VBFLIX

A great honour to be invited by Viktor Orbán, the man who bravely stood against communism back in the day and bravely stands against the EU bureaucrats today. Hungary for the Hungarians. Flanders for the Flemish. Europe for the Europeans. United we stand.

Terwijl de morgen het dossier meteen gratis en illegaal krijgt van Parket moeten wij weken wachten en €1450 cash betalen voor CD-ROM met kopie. Bij deze klassenjustitie moet je dus de juiste vriendjes hebben of rijk zijn. Gelukkig kan ik nu kopiëren en geven aan de andere beklaagden.

“De omvolking en de multicultuur zorgen ervoor dat onze tradities en manier van leven ingeruild worden voor importculturen die hier niet thuishoren. Vandaag vieren we in Antwerpen ‘Verloren Maandag’ met (varkens)worstenbrood en bier als teken van verzet!”

Na decennia doelbewuste immigratie kwam Statbel voor het eerst met een officieel cijfer. Eén op de drie inwoners van België heeft ondertussen vreemde wortels. In Brussel is dat zelfs drie op de vier. Het proces waarbij de etnoculturele samenstelling van een bevolking verandert is omvolking. De originele bevolking wordt daarbij letterlijk vervangen. Dat is precies wat er aan de gang is. De nazi’s bedachten deze tactiek om gebieden duurzaam bij hun Derde Rijk in te lijven. De geschiedenis leerde hen dat een gebied militair veroveren en politiek inlijven, zonder het cultureel te transformeren, niet duurzaam was. Daarom wilden ze de bevolking in veroverde gebieden letterlijk vervangen door een omvolking. Duitsers importeren en de oorspronkelijke bevolking uitroeien en dus vervangen. Een volk met een gedeelde etnoculturele identiteit herkent zich in elkaar. Wie zich in een gemeenschap herkent, bevestigt daarmee dat er gedeelde belangen zijn. Die worden vervolgens verdedigd via machtsuitoefening. Gemeenschappen hebben verschillende belangen. Die zijn in strijd met elkaar. Dat is politiek. Wie de herkenbaarheid van een individu met zijn gemeenschap transformeert doet dus aan het veranderen van de belangen en voert dus een politieke strijd. Omvolking is een etnoculturele manier om een politieke strijd te voeren. De Chinese communisten begrijpen die logica. Daarom voeren ze een omvolkingspolitiek in Tibet. Ze importeren miljoenen Han-Chinezen. Ook in de USSR probeerde men de nationale identiteit uit te wissen door een transmigratiepolitiek. De Romeinen hadden dat fundamenteel proces ook al door. Wie dienst deed in het Romeinse leger, werd Romeins staatsburger. Meteen was het concept geboren dat men nationaliteit kon verwerven. Maar de Germaanse soldaten bijvoorbeeld, verdedigden niet de grenzen van Rome in Germania tegen hun volksgenoten, maar elders, tegen volkeren waar ze geen etnoculturele loyaliteit mee hadden. Het cultureel marxisme heeft dat proces ook door. In tegenstelling tot klassiek marxisme waar de economische verhoudingen de politiek bepalen (werkende vs bezittende klasse), stelt Gramsci dat het de culturele onderbouw is die de politiek bepaalt. Multiculturalisme is de conclusie. Het wil doelbewust een monoculturele samenleving transformeren in een multiculturele samenleving. De homogene meerderheid vervangen door een heterogene groep minderheden. Zo hoopt men via het multiculturalisme een Utopia te kunnen construeren. Dit is het cultureel marxisme. Decennialang al is de essentie van het linkse beleid daarop gericht. Het wil letterlijk zoveel mogelijk vreemdelingen importeren. Daarom neemt links het ook al decennialang op voor de belangen van die minderheden. Dat is de reden waarom links de blanke arbeider in de steek liet, omdat die niet multicultureel is. Daarom vindt links discriminatie positief, als ze tenminste tegen de (blanke) meerderheid gericht is. Maar wat we blijkbaar vooral niet mogen doen, is benoemen waar de culturele oorlog van links tegen onze bevolking op neerkomt. Omvolking is echter realiteit. Dat is een doelbewuste politiek. Als we met de massamigratie verder gaan, worden wij een minderheid in eigen land. Met wiskundige en dus voorspelbare zekerheid. Waar links zich grondig in vergist is dat dit niet tot het gevolg heeft dat een nieuwe multiculturele identiteit en dus belangen en dus politiek ontstaan, maar dat de multiculturaliteit geen integratie, maar segregatie oplevert. Al eeuwen weten we dat integratieprocessen natuurlijk mogelijk zijn, maar dat ze heel langzaam verlopen. Doordat ze te veel mensen met een culturele achtergrond die te ver van ons staat op een te korte tijd naar hier halen door geforceerde massamigratie is integratie onmogelijk. Doordat ze bovendien vanuit ‘diversiteit’ het behoud van de originele cultuur van afkomst promoten en tegelijk de hegemonie en autoriteit van de ontvangende cultuur ondermijnen is er geen duidelijke dominante cultuur waarbij nieuwkomers zich vervolgens kunnen aansluiten. Mensen organiseren zich bijgevolg in minderheden langs etnoculturele lijnen. En die etnoculturele gemeenschappen hebben inherent eigen belangen die ze herkennen en ook politiek verdedigen. En die belangen zijn per definitie in strijd met elkaar. Het gevolg is de balkanisering van onze samenleving. Daarom betekent multiculturalisme een inherent conflictmodel dat tot steeds grotere maatschappelijke spanningen leidt. Dit is geen duurzaamheid. Dat is geen rentmeesterschap. Is dat de toekomst die wij willen voor onze kinderen en kleinkinderen? Of kijken we liever politiek-correct de andere kant uit?

