Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης ,Αθήνα 1878 – 31 Ιουλίου 1920.

Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης (Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου (π.η.) ή 14 Σεπτεμβρίου (ν.η) 1878 – 31 Ιουλίου 1920) ήταν διπλωμάτης, πολιτικός και λογοτέχνης.
https://johnmagoulas.blogspot.com/2022/02/2-14-1878-31-1920-1920.html
Υπήρξε βασικός οργανωτής των ελληνικών κοινοτήτων κατά τον Μακεδονικό αγώνα.
Υποστήριξε τη δημιουργία ενός πολυεθνικού ελληνικού κράτους, εκφραζόμενος από το 1908 εναντίον της Μεγάλης Ιδέας.
Πρωταγωνίστησε στο γλωσσικό κίνημα του δημοτικισμού, ενώ με το συγγραφικό του έργο άσκησε σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση της ελληνικής ιδεολογίας των αρχών του εικοστού αιώνα.
Μέσα στο ασταθές πολιτικό κλίμα που ακολούθησε την απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι, συνελήφθη και τελικά δολοφονήθηκε στην περιοχή Αμπελοκήπων της Αθήνας, από βενιζελικό στρατιωτικό σώμα ασφαλείας, μπροστά σε περαστικούς.
Εκτελέστηκε ενώ πήγαινε στο γραφείο του περιοδικού που εξέδιδε για να γράψει άρθρο που να καταγγέλλει την απόπειρα δολοφονίας κατά του Βενιζέλου.
31 Ιουλίου 1920, ο Ίων Δραγούμης δολοφονείται στη συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Παπαδιαμαντοπούλου στην Αθήνα.
https://johnmagoulas.blogspot.com/2022/02/2-14-1878-31-1920-1920.html
Η ένταξη του Ίωνα Δραγούμη στο αντιβενιζελικό στρατόπεδο έγινε αφορμή, όταν μαθεύτηκε η δολοφονική απόπειρα στο Παρίσι εναντίον του Βενιζέλου, να συλληφθεί σε ενέδρα ανδρών της ασφαλείας του τότε αρχηγού της Χωροφυλακής Εμμανουήλ Ι. Ζυμβρακάκη και να βρει τραγικό τέλος στο σημείο που έχει σήμερα ανεγερθεί αναμνηστική στήλη.
Ως ηθικοί αυτουργοί, διατάξαντες την εκτέλεση, κατηγορήθηκαν οι Παύλος Γύπαρης (διοικητής του παρακρατικού σώματος που συνέλαβε τον Δραγούμη, απών όμως κατά τη σύλληψη και την εκτέλεση), Εμμανουήλ Ρέπουλης (αντιπρόεδρος και επί κεφαλής στο εσωτερικό της κυβερνήσεως του απουσιάζοντος στο εξωτερικό Ελευθερίου Βενιζέλου), Εμμανουήλ Μπενάκης (παλαιός υπουργός του Βενιζέλου), που κατηγορήθηκε μετά θάνατον όμως, από τον ίδιον τον Γύπαρη στο δικαστήριο του 1935 ως διατάξας την εκτέλεση.
Δεν προέκυψαν όμως επαρκείς αποδείξεις εις βάρος τους, ενώ οι κατηγορούμενοι πάντοτε επέμεναν για την αθωότητά τους. Και αθωώθηκαν τελικά στη δίκη που έγινε τον Νοέμβριο του 1922 υπό την επαναστατική κυβέρνηση Πλαστήρα-Γονατά.
Επικεφαλής του αποσπάσματος ήταν ο λοχίας Σαρτζέτης. Τραγική ειρωνεία, ο Ίων Δραγούμης συνελήφθη πηγαίνοντας στο γραφείο του περιοδικού που εξέδιδε («Πολιτική Επιθεώρηση»), για να γράψει άρθρο που να καταγγέλλει την απόπειρα δολοφονίας κατά του Βενιζέλου.
