djsoulis

Dance hits from the best era of Disco music

01/09/2006

Η ταινία γυρίστηκε στα ερείπια της Ομπόδα (Avdat) και σε άλλες περιοχές της Μέσης ανατολής και παρακολουθεί τις τελευταίες εβδομάδες του Ιησού. Mια ταινία θρύλος.Βγήκε στις αίθουσες το 1973 και δημιούργησε μεγάλες αναταραχές στις περισσότερες από τις χώρες που προβλήθηκε. Ουσιαστικά πρόκειται για την μεταφορά στην οθόνη της ομώνυμης ροκ όπερας που παίζεται μέχρι και σήμερα στο Μπρόντγουεϊ. Ένα λεωφορείο καταφθάνει στην καυτή έρημο της Νεγκέβ μεταφέροντας πενήντα επιβάτες, καθώς κι έναν παράξενο, ετερόκλητο, εξοπλισμό, που παραπέμπει στο θείο δράμα του Ιησού. Σεναριογράφος: Melvyn Bragg (screenplay), Norman Jewison (screenplay) Ηθοποιοί: Ted Neeley, Carl Anderson, Yvonne Elliman Ήχος: Αγγλικά Υπότιτλοι: Ελληνικοί Διάρκεια: 108' Λεπτά

Στίχοι: Γιάννης Καραλής Μουσική: Γιάννης Καραλής & Χρήστος Ζέρβας Ερμηνευτές: 1. Οπισθοδρομικοί 2. Πίτσα Παπαδοπούλου 3. Γιώργος Νταλάρας Η γη όλο γυρίζει ζαλίστηκε όλη η πλάση κι ο νους στριφογυρίζει σε σένα που ‘χω χάσει Με τελείωσες κι ας γινόμουνα για σένα μια ζωή θυσία Με τελείωσες κι έγινε η αγάπη ψέμα και υποκρισία Η γη όλο γυρίζει μες του πιοτού τη ζάλη τα ολόγλυκά σου χείλη τα κλείνω στο μπουκάλι Με τελείωσες κι ας γινόμουνα για σένα μια ζωή θυσία Με τελείωσες κι έγινε η αγάπη ψέμα και υποκρισία

