Little-Albert-experiment

Het Little-Albert-experiment, uitgevoerd door John B. Watson en Rosalie Rayner in 1920, staat bekend als een van de meest invloedrijke experimenten in de geschiedenis van de psychologie. Dit experiment onderzocht hoe conditionering van invloed kan zijn op emotionele reacties bij jonge kinderen, en het had diepgaande implicaties voor ons begrip van leren, gedrag en ontwikkeling.

In het experiment werd een jongetje genaamd Albert B. blootgesteld aan een witte laboratoriumrat, die op zichzelf geen angst veroorzaakte. Tijdens herhaalde sessies werd Albert echter geconfronteerd met het geluid van een hard kloppend geluid achter hem, geproduceerd door een metalen staaf tegen een stalen plaat te slaan. Dit geluid diende als een ongeconditioneerde stimulus die van nature een angstreactie opwekte.

Na verloop van tijd begon Albert angst te tonen voor de rat, zelfs wanneer het geluid niet aanwezig was. Dit proces illustreerde hoe een eerder neutraal object (de rat) een geconditioneerde stimulus werd die een angstrespons bij Albert opriep. Het Little-Albert-experiment benadrukte de kracht van klassieke conditionering en hoe vroege ervaringen kunnen bijdragen aan de vorming van blijvende emotionele reacties.

Dit experiment was niet alleen baanbrekend in zijn tijd vanwege zijn bevindingen over conditionering, maar het bracht ook ethische en methodologische kwesties aan het licht die van invloed waren op de ontwikkeling van ethische richtlijnen voor psychologisch onderzoek. Het blijft een cruciaal studieobject in de ontwikkelingspsychologie, en het heeft ons begrip van hoe kinderen leren en emoties ontwikkelen aanzienlijk gevormd.