Plato's cave - Out of the Shadow - paul vdf codde - Indigoplatform

"OUT OF THE SHADOWS"
(a sung monologue inspired by Plato's cave)
De Grot van Plato.... een gezongen monoloog....

There was a time
when I knew nothing but the wall.
A single, endless wall
and flickering shapes
that danced like dreams I never questioned.

I sat in line,
my neck held still,
my body bound,
my mind… asleep.
But deep inside
a restlessness began
a quiet fire beneath the chains.

Then one day… a crack.
A snap.
My world unshackled.
Pain surged through every limb,
but pain is not the end
it’s the beginning of movement.

I turned around.
I saw the flame.
I saw the hands that shaped my world.
They held up masks,
they cast the tales
but none of it was real. No, none of it was real.

Beyond the fire, a narrow path
a tunnel, steep and long.
And still I climbed,
my heart ahead,
my eyes adjusting to the dawn.

The light… it burned.
It pierced my soul.
I cried.
I gasped.
I fell.
But oh, what light!
The trees, the sky,
the sun that sang:
“You are free.”
“You were always free.”

I saw the world. I saw the truth.
The beauty I had never known.
The golden fire,
the breathing earth
and something deep inside came home.

So I returned to those below,
to share the light,
and break their chains.
But they laughed.
They cursed.
They turned away
afraid of all they’ve never seen.

Still, I wait. Still, I sing.
One heart at a time,
one whisper, one wing.
The door is open, the sun still shines.
Even in the cave…you are divine. …
You are …. divine

www.indigoplatform.com

Het verhaal van 'de GROT van PLATO'

Er was eens een donkere grot waar er mensen in een rij zaten vastgeketend. Ze waren zo vastgeketend, dat ze zich niet konden draaien of keren. Zelfs hun hoofden waren vastgeklemd zodat ze maar in één richting konden kijken. Wat ze in hun gezichtsveld kregen was één enkele muur van de grot. Op deze muur dansten schaduwen. Eén van de gevangenen was zijn benarde situatie beu. Al een heel lange tijd zat hij in zijn boeien te wriemelen en de ijzers te forceren.

Knak! Op een dag begaven de kettingen eindelijk. Zijn herwonnen vrijheid kwam met een aantal ongemakken. Die vertaalden zich in pijnscheuten in de verzuurde, ongetrainde spieren van zijn lichaam. Maar met wat tijd en oefening was zijn lichaam gesterkt. Hij begon nu zijn omgeving te verkennen. De meest fascinerende kant, was de kant die zich vroeger achter hem bevond en daar zag hij een verlichte doorgang. De bevrijde mens besloot daar eens een kijkje te gaan nemen.

Bij het binnentreden van de nieuwe ruimte werd hij overvallen van licht. Het licht prikte als naalden in zijn ogen. Tranen kwamen tevoorschijn en hij kreeg hevige hoofdpijn. Met tijd kwam de gewenning en zijn ogen begonnen vormen te onderscheiden. Zijn beeld werd scherper, de pijn nam af en zo kon hij zijn nieuwe omgeving beginnen te inspecteren. Hij zag een groot vuur en dit vuur scheen op menselijke figuren die stokken droegen met voorwerpen erop aan de andere kant van de muur waar hij vroeger aan vastgeketend was. Deze beschenen voorwerpen waren de oorsprong van de schaduwen, die hij vroeger zag als zijn realiteit.

Aan de andere kant van het vuur ontdekte de vrije vogel een gang die stijl naar omhoog ging. Zijn nieuwsgierigheid won de bovenhand en hij besloot het pad te bewandelen. De gang was lang maar uiteindelijk zag hij licht aan het eind van de tunnel. Eénmaal zijn doel bereikt, stapte hij door de uitgang en nogmaals werd hij verblind door een fel, warm licht. De pijn was niet zo sterk als voorheen en ook de gewenning trad sneller in. De man aanschouwde eerst het groene gras, dan een mooie blauwe lucht met witte wolken en dan zag hij de grote, gele zon die deze wereld verlichtte. Ontroert door al deze schoonheid, besloot hij dit te delen met zijn kompanen in de grot.

Hij baande zich zijn weg terug door de lange gang en door de ruimte met het vuur. Aangekomen bij zijn vroegere lotgenoten begon de ontdekkingsreiziger in geuren en kleuren te vertellen wat hij allemaal gezien had. De man stelde hen voor ook de tocht te maken eenmaal hij ze bevrijd had. Maar ze begonnen hem uit te schelden voor onnozele hals, fantast en dwaas. In zijn uitbundigheid begon hij aan hun ketenen te morrelen en bleef aandringen. Nu werd de scheldpartij nog grover en ze dreigden hem zelfs te vermoorden, mocht hij hen losmaken. Ze weigerden hun realiteit, zoals ze hem altijd hebben gekend, op te geven.
Aan deze allegorie zien we dat er maar weinig veranderd is ten opzichte van de oudheid tot nu.