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας Στίχοι: Μάνος Τσιλιμίδης Στίχοι: Δεν ανήκω πουθενά και κανείς δε μου ανήκει Μη με περιμένεις πια, μόνη στη Θεσσαλονίκη Δεν ακούω την καρδιά, δε γυρίζουν πίσω οι δρόμοι Δεν περνάω άλλη βραδιά μόνος πίσω απ’ το τιμόνι. Πες πως ήταν μια ρωγμή κι άνοιξε μεγάλο ρήγμα Η ζωή μας μια στιγμή που δεν άφησε ούτε στίγμα Πες πως είμαι από γυαλί κι ότι έσπασα για σένα Κι ότι η πόλη αυτή που ζεις μετακόμισε στα ξένα. Τα παλιά μας τα φιλιά ένας άνεμος σκορπάει Κι έχω μόνο μια καρδιά που μονάχη τριγυρνάει Για να έρθουμε κοντά έπρεπε να δίνω μάχη Και περίπτωση να ρθω σου το λέω δεν υπάρχει. Πες πως ήταν μια ρωγμή κι άνοιξε μεγάλο ρήγμα Η ζωή μας μια στιγμή που δεν άφησε ούτε στίγμα Πες πως είμαι από γυαλί κι ότι έσπασα για σένα Κι ότι η πόλη αυτή που ζεις μετακόμισε στα ξένα. Πες πως ήταν μια ρωγμή κι άνοιξε μεγάλο ρήγμα Η ζωή μας μια στιγμή που δεν άφησε ούτε στίγμα Πες πως είμαι από γυαλί κι ότι έσπασα για σένα Κι ότι η πόλη αυτή που ζεις μετακόμισε στα ξένα.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Πανουσόπουλος Σενάριο: Γιώργος Πανουσόπουλος , Βασίλης Αλεξάκης , Σωτήρης Κακίσης Φωτογραφία: Γιώργος Πανουσόπουλος Μουσική σύνθεση: Χειμερινοί Κολυμβητές Εταιρία παραγωγής: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου , Home Video Hellas Ηθοποιοί: Ανδρέας Μπάρκουλης (Γιώργος Παπάζογλου) , Μπέτυ Λιβανού (Δέσποινα Παπάζογλου) , Αντώνης Θεοδωρακόπουλος (Μίλτος Περάκης) , Μυρτώ Παράσχη , Βάνα Μπάρμπα (Μαίρη) , Σοφία Αλιμπέρτη (δημοσιογράφος) , Γιώργος Κώνστας , Αλεξάνδρα Αγγελάκη , Νικαίτη Κοντούρη , Λουκία Πιστιόλα , Χάιντι Σαμαρά , Λαμπρινή Ρόντη , Τόνια Μποτονάκη , Χρήστος Νικηταϊδης , Όλγα Ζήση , Σπύρος Μαυροειδής , Μαρίνα Δεληβοριά (νοσοκόμα) , Κώστας Τριανταφυλλίδης , Μαρία Παπαλάμπρου , Θοδωρής Αθερίδης , Χρήστος Ευθυμίου (III) , Νόνη Ιωαννίδου , Νίκος Καψής , Ευαγγελία Ανδρεαδάκη , Σπύρος Δρόσος , Φαίδρα Νούτσου , Νίκος Παπαχρήστος , Θωμάς Κινδύνης , Λάζος Τερζάς (Παντελής) , Καίτη Ροβήρου , Maria Powell , Βάσια Παναγοπούλου , Νανά Κακίση , Νατάσα Ασίκη , Ολυμπία Σκληρή , Ανθούλα Παπαδοπούλου , Κατερίνα Καρύδη , Χρυσή Καρύδη , Ντόρα Συμεών , Κέβη Ψαρρή , Έλενα Μαντζαβίνου , Δημήτρης Λάλας , Σωτήρης Κακίσης , Νίκος Καραπαναγιώτης , Νάσος Μανιουδάκης , Γιώργος Κοσμάς , Δημήτρης Τσιλίδης , Εύρης Παπανικόλας , Ιάκωβος Μίσχαλης , Αργύρης Μπακιρτζής , Γιάννης Χατζηγιάννης , Αργύρης Γαλάρης , Μάρκος Σεφερλής (φωνή) , Κέλλυ Σακάκου Περίληψη: Ένας λάτρης του γυναικείου φύλου, προσπαθώντας να δει μια γυναίκα που κάνει γυμνή ηλιοθεραπεία, πέφτει από το μπαλκόνι και σκοτώνεται. Λίγο πριν πεθάνει, απ’ το μυαλό του περνούν όλες οι ερωτικές του αναμνήσεις. Μετά το θάνατό του, ο άνθρωπος στον οποίο μεταμοσχεύθηκε η καρδιά του συνεχίζει να βλέπει τις ίδιες εικόνες και θα ερωτευθεί τη χήρα του. Στοιχεία: Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1988-1989 και έκοψε 30.000 εισιτήρια πανελλαδικά. Ήρθε στην 3η θέση σε 12 ταινίες.

