Łabędzia rodzina na Stawie Kościelnym w Zwierzyńcu

Łabędź – określenie dowolnego ptaka z plemienia Cygnini (kaczkowate). Występują na obydwu półkulach. Upierzenie białe lub czarno-białe w różnych proporcjach.

Słowo łabędź znane jest w języku polskim od XVI wieku, wcześniej od XV wieku funkcjonowało słowo łabęć. Wywodzi się ono z języków zachodniosłowiańskich i południowosłowiańskich (por. np. czeskie i słowackie labut’). Na terenach południowosłowiańskich używano odmiennych wariantów tego słowa: *olbędъ i *olbętъ. W pozostałych językach indoeuropejskich mają postać *elbedъ.

Określenie łabędź dotyczy ptaków z rodzaju Cygnus, liczącego 6 żyjących współcześnie gatunków. Niektórzy autorzy do plemienia Cygnini włączają również koskorobę (Coscoroba coscoroba), w którego nazwie angielskiej jest słowo łabędź (swan).

Według legendy dusza Apollo, boga poezji i muzyki, wchodzi w łabędzia. Od czasów antycznych wielkich poetów nazywano łabędziami. Łabędzi śpiew pojawił się po raz pierwszy w jednej z bajek Ezopa. W tragedii Agamemnon Ajschylosa autor porównuje przedśmiertne słowa Kasandry do żałobnego krzyku umierającego łabędzia. Przenośnie łabędzi śpiew oznacza ostatni występ, ostatnie dzieło autora lub dzieło kończące jakiś okres. Łabędzie mogły być jednymi z mitycznych ptaków stymfalijskich, przez co gwiazdozbiór Łabędzia, jak również Orła i Lutni (który według niektórych map nieba ma oznaczać nie lutnię, lecz sępa), umieszczony jest blisko gwiazdozbiorów Strzały i Herkulesa. Inny mit wiąże gwiazdozbiór Łabędzia z jednym z wcieleń Dzeusa, który pod tą postacią uwiódł Ledę (lub w jednej z alternatywnych wersji Nemezis, która uprzednio również przyjęła tę postać). Według ludowych wierzeń wiły mogły nieraz przybierać postać łabędzi. W wielu kulturach łabędzie kojarzono z kobietami.

W europejskich baśniach stosunkowo często w łabędzia zostają przemienieni ludzie na skutek złych czarów. Spotkało to Gotfryda, bohatera opery Lohengrin, Odettę i jej towarzyszy z baletu Jezioro łabędzie czy bohaterów baśni Andersena Dzikie łabędzie.

Łabędź jest głównym bohaterem baśni Brzydkie kaczątko.

Biały łabędź jest symbolem czystości, piękna, światła i wdzięku, także szlachetności, mądrości i doskonałości. Czerwony łabędź jest symbolem solarnym, czarny – symbolem czegoś unikatowego, rzadkiego.

Legenda o cudownej pieśni umierającego łabędzia jest związana z łabędziem jako symbolem Muz i poetów. Jako ptak związany z Afrodytą jest symbolem miłości. W hinduizmie łabędź, w parze z gęsią, tworzą symbol doskonałej jedności, również symbolizują wdech i wydech. W celtyckiej symbolice łabędź jest powiązany z muzyką, leczniczą mocą słońca i wody, także z miłością. W chrześcijaństwie biały łabędź jest symbolem czystości Matki Bożej, jego śpiew łączony był z Męką Pańską i śmiercią Chrystusa na krzyżu. Symbolizuje również ludzi oddanych życiu wewnętrznemu. Z drugiej strony łabędź symbolizuje obłudnika, co wynikało ze średniowiecznego przekonania, że mięso łabędzia pod białymi piórami jest czarne, a także zarozumialca i człowieka pysznego, jako że ptak ten trzyma wysoko szyję. Łabędź jest też symbolem wierności małżeńskiej, co znajduje odzwierciedlenie w ich biologii, a także dwupłciowości ze względu na połączenie „męskiego” ciała i „kobiecej” szyi.

W alchemii łabędź jest łączony z Merkurym i rtęcią.

Zwierzyniec – miasto w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Zwierzyniec. Położony jest nad Wieprzem, przy Roztoczańskim Parku Narodowym.

Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto liczyło 3165 mieszkańców.

Na zachód od Zwierzyńca w odległości 3 km przebiega granica pomiędzy wapienno-piaskowcowym Roztoczem Środkowym a lessowym Zachodnim. Miasto ze wszystkich stron otoczone jest lasami, które zajmują aż 66% powierzchni gminy. W ich pobliżu, tuż za południową granicą miasta, znajdują się stawy Echo.

Zwierzyniec leży w dawnej ziemi chełmskiej na historycznej Rusi Czerwonej, w ramach której stanowił część włości szczebrzeskiej, włączonej do Ordynacji Zamojskiej, a następnie przekształconej w prywatny powiat szczebrzeski w województwie ruskim.

Miasto zajmuje powierzchnię 6,19 km² (1 stycznia 2017).

W latach 1975–1998 miasto leżało w województwie zamojskim.

Zwierzyniec jest członkiem Unii Miasteczek Polskich.

Zwierzyniec zawdzięcza istnienie Ordynacji Zamojskiej, której działalność gospodarcza była oparta na pozyskiwaniu i przetwarzaniu bogactw pochodzących z okolicznych lasów.

Zwierzyniec powstał w 1593, cztery lata po założeniu ordynacji. Prawdopodobnie już na początku XVII wieku, funkcjonował jako letnia rezydencja rodziny Zamoyskich. Zalążkiem osady był dwór myśliwski zbudowany nad stawem. Niedaleko dworu funkcjonował wielki zwierzyniec otoczony wysokim płotem, w którym trzymano m.in. jelenie, sarny, łosie i dziki. W ogrodzie, na wodzie stał pałacyk letni (Lusthaus) należący do Gryzeldy z Zamoyskich Wiśniowieckiej, matki króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego.

Powyższe info - Wikipedia.

Film własny.