In 2012 stelde de N-VA in Antwerpen naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen een migratiebarometer voor. “Het federale migratiebeleid is een catastrofe en Antwerpen is daarvan het slachtoffer”, klonk het toen. Zes jaar later besluit Dewinter met zijn eigen barometer dat de situatie onder de N-VA nog verslechterd is: “Bart De Wever heeft de Antwerpse Vlaams Belang-kiezer in 2012 verleid met een harde migratiebarometer, maar acht jaar later kreunt de stad nog meer onder migratieoverlast.”

De Vlaming het allang gehad met die oeverloze ontwikkelingssamenwerking. Het zijn bodemloze putten waar belastinggeld van hardwerkende Vlamingen in wordt gestort. Trouwens, wanneer het welvaartsniveau in Afrika stijgt, neemt de migratie naar hier juist toe. De Vlaamse regering smijt met subsidies. Bijvoorbeeld 1,5 miljoen euro voor Curieus, een 'progressieve culturele inspiratiefabriek' . Leg maar eens uit aan onze noodlijdende ondernemers en horeca dat daar 1,5 miljoen euro naartoe gaat. De wachtlijsten in de gehandicaptenzorg raken maar niet weggewerkt en toch vindt de regering geld om miljoenen euro's te verkwisten aan allerlei linkse en multiculturele projecten. Onaanvaardbaar.

‘Blijf van het Sinterklaas kinderfeest af! Zwarte Piet is geen crimineel of racist maar een kindervriend. De multicultuur wil onze Vlaamse cultuur censureren. We zijn de politieke correctheid beu en willen onze tradities behouden. Zwarte Piet moet blijven!’ Teken de petitie: http://BeschermOnzeTradities.be

Even before a devastating bomb attack hit Brussels on March 22, it was clear the European Union's capital had also become a capital of European terrorism, this is a DW news report from 2010.

Dries Van Langenhove is a law student and founder of the Flemish nationalist group Shield and Friends (Schild & Vrienden). He'll talk about his group's mission and meeting Viktor Orban.

We resist against the Islamization of our country and of Europe! -,Filip Dewinter

Filip Dewinter is a member of the Flemish Parliament and one of the leading members of Vlaams Belang, a Flemish nationalist party in the Flanders Region and Brussels of Belgium. He is the author of “Inch’Allah? The Islamization of Europe.” Sam Van Rooy is a spokesman for Vlaams Belang and the author and co-editor of “Islam: Critical Essays on Political Religion,” and “Europe Falters: The Abduction of Europe by the EU.” Filip and Sam join us to talk about the nationalist force in Western Europe that is steadily expanding in response to its cultural and demographic transformation wrought from over 40 years of Islamic intrusion. The gentlemen address the main focus of Vlaams Belang, which deals with issues of Flemish independence, opposition to multiculturalism, and defense of traditional Western values. We learn how Belgium was artificially created in 1830 as a buffer zone between Germany and France, essentially erasing the identity of the ancient Flemish culture in order to serve the interests of England and Germany. We discuss Brexit and the potential for a powerful domino effect to bust open the doors for other European countries that wish to be free of the EU’s bureaucratic clutches. Filip illustrates the cultural and economic devastation that has been caused by open borders and the refusal of the EU elites to recognize Islam’s intent for world domination, and we look at the role the multicultural project plays in intensifying Jihadi attacks like those seen in Paris and Brussels, and most recently Orlando. We consider how the liberal left has been complicit in the “tyranny of guilt” that appeases Muslim incompatibility within Western civilization – a perversion pronounced most poignantly in London’s recent mayoral election of the Muslim member of the socialist Labour Party, Sadiq Khan. Sam talks about the growing negative sentiments of Europeans who are fed up with their traditional Western family values being assaulted and marginalized, and he emphasizes the value of propagandizing a patriotic revival. We also discuss the financial motives behind the elite’s ideology of mass immigration and the brainwashing that has yielded a shrinking indigenous birth rate and an explosion of invader offspring. At the end, we weigh up the crucial tasks of breaking free from the chains of cultural nihilism and reinvigorating the fertile youth to produce enough descendants to get the 3rd world and Islam off the West’s back yet again.

