Bel Poetin – Hoe Ad Nuis de stilte doorbreekt.

https://www.vrijheidsberoving.eu/
Er zijn momenten waarop een column niet zomaar een mening is, maar een vonk die een heel bos in brand kan zetten. Het filmpje van Ad Nuis, geplaatst op YouTube onder de titel “Bel Poetin”, is zo’n vonk. Je hoeft slechts een paar minuten te kijken om te begrijpen waarom duizenden mensen bleven hangen: zijn stem klonk niet alleen als kritiek, maar als een noodsignaal. Alsof iemand ons uit een sluimer wakker wil schudden.

Nuis opent niet in een politiek café of op een stoffige conferentie, maar aan de rand van zijn zwemwater. Daar waar kunstenaars, academici en vrijdenkers samenkomen. Terwijl vissers vergeefs wachten op een beet, vertelt hij over de vlammen die elders in de wereld woeden – oorlog, propaganda, hypocrisie – en hoe dichtbij ze dreigen te komen. Die ogenschijnlijke tegenstelling, tussen een idyllische waterkant en de meedogenloze realiteit van geopolitiek, geeft zijn column een ongekende scherpte.

Wat volgt is een frontale aanval op het westerse narratief rondom de oorlog in Oekraïne, de rol van de Verenigde Staten, en de volgzaamheid van Europese leiders. En steeds weer klinkt één boodschap door: Bel Poetin. Niet uit naïviteit, maar uit de overtuiging dat diplomatie de enige uitweg is voordat de vlammen ons allemaal opslokken.

De dans rond een brandende wereld.
“De wereld staat in brand,” zegt Nuis, “maar hier aan mijn zwemwater valt het reuze mee.” Het contrast is bijna ironisch. Terwijl de tv volloopt met generaals die waarschuwen dat Poetin “morgen aan de Noordzee kan staan”, lijkt Nederland te verlammen in een angstnarratief zonder kritische vragen.

In zijn column beschrijft Nuis de ontmoeting tussen Trump en Poetin in Alaska als een kantelpunt in het hele conflict. Voor Trump lag er een eenvoudige belofte op tafel: hij zou de oorlog in Oekraïne “in 24 uur beëindigen.” Het was een verkiezingsslogan die hem veel stemmen opleverde – America First (and the Netherlands second) – maar in Alaska botste die retoriek met de harde realiteit van de Russische positie.

Poetin maakte in dat gesprek duidelijk dat Rusland niet zomaar een compromis zou sluiten. Voor Moskou gaat het conflict niet over prestige of kortstondige winst, maar om existentiële veiligheid. De voorwaarden lagen glashelder op tafel: Oekraïne mag nooit lid worden van de NAVO, er mogen geen buitenlandse wapens aan de Russische grens worden geplaatst, en de Russische soevereiniteit over de Krim en de vier recent geannexeerde oblasten moet worden erkend.

Met andere woorden: Poetin wilde Trump laten zien dat dit geen onderhandelbare bijzaak is, maar een kwestie van nationaal voortbestaan. Waar Trump gewend was deals te sluiten en met slogans te scoren, botste hij op een muur van Russische standvastigheid. Dat maakt de ontmoeting volgens Nuis een keerpunt: de illusie dat de oorlog eenvoudig te “regelen” valt, viel daar uiteen.

En toch, zegt Nuis, begrijpt Trump dat spel. Hij wil zonder gezichtsverlies af van wat hij Bidens oorlog noemt. Zelenski daarentegen, in zijn groene T-shirt, blijft volgens hem de rol van de “zwarte ridder” uit Monty Python spelen: ledemaat na ledemaat verloren, maar roepend dat hij onoverwinnelijk is. Het beeld is zowel schrijnend als krachtig.

Het water als toevluchtsoord.
Tussen zijn scherpe geopolitieke observaties door neemt Nuis de kijker mee terug naar de waterkant, waar het gewone leven doorgaat. Daar ontmoet hij Jurk, een vader die zijn twee gehandicapte kinderen volledig zelf verzorgt nadat de hulpverlening hem in de steek liet. Zijn verhaal gaat niet over cijfers of beleid, maar over dagelijkse strijd en toewijding – een menselijke realiteit die in geen enkel beleidsstuk voorkomt.

Even later schuift Coach Shar aan. Hij heeft kanker en andere tegenslagen overleefd en praat openhartig over zijn verleden, zijn angsten en zijn hoop. Maar ook over wereldpolitiek: over Erdogan, de CIA en de Mossad. Het klinkt misschien vreemd om zulke onderwerpen bij een zwemvijver te bespreken, maar juist hier worden ze rauw en eerlijk aangeraakt, zonder de filter van talkshows of experts in pak.

