10 Badanie tematyczne z 1 Kor. 1:12 oraz 1 Kor. 3:4

ZEBRANIE 12.03.2025
1. Organizacja w świetle Pisma Świętego (cd).
2. Czym jest przybieranie nazw dla społeczności chrześcijańskich? Co na ten temat mamy w Biblii?

Dodatkowo możemy się zastanowić jak się bronić przed organizacjami utworzonymi na wzór organizacji ludzkich oraz czym się równi ta prawdziwa organizacja Kościoła Chrystusowego od tych organizacji tworzonych przez ludzi.

Zauważamy, że Kościół pierwszych chrześcijan za czasów Apostolskich też nazywano sektą, a Apostoła Pawła obwiniano o głoszenie herezji (Dz. Ap. 24:14):
„Stwierdziliśmy, że ten człowiek jest jak zaraza, wzbudza niepokoje [wśród] wszystkich Żydów na całym świecie i jest dowódcą sekty nazarejczyków”. [UBG]

„Stwierdziliśmy bowiem, że ten człowiek [szerzy] zarazę i wywołuje powstania wśród wszystkich żydów po całym zamieszkałym świecie jako przywódca heretyckiego stronnictwa Nazarejczyków”. [P-Za]

Komentarz br. Russella do słowa sekta w powyższym wersecie: „Tę sektę — Greckie słowo to airesis, herezja; ale współczesna angielska definicja została zmieniona. R-1130:6, R-3792:3,4”.

W Efez. 4:3-14 mamy opis, w jaki sposób Kościół został zorganizowany:
3. Dokładajcie starań, by zachować jedność Ducha w spójni pokoju —
4. jedno ciało i jeden Duch, jak też zostaliście wezwani w jednej nadziei związanej z waszym powołaniem.
5. Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest;
6. jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.\

W Efez. 4:11-13 mamy podane rozporządzenia w zakresie sług i nauczycieli w Kościele i celu w jakim zostali powołani:
11. On też uczynił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, jeszcze innych duszpasterzami i nauczycielami.
12. czynił to po to, by wyposażyć świętych do spełniania właściwych im zadań, do budowania ciała Chrystusa,
13. aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do doskonałości właściwej dla dojrzałych, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej.

Nauczyciele, wymienieni w powyższych wersetach zostali powołani nie po to, aby stworzyć jakąś ziemską organizację, ale aby w Kościele panował porządek. Każdy miał możliwość służby, w zależności od talentów i zaangażowania w pracy dla Pana i braci. Jeżeli te „urzędy” nie byłyby traktowaane jako służba, ale jako przyzwolenie do panowania nad zborem, to byłby klerykalizm.
Wiemy z Biblii, że w zborach panowała demokracja, a starsi i diakoni byli wybierani przez głosowanie (z greckiego cheirotoneo – podniesienie rąk).

Dz. Ap. 14:23
„A gdy przez podniesienie rąk wybrali im po kościołach prezbiterów, pomodliwszy się z postami, przedstawili ich Panu, któremu zaufali”. [NT-PD-Za]
Po śmierci Apostołów stopniowo zapominano o przepisach dotyczących rozwoju Kościoła na ziemi i w niedłudim czasie powstał system papieski, mianujący siebie „Kościołem”, będący zupełnym przeciwieństwem tego prawdziwego. Jednak przez cały Wiek Ewangelii Bóg realizował Swój Plan dotyczący wyboru członków klasy Kościoła, pomimo wszelkich przeciwności ze strony Szatana. To co Bóg zamierzył, to zrealizował.
1 Kor. 12:18 „Tymczasem Bóg umieścił członki, każdy jeden z nich w ciele, tak, jak chciał”.
1 Kor. 12:27. Wy zaś jesteście ciałem Chrystusa, a z osobna członkami.
28. A Bóg ustanowił niektórych w kościele najpierw [jako] apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne języki.
29. Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami? Czy wszyscy cudotwórcami?

W zborze są potrzebni i ci którzy nauczają, i ci, którzy słuchają w celu budowania się w świętej wierze i wyrabiania sobie charakteru.
Ef. 2:20,21 20. Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus; 21. Na którym cała budowla razem zespolona rośnie w świętą świątynię w Panu;...
1 Tes. 5:12 I prosimy was, bracia, abyście darzyli uznaniem tych, którzy pracują wśród was, którzy są waszymi przełożonymi w Panu i was napominają.

