Rok szabatowy ‒ informacja (Część 1)

Możesz obejrzeć to wideo tutaj: https://vkpatriarhat.org/pl/?p=21423Show more

Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najnowsze informacje od BKP https://bit.ly/3PJRfYs

Część 1: Rok szabatowy  informacja
Część 2: Rok szabatowy i modlitwa
Część 3: Rok szabatowy i koinonia

Część 1: Rok szabatowy  informacja
Pan dał wybranemu ludowi przez Mojżesza swoje prawa i przykazania. Dotyczyły całego życia, nie tylko religijnego, ale także społecznego. Wiele z tych przykazań jest dla nas niezrozumiałych, a niektóre były prototypami, jak na przykład składanie ofiar ze zwierząt za grzechy ludzi. Ten prototyp wypełnił się w odkupieńczej ofierze Chrystusa na krzyżu za nasze grzechy. Bóg za pośrednictwem Mojżesza nakazuje coroczne obchodzenie świąt. Niektóre z tych świąt zostały zachowane, ale otrzymały nową zawartość. Na przykład Wielkanoc stawia w centrum odkupieńczą śmierć Chrystusa i Jego chwalebne zmartwychwstanie, Pięćdziesiątnica – zesłanie Ducha Świętego. Świętowanie siódmego dnia zostało przełożone z soboty na niedzielę. Teraz pytamy: jak zgodnie z wolą Bożą urzeczywistnić rok szabatowy?
Dziś istnieje pilna potrzeba duchowej odnowy, przede wszystkim kapłaństwa, a później ludu Bożego. Idealnie byłoby, gdyby księża w diecezji byli podzieleni na siedem grup. Każda grupa obchodziłaby rok szabatowy w innym roku. Kapłan w tym danym roku, mówiąc w przenośni, powinien udać się na duchową pustynię. Grupa księży wykorzystałaby do tego celu w połowie puste klasztory lub inne nieużywane budynki kościelne. Każda diecezja w związku z tym musiałaby wyznaczyć przynajmniej jeden dom szabatowy, w którym grupy księży zmieniałyby się co roku. Napoczątku może poprosić biskupa o taką możliwość roku szabatowego chociażby 4-7 księży. Zapewne postawi warunek, aby w niedzielę odprawiali nabożeństwa. Trzeba zacząć, więc ten kompromis musi zostać zaakceptowany. Kościół znajduje się w poważnym kryzysie, jednak wielu biskupom leży na sercu wewnętrzne przebudzenie Kościoła.
Jakie byłyby główne środki przebudzenia praktykowane w roku szabatowym? Można przejąć praktykę wczesnego Kościoła: 1) modlitwa, 2) koinonia, 3) słowo Boże, 4) Liturgia (por. Dz 2:42).
Księża w tym danym roku poświęciliby czas wewnętrznej modlitwie. Ale w żadnym wypadku nie może być wprowadzania orientalnych praktyk medytacyjnych, za którymi jest duch pogaństwa. Wewnętrzna modlitwa jest modlitwą w Duchu i w prawdzie, w której Duch Święty przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami (Rz 8:26). Modlitwa wewnętrzna skierowana jest ku krzyżowi Chrystusa i sakramentowi naszego chrztu, dzięki któremu zostaliśmy zanurzeni w śmierci Chrystusa i jednocześnie otrzymaliśmy nowe, Chrystusowe życie (Rz 6:4).
Prawdziwa modlitwa wiąże się z coraz głębszym poznaniem korzenia zła w nas. Więc jest to ścieżka oczyszczenia, ale także oświecenia i zjednoczenia.
Głębokiemu oczyszczeniu z duchowej ciemności i ze zniewolenia przez ego najwięcej służy prawdziwa wspólnota braterska. Pomaga odkryć zakorzenione wady i złe nawyki, które stopniowo stały się częścią naszego ego. Od tego bolesnego poznawania samego siebie zaczyna się już pokuta  metanoia. Bez prawdziwej pokuty nie ma przebaczenia grzechów ani procesu wyzwolenia z mocy kłamstwa i zła. Ci, którzy przechodzą proces oczyszczenia, będą coraz bardziej świadomi obecności Jezusa w sobie i wtedy będą mogli prawdziwie powiedzieć z apostołem: „Żyje we mnie Chrystus” (Ga 2:20).
Ksiądz-kaznodzieja musi dlatego poważnie rozpocząć metanoię – zmianę myślenia.
Jeśli ale ksiądz narusza wymagania prawa Bożego, wierzący będą go naśladować.
Jeśli sam nie jest człowiekiem modlitwy, nie przekaże ludziom „habitus” (umiejętność) modlitwy.
Jeśli sam nie polega w pełni na Bogu, nie będzie nauczał tego swoich wierzących.
Jeśli sam kocha pieniądze i wygodę, da zły przykład zarówno wierzącym, jak i niewierzącym.
Jeśli sam nie zerwał z duchem przesądów i sympatią dla pogaństwa, to i jego słuchacze pozostaną w mroku współczesnego pogaństwa.
Jeśli kaznodzieja nie ma Ducha Chrystusowego, Ducha Prawdy, ale ma ducha świata, to tego samego ducha będą miały powierzone mu dusze.
Jeśli kaznodzieja nie chce głosić i bronić podstawowych prawd wiary, prowadzącej do zbawienia, nie będą ich bronić i powierzeni mu wierzący.
Jeśli kapłan należy do wspólnoty braterskiej, ale przyjmuje ją tylko formalnie i nie jest w stanie przyjąć ostrzeżenia o swoim błędzie lub złym nawyku i tylko się obraża, to nigdy nie przekaże ludziom ewangelicznych zasad życia.
Jeśli kaznodzieja nigdy nie mówi o śmierci, sądzie i wieczności, jest to znak, że on sam w ogóle nie liczy się z tymi prawdami, żyje w złudzeniach i przekazuje tę lekkomyślność powierzonym duszom.
Jeśli kaznodzieja nie żyje z wiary, która jest warunkiem sprawiedliwości (por. Rz 1:17), to i jego słuchacze nie będą żyć z wiary.
Jeśli ksiądz uważa modlitwę za stratę czasu, jego wierni też nie będą się modlić.
Jeśli ksiądz z wiarą nie sprzeciwi się demonicznej mocy, zarówno w modlitwie, jak i w pokusie, nie będą się jej też sprzeciwiać jego owce.
Jeśli pasterz nie jest gotowy znosić prześladowania, wyśmiewania i oczerniania, a nawet męczeństwo za Chrystusa, to jego owce też nie będą na to chętne.
Jeśli kaznodzieja respektuje lub nawet aprobuje aborcję i eutanazję, również to zaakceptują powierzone mu dusze.
Jeśli kaznodzieja nie będzie podkreślał wierności w małżeństwie i obowiązku tego zobowiązania wobec Boga, spowoduje rozbicie wielu rodzin.
Jeśli kaznodzieja nie wypowie wyraźnego słowa potępienia dla sodomii i perwersji seksualnych, to ci, którzy są mu posłuszni i znajdują się pod presją świata, zaakceptują sodomię.
Jeśli kaznodzieja codziennie spędza czas, szukając niepotrzebnych informacji w internecie lub prowadząc bezowocne rozmowy przez telefon komórkowy, będą go naśladować i wierzący.

