далее следует личная молитва, в которой переживаю эти четыре истины. Следующая часть молитвы (в отличие от первой части, которая была более свободным размышлением) – это интенсивная концентрация на Божьем слове. Ее начало можно сравнить с запуском трехступенчатой космической ракеты. Наибольше энергии ей нужно потратить на то, чтобы подняться и преодолеть земное тяготение. Без внутреннего и внешнего самоотречения человек неспособен выйти из сферы тяготения своего эгоцентризма и суеты. Чтобы войти в Божье присутствие, а затем оставаться в Божьем слове, необходимо усердие уже на этом начальном старте. Мотивационное слово к следующей части (Рим. 6,6) «Знаем, что наш ветхий человек сораспят с Ним (с Христом), чтобы упразднено было тело греховное». Букву Священного Писания нужно принимать в Духе истины и реализовать в том же Духе. Слово «сораспят» (по-гречески synestauróthé) в аористе означает, что событие, которое произошло в прошлом, продолжается в настоящем. То есть можно сказать: «был и есть распят». Но с нашей стороны тот глагол «есть», выражающий нынешнюю реальность, требует веры, которой мы в настоящем времени соединяемся с Иисусом и с тем, что Он сделал для нас. Это с нашей стороны сотрудничество веры. Мы с верой принимаем это, стоим в этой реальности и считаемся с ней в своей жизни. Это библейская – спасительная – вера. Теперь стараюсь четверть часа интенсивно оставаться в реальности этого слова, а тем самым и в Божьем присутствии. Борюсь за т.н. настоящее мгновение, которое во внутренней молитве является элементом духовного соединения – будто бы остановлением времени. Имею наглядное воображение, будто я держусь креста или даже словно вишу на руках, прибитых вместе с ногами Иисуса к кресту. На моих ногах будто завешен весь земной шар, пронизанный духовными метастазами зла – первородным грехом. Эти метастазы есть в каждой человеческой душе. Но сейчас вся эта система зла через меня присоединена к Христову кресту; этот «ветхий человек» теперь парализован, распят, то есть «тело греховное упразднено» (Рим. 6,6 б). Все человеческие души проникает один ветхий человек, то есть тело греха. Под земным шаром, над которым вишу, есть темная пропасть. Теперь верой держу «ветхого человека» на кресте. Он есть во мне и во всех людях. В Священном Писании сказано – «наш ветхий человек»: «Знаем, что наш ветхий человек» – не только мой, но «наш ветхий человек был распят вместе с Христом». Осознаю это слово «вместе, вместе», время от времени смотрю в лицо Иисуса и осознаю, что я теперь нахожусь в духовном единстве, что я вместе с Христом. Держусь верой и не пущу. Не допускаю ни одной отвлекающей мысли, никакого мечтания, нахожусь только в Божьем слове. Одновременно осознаю определенное давление зла «ветхого человека», который тянет меня вниз. В этот момент осознаю: «Не пущу!», и снова: «вместе» (вместе распятый). Таким образом не только мой, но и наш «ветхий человек» в этот момент парализован – во мне и в вас (во всех). Это моя миссия. Могу осознать отдельные континенты: теперь «ветхий человек» парализован, теперь, в этот момент, система зла не может действовать. Эти четверть часа являются духовной борьбой за бдительность в единстве с Иисусом. Не допускаю ни одной мысли, только переживаю слово «вместе, вместе». Духовная инфекция, которой является «ветхий человек», есть одна – это инфекция от дьявола. Сегодня мы можем сравнить ее с вредной генетической духовной вакциной. Этот духовный яд есть в нас, даже если мы этого не осознаем. Но мы видим его негативные плоды – зло и, наконец, физическую смерть. Но в тот момент, когда я духовно верой соединяюсь с Христовым крестом, я парализую эту силу зла. Иисус уже парализовал «ветхого человека» на Голгофе. «Наш ветхий человек был распят вместе с Христом», как свидетельствует Писание. Итак, Иисус был распят не один. Физически да, но духовно Он был распят с «ветхим человеком». В этот момент я соединен с Иисусом и в то же время являюсь представителем грешников. Я выступаю и от их имени, хотят ли они этого или нет, осознают это или нет. Я, потому что во мне есть «ветхий человек», имею право теперь держать его на кресте. Когда я держу его на кресте, он не отделен от других людей, он связан с ними, это одно целое, целый механизм, целая сеть. Через веру в Божье слово и я знаю, что наш, повторяю: наш «ветхий человек» теперь через меня с Христом распят. Был и есть! Это пролом веры из времени в вечность. Это была интенсивная четверть часа сораспятия. Знаю, что это таинство веры действует в духовной области. Когда я соединен с распятым Иисусом, Он парализует весь темный организм «ветхого человека» во всех душах. В то же время в тот момент на эти души действует Божья благодать. Многие люди получают свет к обращению, другие, которые хотели бы делать зло, парализованы, а умирающие в тот момент получают милость спасения. Теперь перейдем к истине, выраженной в слове Божием: «Иисус, увидев Матерь и ученика тут стоящего, … говорит Матери Своей: „Жено! Се, сын Твой”. Потом говорит ученику: „Се, Матерь твоя!”. И с этого времени ученик принял Ее в себя (eis ta idia)». В этой истине, когда переживаем духовную трансплантацию нового сердца, пребываем следующие 15 минут. Осознаю и переживаю отдельные слова: Иисус видел ученика – теперь Он видит меня как Своего ученика. Иисус говорит ученику, а теперь говорит мне. Могу духом смотреть Ему в глаза, теперь я исполняю Его завещание с той же верой и преданностью, как ученик Иоанн под крестом. «Ученик принял Ее в свое естество», на греческом eis ta idia, на латыни in sua, то есть «в себя». Как он принял в себя Матерь Иисуса? Через веру. В Фатиме Матерь Божья сказала: «В конце Мое Непорочное Сердце победит». Эти 15 минут не требуют такой сосредоточенности, как прежде. Событие внутреннего принятия Матери Иисуса за свою и связанные с этим слова можно пережить свободнее. Когда духовно принимаем Иисусову Матерь в свое естество, осознаем, что Она является духовным Иерусалимом, то есть живым храмом Божьим, где Бог пребывает с людьми (ср. Откр. 21, 2-3). Новый Иерусалим символизирует квадрат (Откр. 21,16). Спрашиваем: как в нас, в людях, находится наша первая матерь Ева с ее генетическим духовным кодом зла? Его не видно, но плоды этого унаследованного зла видим каждый день. Ева, матерь человеческого рода, через грех приняла дьявольскую инфекцию, яд адского змея, которым является гордость и эмансипация от Бога, то есть эгоцентризм. Матерь Иисуса – новая женщина, которая, наоборот, наступает на голову дьявола (Быт. 3,15). Она является новой Матерью – Матерью Первородного, которым есть Иисус, и второрожденных, принявших Иисуса. Мария, Иисусова и наша Матерь, исполнена благодати – кехаритомене (Лк. 1,28). Знаем, что суть первородного греха заключается в утрате благодати, и ее утратила для нас первая женщина Ева. То, что Мария исполнена благодати, означает, что Она совершенно непорочна, в Ней нет даже следа греха, который передала нам первая мать Ева. В заключение осознаю: я принял Матерь Иисуса, имею новое сердце. Последние пять минут этого часа используем для краткого свидетельства. Эти две истины – сораспятие (15 минут) и принятие Матери Иисуса (15 минут) – побуждают к принятию следующих четырех истин, связанных с последними четырьмя словами из креста. О них мы скажем во второй части, во введении к таинству смерти Христа. Писание гласит: «Неужели не знаете, что все мы, крестившиеся во Христа Иисуса, в смерть Его крестились?» (Рим. 6,3).

