Καταδικασμένοι νά εἶναι ἀθάνατοι. Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟY ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Καταδικασμένοι νά εἶναι ἀθάνατοι. Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ https://www.brighteon.com/89b935bb-0c81-4897-bc6c-eeb841271f5d , https://ugetube.com/watch/m7OSCiT2oEK4feH . Πηγή: https://agiazoni.gr/digital-library/?az-author=9086 .Show more

Οἱ ἄνθρωποι κατεδίκασαν τόν Θεόν εἰς θάνατον. Ὁ Θεός ὅμως διά τῆς Ἀναστάσεώς Του ″καταδικάζει″ τούς ἀνθρώπους εἰς ἀθανασίαν. Διά τά κτυπήματα τούς ἀνταποδίδει τούς ἐναγκαλισμούς. Διά τάς ὕβρεις τάς εὐλογίας. Διά τόν θάνατον τήν ἀθανασίαν. Ποτέ δέν ἔδειξαν οἱ ἄνθρωποι τόσον μῖσος πρός τόν Θεόν, ὅσον ὅταν Τόν ἐσταύρωσαν. Καί ποτέ δέν ἔδειξεν ὁ Θεός τόσην ἀγάπην πρός τούς ἀνθρώπους, ὅσην ὅταν ἀνέστη. Οἱ ἄνθρωποι ἤθελαν νά καταστήσουν τόν Θεόν θνητόν, ἀλλ᾽ ὁ Θεός διά τῆς Ἀναστάσεώς Του κατέστησε τούς ἀνθρώπους ἀθανάτους. Ἀνέστη ὁ σταυρωθείς Θεός καί ἀπέκτεινε τόν θάνατον. Ὁ θάνατος οὐκ ἔστι πλέον. Ἡ ἀθανασία κατέκλυσε τόν ἄνθρωπον καί ὅλους τούς κόσμους του.

Διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ὡδηγήθη τελεσιδίκως εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀθανασίας, καί ἔγινε φοβερά καί δι᾽ αὐτόν τόν θάνατον. Διότι πρό τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦτο φοβερός διά τόν ἄνθρωπον, ἀπό δέ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου γίνεται ὁ ἄνθρωπος φοβερός διά τόν θάνατον. Ἐάν ζῇ διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα Θεάνθρωπον ὁ ἄνθρωπος, ζῇ ὑπεράνω τοῦ θανάτου. Καθίσταται ἀπρόσβλητος καί ἀπό τόν θάνατον. Ὁ θάνατος μετατρέπεται εἰς «ὑποπόδιον τῶν ποδῶν αὐτοῦ»: «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;» (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 55-56). Οὕτως, ὅταν ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος ἀποθνήσκῃ, ἀφήνει ἁπλῶς τό ἔνδυμα τοῦ σώματός του διά νά τό ἐνδυθῇ ἐκ νέου κατά τήν ἡμέραν τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Μέχρι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦτο ἡ δευτέρα φύσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πρώτη ἦτο ἡ ζωή, καί ὁ θάνατος ἡ δευτέρα. Ὁ ἄνθρωπος εἶχε συνηθίσει τόν θάνατον ὡς κάτι τό φυσικόν. Ἀλλά μέ τήν Ἀνάστασίν Του ὁ Κύριος ἤλλαξε τά πάντα: ἡ ἀθανασία ἔγινεν ἡ δευτέρα φύσις τοῦ ἀνθρώπου, ἔγινε κάτι τό φυσικόν εἰς τόν ἄνθρωπον, καί τό ἀφύσικον κατέστη ὁ θάνατος. Ὅπως μέχρι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἦτο φυσικόν εἰς τούς ἀνθρώπους τό νά εἶναι θνητοί, οὕτω μετά τήν ἀνάστασιν ἔγινε φυσική δι᾽ αὐτούς ἡ ἀθανασία.

Διά τῆς ἁμαρτίας ὁ ἄνθρωπος κατέστη θνητός καί πεπερασμένος. Διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καί αἰώνιος. Εἰς αὐτό δέ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ δύναμις καί τό κράτος καί ἡ παντοδυναμία τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως. Καί διά τοῦτο ἄνευ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ δέν θά ὑπῆρχε κἄν ὁ Χριστιανισμός. Μεταξύ τῶν θαυμάτων ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι τό μεγαλύτερον θαῦμα. Ὅλα τά ἄλλα θαύματα πηγάζουν ἀπό αὐτό καί συνοψίζονται εἰς αὐτό. Ἐξ αὐτοῦ ἐκπηγάζουν καί ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλπίς καί ἡ προσευχή καί ἡ θεοσέβεια. Οἱ δραπέται μαθηταί, αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἔφυγαν μακράν ἀπό τόν Ἰησοῦν ὅταν ἀπέθνησκεν, ἐπιστρέφουν πρός Αὐτόν ὅταν ἀνέστη. Καί ὁ Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος ὅταν εἶδε τόν Χριστόν νά ἀνίσταται ἐκ τοῦ τάφου, τόν ὡμολόγησεν ὡς Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Κατά τόν ἴδιον τρόπον καί ὅλοι οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ἔγιναν Χριστιανοί, διότι ἀνέστη ὁ Χριστός, διότι ἐνίκησε τόν θάνατον. Αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον οὐδεμία ἄλλη θρησκεία ἔχει.αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον κατά τρόπον μοναδικόν καί ἀναμφισβήτητον δεικνύει καί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός καί Κύριος εἰς ὅλους τούς ὁρατούς καί ἀοράτους κόσμους.