MINDERHEID IN EIGEN LAND beschrijft de vuile oorlog van het ANC tegen Inkatha, veruit de grootste anti-apartheidsbeweging van Zuid-Afrika, en de steun die daarvoor uit Nederland kwam. De Volksoorlog kost in de jaren tachtig 20.000 mensen het leven, onder meer door het 'autobanden' van tegenstanders. De oude apartheid loopt allang op haar laatste benen. Het ANC heeft martelkampen. De organisatie is communistisch - betaald door de Sovjet-Unie en de DDR - en weigert mensen op basis van ras. Velen, van Freek de Jonge tot Jan Pronk, van Paul Witteman tot Jeroen Krabbé kiezen voor het ANC. Onvoorwaardelijk. Het geweld wordt aangejaagd door Radio Freedom - gesteund door Maartje van Weegen en Pia Dijkstra. Zij kregen hun zin: het ANC is aan de macht. Geen land ter wereld kent nu zoveel rassenwetten als het nieuwe Zuid-Afrika: de ANC-apartheid. Er sterven meer mensen in politiecellen dan ooit. Criminaliteit en corruptie heersen. Onderwijs en gezondheidszorg hollen achteruit. Op weg naar Zimbabwe 2.0. Afrikaners (de 'Boeren') vrezen voor een genocide en zien hun cultuur uitgewist. Het boek is ook zeer relevant voor het maatschappelijk debat anno nu. Zo werpt de auteur de vraag op: moeten Nederlanders - net als de Afrikaners - zich reduceren tot een MINDERHEID IN EIGEN LAND en even onmachtig worden?

Flemish MP Filip Dewinter gives lecture about the defense of European heritage in Santiago, Chille. Follow Filip Dewinter on Twitter: https://twitter.com/fdw_vb

Anke Van dermeersch is vice president of the Belgian Senate and president of the organization “Women Against Islamization.” A member of Vlaams Belang, in the 1990s she was Miss Belgium and runner-up for Miss Universe. She is a lawyer and author of the bestselling book Neither Whore Nor Slave–Women Against Islam. To begin, we discuss Anke’s background, including her transition from modeling to law, which eventually led to a career in politics. We then talk about the Flemish people, and Anke outlines the history of Belgium. Next, we discuss how mass immigration in recent years hasn’t resulted in a melting pot, but rather an increasing number of ethnic enclaves whose inhabitants are hostile to native Belgians. Switching gears, we discuss the ongoing Islamization of Belgium – in particular, how this process has affected women. Anke then tells us about the burka ban which she proposed as a member of Flemish parliament. Later, we talk about fertility rates in Europe, Vlaams Belang, and Anke’s book, Neither Whore Nor Slave–Women Against Islam.

Filip Dewinter kreeg vanmiddag minister Jan Jambon (N-VA) en de voltallige Kamer over zich heen toen hij als enige de waarheid durfde te spreken over de Koran en bleef hameren op de noodzaak tot een debat over de fundamenten van de islam. Filip Dewinter: “Dit boek, de Koran, is de reden van heel wat onheil. Het is de bron van alle kwaad, een ‘license to kill’. Dit boek, De Koran, de basis van de islamitische leer, wordt op een fundamentalistische manier beleden in nogal wat moskeeën in ons land. Ons land telt 295 moskeeën. Wellicht een derde behoort tot de jihadistische strekking waar in min of meerdere mate gerekruteerd wordt voor de jihad, waar geweld gepredikt wordt.” Vervolgens somde Dewinter een aantal van die moskeeën op, die vaak worden gefinancierd en bestuurd vanuit een islamitisch land, bijvoorbeeld Turkije, Pakistan, Saoedi Arabië enzovoort. “Deze regering doet daar niets aan,” aldus Dewinter. “Welk signaal sturen we uit naar dit soort moskeeën? Gaan we ze aan banden leggen, gaan we ze sluiten? Gaan we ervoor zorgen dat de jihadisering van onze samenleving, het rekruteren voor Islamitische Staat en aanverwanten, wordt gestopt? Wat doet de regering daar aan?” Jambon (N-VA): niets mis met de Koran Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA): “Er moet mij iets van het hart. U staat hier te zwaaien met een boek dat voor heel veel mensen in dit land een boek is waar zij veel respect voor hebben en voor hen zelfs een heilig boek is. En u gaat hier heel die gemeenschap tegen u in het harnas jagen. We weten allemaal dat er radicale elementen in de islamitische gemeenschap zijn, en daar willen wij allemaal tegen vechten. Maar de scheidslijn die u legt tussen islam en de rest van onze gemeenschap, daar vindt u in dit halfrond bij geen enkele andere partij steun voor.” Waarop luid applaus weerklonk vanop alle banken. “Veel gematigde moslims, maar geen gematigde islam” Filip Dewinter besloot: “Als het politiek correcte multiculturele halfrond uitgeklapt is, dan kan ik de minister van antwoord dienen. Dat ik geen steun vind in dit halfrond, dat is mij bekend. Wat mij interesseert is niet dit halfrond, wat mij interesseert is de man in de straat. En inzake de man in de straat kan ik u verzekeren dat hún oordeel over de islam helemaal anders is dan dat van jullie hier in de ivoren toren van de Wetstraat. Dat er heel wat gematigde moslims zijn, daar ben ik mij van bewust, dat onderschrijf ik; maar dat betekent nog niet dat er een gematigde islam bestaat en dat de Koran gematigd zou zijn. Alle radicalen, alle terroristen op dit moment die aanslagen plegen, beroepen zich op de Koran en de inhoud van de Koran. En dus moeten we het debat over de islam durven voeren. Het heeft geen zin om het debat te voeren over een aantal maatregelen die zich alleen beperken tot terrorismebestrijding. We moeten het debat over de fundamenten van de islam durven voeren, pas dan zult u de problemen kunnen oplossen. Maar zolang we dat niet doet, blijft het praat voor de vaak en zullen de aanslagen blijven komen in de toekomst.” Kleur bekend Het is nu meer dan ooit helder: de N-VA-regering en het voltallige parlement willen de kern van het probleem niet zien en alleen aan symptoombestrijding doen. Dit zal leiden tot steeds meer islamisering en jihadisering. De N-VA-regering en het voltallige Parlement hebben kleur bekend: de groene kleur, de kleur van de islam.

