22 days ago

Nederlandse vertaling

De Wijze oude kinderen
.
De oude wijze kinderen spreken langzaam, zonder stem, met hun ogen,
Al zijn ze arm, in werkelijkheid zijn ze rijk,
met een hart dat voor twee liefheeft.
Hun huis ruikt naar tijm,
naar puurheid, overvloed en vrede.
Ze wandelen buiten hun lichaam, dromend,
terugkerend van een lange rust.
Ze zijn wijs sinds hun ontwaken,
ze spreken over een gisteren dat nog wil helen.
“Wij hebben al genoeg gehuild,” zeggen ze, bevend,
ze zien ons ouder worden, tellend en tellend.
Vergevend zonder vergeving,
ja zeggend, nee denkend,
en de tijd glipt weg…
als water tussen de vingers.
.
De stille kinderen roepen ons,
naar het hart dat zich nog sluit en dooft.
De zondagse wijn zingt niet meer,
onze wereld is een te kleine doos.
Laten we ramen openen, uit de zetel stappen,
vòòr het slapen, vòòr het afscheid.
Ze reiken ons hun hand, gekleed in liefde,
zonder voorwaarden, zonder enige wrok.
Hun pad is licht, helderheid,
het nodigt ons uit de angst los te laten.
We hebben nog éven... ,
om de voortdurende angst te overwinnen.
Laten we over iets anders praten, dat stellen zij voor,
er is nog tijd — dat zeggen hun ogen.
.
Deze kinderen sterven nooit,
ze vliegen alleen weg als ze te lang slapen.
Ze hebben onze bevende hand genomen,
en hoewel we bang waren, was het leven mooi.
Zelfs dood blijven ze hier,
wandelend op wegen waar ze zelf voor kozen.
Ze toonden ons de kracht van dromen
van een wens die kan helen.
Misschien zul je ze zien, misschien zul je voelen,
hoe ze de pijn verzachten die je met je meedraagt.
Ze doorkruisen het heden, vergevend,
wat wij niet konden geven op onze weg.
Laten we niet vluchten voor wat komen zal,
het is hier en in het nu dat het leven is.
Laten we vergeving heruitvinden,
laten we nee zeggen, met het hart.
Laten we het lied heruitvinden,
dat de ziel heeft uitgevonden,
want dat, mijn lief…
is onze gave.

Los viejos niños sabios
nos hablan sin voz, con los ojos, despacio.
Aunque pobres, son ricos en verdad,
con un corazón que ama por dos.
Huele a tomillo su hogar,
a pureza, abundancia y a paz.
Caminan fuera del cuerpo, soñando,
volviendo de un largo descanso.
.
Son sabios desde su despertar,
hablan de un ayer que aún quiere sanar.
“Ya lloramos bastante”, nos dicen, temblando,
nos ven envejecer, contando y contando.
Perdonando sin perdón,
diciendo sí, pensando no,
y el tiempo se escapa…
como agua entre las manos.
.
Los niños silenciosos nos llaman,
al corazón que aún se cierra y se apaga.
El vino del domingo no canta,
nuestro mundo es una caja muy baja.
Abramos ventanas, salgamos del sillón,
antes de dormir, antes del adiós.
Ellos tienden la mano vestida de amor,
sin condiciones, sin ningún rencor.
.
Su camino es luz, claridad,
nos invita a soltar la ansiedad.
Solo queda un instante,
para vencer el miedo constante.
Hablemos de otra cosa, ellos lo proponen,
hay tiempo aún — sus ojos lo disponen.
.
Estos niños no mueren jamás,
solo vuelan cuando duermen de más.
Tomaron nuestra mano temblorosa,
y aunque temimos, la vida fue hermosa.
Incluso muertos, siguen aquí,
caminando en caminos que eligieron así.
Nos mostraron la fuerza de soñar,
de un deseo que puede sanar.
.
Tal vez los veas, tal vez sentirás,
cómo consuelan las penas que llevas detrás.
Atravesando el presente, perdonando,
lo que no supimos dar caminando.
No huyamos de lo que vendrá,
es aquí y ahora que la vida está.
Reinventemos el perdón,
digamos no, con el corazón.
Reinventemos la canción,
que el alma inventó,
porque eso, amor mío…
es nuestro don.