Χάρις εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, χάρις εἰς τήν νίκην ἐπί τοῦ θανάτου οἱ ἄνθρωποι ἐγίνοντο καί γίνονται καί θά γίνονται πάντοτε Χριστιανοί. Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ δέν εἶναι ἄλλο τι παρά ἱστορία ἑνός καί μοναδικοῦ θαύματος τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως, τό ὁποῖον συνεχίζεται διαρκῶς εἰς ὅλας τάς καρδίας τῶν Χριστιανῶν ἀπό ἡμέρας εἰς ἡμέραν, ἀπό ἔτους εἰς ἔτος, ἀπό αἰῶνος εἰς αἰῶνα μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Ὁ ἄνθρωπος γεννᾶται ἀληθῶς ὄχι ὅταν τόν φέρῃ εἰς τόν κόσμον ἡ μητέρα του, ἀλλ᾽ ὅταν πιστεύσῃ εἰς τόν Ἀναστάντα Σωτῆρα Χριστόν, διότι τότε γεννᾶται εἰς τήν ἀθάνατον καί αἰωνίαν ζωήν, ἐνῷ ἡ μητέρα γεννᾶ τό παιδί της πρός θάνατον, διά τόν τάφον. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μήτηρ πάντων ἡμῶν, πάντων τῶν Χριστιανῶν, ἡ μήτηρ τῶν ἀθανάτων. Διά τῆς πίστεως εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, γεννᾶται ἐκ νέου ὁ ἄνθρωπος, γεννᾶται διά τήν αἰωνιότητα.

– Τοῦτο εἶναι ἀδύνατον! Παρατηρεῖ ὁ σκεπτικιστής. Καί ὁ Ἀναστάς Θεάνθρωπος ἀπαντᾷ: «Πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι» (πρβλ. Μάρκ. 9, 23). Καί ὁ πιστεύων εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μέ ὅλην τήν καρδίαν, μέ ὅλην τήν ψυχήν, μέ ὅλον τό εἶναι του ζῇ κατά τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου Ἰησοῦ.

Ἡ πίστις μας εἶναι ἡ νίκη διά τῆς ὁποίας νικῶμεν τόν θάνατον, ἡ πίστις δηλαδή εἰς τόν Ἀναστάντα Κύριον. «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;» «Τό δέ κέντρον τοῦ θανάτου ἡ ἁμαρτία» (Α’ Κορ. 15, 55-56). Διά τῆς ἀναστάσεώς Του ὁ Κύριος «ἤμβλυνε τοῦ θανάτου τό κέντρον». Ὁ θάνατος εἶναι ὁ ὄφις, ἡ δέ ἁμαρτία εἶναι τό κεντρί του. Διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος ἐκχέει τό δηλητήριον εἰς τήν ψυχήν καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσον περισσοτέρας ἁμαρτίας ἔχει ὁ ἄνθρωπος, τόσον περισσότερα εἶναι τά κέντρα διά τῶν ὁποίων ἐκχέει ὁ θάνατος τό δηλητήριόν του εἰς αὐτόν.

Ὅταν ἡ σφήκα κεντρίσῃ τόν ἄνθρωπον, καταβάλλει οὗτος κάθε δυνατήν προσπάθειαν διά νά ἐκβάλῃ τό κεντρί ἀπό τό σῶμα του. Ὅταν δέ τόν κεντρίσῃ ἡ ἀμαρτία – τό κέντρον αὐτό τοῦ θανάτου – τί πρέπει νά κάμῃ; – Πρέπει μέ τήν πίστιν καί προσευχήν νά ἐπικαλεσθῇ τόν Ἀναστάντα Σωτῆρα Χριστόν, διά νά ἐκβάλῃ Αὐτός τό κεντρί τοῦ θανάτου ἀπό τήν ψυχήν του. Καί Αὐτός ὡς πολυεύσπλαγχνος θά τό κάμῃ, διότι εἶναι Θεός τοῦ Ἐλέους καί τῆς Ἀγάπης. Ὅταν πολλαί σφῆκαι πέσουν ἐπί τοῦ σώματος τοῦ ἀνθρώπου καί τόν τραυματίσουν πολύ μέ τά κέντρα τους, τότε ὁ ἄνθρωπος δηλητηριάζεται καί ἀποθνήσκει. Τό αὐτό γίνεται καί μέ τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου ὅταν τήν τραυματίσουν τά πολλά κέντρα τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν. Ἀποθνήσκει οὗτος θάνατον πού δέν ἔχει ἀνάστασιν.