Parlementariër 'Filip Dewinter' van het Vlaams Belang staat oog in oog met 'Abu Imran' (Fouad Belkacem) leider van de terroristische organisatie Sharia4Belgium. Het ultieme debat tussen de Westerse Beschaving en de Islam nam plaats in de eerste uitzending van het nieuwe programma ZwartWit op GUNKtv gepresenteerd door 'Jurgen Verstrepen' nu ongeveer 10 jaar geleden.

2013 Interview with Flemish MP 'Filip Dewinter' on BBC World about the state Belgium after 170 days without a government.

Pim Fortyun zegt tegen Communistisch journalist 'Walter Zinzen' wat hij vind van het antidemocratisch cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang.

België is in zijn huidige vorm politiek uitgewoond. Laten we ambitieus zijn en aansluiting zoeken met Nederland. No taxation without representation. Dat was de leuze van de kolonisten in Amerika aan de vooravond van hun onafhankelijkheid. Ze betaalden wel belastingen maar hadden geen zeg over hoe die belastingen vervolgens door het Verenigd Koninkrijk werden besteed. Vrij vertaald: wel betalen, niet bepalen. Een beetje zoals de paars-groene regering die in de steigers gezet wordt. Die zal uitpakken met een gul links tot centrumlinks beleid. Dat beleid zal gefinancierd worden met belastingen op al wie spaart, werkt, onderneemt, eigenaar is of gespaard heeft. Meer dan 80 procent van de nieuwe belastingen zal door Vlaanderen betaald worden, terwijl die regio niet of nauwelijks vertegenwoordigd zal zijn in het beleid. Dat is een recept voor een politieke en economische catastrofe. Des te meer omdat het de afgelopen anderhalf jaar op geen enkele manier ging over een plan voor dit land. We hebben dringend nood aan een land dat vooruitgaat, waar veel meer mensen welvaart creëren en waar ‘overheid’ een keurmerk is voor kwaliteit en excellentie. Waar ‘begroting’, ‘tekort’ en ‘overheidsschuld’ woorden zijn die ernstig genomen worden. Waar uitdagingen op de langere termijn op het gebied van energie, defensie, klimaat, mobiliteit of onderwijs zonder taboes beslecht worden. Waar wie bevoegd is, ook verantwoordelijkheid neemt. Mét een visie en binnen een redelijke termijn. Waar politici moeilijke beslissingen nemen én verdedigen. Waar mensen massaal aan de slag zijn, waar ondernemen een tweede natuur is en waar zorg voor elkaar hoog op de agenda staat. Alleen is dat land verder weg dan ooit. Het verschil in visie tussen noord en zuid in België staat al jaren een duidelijke marsrichting in de weg. De onafgebroken meningsverschillen over zowat elk strategisch onderwerp en de eindeloze discussie over wie de strategie mag bepalen, wie aan het roer mag zitten en wie op de knoppen mag duwen verlammen elke vooruitgang. Dit land is in zijn huidige vorm uitgewoond. Al meer dan tien jaar slagen we er nauwelijks in regeringen te vormen. Een constante was er wel: overheidstekorten zover het oog kon zien en budgettaire cadeaus op elk niveau van de overheid. Wie hier en nu geen heldere keuzes kan maken, moet geld lenen van de volgende generatie. De regering die we krijgen zal alle tegenstellingen nog verder op scherp zetten. We beleven de zwaarste economische crisis in generaties en zitten ondertussen met een ongezien overheidstekort. Het antwoord wordt een gigantische belastingaanslag op wie werkt, spaart, onderneemt, waarde creëert of eigenaar is. Lees: een belasting die voor meer dan driekwart betaald zal worden door Vlaanderen. Allemaal om heel veel wensdromen te realiseren die zelfs in goede economische tijden nauwelijks betaalbaar zijn. Definitief eindspel Er is maar één conclusie: het definitieve eindspel voor België is ingezet. De volgende verkiezingen worden een referendum over het voortbestaan van Vlaanderen als een onderdeel van België. De partijen die van België houden, staan klaar om met een nieuwe regering België te redden. We moedigen ze aan dat vooral te doen - we hopen dat ze slagen. Maak van België de volgende vier jaar de modelstaat in Europa. Maak een digitale overheid en een plan voor meer en betere infrastructuur en veel meer mensen aan de slag. Trek veel meer buitenlandse investeringen aan, ga vooruit in internationale rankings en word het onderwerp van lovende artikels in The New York Times, The Economist of Financial Times. Doe dat en je zal elke eis tot Vlaamse autonomie zien verdampen. Wie meer Vlaamse autonomie eist, moet de lat hoog leggen. Autonomie kan nooit een doel op zich zijn. Een beter bestuurde regio wel. Elke andere poging om ons land efficiënter te maken is de afgelopen decennia gestrand. Gewoon 'beter doen dan Brussel en Wallonië' is evenmin een plan. Dat is een zwaktebod. We hebben zowel in België als in Vlaanderen een heel reactieve bestuurscultuur - we doen alleen dingen als ze echt onvermijdelijk zijn. We komen vaak veel te laat. Hoog tijd voor een schoktherapie. Laat Vlaanderen aansluiten bij zowat het meest succesvolle en best bestuurde land in de Europese Unie. Onze noorderburen. In 2030 is het 200 jaar geleden dat onze wegen en die van Nederland definitief scheidden. Misschien kunnen we 200 jaar later die vergissing ongedaan maken. Onhaalbaar? Utopisch? Beide beschrijvingen gelden net zozeer voor elke poging de afgelopen jaren om België structureel sterker te maken. Laten we kiezen voor een aansluiting bij Nederland. Beter de lat te hoog leggen en ze niet halen, dan de lat te laag leggen en ze wel halen.

