Kiara Windrider - Van hoofdstuk 1 tot hoofdstuk 5

Hoofdstuk 1 .
Je loopt over een weg …
en dan bedoel ik ikzelf, of jij of wie dan ook.
En er is een groot gat in het midden van de weg, en dat zie je natuurlijk niet, je valt erin, en dan beschuldig je meteen iedereen dat je “een slachtoffer” bent, en dat het allemaal hun schuld is.
Waarom hebben ze geen bordje geplaatst?
Waarom hebben ze de mensen niet gewaarschuwd. Waarom doen ze ditsteeds weer? En het universum is ook niks waard…
En hoe meer je ‘de schuld geeft’, hoe meer je beoordeelt, hoe dieper je jezelf in deze put graaft, en het kost je een eeuwigheid om eruit te klimmen ... dus ...Show more

Hoofdstuk 2.
Je loopt op dezelfde weg, met hetzelfde gat in het midden van de weg.
En andermaal heb je het niet gezien. En je valt erin.
Maar dit keer ben je je wat meer bewust. Het is niet iemand anders fout. Niemand heeft je hierin geduwd. Je weet dat het jouw schuld is. Je ziet dan het gat onder ogen waarin je bent gevallen.
Dus daar neem je dan de verantwoordelijkheid voor.
Maar je geeft wel jezelf nog steeds de schuld. Je beoordeelt jezelf: waarom val ik altijd in deze verdomde gaten. Het is alsof het de 598ste keer is dat ik dit vandaag heb gedaan.
Er is geen uitweg, en ik ben een puinhoop, ik ben dom en een kluns ... Al deze bijvoeglijke naamwoorden, al deze eigen toespelingen en veroordelingen, en het duurt nog steeds een eeuwigheid om eruit te klimmen. Maar in ieder geval, deze keer weet je dat je afstand nam van het beoordelen van iemand anders, enjezelf de schuld gaf, wat misschien een stap in de goede richting is ...
je neemt tenminste een beetje verantwoordelijkheid voor jezelf, ook al ben je nog steeds een ‘slachtoffer van het leven’.