Zawsze jednak należało pamiętać, że ci bracia, którzy byli przełożonymi, przewodnikami, nadal byli braćmi, którzy mieli służyć pozostałym braciom, pracować dla nich, a nie panować. Niestety, szybko o tym zapomniano, powstał klerykalizm a wraz z nim podział na „kler” i „laikat”.

Encyklopedia – Zarządzanie podaje jedną z definicji organizacji w taki sposób:
„Słowo organizacja ma zazwyczaj dwa znaczenia. Z jednej strony organizacja to rzecz zorganizowana (a więc zespół ludzki, przedsiębiorstwo, instytut naukowy itd.), z drugiej zaś organizacja to czynność polegająca na doborze i uzgodnieniu elementów jakiegoś procesu (np. procesu pracy), działających dla wspólnego celu”.

R-1074 Jeden prawdziwy Kosciół (artykuł z 1888 r.)
„Kościół Boży nie jest jeszcze zorganizowany. Wręcz przeciwnie – Wiek Ewangelii jest czasem powoływania i doświadczania ochotników gotowych ofiarować się i cierpieć ze swym Mistrzem już teraz, aby przez to udowodnić, że są godni (Obj. 3:4,5,21; 2 Tym. 2:11-12; Rzym. 8:17) tego, by zostać zorganizowani jako współdziedzice Jego Królestwa przy końcu Wieku Ewangelii, kiedy to zostanie ono ustanowione lub też zorganizowane w wielkiej chwale, aby błogosławić światu i nad nim panować z „Boskim upoważnieniem”.

„W swej zorganizowanej formie zostanie przyobleczony mocą i będzie „nie demokracją, ale monarchią, nie republiką, ale Królestwem. Jako taki [będzie] dany człowiekowi [światu – w czasie Tysiąclecia] z Boskim autorytetem [i z mocą, która wesprze jego władzę]”.

Podobnie i dzisiaj zbory nie są organizacjami w świetle powyższej definicji, ale są jedynie zorganizowane, uporząkowane w sposób podany przez Pismo św. Każdy zbór jest demokracją – starsi i diakoni wybierani są przez głosowanie, tak samo wszelkiego rodzaju wnioski podawane przez członkow zboru są wspólnie rozpatrywane i poddawane pod głosowanie. Panem każdego zboru jest Chrystus, a wszyscy w zborze wzajemnie sobie usługują, tak jak zalecił to nasz Pan:

Mat. 20:25-28
25. Wtedy Jezus przywołał ich i powiedział: Wiecie, jak władcy narodów umieją je sobie podporządkować i jak wielcy tego świata potrafią dać im się we znaki.
26. Nie tak ma być pośród was. Kto między wami chciałby stać się wielki, niech postępuje jak służący.
27. I kto między wami chciałby stać na czele, niech będzie jak sługa.
28. Podobnie Syn Człowieczy nie przyszedł, by Mu służono, ale aby służyć i oddać swoje życie na okup za wielu.
Natomiast świeckie organizacje mają swoich przewodniczących, zarządy, członków, określone cele i prawa, z wykonania których wszyscy w jakiś sposób są rozliczani, podlegając swoim ziemskim władzom.
Czy właściwą rzeczą jest przybieranie nazw przez różne społeczności chrześcijańskie. Co na ten temat mówi Pismo święte?
Dz. Ap. 11:26 A gdy go znalazł, przyprowadził go do Antiochii. Przez cały rok zbierali się z tym kościołem i nauczali wielu [ludzi]. W Antiochii też po raz pierwszy uczniów nazwano chrześcijanami.
Dz. Ap. 26:27 Wtedy Agryppa powiedział do Pawła: Niemal przekonałeś mnie, żebym został chrześcijaninem
Rzym. 16:7 Pozdrówcie Andronika i Junię, rodaków moich i współwięźniów moich, którzy są zaszczytnie znani między apostołami, a którzy już przede mną byli chrześcijanami. [BW]
1 Kor. 9:5 Czy nie wolno nam zabierać z sobą żony chrześcijanki, jak czynią pozostali apostołowie i bracia Pańscy, i Kefas?
1 Kor. 11:19 Zresztą, muszą nawet być rozdwojenia między wami, aby wyszło na jaw, którzy wśród was są prawdziwymi chrześcijanami.
1 Piotra 5:2 Paście stado Boże, powierzone wam w opiekę, nie z przymusu, lecz chętnie, po Bożemu. Nie dla brudnego zysku, lecz z oddaniem.
Mat. 20:6-9 6. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i honorowe krzesła w synagogach.
7. Pochlebiają im pozdrowienia na rynkach i tytułowanie przez ludzi: Rabbi.
8. Wy natomiast nie pozwalajcie nazywać się Rabbi. Macie jednego Nauczyciela, a dla siebie nawzajem wszyscy jesteście braćmi.
9. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie swoim ojcem. Macie jednego Ojca — Tego, który mieszka w niebie.