Brussels is a test case for islam. 30% of the Brussels population is Muslim already. Islam wants to impose their way of live. Not integration but colonization is their strategy!’ Order book ‘Inch Allah? The islamization of Europe’ Follow Filip Dewinter on Twitter: https://twitter.com/FDW_VB

Door de diverse staatshervormingen is Brussel institutioneel grotendeels uit Vlaanderen weggesneden en tot een autonoom gebied verheven. Het wanbeleid dat daarvan het gevolg is, heeft onze hoofdstad intussen met gigantische problemen opgezadeld. Of het nu gaat over economie, immigratie, criminaliteit, armoede, woonbeleid, onderwijs of financiën, in Brussel loopt alles in het honderd. Enkel de Vlaamse miljarden houden de stad nog boven water. Door de verregaande verfransing en vervreemding van onze hoofdstad zijn de Nederlandstaligen er bovendien inmiddels herleid tot een kleine minderheid van minder dan 10%. Brussel draagt de zware gevolgen van de massale immigratie. Om voor een ommekeer in onze hoofdstad te zorgen, moet deze massale instroom gestopt en omgekeerd worden. Brussel heeft er alle belang bij dat de middenklasse niet langer wegvlucht. De stad heeft de tweeverdieners hard nodig om voldoende financiële inkomsten te genereren en om de stad terug leefbaar te maken. Daarvoor moeten de verloedering en de onveiligheid hard worden aangepakt. Een actieve en doordachte Brussel-politiek is daarom vandaag bijzonder urgent. Vlaanderen moet de durf hebben om buiten het Brusselse carcan te werken, door als zelfbewuste actor op te treden. Waar de Brusselse overheid het laat afweten, moet de Vlaamse overheid haar zonder schroom substitueren. Een stevige bestuurlijke reorganisatie en vooral vereenvoudiging dringen zich eveneens op.

Door de diverse staatshervormingen is Brussel institutioneel grotendeels uit Vlaanderen weggesneden en tot een autonoom gebied verheven. Het wanbeleid dat daarvan het gevolg is, heeft onze hoofdstad intussen met gigantische problemen opgezadeld. Of het nu gaat over economie, immigratie, criminaliteit, armoede, woonbeleid, onderwijs of financiën, in Brussel loopt alles in het honderd. Enkel de Vlaamse miljarden houden de stad nog boven water. Door de verregaande verfransing en vervreemding van onze hoofdstad zijn de Nederlandstaligen er bovendien inmiddels herleid tot een kleine minderheid van minder dan 10%. Brussel draagt de zware gevolgen van de massale immigratie. Om voor een ommekeer in onze hoofdstad te zorgen, moet deze massale instroom gestopt en omgekeerd worden. Brussel heeft er alle belang bij dat de middenklasse niet langer wegvlucht. De stad heeft de tweeverdieners hard nodig om voldoende financiële inkomsten te genereren en om de stad terug leefbaar te maken. Daarvoor moeten de verloedering en de onveiligheid hard worden aangepakt. Een actieve en doordachte Brussel-politiek is daarom vandaag bijzonder urgent. Vlaanderen moet de durf hebben om buiten het Brusselse carcan te werken, door als zelfbewuste actor op te treden. Waar de Brusselse overheid het laat afweten, moet de Vlaamse overheid haar zonder schroom substitueren. Een stevige bestuurlijke reorganisatie en vooral vereenvoudiging dringen zich eveneens op.