Νικῶν διά τοῦ Χριστοῦ τήν ἁμαρτίαν μέσα του ὁ ἄνθρωπος νικᾷ τόν θάνατον. Ἐάν περάσῃ μία ἡμέρα καί σύ δέν ἔχῃς νικήσει οὔτε μίαν ἁμαρτίαν σου, γνώρισε ὅτι ἔγινες περισσότερον θνητός. Ἐάν ὅμως νικήσῃς μίαν ἤ δύο ἤ τρεῖς ἁμαρτίας σου, ἔγινες πιό νέος μέ τήν νεότητα ἡ ὁποία δέν γηράσκει, τήν ἀθάνατον καί αἰωνίαν! Ἄς μή τό λησμονῶμεν ποτέ: τό νά πιστεύῃ κανείς εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν, τοῦτο σημαίνει νά ἀγωνίζεται διαρκῶς τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας, τοῦ κακοῦ καί τοῦ θανάτου.

Τό ὅτι ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ἀληθῶς εἰς τόν Ἀναστάντα Κύριον τό ἀποδεικνύει μέ τό νά ἀγωνίζεται κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν.καί ἐάν μέν ἀγωνίζεται, πρέπει νά γνωρίζῃ ὅτι ἀγωνίζεται διά τήν ἀθανασίαν καί τήν αἰωνίαν ζωήν. Ἐάν ὅμως δέν ἀγωνίζεται, τότε εἶναι ματαία ἡ πίστις του! Διότι, ἐάν ἡ πίστις τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ἀγών διά τήν ἀθανασίαν καί τήν αἰωνιότητα, τότε τί εἶναι; Ἐάν μέ τήν εἰς Χριστόν πίστιν δέν φθάνῃ κανείς εἰς τήν ἀθανασίαν καί τήν ἐπί τοῦ θανάτου νίκην, τότε πρός τί ἡ πίστις ἡμῶν; Ἐάν ὁ Χριστός δέν ἀνέστη, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος δέν ἔχουν νικηθῆ. Ἐάν δέ δέν ἔχουν αὐτά τά δύο νικηθῆ, τότε διά τί νά πιστεύῃ κανείς εἰς τόν Χριστόν; Ἐκεῖνος ὅμως ὁ ὁποῖος διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν ἀγωνίζεται ἐναντίον κάθε ἁμαρτίας του, αὐτός ἐνισχύει βαθμιαίως ἐν ἑαυτῷ τήν αἴσθησιν ὅτι ὁ Κύριος ὄντως ἀνέστη, ὄντως ἤμβλυνε τό κέντρον τοῦ θανάτου, ὄντως ἐνίκησε τόν θάνατον εἰς ὅλα τά μέτωπα μάχης.

Ἡ ἁμαρτία βαθμιαίως σμικρύνει τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου, τήν πλησιάζει πρός τόν θάνατον, τήν μεταβάλλει ἀπό ἀθανάτου εἰς θνητήν, ἀπό ἀφθάρτου καί ἀπεράντου εἰς φθαρτήν καί εἰς πεπερασμένην. Ὅσον περισσοτέρας ἁμαρτίας ἔχει ὁ ἄνθρωπος, τόσον περισσότερον εἶναι θνητός. Καί ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν αἰσθάνεται τόν ἑαυτόν του ἀθάνατον, εἶναι φανερόν ὅτι εὑρίσκεται ὅλος βυθισμένος εἰς τάς ἁμαρτίας, εἰς σκέψεις μυωπικάς, εἰς αἰσθήματα νεκρωμένα. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι μία κλῆσις εἰς τόν μέχρις ἐσχάτης ἀναπνοῆς ἀγώνα ἐναντίον τοῦ θανάτου, μέχρι δηλαδή τῆς τελικῆς νίκης ἐπ᾽ αὐτοῦ. Κάθε ἁμαρτία ἀποτελεῖ μίαν ὑποχώρησιν, κάθε πάθος μίαν προδοσίαν, κάθε κακία μίαν ἧτταν.

Δέν πρέπει νά διερωτᾶται κανείς διατί καί οἱ Χριστιανοί ἀποθνήσκουν τόν σωματικόν θάνατον. Τοῦτο γίνεται, διότι ὁ θάνατος τοῦ σώματος εἶναι μία σπορά. Σπείρεται σῶμα θνητόν, λέγει ὀ Ἀπόστολος Παῦλος (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 42 ἑξ.), καί βλαστάνει, αὐξάνει καί γίνεται ἀθάνατον. Ὅπως ὁ σπειρόμενος σπόρος, οὕτω καί τό σῶμα διαλύεται, διά νά τό ζωοποιήσῃ καί τελειοποιήσῃ τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἐάν ὁ Κύριος Ἰησοῦς δέν εἶχεν ἀναστήσει τό σῶμα, τί ὄφελος θά εἶχε τοῦτο ἀπό Αὐτόν; Οὗτος δέν θά εἶχε σώσει ὁλόκληρον τόν ἄνθρωπον. Ἐάν δέν ἀνέστησε τό σῶμα, τότε διά τί ἐσαρκώθη, διά τί ἀνέλαβε τό σῶμα, ἀφοῦ δέν τοῦ ἔδωσε τίποτε ἀπό τήν Θεότητά Του;1

