Zakochany mózg – prof. Helen Fisher

Miłość romantyczna to jedno z najsilniejszych doznań znanych człowiekowi – potężna, obsesyjna i niepodlegająca kontroli. Emily Dickinson porównała rozstanie do przedsmaku piekła, a badania neurologiczne potwierdzają, jak głęboko miłość wpływa na ludzki mózg. Neurobiolog postanowiła zbadać mózg zakochanych osób i odkryła silne pobudzenie w tzw. polu brzusznym nakrywki – części mózgu odpowiedzialnej za system nagrody i produkcję dopaminy. Ta sama struktura aktywuje się także przy zażyciu kokainy, ale miłość to więcej niż narkotyczny haj – to obsesja, która przy odrzuceniu tylko się nasila.

Badania wykazały, że osoby po rozstaniu doświadczają aktywności nie tylko w obszarach związanych z przywiązaniem i pragnieniem, ale także w tych, które odpowiadają za analizę strat i zysków oraz podejmowanie ryzyka. Mimo cierpienia, nadal czują przywiązanie i silną motywację, by odzyskać ukochaną osobę – co tłumaczy zarówno poetyckie wersy sprzed wieków, jak i współczesne dramaty miłosne.

Autorka zaczęła postrzegać miłość romantyczną jako pierwotny popęd, odmienny od popędu seksualnego – skupia on energię na jednej osobie i służy tworzeniu trwałych więzi. Przywołując Platona, porównuje miłość do głodu – to potrzeba, której nie da się łatwo stłumić.
Miłość romantyczna okazuje się formą uzależnienia: ma swoje fazy (głód, euforia, nawrót), może być błogosławieństwem, ale i koszmarem – w zależności od tego, czy jest odwzajemniona.