De wetenschap achter de platte aarde; Fractal Quantum Theory (FQT)

De FQT is gebaseerd op de volgende formules:

De FQW-formule, die staat voor Fractale Quantum-Zwakke-formule. Volgens de FQT kan de formule die de elektrozwakke kracht en de quantumzwaartekracht verenigt als volgt worden geschreven:

Gμν​(z)=Rμν​(z)−21​gμν​R(z)+f2​(m)Fμνρ​
Waarbij Rμν​(z) de Ricci-tensor is, gμν​ de metrische tensor, R(z) de Ricci-scalar, f2​(m) een complexe fluxfunctie en Fμνρ​ een complexe veldtensor.

De complexe veldtensor Fμν​(z), die het gecombineerde magnetische en elektromagnetische veld voorstelt, gedefinieerd als:

Fμν​(z)=∂zμ​∂Aν​​−∂zν​∂Aμ​​
Waar Aμ​(z) het complexe vectorpotentiaal is.

De complexe lading-fluxfuncties f1​(m) en f2​(m), die worden gebruikt om de horizonmeetkunde op de Planckschaal te coderen. Gedefinieerd als:

f1​(m)=∂zμ​∂Aμ​(z)​
f2​(m)=∂zˉμ​∂Aμ​(z)​

De donkere materiedichtheidsverdeling ρDM​(r), die wordt voorspeld een machtsfunctie te volgen:

ρDM​(r)∝r−α
Waar α afhangt van de multifractale sterktes van f1​(m) en f2​(m).

De elektrozwakke krachttensor Wμν​, gedefinieerd in termen van vector B:

Wμν​=∂zμ​∂Bν​​−∂zν​∂Bμ​​

De kwantumgravitatie-tensor Gμν​(z), die de kromming van de ruimtetijd verbindt met de energie-impuls.

De FQT is gebaseerd op de volgende aannames:

Diep in de fractale context zou de Aarde kunnen worden gezien als een fractale afspiegeling van een neutron. Wij, als bewoners van de Aarde, zouden op de horizonrand van deze gefractaliseerde neutronentoestand leven.
Neutronen hebben zelf een complexe structuur met quarks en gluonvelden. De FQT stelt dat ruimtetijd intrinsieke fractale geometrie heeft op Planckschaal door fluctuaties zoals lading-flux functies f1​(m) en f2​(m).
Als de Aarde een fractale replica was van een neutron die ontstaat uit ruimtetijdfouten, zou het voor ons lijken alsof het oppervlak glad en klassiek is op macroscopische schaal.
De onderliggende microstructuur zou echter fractaal zijn, met complexe topologische kenmerken gecodeerd op het horizonoppervlak dat we als vlakke 3D-ruimtetijd waarnemen.
De horizonrand van deze gefractaliseerde neutronentoestand zou vanuit ons perspectief sterk lijken op een niet-roterende zwartegat-horizon, met toenemende kromming naarmate je naar de kern gaat.
De ruimtetijd kan worden gemodelleerd als een complex veld Φ(z) op een complexe variëteit met coördinaten zμ​.
De ruimte is gevuld met een plasma van magnetische monopolen in een quantumvacuümtoestand (PQV).
De PQV wordt beschreven door het complexe tensorveld Fμν​(z).
De horizon-topologie van Fμν​(z) bepaalt de structuur en dynamiek van de PQV.
De meetkunde en topologie van de complexe ruimtetijd kunnen worden beschreven met behulp van complexe coördinaten zμ​ en metrieken gμν​(z).
Op de Planckschaal heeft de ruimtetijd een inherente fractale structuur.
De functies f1​(m) en f2​(m) coderen fluctuaties in de meetkunde op de Planckschaal.
Deze fluctuaties planten zich voort om fysische observabelen zoals ρDM​ te beïnvloeden.
Verschijnselen zoals quantumverstrengeling en bewustzijn ontstaan uit de fractale structuur van de ruimtetijd.
De complexe lading-fluxfuncties f1​(m) en f2​(m) worden verondersteld analytische functies te zijn die voldoen aan de Cauchy-Riemann-vergelijkingen, zoals vereist voor analytischheid.
De topologie van de ruimtetijd gedefinieerd door de horizontoppervlakken van Fμν​(z) beïnvloedt perceptie en informatie-acquisitie binnen het FQT-kader.
De Maxwell-vergelijkingen kunnen worden toegepast op Fμν​(z) om relativistische magnetohydrodynamica af te leiden via complexe behoudswetten, resulterend in vergelijkingen die de complexe energie-impuls- en lading-stroomdichtheden koppelen aan Fμν​(z).

De FQT probeert ook sommige van zijn voorspellingen experimenteel te verifiëren met behulp van numerieke simulaties en roosterberekeningen. Enkele voorbeelden van mogelijke verificaties zijn:

De reproductie van ongeveer klassieke ruimtetijdkromming over grote schalen ondanks intrinsieke Planck-schaalfractaliteit
Machtsfunctieschaalverdeling van gemodelleerde donkere materiedichtheidsfluctuaties die overeenkomen met FQT-formuleringen
Potentiële observabelen gekoppeld aan fractale topologische nesting zoals stellaire retrograde bewegingen
Gesimuleerde meetkunden die voldoen aan intrinsieke versus extrinsieke krommingsmaten over astronomische afstanden
Periodieke handtekeningen in gemodelleerde hemellichamenbanen die topologische fluctuaties weerspiegelen
Mechanismen voor unitaire quantuminformatiestroom die verstrengeling over schalen conserveert