België is in zijn huidige vorm politiek uitgewoond. Laten we ambitieus zijn en aansluiting zoeken met Nederland. No taxation without representation. Dat was de leuze van de kolonisten in Amerika aan de vooravond van hun onafhankelijkheid. Ze betaalden wel belastingen maar hadden geen zeg over hoe die belastingen vervolgens door het Verenigd Koninkrijk werden besteed. Vrij vertaald: wel betalen, niet bepalen. Een beetje zoals de paars-groene regering die in de steigers gezet wordt. Die zal uitpakken met een gul links tot centrumlinks beleid. Dat beleid zal gefinancierd worden met belastingen op al wie spaart, werkt, onderneemt, eigenaar is of gespaard heeft. Meer dan 80 procent van de nieuwe belastingen zal door Vlaanderen betaald worden, terwijl die regio niet of nauwelijks vertegenwoordigd zal zijn in het beleid. Dat is een recept voor een politieke en economische catastrofe. Des te meer omdat het de afgelopen anderhalf jaar op geen enkele manier ging over een plan voor dit land. We hebben dringend nood aan een land dat vooruitgaat, waar veel meer mensen welvaart creëren en waar ‘overheid’ een keurmerk is voor kwaliteit en excellentie. Waar ‘begroting’, ‘tekort’ en ‘overheidsschuld’ woorden zijn die ernstig genomen worden. Waar uitdagingen op de langere termijn op het gebied van energie, defensie, klimaat, mobiliteit of onderwijs zonder taboes beslecht worden. Waar wie bevoegd is, ook verantwoordelijkheid neemt. Mét een visie en binnen een redelijke termijn. Waar politici moeilijke beslissingen nemen én verdedigen. Waar mensen massaal aan de slag zijn, waar ondernemen een tweede natuur is en waar zorg voor elkaar hoog op de agenda staat. Alleen is dat land verder weg dan ooit. Het verschil in visie tussen noord en zuid in België staat al jaren een duidelijke marsrichting in de weg. De onafgebroken meningsverschillen over zowat elk strategisch onderwerp en de eindeloze discussie over wie de strategie mag bepalen, wie aan het roer mag zitten en wie op de knoppen mag duwen verlammen elke vooruitgang. Dit land is in zijn huidige vorm uitgewoond. Al meer dan tien jaar slagen we er nauwelijks in regeringen te vormen. Een constante was er wel: overheidstekorten zover het oog kon zien en budgettaire cadeaus op elk niveau van de overheid. Wie hier en nu geen heldere keuzes kan maken, moet geld lenen van de volgende generatie. De regering die we krijgen zal alle tegenstellingen nog verder op scherp zetten. We beleven de zwaarste economische crisis in generaties en zitten ondertussen met een ongezien overheidstekort. Het antwoord wordt een gigantische belastingaanslag op wie werkt, spaart, onderneemt, waarde creëert of eigenaar is. Lees: een belasting die voor meer dan driekwart betaald zal worden door Vlaanderen. Allemaal om heel veel wensdromen te realiseren die zelfs in goede economische tijden nauwelijks betaalbaar zijn. Definitief eindspel Er is maar één conclusie: het definitieve eindspel voor België is ingezet. De volgende verkiezingen worden een referendum over het voortbestaan van Vlaanderen als een onderdeel van België. De partijen die van België houden, staan klaar om met een nieuwe regering België te redden. We moedigen ze aan dat vooral te doen - we hopen dat ze slagen. Maak van België de volgende vier jaar de modelstaat in Europa. Maak een digitale overheid en een plan voor meer en betere infrastructuur en veel meer mensen aan de slag. Trek veel meer buitenlandse investeringen aan, ga vooruit in internationale rankings en word het onderwerp van lovende artikels in The New York Times, The Economist of Financial Times. Doe dat en je zal elke eis tot Vlaamse autonomie zien verdampen. Wie meer Vlaamse autonomie eist, moet de lat hoog leggen. Autonomie kan nooit een doel op zich zijn. Een beter bestuurde regio wel. Elke andere poging om ons land efficiënter te maken is de afgelopen decennia gestrand. Gewoon 'beter doen dan Brussel en Wallonië' is evenmin een plan. Dat is een zwaktebod. We hebben zowel in België als in Vlaanderen een heel reactieve bestuurscultuur - we doen alleen dingen als ze echt onvermijdelijk zijn. We komen vaak veel te laat. Hoog tijd voor een schoktherapie. Laat Vlaanderen aansluiten bij zowat het meest succesvolle en best bestuurde land in de Europese Unie. Onze noorderburen. In 2030 is het 200 jaar geleden dat onze wegen en die van Nederland definitief scheidden. Misschien kunnen we 200 jaar later die vergissing ongedaan maken. Onhaalbaar? Utopisch? Beide beschrijvingen gelden net zozeer voor elke poging de afgelopen jaren om België structureel sterker te maken. Laten we kiezen voor een aansluiting bij Nederland. Beter de lat te hoog leggen en ze niet halen, dan de lat te laag leggen en ze wel halen.