Szabatowy rok w słowie Bożym
Lew. 25:3-4: „Sześć lat będziesz obsiewał swoje pole, sześć lat będziesz obcinał swoją winnicę i będziesz zbierał jej plony, ale w siódmym roku będzie uroczysty szabat dla ziemi... Nie będziesz wtedy obsiewał pola ani obcinał winnicy”.
W sensie duchowym słowo to odnosi się do pola Bożego i winnicy Bożej oraz pracowników Bożych. Przez sześć lat mają uprawiać winnicę Bożą, głosząc pokutę i orając bruzdę na polu misyjnym. Mają obrzezać winnicę Bożą, aby odnieść pożytek, to znaczy głosić słowo Boże, nauczać, ganić, zachęcać (2 Tm 4:2). To ciężka praca. Ale w siódmym roku robotnik Boży powinien przestać pracować w winnicy i na Bożym polu i powinien poświęcić cały swój czas na modlitwę i słowo Boże (Dz 6:4)
Dlaczego? Bo jeśli sami kaznodzieje nie mają wewnętrznej relacji z Bogiem, nie będą prowadzić do tego i swoich słuchaczy: „Gdyby byli w ufnej komunii ze Mną, głosiliby Moje słowa mojemu narodowi i nawróciliby ich ze złej drogi oraz z przewrotnego postępowania” (Jr 23: 22). Jeśli kaznodzieja nie jest w ufnej komunii z Bogiem, przez niego nie będzie działać moc Ducha Świętego. Bożą moc kaznodzieja zdobywa właśnie w modlitwie.
Jeśli kaznodzieja przez sześć lat poświęca się modlitwie w swojej duszpasterskiej opiece i oddaje Bogu dziesięcinę, czyli 2,5 godziny dziennie, to jednak jego dusza, czyli jego ziemia, potrzebuje siódmego roku odpoczynku od działalności zewnętrznej, aby móc całkowicie poświęcić swój czas Bogu.
Księga Powtórzonego Prawa 15:1-3: „Co siódmy rok przeprowadzisz darowanie długów”.
Na ten cytat należy patrzeć przede wszystkim w świetle Ewangelii, czyli w związku z przebaczeniem win. Jezus mówi: „Jeżeli nie przebaczysz bliźniemu jego winy, Bóg ci nie przebaczy” (Mt 6:15). Z łatwością wybaczysz, kiedy zdasz sobie sprawę ze swoich win , grzechów przed Bogiem i ludzmi.
Księga Powtórzonego Prawa 31:10-13: „Co siódmego roku (...) aby lud się zgromadził, by oglądać oblicze Pana, Boga twego, (...), abyście czytali prawo Boże (...), aby słuchając uczyli się bać Pana, Boga waszego, i przestrzegać pilnie wszystkich słów tego Prawa”.
Izraelici w siódmym roku mieli obowiązek:
1) stawić się przed Bogiem  poświęcić się modlitwie;
2) słuchać prawa Bożego, aby go znali;
3) mieli mieć świętą bojaźń Bożą, aby pilnie przestrzegać prawa Bożego.
W obliczu Boga kapłan jest w prawdzie świadomy swoich grzechów i zatrutego korzenia zła w sobie oraz nabywa „habitus” (umiejętność) pokuty i prawdziwości. Dla Izraelitów ważne było, aby byli posłuszni prawu Bożemu, a dla nas ważne jest, abyśmy znali i wypełniali przykazania Chrystusa, które są przedstawione zwłaszcza w Ewangelii Mateusza w rozdziałach 5-7. Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa.
Istotą roku szabatowego jest nie tylko poświęcenie się wewnętrznej modlitwie i słowu Bożemu. Konieczna jest także realizacja wspólnoty braterskiej  koinonii. W ten sposób każdy może przejść prawdziwe i głębokie oczyszczenie od swojego ega i pozbyć się duchowej ślepoty.

+ Eliasz
Patriarcha Bizantyjskiego Katolickiego Patriarchatu

+ Metody OSBMr + Tymoteusz OSBMr
biskupi-sekretarze