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21519 Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs W wewnętrznej modlitwie należy uświadomić sobie podstawowe prawdy, które dotyczą osobiście człowieka, a zwłaszcza śmierć, sąd Boży, wieczność. Сhrześcijańskie rozmyślanie od dawna koncentruje się na dwóch obszarach. Pierwszy obszar to rzeczy ostateczne człowieka, drugi – to cierpienie i śmierć Chrystusa. Do tych duchowych źródeł wracamy i teraz. Zasady wewnętrznej modlitwy Ważna jest pozycja modlitewna. Klęczę lub stoję z podniesionymi rękami. Na początek i przez pewien czas pomaga się skoncentrować głośna modlitwa. Pismo Święte mówi: „Sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami” (Rz 8:26). Dar języków jest tutaj zwykle upraszczany do słów dwusylabowych. Istnieje doświadczenie ze słowem „mana” lub „bara”. Można używać innych dwusylabowych słów, należy jednak uważać, aby niektóre z nich nie oznaczali pogańskiej mantry, czyli imienia demona. Słowo „mana” występuje w Księdze Wyjścia 16:31, a „bara” oznacza „stworzyć” (Rdz 1:1). Sam Jezus nazywa siebie duchowym chlebem, Bożą manną. Ale tu nie chodzi o znaczenie słów, ale tak naprawdę o prostej inwokacji, która skłania do wewnętrznej modlitwy. W Psalmie 28 i innych wspomina się o tym wezwaniu ducha: „Gdy wołam do Ciebie, Panie, usłysz głos mego błagania”. Jeśli chodzi o zakony kontemplacyjne, dobrze byłoby modlić się tę wewnętrzną modlitwę przez trzy do pięciu godzin dziennie. Jeden dzień w tygodniu można jej pominąć. Jeśli modlą się gorliwe kobiety, emerytki, tercjarki, to ustalają program modlitwy zgodnie ze swoimi możliwościami. Jeśli chodzi o wspólnoty kapłańskie, które poniedziałek i część wtorku poświęcają na modlitwę i Słowo Boże, dobrze byłoby modlić się w ten dzień przynajmniej przez trzy godziny. Przez czwartą godzinę można odmówić brewiarz lub Różaniec. Podane motywacyjne słowo na początku modlitwy jest używane w przypadku początkujących, później wystarczy powiedzieć motywację do następnej części tylko krótko. Podczas modlitwy dobrze jest mieć przy sobie zegarek, notatnik i Pismo Święte. W pierwszej części modlitwy wewnętrznej rozmyślamy nad ostatnimi rzeczami człowieka. W drugiej części skupiamy się na krzyżu Chrystusa i Jego odkupieńczej śmierci. Pierwsze rozmyślanie trwa 20 minut. Zaczynamy od słowa motywacyjnego. Słowo motywacyjne dla pierwszej części Słowo Boże mówi: „Wy przystąpiliście do… miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie, do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich” (Hbr 12:22n). Uświadamiam sobie realności śmierci, która mnie czeka. Jezus mówi: „Bądźcie gotowi, bo nie znacie dnia ani godziny”. Druga prawda: Boży sąd. Jezus mówi: „Nie ma nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione”. „Z każdego bezużytecznego słowa ludzie zdadzą sprawę w dzień sądu”. Trzecia prawda: wieczne niebo, wieczne piekło. Obydwa są wieczne. W czasie decyduję, jaka będzie moja wieczność. Prawda czwarta: Miłosierdzie Boże jest tylko w czasie i wiąże się z pokutą: „Jeśli chodzimy w światłości, krew Jezusa oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”. Teraz oddaję pod krzyż Chrystusa swoje grzechy i proszę o przebaczenie. Patrzę z wiarą na rany Chrystusa, w Jego oczy i przyjmuję przebaczenie. Następnie następuje własna modlitwa, w której doświadczam tych czterech prawd. Dalsza część modlitwy – w odróżnieniu od części pierwszej, która miała raczej charakter swobodnego rozmyślania – to intensywna koncentracja na Bożym Słowie. Jej początek można porównać do wystrzelenia trójstopniowej kosmicznej rakiety. Najwięcej energii musi zużyć, aby wznieść się i pokonać grawitację Ziemi. Bez wewnętrznego i zewnętrznego wyrzeczenia się człowiek nie jest w stanie uwolnić się od przyciągania swego egocentryzmu i próżności. Wejście w obecność Boga, a następnie trwanie w Bożym Słowie wymaga wytrwałości już na tym początkowym etapie. Słowo motywacyjne na następną część (Rz 6:6) „Wiedząc o tym, że nasz stary człowiek został ukrzyżowany razem z Nim (z Chrystusem), aby ciało grzechu zostało zniszczone”. Literę Pisma Świętego należy przyjmować w Duchu Prawdy i w tym samym Duchu realizować. Słowo „współukrzyżowany” (greckie synestauróthe) w aoryście, oznacza, że wydarzenie, które miało miejsce w przeszłości, trwa nadal w teraźniejszości. Można więc powiedzieć: „był i jest ukrzyżowany”. Ale z naszej strony czasownik „jest”, wyrażający obecną rzeczywistość, wymaga wiary, którą jednoczymy w obecnym czasie z Jezusem i z tym, co dla nas uczynił. Jest to z naszej strony współpraca oparta na wierze. Przyjmujemy z wiarą, trwamy w tej rzeczywistości i liczymy się z nią w życiu. To jest biblijna – zbawcza – wiara. Teraz staram się przez kwadrans intensywnie trwać w rzeczywistości tego słowa i w Bożej obecności. Dążę do tzw. obecnej chwili, która w modlitwie wewnętrznej jest elementem duchowego połączenia – jakby zatrzymaniem czasu. Mam żywy obraz, jakbym trzymał się krzyża, a nawet jakby wisiał za ręce przybite wraz ze stopami Jezusa do krzyża. Na moich stopach jakby była zawieszona cała ziemska kula, przesiąknięta duchowymi przerzutami zła, grzechu pierworodnego. Ten przerzut jest w każdej ludzkiej duszy. Ale teraz cały ten system zła jest przeze mnie połączony z krzyżem Chrystusa; ten stary człowiek jest teraz sparaliżowany, ukrzyżowany, tj. „ciało grzechu zostało zniszczone” (Rz 6:6 b). Wszystkie dusze ludzkie przenika jeden stary człowiek, czyli ciało grzechu. Pod ziemską kulą, nad którą wiszę, jest ciemna otchłań. Teraz wiarą trzymam starego człowieka na krzyżu. On jest we mnie i jest we wszystkich ludziach. Pismo Święte mówi – nasz stary człowiek: „Wiemy, że nasz stary człowiek” – nie tylko mój, ale nasz s stary człowiek „został ukrzyżowany razem z Chrystusem”. Przeżywam to słowo razem, razem, a czasami patrzę w twarz Jezusa i uświadamiam sobie, że teraz jestem w duchowej jedności, że jestem razem z Chrystusem. Trzymam się wiarą i nie puszczę. Nie dopuszczam żadnych rozpraszających myśli, żadnych marzeń, po prostu trwam w Bożym Słowie. Jednocześnie odczuwam pewną presję zła starego człowieka, ciągnącego mnie w dół. W tym momencie uświadamiam sobie: „Nie puszczę!” i znowu: „razem” (razem ukrzyżowani). Zatem nie tylko mój, ale jednocześnie nasz stary człowiek jest w tym momencie sparaliżowany – we mnie i w was (wszystkich). To jest moja misja. Mogę sobie wyobrazić poszczególne kontynenty: teraz stary człowiek jest sparaliżowany, teraz, w tej chwili system zła nie może działać. Ten kwadrans to duchowa walka o czujność w zjednoczeniu z Jezusem. Nie dopuszczam do siebie żadnej myśli, po prostu doświadczam słowa „razem, razem”. Duchowa infekcja, którą jest stary człowiek, jest jedna  to infekcją od diabła. Dziś możemy ją porównać do szkodliwej genetycznej duchowej szczepionki. Ta duchowa trucizna jest w nas, nawet jeśli nie jesteśmy tego świadomi. Widzimy jednak jej negatywne owoce – zło i ostatecznie fizyczną śmierć. Ale w chwili, gdy przez wiarę jestem duchowo zjednoczony z krzyżem Chrystusa, paraliżuję tę moc