Το κείμενο στη συνέχεια -με λίγες αλλαγές στην ορθογραφία- είναι από ένα μικρό βιβλιαράκι με τίτλο «Ελληνικός πολιτισμός» που κυκλοφόρησε
στα 1913 από το περιοδικό «Γράμματα».
Ο Δραγούμης υπογράφει με το ψευδώνυμο «Ίδας».
Το νεοελληνικό κράτος
Κείμενο: Ίων Δραγούμης
Το μικρό τo κράτος το Νεοελληνικό, που επλάστηκε από ένα ξέσπασμα πανελλήνιας ορμής όταν απλώθηκε κάπως στους ανθρώ­πους του έθνους η συνείδηση η εθνική με τη μορφή της μεγάλης ιδέας -δηλαδή με τη νοσταλγική θύμηση του Βυζαντινού κράτους- το νεόπλαστο αυτό κράτος το Ελληνικό έμεινε, μ’ όλες τις προσθήκες που του κόλλησαν, ένα μικρό Ελληνικό κράτος, ένας ταπεινός πολιτειακός οργανισμός, ένας νέος μα μικροκαμωμένος πυρήνας εθνικοπολιτικής ζωής που όσο πήγαινε έδενε και έπηζε πιότερο και κρυστάλλωνε. Και όλες οι συνέπειες του σχηματισμού ενός τέτοιου μικρού οργανισμού ήτανε φυσικό να παρακολουθήσουν την Ελλάδα.
Τα κράτη καταντούν κάποτε να μη διακρίνουν παρά τον εαυτό τους.
Σκοπός εκείνων που έφτιασαν το νέο κράτος ήταν να γίνει ερ­γαστήρι πανελληνικό που να εξακολουθήσει τον αγώνα του έθνους ως που το Βυζαντινό κράτος να ξεφορτωθεί τον Τούρκο από πάνω του, να ξαναπιάσει ο Ρωμιός τη διοίκηση του κράτους του που είχε πρωτεύουσα την Πόλη και να ξανακαθίσει Έλληνας Βασιλιάς στο θρόνο των Παλαιολόγων.
Τη συνέχεια του παλιού δικού του κράτους φαντάζονταν και αποζητούσε το έθνος, συνεπαρμένο από την εθνική συνείδηση.
Μα οι περίστασες, η σχετική αδυναμία των αρχηγών και οι με­γάλοι της γης έτσι το θέλησαν και αντί να γίνει, σύμφωνα με τη θέληση του έθνους που ένα καλούπι κράτους αναθυμούνταν μονάχα, το κράτος της μεγάλης ιδέας, έγινε ένα μικρό Ελληνικό κράτος στο μέρος που είχε ανθίσει η αρχαία Ελλάδα. Το Ελληνικό όνειρο ίσως να περιορίστηκε προπάντων από την Ευρωπαϊκή αντίληψη την ξεπαρμένη τότε από μιά νεογέννητη φωτοβολή του αρχαίου Ελληνι­κού πολιτισμού.
Μόνο οι Ρώσσοι, με το να μην έχουν κλασική μόρφωση, ένοιωθαν σωστά ποιο ήταν αλήθεια το Ελληνικό δράμα και αυτοί δεν είχαν λόγους να το σπρώξουν να γίνει πράμα, απεναντίας το έτρεμαν.
Και οι Τούρκοι όμως, που δεν τους εσκότιζαν το μυα­λό οι πιο αρχαίες ιστορίες, και αυτοί ήξεραν καλά το τι εγύρευε το ξυπνημένο πιά έθνος των Ρωμαίων, γιατί το θυμούνταν και οι ίδιοι. -δεν είχαν περάσει και πολλά χρόνια- πως απ’ αυτό το έθνος, το βασιλικό, επήραν την Πόλη, και αυτό το ίδιο θα θελήσει μιά μέρα πάλι να τους την ξαναπάρει.
https://johnmagoulas.blogspot.com/2022/02/2-14-1878-31-1920-1920.html