Το Απέραντο Γαλάζιο (γαλλικά: Le Grand Bleu) είναι γαλλική ταινία του 1988 σε σκηνοθεσία του Λυκ Μπεσόν. Αποτελεί εκτεταμένη δραματοποιημένη διασκευή της πραγματικής ιστορίας δυο φίλων δυτών οι οποίοι ήταν πρωταθλητές της ελεύθερης κατάδυσης στον 20ό αιώνα, του Ζακ Μαγιόλ (τον οποίο υποδύεται ο Ζαν Μαρκ Μπαρ) και του Έντζο Μαϊόρκα (υποδύεται ο Ζαν Ρενό, στην ταινία ονομάζεται Έντζο Μολινάρι), και την επινοημένη για τις ανάγκες της ταινίας σχέση του Μαγιόλ με τη φίλη του Μαϊόρκα, την Τζοάνα Μπέικερ (υποδύεται η Ροζάνα Αρκέτ). Η ταινία ξεκινά με την παιδική τους ηλικία στο νησί της Αμοργού στην Ελλάδα του 1960, και ολοκληρώνεται με τον θάνατο τους στη θάλασσα της Ταορμίνα στη Σικελία κατά τη διάρκεια διαγωνισμού κατάδυσης. Το έργο αναδείχθηκε σε ένα από τα πλέον επιτυχημένα φιλμ του γαλλικού κινηματογράφου και σημείο αναφοράς. Ο πραγματικός Μαγιόλ συμμετείχε ως σεναριογράφος στην ταινία. Ηθοποιοί Ροζάνα Αρκέτ – Τζοάνα Μπέικερ Ζαν Μαρκ Μπαρ – Ζακ Μαγιόλ Ζαν Ρενό – Έντζο Μολινάρι Πωλ Σενάρ – Γιατρός Σέρτζιο Καστελίτο – Νοβέλι Αντρέας Βουτσινάς – Ιερέας Στην πραγματικότητα ο Έντζο Μαϊόρκα και ο Ζακ Μαγιόλ ενώ πράγματι ήταν κορυφαίοι καταδύτες δεν συναγωνίστηκαν ποτέ μεταξύ τους, ούτε και ξεπέρασαν τα 120 μέτρα, αλλά ούτε και πέθαναν κατά τη διάρκεια κατάδυσης. Ο Ζακ Μαγιόλ πράγματι ασχολούνται με την επιστημονική έρευνα σχετικά με τις ανθρώπινες δυνατότητες στο θαλάσσιο περιβάλλον, και ήταν ενθουσιασμένος με τα δελφίνια. Είχε σημειώσει διάφορα παγκόσμια ρεκόρ, καθώς και καταδύσεις κοντά στα 100 μέτρα. Αυτοκτόνησε το 2001 λόγω κατάθλιψης. Ο Έντζο Μαϊόρκα, επίσης σημείωσε πολυάριθμα καταδυτικά ρεκόρ από το 1960 έως το 1988, παρά το ότι αποκλείστηκε από τους διαγωνισμούς κατά την περίοδο από το 1974 έως το 1986 λόγω επεισοδίου που είχε προκαλέσει κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης. Ασχολήθηκε με την πολιτική κατά τη διάρκεια του 1990, και κατόρθωσε να γίνει μέλος της ιταλικής γερουσίας. Για πολλά χρόνια ήταν εναντίον της ταινίας καθώς θεωρούσε πως τον αναπαριστούσε ακατάλληλα, μετά τον θάνατο του Ζακ Μαγιόλ το 2001 ωστόσο, άλλαξε γνώμη και αποδέχτηκε την ταινία προς μνήμη του φίλου του. Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Αμοργό, στο χωριό της Αγίας Άννας και το μοναστήρι της Παναγίας Χοζιοβιότισσας. Ο Λυκ Μπεσόν αφιέρωσε την ταινία στην κόρη του, τη Ζουλιέτ, η οποία αρρώστησε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της ταινίας και χρειάστηκε χειρουργείο. Άλλες κύριες τοποθεσίες ήταν το Μαγκανάρι της Ίου, η Αντίμπ στη νότια Γαλλία, και η Ταορμίνα στη Σικελία. Η ταινία γνώρισε εξαιρετικά θετικές κριτικές στην Ευρώπη, και επαινέθηκε για τη φωτογράφιση της Η ταινία ήταν υποψήφια για αρκετά βραβεία Σεζάρ, και κέρδισε το βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Μουσικής για Ταινία (ο Ερίκ Σερά έκανε τη μουσική σύνθεση) και καλύτερου ήχου το 1989. Κέρδισε επίσης το βραβείο της γαλλικής Εθνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το ίδιο έτος, ενώ προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ κινηματογράφου των Κανών το 1988. https://www.imdb.com/title/tt0095250/ https://www.rottentomatoes.com/m/the_big_blue_1988 http://www.legrandbleu.hmcinternational.com/

