Δός Ημίν Σήμερον..

Μιά φτωχή καί πολύτεκνη μητέρα
πήγε στό παντοπωλείο ν’ αγοράσει, μέ πίστωση,
τρόφιμα γιά τά παιδια , (Ηταν Χριστούγεννα, Και Κρύος Χειμώνας Τότε...)

Ό παντοπώλης τή ρώτησε πόσα χρήματα είχε μαζί της,
κι εκείνη τού απήντησε ότι ό σύζυγός της καί ο γιος της σκοτώθηκαν στόν πόλεμο, έχει πέντε παιδάκια καί
χωρίς κανένα πόρο ζωής.
«Ειλικρινά, τό μόνο πού έχω τυχαίως αυτή τή στιγμή μαζί μου, είναι ένα χαρτάκι στό οποίο έγραψε ή άρρωστη κόρη μου
μία προσευχή…».

Ό παντοπώλης, ψυχρός καί αδιάφορος, τής είπε
ότι εδώ είναι παντοπωλείο καί όχι φιλανθρωπικό κατάστημα. Πειράζοντας τή γυναίκα καί αστειευόμενος πήρε τό χαρτάκι
καί τό έβαλε στό ένα μάτι της ζυγαριάς, λέγοντας ειρωνικά καί αλαζονικά:

– Νά δούμε πόσα τρόφιμα ζυγίζει ή προσευχή τής κορούλας σου...

Τοποθέτησε στό άλλο «μάτι» τής ζυγαριάς μία φέτα Καρβέλι ψωμί,
αλλά δέν υποχωρούσε καί δέν κατέβαινε.
Έν συνεχεία μισό ψωμί, ένα ψωμί, δύο, τρία, πέντε καί άλλα τρόφιμα πιό βαριά, καί υπερνικούσε πάντοτε τό βάρος τού χαρτιού…

Ανησύχησε ό παντοπώλης, γιά τήν ιδιαίτερη βαρύτητα
τού χαρτιού, κατελήφθη από κάποιο ιερό δέος, καί γεμάτος
μέ παράξενα συναισθήματα μετανοίας καί αμηχανίας,
είπε στή γυναίκα:
Πάρε αυτό τό σακί, γέμισέ το δωρεάν μέ τρόφιμα καί πήγαινε στήν οικογένειά σου καί
Ναι...

Ή γυναίκα συγκινημένη από τήν γενναία καί φιλάνθρωπη χειρονομία τού παντοπώλη, τόν ευχαρίστησε μέ δάκρυα καί έφυγε χαρούμενη.

Όταν έφυγε, ό παντοπώλης πήρε τό χαρτάκι καί το διάβασε, έγραφε:

«Κύριε, τόν άρτον ημών τόν επιούσιον δός ημίν σήμερον…».
Αυτό ήτο τό βάρος τής προσευχής…

“Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς”.

( Ἰωάν. η΄, 32 )