ZAGUBIONA HISTORIA PŁASKIEJ ZIEMI (Lektor PL)

Tzw. mit płaskiej Ziemi wciąż jest używany przez niektórych ateistów i ewolucjonistów, aby zdyskredytować chrześcijaństwo i teorię biblijnego stworzenia. Czy średniowieczny Kościół chrześcijański naprawdę głosił, że Ziemia jest płaska?

Oczywiście starożytni ludzie wierzyli w płaski kształt Ziemi, ponieważ nie mieli odpowiednich narzędzi pomiarowych, aby to zbadać. Wiara w płaskość Ziemi była zgodna z ich codziennym doświadczeniem. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Podejrzenia, że Ziemia może mieć inny kształt (zwłaszcza kształt kuli) pojawiły się w VI wieku p.n.e. Pierwszym, który zaproponował tę ideę mógł być Pitagoras (572-497 p.n.e.). Pewne dowody przedstawił również Arystoteles (384-322 p.n.e.). Jednak dopiero około 240 r. p.n.e. grecki geograf i matematyk Eratostenes (276-194 p.n.e.) udowodnił bez cienia wątpliwości, że Ziemia ma kształt kuli. Od tego czasu większość uczonych była przekonana co do kulistego kształtu naszej planety. Przyjęli ją także Ojcowie Kościoła, tacy jak Augustyn z Hippony (354-430), Hieronim ze Strydonu (zm. ok. 420) czy Ambroży z Mediolanu (339-397)1.

Nie wszyscy jednak uznali, że Ziemia jest okrągła. Wśród zwolenników poglądu płaskości Ziemi wymienia się przede wszystkim dwa nazwiska. Byli to Laktancjusz (250-330) i Kosmas Indikopleustes (V-VI wiek)2. Obaj wczesnochrześcijańscy pisarze przyjęli ideę tzw. świata-tabernakulum, jednocześnie twierdząc, że nie należy przyjmować niczego, co według nich było “pogańskie”. Idea świata-tabernakulum głosi, że świat (kosmos) ma mieć kształt Arki Przymierza, wewnątrz której powierzchnia Ziemi jest płaska, a górna część tego kosmosu tworzy kopułę nieba.