THE SADNESS OF ARALBAY POET

THE SADNESS OF ARALBAY POET

АРАЛБАЙ АҚЫННЫҢ ҚАЙҒЫСЫ - Аралбай Оңғарбекұлы

Аралбай ақын жалғыз Ұлы Берекет өліп, камығып отырғанда үйіне замандасы Қашаған келеді. Бұл жайдан хабарсыз, көптен көріспеген Қашаған:
– Лебізіңді сағындым, домбыраңды шалып жібер, – дейді.
Сонда Аралбай Қашағанға мұңын ағытады:

Қолыма алған домбыра,
Сен де өзімдей аңыра,
Ажал құрық салған күн,
Қаларсың сен де әдірә.
Кешегі өткен он жасым,
Он жасымнан бері қарай,
Домбыра болды жолдасым.
Он бес жасқа келгенде,
Құрбының көрдім құрмасын,
Ағаның көрдім ордасын.
Баяны жоқ сұм жалған
Байқадым қолда тұрмасын.
Әй, Қашеке, Қашеке,
Шаттанып жүрген күнімде
Домбыраны қолға алғанмын,
Оңды-солды шалғанмын.
Қатепті қара нар едім,
Артуын таппай мертіліп,
Мен базардан қалғанмын.
Тіккен туым жығылған,
Көкірегім қайғы, арман, мұң.
Аяғы сынған арбамын,
Қанаты сынған қарғамын.
Тұяғы сынған тұлпармын,
Қанаты сынған сұңқармын.
Осындай жайға кез болдым,
Өздеріңдей ағаны
Келген күні Тәңір айдап
Бір көруге іңкәрмін.
Замандас ағам Қашеке,
Мен – қанаты сынған қаршыға
Қанатынан айрылса,
Қаршыға түсер шаршыға.
Қашеке, өлең айт дедің,
Біздей ғарып-жартыға.
Қалмасын айтқан көңілің,
Бір-екі ауыз айтайын
Дүние-жалған зарпынан.
Көңілім шатты күнінде
Аралбай едім халқыма.
Бұйрықты күні біткенсін,
Әлдилеп сүйген жалғызым
Қайрылмай кетті артына.
Мен – ботасы өлген боз мая
Тұлыбына келіп аңыраған.
Мен – бір жүрген ақ қиік,
Лағын түзде алдырып,
Орнына келіп маңыраған.
Мен – қартайған арыстан
Елсізде қалып ыңыранған.

#esenmediakz #esenmedia #есенмедиакз #есенмедиа