zła. Jezus już sparaliżował starego człowieka na Kalwarii. Nasz stary człowiek został ukrzyżowany razem z Chrystusem, jak o tym świadczy Pismo Święte. Więc Jezus nie został ukrzyżowany sam. Fizycznie tak, ale duchowo został ukrzyżowany ze starym człowiekiem. Jestem w tej chwili zjednoczony z Jezusem, a jednocześnie jestem także reprezentantem grzeszników. Występuję także w ich imieniu, niezależnie od tego, czy wielu tego chce, czy nie, czy są tego świadomi, czy nie. Ja, ponieważ we mnie jest stary człowiek, mam prawo go teraz trzymać na krzyżu. Kiedy trzymam Go na krzyżu, on nie jest oddzielony od innych ludzi, jest z nimi połączony, stanowi jedną całość, cały mechanizm, całą sieć. Przez wiarę w Słowo Boże i ja wiem, że nasz,  powtarzam, nasz – stary człowiek jest teraz przeze mnie razem z Chrystusem ukrzyżowany. Był i jest! Jest to przełom wiary od czasu do wieczności. To był intensywny kwadrans współukrzyżowania. Wiem, że ta tajemnica wiary działa w sferze duchowej. Kiedy łączę się z ukrzyżowanym Jezusem, On paraliżuje cały ciemny organizm starego człowieka we wszystkich duszach. Jednocześnie na te dusze działa Boża łaska. Wielu otrzymuje światło do nawrócenia, inni, którzy chcieliby czynić zło, są sparaliżowani, a umierający w tym momencie otrzymują łaskę zbawienia. Teraz przejdźmy do prawdy wyrażonej w Bożym Słowie: „Kiedy Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, ... rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń przyjął Ją do siebie (eis ta idia)”. W tej prawdzie, doświadczając duchowego przeszczepu nowego serca, pozostajemy przez kolejne 15 minut. Uświadamiam sobie i doświadczam poszczególnych słów: Jezus widział ucznia – teraz widzi mnie jako swojego ucznia. Jezus mówi do ucznia – teraz mówi do mnie. Mogę w duchu patrzeć Mu w oczy, teraz wypełniam Jego wolę z tą samą wiarą i oddaniem, co uczeń Jan pod krzyżem. „Ten uczeń przyjął ją do siebie” – po grecku eis ta idia, po łacinie in sua – to znaczy w siebie. Jak przyjął w siebie Matkę Jezusa? Przez wiarę. W Fatimie Matka Boża powiedziała: „W końcu Moje Niepokalane Serce zwycięży”. Te 15 minut nie wymaga takiego skupienia. Wydarzenie wewnętrznego przyjęcia Matki Jezusa jako swojej i słów z tym związanych można przeżyć bardziej swobodnie. Kiedy duchowo przyjmuję Matkę Jezusa do swego wnętrza, uświadamiam sobie, że Ona jest duchowym Jeruzalem, czyli żywą Bożą świątynią, w której Bóg przybywa z ludźmi (por. Ap 21:2-3). Nowe Jeruzalem symbolizuje kwadrat (Ap 21:16). Pytamy: Jak w nas, ludziach, jest nasza pierwsza matka Ewa z jej genetycznym, duchowym kodem zła? Nie widać tego, ale owoców tego odziedziczonego zła doświadczamy każdego dnia. Ewa, matka rodzaju ludzkiego, przez grzech przyjęła infekcję diabła, truciznę piekielnego węża, jaką jest pycha i emancypacja od Boga, czyli egocentryzm. Matka Jezusa to nowa kobieta, która wręcz przeciwnie, nadepnęła na głowę diabła (Rdz 3:15). Ona jest nową matką pierworodnego, którym jest Jezus, i drugorodnych, które przyjęli Jezusa. Maryja, Jezusowa i nasza Matka, jest pełna łaski – kecharitomene (Łk 1:28). Wiemy, że istotą grzechu pierworodnego jest utrata łaski i to właśnie utraciła dla nas pierwsza kobieta Ewa. To, że Maryja jest pełna łask, w konsekwencji oznacza, że jest całkowicie niepokalana, nie ma nawet śladu grzechu, który przekazała nam pierwsza matka Ewa. Podsumowując, uświadamiam sobie: przyjąłem Matkę Jezusa, mam nowe serce. Ostatnie pięć minut tej godziny wykorzystamy na krótkie świadectwo. Te dwie prawdy – współukrzyżowanie (15 minut) i przyjęcie Matki Jezusa (15 minut) – dysponują do przyjęcia pozostałych czterech prawd, które łączą się z czterema ostatnimi słowami na krzyżu. Powiemy o nich w drugiej części, we wstępie do tajemnicy śmierci Chrystusa. Pismo Święte mówi: „Czyż nie wiadomo wam, że przez ten chrzest zostaliśmy zanurzeni w śmierć Chrystusa?” (Rz 6:3).

Дивіться це відео також на: https://vkpatriarhat.org/osnovy-molytvy-1/ Підписатися на розсилку нових публікацій від ВВП https://bit.ly/3PJeqlG У внутрішній молитві потрібно усвідомити основні правди, які стосуються людини особисто, насамперед, смерть, Божий суд, вічність. Християнські роздуми здавна були зосереджені на двох аспектах. Перший – це останні речі людини, а другий – Христові страждання та Його смерть. До цих духовних джерел ми повертаємось і сьогодні. Засади внутрішньої молитви Важливим є молитовне положення. Клячу або стою, піднявши руки вгору. Напочатку і протягом певного часу для зосередження помагає голосна молитва. У Святому Письмі сказано: «Сам Дух заступається за нас стогонами невимовними» (Рим. 8,26). Дар мов тут зазвичай спрощується до двоскладових слів. Існує досвід зі словом «мана» чи «бара». Можна використовувати й інші двоскладові слова, але треба вважати, щоб якісь з них не означали поганську мантру, тобто ім’я демона. Слово «мана» згадується у книзі Виходу 16,31, а «бара» означає «створити» (Бут. 1,1). Сам Ісус називає Себе духовним хлібом, Божою манною. Але тут не йдеться про значення слів, а, по суті, про просте несуче взивання, що диспонує до внутрішньої молитви. У Псалмі 28 та в інших згадано про це взивання духа: «Вислухай мене, Боже, коли взиватиму до Тебе». Стосовно контемплятивних монастирів, то цю внутрішню молитву корисно молитися три-п’ять годин на день. Один день на тиждень її можна пропустити. Якщо моляться ревні жінки, пенсіонерки або терціарки, то вони встановлюють молитовну програму відповідно до своїх можливостей. Стосовно священичих спільнот, які понеділок і частину вівторка присвячують молитві та Божому слову, то було б добре цього дня молитися так принаймні три години. Впродовж четвертої години можна молитися Часослов або Вервицю. Подане тут мотиваційне слово на початку молитви використовується для початківців, пізніше достатньо сказати мотивацію до наступної частини лише коротко. Під час молитви є добре мати годинник, записник і Святе Письмо. У першій частині внутрішньої молитви роздумуємо про останні речі людини. У другій частині ми спрямовані на Христовий хрест та Його відкупительну смерть. Перші роздуми тривають 20 хвилин. Починаємо з мотиваційного слова. Мотиваційне слово до першої частини: Боже слово каже: «Ви приступили до міста Бога живого, до небесного Єрусалиму, до безлічі ангелів, до святкових зборів Церкви первородних, записаних на небі, і до судді всіх – Бога» (Євр. 12,22 і наст.). Усвідомлюю реальність смерті, яка чекає на мене. Ісус каже: «Будьте готові, бо не знаєте ні дня, ні години». Друга правда: Божий суд. Ісус каже: «Нема нічого прихованого, що не стало б явним. За кожне пусте слово будете здавати звіт». Третя правда: вічне небо, вічне пекло. Обидва вічні. В часі я вирішую, якою буде моя вічність. Четверта правда: Боже милосердя є лише в часі і пов’язане з покаянням: «Якщо ходимо у світлі, кров Христова очищує нас від кожного гріха». Тепер я віддаю під Христовий хрест свої гріхи і прошу прощення. Дивлюся з вірою на рани Христа, до Його очей, і приймаю прощення. Далі слідує власна молитва, в якій переживаю ці чотири правди. Наступна частина молитви (на