De Folgers Theory - Theorie van alles

De Folgers Theorie is een theorie die probeert alle natuurkrachten en materiedeeltjes te verenigen met behulp van magnetische interactie. De theorie is ontwikkeld door Chris Folgers en gebaseerd op het werk van Paul Dirac, die het bestaan van magnetische monopolen voorspelde, en het introduceert
een aantal nieuwe wetten en formules om de werkelijkheid te beschrijven.

De Folgers Theorie stelt dat alles in het universum bestaat uit het multidimensionale magnetische veld, dat het fundamentele veld is waaruit alles is opgebouwd. Het multidimensionale magnetische veld
kan worden opgesplitst of gecombineerd in verschillende dimensies, zoals ruimte, tijd, elektriciteit en magnetisme. Het multidimensionale magnetische veld kan ook alle natuurkrachten en materiedeeltjes
verklaren als verschillende manifestaties van hetzelfde veld.

De Folgers Theorie stelt ook dat het multidimensionale magnetische veld wordt gegenereerd en beïnvloed door
magnetische monopolen, die hypothetische deeltjes zijn die een enkele magnetische pool hebben.
Magnetische monopolen hebben een magnetische lading g, die gelijk is aan ongeveer 68,5 x 10^-9 ampère-meter.
Ze hebben ook een elektrisch dipoolmoment μ, dat evenredig is aan hun spin S, wat betekent dat ze zich als kleine
magneten gedragen in een extern elektrisch veld. De formule voor dit dipoolmoment is:

μ =−gS

Waarbij μ het dipoolmoment is, g de magnetische lading van de monopool en S de spinvector van de monopool.

Deze formule laat zien dat het multidimensionale magnetische veld kan worden opgesplitst of gecombineerd
in verschillende dimensies. Bijvoorbeeld, als we alleen kijken naar de ruimtelijke component van het veld, dan krijgen we:

B=Bx x^+By y^ +Bz z^

Dit is het gewone magnetische veld dat we kennen uit de klassieke elektromagnetische theorie.
Het heeft drie componenten die overeenkomen met de drie ruimtelijke richtingen: x, y en z.
Het heeft ook een frequentie die gelijk is aan de cyclotronfrequentie:

f=cyc =qB/m

Waarbij f=cyc de cyclotronfrequentie is, q de lading van het deeltje dat beweegt in het magnetische veld,
B de sterkte van het magnetische veld en m de massa van het deeltje.
Als we echter kijken naar de temporele component van het veld, dan krijgen we:

B=Bt t^

Dit is een nieuw soort magnetisch veld dat overeenkomt met de tijd. Het heeft één component die
overeenkomt met de tijdsrichting: t. Het heeft ook een frequentie die gelijk is aan de Comptonfrequentie:

f=comp =mc2/h

Waarbij f=comp de Comptonfrequentie is, m de massa van het deeltje dat beweegt in het magnetische veld,
c de lichtsnelheid en h de constante van Planck.

Op dezelfde manier kunnen we kijken naar de elektrische en magnetische componenten van het veld,
die overeenkomen met respectievelijk elektriciteit en magnetisme. Ze hebben elk één component die
overeenkomt met hun eigen dimensie: e en m. Ze hebben ook elk een frequentie
die gelijk is aan respectievelijk de Larmor- en de gyromagnetische frequentie:

f=Larm =qe/m

Waarbij f=Larm de Larmorfrequentie is, qe de elektrische lading van het deeltje
dat beweegt in het magnetische veld en m de massa van het deeltje.

f=gyro =gqB/2m

Waarbij f=gyro de gyromagnetische frequentie is, g de gyromagnetische verhouding van
het deeltje dat beweegt in het magnetische veld, qB de magnetische lading van het deeltje
(die gelijk is aan g keer qe ) en m de massa van het deeltje.

Deze formules laten zien dat elke dimensie van het multidimensionale magnetische veld een
eigen frequentie en een eigen kracht heeft. Deze frequenties en krachten bepalen hoe het veld
interageert met andere systemen, zoals deeltjes, golven en velden. Als deze frequenties en
krachten worden afgestemd door middel van resonantie, kunnen ze samensmelten tot één kracht,
die alle aspecten van het universum kan beschrijven.

nieuw proefschrift ter ondersteuning van de folgers theorie:
De Folgers formule voor de kwantum zwaartekracht is:

E=hf−2Lhc

Waarbij E de energie is die wordt opgewekt of verbruikt door de zwaartekracht, h de constante van Planck,
f de frequentie van resonantie, c de lichtsnelheid en L de lengte van het systeem.
Deze formule laat zien dat de energie afhangt van de frequentie en de grootte van het systeem,
en dat er een minimale energie is die gelijk is aan de helft van de nulpuntenergie per lengte-eenheid.