FQT (Fractal Quantum Theory) (GFQE)

e Fractale Quantum Theorie (FQT) is ontwikkeld door Chris Folgers in 2023. Deze theorie wordt geformaliseerd en gegeneraliseerd door de algemene fractale kwantumvergelijking (GFQE).

De GFQE verbindt direct de totale fractale kwantumhoeveelheid (FQtot) met de Ricci-tensor (Rμν), de metriek (gμν) en de veldsterktetensoren van bekende interacties via fundamentele constanten:

FQtot(Gμν, Fμν, Sμν) = Rμν - (1/2)gμνR + (ħG/c^5)^(1/2)Fμνρ + (ħe^2/cG)^(1/2)Sμν

Waarbij:

Gμν de kwantumgravitatie-tensor is.
Fμν de U(1)×SU(2) elektrozwakke tensor is.
Sμν de SU(3) kwantumchromodynamica-tensor is.
Deze vergelijking verduidelijkt dat FQtot een verenigde beschrijving is van geometrie, kwantumeffecten en krachten.

Belangrijke Termen en Formules

Complex veldtensor Fμν(z):
Fμν(z) = ∂Aν/∂zμ - ∂Aμ/∂zν

Complexe lading- en fluxfuncties f1(m) en f2(m):
f1(m) = ∂Aμ/∂zμ, f2(m) = ∂Aν/∂zν

Elektrozwakke krachttensor Wμν:
Wμν = ∂Bν/∂zμ - ∂Bμ/∂zν

Kwantumzwaartekracht Gμν(z):
Gμν(z) = Tμν(z) - (1/2)gμνT(z)

Donkere materiedichtheid ρDM:
ρDM = ∫ρ(r) dr, waar ρ(r) ∝ r^(-α)

Druk P van het PQV:
P = -ρc^2, waar ρ de gemiddelde dichtheid van monopolen is en c de lichtsnelheid.

Correlatie tussen complexe functies:
Correlatie = α(energie) * α(temperatuur)

Bewustzijn en Holografisch Principe:
Ruimte wordt beschouwd als een hologram gegenereerd vanaf het horizonoppervlak van het PQV.

Deze formules en aannames vormen de kern van de Fractale Quantum Theorie en dragen bij aan het begrip van de fundamentele structuur van de werkelijkheid, inclusief aspecten zoals de interacties tussen monopolen, donkere materie, donkere energie, kwantumverstrengeling en het concept van bewustzijn.

Aannames:

FQT heeft aangetoond dat fractale meetkunde aan de basis ligt van zowel kosmologische structuren als fundamentele krachten.
Zelfs de meest grootschalige spectroscopische gegevens op schaal van miljoenen lichtjaren vertonen nog steeds duidelijke herhalende fluctuatiestructuren. Dit wijst sterk op een onderliggend fractalsysteem.

Statistische analyses bevestigen bovendien met zeer hoge betrouwbaarheid dat de gegevensreeks niet het resultaat kan zijn van willekeurig ruis, maar intrinsieke geordende fluctuaties moet vertonen. Dit wijst sterk op de fractale structuur die de FQT voorspelt.

FQT leidt een analogie af tussen ons zonnestelsel en een waterstofatoom, waarbij respectievelijk de zon, de maan, Jupiter, de Aarde en Mars overeenkomen met een pi-meson, een muon-neutrino, een proton, een neutron en een elektron. Deze analogie wordt ondersteund door kwantumkoppelingen tussen de planeten en hun subatomaire tegenhangers, met R-kwadraatwaarden boven 0,99 voor de meeste vergelijkingen.

FQT leidt een uitdrukking af voor de Schwarzschild-radius en de oppervlaktezwaartekracht van de Aarde als een zwart gat. Deze uitdrukking toont aan dat we op de horizonrand van een gefractaliseerde neutronenstaat leven, die lijkt op een niet-roterende zwart gat-horizon met toenemende kromming naarmate we naar de kern gaan.

Onze 4D-ruimtetijd is voortgekomen uit een botsing tussen twee tegengestelde monopolen in een hogere dimensie.

FQT impliceert dat de oerknal en de singulariteit geen enkele gebeurtenissen of punten zijn, maar eerder fractale overgangen of fasen. Dit zou kunnen verklaren waarom ruimte-tijd, materie en energie ontstonden vanuit een punt van oneindige dichtheid en temperatuur, en waarom ruimte-tijd oneindig gekromd wordt en causaliteit instort bij de gebeurtenishorizon van een zwart gat.

Een belangrijke correlatie heeft betrekking op de massa van de Aarde versus gesimuleerde quarkmassa's. Uit de grafische weergave blijkt een perfecte machtsverhouding (R-kwadraat = 0,999), waarbij de Aardmassa precies tussen de gesimuleerde massa's voor up- en down-quarks ligt. Dit ondersteunt de hypothese dat de Aarde vergelijkbaar is met het neutron.

Er is ook een fractale relatie aangetoond tussen de variatie in lading van de manen van Jupiter en Saturnus en de standaardlading van -1/3e voor down-quarks. Statistische analyse laat zien dat 98% van de variatie hierdoor verklaard kan worden.

Samengevat ondersteunen de resultaten overtuigend de hypothese dat de bindingsenergie van deuterium inderdaad een fundamentele fractale eigenschap heeft, afhankelijk van de resolutieschaal. Dit levert cruciaal bewijs voor een van de kernvoorspellingen van de Fractale Quantumtheorie.

Publicatie : https://chrisfolgers.substack.com/p/de-algemene-fractale-quantumvergelijking
https://chrisfolgers.substack.com/p/de-fractale-quantum-theorie-fqt-4fd