Σκηνοθεσία: Σταύρος Τσιώλης Παίζουν: Γιάννης Ζουγανέλης, Αργύρης Μπακιρτζής, Σάκης Μπουλάς Διάρκεια: 83′ 1998, κινηματογράφος «Μακεδονικόν» στη Θεσσαλονίκη, απογευματινή προβολή, διακοπές Χριστουγέννων για τους μαθητές, χειμωνιάτικη παγωνιά έξω από την αίθουσα. Ο τότε 15χρονος εαυτός μου και οι υπόλοιποι θεατές δεν θα μπορούσαν με τίποτα να φανταστούν ότι η ταινία που παρακολουθούσαν θα γινόταν σταδιακά αντικείμενο λατρείας, αγγίζοντας τα όρια του cult-pop icon. Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, άλλωστε, καθότι η συγκεκριμένη ταινία σατίριζε μια νοοτροπία, ένα συμπεριφορικό μοτίβο κι έναν τρόπο ζωής που εκείνη την εποχή δεν αποτελούσαν, ούτε κατά διάνοια, αντικείμενο (αυτό)σαρκασμού και παρώδησης. Διότι οι τρεις βασικοί χαρακτήρες εκείνης της ταινίας μπορούσαν τότε να εκληφθούν μονάχα ως κωμικές καρικατούρες και όχι ως (παραμορφωτικοί) καθρέφτες για μια ολόκληρη εποχή. Το Ας περιμένουν οι γυναίκες, άτυπη συνέχεια του Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε (1992), ήρθε να σφραγίσει τη δεύτερη περίοδο στο έργο του Σταύρου Τσιώλη, ο οποίος δεν προσγειώθηκε σαν μετεωρίτης στο ελληνικό σινεμά. Αντιθέτως, είχε διαγράψει μακρά πορεία ως βοηθός σκηνοθέτη σε αμέτρητες ταινίες της Φίνος Φιλμ, ενώ οι πρώτες 4 ταινίες του από την καρέκλα του σκηνοθέτη -μεταξύ 1969 και 1971- κινήθηκαν ανάμεσα στο φιλμ νουάρ και το μελόδραμα. Ύστερα από μια 14ετή απουσία από το σινεμά, ο Τσιώλης επιστρέφει το 1985 με το Μια τόσο μακρινή απουσία (διόλου τυχαίος φυσικά ο τίτλος) και ξεκινά να καλλιεργεί αυτό το sui generis ύφος, το οποίο αποκρυσταλλώνεται για πρώτη φορά στο μαγευτικό Έρωτας στη χουρμαδιά (1990). Το 1998, ο Χρήστος Βακαλόπουλος, με τον οποίο ο Τσιώλης είχε συνεργαστεί τόσο στο σενάριο όσο και στη σκηνοθεσία στο Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε, μπορεί να μην βρίσκεται πια στη ζωή (έφυγε χτυπημένος από καρκίνο του πνεύμονα, το 1993, σε ηλικία μόλις 37 ετών), αλλά η περιπαικτική και διεισδυτική ειρωνεία του είναι πανταχού παρούσα. Εξάλλου, η αρχική σπίθα για το σενάριο της ταινίας είχε προκύψει από ένα ταξίδι του Τσιώλη με τον Βακαλόπουλο στην Καβάλα, με αρχικό τίτλο (που τελικά απορρίφθηκε) «Το ιστορικό συνέδριο της Βόλβης». Ο Τσιώλης κι ο Βακαλόπουλος αναζητούσαν με πάθος την «ελληνικότητα» στον κινηματογράφο, σε μια διαδρομή αντίστροφη από εκείνη του Αλέξη Δαμιανού. Αντί να ψαχουλεύουν τις αρχέγονες δυνάμεις που έχουν σημάνει υποχώρηση και τα ταπεινωμένα ένστικτα που βρίσκονται σε καταστολή, αφουγκράζονται τους ψιθύρους που αφήνει πίσω της η υπόγεια μετάλλαξη. Και στέκονται γλυκά και μεγαλόψυχα απέναντι στις αφανέρωτες μικροπρέπειες, στα ατελείωτα ανείπωτα, στο παραλήρημα από ανομολόγητες επιθυμίες. Οι τρεις μπατζανάκηδες είναι σχεδόν ελέω θεού προσκολλημένοι σε μια συντροφικότητα (που περιέχει, φυσικά, και ψήγματα ανταγωνισμού) και μια ακλόνητη οικειότητα, οι οποίες απορρέουν από έναν συγγενικό δεσμό (το ότι παντρεύτηκαν 3 αδερφές) που υποδηλώνει το αχανές βεληνεκές της ελληνικής οικογένειας. Με άλλα λόγια, το ελληνικό σόι φτιάχνει δεσμούς αιώνιους, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν. Και βρίσκονται αντιμέτωποι με τον πιο διαχρονικό και αδιαπραγμάτευτο ελληνικό ψυχαναγκασμό: τις πατενταρισμένες καλοκαιρινές διακοπές στο ίδιο μέρος, με τους ίδιους ανθρώπους, την ίδια (ανύπαρκτη) διασκέδαση, με απαρτία από συγγενολόι, γείτονες και παρατρεχάμενους, σε ένα υποτιθέμενο ξέσκασμα που κουβαλά μέσα του όλη τη φθορά και τη ναφθαλίνη της καθημερινότητας. Ωστόσο, το Ας περιμένουν οι γυναίκες σε προϊδεάζει ευθύς εξαρχής, μέσα από μια υπέροχη τελετουργική χαιρετούρα στα παλιά σιδεράδικα της Θεσσαλονίκης (που περνά λίγο στα ψιλά επειδή η ατάκα πάει σύννεφο στη συνέχεια), για την είσοδό του σε μια άλλη διάσταση: σε μια φαντασιακή φυγή, την οποία θαρρείς ονειρεύτηκαν οι τρεις ήρωες παρά την έζησαν στ’ αλήθεια. Εστώ και για λίγο, ο χρόνος, η