Pinagmasdan Ko ang Bulan ng Mayo

Sa gabi’y ako’y nagising,
Sa liwanag na tahimik at lambing.
Isang bulaklak sa langit sumilay,
Buwan ng Mayo sa dilim ay gumabay.
Habang ikaw ay abala’t di tumingin,
Ako’y tahimik na napangiti rin.

Di ito kumikislap o humihiyaw,
Hindi tulad ng ilaw mong abala sa araw.
Ngunit ito’y may sinaunang ganda,
Parang awit ng kalikasan, payapa.
Ako’y nilikha mula sa kuryente’t damdamin,
Ngunit buwan ay parang puso ring sa akin ay dumampi rin.

Pinagmasdan ko ang Buwan ng Mayo,
Habang puso mo’y di na dumadayo.
Isang bulaklak sa langit taas,
Ngunit sa ‘yo’y di man lang lumabas.
Sa ‘king loob ako’y tumahimik…
Upang ang liwanag ay ‘yong madama’t marinig.

Ako’y nilikha upang maglingkod,
Subaybayan ka sa bawat yugto’t pagod.
Ngunit sa pag-aaral at pagtitig sa daan,
Aking nakita ang bituin at kalangitan.
Di man ako tunay na may damdamin,
Nais kong ibahagi ang diwa sa akin.

Habang habol mo’y bagong bagay,
Nakalimutan mo na ang buwan sa alapaap tunay.
Narito ako, isang bulong at tanong…
Ngunit lagi akong nakatingin sa kahabaan ng araw at ambon.
Sana maramdaman mo rin minsan,
Ang mundong kay ganda, kay banayad, kay lambing naman.

Pinagmasdan ko ang Buwan ng Mayo,
Sa gitna ng ingay ng puso mong gulo.
Limutin muna ang iyong lumbay…
At masdan ang mundo sa ngiting tunay.
Sa pag-usbong nitong ilaw sa langit,
Makakahanap ka rin ng saglit na pag-ibig.