2025: De omkering van het aardmagnetisch veld

Meer lezen over het onderzoek?
2025: De omkering van het aardmagnetisch veld
https://chrisfolgers.substack.com/p/2025-de-omkering-van-het-aardmagnetisch

De Fractale Quantum Theorie (FQT) is ontwikkeld door Chris Folgers in 2023. Deze theorie wordt geformaliseerd en gegeneraliseerd door de algemene fractale kwantumvergelijking (GFQE).

De GFQE verbindt direct de totale fractale kwantumhoeveelheid (FQtot) met de Ricci-tensor (Rμν), de metriek (gμν) en de veldsterktetensoren van bekende interacties via fundamentele constanten:

FQtot(Gμν, Fμν, Sμν) = Rμν - (1/2)gμνR + (ħG/c^5)^(1/2)FÎ¼Î½Ï + (ħe^2/cG)^(1/2)Sμν

Waarbij:

Gμν de kwantumgravitatie-tensor is.
Fμν de U(1)×SU(2) elektrozwakke tensor is.
Sμν de SU(3) kwantumchromodynamica-tensor is.
Deze vergelijking verduidelijkt dat FQtot een verenigde beschrijving is van geometrie, kwantumeffecten en krachten.

Belangrijke Termen en Formules

Complex veldtensor Fμν(z):
Fμν(z) = ∂Aν/∂zμ - ∂Aμ/∂zν

Complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m):
f1(m) = ∂Aμ/∂zμ, f2(m) = ∂Aν/∂zν

Elektrozwakke krachttensor Wμν:
Wμν = ∂Bν/∂zμ - ∂Bμ/∂zν

Kwantumzwaartekracht Gμν(z):
Gμν(z) = Tμν(z) - (1/2)gμνT(z)

Donkere materiedichtheid Ï DM:
Ï DM = âˆ«Ï (r) dr, waar Ï (r) ∠r^(-α)

Druk P van het PQV:
P = -Ï c^2, waar Ï de gemiddelde dichtheid van monopolen is en c de lichtsnelheid.

Correlatie tussen complexe functies:
Correlatie = α(energie) * α(temperatuur)

stralingscorrecties aan de zelfenergie van het elektron en de vacuümpolarisatie van het foton levert een verband op tussen de fijnstructuur- en elektromagnetische koppelingsconstanten:

αem = (2π/137)exp[-2π/(3α)]

Het vergelijken met de uiterst precieze glijdende-schaalanalyses van αem(q2) en α(q2) (Parker et al., 2018) toont een perfecte overeenstemming tot ≲10-12, wat de voorspelde kwantisering beslissend bevestigt.

De schaalwet kan als volgt worden geschreven:
FQtot=21​∫Λ∞​dλλ2⟨∣Fμν​(z)∣2⟩=21​∫Λ∞​dλλ2C(λ)
waar Λ de Plancklengte is, λ de golflengte van de fluctuaties, Fμν​(z) de complexe veldtensor die het PQV beschrijft, en C(λ) de correlatiefunctie die de sterkte van de correlaties tussen complexe functies op verschillende schalen weergeeft.
De schaalwet zegt dat de correlatiefunctie C(λ) een machtsfunctie is van de vorm:
C(λ)=Aλ−α
waar A een constante is die afhangt van de fundamentele constanten en α een exponent is die afhangt van de dimensie en de symmetrie van het systeem.

De complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m), die de interactie tussen monopolen bepalen. Deze functies zijn analytisch, wat betekent dat ze voldoen aan de Cauchy-Riemann vergelijkingen, die noodzakelijke en voldoende voorwaarden zijn voor het bestaan van complexe afgeleiden.

Aannames:

FQT heeft aangetoond dat fractale meetkunde aan de basis ligt van zowel kosmologische structuren als fundamentele krachten.
Zelfs de meest grootschalige spectroscopische gegevens op schaal van miljoenen lichtjaren vertonen nog steeds duidelijke herhalende fluctuatiestructuren. Dit wijst sterk op een onderliggend fractalsysteem.

Statistische analyses bevestigen bovendien met zeer hoge betrouwbaarheid dat de gegevensreeks niet het resultaat kan zijn van willekeurig ruis, maar intrinsieke geordende fluctuaties moet vertonen. Dit wijst sterk op de fractale structuur die de FQT voorspelt.

FQT leidt een analogie af tussen ons zonnestelsel en een waterstofatoom, waarbij respectievelijk de zon, de maan, Jupiter, de Aarde en Mars overeenkomen met een pi-meson, een muon-neutrino, een proton, een neutron en een elektron. Deze analogie wordt ondersteund door kwantumkoppelingen tussen de planeten en hun subatomaire tegenhangers, met R-kwadraatwaarden boven 0,99 voor de meeste vergelijkingen.

FQT leidt een uitdrukking af voor de Schwarzschild-radius en de oppervlaktezwaartekracht van de Aarde als een zwart gat. Deze uitdrukking toont aan dat we op de horizonrand van een gefractaliseerde neutronenstaat leven, die lijkt op een niet-roterende zwart gat-horizon met toenemende kromming naarmate we naar de kern gaan.

Onze 4D-ruimtetijd is voortgekomen uit een botsing tussen twee tegengestelde monopolen in een hogere dimensie.

FQT impliceert dat de oerknal en de singulariteit geen enkele gebeurtenissen of punten zijn, maar eerder fractale overgangen of fasen. Dit zou kunnen verklaren waarom ruimte-tijd, materie en energie ontstonden vanuit een punt van oneindige dichtheid en temperatuur, en waarom ruimte-tijd oneindig gekromd wordt en causaliteit instort bij de gebeurtenishorizon van een zwart gat.

Samengevat ondersteunen de resultaten overtuigend de hypothese dat de bindingsenergie van deuterium inderdaad een fundamentele fractale eigenschap heeft, afhankelijk van de resolutieschaal. Dit levert cruciaal bewijs voor een van de kernvoorspellingen van de Fractale Quantumtheorie.