België is in zijn huidige vorm politiek uitgewoond. Laten we ambitieus zijn en aansluiting zoeken met Nederland. No taxation without representation. Dat was de leuze van de kolonisten in Amerika aan de vooravond van hun onafhankelijkheid. Ze betaalden wel belastingen maar hadden geen zeg over hoe die belastingen vervolgens door het Verenigd Koninkrijk werden besteed. Vrij vertaald: wel betalen, niet bepalen. Een beetje zoals de paars-groene regering die in de steigers gezet wordt. Die zal uitpakken met een gul links tot centrumlinks beleid. Dat beleid zal gefinancierd worden met belastingen op al wie spaart, werkt, onderneemt, eigenaar is of gespaard heeft. Meer dan 80 procent van de nieuwe belastingen zal door Vlaanderen betaald worden, terwijl die regio niet of nauwelijks vertegenwoordigd zal zijn in het beleid. Dat is een recept voor een politieke en economische catastrofe. Des te meer omdat het de afgelopen anderhalf jaar op geen enkele manier ging over een plan voor dit land. We hebben dringend nood aan een land dat vooruitgaat, waar veel meer mensen welvaart creëren en waar ‘overheid’ een keurmerk is voor kwaliteit en excellentie. Waar ‘begroting’, ‘tekort’ en ‘overheidsschuld’ woorden zijn die ernstig genomen worden. Waar uitdagingen op de langere termijn op het gebied van energie, defensie, klimaat, mobiliteit of onderwijs zonder taboes beslecht worden. Waar wie bevoegd is, ook verantwoordelijkheid neemt. Mét een visie en binnen een redelijke termijn. Waar politici moeilijke beslissingen nemen én verdedigen. Waar mensen massaal aan de slag zijn, waar ondernemen een tweede natuur is en waar zorg voor elkaar hoog op de agenda staat. Alleen is dat land verder weg dan ooit. Het verschil in visie tussen noord en zuid in België staat al jaren een duidelijke marsrichting in de weg. De onafgebroken meningsverschillen over zowat elk strategisch onderwerp en de eindeloze discussie over wie de strategie mag bepalen, wie aan het roer mag zitten en wie op de knoppen mag duwen verlammen elke vooruitgang. Dit land is in zijn huidige vorm uitgewoond. Al meer dan tien jaar slagen we er nauwelijks in regeringen te vormen. Een constante was er wel: overheidstekorten zover het oog kon zien en budgettaire cadeaus op elk niveau van de overheid. Wie hier en nu geen heldere keuzes kan maken, moet geld lenen van de volgende generatie. De regering die we krijgen zal alle tegenstellingen nog verder op scherp zetten. We beleven de zwaarste economische crisis in generaties en zitten ondertussen met een ongezien overheidstekort. Het antwoord wordt een gigantische belastingaanslag op wie werkt, spaart, onderneemt, waarde creëert of eigenaar is. Lees: een belasting die voor meer dan driekwart betaald zal worden door Vlaanderen. Allemaal om heel veel wensdromen te realiseren die zelfs in goede economische tijden nauwelijks betaalbaar zijn. Definitief eindspel Er is maar één conclusie: het definitieve eindspel voor België is ingezet. De volgende verkiezingen worden een referendum over het voortbestaan van Vlaanderen als een onderdeel van België. De partijen die van België houden, staan klaar om met een nieuwe regering België te redden. We moedigen ze aan dat vooral te doen - we hopen dat ze slagen. Maak van België de volgende vier jaar de modelstaat in Europa. Maak een digitale overheid en een plan voor meer en betere infrastructuur en veel meer mensen aan de slag. Trek veel meer buitenlandse investeringen aan, ga vooruit in internationale rankings en word het onderwerp van lovende artikels in The New York Times, The Economist of Financial Times. Doe dat en je zal elke eis tot Vlaamse autonomie zien verdampen. Wie meer Vlaamse autonomie eist, moet de lat hoog leggen. Autonomie kan nooit een doel op zich zijn. Een beter bestuurde regio wel. Elke andere poging om ons land efficiënter te maken is de afgelopen decennia gestrand. Gewoon 'beter doen dan Brussel en Wallonië' is evenmin een plan. Dat is een zwaktebod. We hebben zowel in België als in Vlaanderen een heel reactieve bestuurscultuur - we doen alleen dingen als ze echt onvermijdelijk zijn. We komen vaak veel te laat. Hoog tijd voor een schoktherapie. Laat Vlaanderen aansluiten bij zowat het meest succesvolle en best bestuurde land in de Europese Unie. Onze noorderburen. In 2030 is het 200 jaar geleden dat onze wegen en die van Nederland definitief scheidden. Misschien kunnen we 200 jaar later die vergissing ongedaan maken. Onhaalbaar? Utopisch? Beide beschrijvingen gelden net zozeer voor elke poging de afgelopen jaren om België structureel sterker te maken. Laten we kiezen voor een aansluiting bij Nederland. Beter de lat te hoog leggen en ze niet halen, dan de lat te laag leggen en ze wel halen.