відміну від першої частини, яка була більше вільними роздумами) – це інтенсивна концентрація на Божому слові. Її початок можна порівняти зі запуском триступеневої космічної ракети. Найбільше енергії їй потрібно витратити на те, щоб піднятися і подолати земне тяжіння. Без внутрішнього і зовнішнього самозречення людина нездатна вийти зі сфери тяжіння свого егоцентризму і марноти. Щоб увійти в Божу присутність, а потім залишатися в Божому Слові, необхідна наполегливість вже на цьому початковому старті. Мотиваційне слово до наступної частини (Рим. 6,6) «Знаємо, що наш старий чоловік є співрозп’ятий з Ним (з Христом), щоб нечинним стало тіло гріха». Літеру Святого Письма треба приймати в Дусі правди і реалізувати в тому самому Дусі. Слово «співрозп’ятий» (по-грецьки synestauróthé) в аористі означає, що подія, яка сталася в минулому, продовжується в теперішньому. Тобто можна сказати: «був і є розп’ятий». Але з нашого боку те дієслово «є», що виражає теперішню реальність, вимагає віри, якою ми у теперішньому часі з’єднуємося з Ісусом і з тим, що Він зробив для нас. Це з нашого боку співпраця віри. Ми з вірою це приймаємо, стоїмо в цій реальності і рахуємося з нею у житті. Це біблійна – спасительна – віра. Тепер намагаюся чверть години інтенсивно залишатися в реальності цього слова, а тим самим і в Божій присутності. Змагаюся за т.зв. теперішню мить, яка у внутрішній молитві є елементом духовного зв’язку – начебто зупиненням часу. Маю наочну уяву, ніби я тримаюся хреста або навіть немовби вишу на руках, які прибиті разом з ногами Ісуса до хреста. На моїх ногах ніби завішена вся земна куля, пронизана духовними метастазами зла – первородним гріхом. Ці метастази є в кожній людській душі. Але зараз уся ця система зла через мене приєднана до Христового хреста; цей «старий чоловік» тепер паралізований, розп’ятий, тобто «тіло гріха є нечинним» (Рим. 6,6 б). Усі людські душі проникає один «старий чоловік», тобто тіло гріха. Під земною кулею, над якою вишу, є темна прірва. Тепер вірою тримаю «старого чоловіка» на хресті. Він є в мені і у всіх людях. У Святому Письмі сказано – «наш старий чоловік»: «Знаємо, що наш старий чоловік» – не тільки мій, але «наш старий чоловік був розп’ятий разом з Христом». Усвідомлюю те слово «разом, разом», час від часу дивлюся Ісусові в обличчя і усвідомлюю, що я тепер є в духовній єдності, що я є разом з Христом. Тримаюсь вірою і не пущу. Не припущу жодної відволікаючої думки, жодного мріяння, перебуваю лише в Божому слові. Водночас усвідомлюю певний тиск зла «старого чоловіка», що тягне мене вниз. В цей момент усвідомлюю: «Не пущу!», і знову: «разом» (разом розп'ятий). Отож не тільки мій, але і наш «старий чоловік» в цей момент паралізований – в мені і у вас (у всіх). Це моя місія. Можу усвідомити окремі континенти: тепер «старий чоловік» паралізований, тепер, в цей момент, система зла не може діяти. Ці чверть години є духовною боротьбою за чуйність у єдності з Ісусом. Не допускаю жодної думки, лише переживаю слово «разом, разом». Духовна інфекція, якою є «старий чоловік», є одна, це інфекція від диявола. Сьогодні ми можемо порівняти її зі шкідливою генетичною духовною вакциною. Ця духовна отрута є в нас, навіть якщо ми цього не усвідомлюємо. Але ми бачимо її негативні плоди – зло і, врешті, фізичну смерть. Але в той момент, коли я духовно вірою з’єднуюся з Христовим хрестом, я паралізую цю силу зла. Ісус вже паралізував «старого чоловіка» на Голготі. «Наш старий чоловік був розп’ятий разом з Христом», як свідчить Святе Письмо. Отже, Ісус був розп’ятий не сам. Фізично так, але духовно Він був розп’ятий зі «старим чоловіком». У цей момент я з’єднаний з Ісусом і водночас є представником грішників. Я виступаю і від їхнього імені, чи вони цього хочуть, чи ні, чи усвідомлюють це чи ні. Я, тому що в мені є «старий чоловік», маю право тепер тримати його на хресті. Коли я тримаю його на хресті, він не відділений від інших людей, він пов’язаний з ними, це одне ціле, це цілий механізм, ціла мережа. Через віру в Боже слово і я знаю, що наш, повторюю: наш «старий чоловік» тепер через мене з Христом розп’ятий. Був і є! Це пролом віри з часу у вічність. Це була інтенсивна чверть години співрозп’яття. Знаю, що це таїнство віри діє в духовній області. Коли я з’єднаний з розп’ятим Ісусом, Він паралізує весь темний організм «старого чоловіка» в усіх душах. Водночас в цей момент на ці душі діє Божа ласка. Багато людей отримують світло для навернення, інші, які хотіли б чинити зло, є паралізовані, а вмираючі в цю мить отримують ласку спасіння. Тепер перейдемо до правди, вираженої в Божому слові: «Коли Ісус побачив Матір і біля Неї учня, то сказав до Матері: „Жінко, ось син Твій!”. А потім сказав до учня: „Ось Мати твоя!”. І від тієї години учень прийняв Її до себе (eis ta idia)». В цій правді, переживаючи духовну трансплантацію нового серця, ми перебуваємо наступні 15 хвилин. Усвідомлюю і переживаю окремі слова: Ісус бачив учня – тепер Він бачить мене як Свого учня. Ісус говорив до учня, а тепер говорить до мене. Можу духом дивитися Йому в очі, тепер я виконую Його заповіт з тією ж вірою та відданістю, як учень Іван під хрестом. «Той учень прийняв Її до свого найвласнішого», грецькою eis ta idia, латинською in sua, тобто «в себе». Як він прийняв в себе Матір Ісуса? Через віру. У Фатімі Мати Божа сказала: «Накінець Моє Непорочне Серце переможе». Ці 15 хвилин не вимагають такої зосередженості, як перед тим. Подію внутрішнього прийняття Ісусової Матері за свою і пов’язані з цим слова можна пережити вільніше. Коли духовно приймаємо Ісусову Матір у своє єство, усвідомлюємо, що Вона є духовним Єрусалимом, тобто живим Божим храмом, де Бог перебуває з людьми (пор. Одкр. 21, 2-3). Новий Єрусалим символізує квадрат (Одкр. 21,16). Запитуємо: як в нас, в людях, перебуває наша перша мати Єва з її генетичним духовним кодом зла? Його не видно, але плоди цього успадкованого зла бачимо щодня. Єва, мати людського роду, через гріх прийняла диявольську інфекцію, отруту пекельного змія, якою є гордість і емансипація від Бога, тобто егоцентризм. Мати Ісуса – це нова жінка, яка, навпаки, наступає на голову диявола (Бут. 3,15). Вона є новою Матір’ю – Матір’ю Первородного, яким є Ісус, і другородних, які прийняли Ісуса. Марія, Ісусова і наша Мати, є повна благодаті – кехарітомене (Лк. 1,28). Знаємо, що суть первородного гріха полягає у втраті благодаті, і це те, що перша жінка, Єва, втратила для нас. Те, що Марія сповнена благодаті, означає, що Вона цілком непорочна, в Ній немає навіть сліду гріха, який передала нам перша мати Єва. На закінчення усвідомлюю: я прийняв Ісусову Матір, маю нове серце. Останні п’ять хвилин цієї години використаємо для короткого свідоцтва. Ці дві правди – співрозп’яття (15 хвилин) і прийняття Ісусової Матері (15 хвилин) – спонукають до прийняття інших чотирьох правд, які пов’язані з останніми чотирма словами з хреста. Про них ми скажемо у другій частині, під час входження до таїнства Христової смерті. Святе Письмо каже: «Хіба не знаєте, що через хрещення ви були занурені до Христової смерті?» (Рим. 6,3).

