Bpoc Politie verhoor 13

Mijn naam is….
Ik heb mij gemeld bij de BPOC2020 omdat ik ervan overtuigd ben dat de politieorganisatie
zich op een hellend vlak bevindt richting steeds meer repressie en geweld tegen met name
demonstranten en overtreders van de coronamaatregelen.
Binnen de organisatie is er geen enkele ruimte om dit bespreekbaar te maken.
Ik werk nu 12 jaar bij de politie. Ik zit voornamelijk in de auto met een collega, maar ben ook
ME-er.
Ik heb voor de ME gekozen omdat het werk is waar je direct resultaat van je werk ziet. Je
beschermt burgers en collega’s tegen raddraaiers bij demonstraties, en je zorgt ervoor dat
gebieden ontoegankelijk zijn voor mensen, bijvoorbeeld bij een calamiteit. De zichtbare
aanwezigheid van de ME is vaak al genoeg om de zaak onder controle te krijgen.
We worden nu echter ingezet in situaties waar we voorheen nooit ingezet werden.
Demonstraties die rustig verlopen, en die door toedoen van de politie en ME volledig uit de
hand lopen.
Er wordt van ons verwacht dat we mensen uiteenslaan, letterlijk, of terugdrijven naar een
open gebied, waar ze vervolgens door collega’s aangehouden worden, zoals op 21 juni 2020
in Den Haag.
Als ME-er en agent wil ik het nut van mijn werk zien. Dat zie ik niet meer sinds we worden
ingezet tegen burgers die niets kwaads in de zin hebben.
Ik durf hier stellig te beweren dat dit beleid is vanuit de leiding. We worden geïnstrueerd om
demonstranten op te drijven, direct geweld te gebruiken om de gebieden zo snel mogelijk
schoon te vegen. Demonstranten die bijvoorbeeld zijstraten in rennen, worden ingesloten
en later door collega’s aangehouden en met bussen afgevoerd.
Er is geen enkel respect meer voor burgers waar wij tegen optreden. We worden als agent
geïnstrueerd geen enkele tegenspraak te accepteren. Als ME-er ga je überhaupt niet in
gesprek. Maar wanneer je onschuldige mensen tegenover je hebt, vrouwen en kinderen, dan
snijdt je dat door de ziel.
Het klinkt als een zwak excuus, maar je hebt geen enkele ruimte om je te onttrekken aan het
geweld wanneer je als ME-er eenmaal de mensen aan het opdrijven bent. Niet meedoen
betekent grote problemen, tot ontslag aan toe.
Wat ik het meest verontrustend vind is dat dit bewust beleid is, en dat ik veel collega’s die ik
vroeger als zachte en sociale mensen zag, nu met volle motivatie op mensen in zie slaan, en
zelfs de honden zie ophitsen tegen demonstranten waar de inzet van honden beslist niet
nodig is.
Onze honden zijn opgeleid om agressors onder controle te houden. Honden werken ook
afschrikwekkend. Meestal is het al genoeg wanneer de honden erbij zijn. Nu worden de
honden, geheel tegen hun opleiding in, opgehitst tegen burgers. Dat is levensgevaarlijk,
want de honden raken er zichtbaar van in de war en kunnen zich zelfs tegen de politieman
keren.
Ik ben als mens het afgelopen jaar volledig gesloopt. Demonstraties komen steeds vaker
voor, dus worden we steeds vaker ingezet.
Ook wanneer ik als agent naar demonstraties word gestuurd ben ik niet meer bezig te
zorgen dat een demonstratie veilig verloopt. In coördinatie met de ME en arrestatieeenheden maken we zo’n demonstratie juist onveiliger.
Natuurlijk lopen er ook raddraaiers tussen. We zijn getraind die er tussenuit te halen, maar
sinds de zogenaamde coronademonstraties doet de politie wat vroeger de raddraaiers
deden: de zaak volledig uit de hand laten lopen.
Wat er nu gebeurt is dat goed bedoelende collega’s zich ziekmelden en de organisatie
verlaten. Politiemensen die graag agressief en repressief optreden blijven over, waardoor
burgers een politieorganisatie zien waar ze bang voor moeten zijn in plaats van op kunnen
vertrouwen.
Ik verklaar hier dat de leiding dat een goede ontwikkeling vindt: de ‘zwakke broeders’ zoals
die genoemd worden, verlaten de politie, waardoor de ‘sterke en gemotiveerde dienders’
overblijven die ‘de bevolking onder controle kunnen houden’.
We worden ook gestimuleerd namen van collega’s door te geven van wie we weten of
vermoeden dat ze tegen het beleid van de overheid en het repressieve beleid van de politie
zijn.
Die collega’s worden extra in de gaten gehouden, of niet meer als ME-er ingezet, omdat ze
volgens de leiding ‘een gevaar voor het korps’ zijn die je beter kwijt dan rijk kan zijn.
De organisatie wordt van binnenuit volledig aangetast doordat goede mensen, die de
samenleving willen beschermen, het korps verlaten.
Ik kan als politieman geen mens meer zijn. Ik voel me misbruikt en besmeurd door een
werkgever die mij gebruikt voor het onderdrukken van onschuldige burgers. Door een
overheid die mij misbruikt om vrijheden van mensen in te perken, grondrechten zoals het
recht op demonstratie met voeten te treden. Om jongeren die doen wat jongeren horen te
doen, rondhangen, knuffelen, plezier maken, hun levensvreugde te ontnemen.
Ik voel mij bedrogen door een werkgever, door de politieorganisatie, die mij werk
voorspiegelde waarbij ik beschermer en hulpverlener zou zijn, handhaver van democratisch
tot stand gekomen wetten. Ik ben belogen.
Ik help mee Nederland te gronde te richten. In dienst van een repressief regime.
Ze doen ’t zelf maar. Ik ben op zoek naar ander werk. En wanneer ik dat gevonden heb neem
ik ontslag en ga tussen de demonstranten op het Malieveld of Museumplein staan, en zal
mijn voormalige collega’s in de ogen kijken, en vragen: ben je trots op jezelf?
Mijn trots is verdwenen, maar ik zal vechten om het terug te winnen.
Januari 2021
Maart 2021:
De beelden van mijn verhoor verschijnen voorlopig niet online om veiligheidsredenen.Show more

*Deze verklaring is op schrift gesteld aan de hand van het mondelinge verhoor. Omdat
gebruik is gemaakt van transcriptiesoftware kan er sprake zijn van taal- en/of spellingfouten,
waarvoor onze excuses. BPOC2020