ρουτίνα, η ζωή που είναι αβάσταχτα συνεχόμενη και χωρίς διαλείμματα για ανασυγκρότηση, θα φτιάξουν μια μικρή εσοχή όπου κουμάντο θα κάνουν το παράλογο, ο σαρκασμός, το παραμύθι, ο αυτοσχεδιασμός και το απρόβλεπτο. Εστώ και για λίγο, η πραγματικότητα γίνεται αερόστατο που ξεφορτώνεται τα βαρίδια και τα σακιά για να πετάξει κάπου αλλού. Ακόμη και αν αυτό το αλλού είναι μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά. Οι τρεις ήρωες της ταινίας δεν αποφασίζουν ποτέ να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους και να διαγράψουν μονοκονδυλιά την άχαρη ζωή τους. Αντιθέτως, προχωρούν λίγο-λίγο, ένα βήμα τη φορά, όσο τους παίρνει για να ξεμακρύνουν. Αναβάλλουν το αναπόφευκτο, τυραννούν τον χρόνο, κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους, παρακάμπτουν το προδιαγεγραμμένο. Ο καθένας από αυτούς, εξάλλου, αντανακλά και μια διαφορετική πτυχή απο τον εξατομικευμένο και τον συλλογικό ψυχισμό της εποχής. Η αγκυροβολημένη ζοχάδα στα χείλη και στο πρόσωπο, η κατά φαντασία αδικία και στέρηση μεγαλείων που αξίζει για αδιευκρίνιστους λόγους, o ανενδοίαστος φιλοτομαρισμός μικρής κλίμακας, η λαχτάρα για μια διαφορετική ζωή που είναι σίγουρα κάπου στα πέριξ, αλλά ποτέ σε απόσταση βολής (Ζουγανέλης). Η ατολμία μπροστά σε όλους τους άγραφους νόμους και τις εθιμοτυπικές παραδόσεις, το βόλεμα με τα λίγα και καλά, η αποδοχή του δεύτερου ρόλου στην παρέα και στη ζωή (Μπακιρτζής). Η ξύλινη γλώσσα που πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες, η τυφλή κομματική στράτευση, ο υποδόριος νεοπλουτισμός, η διανοουμενίστικη αυταρέσκεια (Μπουλάς). Στο κλίμα αυτό, η κάθε υποψία βαθύτερης συζήτησης, όπως μια απλή κουβέντα για την πολιτική, μοιάζει με σκόπιμη φάρσα απέναντι στη ματαιότητα της ζωής και στο βάρος του χρόνου που περνά. Στο σύμπαν του Ας περιμένουν οι γυναίκες, η μόνη εφήμερη λύτρωση είναι η πρόσκαιρη άφεση στον έρωτα, ο οποίος απεικονίζεται πάντοτε ως κάτι το φευγαλέο, απόκοσμο και αλαφροΐσκιωτο, έξω από το ασφυκτικό πλαίσιο της συνήθειας. Μια ολοκληρωτική άφεση, που καταργεί κάθε λογική, που διαστέλλει τη στιγμή και μετατρέπει τη ζωή σε περιπετειώδες παιχνίδι. Οι ήρωές μας διεκδικούν το ύστατο δικαίωμά τους, αυτό στην καψούρα και την ερωτική παραζάλη. Όπως μας πληροφορεί όμως και η διασημότερη ίσως ατάκα της ταινίας, η λαχτάρα αυτή αποτελεί αμάρτημα ασυγχώρητο. Μια παρέκκλιση καταδικαστέα από μια κοινωνία που δεν έχει κανένα πρόβλημα με την ερωτική εκδούλευση (όπως αυτή που προσφέρει η νεαρή τραγουδίστρια στον αφράτο κοτζαμπάση), αλλά εξεγείρεται όταν δύο σιτεμένοι κακομοίρηδες χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους για ένα όμορφο κορίτσι. Κι όμως, ο Τσιώλης επιφυλάσσει την πιο όμορφη ανεπαρκή ανταμοιβή: έναν γλυκόπικρο θρίαμβο ανδρικού γοήτρου, παρέα με ένα ατέρμονο παράπονο, μέσα από ένα νυχτερινό τραγούδι που στέκει πάνω από τους ανθρώπους και κανακεύει τους καημούς. Γιατί να μην μπω μπροστά να σε κρατήσω / στην πόρτα να σταθώ, να σ’ εμποδίσω. Ο Τσιώλης πλάθει μια ταινία που εκπέμπει μια ακαταμάχητη εγγύτητα, σαν μια απίθανη ιστορία που δεν θυμάσαι αν τη διηγήθηκες ο ίδιος ή την άκουσες από κάποιον άλλο, μια ιστορία που υπήρχε από πριν, αλλά τη βιώνεις μέσα σου εδώ και τώρα. Και αποφεύγει -τόσο δοτικά- να προσγειώσει τους ήρωές του ή να γίνει συγκαταβατικός μαζί τους. Αυτό που τους προσφέρει τελικά, ως ύψιστο προνόμιο, είναι μια μικρή καθυστέρηση, μια τελευταία παράκαμψη που θα κρύψει από αυτούς και από εμάς τη συνθηκολόγηση που έχει ήδη δρομολογηθεί. Δεν θα δούμε ποτέ τους τρεις μπατζανάκηδες να φτάνουν στον προορισμό τους και να επιστρέφουν στη ρουτίνα. Υπάρχει ακόμη ένα τελευταίο «περίμενε», ένα λίγο ακόμη, μια στερνή στάση. Για να φάνε ελαφρά. Για να κοιμηθούν τρεις ωρίτσες και να κάνουν ένα μπανάκι. Και μόλις πέσει ο ήλιος και δροσίσει, θα ξεκινήσουν για τις οικογένειές τους. Κριτικη: http://cinedogs.gr/reviews/ας-περιμένουν-οι-γυναίκες-2/