Regardez cette vidéo sur : https://vkpatriarhat.org/fr/?p=17487 Abonnez-vous aux newsletters du PCB https://bit.ly/3Ozi9Rt Dans la prière intérieure, il est nécessaire de prendre conscience des vérités essentielles qui concernent chaque personne individuellement, à savoir la mort, le jugement de Dieu et l’éternité. La contemplation chrétienne s'est traditionnellement concentrée sur deux domaines. Le premier domaine concerne les dernières choses liées à l’homme, et le second concerne la souffrance et la mort du Christ. Nous revenons encore aujourd’hui à ces sources spirituelles. Principes de la prière intérieure La position de prière est importante. Vous vous agenouillez ou vous tenez debout, les bras levés. Au début et pendant un certain temps, une expression forte nous aide à concentrer notre attention. L’Écriture dit : « L’Esprit Lui-même intercède pour nous par des gémissements inexprimables » (Rom 8, 26). Prier en langues est généralement simplifié ici en mots de deux syllabes. Beaucoup ont l’expérience des mots « mana » ou « bara ». D’autres mots de deux syllabes peuvent également être utilisés, mais il faut se méfier de ce que certains d’entre eux fassent référence à un mantra païen, c’est-à-dire le nom d’un démon. Le mot mana est mentionné dans Ex 16, 31 et bara signifie créer (Gen 1, 1). Jésus se présente comme étant le pain spirituel, la manne de Dieu. Mais cela ne concerne pas ici le sens des mots ; il s'agit au fond d'un simple discours de soutien qui nous dispose à la prière intérieure. Le Psaume 28 et d’autres mentionnent ce cri de notre esprit : « Réponds-moi quand je t’appelle, ô mon Dieu ». Quant aux ordres contemplatifs, il est utile pour eux de prier cette prière intérieure trois à cinq heures par jour. Il est possible de s'en passer un jour par semaine. Si des femmes zélées, des retraitées ou des diplômées du supérieur prient, elles suivent un horaire de prière fixé en proportion de leurs capacités. Quant aux communautés sacerdotales qui consacrent le lundi et une partie du mardi à la prière et à la Parole de Dieu, il convient de prier ainsi pendant au moins trois heures ce jour-là. La quatrième heure peut être consacrée à la prière du Bréviaire (Liturgie des Heures) ou du Rosaire. La parole de motivation d'introduction dans la prière est utilisée pour les débutants ; plus tard, il suffira d'introduire brièvement la partie suivante. Lors de la prière, il est conseillé d’avoir une montre, un bloc-notes et une Bible à portée de main. La première partie de la prière intérieure consiste à contempler les dernières choses de l'homme. Dans la deuxième partie, nous nous concentrons sur la croix du Christ et sa mort rédemptrice. La première contemplation dure 20 minutes. Nous commençons par la parole de motivation. Parole de motivation pour la première partie : La Parole de Dieu dit : « Mais vous vous êtes approchés de… la cité du Dieu vivant, de la Jérusalem céleste, des myriades qui forment le chœur des anges, de l'assemblée des premiers-nés inscrits dans les cieux, du juge qui est le Dieu de tous… » (Héb 12, 22f) Prenez conscience de la réalité de la mort qui vous attend. Jésus dit : « Soyez prêts, car vous ne connaissez ni le jour, ni l’heure ». La deuxième vérité : le jugement de Dieu. Jésus dit : « Il n’y a rien de caché qui ne sera révélé. Vous devrez rendre compte de chaque mot inutile ». La troisième vérité : Ciel éternel, enfer éternel. Les deux sont éternels. Nous n’avons qu’une vie pour déterminer à quoi ressemblera notre éternité. La quatrième vérité : la miséricorde de Dieu ne dure que toute une vie et exige le repentir : « Si nous marchons dans la lumière, le sang du Christ nous purifie de tout péché ». A présent, apportez vos péchés à la croix du Christ et demandez pardon. Regardez avec foi les blessures du Christ, dans Ses yeux, et recevez le pardon. Suit ensuite votre propre prière dans laquelle vous réfléchissez à ces quatre vérités. Dans la partie suivante de la prière – contrairement à la première partie, qui était plutôt une contemplation libre – nous nous concentrons intensément sur la parole de Dieu. Son début peut être comparé au lancement d’une fusée spatiale à trois étages. Elle doit dépenser le plus d’énergie pour décoller et vaincre la gravité terrestre. Sans abnégation intérieure et extérieure, nous sommes incapables de nous libérer de la gravité de notre égocentrisme et de notre vanité. Entrer dans la présence de Dieu et ensuite demeurer dans la parole de Dieu, nécessite de rassembler toutes nos forces dès le début. Parole de motivation pour la partie suivante (Rom 6, 6) « Nous savons que notre vieux moi a été crucifié avec Lui (avec Christ) afin que le corps du péché perde sa puissance… ». La lettre de l'Écriture doit être reçue dans l'Esprit de vérité et appliquée dans le même Esprit. Le mot co-crucifié, du grec synestaurothe au temps aoriste, signifie qu'un événement survenu dans le passé possède une continuation dans le présent. Ainsi pouvons-nous dire : « a été et est crucifié ». Mais pour notre part, le verbe « est », qui exprime une réalité présente, requiert une foi qui nous unit présentement à Jésus et à ce qu'Il a fait pour nous. C’est une coopération de foi de notre part. Nous recevons par la foi, puis demeurons dans cette réalité et tenons compte d'elle dans nos vies. C’est la foi biblique – salvatrice. Essayez intensément de demeurer dans la réalité de cette parole - et ainsi dans la présence de Dieu - pendant un quart d’heure. Concentrez-vous sur le moment dit présent, qui est un élément d’union spirituelle dans la prière intérieure – c’est comme si le temps s’était arrêté. Imaginez-vous vous tenant à la croix ou même suspendu avec vos mains clouées aux pieds de Jésus. Le monde entier, imprégné des métastases spirituelles du mal, du péché originel, est suspendu à vos pieds. Cette métastase se trouve dans chaque âme humaine. Mais maintenant tout ce système du mal est relié, par vous, à la croix de Christ ; ce vieil homme est à présent paralysé, crucifié, c'est-à-dire que « le corps du péché a perdu sa puissance » (Rom 6, 6b). Toutes les âmes humaines ont été corrompues par un seul et même vieux soi, qui est le corps du péché. Suspendu au-dessus du globe, vous voyez un abîme sombre en dessous. Maintenant, vous tenez votre ancien moi cloué sur la croix par la foi. C’est en vous et c’est chez tous les gens. L'Écriture dit – de notre vieux moi : « Nous savons que notre vieux moi » – non seulement votre vieux moi, mais notre vieux moi « a été crucifié avec Christ ». Gardez votre esprit concentré sur les paroles avec Lui et, de temps en temps, regardez le visage de Jésus, conscient que vous êtes maintenant en union spirituelle avec Lui, que vous êtes maintenant avec Lui. Accrochez-vous à cela par la foi et ne lâchez pas prise. Ne laissez entrer aucune pensée ou rêverie distrayante ; demeurez simplement dans la parole de Dieu. Vous ressentez une certaine pression du mal de la part de votre vieux moi qui vous tire vers le bas. À ce moment-là, vous pouvez répéter dans vos pensées : « Je ne lâcherai pas ! » et puis encore, « avec Lui » (crucifié avec Lui) : de cette façon, non seulement mon vieux moi, mais notre vieux moi est paralysé à ce moment-là – à la fois en moi et en vous (vous tous). C'est votre mission. Vous pouvez penser aux différents continents : maintenant le vieux moi est paralysé, maintenant, en ce moment, le système du mal ne peut pas fonctionner. Ce quart d'heure constitue un combat spirituel de vigilance, en union avec Jésus. Vous ne laissez entrer aucune pensée ; vous gardez simplement votre esprit concentré sur le mot « ensemble, ensemble » (avec Lui). L’infection spirituelle, ou le vieux soi, en est une ; c'est une infection du diable. Aujourd’hui, on peut la comparer à un vaccin spirituel génétique nocif. Cet empoisonnement spirituel est en nous, même si nous n’en avons pas conscience. Mais nous voyons ses fruits négatifs – tout le mal et, finalement, la mort physique. Au moment même où vous êtes spirituellement unis par la foi à la croix du Christ, vous paralysez cette puissance du mal. Jésus a déjà paralysé le vieil homme au Calvaire. Notre vieux moi a été crucifié avec Christ, comme en témoigne l’Écriture. Jésus n’a donc pas été crucifié seul. Physiquement, il l’était, c’est vrai, mais spirituellement, il a été crucifié avec son vieux moi. En ce moment, vous êtes unis à Jésus et vous êtes en même temps un représentant des pécheurs. Vous agissez également en leur nom, qu’ils le veuillent ou non, qu’ils en soient conscients ou non. Parce que le vieux moi est également en vous, vous avez maintenant le droit de le maintenir cloué sur la croix. Lorsque vous le tenez cloué sur la croix, il n'est pas séparé des autres, mais il est lié à eux ; ils forment un tout, tout un mécanisme, tout un réseau. Par la foi en la parole de Dieu, vous savez aussi que notre, je le répète – notre – vieux moi est maintenant crucifié avec Christ à travers vous. Était et est ! C'est une