Links heeft niets meer over.

https://www.vrijheidsberoving.eu/
De schokkende moord op Charlie Kirk heeft Amerika aan het wankelen gebracht, niet alleen omdat een prominente politieke stem het zwijgen werd opgelegd in een gewelddadige publieke aanval, maar ook vanwege de verontrustende reacties die volgden. In plaats van verdriet, mededogen of op zijn minst stilte, vierden grote delen van online communities zijn dood met spot, gelach en zelfs vrolijke dansen op muziek. Voor veel Amerikanen was het niet alleen het verlies van een man, maar ook een moment van openbaring – een glimp van wat politieke haat heeft gedaan met het morele weefsel van de natie.

Een schietpartij die de natie schokte.
Het nieuws brak snel: Charlie Kirk, conservatieve activist, vader en debater, werd neergeschoten tijdens een toespraak op een evenement in Utah. Ooggetuigen beschrijven de chaos levendig. “Ik was dertig of veertig meter verwijderd toen ik het geweerschot hoorde”, herinnerde een deelnemer zich. “Mensen schreeuwden, renden, sommigen gaven over van angst. Het was pure terreur.”

Kirk’s vrouw en kinderen waren aanwezig, een detail dat de tragedie bijna ondraaglijk maakt. Het idee van een kind dat toekijkt hoe zijn vader voor zijn ogen wordt neergeschoten, is iets dat geen enkel fatsoenlijk mens ooit lichtvaardig zou moeten opvatten. En toch, binnen enkele minuten na het incident, begonnen de sociale media zich te vullen met feestelijke berichten.

“Zijn we nu echt?” vroeg een gedesillusioneerde Democraat in een video. “Waar is de empathie? Waar is het respect? Het is walgelijk. Werkelijk.”

Voor veel Amerikanen was die reactie, of het gebrek daaraan, gruwelijker dan de misdaad zelf.

De dood van empathie.
Op TikTok, X (voorheen Twitter) en Instagram werd de schietpartij een trend. Niet in de zin van gedenktekens, maar als voer voor memes, grappen en feestelijke sketches. “Ik heb mensen die feest vieren, in de hoop dat hij sterft”, zei een voormalige democraat. “Mijn partij is de ergste.”

Deze diepgewortelde afwijzing van empathie heeft zelfs gematigden weggejaagd van de Democratische Partij. Sommigen zijn zelfs zo ver gegaan dat ze het niet langer een politieke organisatie hebben verklaard, maar een terroristische. “Als je dit met trots online viert, moet je worden onderzocht”, zei een commentator. “Hoe kan iemand in een partij blijven die moord viert?”

De stilte van Europa, de verontwaardiging van Amerika.
Toen leden van de Europese Unie werd gevraagd om een minuut stilte te houden voor Charlie Kirk, barstte de kamer in plaats daarvan uit in interrupties en ontslag. “Hou je mond”, schreeuwden stemmen over de oproep tot respect. Voor Amerikanen die toekeken, was de scène woedend.

“Dit was een man die in het openbaar werd vermoord omdat hij de vrijheid van meningsuiting uitoefende”, betoogde een commentator. “Hij hield van Europa, hij respecteerde hun cultuur. Het minste wat ze hadden kunnen doen, was zwijgen.”

In plaats daarvan werd de weigering een ander symbolisch moment – een weigering om de menselijkheid te erkennen van iemand met wie ze het politiek niet eens waren.

De scheidslijn: vrijheid van meningsuiting.
In het hart van de verontwaardiging ligt een fundamentele waarheid: Charlie Kirk was geen crimineel, geen gewelddadige agitator, niet iemand die opriep tot vernietiging. Hij was een debater, een spreker en een provocateur van ideeën. Hij betrad universiteitscampussen en politieke evenementen, niet om anderen het zwijgen op te leggen, maar om met hen in discussie te gaan.

“Ik was het niet altijd met hem eens”, gaf een linkse gematigde toe. “Maar verdomme, we hebben meer gesprek en debat nodig. Het enige wat dit deed was veel meer Charlie Kirks creëren.”

De ironie is moeilijk te negeren. Door één stem met geweld het zwijgen op te leggen, hebben zijn tegenstanders misschien nog duizenden anderen aangewakkerd.