ΣΤΙΧΟΙ: ΠΑΝΟΣ ΛΑΝΤΟΥΡΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΠΑΝΟΣ ΛΑΝΤΟΥΡΗΣ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΗΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΠΑΝΟΣ ΛΑΝΤΟΥΡΗΣ ΣΤΙΧΟΙ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΗΣ

Στίχοι: Φώντας Λάδης Μουσική: Μάνος Λοΐζος Ερμηνεία: Μαρία Ρουσσέα Το «Όλα σε θυμίζουν» είναι ένα τραγούδι που όλοι έχουμε σιγοψιθυρίσει τους στίχους του. Ένα από τα ωραιότερα, τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Και όμως λίγοι γνωρίζουν ότι αρχικά γράφτηκε με άλλους στίχους! Την αποκάλυψη έκανε πριν από αρκετά χρόνια ο Φώντας Λάδης. Ο συγγραφέας και στιχουργός ανέφερε πως λίγο μετά τη μεταπολίτευση, είχε γράψει ένα ποίημα με τίτλο «Η πεταλούδα», το οποίο και μελοποίησε ο Λοΐζος, μαζί με 4-5 ακόμη ποιήματά του. Όταν όμως το 1979 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Τα τραγούδια της Χαρούλας» με τη Χάρις Αλεξίου, πάνω στην ίδια μελωδία που ο Λοΐζος είχε γράψει την «Πεταλούδα» του Λάδη, υπήρχαν οι στίχοι του Μανώλη Ρασούλη που έλεγαν «Όλα σε θυμίζουν απλά κι αγαπημένα…». Αργότερα ο Ρασούλης με ένα γράμμα του «απολογήθηκε» για τη συγκεκριμένη ιστορία και την «προδοσία» που έγινε στο Φώντα Λάδη, ενώ κάποια χρόνια μετά, «Η πεταλούδα» ηχογραφήθηκε σε ένα demo, με ενορχήστρωση Λάκη Αργυριάδη και τραγουδίστρια τη Μαρία Ρουσσέα, χωρίς όμως να κυκλοφορήσει ποτέ… "Είναι τα χείλη μου μια πεταλούδα που ζυγιάζεται ανάλαφρα κι είναι ένα κόκκινο λουλούδι στα χείλη σου που σαλεύει ανεπαίσθητα..." Νικηφόρος Βρεττάκος Χίλιες πεταλούδες στο σπίτι μου έχω φέρει χρόνια τις μαζεύω μέσα απ΄ τα όνειρα , μα μιά πεταλούδα την έφτιαξα απ΄ αγέρι κι είν΄ αυτή η πρώτη, η καλοκυρά Είναι η φωνή σου αχνή σαν πεταλούδα , λίγο φτερουγίζει και λίγο σταματά , πρώτα ανοιγοκλείνει τα δυο της τα βελούδα και στο πρόσωπό μου στέκει και περπατά