Ἐάν ὁ Χριστός δέν ἀνέστη, διά τί τότε νά πιστεύῃ κανείς εἰς Αὐτόν; Ὁμολογῶ εἰλικρινῶς, ὅτι ἐγώ οὐδέποτε θά ἐπίστευον εἰς τόν Χριστόν, ἐάν δέν εἶχεν ἀναστῆ καί δέν εἶχε νικήσει τόν θάνατον, τόν μεγαλύτερον ἐχθρόν μας. Ἀλλ᾽ ὁ Χριστός ἀνέστη καί ἐδώρησεν εἰς ἡμᾶς τήν ἀθανασίαν. Ἄνευ αὐτῆς τῆς ἀληθείας, ὁ κόσμος μας εἶναι μόνον μία χαώδης ἔκθεσις ἀπεχθῶν ἀνοησιῶν. Μόνον μέ τήν ἔνδοξον Ἀνάστασίν Του ὁ θαυμαστός Κύριος καί Θεός μας, μᾶς ἠλευθέρωσεν ἀπό τό παράλογον καί τήν ἀπελπισίαν. Διότι χωρίς τήν Ἀνάστασιν δέν ὑπάρχει οὔτε εἰς τόν οὐρανόν οὔτε ὑπό τόν οὐρανόν τίποτε πιό παράλογον ἀπό τόν κόσμον αὐτόν.οὔτε μεγαλυτέρα ἀπελπισία ἀπό τήν ζωήν αὐτήν, δίχως ἀθανασίαν. Δι᾽ αὐτό εἰς ὅλους τούς κόσμους δέν ὑπάρχει περισσότερον δυστυχισμένη ὕπαρξις ἀπό τόν ἄνθρωπον, πού δέν πιστεύει εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 19). «Καλόν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος» (Ματθ. 26, 24).

Εἰς τόν ἀνθρώπινον κόσμον μας ὁ θάνατος εἶναι τό μεγαλύτερον βάσανον καί ἡ πιό φρικιαστική ἀπανθρωπία. Ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπό αὐτό τό βάσανον καί ἀπό αὐτήν τήν ἀπανθρωπίαν εἶναι ἀκριβῶς ἡ σωτηρία. Τοιαύτην σωτηρίαν ἐδώρησεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος μόνον ὁ Νικητής τοῦ θανάτου – ὁ Ἀναστάς Θεάνθρωπος. Διά τῆς ἀναστάσεώς Του Αὐτός μᾶς ἀπεκάλυψεν ὅλον τό μυστήριον τῆς σωτηρίας μας. Σωτηρία σημαίνει τό νά ἐξασφαλισθῇ διά τό σῶμα καί τήν ψυχήν ἀθανασία καί αἰωνία ζωή. Πῶς δέ κατορθώνεται τοῦτο; Μόνον διά τῆς θεανθρωπίνης ζωῆς, τῆς νέας ζωῆς τῆς ἐν τῷ Ἀναστάντι καί διά τόν Ἀναστάντα Χριστόν!

Δι᾽ ἡμᾶς τούς Χριστιανούς ἡ ζωή αὐτή ἐπί τῆς γῆς εἶναι σχολεῖον, εἰς τό ὁποῖον μανθάνομεν πῶς νά ἐξασφαλίσωμεν τήν ἀθανασίαν καί τήν αἰωνίαν ζωήν. Διότι τί ὄφελος ἔχομεν ἀπό αὐτήν τήν ζωήν, ἐάν μέ αὐτήν δέν ἠμποροῦμεν νά ἀποκτήσωμεν τήν αἰωνίαν; Ἀλλά, διά νά ἀναστηθῇ μετά τοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος, πρέπει πρῶτον νά συναποθάνῃ μετ᾽ Αὐτοῦ καί νά ζήσῃ τήν ζωήν τοῦ Χριστοῦ ὡς ἰδικήν του. Ἐάν κάμῃ τοῦτο, τότε τήν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως θά ἠμπορέσῃ μετά τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου νά εἰπῇ: «Χθές συνεσταυρούμην Χριστῷ, σήμερον συνδοξάζομαι.χθές συνενεκρούμην, ζωοποιοῦμαι σήμερον.χθές συνεθαπτόμην, σήμερον συνεγείρομαι»2.

Εἰς τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιοῦνται καί τά τέσσαρα Εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ: Χριστός Ἀνέστη! – Ἀληθῶς Ἀνέστη!… Εἰς ἑκάστην ἐξ αὐτῶν εὑρίσκεται ἀπό ἕνα Εὐαγγέλιον, καί εἰς τά τέσσαρα Εὐαγγέλια εὑρίσκεται ὅλον τό νόημα ὅλων τῶν κόσμων τοῦ Θεοῦ, τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων. Καί ὅταν ὅλα τά αἰσθήματα τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλαι αἱ σκέψεις του συγκεντρωθοῦν εἰς τήν βροντήν τοῦ πασχαλινοῦ αὐτοῦ χαιρετισμοῦ: «Χριστός Ἀνέστη!», τότε ἡ χαρά τῆς ἀθανασίας σείει ὅλα τά ὄντα, καί αὐτά ἐν ἀγαλλιάσει ἀπαντοῦν, ἐπιβεβαιοῦται τό πασχαλινόν θαῦμα: «Ἀληθῶς Ἀνέστη!».

