Eva Heerdink | #doodisnietweg #12

Eva Heerdink (alias Eva Mara) verloor haar beide ouders aan zelfdoding. Haar vader op eenjarige leeftijd en haar moeder als ze 34 is. Ook verliest ze haar broertje als haar moeder acht maanden zwanger is van hem. Je zou dus denken dat ze haar 'portie dood' wel heeft gehad, maar het tegenovergestelde is waar.

Eva maakt 'schadowboxes' - kleine memorial boxjes ter ere van een overledene, geïnspireerd op de gebruiken tijdens de 'dias de los muertos' uit Mexico. Een klein stilstaand toneelstukje waarin een poppetje in de vorm van een blij skeletje de overledene representeert. Het zijn blije skeletjes, 'omdat daar waar ze zijn, het goed is'.

Ook al weet Eva dat de dood niet het einde betekent, heeft ze zich (vooral na de dood van haar vader - die van haar moeder begreep ze al beter) vaak afgevraagd: Waarom ben je weggegaan? Waarom heb je me achtergelaten? Was zelfs ik niet genoeg om te blijven?

Eva: 'Mensen die mijn vader hadden gekend, vertelden me hoeveel hij van mij hield en hoe trots hij was. Dat kon ik niet rijmen met zijn keuze.'

In het gesprek met Maartje komen we erachter hoe en waar zij de liefde heeft kunnen vinden in dat gevoel van groot verdriet en diepe afwijzing. Nu snapt ze dat zij de enige is die verantwoordelijk is voor het geluk in haar leven en hoe je leven eruit kan gaan zien als je die verantwoordelijkheid niet wilt of kunt pakken. Ook vertelt ze over een bijzondere out-of-body experience, die haar heeft laten zien dat we maar tijdelijk op aarde zijn.