Hologrammen, de nieuwste illusie in onze realiteit

hologram = Een echt driedimensioneel beeld gecreëerd via fotografische projectie. De theorie dateert al uit 1947, maar de ontwikkeling van de lasertechniek maakte holografie pas echt mogelijk.

Als men door een venster kijkt, krijgt men op het netvlies een beeld dat door de ooglens wordt gevormd uit alle binnen de beeldhoek door het venster op het oog gevallen golven. Met een bepaalde (fysisch-)optische truc is het mogelijk, een momentopname te maken van deze golven zoals ze het venster passeren; de daarbij gebruikte film of beeldsensor neemt dan de plaats in van het genoemde venster. Deze opname – hetzij een ontwikkelde film, hetzij een digitaal bestand van de opname door de beeldsensor – heet nu het hologram, een opname dus van alle golven die op dat ene moment door dat venster kwamen. Wordt dit hologram nu opnieuw belicht door een laserbundel, dan worden de golven die tijdens de opname door het raam binnenkwamen, als het ware gereconstrueerd (vandaar ook de term „golffrontreconstructie”).
De golven die door het venster kwamen, kwamen uit verschillende richtingen, zodanig dat men (binnen de beperking van de raamkozijnen) ‘diepte’ zag.
Met de herstelde golven ziet men nu dezelfde ‘diepte’.
Er zijn ook hologrammen die met gewoon licht (dus zonder laser) uitgelezen kunnen worden.
Bekende voorbeelden daarvan zijn die op de eurobiljetten en de bankpasjes.

De werking berust op het principe van interferentie. Licht kan beschouwd worden als een golfverschijnsel. Het primaire licht (de oorspronkelijke golven) en het secundaire licht (de golven die via de opname komen) doven elkaar op bepaalde plaatsen in de ruimte uit (tegenfase) en op andere plaatsen in de ruimte versterken ze elkaar. Dit vereist echter wel dat de golven niet willekeurig door elkaar lopen, en dat ze dezelfde golflengte hebben en met elkaar „in de pas lopen”. Daarom is een coherente monochromatische lichtbron nodig voor een optimaal resultaat. In de opname is het beeld niet rechtstreeks te herkennen: elk deel van het fotografische beeld draagt bij tot het gehele hologram. Naarmate het opgenomen beeld groter is, wordt het hologram scherper afgebeeld en is er meer diepte te zien. De transformatie die hierbij optreedt, is een voorbeeld van wat in de wiskunde bekendstaat als een fouriertransformatie. Omdat ieder deel van het opgenomen beeld het gehele beeld van het hologram in zich draagt is die naam holografie gekozen.