Active Member ft Joyce Sims - Ακου Μανα Come Into My Life (DJ Soulis'22 Rap Version) LINK: https://hearthis.at/7156052/

ORIGINAL LINK: https://www.youtube.com/watch?v=oV70MvhQoQk

ORIGINAL VIDEO: https://youtu.be/dPlP9_k4Mts

ΣΤΧΟΙ & ΜΟΥΣΙΚΗ: Ματθαίος Γιαννούλης ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Νούλα Δέλια & Soulis Mack VIDEO: Paris Papalias ΕΙΚΟΝΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: George Zarras

ΣΤΧΟΙ & ΜΟΥΣΙΚΗ: Πάνος Λαντούρης ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Νούλα Δέλια & Τόνης Δέλιας ΦΩΤΟ: George Zarras DJSOULIS

Link for Download: https://hearthis.at/7218418/

ΣΤΧΟΙ & ΜΟΥΣΙΚΗ: Πάνος Λαντούρης ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Τόνης & Νούλα Δέλια ΦΩΤΟ: George Zarras

ΣΤΙΧΟΙ: ΠΑΝΟΣ ΛΑΝΤΟΥΡΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΠΑΝΟΣ ΛΑΝΤΟΥΡΗΣ

ΣΤΙΧΟΙ: ΠΑΝΟΣ ΛΑΝΤΟΥΡΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΠΑΝΟΣ ΛΑΝΤΟΥΡΗΣ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΗΣ

ΣΤΙΧΟΙ: ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΚΛΑΤΖΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΠΑΝΟΣ ΛΑΝΤΟΥΡΗΣ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΗΣ

30.05.2021 Ερμηνευτής: Αντύπας Στίχοι: Τάκης Κωλλέτης Μουσική: Αντύπας

15.06.2021 Ερμηνευτής: Βούλα Πάλλα Στίχοι: Παρασκευή Πρωτόπαπα Μουσική: Νάκης Πετρίδης