ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΔΙΠΟΔΟΝ...!

Εμπνευσμένο από το είδος που τίκτεται τώρα και δεκαετίες, αλλά αισθητώς αναδύεται εν τη Κορωνοιώ εποχή.
ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΔΙΠΟΔΟΝ
Ανάθεμά σε δίποδον απολεσθείσας μνήμης,
Εν φύσει σου τα τρέχοντα εισίν να υπομείνης.
Λυγρόν εν παραστήματι και άψυχον τῇ όψει,
Ανήμπορον το είδος σου εν κάλλει να προκόψη!
Ανάθεμά σε δίποδον, πως κόπτεσαι να μοιάσεις
Με θεατρίνους κίβδηλους στον βίον να ταιριάξεις!
Τερατισμόν βαρβάρων και την γλώσσαν αδελφώνεις,
Σκιών σπηλαίου έρμαιον, ταγέ τηλεοθόνης…

Ω άγονον υβρίδιον, φυγόπονον ευθύνης,
Τί μέλλει υποστήσεσθαι; Τί μένει σου να δίνεις;
Το πρόσωπόν σου ἐν κρυπτῷ, ο λόγος εφιμώθη!
Και άνευ λόγου κι όψεως, εν δίποδον τι νοιώθει;

Ελληνοπρέπειας δήμιε, ασελγητή της γλώσσης,
Ο «άνθρωπος» ορθώνεται δια κάλλους και με γνώσεις.
Αυτών αποποιούμενων, η «ανθρωπιά» χωλαίνει,
Το πέρασμά σου, άθλιον, τον τόπον μου ρυπαίνει!

Τραβελοχειραγώγηση και μάτια τρομαγμένα,
Κεφάλια δίχως όραμα, φιμωτροφορεμένα...
Τί όνειδος τοις άστεσιν υλάγματα βαρβάρων!
Μεταλλαγμένες γειτονιές και άντρα γενιτσάρων.

Ανάθεμά σε δίποδον απολεσθείσας μνήμης,
Εν φύσει σου τα τρέχοντα εισίν να υπομείνης.
Στις φλέβες σου η Νέμεσις δικαίως θε’ κυλήση.
Προγεγραμμένη μοίρα σου, το είδος σου να σβήση!

Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου 22/04/2021