Een moment van nationale afrekening.
De schietpartij is beschreven als een aanval, niet alleen op Charlie Kirk, maar ook op Amerika zelf. De timing verdiepte de wond, het incident vond plaats op 11 september, een datum die al in het Amerikaanse geheugen was gegrift als een symbool van terrorisme en nationale pijn.

“Om dit op 9/11 te laten gebeuren, maakt het nog erger”, zei een rouwende stem. “We herinneren ons de levens die die dag verloren zijn gegaan, en nu bidden we ook voor Charlie Kirk.”

Het evenement onderstreepte wat velen zien als een culturele crisis: als de moord op een politieke activist met gelach kan worden beantwoord, wat zegt dat dan over de waarden van de samenleving die we aan het opbouwen zijn?

Van Zuid-Amerika naar de metro.
Zelfs Amerikanen in het buitenland voelden de angel. “Ik was op de luchthaven van El Salvador toen ik het nieuws zag”, zei een reiziger. “Eerst dacht ik dat het gewoon een schot was. Maar toen ik me realiseerde dat hij was vermoord, verbaasde het me niet. Links is gestoord geraakt.”

Anderen trokken vergelijkingen met geweld in Amerika’s eigen steden, steekpartijen in de metro, schietpartijen in kerken en aanvallen op christelijke scholen. Voor hen maakte de moord op Kirk deel uit van een groter patroon: de normalisering van politiek geweld.

Wanneer gematigden weglopen.
Misschien wel de meest veelzeggende reacties zijn niet afkomstig van de bondgenoten van Kirk, maar van gematigden en zelfs liberalen. Een centrist met regenboogkleurig haar en een neusring – iemand die er in alle opzichten uitzag als het progressieve stereotype – plaatste een woedende video waarin hij de vieringen veroordeelde.

“Ik hou van dit land”, zeiden ze. “Ik heb liberale opvattingen en conservatieve opvattingen. Maar kijken naar mensen die juichen voor de moord op een man? Dat is walgelijk. Als je me volgt omdat je dacht dat ik mee zou doen, ontvolg me dan nu.”

Dat moment van eerlijkheid resoneerde diep. Als zelfs degenen die politiek niet op één lijn zitten met Kirk de gruwel in zijn dood zien – en de grotere gruwel in de vieringen die volgden – dan wordt Amerika misschien wakker met iets groters dan partijlijnen.

Een aanval op familie, geloof en het eerste amendement.
Charlie Kirk was niet alleen een politiek figuur. Hij was een echtgenoot en een vader. Hij wees mensen op geloof, op God en op conversatie in plaats van geweld. “Hij bespotte mensen niet. Hij was geen pestkop”, zei een stem. “Hij was echt een goed mens.”

En toch wordt zijn moord verontschuldigd, zelfs gevierd, door degenen die ooit trots waren op tolerantie. “Links heeft niets meer over”, zei een rouwende commentator. “Geen moraal, geen respect, geen menselijkheid. Ze hebben zelfs de schijn van zorgzaamheid opgegeven.”

Het rimpeleffect.
De dood van Kirk heeft al rimpeleffecten gehad. Gematigden verlaten de Democratische Partij. Conservatieven worden steeds radicaler. En jonge mensen, waarvan ooit werd gedacht dat ze stevig progressief waren, kijken met afgrijzen naar de wreedheid die online wordt getoond.

“Het enige wat dit deed, was meer Charlie Kirks creëren”, zei een student. “Je kunt de man doden, maar je kunt de beweging niet doden.”

Een laatste woord.
Terwijl het stof is neergedaald, blijft Amerika achter met een beklijvende vraag: wat voor soort land juicht als een vader wordt vermoord voor de ogen van zijn kinderen? Wat voor soort cultuur lacht om de dood omdat het een tegengestelde stem het zwijgen oplegt?

Als de moord op Charlie Kirk ons iets leert, dan is het dit: geweld maakt geen einde aan het debat, het vermenigvuldigt het. Haat legt stemmen niet het zwijgen op, het versterkt ze. En wreedheid verzwakt overtuigingen niet, het verhardt ze.

Links heeft straks niets meer over, hoe moet het nu verder. Is er nog hoop? ■