Ναί, ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος! καί μάρτυς τούτου εἶσαι ἐσύ, μάρτυς ἐγώ, μάρτυς κάθε Χριστιανός, ἀρχίζοντες ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους μέχρι καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Διότι μόνον ἡ δύναμις τοῦ Ἀναστάντος Θεανθρώπου Χριστοῦ ἠδυνήθῃ νά δώσῃ, – καί συνεχῶς δίδει καί συνεχῶς θά δίδῃ – τήν δύναμιν εἰς κάθε Χριστιανόν – ἀπό τόν πρῶτον μέχρι τόν τελευταῖον – νά νικήσῃ πᾶν τό θνητόν καί αὐτόν τοῦτον τόν θάνατον. Πᾶν τό ἁμαρτωλόν καί αὐτήν ταύτην τήν ἁμαρτίαν. Πᾶν τό δαιμονικόν καί αὐτόν τοῦτον τόν διάβολον. Διότι μόνον μέ τήν Ἀνάστασίν Του ὁ Κύριος, κατά τόν πιό πειστικόν τρόπον, ἔδειξε καί ἀπέδειξεν ὅτι ἡ ζωή Του εἶναι Αἰωνία Ζωή, ἡ ἀλήθειά Του εἶναι Αἰωνία Ἀλήθεια, ἡ ἀγάπη Του Αἰωνία Ἀγάπη, ἡ ἀγαθότης Του Αἰωνία Ἀγαθότης, ἡ χαρά Του Αἰωνία Χαρά. Καί ἐπίσης ἔδειξε καί ἀπέδειξεν ὅτι ὅλα αὐτά τά δίδει Αὐτός, κατά τήν ἀπαράμιλλον φιλανθρωπίαν Του, εἰς κάθε Χριστιανόν εἰς ὅλας τάς ἐποχάς.

Πρός τούτοις, δέν ὑπάρχει ἕνα γεγονός ὄχι μόνον εἰς τό Εὐαγγέλιον, ἀλλά οὔτε εἰς ὁλόκληρον τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τό ὁποῖον νά εἶναι μεμαρτυρημένον κατά τρόπον τόσον δυνατόν, τόσον ἀπρόσβλητον, τόσον ἀναντίρρητον, ὅσον ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Ἀναμφιβόλως, ὁ Χριστιανισμός εἰς ὅλην του τήν ἱστορικήν πραγματικότητα, τήν ἱστορικήν του δύναμιν καί παντοδυναμίαν, θεμελιοῦται ἐπί τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἐπί τῆς αἰωνίως ζώσης Ὑποστάσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Καί περί τούτου μαρτυρεῖ ὅλη ἡ μακραίων καί πάντοτε θαυματουργική ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Διότι ἄν ὑπάρχῃ ἕνα γεγονός εἰς τό ὁποῖον θά ἠδύνατο νά συνοψισθοῦν ὅλα τά γεγονότα, ἀπό τήν ζωήν τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἀποστόλων καί γενικῶς ὁλοκλήρου τοῦ Χριστιανισμοῦ, τό γεγονός τοῦτο θά ἦτο ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης, ἄν ὑπάρχῃ μία ἀλήθεια εἰς τήν ὁποίαν θά ἠδύναντο νά συνοψισθοῦν ὅλαι αἱ Εὐαγγελικαί ἀλήθειαι, ἡ ἀλήθεια αὕτη θά ἦτο ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Καί ἀκόμη, ἐάν ὑπάρχῃ μία πραγματικότης εἰς τήν ὁποίαν θά ἠδύναντο νά συνοψισθοῦν ὅλαι αἱ Καινοδιαθηκικαί πραγματικότητες, ἡ πραγματικότης αὕτη θά ἦτο ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Καί τέλος, ἄν ὑπάρχῃ ἕνα Εὐαγγελικόν θαῦμα εἰς τό ὁποῖον θά ἠδύναντο νά συνοψισθοῦν ὅλα τά Καινοδιαθηκικά θαύματα, τότε τό θαῦμα τοῦτο θά ἦτο ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Διότι μόνον ἐν τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀναδεικνύεται θαυμασίως σαφές καί τό πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ καί τό ἔργον Του. Μόνον ἐν τῇ Ἀναστάσει τοῦ Χριστοῦ λαμβάνουν τήν πλήρη ἐξήγησίν των ὅλα τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ, ὅλαι αἱ ἀλήθειαί Του, ὅλα τά λόγιά Του, ὅλα τά γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Μέχρι τῆς Ἀναστάσεώς Του ὁ Κύριος ἐδίδασκε περί τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἀλλά μετά τήν Ἀνάστασίν Του ἔδειξεν ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή. Μέχρι τῆς Ἀναστάσεώς Του ἐδίδασκε περί τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ἀλλά μέ τήν Ἀνάστασίν Του ἔδειξεν ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ Ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. Μέχρι τῆς Ἀναστάσεώς Του ἐδίδασκεν ὅτι ἡ πίστις εἰς Αὐτόν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ἀλλά μέ τήν Ἀνάστασίν Του ἔδειξεν ὅτι ὁ Ἴδιος ἐνίκησε τόν θάνατον καί ἐξησφάλισε τοιουτοτρόπως εἰς τούς τεθανατωμένους ἀνθρώπους τήν μετάβασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ναί, ναί, ναί: ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν Ἀνάστασίν Του ἔδειξε καί ἀπέδειξεν ὅτι εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ μόνος ἀληθινός Θεάνθρωπος εἰς ὅλους τούς ἀνθρωπίνους κόσμους.