België is in zijn huidige vorm politiek uitgewoond. Laten we ambitieus zijn en aansluiting zoeken met Nederland. No taxation without representation. Dat was de leuze van de kolonisten in Amerika aan de vooravond van hun onafhankelijkheid. Ze betaalden wel belastingen maar hadden geen zeg over hoe die belastingen vervolgens door het Verenigd Koninkrijk werden besteed. Vrij vertaald: wel betalen, niet bepalen. Een beetje zoals de paars-groene regering die in de steigers gezet wordt. Die zal uitpakken met een gul links tot centrumlinks beleid. Dat beleid zal gefinancierd worden met belastingen op al wie spaart, werkt, onderneemt, eigenaar is of gespaard heeft. Meer dan 80 procent van de nieuwe belastingen zal door Vlaanderen betaald worden, terwijl die regio niet of nauwelijks vertegenwoordigd zal zijn in het beleid. Dat is een recept voor een politieke en economische catastrofe. Des te meer omdat het de afgelopen anderhalf jaar op geen enkele manier ging over een plan voor dit land. We hebben dringend nood aan een land dat vooruitgaat, waar veel meer mensen welvaart creëren en waar ‘overheid’ een keurmerk is voor kwaliteit en excellentie. Waar ‘begroting’, ‘tekort’ en ‘overheidsschuld’ woorden zijn die ernstig genomen worden. Waar uitdagingen op de langere termijn op het gebied van energie, defensie, klimaat, mobiliteit of onderwijs zonder taboes beslecht worden. Waar wie bevoegd is, ook verantwoordelijkheid neemt. Mét een visie en binnen een redelijke termijn. Waar politici moeilijke beslissingen nemen én verdedigen. Waar mensen massaal aan de slag zijn, waar ondernemen een tweede natuur is en waar zorg voor elkaar hoog op de agenda staat. Alleen is dat land verder weg dan ooit. Het verschil in visie tussen noord en zuid in België staat al jaren een duidelijke marsrichting in de weg. De onafgebroken meningsverschillen over zowat elk strategisch onderwerp en de eindeloze discussie over wie de strategie mag bepalen, wie aan het roer mag zitten en wie op de knoppen mag duwen verlammen elke vooruitgang. Dit land is in zijn huidige vorm uitgewoond. Al meer dan tien jaar slagen we er nauwelijks in regeringen te vormen. Een constante was er wel: overheidstekorten zover het oog kon zien en budgettaire cadeaus op elk niveau van de overheid. Wie hier en nu geen heldere keuzes kan maken, moet geld lenen van de volgende generatie. De regering die we krijgen zal alle tegenstellingen nog verder op scherp zetten. We beleven de zwaarste economische crisis in generaties en zitten ondertussen met een ongezien overheidstekort. Het antwoord wordt een gigantische belastingaanslag op wie werkt, spaart, onderneemt, waarde creëert of eigenaar is. Lees: een belasting die voor meer dan driekwart betaald zal worden door Vlaanderen. Allemaal om heel veel wensdromen te realiseren die zelfs in goede economische tijden nauwelijks betaalbaar zijn. Definitief eindspel Er is maar één conclusie: het definitieve eindspel voor België is ingezet. De volgende verkiezingen worden een referendum over het voortbestaan van Vlaanderen als een onderdeel van België. De partijen die van België houden, staan klaar om met een nieuwe regering België te redden. We moedigen ze aan dat vooral te doen - we hopen dat ze slagen. Maak van België de volgende vier jaar de modelstaat in Europa. Maak een digitale overheid en een plan voor meer en betere infrastructuur en veel meer mensen aan de slag. Trek veel meer buitenlandse investeringen aan, ga vooruit in internationale rankings en word het onderwerp van lovende artikels in The New York Times, The Economist of Financial Times. Doe dat en je zal elke eis tot Vlaamse autonomie zien verdampen. Wie meer Vlaamse autonomie eist, moet de lat hoog leggen. Autonomie kan nooit een doel op zich zijn. Een beter bestuurde regio wel. Elke andere poging om ons land efficiënter te maken is de afgelopen decennia gestrand. Gewoon 'beter doen dan Brussel en Wallonië' is evenmin een plan. Dat is een zwaktebod. We hebben zowel in België als in Vlaanderen een heel reactieve bestuurscultuur - we doen alleen dingen als ze echt onvermijdelijk zijn. We komen vaak veel te laat. Hoog tijd voor een schoktherapie. Laat Vlaanderen aansluiten bij zowat het meest succesvolle en best bestuurde land in de Europese Unie. Onze noorderburen. In 2030 is het 200 jaar geleden dat onze wegen en die van Nederland definitief scheidden. Misschien kunnen we 200 jaar later die vergissing ongedaan maken. Onhaalbaar? Utopisch? Beide beschrijvingen gelden net zozeer voor elke poging de afgelopen jaren om België structureel sterker te maken. Laten we kiezen voor een aansluiting bij Nederland. Beter de lat te hoog leggen en ze niet halen, dan de lat te laag leggen en ze wel halen.