Tom VI, str. 207
„Każdy badacz Pisma Św. na pewno zauważył, że Pan nasz i apostołowie nie uznawali żadnego rozdzielenia w Kościele i ignorowali wszystko co było odszczepieństwem faktycznym lub nominalnym. Za ich życia Kościół był jeden i niepodzielny, tak jak i jedna wiara, jeden Pan i jeden chrzest. Z tego stanowiska mówiono o Kościele jako o "Kościele Pańskim, o Kościele Bożym, Kościół Boga Żywego, Kościół Chrystusowy, Kościół Pierworodnych"; zaś jednostki w tym Kościele nazywano "braćmi", i "uczniami", "chrześcijanami". Wszystkie te nazwy stosowano jednocześnie do całego Kościoła i do najmniejszych zborów — złożonych nawet z dwóch i trzech osób — oraz do jednostek, w Jeruzalemie lub w Antiochii i gdzie indziej. Rozmaitość tych nazw i ich powszechne użycie wyraźnie wskazuje, że żadna z tych nazw nie miała oznaczać właściwych imion lub nazw. Wszystkie one były raczej wyobrażeniem tego wielkiego faktu, ustawicznie podawanego przez Pana naszego i apostołów, mianowicie, że Kościół (Ecclesia, ciało, kompania) naśladowców Pańskich to Jego "wybrańcy" — którzy dzielą Jego krzyż i uczą się potrzebnych lekcji teraz, aby w przyszłości towarzyszyć Mu w Jego chwale.
Zwyczaj ten powinien trwać nadal, ale uległ zmianie w ciągu wieków średnich, wieków ciemnoty. Kiedy błąd się rozwinął, nastało z nim sekciarstwo i powstały różne nazwy. — Kościół rzymski, kościół baptyski, kościół luterański, kościół anglikański, święty katolicki kościół, wesleyański kościół, chrześcijański kościół, prezbiteriański kościół i.t.d. Są to oznaki cielesności, jak wskazuje na to apostoł (1 Korynt. 3:3, 4); a kiedy Nowe Stworzenie wyłoniło się z wielkiej ciemności, okrywającej tak długo świat cały, zostało ono oświecone pod tym względem. Obserwując błąd i wygląd złego, wyszło ono z sekciarstwa, a nawet wzbrania się aby je nazywano tymi niebiblijnymi nazwami — odpowiadając jednak z ochotą na każdą nazwę jaka ma poparcie Biblii”.
R-3544
„Apostołowie nie przyłączali się jeden do drugiego, ale każdy z nich złączony był sercem, wiarą, nadzieją i miłością z Panem. Podobnie i my nie łączymy się z Apostołami, nie mówimy: jam jest Pawłowy jam Piotrowy itp., ale każdy powinien być osobiście złączony z Panem, jako członek, jako latorośl; sok z winnego krzewu musi przenikać każdą latorośl, aby przynosiła owoc. Sok sekciarstwa nie ma żadnej wartości, na ile to tyczy się przynoszenia owocu, którego Pan pragnie - jest on raczej przeszkodą”.
Mat.29:19
Idźcie więc i pozyskujcie uczniów pośród wszystkich narodów. Chrzcijcie ich w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego.

NASTĘPNE ZEBRANIE
1. PYTANIE: Czy dzisiaj istnieje taka potrzeba, żebyśmy określali siebie poprzez jakąś nazwę?
2. Czym jest przybieranie nazw dla społeczności chrześcijańskich? Co na ten temat mamy w Biblii? cd.