Καί κάτι ἀκόμη: ἄνευ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου δέν δύναται νά ἐξηγηθῇ οὔτε ἡ ἀποστολικότης τῶν Ἀποστόλων, οὔτε τό μαρτύριον τῶν Μαρτύρων οὔτε ἡ ὁμολογία τῶν Ὁμολογητῶν οὔτε ἡ ἁγιότης τῶν Ἁγίων οὔτε ἡ ἀσκητικότης τῶν Ἀσκητῶν οὔτε ἡ θαυματουργικότης τῶν Θαυματουργῶν οὔτε ἡ πίστις τῶν πιστευόντων οὔτε ἡ ἀγάπη τῶν ἀγαπώντων οὔτε ἡ ἐλπίς τῶν ἐλπιζόντων οὔτε ἡ νηστεία τῶν νηστευόντων οὔτε ἡ προσευχή τῶν προσευχομένων οὔτε ἡ πραότης τῶν πράων οὔτε ἡ μετάνοια τῶν μετανοούντων οὔτε ἡ εὐσπλαγχνία τῶν εὐσπλάγχνων οὔτε οἱαδήποτε χριστιανική ἀρετή ἤ ἄσκησις.

Ἐάν ὁ Κύριος δέν εἶχεν ἀναστῆ καί ὡς Ἀναστάς δέν εἶχε γεμίσει τούς μαθητάς Του μέ τήν ζωοποιόν δύναμιν καί τήν θαυματουργικήν σοφίαν, ποῖος θά ἠδύνατο αὐτούς τούς φοβισμένους καί δραπέτας νά τούς συγκεντρώσῃ καί νά τούς δώσῃ τό θάρρος καί τήν δύναμιν καί τήν σοφίαν διά νά ἠμπορέσουν τόσον ἄφοβα καί μέ τόσην δύναμιν καί σοφίαν νά κηρύττουν καί νά ὁμολογοῦν τόν Ἀναστάντα Κύριον καί νά πηγαίνουν μέ τόσην χαράν εἰς τόν θάνατον δι᾽ Αὐτόν; Καί ἄν ὁ Ἀναστάς Σωτήρ δέν τούς εἶχε γεμίσει μέ τήν θείαν δύναμίν Του καί σοφίαν, πῶς θά ἠμποροῦσαν νά ἀνάψουν μέσα εἰς τόν κόσμον τήν ἄσβεστον πυρκαϊάν τῆς Καινοδιαθηκικῆς πίστεως αὐτοί οἱ ἁπλοϊκοί ἀγράμματοι, ἀμαθεῖς καί πτωχοί ἄνθρωποι;

Ἐάν ἡ Χριστιανική πίστις δέν ἦτο ἡ πίστις τοῦ Ἀναστάντος καί κατά συνέπειαν τοῦ αἰωνίως ζῶντος καί ζωοποιοῦντος Κυρίου, ποῖος θά ἠδύνατο νά ἐμπνεύσῃ τούς Μάρτυρας εἰς τόν ἆθλον τοῦ μαρτυρίου, καί τούς Ὁμολογητάς εἰς τόν ἆθλον τῆς ὁμολογίας, καί τούς Ἀσκητάς εἰς τόν ἆθλον τῆς ἀσκήσεως, καί τούς Ἀναργύρους εις τόν ἆθλον τῆς ἀναργυρίας, καί τούς Νηστευτάς εἰς τόν ἆθλον τῆς νηστείας καί ἐγκρατείας, καί ὁποιονδήποτε Χριστιανόν εἰς ὁποιονδήποτε Εὐαγγελικόν ἆθλον;

Ὅλα αὐτά εἶναι λοιπόν ἀληθινά καί πραγματικά καί δι᾽ ἐμέ καί διά σέ καί διά κάθε ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν. Διότι ὁ θαυμαστός καί γλυκύτατος Κύριος Ἰησοῦς, ὁ Ἀναστάς Θεάνθρωπος, εἶναι ἡ μόνη Ὕπαρξις ὑπό τόν οὐρανόν μέ τήν ὁποίαν δύναται ὁ ἄνθρωπος ἐδῶ εἰς τήν γῆν νά νικήσῃ καί τόν θάνατον καί τήν ἁμαρτίαν καί τόν διάβολον, καί νά καταστῇ μακάριος καί ἀθάνατος, συμμέτοχος εἰς τήν Αἰωνίαν Βασιλείαν τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ… Διά τοῦτο, διά τήν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν ὁ Ἀναστάς Κύριος εἶναι τά πάντα ἐν πᾶσιν εἰς ὅλους τούς κόσμους: ὅ,τι τό Ὡραῖον, τό Καλόν, τό Ἀληθές, τό Προσφιλές, τό Χαρμόσυνον, τό Θεῖον, τό Σοφόν, τό Αἰώνιον. Αὐτός εἶναι ὅλη ἡ Ἀγάπη μας, ὅλη ἡ Ἀλήθειά μας ὅλη ἡ Χαρά μας, ὅλον τό Ἀγαθόν μας ὅλη ἡ Ζωή μας, ἡ Αἰωνία Ζωή εἰς ὅλας τάς θείας αἰωνιότητας καί ἀπεραντοσύνας.