En toch, of misschien juist daarom, dringt de echo van mondiale machtspolitiek zich op. Syrië, Hamas, de eindeloze stroom wapens die telkens weer nieuwe brandhaarden voeden: de namen vallen terloops, maar hun gevolgen zijn overal voelbaar. Wanneer Shar vertelt hoe zijn jonge zoon ooit met een geladen pistool door het huis rende, wordt de metafoor in één klap pijnlijk concreet. De wereld speelt met vuur, maar niemand lijkt de trekker veilig te willen zetten.

Covid als spiegel.
Een terugblik naar 2020 maakt Nuis’ verontwaardiging compleet. De foto van een gezin op het strand, omsingeld door agenten met mondmaskers en geweren, illustreert voor hem de absurditeit van de coronaperiode. Hij herinnert zich de scheldpartijen, de roep om hem op te sluiten. Nu is het stil, zegt hij. Te stil.

Die stilte vergelijkt hij met de houding tegenover Oekraïne. Want net als tijdens corona laten burgers het gebeuren: we accepteren maatregelen, sancties, wapenleveringen, alsof er geen alternatief is. Nuis stelt de ongemakkelijke vraag: hoe kan een samenleving die zichzelf democratisch noemt, zo blindelings volgen?

De hypocrisie van waarden.
Centraal in zijn column staat het idee dat westerse democratieën hun geloofwaardigheid verloren hebben. “Westerse waarden en normen zijn hypocriet en leugenachtig,” stelt hij. Terwijl investeren in fossiele brandstoffen een doodzonde is, juicht De Nederlandse Bank het toe dat steeds meer huishoudens in defensie beleggen.

Het is volgens hem het ultieme bewijs dat geld en macht boven mensenlevens staan. Als Poetin zijn grenzen verdedigt, is hij een dictator. Maar wanneer de VS miljoenen doden op het geweten heeft in Irak of Libië, heet het democratie. Dat meten met twee maten, benadrukt Nuis, is wat de wereld kapotmaakt.

Alaska: deals achter de schermen.
De top in Alaska was volgens Nuis geen militair overleg, maar een economische verdeling van de wereld. Olie, gas, grondstoffen, dat is waar het werkelijk om draait. Trump, zegt hij, droomt van tunnels en bruggen naar Rusland, van energie voor zijn AI-projecten.

Dat er meer economen dan generaals aanwezig waren, spreekt boekdelen. De oorlog in Oekraïne is niet alleen een strijd om territorium, maar een schaakspel om de toekomst van energie, technologie en macht. En Europa? Dat speelt volgens Nuis slechts voor spek en bonen mee.

Europa als kolonie.
“Wij zijn koloniaal gebied geworden,” zegt hij scherp. Ursula von der Leyen, door Trump tijdens een top uit de zaal gestuurd als een kleinkind, symboliseert volgens hem de totale capitulatie van Europa. Met honderden miljarden richting de VS, met torenhoge LNG-contracten en wapenorders, verliest het continent niet alleen geld maar ook waardigheid.

Mark Rutte, die opzichtig de Amerikaanse lijn volgt, wordt door Nuis weggezet als de grootste grap sinds de uitvinding van de grap. Terwijl burgers hun energierekening nauwelijks kunnen betalen, stromen miljarden richting een oorlog die volgens hem – en gelukkig inmiddels vele andere – nooit de onze was.

De oproep: bel Poetin.
De kracht van Nuis’ column zit niet alleen in zijn kritiek, maar in zijn oproep. Hij wil geen eindeloze strijd, geen doodlopende loopgraven, maar echte diplomatie. Stop met het uitbreiden van de NAVO, stop met het demoniseren van Rusland, en vooral: bel Poetin.

Niet omdat hij een heilige zou zijn, maar omdat elk conflict ooit eindigt aan een tafel. Het alternatief is een generatie Europeanen die geslachtofferd wordt op het altaar van globalistische belangen.

Spetterende conclusie: de keuze van Europa.
Het is gemakkelijk om Nuis weg te zetten als provocateur, als columnist die tegen heilige huisjes schopt. Maar achter de ironie, de scherpe metaforen en de Monty Python-grappen ligt een kern die je niet kunt negeren: Europa staat op een kruispunt.

We kunnen blijven doen alsof we loyale vazallen zijn van een Amerikaanse orde die zijn houdbaarheidsdatum heeft overschreden. Of we kunnen eindelijk erkennen dat echte soevereiniteit begint met eigen keuzes maken.

“Onze leiders hebben Europa verkwanseld,” schrijft hij, “en wij de apathische burgers laten het gebeuren.” Dat is de harde waarheid. Maar in die waarheid schuilt ook een kans.

Een kans om wakker te worden, om te zien dat diplomatie geen zwakte is maar wijsheid. Een kans om te stoppen met het verheerlijken van oorlogstaal en te kiezen voor gesprekken die levens redden.

De telefoon ligt er. Het nummer is bekend. Het is tijd dat iemand hem echt opneemt.

Bel Poetin.■