foi qui s'étend du temps à l'éternité. Ce fut un quart d'heure intensif de crucifixion avec le Christ. Nous savons que ce mystère de foi agit dans le domaine spirituel. Lorsque vous êtes unis à Jésus crucifié, Il paralyse tout l’organisme obscur du vieux moi dans toutes les âmes. À ce moment précis, la grâce de Dieu agit dans ces âmes. Beaucoup reçoivent la lumière pour se convertir, d'autres tentés de commettre le mal sont paralysés, les mourants reçoivent la grâce du salut. Passons à présent à la vérité exprimée dans les versets bibliques suivants : « Lorsque Jésus vit sa mère et le disciple qui était là, il dit à sa mère : « Femme, voici ton fils ! » Puis il dit au disciple : « Voici ta mère ! » Et à partir de cette heure ce disciple la reçut en lui (eis ta idia) ». Nous demeurons dans cette vérité pendant encore 15 minutes, expérimentant la transplantation spirituelle d'un cœur nouveau. Essayez de percevoir et d'expérimenter les paroles suivantes : Jésus a vu le disciple – Il me voit maintenant comme son disciple. Jésus parle au disciple – maintenant, Il me parle. Vous pouvez le regarder dans les yeux en esprit, et maintenant vous accomplissez son héritage avec la même foi et le même dévouement que le disciple Jean près de la croix. « Ce disciple l'a reçue en lui », en grec eis ta idia, en latin in sua – c'est-à-dire au plus profond de lui-même. Comment a-t-il reçu la Mère de Jésus chez lui ? Par la foi. La Mère de Dieu a dit à Fatima : « À la fin, mon Cœur Immaculé triomphera. » Ces 15 minutes ne nécessitent pas de concentration accrue ; l'acte de recevoir en nous la Mère de Jésus et les paroles qui s'y rapportent, peut être vécu plus librement. Lorsque nous recevons spirituellement la Mère de Jésus dans notre cœur, nous réalisons qu'elle est la Nouvelle Jérusalem, ou le temple vivant de Dieu, où Dieu rencontre son peuple (cf. Ap 21, 2-3). La Nouvelle Jérusalem est symbolisée par un carré (Ap 21, 16). Nous demandons : comment notre première mère Eve et son code spirituel génétique du mal sont-ils présents chez nous, les humains ? Cela ne se voit pas, mais nous goûtons quotidiennement les fruits de ce mal héréditaire. Par le péché, Ève, la mère du genre humain, a reçu l’infection du diable, le venin du serpent infernal, c’est-à-dire l’orgueil et l’émancipation de Dieu, ou l’égocentrisme. La Mère de Jésus est la femme nouvelle qui, au contraire, écrase la tête du diable (Gn 3, 15). Elle est la nouvelle Mère, la Mère du premier-né, c'est-à-dire Jésus, et du deuxième-né, qui ont reçu Jésus. Marie, la Mère de Jésus et notre Mère, est pleine de grâce – kecharitomène (Lc 1, 28). Nous savons que l’essence du péché originel consiste dans la perte de la grâce, et nous sommes tombés en disgrâce à cause de la première femme, Ève. Le fait que Marie soit pleine de grâce signifie, par conséquent, qu'elle est tout immaculée, sans la tache du péché que nous a transmise la première mère, Ève. Enfin, vous le réalisez peut-être : j'ai reçu la Mère de Jésus. J'ai un cœur nouveau. Nous pouvons consacrer les cinq dernières minutes de cette heure au partage de témoignages. Ces deux vérités – la co-crucifixion (15 minutes) et la réception de la Mère de Jésus (15 minutes) – nous disposent à recevoir les quatre autres vérités liées aux quatre dernières paroles de la croix. Nous en parlerons dans la deuxième partie, en introduction au mystère de la mort du Christ. L’Écriture dit : « Ne savez-vous pas que vous avez été plongés par le baptême dans la mort du Christ ? » (Cf. Rom 6, 3f).

Watch this video on: https://vkpatriarhat.org/en/?p=24142 Subscribe to BCP newsletters https://bit.ly/3cJLzzm In interior prayer, it is necessary to realize the essential truths that concern each person individually, namely death, God’s judgment, and eternity. Christian contemplation has traditionally focused on two areas. The first area is the last things of man, and the second is Christ’s suffering and His death. We return to these spiritual sources even now. Principles of interior prayer The prayer position is important. You kneel or stand with your arms up. For the beginning and for a certain time, loud expression helps us focus our attention. Scripture says: “The Spirit Himself makes intercession for us with groanings which cannot be uttered.” (Rom 8:26) Praying in tongues is usually simplified here to two-syllable words. Many have experience of the words “mana” or “bara”. Other two-syllable words may also be used, but one must beware lest some of them refer to a pagan mantra, i.e. the name of a demon. The word mana is mentioned in Ex 16:31 and bara means create (Gen 1:1). Jesus refers to Himself as the spiritual bread, God’s manna. But this is not about the meaning of the words; in essence it is just a simple supporting speech disposing us to interior prayer. Psalm 28 and others mention this cry of our spirit: “Answer me when I call to You, O my God.” As for contemplative orders, it is helpful to pray this interior prayer for three to five hours a day. It is possible to skip it one day a week. If zealous women, retired women or tertiary women pray, they follow a set prayer schedule in proportion to their abilities. As for priestly communities that devote Monday and part of Tuesday to prayer and the Word of God, it is appropriate to pray in this way for three hours at least on that day. The fourth hour can be spent praying the Breviary (Liturgy of the Hours) or the Rosary. The introductory motivational word in prayer is used for beginners; later it is enough to introduce the next part only briefly. When praying, it is advisable to have a watch, a notepad and a Bible handy. The first part of the interior prayer is about contemplating the last things of man. In the second part, we focus on the cross of Christ and His redemptive death. The first contemplation lasts 20 minutes. We begin with the motivational word. Motivational word for the first part: God’s Word says: “You have come … to the city of the living God, the heavenly Jerusalem. You have come to thousands upon thousands of angels in joyful assembly, to the church of the firstborn, whose names are written in heaven. You have come to God, the Judge of all men…” (Heb 12:22f) Become aware of the reality of death that awaits you. Jesus says: “Be ready, because you know neither the day nor the hour.” The second truth: God’s judgment. Jesus says: “There is nothing concealed that will not be disclosed. You will have to give account for every idle word.” The third truth: Eternal heaven, eternal hell. Both are eternal. We only have a lifetime to determine what our eternity will be like. The fourth truth: God’s mercy lasts only for a lifetime and requires repentance: “If we walk in the light, the blood of Christ cleanses us from all sin.” Now bring your sins to the cross of Christ and ask for forgiveness. Look with faith at Christ’s wounds, into His eyes, and receive forgiveness. Then your own prayer follows in which you reflect on these four truths. In the next part of the prayer – unlike the first part, which was more of a free contemplation – we intensely focus on God’s word. Its beginning can be compared to the launch of a three-stage space rocket. It needs to expend the most energy to lift off and overcome the Earth’s gravity. Without inward and outward self-denial, we are unable to break free from the gravity of our self-centredness and vanity. Getting into the presence of God and then abiding in God’s word requires summoning up all our strength at the very beginning. Motivational word for the next part (Rom 6:6) “We know that our old self was crucified with Him (with Christ) so that the body of sin might lose its power…” The letter of Scripture is to be received in the Spirit of truth and applied in the same Spirit. The word co-crucified, Greek synestaurothe in the aorist tense, means that an event that happened in the past has a continuation in the present. Thus we can say: “was and is crucified”. But for our part, the verb “is”, which expresses a present reality, requires a faith that unites us at present to Jesus and to what He has done for us. This is a cooperation of faith on our part. We receive by faith and then abide in this reality and reckon with it in our lives. This is biblical – saving – faith. Try intensively to abide in the reality of this word and thus in God’s presence for a quarter of an hour. Keep your focus on the so-called present moment, which is an element of spiritual union in interior prayer – it is like time has stopped. Imagine yourself holding on to the cross or even hanging with your hands nailed to Jesus’ feet. The whole globe pervaded with the spiritual metastasis of evil, original sin, is hung on your feet. This metastasis is in every human soul. But now this whole system of evil is connected through you to the cross of Christ; this old self is now paralysed, crucified, that is, “the body of sin has lost its power” (Rom 6:6b). All human souls have been corrupted by one and the same