– Διά τοῦτο καί πάλιν, καί πολλάκις, καί ἀναρίθμητες φορές: Χριστός Ἀνέστη!

Ὑποσημειώσεις:

1. Πρβλ. Ἰ. Χρυσοστόμου, εἰς Α’ Κορ. ὁμ. 39, 2. PG 61, 334: «Εἰ δ᾽ οὐκ ἐγείρονται (τά σώματα), διά τί ἠγέρθη ὁ Χριστός; διά τί ἦλθε; διά τί σάρκα ἀνέλαβεν, εἰ μή ἔμελλεν ἀναστήσειν σάρκα; οὐ γάρ ἐδεῖτο αὐτός, ἀλλά δι᾽ ἡμᾶς».
2. Λόγος εἰς τό Πάσχα, PG 35, 397. Πρβλ. καί Κανών τοῦ Πάσχα, ὡδή γ’.

Πρωτογενής πηγή: https://agiazoni.gr/digital-library/?az-author=9086 , δευτερογενής πηγή: https://eugenikos.blogspot.com/2023/04/blog-post_99.html .

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΕ ΤΟ 1971 (ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1971 ΕΙΧΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!) ΟΧΙ ΛΟΓΟ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙΤΑΧΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ Η ΗΓΕΣΙΑ, Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ (ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΑΡ. ΦΥΛ. 144 - 15/6/1971, http://www.freevolition.gr/apoteixisipopovits.jpg ).

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ Ή ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΕΝ ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΟΤΑΝ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ (ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΕ ΓΙΑ ΜΑΣΟΝΟΥΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΔΗΘΕΝ ΠΑΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ) ΕΝΩ ΟΙ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΕΣ ΔΗΘΕΝ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΚΑΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ (ΟΥΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΟΙ ΗΜΕΡΟΛΑΤΡΕΣ ΑΦΟΥ ΑΦΟΡΙΖΑΝ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ Η ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΗΝ ΑΛΛΗ) ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΑΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΩΣ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΧΙΣΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣΟΝΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗ ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ...
ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΩΤΕΡΩ «Παλαιόν και Νέον Ημερολόγιον http://www.impantokratoros.gr/A004934E.el.aspx » ΤΟΥ ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ (+) ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΛΙΓΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΙΔΗΜΟΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΟΥΤΕ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΜΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΙΑΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΣΩΜΑ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΔΟΓΜΑ ΜΑΣ.
ΤΟ ΝΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΣΩΜΑ (ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ) Ή ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΕΙ ΓΙΑ 10-15 ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ Ή ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΚΑΤΑΠΑΤΑ "ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΔΟΓΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΗΘΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ".
ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ ΜΕΤΑ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΕΣ ΑΚΟΜΗ ΜΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ.
ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗ ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΚΑΙ Η ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΟΥΤΕ ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΠΗΔΑΛΙΟ https://www.scribd.com/document/386729803/ΤΟ-ΙΕΡΟ-ΠΗΔΑΛΙΟ-ΤΗΣ-ΜΙΑΣ-ΑΓΙΑΣ-ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ-ΤΟΥ-ΧΡΙΣΤΟΥ , ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΠΡΩΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΔΕΝ ΟΡΙΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΓΙΟ ΠΑΤΡΙΟ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΩΣ ΔΟΓΜΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΚΑΝΟΝΑ, ΩΣ ΟΡΟ, ΠΟΥ ΤΗΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΝΕΟ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟ...

ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑ (ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΜΟΝΟ ΑΝ ΕΒΡΙΣΚΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΥΣ) ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΟ ΝΕΟ… ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΗΜΕΡΟΛΑΤΡΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΓΜΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ Ή ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΑΖΕΙ, ΟΥΤΕ ΔΙΑΣΠΑΤΑΙ ΔΗΘΕΝ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΕΣ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΔΕΝ ΤΗΡΕΙ ΤΟΝ ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΚΑΝΟΝΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΔΙΟΡΘΩΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΤΗΡΕΙ ΤΟΝ ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΚΑΝΟΝΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΚΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ…
ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΔΕΝ ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΧΡΟΝΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΩΣΤΟΣΟ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΠΤΩΜΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ, ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ΟΧΙ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, ΟΥΤΕ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ, ΟΥΤΕ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ) ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ, ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ… https://rumble.com/vhp893-29730567.html , https://www.brighteon.com/5d88e964-3d29-4b35-a8b1-3d9b6236a69e , https://ugetube.com/watch/FcZNSDu2al2a8DX ...
ΓΙΑΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΟΔΙΔΕΤΑΙ Η ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΗΘΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΩΝ ΑΜΕΤΡΗΤΩΝ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΩΝ ΠΟΥ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΚΟΡΑΝΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΠΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΨΕΥΔΟΜΕΣΣΙΑ ΤΟΥΣ… ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΣΤΟ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΒΟΛΟ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΜΑΖΙ («Οι θεοί των εθνών δαιμόνια», Ψαλμ. 95,5). ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Β΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6, ΣΤΙΧΟΙ: "14 τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; ...17 διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ". ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ, Κεφ. 1, στίχος: 8 «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗ ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΟΥΤΕ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΤΕΙΧΙΣΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΛΕΟΝ ΦΑΝΕΡΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΥΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΑΛΑΘΗΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΤΟ 2001 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΩΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ... ΜΕΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΑΝΕΡΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΟΛΟΙ ΒΛΕΠΑΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΜΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΤΟΥ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΟΥ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΩΣ ΑΓΙΟΤΑΤΗ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ (2006 ΚΑΙ 2014 ) ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΕΙΧΑΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ, ΔΗΛΑΔΗ, ΤΗΝ ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Β΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6, ΣΤΙΧΟΙ: "14 τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; ...17 διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ". ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ, Κεφ. 1, στίχος: 8 «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».
ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΜΟΝΟ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΚΟΣΜΙΚΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ, ΝΕΟ Ή ΠΑΛΑΙΟ.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΟΤΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΕΙΧΕ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1971 (εξελέγη το 1931 επίσκοπος της νεοσυσταθείσης Επισκοπής Καρπαθίας αλλά από ταπείνωση δεν δέχτηκε την θέση εκείνη https://www.impantokratoros.gr/77310613.el.aspx , ΔΕΝ ΕΝΤΕΙΧΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΗ ΟΥΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΝΕΑΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΝΕΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ) ΟΠΩΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ" (ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΑΡ. ΦΥΛ. 144 - 15/6/1971¬) ... ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΚΕΙΝΗ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΔΙΑΔΟΘΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΑΜΕ ΟΠΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ" ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΜΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ "ΑΛΑΘΗΤΟΥ" ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΩΣ ΑΓΙΟΤΑΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ ΟΥΤΕ ΤΑ ΑΙΣΧΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΣΤΟ "ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ" ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΟΠΙΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥΣ... https://rumble.com/vhp893-29730567.html , https://www.brighteon.com/5d88e964-3d29-4b35-a8b1-3d9b6236a69e , https://ugetube.com/watch/FcZNSDu2al2a8DX .

«Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης.
Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις. Διατί; Διότι εἰς τό διάστημα τῆς ἱστορίας αἱ διάφοροι αἱρέσεις ἠρνοῦντο ἤ παρεμόρφωνον ἰδιώματα τινά τοῦ Θεανθρώπου καί Κυρίου Ἰησοῦ, αἱ δέ εὐρωπαϊκαί αὗται αἱρέσεις ἀπομακρύνουν ὁλόκληρον τόν Θεάνθρωπον καί εἰς τήν θέσιν του τοποθετοῦν τόν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον. Ἐδῶ δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά μεταξύ τοῦ Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ, Οἰκουμενισμοῦ καί ἄλλων αἱρέσεων, ὧν τό ὄνομα “λεγεών”» (Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, "Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός", σελ. 224, μετάφρ. Ιερομ. Αμφιλοχίου Ράντοβιτς και ιερομ. Αθανασίου Γιέβτιτς, Έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1974). Το μεστό υψηλότατων θεολογικών νοημάτων και ορθόδοξης βιωτής ψυχωφελές βιβλίο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς με τίτλο: "Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός" πρέπει και μπορούμε να το διαβάσουμε δωρεάν στην σελίδα με διεύθυνση https://drive.google.com/file/d/0B2MIhqeftC46YnFsSTQ0NVM3YWs/view?pli=1&resourcekey=0-5qVMkSg7w8O8FWqm2JAk6A .

ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ,
Ευστάθιος Μοσχοβίτης
Η Ορθόδοξη Ομολογιακή και Δημοσιογραφική Ιστοσελίδα μου, my Journalistic Web Site www.ελεύθερηβούληση.gr , www.freevolition.gr , https://web.archive.org/web/20220206223816/http://www.freevolition.gr/ και το Κανάλι μου στο Brighteon https://www.brighteon.com/channels/freevolition , ΣΤΟ UGEtube https://ugetube.com/@freevolition.gr και στο https://rumble.com/freevolition . https://archive.org/details/@freevolition?tab=web-archive . Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης: https://brighteon.social/@freevolition , https://togethergreece.com/freevolition.gr , https://twitter.com/freevolitiongr .