old self, which is the body of sin. Hanging over the globe, you see a dark abyss beneath. Now you hold the old self nailed to the cross by faith. It is in you and it is in all people. Scripture says – our old self: “We know that our old self” – not only your old self, but our old self “was crucified with Christ”. Keep your mind focused on the words with Him, and from time to time look into the face of Jesus, aware that you are now in spiritual union with Him, that you are now together with Him. Hold on to this by faith, and do not let go. Do not let in any distracting thought or daydreaming; just abide in God’s word. You feel a certain pressure of evil from the old self pulling you down. At that moment you can repeat in your thoughts, “I won’t let go!” and then again, “together with Him” (crucified with Him): In this way, not only my old self, but our old self is paralysed at this point of time – both in me and in you (all of you). This is your mission. You can think of the different continents: now the old self is paralysed, now, at this moment, the system of evil cannot work. This quarter-hour is a spiritual struggle for vigilance in union with Jesus. You do not let in any thought; you just keep your mind focused on the word “together, together” (with Him). The spiritual infection, or the old self, is one; it is an infection from the devil. Today it may be likened to a harmful genetic spiritual vaccine. This spiritual poisoning is within us, even if we are not aware of it. But we see its negative fruits – all the evil and ultimately physical death. At the very moment you are spiritually united by faith to the cross of Christ, you paralyse this power of evil. Jesus has already paralysed the old self on Calvary. Our old self was crucified with Christ, as Scripture testifies. So Jesus was not crucified alone. Physically, He was, it is true, but spiritually He was crucified with the old self. At this moment, you are united to Jesus and you are a representative of sinners at the same time. You also act on their behalf, whether they like it or not, whether they are aware or unaware. Because the old self is also within you, you have the right to hold it nailed to the cross now. When you hold it nailed to the cross, it is not separated from other people, but is connected to them; they form one whole, a whole mechanism, a whole network. Through faith in God’s word you know, too, that our, I repeat – our – old self is now crucified with Christ through you. Was and is! This is a faith breaking from time into eternity. That was an intensive quarter-hour of crucifixion with Christ. We know that this mystery of faith works in the spiritual realm. When you are united to Jesus crucified, He paralyses the whole dark organism of the old self in all souls. At that very moment, God’s grace works in these souls. Many receive the light to be converted, others tempted to commit evil are paralysed, the dying receive the grace of salvation. Let us now proceed to the truth expressed in the following Bible verses: “When Jesus saw His mother, and the disciple standing by, He said to His mother, ‘Woman, behold your son!’ Then He said to the disciple, ‘Behold your mother!’ And from that hour that disciple received her into his own (eis ta idia).” We abide in this truth for another 15 minutes, experiencing the spiritual transplantation of a new heart. Try to perceive and experience the following words: Jesus saw the disciple – He now sees me as His disciple. Jesus speaks to the disciple – now He speaks to me. You can look into His eyes in spirit, and now you fulfil His legacy with the same faith and dedication as the disciple John by the cross. “That disciple received her into his own,” Greek eis ta idia, Latin in sua – that is, into his innermost self. How did he receive the Mother of Jesus into his own? Through faith. The Mother of God said at Fatima: “In the end, my Immaculate Heart will triumph.” These 15 minutes do not require increased concentration; the act of receiving the Mother of Jesus into our own and the words related to it can be experienced more freely. When we spiritually receive the Mother of Jesus into our heart, we realise that she is the New Jerusalem, or the living temple of God, where God meets with His people (cf. Rev 21:2-3). The New Jerusalem is symbolized by a square (Rev 21:16). We ask: How is our first mother Eve and her genetic spiritual code of evil in us humans? It cannot be seen, but we taste the fruits of this inherited evil on a daily basis. Through sin, Eve, the mother of the human race, received the devil’s infection, the poison of the infernal serpent, that is, pride and emancipation from God, or self-centredness. The Mother of Jesus is the new woman who, by contrast, crushes the head of the devil (Gen 3:15). She is the new Mother, the Mother of the firstborn – that is Jesus, and of the secondborn, who have received Jesus. Mary, the Mother of Jesus and our Mother, is full of grace – kecharitomene (Lk 1:28). We know that the essence of original sin consists in the loss of grace, and we fell from grace through the first woman Eve. The fact that Mary is full of grace means, in consequence, that she is all-immaculate, without the stain of sin passed on to us by the first mother, Eve. Finally, you may realise: I have received the Mother of Jesus. I have a new heart. We can devote the last five minutes of this hour to sharing testimony. These two truths – the co-crucifixion (15 minutes) and the reception of the Mother of Jesus (15 minutes) – dispose us to receive the other four truths that are linked to the last four words from the cross. We will talk about them in the second part, in the introduction to the mystery of Christ’s death. Scripture says: “Do you not know that you were immersed through baptism into Christ’s death?” (cf. Rom 6:3f)

Este video se puede ver también aquí: https://vkpatriarhat.org/es/?p=13754 Suscríbase a los boletines del PCB https://bit.ly/3zyTacR Fragmentos de la obra de san Roberto Belarmino «De romano pontifice», libro II, capítulo 30: San Roberto Belarmino (1610): «Un papa que se manifieste hereje, por ese mismo hecho cesa de ser papa y cabeza, así como por lo mismo deja de ser un cristiano y miembro del cuerpo de la Iglesia». Esta declaración de san Belarmino está de acuerdo con la Palabra de Dios, con la tradición de la Iglesia y es confirmada por el sexto y octavo concilios generales. Parte del supuesto fundamental de que un hereje se ha autoexcluido de la Iglesia y no es su miembro y, por tanto, tampoco puede ser su cabeza. Esta afirmación se aplica plenamente al pseudopapa Bergoglio porque sus herejías son manifiestas. Si la Iglesia no se opone a sus herejías, por lo menos ahora, se transformará en una anti-Iglesia de Satanás con arreglo a su programa. San Belarmino explica más adelante: «Se prueba con argumentos de autoridad y de razón que un hereje manifiesto está ‘ipso facto’ depuesto. El argumento de autoridad se basa en san Pablo (Tito, 3), que ordena que se debe evitar al hereje después de dos advertencias, es decir, después de revelarse manifiestamente obstinado, lo que significa antes de cualquier excomunión o sentencia judicial». San Belarmino se refiere a argumentos de razón y de autoridad, es decir, al apóstol Pablo, y enfatiza que un hereje manifiestamente obstinado queda ipso facto excluido de la Iglesia. San Belarmino afirma además: «Y esto es lo que escribe san Jerónimo agregando que los otros pecadores están excluidos de la Iglesia por sentencia de excomunión, pero los herejes, por sus propios actos, se exilian y se separan a sí mismos del cuerpo de Cristo. El no cristiano no puede de modo alguno ser papa... La razón de esto es que nadie puede ser cabeza de lo que no es miembro. Ahora bien, quien no es cristiano no es miembro de la Iglesia; y el que se manifieste hereje no es un cristiano, como claramente enseñan san Cipriano (lib. 4, epíst. 2), san Atanasio (cont. Arian.), san Agustín (lib. De grat. Christ.), san Jerónimo (Dialog. contra Lucifer.) y otros; por lo tanto, el hereje manifiesto no puede ser papa». San Pablo menciona el anatema, que significa excomunión por predicar otro evangelio. La palabra anatema también significa maldición, y el fruto de la maldición es la condenación eterna en el infierno para aquellos que, mediante un arrepentimiento adecuado no regresan, mientras haya tiempo, a la Iglesia de Cristo, no a la sinagoga de Satanás, que Bergoglio y su secta representan hoy en día. Una breve instrucción basada en las Escrituras, san Roberto Belarmino y el papa Pablo IV aplicada a la situación actual: Bergoglio, que detenta el cargo de jefe de la Iglesia, no es en realidad el jefe de la Iglesia de Cristo, sino de la anti-Iglesia llamada «la Iglesia profunda» (Deep Church). Ésta no es el cuerpo de Cristo, sino el cuerpo del Anticristo. Así lo demuestran los hechos: Bergoglio entronizó al demonio Pachamama en la basílica principal de la Iglesia, se hizo consagrar públicamente a Satanás por un brujo en Canadá, promueve un antievangelio sodomita e introduce antisacramentos como la bendición eclesiástica de las uniones sodomitas y pseudosacerdocio relacionado con ordenaciones inválidas de mujeres, lesbianas y transexuales. ¡Este es el sistema anticristo y Bergoglio es la cabeza de este organismo maligno! Él no es la cabeza de la Iglesia de Cristo. Es un hombre consagrado a Satanás, que deroga las leyes de Dios e introduce antileyes que contradicen incluso las leyes naturales. Con un evangelio falso (cf. Ga 1, 8-9), conduce a los católicos engañados a la perdición. La declaración del apóstol Pablo en 2 Tesalonicenses sobre la rebelión contra Dios es plenamente aplicable a Bergoglio. Bergoglio no es un hereje cualquiera; ha tenido la intención desde el principio de destruir la Iglesia en su esencia. Nada podría ser peor para la Iglesia. Ya san Roberto Belarmino dijo: «Sería la condición más miserable de la Iglesia, si se viera obligada a reconocer a un lobo, manifiestamente merodeador, como su pastor». Desafortunadamente, la Iglesia católica se encuentra hoy en esta condición más miserable. A ello contribuye la herejía de la papolatría, que sostiene que el papa puede cometer las mayores herejías que existen y seguir siendo papa. Los papólatras dicen: «El romano pontífice no puede caer en la herejía formal debido a la asistencia divina sobre los sucesores de Pedro, que se da en respuesta a la oración de Cristo que la fe de Pedro no desfallezca». La historia ha demostrado que esta declaración contradice la realidad. Es absurdo utilizarla para negar hechos evidentes y pretender como si las herejías flagrantes de Jorge Bergoglio no existieran. La consecuencia es que la Iglesia, siguiendo su ejemplo como si fuera un papa legítimo, debe desechar las leyes de Dios, aceptar la bendición de las uniones sodomitas y asumir como algo natural su entrega a Satanás, que ha sentado precedente, sin dejar de referirse hipócritamente a la oración de Cristo por el apóstol Pedro. Se trata de un terrible autoengaño. De manera similar, los judíos afirmaban demagógicamente que Dios no podía permitir que el templo fuera destruido. Y cuando estaba ardiendo, se lanzaban al fuego como locos, aún creyendo que no era verdad. Dios permitió la destrucción del templo. Sigue destruido hasta el día de hoy. La herejía de la papolatría la promueve constantemente el obispo Schneider. Esta situación dentro de la Iglesia es peor que cualquier persecución externa bajo la cual decenas de miles de mártires han muerto por su fidelidad a Jesús y a Sus enseñanzas. Hoy, cuando el mayor hereje de todos los tiempos ha usurpado el papado, la herejía de la papolatría colabora en la destrucción interna de las raíces fundamentales de la fe y la moral. Si bien los papólatras afirman hipócritamente que la unidad externa de la Iglesia no puede romperse, no les importa la unidad interna con Cristo, que es la condición de la salvación. Bajo la influencia de esta herejía, la secta bergogliana se apoderará paulatinamente incluso de los restos de la estructura externa, a menos que los obispos y sus diócesis se separen a tiempo de la secta bergogliana y de la herejía de la papolatría. Bergoglio justifica los crímenes más graves diciendo que esto es «lo que el Espíritu Santo dice a las iglesias» (Ap). Se trata de una mentira descarada. Todo esto es, de hecho, obra del Anticristo, y sus frutos dan un doloroso testimonio de ello. Por los frutos se puede conocer que detrás del pseudopapa Jorge Bergoglio está el espíritu del Anticristo. El Apóstol habla del hombre de pecado, el hijo de perdición. Y continúa: «Se opondrá y se exaltará sobre todo lo que se llama Dios o que se adora, tanto que se sentará en el templo de Dios haciéndose pasar por Dios» (2 Ts 2, 3-4). Bergoglio se presenta como el representante visible de Cristo en la tierra, aunque se ha consagrado abierta y provocadoramente a Satanás en Canadá. En nombre de una falsa obediencia, está obligando a toda la Iglesia y a cada miembro en particular a rebelarse contra Cristo y Sus mandamientos. En realidad, es un representante visible de Satanás, a quien se ha entregado públicamente. Incluso antes de lograr usurpar el papado, ya tenía la intención de abolir las leyes y mandamientos de Dios mediante la promoción de la legalización de la iniquidad de la sodomía. Bergoglio predica una doctrina diferente, un evangelio falso, por lo que ha incurrido en el múltiple anatema de Dios según Ga 1, 8-9. El Apóstol también dice: «Ya está obrando el misterio de la iniquidad; solamente espera hasta que sea quitado de en medio el que ahora lo detiene. Y entonces será manifestado aquel inicuo, a quien el Señor Jesús matará con el soplo de su boca... El advenimiento del inicuo es por operación de Satanás... con todo engaño de iniquidad obrando en los que perecen, por cuanto no recibieron el amor de la verdad para ser salvos» (2 Ts 2, 3-10). El apóstol Juan señala repetidamente al falso profeta del Apocalipsis, que siempre aparece en relación con la bestia. San Juan dice que de la boca del falso profeta salieron tres espíritus inmundos semejantes a ranas (Ap 16, 13). Bergoglio ocupa el cargo más alto de la Iglesia y, de hecho, está aliado con la bestia. Influye en la opinión pública mundial para que la humanidad se someta a la bestia, sataniza a la Iglesia con la llamada bendición de las uniones sodomitas y reúne todas las características del falso profeta. Permanecer en unión con él y engañarse creyendo que él es el santo padre, el vicario de Cristo en la tierra, es una locura suicida. San Belarmino afirma: «Ahora bien, la verdadera opinión es la que sostiene que un papa que se manifieste hereje, por ese mismo hecho cesa de ser papa y cabeza, así como por lo mismo deja de ser un cristiano y miembro del cuerpo de la Iglesia. Por tanto, él puede ser juzgado y castigado por la Iglesia. Esta es la enseñanza de todos los santos padres que enseñaban que los herejes manifiestos pierden inmediatamente toda jurisdicción, como claramente lo enseña también San Cipriano (lib. 4, epist. 2)». Primeramente, el hecho de que es posible juzgar a un papa hereje se afirma expresamente en el canon Si Papa, distinción 40, y por Inocencio III (serm. II de consec. pontif.). Y no solo eso: en el octavo concilio (act. 7) se citan las actas del concilio celebrado en Roma bajo el pontificado de Adriano II, y en ellas se ve, que el papa Honorio fue anatematizado con justicia por haber sido declarado culpable de herejía... De hecho, papa Adriano, y con él el concilio de Roma, nada menos que el octavo concilio (así como el sexto), determinaron que en caso de herejía se puede juzgar al romano pontífice. Hasta aquí san Belarmino. ¿Cómo reaccionaría este santo ante el actual Francisco Bergoglio, que se ha entregado a Satanás e impulsa la legalización de la sodomía y la bendición de estas uniones? Difícilmente podía imaginar san Belarmino que la silla de Pedro la ocuparía un hombre que negaría las verdades fundamentales con sus acciones, y obligaría, bajo el terror, a cometer apostasía. Pero al mismo tiempo, san Belarmino también acusaría a la jerarquía eclesiástica de una incomprensible ceguera espiritual manifestada en el hecho de que hayan elegido a Bergoglio, que lo respeten y se sometan a él en detrimento propio y de la Iglesia. Uno se queda perplejo al ver el estado en el que se ha encontrado la Iglesia por rechazar sistemáticamente la verdad, es decir, el arrepentimiento. San Belarmino se sentiría obligado a decir: «Si todavía consideráis a un hombre que está en abierta rebelión contra Dios y que tiene el espíritu del anticristo cabeza y representante visible de Cristo en la tierra, habéis perdido la razón y vais por el llamado camino sinodal a la perdición eterna». Los partidarios de la herejía de la papolatría seguramente objetarían a san Belarmino: «No podemos romper la unidad, caeríamos en el cisma». San Belarmino les respondería: «¿Habéis perdido el juicio? ¡El objetivo del hombre es salvar su alma! La condición para ello es tener una doctrina y una moral verdaderas; esto es sobre lo que se basa la Iglesia católica. La secta bergogliana es una rebelión contra Dios y erradica la doctrina fundamental de la Iglesia. Si alguien está destruyendo los cimientos mismos y os sometéis a él, entonces la culpa es vuestra porque no amáis la verdad. A esta situación son aplicables las palabras del apóstol Pablo en Tesalonicenses sobre la venida del Anticristo, el hijo de perdición. ¿Estáis ciegos y no lo veis? Las acciones de este hombre demuestran que no es miembro de la Iglesia y, por tanto, no puede ser su cabeza». Y añadiría san Belarmino incluso hoy: «Esta es la enseñanza de todos los santos padres que enseñaban que los herejes manifiestos pierden inmediatamente toda jurisdicción». ¡De esto se desprende claramente que Jorge Bergoglio no es el papa! + Elías Patriarca del Patriarcado católico bizantino + Metodio OSBMr + Timoteo OSBMr obispos secretarios